Από τα δημιουργήματα (=ποιήματα) που συγκεντρώνουν τόνους κοσμικής σοφίας, είναι πιστεύω και το κάτωθι. Σπάνια αποδίδεται τόσο όμορφα (ίσως επειδή έχει και συμμετοχή παραδοσιακής μελωδίας και ρυθμού...) ένα τόσο απεχθές νόημα. Σας ερωτώ όμως: Τώρα που μαθαίνουμε πως το παιχνίδι είναι στημμένο, τι άλλο μας μένει; Απλώς να το χαρούμε... Και ας ξέρουμε πως στο τέλος θα χάσουμε. Διότι, αυτό που δεν προέβλεψαν αυτοί που έστησαν το παιχνίδι (κάποιοι κύριοι και κυρίες με το παρατσούκλι: "Θεοί"), είναι ότι θα το χαρούμε, προς πείσμα των αντιξοοτήτων και των χαλεπών καιρών!
"Μιλώ για σένα"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά
Μιλώ με τα ψηλά τ'απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια
Και μ' απάντησαν:
''Τα γεφύρια χορταριάζουν.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς''.
Μιλώ με τ'ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει
Και μ' απάντησαν:
"Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."
Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ'αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν
Και μ' απάντησαν:
"Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά
Μιλώ με τα ψηλά τ'απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια
Και μ' απάντησαν:
''Τα γεφύρια χορταριάζουν.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς''.
Μιλώ με τ'ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει
Και μ' απάντησαν:
"Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."
Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ'αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν
Και μ' απάντησαν:
"Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."
11 σχόλια:
Από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
"Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς"...
Κι αν ξεγελαστεί στο στημένο τους παιχνίδι εμείς θα το χαρούμε. Κι ας είναι από πείσμα, ας είναι από αφέλεια, ας είναι από ό,τι θέλει. Θα υψώσουμε τα ποτήρια στην υγειά μας και θα πιούμε τη νύχτα και τη μέρα μονορούφι. Θα χορέψουμε στο ρυθμό της μελωδίας στήνοντας ένα τέτοιο γλέντι που θα φτάσει ως τα αυτιά αυτών με το παρατσούκλι "Θεοί".
Κι όπως λέει και ένα άλλο τραγούδι: "στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω"
ovotestis,
έχεις απόλυτο δίκιο! Εμείς θα το χαρούμε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή :-)
Γιατί βρε παλικάρια τόσο πάθος, τόσο μίσος, τόση μανία γι’ αυτούς «με το παρατσούκλι θεοί»;
Δεν βρέθηκε κανένας απ’ αυτούς να ’χει αγάπη, να ’χει τρυφερότητα, να αγγίξει τις αγνές αλλά επαναστατημένες καρδιές και να σας οδηγήσει (όχι με λόγια αλλά με τη ζωή του) να βρείτε το νόημα της ζωής στο βλέμμα του διπλανού σας;
Και μόνο ότι θέλετε «στα ρουθούνια του ουρανού να μπείτε ουρλιάζοντας/ τη μύτη του πριν ξεψυχήσετε να ματώσετε» δείχνει μια απόγνωση, μια απαξίωση, έναν εκδικητικό παροξυσμό που δεν ταιριάζει με τη γενναιοδωρία της καρδιάς σας.
Και απευθύνομαι στον Στράτο τώρα:
Μας λές ότι σε εκφράζει απόλυτα το τραγούδι «Μιλώ για σένα».
«Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ'αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν
Και μ' απάντησαν:
"Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."
Στέρεψαν οι πηγές της αγάπης πάνω σ’ αυτή τη γη κι’ απόμεινε ένα τεράστιο κενό, ένα μηδέν, ένα τίποτα; Κι’ ό,τι φάμε, κι’ ό,τι πιούμε κι’ ό,τι αρπάξει….;
Ρε σύ Στράτο εσύ που στην αμφισβήτηση των πάντων κοντεύεις να ξεπεράσεις και τον Καζαντζάκη γιατί δεν αμφισβητείς και την αλήθεια αυτών των στίχων;
Είναι σώνει και καλά «χάρτινοι οι αγγέλοι» επειδή το ’πε Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο πληγωμένος εγωισμός σιγοντάρει και συμφωνεί μαζί του; Γιατί τόση απολυτότητα; Γιατί να αποκλείεται η πιθανότητα να μην είναι «χάρτινοι οι αγγέλοι» (όπως πιθανόν στραβά σας τους έδειξαν) αλλά να είναι και μερικοί αληθινοί, όσο αληθινή είναι και η φλόγα της καρδιάς σας;
Όσο και αν είμαστε μάντεις ίσως να μην τα ξέρουμε όλα και γι’ αυτό ας μην είμαστε τόσο απόλυτοι (δεν λέω φανατικοί γιατί… δεν αντέχω τους θυμούς)!
Έρρωσο,
Τειρεσίας
Αγαπητέ Τειρεσία,
Ρωτάς:
"Δεν βρέθηκε κανένας από αυτούς να ’χει αγάπη, να ’χει τρυφερότητα, να αγγίξει τις αγνές αλλά επαναστατημένες καρδιές και να σας οδηγήσει (όχι με λόγια αλλά με τη ζωή του) να βρείτε το νόημα της ζωής στο βλέμμα του διπλανού σας;"
Απαντώ:
"Βρέθηκε και έχει το παρατσούκλι Τρογκάνης Κωνσταντίνος", δηλαδή ο πατέρας μου.
Ρωτάς:
"Ρε σύ Στράτο εσύ που στην αμφισβήτηση των πάντων κοντεύεις να ξεπεράσεις και τον Καζαντζάκη γιατί δεν αμφισβητείς και την αλήθεια αυτών των στίχων;"
Απαντώ:
"Δεν αμφισβητώ έτσι απλά, μόνο και μόνο για να αμφισβητώ. Αμφισβητώ όταν κάτι δεν ταιριάζει με το σύστημα αντίληψής μου. Και αυτοί οι στίχοι όχι απλως ταιριάζουν με το σύστημα αντίληψής μου, αλλά ΕΙΝΑΙ το σύστημα αντίληψής μου. Άρα γιατί να το αμφισβητήσω;"
Ρωτάς:
"Είναι σώνει και καλά «χάρτινοι οι αγγέλοι» επειδή το ’πε Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο πληγωμένος εγωισμός σιγοντάρει και συμφωνεί μαζί του; Γιατί τόση απολυτότητα; Γιατί να αποκλείεται η πιθανότητα να μην είναι «χάρτινοι οι αγγέλοι» (όπως πιθανόν στραβά σας τους έδειξαν) αλλά να είναι και μερικοί αληθινοί, όσο αληθινή είναι και η φλόγα της καρδιάς σας;"
Απαντώ:
"Επιμένω, δεν θεωρώ ότι κάτι ε ί ν α ι ή δ ε ν ε ί ν α ι, από μόνο του, αυθύπαρκτα, αλλά ότι το βλέπουμε εμείς κάπως ή κάπως αλλιώς. Άρα η αλήθεια, ή πιο σωστά, η ερμηνεία αυτής, είναι προσωπικό θέμα, προσωπική κατάσταση, προσωπική αντίληψη. Εγώ πιστεύω ότι οι άγγελοι είναι χάρτινοι, αλλά επιλέγω να τους βλέπω ζωντανούς. Η θεωρία της ζωής μου, λέει ότι ναι νοιώθω αυτό το κενό που υπάρχει στο σύμπαν (μου), αλλά προσπαθώ να το γεμίσω με τη ζωή μου. Συνειδητοποιώ ότι όλα περικλείουν το ¨τίποτα¨, αλλά εγώ το βαφτίζω ¨τα πάντα¨ και προσπαθώ να προχωρήσω. Αντιλαμβάνομαι ότι το παιχνίδι είναι στημμένο, αλλά έτσι σαν κατάλοιπο παιδικού ενθουσιασμού, επιλέγω να παίξω. Τα βλέπω όλα μαύρα, αλλά θεωρώ ότι το μαύρο έχει προέλθει από το άσπρο..."
Τα σέβη μου.
Μπράβο ρε Στράτο, τώρα μας τα λες καλά:
«Η θεωρία της ζωής μου, λέει ότι ναι νοιώθω αυτό το κενό που υπάρχει στο σύμπαν (μου), αλλά προσπαθώ να το γεμίσω με τη ζωή μου». Και επειδή εσύ διστάζεις να το πεις (τι να σε κάνουμε, μας έλαχες και λιγάκι ντροπαλός!) το λέμε εμείς: προσπαθείς να γεμίσεις το κενό αυτό με τη ζωή σου δηλαδή με την ΑΓΑΠΗ. Πες το Χρυσόστομε, μην φοβάσαι ότι θα σε παρεξηγήσει κανείς! «Καταλαβαινόμαστε τώρα/ καταλαβαινόμαστε τώρα»!
Όσο για τον πατέρα σου δεν αμφιβάλλω ότι έτσι είναι και σε τιμά που τον τιμάς και τον συγκαταλέγεις σε αυτούς «με το παρατσούκλι θεοί». Αλλά πες και καμιά κουβέντα σ’ αυτούς που συνεχίζουν λέγοντας: "στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας/ τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω".
Αυτά. Και εδώ τελεία (χωρίς παύλα).
Τειρεσίας
Δεν νομίζω ότι πριν τα έλεγα αλλιώς Τειρεσία... Τα ίδια πιστεύω εδώ και αρκετό καιρό. Και δεν φοβάμαι να πω και για την ΑΓΑΠΗ. Αν δεν πίστευα στην αξία της (που τονίζω: της την δίνουμε εμείς οι άνθρωποι, από θέληση!) δεν θα γινόμουν ιατρός, δεν θα σπούδαζα ανθρωπολογία, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι. Επειδή λοιπόν πιστεύω ότι η ΑΓΑΠΗ είναι από τους πιο ωραίους τρόπους για να γεμίσει κάποιος τη ζωή του, (και έτσι να μην βαρεθεί ή να μην αυτοκτονήσει στην συνειδητοποίηση του απόλυτου τίποτα που επικρατεί τριγύρω μας, όπως ο Καρυωτάκης), προσπαθώ να το δείξω με την δική μου τη ζωή.
Και για να το πω πιο απλά: η συνειδητοποίηση από έναν άνθρωπο ότι είναι απόλυτα μόνος του στο σύμπαν, λέγεται μοναξιά, ενώ η συνειδητοποίηση από δυο ανθρώπους ότι είναι μόνοι τους στο σύμπαν, λέγεται αγάπη. Η αγάπη δηλαδή, συσχετίζει τις μοναξιές, ή αν θες: σμίγει τις μοναξιές, όπως λέει ο λαός μας. Η αγάπη είναι η κοινή συνειδητοποίηση της μοναξιάς, μόνο που έχει την ικανότητα σαν νόημα να δίνει βαρύτητα στη λέξη "κοινή" και όχι τόσο στη λέξη "μοναξιά". Η μοναξιά παραμένει σαν οντότητα, αλλά όταν επιπροβάλλεται με την μοναξιά του άλλου, τότε θολώνει λίγο η εικόνα και νομίζουμε ότι βλέπουμε μια νέα εικόνα, είναι η λεγόμενη "μαγική εικόνα", σαν να δημιουργείται μια νέα διάσταση και προοπτική. Αυτή η εικόνα είναι πλαστή σίγουρα (σαν και αυτή που περιγράφει το "Μιλώ για σένα"), αλλά για λίγο σε μεταφέρει κάπου αλλού, ξεχνιέσαι και έτσι ξεγελάς για λίγο τον χρόνο, τον πόνο και τον μόνο (σου εαυτό).
Όσο για αυτούς που λεν ότι "στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας/ τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω", θα συμφωνήσω με την πράξη τους αυτή (ή τουλάχιστον με την επιθυμία προς εκτέλεσην μιας τέτοιας πράξης) και παράλληλα θα διαφωνήσω μαζί σου. Αυτό που -πιστεύω- ότι περιγράφει είναι η αντίδραση, ή αλλιώς το επαναστατικό παράπονο του ανθρώπινου νου (και που σε οδηγεί σε ακραίες εκτινάξεις), μπροστά στη αντίληψη αυτού του "τίποτα" και του "meaningless" της ζωής μας, που λεν και οι φίλοι μας οι ξένοι. Γιατί σε ενοχλεί αυτός ο στίχος; Δεν καταλαβαίνω. Αν θες μου εξηγείς (οπότε καλά έκανες και δεν έβαλες παύλα!).
Τα σέβη μου.
Αγαπητέ Στράτο,
Άντε πάλι η μπάλα στην εξέδρα!
Γράφεις: «η συνειδητοποίηση από δυο ανθρώπους ότι είναι μόνοι τους στο σύμπαν, λέγεται αγάπη». Αν αυτό είναι αγάπη τότε εγώ είμαι κινέζος. Έστω και αν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το ίδιο ζήτημα σε κάτι πρέπει να συμφωνήσουν δυό άνθρωποι για να έχει νόημα η συζήτηση. Μην αρχίσεις πάλι ορισμούς, φιλολογίες και παρομοιώσεις για να μου πεις τι είναι η Αγάπη. Αυτή τη νοιώθεις, τη ζεις, τη βιώνεις (όπως είμαι σίγουρος ότι συμβαίνει και με σένα αλλά πολύ μπερδεμένα, ανακατωμένα και συγκεχυμένα) και δεν την περιγράφεις με λογοτεχνικές φιοριτούρες. Και δυό υποσημειώσεις, αν και ξέρω ότι τις έχεις υπόψη σου: α) Αν και ο έρωτας είναι μια μορφή αγάπης η Αγάπη είναι κάτι πολύ πέρα από τον έρωτα. β) Αν δεν αφήσουμε το Εγώ μας στην άκρη, η κουβέντα για την Αγάπη δεν θα έχει και πολύ νόημα. Απόδειξη ότι αυτά τα περί «στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας» που λέει ο στίχος έχουν τόση σχέση με την Αγάπη όση ο Φάντης με το ρετσινόλαδο.
Γράφεις σε προηγούμενο σχόλιό σου: «Το παιχνίδι είναι στημένο». Από ποιόν; Δεν μου τον λες και μένα που δεν ξέρω;
Και για να απαντήσω κι’ εγώ στην ερώτησή σου για την «αντίληψη αυτού του "τίποτα" και του "meaningless" της ζωής μας, που λεν και οι φίλοι μας οι ξένοι»: Προσωπικά δεν συμμερίζομαι αυτήν την αντίληψη. Βρήκα κάποιο νόημα σ΄αυτή τη ζωή αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να το διαλαλώ και να το προπαγανδίζω. Κάποια ιδέα παίρνει κάποιος από τα γραφόμενά μου. Πάντως δεν αρνήθηκα σε κανέναν αν θέλει να το κουβεντιάσουμε και να το μοιραστούμε. Χωρίς να έχω καμιά πρόθεση να τον πείσω. Η πειθώ συνήθως έρχεται από την ίδια τη ζωή. Αρκεί να αφήνουμε και κανένα παράθυρο ανοιχτό για να μπορεί να μπεί.
Τειρεσίας
(1/2)
Αγαπητέ Τειρεσία,
Νοιώθω ότι υπάρχει μια σημαντική απόσταση μεταξύ των αντιληπτικών μας μηχανισμών και κατ' επέκταση μεταξύ των αντιληπτικών μας πληροφοριών. Αλλά αυτό από μόνο του (να το πάλι το μόνο του...) δεν σημαίνει τίποτα (να το πάλι και το τίποτα...) . Συμβαίνει με οποιουσδήποτε δυο ανθρώπους αν τους εξετάσεις μαζί (να το και το μαζί...).
1. Γράφεις: "Έστω και αν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το ίδιο ζήτημα σε κάτι πρέπει να συμφωνήσουν δυό άνθρωποι για να έχει νόημα η συζήτηση". Δυο άνθρωποι μπορεί να δώσουν νόημα στη συζήτησή τους, (διότι το νόημα για μένα πάντα δίνεται, δεν υπάρχει αφ'εαυτού), συμφωνώντας και στο εξής απλό: ότι διαφωνούν! Είναι και αυτό ένα νοητικό επίτευγμα, ή αλλιώς ένα νοητικό τερματικό μιας πολυταξιδεμένης και περιπλανώμενης σκέψης. Γιατί ντε και καλά πρέπει να συμφωνούν δυο άνθρωποι σε κάτι που ισχύει και για τους δυο; Γιατί δεν τους ικανοποιεί ότι κάτι ΔΕΝ ισχύει και για τους δυο; Αυτό είναι το μεγάλο κώλυμμα του ανθρώπινου εγκέφαλου, ότι δηλαδή αν κάτι δεν ταιριάζει με ε-αυτόν, χαρακτηρίζεται, αλλά και το χειρότερο, αντιμετωπίζεται, σαν διαφορετικό. Αν κάτι εγκρίνεται σαν "ασυμφωνία", τότε αμέσως αμέσως αποστασιοποιείται και λαμβάνεται σαν ξένο... Οκ, θα μου πεις, όλο αυτό είναι ένας μηχανισμός άμυνας του εγκεφάλου για να μην χαθεί στον κυκεώνα των πληροφοριών, οπότε με το να ξεχωρίζει το "ίδιον" από το "μη ίδιον" μπορεί και αυτοπροσδιορίζεται, μπορεί και αυτοαντιλαμβάνεται, όμως όπως βλέπεις όλα είναι μια ισορροπία στη φύση, στον οργανισμό μας... όλα λειτουργούν κατά προσέγγιση και με βάση ομοιοστασίας: κερδίζεις κάτι σε έναν τομέα, χάνεις και κωλάς κάπου αλλού! Τι να κάνουμε; Έτσι είμαστε.
2. Γράφεις: "Αν δεν αφήσουμε το Εγώ μας στην άκρη, η κουβέντα για την Αγάπη δεν θα έχει και πολύ νόημα. Απόδειξη ότι αυτά τα περί «στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας» που λέει ο στίχος έχουν τόση σχέση με την Αγάπη όση ο Φάντης με το ρετσινόλαδο". Γιατί ο εγωισμός να βγει έξω από το παιχνίδι της Αγάπης; Γιατί είναι τόσο κακός ο εγωισμός; Δεν υπάρχει καλός εγωισμός; Πιστεύω απλά: ΟΛΑ είναι εγωισμός. Δεν γίνεται διαφορετικά, από τη στιγμή που έχουμε τα δικά μας αισθητήρια, τα δικά μας νεύρα που μεταφέρουν πληροφορίες, τα δικά μας συστήματα επεξεργασίας των πληροφοριών του περιβάλλοντος, αμέσως αμέσως μιλάμε για ένα εγωιστικό και εγωκεντρικό σύστημα αντίληψης, άρα και πράξης. Αφού βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά μας μάτια, αναγκαστικά γινόμαστε -εκ φύσεως πάλι, καθότι δεν το διαλέξαμε εμείς- εγωιστές!
(2/2)
3. Γράφεις: "Γράφεις σε προηγούμενο σχόλιό σου: «Το παιχνίδι είναι στημένο». Από ποιόν; Δεν μου τον λες και μένα που δεν ξέρω;". Το παιχνίδι είναι στημμένο από την ίδια τη φύση και την τυχαιότητα, που μας έπλασε. Μας έκανε να πιστεύουμε σε κάτι διαφορετικό από το τίποτα. Αυτό έχει εξελικτική σημασία, διότι έτσι δίνει την δυνατότητα να πράξουμε πιο ελεύθερα, πιο πληθωρικά, πιο εκτεταμμένα, καθώς πιστεύουμε ότι δυνάμεθα να δημιουργήσουμε από το τίποτα. Με άλλα λόγια: μας έδωσε η φύση -από τύχη και εξέλιξη- τα εργαλεία για να δημιουργήσουμε (πίνακα και μπογιές), αλλά δεν μας έδωσε κοινό (δώσε βάση στη διττή σημασία της λέξης...) για να δείξουμε τις ζωγραφιές μας (ή τις μουντζούρες μας)! Με ακόμα πιο διαφορετικά λόγια: σου λέει ο προπονητής σου να παίξεις σε έναν αγώνα, που είναι εκ προοιμίου χαμένος, αλλά σου δίνει τα νοητικά εφόδια να καταλάβεις τι πάει να πει αγώνας στημμένος!
4. Γράφεις "Βρήκα κάποιο νόημα σ΄αυτή τη ζωή αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να το διαλαλώ και να το προπαγανδίζω. Κάποια ιδέα παίρνει κάποιος από τα γραφόμενά μου. Πάντως δεν αρνήθηκα σε κανέναν αν θέλει να το κουβεντιάσουμε και να το μοιραστούμε. Χωρίς να έχω καμιά πρόθεση να τον πείσω. Η πειθώ συνήθως έρχεται από την ίδια τη ζωή. Αρκεί να αφήνουμε και κανένα παράθυρο ανοιχτό για να μπορεί να μπεί". Ε, λοιπόν τα ίδια ακριβώς θα μπορούσα να γράψω και εγώ για μένα! Και για τα πιστεύω μου, και για το νόημα που βρήκα (ότι δεν υπάρχει νόημα, αλλά εμείς το δίνουμε) και για την πειθώ που δεν επιθυμώ να την επιβάλλω και για τη ζωή μου, που προσπαθεί να φέρει την πειθώ μεσα από την καθημερινότητά της. Δεν είναι περίεργο Τειρεσία να έχουμε την ίδια ακριβώς πρόταση, αλλά για διαφορετικά νοήματα; Ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν μπορούμε να δούμε αυτόν τον κόσμο μέσα από άλλα μάτια... (αυτό βέβαια ισχύει για την πλειοψηφία των ανθρώπων και όχι για το σύνολο!). Έτσι, είμαστε καταδικασμένοι να πιστεύουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι το πιο σωστό, το πιο ωραίο, το πιο αληθινό και αυτό που προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους μέσα από τη ζωή μας. Και ξέρεις όμως γιατί θεωρούμε ότι είναι αυτό και όχι το άλλο; Γιατί είναι το μόνο που... θεωρούμε (=βλέπουμε) ότι έχουμε. Γιατί είναι το μόνο που έχουμε, γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε το άλλο, γιατί το άλλο το έχουμε διαχωρίσει, γιατί το άλλο δεν μπήκε στο λογισμικό μας όταν προγραμματιστήκαμε! (Αυτό ίσως γίνει εξελικτικά τις επόμενες χιλιετίες, αν διατηρηθεί το ανθρώπινο είδος...)
Υ.Γ.: Νομίζω ότι η συζήτηση έχει φτάσει στα όριά της, έχουμε προσεγγίσει τον χρόνο t=10^-43sec της γνωστής ζωής του σύμπαντος, είμαστε στο μπαλκόνι του ορίου της εγωιστικής μας μοναξιάς και συνομιλούμε από απέναντι, σαν καλοί και αγαπημένοι γείτονες! Πάντως δεν μπορώ να πω, και αυτό ωραίο είναι. Λίγο κουραστικό βέβαια μετά από μέρα παρά μέρα εφημερίες, αλλά τι να κάνουμε; Είπαμε, κερδίζουμε κάπου και χάνουμε κάπου αλλού, μόνο που στην δική μου περίπτωση ο σταθερά χαμένος είναι ο ύπνος μου, με δραματικά αποτελέσματα στην διαδικασία της μνήμης μου...
Τα σέβη μου!
Σέβομαι την κούραση – η οποία αντιλαμβάνομαι ότι είναι μεγάλη – και γι’ αυτό βάζω τελεία για όσο χρόνο χρειαστεί. Πάντως το μπαλάκι της «παύλας» είναι στα δικά σου τα χέρια και στη δική σου διάθεση.
Με αγάπη,
Τειρεσίας
Ευχαριστώ για την κατανόηση της κούρασης αγαπητέ Τειρεσία.
Όμως, από την άλλη μάλλον δεν έγινε κατανοητός ο λόγος που θεωρώ ότι δεν έχει συνέχεια η κουβέντα μας: ο λόγος που πιστεύω ότι είναι δύσκολο να συνεχιστεί αυτή η συζήτηση δεν είναι η κούραση, αλλά ότι δεν μπορούμε να προσθέσουμε κάτι παραπάνω, ο καθείς στα γραφόμενά του. Αυτό δεν είναι κακό. Έχουμε φτάσει σε θεμελιακές απόψεις για τη ζωή μας και είναι φυσικό να μην τις διαπραγματευόμαστε εύκολα, σαν το βέτο ένα πράγμα. Διότι αν ταρακουνηθούν, θα κλωνιστεί όλος ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας, θα συμπαρασύρουν και πολλά άλλα μαζί στην κατάρρευση. Αυτό όμως ξαναλέω, δεν σημαίνει κάτι αρνητικό, (θα έλεγα μάλιστα ότι είναι αρκετά φυσιολογικό και υγιές, καθώς είναι ένας αμυντικός μηχανισμός για να διατηρήσουμε αυτά στα οποία με κόπο έχουμε καταλήξει όλα αυτά τα χρόνια των μεγάλων αναζητήσεων), απλώς σημαίνει ότι δεν βγάζει κάπου το να ξαναδιατυπώνουμε τα ίδια και τα ίδια, από πολλές διαφορετικές πλευρές και να διασταυρώνουμε τα ξίφη των απόψεών μας για πράγματα που ήδη δηλώσαμε ξεκάθαρα ο καθείς από την πλευρά του.
Πάντως η συζήτηση μαζί σου, μου δίνει την ευκαιρία να αναφερθώ εις βάθος σε κάποιους προβληματισμούς μου, που ίσως αλλιώς να μην αναφερόμουν.
Σε περιμένω στα επόμενα post!
Καλά να περνάς,
με φιλικούς χαιρετισμούς.
Δημοσίευση σχολίου