Μην τους πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!

Γράμμα στον Άνθρωπο της πατρίδας μου

Ἀπαντῶ στὴ σιωπή σου μ’ ἕνα φῶς ἤρεμο· ὅσο καὶ νἆναι
σὰν τὸν Ἀτλαντικὸ οἱ στιγμές μου ταραγμένες
ὅσο κι ἂν ἡ καρδιὰ στὰ βάθη μου χορεύει ὅπως μιὰ φλόγα
φωτιᾶς. Τὸ αἷμα μου καίγεται σὰν ἕνα μακρὺ δάσος
σὲ μιὰν ἀπέραντη πλαγιά. Ὅσο κι ἂν ἕνας ὄμορφος
ἥλιος βασίλεψε, σοῦ γράφω. Ἂν ὄχι τίποτε ἄλλο,
σ’ ἕνα μικρὸ φύλλο χαρτιοῦ σοῦ γράφω καὶ σοῦ στέλνω
τὸ παιδικό μου ἀλάβωτο χαμόγελο σὰν ἕνα
φεγγάρι μέσα σὲ μιὰ στέρνα.
Ἔχεις τὸ ἔλεος. Πάνω σου τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ.
Ἔχεις τὴν εὔνοια τῶν πρωινῶν του. Μὴ μὲ μαρτυρήσεις!
Καὶ προπαντὸς νὰ μὴν τοῦ εἰπεῖς πὼς μ’ ἐγκατέλειψεν
ἡ ἐλπίδα.
Καθὼς κοιτᾶς τὸν Ταΰγετο σημείωσε τὰ φαράγγια
ποὺ πέρασα, καὶ τὶς κορφὲς ποὺ πάτησα, καὶ τὰ ἄστρα
ποὺ εἶδα. Πές τους ἀπὸ μένα, πές τους ἀπ’ τὰ δάκρυα μου
ὅτι ἐπιμένω ἀκόμα πὼς ὁ κόσμος
εἶναι ὄμορφος!
Κι ἂν σκίστηκε
τῶ χῶμα μου στὰ δύο, κι ἂν χάσκει ἡ ὕπαρξή μου
σὰν ἕνας τοῖχος ἀνοιγμένος κάτω ἀπ’ τὴν κοιλιὰ
μιᾶς φορτωμένης καταιγίδας,
πές τους πὼς σοῦ στέλνω
τὸ παιδικό μου ἀλάβωτο χαμόγελο σὰν ἕνα
φεγγάρι μέσα σὲ μιὰ στέρνα.
Κατὰ μῆκος τοῦ ποταμιοῦ
ποὺ κατεβαίνει στὴν κοιλάδα,
δίπλα στὶς λεῦκες ποὺ σοῦ νανουρίζαν
τὴ λύπη, γράψε στὸ νερὸ
τ’ ὄνομά μου: Ἐλπίδα.
τ’ ὄνομά μου: Ἀγάπη
τ’ ὄνομά μου: Σιωπή.
Τάραξε πάλι τὸ νερό.
Σβύσε τὰ ἴχνη μου πάλι.
Πές τους πὼς εἶμαι ἕνας ἐλεύθερος ἄνεμος ποὺ γυρνᾶ
μέσα στὸ μέλλον. Πὼς σὲ κάθε δέντρο ἔχω δεμένο
κι ἀπὸ ἕνα χρυσοσέλωτο ἄλογο. Πές τους πώς,
ἐγὼ κι ὁ ἥλιος εἴμαστε πάντοτε σὲ πορεία.
Πὼς ὅταν κάθε Κυριακὴ ντύνομαι τὶς ἐλπίδες μου
γιομίζει καθὼς περπατῶ ὁ κόσμος.
Ἐσύ, ἔτσι πές τους.
Πὼς δὲν σοὔγραψα τίποτα. Πὼς σοὔστειλα μονάχα
τὸ παιδικὸ μου ἀλάβωτο χαμόγελο σὰν ἕνα
φεγγάρι μέσα σὲ μιὰ στέρνα.

(Νικηφόρος Βρεττάκος, από "Τα Θολά Ποτάμια", 1950)


πόσο επίκαιρο...

DER ZAUBERBERG (ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ)

"Ο άνθρωπος δε ζει μόνο την προσωπική του ζωή σαν άτομο, μα, συνειδητά ή ασύνειδα, συμμετέχει και στη ζωή της εποχής του και των συγχρόνων του, κι αν ήταν να θεωρήσει τις γενικές και απρόσωπες βάσεις της ύπαρξής του σαν άμεσα κι αυτονόητα δεδομένα και να 'ναι τόσο μακριά από την ιδέα ν' ασκήσει πάνω τους την κριτική του, όπως ήταν πραγματικά ο αγαθός Χανς Κάστορπ, τότε είναι, σίγουρα, πολύ δυνατό ότι θα νιώσει την ηθική του διάθεση ακαθόριστα επηρεασμένη από τις ελλίψεις τους. Το άτομο μπορεί ν' αντιμετωπίσει κάθε είδος προσωπικούς σκοπούς, προθέσεις, ελπίδες, προοπτικές κι απ' ολ' αυτά ν' αντλήσει μια ώθηση προς τις μεγάλες προσπάθειες και τη δράση. Μα όταν από το πρόσωπο του περιβάλλοντός του, από την ίδια την εποχή, παρ' όλη την ταραχή της, λείπουν οι σκοποί κ' οι ελπίδες, όταν αποκαλύπτεται μυστικά απελπισμένη, απροσανατόλιστη και δίχως διέξοδο, όταν στο ερώτημα, που έχει τεθεί συνειδητά ή ασύνειδα, μα που, τελικά, έχει τεθεί κατά κάποιον τρόπο, σχετικά με την ανώτατη, την περισσότερο κι από προσωπική και πιο άμεση σημασία κάθε προσπάθειας και κάθε δράσης, αντιθέτει τη σιωπή του κενού, αυτή η κατάσταση των πραγμάτων θα παραλύσει ακριβώς τις προσπάθειες ενός ίσιου χαρακτήρα κι αυτή η επίδραση, πέρα από την ψυχή και την ηθική, θ' απλωθεί ως το φυσικό και οργανικό τμήμα του ατόμου. Για να 'ναι διατεθημένος να καταβάλει μια αξιόλογη προσπάθεια, που να ξεπερνά το μέτρο της κοινής πρακτικής, χωρίς η εποχή να μπορεί να δώσει μια ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα 'για ποιό λόγο;' χρειάζεται μια ηθική μοναξιά και αμεσότητα, που είναι σπάνιες και ηρωικής φύσεως ή μια ιδιαίτερα ρωμαλεά ζωτικότητα."

Απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από τη σελ. 48 του βιβλίου "Το Μαγικό Βουνό", του Τόμας Μαν, εκδ. "Σ.Ι.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ & ΣΙΑ ΟΕ", Αθήνα, 1989.

Το βιβλίο γράφτηκε κάπου στα 1924. Η σύλληψη των παραπάνω σκέψεων άγνωστο πότε συγκροτήθηκαν. Πάντως, η επιμονή της σκέψης στα ίδια ακριβώς ερωτήματα ακόμα και σήμερα, εντυπωσιάζουν αφενός για την προβλεπτική ικανότητα του συγγραφέα για να θέσει τον προβληματισμό πριν τόσα χρόνια και αφετέρου για την επιλυτική (που φαντάζει σχεδόν απειλητική) ανικανότητα του σημερινού μέσου αναγνώστη για να βρει τη λύση και την απάντηση στα ερωτήματα, τόσα χρόνια μετά...

Άραγε, τι έχει αλλάξει από εκείνη την εποχή πριν περίπου 90 χρόνια; 

Και πόσο βουνό φαντάζει η ενασχόληση με τέτοιου είδους ερωτήματα;

Η Ελευθερία! Για αυτό μιλάμε...

Χωρίς λόγια...

Μόνο Ελευθερία πλημμυρίζω στο άκουσμά του... Ελευθερία Ψυχής και Σώματος...

Όσο πιο πολύ εμβυθίζομαι σε αυτό το Ποίημα, τόσο ανυψώνεται η Ύπαρξή μου...

"Η κόρη με τα φτερά"

Ποίηση: Δ. Σολωμός

απόσπασμα από Σχεδίασμα Γ',

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Μουσική, Ερμηνεία: Νένα Βενετσάνου

"στο περιβόλι της ψυχής..."

ΜΜΕ

Σε συνέχεια του προηγούμενο Post, ανοίγω την τηλεόραση (σπάνιο για μένα) χτες βράδυ:

Πρώτο κανάλι MEGA: ελληνική ταινία με δυο ζευγάρια στρέιτ (!) με παιδιά και οι άνδρες να απατούν τις γυναίκες τους και αυτές ως αντίποινα, να αποφασίζουν να ζευγαρώσουν μεταξύ τους εκδηλώνοντας λεσβιακά χαρακτηριστικά. Οι διάλογοι δε, αντιλαμβάνεστε... παίρνω, παίρνεις, μας παίρνουν, τον παίρνεις, τον δίνεις, τους παίρνουμε και όλους μαζί μας παίρνουν... κοινώς αχταρμάς!

Αντανακλαστικά γυρίζω στο αμέσως επόμενο κανάλι, ALPHA: όπως καταλαβαίνετε, άλφα-άλφα ποιότητα και βλέπω εκείνη ακριβώς τη στιγμή μια ξένη ταινία κατά την οποία ένας μουσάτος μεσήλικας άντρας εν Ανατολών με σαρίκι στην κεφάλα του, γραπώνει έναν κουστουμαρισμένο χωρίς σαρίκι στην κεφάλα του και του δίνει ένα χορταστικό γλωσσόφιλο... Να είναι κάποια εκδήλωση θρησκευτικής αγάπης των ανατολικών φυλών; σκέφτηκα...

Η τηλεόραση κλείνει. Συνολική διάρκεια θεάματος (και για τα δυο κανάλια), περίπου 30 δευτερόλεπτα... Ώρα περίπου 22:00. Θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει παιδί μπροστά στην τηλεόραση.

Ερώτηση προς τον εαυτό μου: τι πάθανε σήμερα τα κανάλια; Φουντώσανε από το Athens Pride και προβάλλουν κάθε ομοφυλοφιλική ταινία που βρήκαν εύκαιρη στο αρχείο τους;

Διαπίστωση: 

πρώτα η τηλεόραση άλωσε την ιδιωτικότητά μας, εισβάλλοντας στην οικία μας, διαλύοντας τις κοινωνικές και οικογενειακές μας σχέσεις...

μετά το διαδίκτυο και τα πάσης φύσεως facebooks άλωσαν την αποκλειστικότητα της σκέψης μας, εισβάλλοντας στο μυαλό μας, προσφέροντας "πριν από εμάς για εμάς" καταναλωτικά αγαθά και υπηρεσίες διευκολύνοντας τις ζωές μας, διαλύοντας τις σχέσεις με τον ευατό μας... 

Το επόμενο στάδιο άραγε, ποιο να είναι; Μήπως κάποιοι να εισβάλουν και να καθορίζουν τη βούλησής μας...;

Αν αυτά δεν είναι τα σταθερά βήματα της ανθρώπινης αποξένωσης (πρώτα με τους γύρω του, μετά με τον ίδιο του τον εαυτό και τέλος με το ίδιο του το "θυμικό" και "λογικό" μέρος), τότε τι ορίζουμε ως "αποξένωση";!

ΜΜΕ=Μην Με Ελέγχεις!

Παρα φύση έδρα

Έντονος προβληματισμός με κατατρέχει τις τελευταίες μέρες με αφορμή το Athens Pride που πραγματοποιήθηκε χτες, από τη μια με τα ερωτ(ηματ)ικά που αξιώνει και από την άλλη με τις απαντήσεις που αναζητά.

Στο μυαλό μου υπάρχουν πάρα πολλές σκέψεις που προσπαθώ να τις αρμώσω σε ένα κεντρικό σχέδιο λόγου, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν φτάνει μια απλή ανάρτηση να δηλώσει έστω και ακροθιγώς τη συλλογιστική μου. Μια προσπάθεια όμως, δεν θα βλάψει θαρρώ!

Ξεκινά από την άποψη ενός αγαπημένου δασκάλου, του άπιστου Θωμά, μιλώντας προχτές, ότι όλο αυτό το φαινόμενο είναι σαν το "παρά φύση έδρα" που χρησιμοποιεί η ιατρική κοινότητα για να περιγράψει εκείνη την κατάσταση κατά την οποία τμήμα του εντερικού σωλήνα (συνήθως του παχέος εντέρου) αποκόπτεται (συνήθως για λόγους κακοήθειας) και συρράπτεται κάπου στα πλάγια του κοιλιακού τοιχώματος, με τελικό αποτέλεσμα η ορθή οδός του "ορθού" (δηλαδή του τελικού τμήματος του παχέος εντέρου) να μην βγαίνει από εκεί που όλοι γνωρίζουμε ότι κανονικά τελειώνει το έντερό μας, αλλά να βγαίνει από μια άλλη "έδρα" που δεν είναι η φύση της να βγαίνει από εκεί, για να εξυπηρετήσει τη βασικότατη ανάγκη αποβολής των άχρηστων ουσιών του γαστρεντερικού συστήματος.

Και εκεί ακριβώς, νομίζω είναι το επίκεντρο του σεισμού που συμβαίνει γύρω μας: στο τι ορίζουμε ως παθολογικό και τι ως φυσιολογικό. Εξ ου και πολύ πετυχημένο το παράδειγμα του καλού δάσκαλου περί "παρά φύση έδρας".

Το "φυσιολογικό" και το "παθολογικό" είναι όμως κάτι δεδομένο, αμετακίνητο, παγιωμένο;

Πριν απαντήσουμε σε αυτό το καίριο ερώτημα, ας δούμε συγκεκριμένα κάποιους από τους κυρίαρχους πόλους που σήμερα διαμορφώνουν τα όρια μεταξύ αυτού του αρχέγονου διπόλου:

1. Η Ιατρική έχει -και είχε πάντα- τα προνόμια να καθορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι παθολογικό σε τούτο τον πλανήτη, επειδή υποτίθεται ότι είναι πιο κοντά στο να αντιλαμβάνεται τη διαφορά τους και έτσι να επαναφέρει κάθε τι παθολογικό στην πρότερη ή μια πλησιέστερη σε αυτήν, φυσιολογική κατάσταση. Η Ιατρική όμως, επιτελείται από ανθρώπους. Και όπως κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι κάποτε βάφτησαν την μετάθεση του τελικού τμήματος του εντέρου σε άλλη θέση ως "παρά φύση", κάποιοι άλλοι σήμερα κάνουν εξωσωματικές γονιμοποιήσεις, "παράγουν" παιδιά του σωλήνα, διασταυρώνουν DNA βακτηριδίων με σκοπό τη γρήγορη και μαζική παραγωγή φαρμάκων, εμβολίων ή πρωτεϊνών, και τα προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο για να ικανοποιήσει τόσο ανάγκες επιβίωσης αλλά και ανάγκες ποιότητας ζωής. Τέτοιες ενέργειες άραγε, γιατί δεν ορίζονται ως "παρά φύση"; Ένα άτεκνο ζευγάρι στη δεκαετία του '50 τώρα αποκτά κανονικά οικογένεια, ένας ανάπηρος χωρίς χέρι μπορεί να του εμφυτευτεί μηχανικό χέρι ελεγχόμενο από τον ίδιο τον εγκέφαλό του και να το κουνάει σαν να ήταν πραγματικά δικό του και πολλά άλλα παραδείγματα που διαταράσσουν τα όρια του φυσιολογικού και παθολογικού και όμως θεωρούνται αυτονοήτως σήμερα "φυσιολογικά". Μπορεί η Ιατρική και η Επιστήμη όμως να αναχαιτιστεί και να μπει σε καλούπια φυσιολογικού-παθολογικού, όταν αυτή πρώτη έφερε στο προσκήνιο τις δυνατότητες αλλαγής φύλου, ανοίγοντας την όρεξη σε όλους εκείνους που μέχρι πρόσφατα ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν; Μπορεί η αενάως ορεγόμενη Επιστήμη να της οριστεί έξωθεν τι είναι φυσιολογικό και τι όχι ή είναι καταδικασμένη να ορίζει εκείνη από μόνη της ανά εποχή και φάση της, τι είναι φυσιολογικό και τι όχι, μιας και προείπαμε ότι αυτή είναι σκαπανέας των νέων ευρημάτων που μετατοπίζουν κάθε φορά τη διαχωριστική γραμμή φυσιολογικού-παθολογικού; Την πρώτη περίπτωση την δοκίμασε η ανθρωπότητα επί Μεσαίωνα και επί Πάπα, αλλά με τραγικά αποτελέσματα πυράς αλλοθρησκων, μάγων, αντιφρονούντων. Τη δεύτερη ξέφραγη περίπτωση τη δοκιμάζουμε σήμερα όλοι εμείς με την απόλυτη κυριαρχία της Ιατρικής ως Βιοεξουσία. Και η πρώτη και η δεύτερη περίπτωση κάτι μας κλέβουν και κάτι μας δίνουν. Το ζύγι δύσκολο και η Ιστορία σίγουρα δεν θα το δείξει, οπότε μην προσδοκάτε εύκολες απαντήσεις...

2. Η Κοινωνική Ανθρωπολογία και οι κοινωνικοί "αγώνες" όπους τους ονομάζουν πολλοί, έχουν -χωρίς να είχαν από πάντα- αρχίσει να αμφισβητούν κάθε έννοια διαχωρισμού φύλου και προσπαθούν να προασπίζονται κάθε έννοια διαφορετικότητας, όσο και αν αυτό έρχεται σε φαινομενική αντίφαση με το τι ορίζει η Ιατρική ως φυσιολογικό. Πηγή της Νεωτερικής Εποχής μας, η Κοινωνική Ανθρωπολογία έχει αποψιλώσει κάθε ίχνος φραγμού, ορίου, πλαισίου και εν γένει διαχωριστικής γραμμής που θα μπορούσε να προβληθεί ως κάτι στέρεο πάνω σε τούτον τον συνεχώς κινούμενο πλανήτη, δίνοντας έρεισμα σε κάθε καρυδιάς καρύδι να σηκώσει το λάβαρο της δικής του ιδιαιτερότητας και πίσω του να προσκαλέσει όμοιους ή όσους τελοσπάντων αυτοθεωρούνται ότι ομοιάζουν, κάνοντας το δικό τους κίνημα. Μπορεί η ζωή ετούτη όμως, χωρίς κίνημα-κίνηση να εξακολουθεί να λέγεται ζωή;

3. Τέλος, η Θρησκεία, μην νομίζετε ότι τα έχει διαχωρίσει καλύτερα τα φυσιολογικά από τα παθολογικά φαινόμενα, και ο λόγος είναι διότι η ίδια η Θρησκεία είναι τέχνημα του Ανθρώπου και επιτελείται μέσω των βιωμάτων τους. Αν οι άνθρωποι λοιπόν αδυνατούν να βρουν το όριο εκείνο του φυσιολογικού με το παθολογικό, ή του ανθρώπινου με το θεϊκό, ή του ηθικού με το ανήθκο, είναι διότι αδυνατούν εν γένει να βρουν και να βάλουν μόνοι τους όρια σε κάθε τους πράξη και για αυτό έχουν τη Θρησκεία να τους καλύπτει αυτή την Ανάγκη. Δεν έχω διαβάσει κάτι καλύτερο και πιο συμπυκνωμένο στη ζωή μου επί του θέματος, από την ακροτελεύτια φράση του συγκλονιστικού και βαθυστόχαστου μυθιστορήματος "Σκηνές από το βίο του Ματίας Αλμοσίνο", του Αλ. Ζουργού, εκδ. Πατάκη, που λέει κλείνοντας (σελ. 776) ότι έγραψε "τις μέρες και τις νύχτες του Ματίας Αλμοσίνο αναζητώντας επίμονα μια ένσαρκη παρουσία ανθρωπινότητας, εναγώνια, που φλέγεται να αναπληρώσει τη μεγάλη Απουσία". (ανατύπωση χωρίς άδεια)


Το μείζον λοιπόν, είναι ποιος, με τι κριτήρια και προθέσεις και τί τελικά, ορίζει φυσιολογικό και τί παθολογικό. Η Ζωή και η Ιστορία του Ανθρώπου, όσο μπορώ να την έχω αντιληφθεί μέχρι τώρα, είναι ακριβώς μια διελκυστίνδα ανάμεσα σε αυτά τα δυο φαινόμενα: του φυσιολογικού και του παθολογικού. Το μέλλον, δεν θα δώσει την απάντηση, απλά θα επιβεβαιώσει αυτή τη φρούδα αέναη μάχη του Ανθρώπου με τον Εαυτό του και τα όριά του, ανάλογη και φυσικά πιο θλιβερή μάχη, με αυτή του Δον Κιχώτη με τους ανεμόμυλους (τρανέ Θερβάντες! τι εικόνες αφύσικες έχεις αποτυπώσει με τέτοια φυσικότητα στο κείμενό σου;!). Και ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη διαχωριστική γραμμή σε κάτι που απλά δεν διαχωρίζεται, παρά μόνο το ανθρώπινο μυαλό θεωρεί ότι διαχωρίζεται.

Σίγουρα, θα με έχετε ακούσει να λεώ ότι το φυσιολογικό και φυσικό, είναι αυτό που θα δούμε αν στραφούμε προς τη μητέρα-Φύση. Όμως, αν εξακολουθούσαμε να κοιτάμε το "φυσιολογικό" αυτής της άποψης, τότε θα έπρεπε το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό, θα έπρεπε να κυβερνιώμαστε από έναν "βασιλιά λιοντάρι" (και όχι από ένα "γατάκι Τσίπρα"), εγώ δεν θα ήμουν τώρα μπροστά στον υπολογιστή μου και αυτήν την ώρα δεν θα είχα φως αφού είναι βράδυ, παρά μόνο θα υπάκουα πιστά στους κιρκαδιανούς ρυθμούς του βιολογικού μου ρολογιού...

Τι θέλω να πω με όλα αυτά τα προηγούμενα, για να καταλήξουμε κάπου: όλα αυτά που ζούμε είναι ψεύτικα και μια κακέκτυπη προσομοίωση που απέχει έτη φωτός από την "πραγματική" Φύση. Όλη η ζωή και η ύπαρξη του Ανθρώπου αντιβαίνει ακριβώς αυτή η "φυσικότητα", αφού αποτελεί αντίθετη δύναμη σε ό,τι η ίδια η Φύση με τους Νόμους της προστάζει. Κάποτε ο Άνθρωπος, ήταν πιο κοντά στη Φύση, τώρα είναι πιο κοντά στον Εαυτό του (ή νομίζει τουλάχιστον!). Το σίγουρο πάντως είναι ότι η έδρα του είναι ο πλανήτης Γη και μόνο αν κατορθώσει να βρει τους κώδικες επικοινωνίας με τα γύρω του πλάσματα θα επιβιώσει. Αλλιώς, θα δοκιμάζει πότε τη μια ακραία λύση (βλέπε μέχρι πρόσφατα, ο άντρας ο άρχοντας και η γυναίκα του το υποζύγιο) και πότε την άλλη (βλέπε σήμερα, δυο άντρες ή δυο γυναίκες μαζί), αγνονώντας ότι το ζητούμενο δεν είναι η αναζήτηση ταυτότητας, ούτε φυσικά η αναζήτηση Παιδείας όπως ήταν το κεντρικό μήνυμα του φετινού Athens Pride, αλλά η αναζήτηση Ειρήνης στην εμπόλεμη ζώνη που του σφίγγει νου και ψυχή διαχρονικά.

Η πιο ωραία εικόνα που βρήκα για να ορίσω το φυσιολογικό και το παθολογικό πάντως είναι αυτή που σήμερα το πρωί φωτογράφησα κοντά στο σπίτι μου:

Και δεν θέλω να αντιδιαστείλω το "φυσικό" και το "τεχνητό" με αυτή τη φωτογραφία, αλλά θέλω να δηλώσω ότι και τα δυο αυτά στοιχεία αγκαλιά, πρέπει να τραβήξουν πολύ ανηφορικό δρόμο ακόμα μέχρι να βρουν ουρανό! Με κάλυμα μια "φυσικότητα" που περιελίσσεται γύρω από κάθε μας έκφανση, προσπαθούμε να καλύψουμε τον τεχνητό επίκεντρό μας, που αν κάποτε φανερωθεί σε μάτια άμαθα θα βαφτιστεί ως "παθολογικό", "παρά φύση" ή "διστρεβλωμένο", ενώ αν μείνει απόκρυφο και φανερό μόνο για τα μάτια της ψυχής μας θα καταχωρηθεί ως "κατάδικό μας και μονάκριβό μας".

"Λιληθ"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Νένα Βενετσάνου

(από τα πιο ψαγμένα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ μου,
κυρία Βενετσάνου!)

"ποια χέρια σε καρφώσανε
στη μέση της Αβύσσου...;"

"...γραφή μισοσβησμένη..."

(ποιος κάθεται να τη διαβάσει άραγε;)

Λιλήθ,
ζούμε άχαρες μικρές ζωές,
και εσύ...
"διχασμούς φυτεύεις..."
(σαν αυτούς που σας περιέγραψα σήμερα!)

Υ.Γ.: Κάτι ακόμα πολύ σημαντικό: πραγματική παιδεία, δεν είναι να αποδέχεσαι τη "διαφορετικότητα" του άλλου, όπως υποστηρίζουν και υπονοούν στο σύνθημά τους όλες αυτές οι παρελάσεις (η αποδοχή εξάλλου, είναι επιβολή), αλλά να κατανοείς τη "διαφορετικότητα", καθώς και όλους εκείνους τους μηχανισμούς και τις ανάγκες που την παράγουν ή την προάγουν...