Ηθικός Ναρκισσισμός

Υπάρχει μια πάθηση αρκετά βασανιστική. Κολλάει στο δέρμα σου, το διαπερνά και ποτίζει με την τοξικότητά του τα σωθικά σου. Μόνο, που το κάνει με την αντίστροφη φορά: ξεκινά από την ψυχή προς τα έξω, για να καταλήξει να δηλητηριάζει το δέρμα ολάκερο, το οποίο αποπνέει από τους πόρους του, την μυρωδιά του θανάτου. Η κακοηθέστατη διάθεση εξάπλωσης της και σε άλλους ανθρώπους, ανυπόφορη. Η δύναμη της, ολέθρια. Η δίψα της, άσβηστη. Κανένα φάρμακο μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί για αυτήν.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και στον αρχαίο ήρωα, Ηρακλή με τον δηλητηριασμένο μανδύα που φόρεσε. Δεν είναι τυχαία η σύγκριση και το παράδειγμα. Μόνο Ηρακλήδες, κολλάνε αυτή την πάθηση. Και κανείς τους δεν έχει γλιτώσει μέχρι σήμερα. Μόνο η φωτιά, κατόρθωσε και έσβησε την κάψα της ψυχής τους...

Η πάθηση λέγεται Ηθικός Ναρκισσισμός και ενώ φαντάζει πεποίθηση για τους πάσχοντες ότι κατέχουν το "ορθό" και το "ηθικό", (και έτσι είναι πράγματι), αυτό δεν μπορεί να αποδειχτεί ποτέ, διότι αυτή ακριβώς είναι η φύση της πάθησης: να μην αποδεικνύεται στο έπακρο, να μην αποκαλύπτεται, να μην μοιράζεται, να μην ενσαρκώνεται από τους άλλους. Τρώει έναν-έναν, τη φορά, εμποδίζοντας έτσι την κοινωνική έκφρασή της και αυτό το στοιχείο είναι που την κάνει να λειτουργεί ως πάθηση. Είναι ίσως η μόνη αρρώστια, που επειδή ακριβώς δεν μεταδίδεται και στους άλλους ταυτόχρονα, και δεν παίρνει χαρακτήρες πανδημίας, σκοτώνει τους ίδιους τους φορείς της, πριν κατορθώσουν να την μεταδώσουν. Και γεννιέται από αδιευκρίνιστους λόγους, πιθανότατα σχετιζόμενη με γενετική προδιάθεση. Διότι, είπαμε, αυτή η πάθηση γεννιέται από τα μέσα μας και μέχρι να βγει προς τα έξω, έχω λιώσει κόκαλα, μυαλό, ψυχή και σώμα.

Στο τέλος, μένει να αναδύεται στην ατμόσφαιρα, μια μόνο απόπνοια κάποιου ανθρώπου που έζησε κάποτε και προσπάθησε να πει κάτι... Άντε, ίσως ακόμα, να απομένει και μια σταγόνα ξεραμένου αίματος στην άκρη κάπου αγκαθιού που είχε κάποια στιγμή λαβώσει ένα στήθος.

"A Gift of a Thistle (from BraveHeart)"

Πριν τον λιώσει όμως, η ασθένεια, ο ασθενής προλαβαίνει να φωνάξει ως τελευταία του κραυγή αγωνίας (κάτι σαν τελευταία του επιθυμία, νομίζω), αυτό που έχει αποτυπωθεί στο ανυπέρβλητο τραγούδι των Χαΐνηδων και το οποίο συμπυκνώνει την συμπαντική έννοια του Ηθικού Ναρκισσισμού, με τόση γλαφυρότητα:

"για ιδέστε όλοι, δες τε και μένα, άλλο δεν βαστώ..."

Και κυρίως, η ανωτέρω παράκληση, απευθύνεται κυρίως στο έτερον ήμισυ που είναι κάπου εκεί έξω και αναμένει, με απώτερο σκοπό, να πολλαπλασιαστεί αυτός ο Ηθικός Ναρκισσισμός του πάσχοντος και στις επόμενες γενιές. Τόσο αυτοκαταστροφική είναι αυτή η πάθηση, που μέχρι και την εξέλιξη έχει διαποτίσει...

Υ.Γ.: Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται σε όλους εκείνους που έχω συναντήσει στο δρόμο μου (λίγοι, αλλά διαμαντένιοι), που οι κεραίες μου, μού επέτρεψαν να γευτώ το μεγαλείο του ήθους τους. Φυσικά, πρώτος και καλύτερος ο αντίστοιχος Καπετάν-Μιχάλης μου... (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε)

Ώρα για "κράκ"

Ήταν το 1689, όταν ο Purcell, έγραφε για αυτούς τους δυο νέους. Αυτή, λαμπερή, όμορφη, πριγκίπισσα. Αυτός, ηττημένος μετά την καταστροφή της Τροίας, όμορφος, πρίγκηπας κατατρεγμένος, φτάνει στο παλάτι της. Ερωτεύονται, παντρεύονται, συνυπάρχουν. Όχι, για πολύ.

Οι δυνάμεις της φύσης, ("μάγισσες" αποκαλούνται από κάποιους, "θεοί" από κάποιους άλλους, "τύχη" από εμένα) έχουν άλλα σχέδια! Αντιπαθούν τη νεαρά, οπότε με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις τους, χτυπούν τον νεαρό στο ευαίσθητό του σημείο. Τον πείθουν ότι είναι χρεία να φύγει, για να χτίσει τη νέα Τροία... Αυτός, ευπατρίδης και πιστός στο όραμά του και στα βαθύτερά του ιδανικά, εγκαταλείπει την ζεστασιά της νεαράς, βγαίνει προς αναζήτηση του ψυχρού νέου κόσμου... Εκείνη, φυσικά και αναμενόμενα, αδυνατεί να καταλάβει... Θρηνεί και αυτοκτονεί.

Και εγώ ρωτώ αγαπητοί μου: ποιός είναι ο πραγματικός εγκληματίας και ποιός το πραγματικό θύμα;

Εκείνη, που του τα έδωσε όλα παθιασμένα και απλόχερα, απομένοντας κενή και προδομένη, άρα έτοιμη να πεθάνει, χωρίς να περιμένει κάτι καλύτερο;

Εκείνος, που στην προσπάθεια να ισορροπήσει μεταξύ αναγκών και υποχρεώσεων, αναζητά την γαλήνη μέσα από την υπακοή στις -αναθεματισμένες- αξίες που έχει τοποθετήσει πάνω από όλα και από όλους και μέσα από την -αναθεματισμένη- πεποίθηση ότι μπορεί να χτίσει έναν καινούργιο κόσμο - μια καινούργια Τροία;

Εκείνες οι μυστικές δυνάμεις, που ταλανίζουν τις ζωές των ανθρώπων και τις κινούν σαν αχυρόκουκλες, σκορπίζοντάς τες στου ανύπαρκτου χρόνου το κατρακύλισμα;


Μία φράση μόνο κατόρθωσα να αντιληφθώ ξεκάθαρα, από την αγγλική αυτή εξαίσια, δίωρη όπερα (ήταν η μόνο φράση που αν ήξερα πότε θα ειπωθεί, θα έκλεινα τα αυτιά μου...):

"remember me..."

Μα πώς γίνεται να ξεχάσω; Αυτό ίσως είναι η κατάρα μου, που δεν με αφήνει να απαγκιστρωθώ και να πάω μπροστά...


Πάντα, οι δυο αυτές αντίθετες δυνάμεις -της ανάγκης και της υποχρέωσης, ή αλλιώς του θέλω και του θέλουν- θα συγκρούονται βίαια και μετωπικά ακριβώς μπρος στο μέρος της καρδιάς μου, σε μια ευκλείδια γεωμετρική έκρηξη που σε βάζει σε σκέψεις για τους Δ-ημιουργούς αυτών των Δ-υνάμεων. Και όσο ψάχνεις την διαφοροδιάγνωση (ΔΔ) των εκπορευόμενων σημείων αυτών των Δυνάμεων, τόσο βυθίζεσαι σε καταθλιπτικά μονοπάτια μονολόγου...

Άντε μετά εσύ, να πιστέψεις ότι το σύμπαν έχει προ πολλού αποδειχτεί πως δεν βασίζεται στην Ευκλείδια Γεωμετρία...

Υ.Γ.1: Απορώ, μήπως το Trojan- κομμάτι του ουρανού και της μυθολογίας, έχει καμία ετυμολογική συσχέτιση με το Τρογκαν- κομμάτι της ύπαρξής μου και του παρελθόντος μου...

Υ.Γ.2: Εκείνος, που τα παρατά όλα, ακόμα και τις μεγάλες ανάγκες του εαυτού του, για να ακολουθήσει το κάλεσμα μιας βαθειάς δικής του αξίας, που την θεωρεί πανανθρώπινη, (όπως το χτίσιμο ενός νέου κόσμου) είναι εγωιστής ή όχι; Με άλλα λόγια, εκείνος που ακούει τον εαυτό του, ο οποίος του λέει να μην ακούσει τις ανάγκες του εαυτού του, είναι εγωιστής ή όχι..; Σαν να λέμε, είναι ή δεν είναι δώρο θεού ο Δούρειος Ίππος;

(φωτό από εδώ)

Ο Προμηθέας από προνοητικός... νταβατζής;

http://www.hellenica.de/Griechenland/Mythos/GR/Promitheas.html





(φωτό από http://www.iannisnikou.gr/hist_14.htm )




"Μύθος του Προμηθέα"

Δια χειρός Νίκου Τσιφώρου
και
Δια στόματος (του πολυπράγμωνος) Μάνθου Λαζαρίδη
(τον ευχαριστώ που με κάνει συνταξιδευτή του)

"...και μακάρι να γινόταν και σήμερα έτσι, αλλά δεν γίνεται, κατά πώς έχετε αντιληφθεί απαξάπαντες..."



Γιατί όμως σήμερα δεν γίνεται έτσι;



"Συβαρίτισσα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης
(το τραγούδι είναι αφιερωμένο στη Λιλή Ζωγράφου)

Φώς, φωτιά, προνόηση, του έρωτα η αδιάκοπη θυσία, ο Προμηθέας νταβατζής, όλα τα λόγια μου σκορπίσματα του αέρα, η αγάπη πάλι άργησε μια μέρα... Σαν να διακρίνω μια μυστική σύνδεση σε όλα αυτά τα κοσμογονικά φαινόμενα. Σαν να διακρίνω μια παγκόσμια μάχη δυνατού και αδύνατου, ορατών και αόρατων, εφετζίδικων και σεμνών, θορυβοδών και ήσυχων, θεών και δαιμόνων, εξουσίας και αντίστασης, εαυτού και εαυτού...


Γιατί ο άνθρωπος θέλει να γνωρίζει και να μαθαίνει (μανθάνει) από πριν (προ); Τι θα του προσδώσει τελικά αυτή η από πριν γνώση, η από πριν ετοιμασία; Ασφάλεια; Σιγουριά; Ζεστασιά; Βεβαιότητα; Ηρεμία στα σπλάγχνα του;

Θα έρθει τελικά αυτή η γνώση;

Και αν δεν έρθει ποτέ, και αν όλα τα λόγια και οι πράξεις είναι σκορπίσματα του αέρα; Τότε τι;

Τότε δεν μένει τίποτα. Τότε δεν μένει κανείς. Τότε, είναι πολύ μακρινό το τότε. Ας μιλήσουμε για το σήμερα, για το αύριο. Δεν χρειάζεται να μιλάμε για το Τότε. Δεν έχει σημασία το Τότε. Σημασία έχει το Τώρα.

Και αυτή η προ-ετοιμασία... Πόσο χρόνο θέλει και πόσο κόπο; Πόσες θυσίες; Ας πιαστούμε και κάποια φορά απροετοίμαστοι που να πάρει ο διάολος! Ας το κάνουμε σαν δώρο-έκπληξη στον εαυτό μας, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε απροετοίμαστοι...

(Όπως απροετοίμαστους μας βρίσκει ο φτερωτός Έρωτας και μας τοξοβολεί αλύπητα...)