Beneath the Heavens, I'm coming home again...


Και για να συνεχίσω από την προηγούμενη ανάρτηση... Δεν θα ήταν προδοσία αυτό που ένιωσε ο Χριστός από τον Ιούδα, αν ο τελευταίος δεν ήταν μαθητής του πρώτου. Kαι δεν θα ήταν μια πραγματικά θλιβερή προδοσία, αν ο Χριστός δεν ζητούσε από τον πατέρα του που έστησε όλο αυτό το σκηνικό, να μην πιεί το πικρόν ποτήριον ετούτο...

Αν λίγο πριν την Ανάσταση, (τότε που Χριστός και Ιούδας, αιωρούνταν, ο ένας επί ξύλου κρεμάμενος και ο άλλος επί δέντρου απαγχονισμένος), μπορούσαμε να ακούσουμε τις σκέψεις και των δυο αιωρούμενων α-σωμάτων, νομίζω θα ήταν οι ακόλουθες...:


"Beneath the Heavens, I'm coming home again..."

"Lost Soul"
Loreena Mckennitt





The journey's over; another's just begun
Beneath moonlight, but by the warming sun
I seek to hold you in sunshine or rain
Beneath the heavens, I'm coming home again

So far we drifted, like ships upon the sea
Horizons fading, we lost to destiny
Storm clouds hover; our vanity like pain
Which held back the winds that bring us home again

Could I see, now, the swallows in their flight
Watch the moon dance on oceans in the night
The trees reach upward to help the birds to fly
And of the creatures who'll hear them when they cry

We walk the hillside like lost souls in the night
And in the darkness, we're searching for the light
And in the morning, like freshly fallen dew
Much like a moon's breath, I'm coming home to you

This journey's over; another's just begun
Beneath moonlight or by the warming sun
For I remember that if my heart be true 
Just like an eagle, I'm coming home to you


Υ.Γ.: Βλέπετε, και αυτός που προδίδει και αυτός που προδίδεται, καταστρέφεται και διασκορπίζεται στα εξ ων συνετέθη... αναζητώντας απεγνωσμένα μια ανασύνθεση.


Η προδοσία συνεχίζεται



Νομίζω δεν υπάρχει πιο μεγάλο πλήγμα στα όνειρα ενός ανθρώπου, από την εσωτερική προδοσία ή αλλιώς, προδοσία εκ των ένδον.

Αυτό, συνέβη και στο Χριστό. Ήταν ο Ιούδας, ένας από τους μαθητές του, που τον πρόδωσε και τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως εξελίχτηκαν, ή πιο σωστά, εξελίχτηκαν όπως ο μπαμπάς του Χριστού, δηλαδή ο Θεός, είχε σχεδιάσει... Η προδοσία εκ των έσω λοιπόν, φαίνεται να είναι προμελετημένη και προσχεδιασμένη, χρόνια τώρα από δυνάμεις υπερβατικές, την οποία δεν έχει κατορθώσει ακόμα η ανθρωπότητα να ξεπεράσει. Και τελικά, ο Ιούδας, φαίνεται ότι ήταν απλώς το μέσον, διότι ο σκοπός, ήταν του ίδιου του Θεού προς τον ίδιο το γιο του. Τώρα, γιατί αποφάσισε να προδωθεί ο γιος του με αυτόν τον δραματικό τρόπο, δεν το έχω καταλάβει. Έχω καταλάβει όμως, και το βλέπω δραματικά επαναλαμβανόμενο τριγύρω μου, τι σημαίνει να προδίδεσαι στη δουλειά σου (όταν αυτή αποδεικνύεται κενή περιεχομένου χωρίς να σου δίνει το ελάχιστο ως έμπνευση), τι σημαίνει να προδίδεσαι από τo σύντροφό σου (όταν αυτός αλλάζει τόσο πολύ σε συνήθειες και πρόγραμμα, που ούτε καν να φας μαζί του δεν μπορείς - άρα για ποιον συν-τροφο μιλάμε;), τι σημαίνει να προδίδεσαι από την κοινωνία (όταν η κοινωνία στην πλειοψηφία της δεν έχει ηθική ή κανόνες, αξιοπιστία ή σεβασμό, παρά μόνο πούστηδες και αφερ-έγγυους, μάλιστα είναι απορίας άξιον, αφού οι πούστηδες δεν γεννάνε, πώς πολλαπλασιάζονται τόσο πολύ στη σημερινή κοινωνία...; έχει σχέση με τους affair=αφερ-έγγυους;)

Η θεματική αυτή της προδοσίας εκ των ένδον, υπάρχει στον Όμηρο (βλέπε τι έπραξαν οι σύντροφοι του Οδυσσέα ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου), στον Χριστιανισμό (βλέπε Ιούδα), στον Κομμουνισμό (εδώ, μη βλέπεις τίποτα, δεν χρειάζεται), στην Ελληνική Ιστορία (βλέπε φυλακισμούς Κολοκοτρώνηδων κλπ), στη Λαϊκή μας Παράδοση (βλέπε το "Ένα παλικάρι 20 χρονών πόλεμο δεν βρήκε, πίσω γύρισε"), στη Ρεμπέτικη Παράδοση (βλέπε το "Ήταν προμελετημένη, καρφωτή και λαδωμένη"), στην πρόσφατη Ποίηση μας (βλέπε το "Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν") και πλέον και στην Καθημερινότητά μας. Άρα, έρχεται από παλιά και θα συνεχίσει από ό,τι φαίνεται για πολύ...

Κάτι τέτοιο ίσως υπονοεί και ο συγγραφέας του βιβλίου, του οποίου τον τίτλο αντέγραψα (χωρίς άδεια χρήσης) ως τίτλο της σημερινής ανάρτησης, όταν λέει: 

"Η Προδοσία συνεχίζεται είναι ένα βιβλίο που προσπαθεί να καταγράψει την ανάγκη να υπάρξει μια υγιής αυτοκριτική του «Υπαρκτού Χριστιανισμού», ο οποίος έχει τύχει κακομεταχείρισης όχι τόσο από τους εχθρούς του αλλά πολύ περισσότερο από τους υποστηρικτές του."


Κάτι τέτοιο, αποτυπώνει και η τραγουδάρα, με το "όχι που τρέμω το σταυρό... αλλά που μου 'πεσε βαριά μες στον Παράδεισο η τόση προδοσία..."




Είπαμε, η κατάσταση της Προδοσίας και ακολούθως της Σταύρωσης, φαίνεται να είναι προσχεδιασμένη... Το ίδιο να συμβαίνει και με την Ανάσταση..; Ποιος να το  ξέρει;


Καλή Βδομάδα Των Παθών και των Λαθών.



Το ευ ζην...


Οι συγ-κυρίες το φέρνουν, (πάντα οι κυρίες είναι αυτές που φέρνουν κάτι), και σου υπενθυμίζουν κατά τη διάρκεια της ίδιας μέρας, μέσα από δυο γεγονότα, ότι από τη ζωή σου έχουν περάσει σημαντικοί άνθρωποι. 

Και ότι σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλεις ένα μεγάλο Ευχαριστώ

Αυτοί οι άνθρωποι σε έχουν Διδάξει, διότι αυτοί οι άνθρωποι, πάλι οι συγ-κυρίες το έφεραν, ήταν Δάσκαλοι σου. 

Πόση χαρά και ευγνωμοσύνη, να συνειδητοποιείς ότι ήσουν τυχερός που τους συνάντησες και ακόμα πιο τυχερός ότι μπόρεσες και κατάλαβες κάποια από όλα αυτά που είπαν...

Πόσο μεγάλο λοιπόν, αυτό του Μ. Αλεξάνδρου, ότι στους δασκάλους μας χρωστάμε το "ευ ζην"...


Να είναι πάντα καλά οι Π.Π., Γ.Σ. και Ν.Σ.! Πάντα θα είναι συνοδοιπόροι στη σκέψη και στις πράξεις μου. Και πάντα θα είναι πραγματικοί δάσκαλοι.






Αυθεντικότητα



Αυθεντικοί Άνθρωποι, 
είναι εκείνοι που εκπέμπουν






Η Γνώση ξεκινά με την κατεδάφιση της ψευδαίσθησης...


Περιγράφω δυο περιστατικά: 


Πρώτο: 

Στο σαλόνι προ του γραφείου ενός Διοικητή ενός Δημόσιου Νοσοκομείου, περιμένουν τρεις ειδικοί ιατροί, (δυο διευθυντές κλινικών και ένα επικουρικός ιατρός) για να ζητήσουν την παρέμβαση του Διοικητή για σοβαρά θέματα λειτουργίας των αντίστοιχων κλινικών. Και ξαφνικά μπαίνει μέσα ένας μεσήλικας γκριζομάλλης γύρω στα 40-45, στην πένα. Βιαστικός όμως και μετά από μια ξερή καλημέρα σε γραμματείς και φαρισσαίους, ε….. γραμματείς και ιατρούς ήθελα να πω, κατευθύνεται προς το γραφείο του. Η μια ιατρός, με τίτλο μάλιστα Δ/ντριας Ιατρικής Υπηρεσίας, λέει πολύ ευγενικά στον κύριο Διοικητή, «πρέπει να μας δείτε οπωσδήποτε για 1 λεπτό» και εκείνος χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του προς την ιατρό, φωνάζει ξεμακραίνοντας «ούτε μισό λεπτό, δυστυχώς…». Οι ιατροί μένουν και κοιτιώνται μεταξύ τους και ο τζόβενος Διοικητής εκπέμπει παντού στην ατμόσφαιρά: «σας έχω γραμμένους όλους σας, γιατρουδάκια… με έχετε ζαλίσει με τα μικροπροβληματάκια σας, όταν εγώ ασχολούμε με πραγματικές μπίζνες…». Ο κύριος αυτός, ακούει στο όνομα Διοικητής Νοσοκομείου ή Μάνατζερ Νοσοκομείου ή Γνώστης Οικονομικών της Υγείας και της Διοίκησης Υπηρεσιών Υγείας… Όλα αυτά μαζί και επί της ουσίας τίποτα από αυτά (όπως συνήθως γίνεται στις μέρες μας). Θα σταθώ (ως Κοινωνικός Ανθρωπολόγος) σε ένα μόνο σημείο, διότι, ως Ιατρός (και μάλιστα ως ο τρίτος ιατρός, ο Επικουρικός), είχα σταθεί μπροστά στη σκηνή αυτή: ένας τύπος «γαμάω και δέρνω», αντικρύζει υποτιμητικά Διευθυντές Ιατρούς και συμπεριφέρεται σε αυτούς σαν να είναι «οι φτωχοί συγγενείς»… Αναρωτιέμαι πόσες μέρες έχει ξενυχτήσει στη ζωή του αυτός ο κύριος, όχι για να ασχοληθεί με το «γαμάω και δέρνω», αλλά για να ασχοληθεί με όλους αυτούς που ίσως έχουν πονέσει στη ζωή τους μετά το «γαμάω και δέρνω» που τους πρόσφεραν κάποιοι άλλοι… 



Δεύτερο: 

Μεταπτυχιακός φοιτητής, 15:10 μμ, μόλις έχει τελειώσει από τη δουλειά του, έχει διασχίσει σφαίρα σχεδόν όλη την Κηφισσίας και έχει μόλις καθίσει σε ένα από τα τελευταία έδρανα της σχολής, αφού πρώτα τσάκισε στο διάδρομο πριν μπει στην αίθουσα, στα πεταχτά, μια μπάρα δημητριακών πεπεισμένος ότι και τα δημητριακά αλλά και η ενέργεια που υπόσχονται, είναι αληθινά και όχι πλαστά ή πλαστικά... Ανοίγει στο έδρανο το laptop του για να ελέγξει τα μέιλ του και να κατεβάσει αρχεία σχετικά με άλλα μαθήματα της σχολής και φυσικά έχει και το κινητό πάνω στο έδρανο καθώς του έρχονται βροχή τα μηνύματα στο κινητό και στο viber, διότι η ζωή τρέχει… Μπαίνει η καθηγήτρια, (μάθημα: «Οικονομικά της Υγείας»), και φυσικά συνεχίζει να γίνεται οχλαγωγή, κλασσικά εικονογραφημένα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Εκείνη, περπατά σιγά σιγά άσκοπα προς το τέλος της αίθουσας. Έτσι, ξαφνικά, απευθύνεται στον συγκεκριμένο φοιτητή ο οποίος είναι απορροφημένος στα μείλ του: 

- Κλείστε παρακαλώ τον υπολογιστή σας και βάλτε τον στην τσάντα σας. Μαζί και το κινητό σας.

Ο φοιτητής της απαντά απορημένος:

- Αλήθεια να κλείσω τον υπολογιστή; Το εργαλείο που μας συνδέει με τη γνώση σήμερα; 
- Ναι, να το κλείσετε και μάλιστα αμέσως σας παρακαλώ! 
- Πραγματικά το εννοείται, να κλείσω το βασικό εργαλείο της γνώσης, σήμερα που απαιτείται σε κάθε πανεπιστημιακή σχολή; Ξαναρωτά ο φοιτητής. 
- Ναι, σας παρακαλώ και χωρίς άλλη κουβέντα, βάλτε τον υπολογιστή και το κινητό σας μέσα, και αυτό ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους, (και απευθύνεται τότε προς όλη την τάξη), βάλτε όλοι τα κινητά σας μέσα στην τσάντα σας για να ξεκινήσουμε!! 
- Συγνώμη, λέει ο φοιτητής, αλλά πραγματικά θα ήθελα να μας εξηγήσετε το λόγο που επιμένετε τόσο, θα είχε ενδιαφέρον (ανθρωπολογικό, εννοούσε ο φοιτητής) να σας ακούσουμε… 

Τα επιχειρήματα της συγκεκριμένης καθηγήτριας ήταν τόσο αστεία… κάτι ψέλλισε ότι αναγκάζεται να συμβιβαστεί σε έναν παραδοσιακό τρόπο διδασκαλίας, κάτι ψέλλισε επίσης για διάσπαση προσοχής όταν έχουμε ανοιχτά τα κινητά, κάτι ακόμα είπε, ότι από το 1983 που έχει γυρίσει στην Ελλάδα από την Αμερική όπου είχε πάει για σπουδές Οικονομικών της Υγείας, δεν έχουν αλλάξει τα δεδομένα στην εκπαίδευση και τέλος, κάτι ανέφερε για την ανάρμοστη συμπεριφορά του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού σε ένα νοσοκομείο των Αθηνών όταν νοσηλευόταν ο σύζυγός της με καρκίνο του πνεύμονα… Αφού, ο συγκεκριμένος φοιτητής ξαναπήρε το λόγο και προσπάθησε να της πει ότι παραλογίζεται, αυτή άρχισε να φουντώνει και να μπερδεύει και άλλο μνήμες, λέξεις και (αφ)ορισμούς… Ο φοιτητής, δεν έδωσε συνέχεια στη συζήτηση. Δεν είχε νόημα εξάλλου. Αφού ξεκίνησε το μάθημα λοιπόν, μια φοιτήτρια ζήτησε το λόγο να σχολιάσει κάτι που είπε η καθηγήτρια και άρχισε να αναφέρει: «και εμένα όταν η μητέρα μου πέθαινε και νοσηλευόταν σε νοσοκομείο…» και εκεί ακριβώς τη διέκοψε η καθηγήτρια που λίγα λεπτά πριν είχε πει σε όλους τους φοιτητές (οι οποίοι άλλη όρεξη δεν είχαν για να ακούσουν) για τον δικό της σύζυγο και τη δικής της περιπέτεια στα ελληνικά νοσοκομεία… και της είπε απότομα και κοφτά: «όχι, τώρα, σας παρακαλώ, εντάξει;». Χωρίς να καταλάβει κανείς τι έγινε, η καθηγήτρια συνέχισε το μάθημά της, γειώνοντας κυριολεκτικά την μεταπτυχιακή φοιτήτηρια, (μητέρα ούσα και αυτή), η οποία τόλμησε να μιλήσει και να εκτεθεί στο κοινό για μια ευαίσθητη πλευρά του ψυχικού της κόσμου και μια εμπειρία που αφορούσε το θάνατο της δικής της μητέρας… 

Ο πρώτος φοιτητής, μην αντέχοντας άλλο παραλογισμό, σηκώθηκε αθόρυβα, πήρε τα πράγματά του, βεβαιώθηκε ότι ο υπολογιστής του και το κινητό του είναι (απ)ασφαλισμένα βαθιά μέσα στην τσάντα του και σηκώθηκε και έφυγε από την αίθουσα… Όχι, ως ένδειξη διαμαρτυρίας ή ως ένδειξη κριτικής στάσης. Πλέον αυτά τα είχε ξεπεράσει προ πολλού. Αλλά ως άρνηση να χάνει και άλλο από το χρόνο του.... Πλέον, έχει πειστεί ότι είναι τόσα πολλά αυτά που τον περιμένουν εκεί έξω και δεν μπορεί να χάνει το χρόνο του για ανίατες περιπτώσεις…



Αυτά τα δυο παραδείγματα, θα μπορούσε να μείνουν στα αδήλωτα, αν δεν τύχαινε το ίδιο βράδυ να διαβάσει ο συγκεκριμένος μεταπτυχιακός φοιτητής το παρακάτω απόσπασμα… 

«Ένα άλλο παράδειγμα της διαφοράς ανάμεσα στους δυο αυτούς τρόπους ζωής, την αυθεντική ύπαρξη δηλαδή ή την κατοχή και κτήση, είναι η άσκηση εξουσίας. Το κρίσιμο σημείο έγκειται στη διαφορά ανάμεσα στο να έχει κάποιος εξουσία και στο να είναι εξουσία. […] Το αν θα κατανοήσουμε την εξουσία και στους δυο αυτούς τρόπους ζωής εξαρτάται επιπλέον από το κατά πόσο θα αναγνωρίσουμε ότι η «εξουσία» είναι ένας πολύ ευρύς όρος με δυο εντελώς διαφορετικές σημασίες: μπορεί να είναι είτε «λογική» είτε «παράλογη» εξουσία. Η λογική εξουσία βασίζεται στην αρμοδιότητα και βοηθά τον άνθρωπο που στηρίζεται επάνω της να αναπτυχθεί. Η παράλογη εξουσία βασίζεται στη δύναμη και ο ρόλος της είναι η εκμετάλλευση του ατόμου το οποίο υπάγεται σε αυτήν. 

Στις πιο πρωτόγονες κοινωνίες, λόγου χάριν στους κυνηγούς και στους τροφοσυλλέκτες, η εξουσία ασκούνταν από τον άνθρωπο ο οποίος αναγνωριζόταν κατά γενική αποδοχή ως ικανός για αυτή την αρμοδιότητα. Οι ιδιότητες που επιβεβαίωναν τη συγκεκριμένη ικανότητα εξαρτιόνταν σε κάθε περίπτωση από τις εκάστοτε ειδικές συνθήκες, αν και γενικά θα λέγαμε ότι συμπεριλάμβαναν σίγουρα την πείρα, τη σοφία, τη γενναιοδωρία, την επιδεξιότητα, το παράστημα, το θάρρος. Όταν οι ιδιότητες επάνω στις οποίες έχει βασιστεί η εξουσία εξαφανίζονται ή εξασθενούν, τότε και η ίδια η εξουσία παίρνει τέλος. 

Το να είναι κάποιος εξουσία δεν βασίζεται αποκλειστικά στην ικανότητά του να εκπληρώνει κάποιεις συγκεκριμένες κοινωνικές λειτουργίες, αλλά βασίζεται εξίσου στην ίδια την ουσία μιας προσωπικότητας η οποία έχει κατακτήσει έναν υψηλό βαθμό ανάπτυξης και ολοκλήρωσης. Τέτοιου είδους άτομα ακτινοβολούν εξουσία και δεν χρειάζεται να δώσουν διαταγές, να απειλήσουν ή να δωροδοκήσουν. Είναι άτομα εξαιρετικά ανεπτυγμένα, τα οποία καταδεικνύουν με την ίδια τους την ύπαρξη –και όχι κατά κύριο λόγο με αυτά που λένε ή που κάνουν- τι μπορούν να γίνουν τα ανθρώπινα όντα. Οι Μεγάλοι Δάσκαλοι Ζωής ήταν εξουσία κατά τον τρόπο αυτόν και, σε έναν χαμηλότερο βαθμό τελειότητας, τέτοια άτομα μπορούν να βρεθούν σε όλα τα μορφωτικά επίπεδα και μέσα στους πιο διαφορετικούς πολιτισμούς. (Το εκπαιδευτικό πρόβλημα περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον άξονα. Αν οι γονείς ήταν και οι ίδιοι πιο ανεπτυγμένοι και περιορίζονταν στο δικό τους επίκεντρο, τότε η αντίθεση ανάμεσα σε μια αυταρχική και σε μια αντιαυταρχική εκπαίδευση μόλις και μετά βίας θα μπορούσε να υπάρχει. Έχοντας ανάγκη μια τέτοια εξουσία, που δεν την έχει κάποιος αλλά είναι, το παιδί ανταποκρίνεται απέναντί της με μεγάλη προθυμία. Από την άλλη, το παιδί αντιδρά εναντίον της πίεσης ή της παραμέλησης ή και του υπερβολικού βομβαρδισμού από γνώσεις, όταν μάλιστα προέρχεται από ανθρώπους, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους δείχνουν ότι αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν κάνει την προσπάθεια την οποία περιμένουν από το παδί.) 

Με τη διαμόρφωση των κοινωνιών, οι οποίες βασίζονται σε μια ιεραρχημένη τάξη και είναι πολύ πιο μεγάλες και πολύ πιο περίπλοκες από εκείνες των κυνηγών και των τροφοσυλλεκτών, η εξουσία που στηριζόταν στην ικανότητα και στην αρμοδιότητα αντικαθίσταται από την εξουσία που στηρίζεται στην κοινωνική θέση. Αυτό από μόνο του δεν σημαίνει πως η υπάρχουσα εξουσία είναι απαραίτητα ανίκανη ή αναρμόδια. Σημαίνει όμως ότι πλέον η ικανότητα δεν αποτελεί ένα από τα ουσιαστικά στοιχεία της εξουσίας. Είτε έχουμε να κάνουμε με τη μοναρχία – όπου η εναλλαγή των γονιδίων κρίνει τις ικανότητες- είτε για έναν αδίστακτο εγκληματία που πετυχαίνει να ανεβεί στην εξουσία μέσω δολοφονιών ή απάτης, ή ακόμη, όπως είναι και πιο συχνό στη σύγχρονη δημοκρατία μας, για ηγέτες που εκλέγονται με κριτήριο τη φωτογένειά τους ή την ποσότητα των χρημάτων τα οποία σπαταλούν για την εκλογή τους, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορεί ακόμη και να μην υπάρχει καμία πολύτως σχέση ανάμεσα στην ικανότητα και στην εξουσία.

Υπάρχουν όμως σοβαρά προβλήματα ακόμη και στις περιπτώσεις όπου η εξουσία εγκαθιδρύεται στη βάση μιας κάποιας ικανότητας: ένας ηγέτης μπορεί να είναι ικανός σε ένα πεδίο, αλλά ανίκανος σε κάποιο άλλο, λόγου χάριν, να είναι ικανός για να σχεδιάσε έναν πόλεμο, αλλά ανίκανος για τον καιρό της ειρήνης, ή ακόμη, ένας ηγέτης, ο οποίος είναι έντιμος και θαρραλέος στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του, αλλά χάνει αυτές του τις ιδιίτητες μεθυσμένος από τη δύναμη που έχει αποκτήσει. Είναι ακόμη η παρχωημένη ηλικία ή τα προβλήματα υγείας που μπορούν να οδηγήσουν σε παρακμή. Τελικά, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μα ςότι είναι πολύ πιο εύκολο για τα μέλη μιας μικρής φυλής να κρίνουν τη συμπεριφορά ενός ηγέτη, απ’ ό,τι είναι για τα εκατομμύρια των ανθρώπων στο δικό μας κοινωνικό σύστημα, που δεν γνωρίζουν τον υποψήφιο παρά μόνο μέσα από την τεχνητή εικόνα του, την πλασμένη από τους ειδικούς των δημοσίων σχέσεων. 

Όποιες και αν είναι οι αιτίες της απώλειας των προϋποθέσεων για τη διαμόρφωση ικανοτήτων εξουσίας, είναι γεγονός πως στις μεγαλύτερες και περισσότερο ιεραρχικά οργανωμένες κοινωνίες, εμφανίζεται η διαδικασία αλλοτρίωσης της εξουσίας. Η πραγματική ή η υποτιθέμενη αρχική ικανότητα προβάλλεται τώρα στη στολή ή στον τίτλο της εξουσιαστικής αρχής. Και αν η εξουσιαστική αρχή φορά την κατάλληλη στολή ή έχει τον κατάλληλο τίτλο, τότε αυτό το εξωτερικό σημάδι ικανότητας υποκαθιστά την αυθεντική ικανότητα και τις ιδιότητες που σχετίζονται μαζί της. Ο βασιλιάς […] μπορεί να είναι ανόητος, διεστραμμένος, κακός, με άλλα λόγια παντελώς ανίκανος να είναι εξουσία, κι όμως έχει εξουσία. Για όσο φέρει τον τίτλο, υποτίθεται γενικά πως έχει τις ανάλογες ικανότητες. Ακόμη και όταν ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, όλοι πιστεύουν ότι φορά όμορφα ρούχα. 

Το γεγονός πως οι άνθρωποι εκλαμβάνουν τις στολές και τους τίτλους ως πραγματικές αποδείξεις της ικανότητας για εξουσία, δεν είναι κάτι που απλώς συμβαίνει από μόνο του. Εκείνοι οι οποίοι κατέχουν αυτά τα σύμβολα εξουσίας, όπως και εκείνοι που επωφελούνται από αυτά, πρέπει να φροντίσουν να αμβλύνουν τη λογική, δηλαδή την κριτική σκέψη όσων υπόκεινται στην εξουσία τους ώστε να τους κάνουν να πιστέψουν αυτή την πλαστή πραγματικότητα. Και όλοι μας, αν το καλοσκεφτούμε, γνωρίζουμε τους μηχανισμούς της προπαγάνδας, τις μεθόδους με τις οποίες καταστρέφεται η κριτική σκέψη και πώς ο ανθρώπινος νους αποχαυνώνεται με στερεότυπα, πώς ακόμη οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τον λόγο επειδή έγιναν εξαρτημένοι από άλλους και απώλεσαν την ικανότητα να εμπιστεύονται τα μάτια τους και την κρίση του. Η πλαστή πραγματικότητα, στην οποία πιστεύουν, πλέον τους τυφλώνει απέναντι στην αληθινή πραγματικότητα. 

[…] Η κατανόησή μας επάνω στην ποιότητα της γνώσης μπορεί να γίνει βαθύτερη μέσα από την επαφή με στοχαστές, όπως ο Βούδας, οι Εβραίοι προφήτες, ο Ιησούς, ο Μάιστερ Έκχαρτ, ο Σίγκμουντ Φρόιντι και ο Καρλ Μαρξ. Σύμφωνα με τη δική τους κοσμοθεωρία, η γνώση αρχίζει με τη συνειδητοποίηση του πόσο απατηλές είναι οι κοινές μας αντιλήψεις, υπό την έννοια ότι η δική μας εικόνα για τη φυσική πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στο «όντως πραγματικό». Από αυτήν κυρίως την άποψη, ο περισσότεροι άνρθωποι είναι κατά το ήμισυ ξύπνιοι και κατά το ήμισυ ζουν μέσα σε ένα όνειρο, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τα περισσότερα από όσα θεωρούν αληθινά και αυτονόητα δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, η οποία οφείλεται στην επιρροή της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν. Η γνώση επομένως ξεκινά με την κατεδάφιση της ψευδαίσθησης, με την απαλλαγή από αυτήν. Γνώση σημαίνει να διαπερνάς την επιφάνεια για να φτάνεις στις ρίζες και να συλλαμβάνεις τις αιτίες. Γνώση σημαίνει να βλέπεις τη γυμνή πραγματικότητα. Γνώση δεν σημαίνει πως κατέχεις την αλήθεια, αλλά πως μπορείς να διαπερνάς την επιφάνεια και να προσπαθείς δραστήρια και με κριτική σκέψη να πλησιάζεις όσο πιο κοντά στην αλήθεια μπορείς.» 


(απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο «Να έχεις ή Να είσαι» του ανεπανάληπτου και βαθυστόχαστου Erich Fromm, των εξαιρετικών εκδόσεων ΔΙΟΠΤΡΑ και της σπουδαίας μετάφρασης της Ουρανίας Τουτουντζή, 2016, σελ. 66-71, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Υ.Γ.: Το γεγονός ότι τα δυο περιγραφέντα συμβάντα, αφορούν άτομα που ασχολούνται με τα Οικονομικά της Υγείας, το αφήνω ασχολίαστο... Ελπίζω και εσείς.


Όπου αστειεύεται ο Λίχτενµπεργκ, κρύβεται ένα σοβαρό ζήτηµα...



Σήμερα συνειδητοποίησα γιατί πάντα μου άρεσαν οι λεπτές...

"Το λιγνό κορμί αρέσει, επειδή στη συνουσία εφάπτεται καλύτερα και κάνει πιο πολλά κουνήματα..."

(σελ. 31, "Νίκος Δήμου ο μοναχικός πολυπράγμων", εκδ. Μουσείου Μπενάκη, 2015)

Και αν σας ακούγεται χυδαία αυτή η δήλωση, εγώ τη βρίσκω άκρως περιγραφική της έντασης του φαινομένου, καθώς τονίζει την έννοια του συντονισμού, της κίνησης, της ένωσης των δυο κορμιών. Αυτό, που είναι εξάλλου και το ζητούμενο της υπόθεσης!

Και αν εξακολουθεί να σας ακούγεται χυδαία, αναλογιστείτε ποιος το έχει πει: ο κύριος Λιχτενμπεργκ, ένας από τους πιο προβληματισμένους στοχαστές του Διαφωτισμού, που συνέβαλαν στη σύλληψη της έννοιας του ηλεκτρισμού (ο ηλεκτρισμός αποτελεί ουσιαστικά κίνηση των ετερώνυμων φορτίων, δηλαδή των αντίθετων - όποια ομοιότητα με τα δυο φύλα και τον ηλεκτρισμό που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, απλά τυχαία...). Εδώ, θα βρείτε και κάποιους ακόμα αφορισμούς του. 



Αν η ουσία λοιπόν, της ζωής κρύβεται στην κίνηση,
η συν-ουσία, εγκολπώνεται στη συν-κίνηση (συγκίνηση)...


Και αν η Κίνηση, ο Ηλεκτρισμός και ο Συντονισμός, 
χρησιμοποιήθηκαν ως Φυσικά μεγέθη,
είναι γιατί εμπεριέχονται και ενσαρκώνονται σε ένα άλλο Φυσικό μέγεθος, 
τον Έρωτα.


Αρχή Ιστορικής Σοφίας...



Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις... Δεν υπάρχει πιο ανθρωπολογική θεώρηση των κοινωνιών και των επι-κοινωνιών του ανθρώπου, από αυτή τη ρήση.

Διαβάστε οπωσδήποτε το συγκεκριμένο άρθρο του Δρ. Στέφανου Μανζούκα, για τον τρόπο που εμείς οι άνθρωποι προσεγγίζουμε και αγγίζουμε τα πράγματα, τα νοήματα, και τελικά τους άλλους ανθρώπους.

Κρατώ από το άρθρο, εκείνον τον τρόπο που εκφράζει περισσότερο εμένα και έτσι βρίσκω και εγώ την ταυτότητά μου: το κριτικό αντιληπτικό περίγραμμα, με το οποίο ο ερευνητής προσπαθεί να αποκαλύψει την απατηλή και παραμορφωμένη πραγματικότητα που είναι κατασκευσμένη (α, ρε κοινωνική ανθρωπολογία...) και βασίζεται στην ψεύτικη συν-είδηση (false conciousness), άρα και στην ψεύτικη είδηση (fake news)...

αντιγράφω από τη σελ. 409 του άρθου:

"... ο απώτερος σκοπός του ερευνητή που πρεσβεύει το κριτικό αντιληπτικό περίγραμμα είναι να πάρει μια κριτική στάση απέναντι στο ερευνηθέν θέμα και να αποκαλύψει την απατηλή και μυθόπλαστη πραγματικότητα που δημιούργησαν οι ισχυροί και με αυτόν τον τρόπο να απελευθερώσει και να ενδυναμώσει τους πολλούς καταπιεσμένους. [...] Έτσι, λοιπόν, τόσο ο ερευνητής, όσο και το ερευνηθέν θέμα συναποτελούν το αντικείμενο της έρευνας, όπου και οι δυο υπόκεινται σε ανάλυση, για να συναποκαλύψουν την ψευδή και επιβαλλόμενη πραγματικότητα και αφού την ανακαλύψουν, τόσο ο ερευνητής όσο και το ερευνηθέν θέμα, υπόκεινται σε μια προσπάθεια αλλαγής. Αυτή η αλλαγή συνίσταται στο ότι μέσω της έρευνας ανακαλύφθηκαν οι μύθοι και οι διαστρεβλώσεις τις οποίες πίστευαν και ο ερευνητής, αλλά και οι συμμετέχοντες στην έρευνα και πλέον αυτή η ψεύτικη πραγματικότητα, που και οι δυο υποστήριζαν έως το σημείο της έρευνας, μετά την έρευνα πρέπει να αλλάξει. Έτσι, μια έρευνα που εντάσσεται στο κριτικό αντιληπτικό περίγραμμα για να ολοκληρωθεί πρέπει, πέρα από τη γνώση που θα προσφέρει, να προσφέρει και κάποιου είδους αλλαγή. Τα ονόματα που είναι συνυφασμένα με το κριτικό αντιληπτικό περίγραμμα είναι αυτά του Μαρξ  και των ερευνητών της Κριτικής Σχολής της Φρανκφούρτης, όπως Adorno, Habermas κ.α."


Και τώρα, αφιερώστε 2 ώρες να δείτε τα δυο μέρη, Α' και Β', του αφιερώματος της σειράς "Ιστορικοί Περίπατοι" σχετικά με τον Εμφύλιο Πόλεμο. Απολαύστε τη διαδρομή, κλαύστε για όλα αυτά που συνέβησαν και καταλήξτε στο τέλος του Β' μέρους, στο 54' λεπτό και εξής, για να προσπαθήσετε να το εντάξετε στα αντιληπτικά περιγράμματα που λέγαμε πιο πριν, και ειδικά στο κριτικό αντιληπτικό περίγραμμα... 

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Το δικό μου, είναι το αρχικό: αρχή σοφίας...


Υ.Γ.1: Και για να δείτε πώς, όλα συνδέονται μεταξύ τους, μα κυρίως για να δείτε πώς ο Μαρξ προσέγγισε με τρόπο ανεπανάληπτο την ανθρώπινη ύπαρξη και συμπεριφορά, ας προσθέσουμε κάποιες σκέψεις. Είπαμε προηγουμένως, ότι υπάρχει η θεώρηση από τους υποστηριχτές της κριτικής προσέγγισης, ότι η πραγματικότητα είναι φτιαγμένη από τους ισχυρούς, τους οποίους προσπαθεί να αποκαλύψει και να ανατρέψει. Οι ισχυροί εκφράζονται κυρίως μέσω της οικονομικής εξουσίας, ή για να το πούμε αλλιώς, καταλήγουν όλες οι συμπεριφορές τους σε θέματα οικονομικής εξουσίας. Και αυτό, συμβαίνει από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, από τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης μέχρι τους αχυρώνες της υποσαχάριας Αφρικής... Και αυτό μας το εξηγούν τόσο τα Συμπεριφορικά Οικονομικά, αν κάποιος ερευνητής βλέπει τα πράγματα από τη Νέα Υόρκη, ή η Οικονομική Ανθρωπολογία, αν τα βλέπει από την Αφρική. Πάντως, όλοι οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι όλα γίνονται για να υπάρχει και να εγκατασταθεί μια μορφή εξουσίας, που θα εξασφαλίζει οικονομικά οφέλη -φυσικά μαζί με τα συναισθηματικά, ηθικά και άλλα πολιτισμικώς οριζόμενα οφέλη-, τα οποία με τη σειρά τους, θα ερμηνευτούν σε οφέλη επιβίωσης. Φτάνουμε δηλαδή, στη Δαρβίνεια αντίληψη της δύναμης του ισχυρότερου και ικανότερου με μοναδικό σκοπό την επιβίωση και την καλύτερη αναπαραγωγή. Να πως εξηγούνται μορφές αντιπαράθεσης όπως οι εμφύλιοι ή όπως και οι μικρές και καθημερινές παρεξηγήσεις και μπερδέματα... Ξεκινάμε από την ίδια ανάγκη: να επιβιώσουμε έναντι άλλων. Αυτή η ανάγκη περνά μέσα από τη διαφορετική αντιληπτική ικανότητα και σύνθεση, τόσο τη δική μας όσο και εκείνων των άλλων. Για να καταλήξουμε να σκοτωνόμαστε όχι για την επιβίωση ημών ή των άλλων, αλλά για τον διαφορετικό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε εμείς έναντι των άλλων, την έννοια της επιβίωσης και γενικά την έννοια της πραγματικότητας. 


Εμάς τους ανθρώπους, μας ενώνει η διαφορετικότητά μας και μας χωρίζει η ομοιότητα των τρόπων με τους οποίους διεκδικούμε αυτήν την διαφορετικότητά μας. Όλοι έχουν δίκαιο και όλοι έχουν άδικο, ταυτόχρονα... 

Ταυτόχρονα και Διαχρονικά...



Υ.Γ.2


"Όποιος στοχαστικός, σα γιαταγάνι
το στοχασμό του αντρίκεια ας τονε βγάζει.
Πες τα, και ακέρια και γυμνά· δε φτάνει

να λάμπ’ η αλήθεια· πρέπει και να σφάζει.
Ο λόγος, που χτυπά και που θυμώνει,
ριζώνει και της γης την όψη αλλάζει."




Ψάχνοντας, βλέπω ξανά και ξανά, ότι αυτά που ανέφερα στο κυρίως κείμενο της ανάρτησης, έχουν απασχολήσει αρκετούς στοχαστές. Η αιώνια αντιπαράθεση λοιπόν, μεταξύ των δυνάμεων αλλαγής και των δυνάμεων συντήρησης της ισχύουσας κατάστασης... 

Η αιώνια αντιπαράθεση: Ταυτόχρονη και Διαχρονική...

Και στη μέση... ένα καρυδότσουφλο να ανεμοδέρνεται...


"Το καρυδότσουφλο"
Στίχοι: Διονύσης Καψάλης
Μουσική: Γιώργος Χατζηπιερής
Ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης



Colour your eyes with what's not there

"Ήταν λέει ο Πλάτωνας κι ο Σωκράτης. Περπατούσαν στην Αρχαία Αγορά. 

Ο Πλάτωνας ρωτάει τον Σωκράτη: «Δάσκαλε, πώς μπορώ να έχω στη ζωή μου αυτό που θέλω;» 


Ο Σωκράτης τον αγνοεί. Συνεχίζει να περπατάει. Ο Πλάτωνας ξαναρωτάει. Απάντηση καμία. Σε κάποια φάση, φτάνουν μπροστά σε μια δεξαμενή με νερό. Ξαφνικά, ο Σωκράτης του βουτάει με δύναμη το κεφάλι μέσα στο νερό. Ο Πλάτωνας ξαφνιάζεται. Πάει να το βγάλει, αλλά ο Σωκράτης επιμένει. Μετά από λίγη ώρα το βγάζει σκασμένος. 


«Δάσκαλε, τρελάθηκες; Εγώ σε ρώτησα πώς θα ‘χω στη ζωή αυτό που θέλω κι εσύ πήγες να με πνίξεις». 


«Όταν αυτό που θες στη ζωή το θες τόσο πολύ όσο αυτή την ανάσα, τότε θα το έχεις», του απαντάει ο Σοφός Δάσκαλος. 


Αυτό σημαίνει Δέσμευση."




"Fade Into you"
Mazzy Star




I want to hold the hand inside you 

I want to take the breath that's true 
I look to you and I see nothing 
I look to you to see the truth 



You live your life, you go in shadows 

You'll come apart and you'll go black
Some kind of night into your darkness 
Colors your eyes with what's not there 



Fade into you 

Strange you never knew 
Fade into you 
I think it's strange you never knew



A stranger's light comes on slowly... 




Μέσα σε αυτές τις δυο φράσεις με έντονη γραφή, συμπυκνώνται η ένταση της ζωής μας. Όποιος το κατάλαβε, το κατάλαβε. Οι λοιποί ξανά του χρόνου στην ίδια τάξη...



Εις ώτα μη ακουόντων...


Κάποτε τρελενόμουν για όλους εκείνους που δεν καταλάβαιναν τί τους έλεγα.

Πλέον, αντιλαμβάνομαι ότι μιλώ εις ώτα μη ακουόντων. 
Και συνεχίζω την πορεία μου.
Και εκείνοι συνεχίζουν την απορία τους.

Έτσι, είμαστε και εγώ καλά και εκείνοι καλά.
Και δεν ενοχλεί κανείς κανέναν.

Το ποιος, όμως, είναι πραγματικά καλά, το βλέπω όταν μπροστά μου έρχονται άνθρωποι και κλαίγονται γιατί τους έτυχε το ένα ή το άλλο πρόβλημα υγείας και αδυνατούν να το διαχειριστούν συναισθηματικά ή ψυχολογικά. Εκεί, μπροστά στον εν δυνάμει θάνατο, είμαστε όλοι ίδιοι. Αλλά, πραγματικά Καλά, απέναντι στον θάνατο, είναι εκείνοι που είναι πραγματικά Καλά και απέναντι στη Ζωή. Και αυτοί, είναι οι ψαγμένοι, οι προβληματισμένοι, οι φιλοσοφημένοι, οι αγωνιούντες και οι αγωνιστές...

Αν κάτι χαίρομαι που δοκίμασα να είμαι ιατρός, παρά τις απύθμενες αντιξοότητες να γίνεις και να παραμείνεις ιατρός σε τούτη τη χώρα, είναι ακριβώς η ευκαιρία σε αυτή τη διαπίστωση: πόσο φθηνοί και γυμνοί είναι τελικά όλοι εκείνοι που κωφεύουν μπροστά στις αξίες της ζωής; Πολλές φορές καλούμαι εγώ να τους εξηγήσω τις αξίες της ζωής, σε μια ώρα δύσκολη (άλλοτε δύσκολη για εκείνους μόνο, άλλοτε δύσκολη και για εμένα). Σημασία όμως έχει να ακούς τον άλλο έστω και μια στιγμή, τον διπλανό σου. Να ακούς τι σου λένε, μα πρωτίστως να ακούς τι λες (τι ξεστομίζεις) εσύ ο ίδιος προς τους άλλους.

Τελικά, ο καθένας μπορεί να κλείνει όπου και όταν θέλει τα αυτιά του. Δικαίωμά του! Ένα πράγμα, εύχομαι, όμως να μην ακούσει ποτέ: 

ότι πέρασε η ζωή δίπλα του και δεν τον άγγιξε...





Η ζωή μας ένα fractal


Πιο μικρός, μετά από έντονη βάσανο σκέψης, είχα καταλήξει στο στοχαστικό συμπέρασμα:

"η απλότητα κρύβεται μέσα στην πολυπλοκότητα και η πολυπλοκότητα μέσα στην απλότητα..."

Σήμερα, πιο απλά, αν ήθελα να αναδιατυπώσω το συμπέρασμα βιωματικής ζωής μου, θα ήταν:

"η ζωή μας ένα fractal..."






Καρδιακή Αγάπη


Παγκοσμίως και από παλιά, όταν θέλεις να αναπαραστήσεις την "Αγάπη" σχηματίζεις μια "Καρδιά".

Οι Καρδιολόγοι προσπαθούν να αναπαραστήσουν την Καρδιά με διάφορους τρόπους απεικόνισης, αξονική τομογραφία, μαγνητική τομογραφία και κυρίως υπερηχοτομογραφία. Στην προσπάθειά τους αυτή όμως, ίσως χάνουν τη δική τους καρδιά, ίσως σταματούν να αφουγκράζονται τις δικές της ανάγκες και ίσως έτσι παύουν να αγαπούν... να αγαπούν τη δουλειά τους, τον εαυτό τους, όλους όσους κρύβονται μέσα στην καρδιά τους...

Η επιστημοσύνη των καιρών, δημιουργεί στο τέλος μια εκκωφαντική κραυγή. Παρακολουθήστε την εμπνευσμένη ομιλία του συγκεκριμένου Διευθυντή Καρδιολογίας και προσπαθήστε να μην πηδήξετε από το παράθυρο με όλα αυτά τα επιστημονικής φαντασίας που έχουν ήδη έρθει στη σημερινή πραγματικότητά μας.

Φτιάχνουμε καρδιές και είδωλα από τη μια για να βοηθήσουμε ασθενείς και φίλους και χαλάμε καρδιές φίλων και αγαπημένων από την άλλη, για να βοηθήσουμε την δική μας την καρδιά... Ένα μπλέξιμο άνευ προηγουμένου!

Η επιστημοσύνη πάει να άρει κάθε ίχνος ξαφνιάσματος και έκπληξης του ανθρώπινου βιωματικού τρόπου αντίληψης, σε μια προσπάθεια να ορίζει τα πάντα και να προβλέπει τα πάντα. Όλα να προγραμματίζονται στην ελάχιστη λεπτομέρεια. Όλα να προβλέπονται. Να μην αφήνουν θέλουν, περιθώρειο σε καμία απρόσμενη και αναπάντεχη συνάντηση πνευμάτων κάτω από τον έναστρο βραδινό ουρανό. Θέλουν, όλα να ορίζουν, σαν να είναι εκείνοι πάνω από τον ουρανό και ο ουρανός να είναι παιχνίδι τους...

Πώς γίνεται όμως, η Καρδιολογία να βαδίζει σταθερά τον αναγκαίο δρόμο του απόλυτου ελέγχου κάθε λεπτομέρειας σε κάθε προσπάθεια θεραπείας, με σκοπό το καλό των ασθενών, και ο Καρδιολόγος να παραπαίει και να τρεκλίζει ανάμεσα σε συναισθήματα και ανθρώπινες ατέλειες; Γιατί το τέλειο που του ζητούν να έρχεται σε αντίθεση με την ατέλεια της φύσης του; Και αν από Τέλεια Αγάπη κάνει ο Καρδιολόγος τη δουλειά του, πώς γίνεται να τον κρίνουν για τα Ατελή αποτελέσματά του, απαιτώντας απεγνωσμένα από εκείνον να τους παράσχει την Τέλεια θεραπευτική παρέμβαση;

Και αν "Μόνο η Αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες. Μόνο αγάπη υπάρχει. Γι' αυτό είσαι εδώ", όπως λέει στο τελείωμα του "Δώρου" του ο Στέφανος Ξενάκης,

Και αν "Την αγάπη μου αρέσει να την ορίζω σπώντας την λέξη στη μέση. Άγω προς το παν. Πηγαίνω προς το όλον." όπως λέει ο συναρπαστικός Δημήτρης Αποστολάκης, 

τότε, πώς γίνεται ο Άνθρωπος, όσο σχηματίζει τα Τέλεια Ολογράμματα της Καρδιάς μας, να μην μπορεί να αναπαραστήσει την Τέλεια Αγάπη;

Πώς γίνεται να θεωρεί ότι μπορεί να φτιάξει την Τέλεια Καρδιά με προφανή σκοπό να φιλοξενήσει την Τέλεια Αγάπη, αλλά όταν το πετυχαίνει να αντιλαμβάνεται ότι δεν χωρά εκεί μέσα να ζήσει η Αγάπη;

Είναι σαν όλους εκείνους τους ανθρώπους που από την παράγκα τους βάζεις να ζήσουν σε ένα παλάτι. Στην παράγκα θα επιστρέψουν πάλι, γιατί το ψυχρό παλάτι δεν χωρά τη ζεστή ύπαρξή τους...

Αν λοιπόν, κάποτε όταν θέλαμε να μιλήσουμε για Αγάπη ζωγραφίζαμε μια Καρδιά, τώρα τελειοποιήσαμε την ζωγραφιά της Καρδιάς, αλλά φαίνεται κάπου να ξεχάσασμε στη διαδρομή την Αγάπη... και μαζί και τις ανάγκες της...

Το αυτο-καταστροφικό περιεχόμενο της αυτο-ελέγκτικής ρήσης "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος" του Καζαντζάκη, μας αποκόπτει από τη Φύση μας. Μας μένει μόνο να επιλέξουμε στρατόπεδο: με τον Εαυτό μας ή με τους Άλλους.

Η επιλογή (αυτο-καταστροφικά) δική μας, καθώς δεν θα μάθουμε ποτέ μάλλον, από πού προέρχεται η λέξη Αγάπη, για να βρούμε σε ποιες Καρδιές να την χωρέσουμε...