Ακούω συνεχώς αυτές τις μέρες για τα ακραία φαινόμενα που έφταιξαν.
Μια κοινωνία οφείλει να προετοιμάζεται για τα ακραία φαινόμενα. Είτε είναι καιρικά (φωτιές, πλημμύρες), είτε κοινωνικά (χούντες, δικτατορίες, πόλεμοι, γενοκτονίες), είτε πολιτικά (φασισμοί, ρατσισμοί), είτε ιατρικά (ανακοπές, εμφράγματα, τροχαία). Για τα υπόλοιπα, τα καθημερινά δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια, λύνονται εύκολα.
Αυτό έχει δείξει η Ιστορία. Όποιος δεν γνωρίζει Ιστορία, δεν έχει αυτογνωσία, συνεπώς δεν ξέρει τί του γίνεται.
Χτες το βράδυ, είχαμε ολική έκλειψη Σελήνης (άλλο ένα ακραίο φαινόμενο). Όλοι το γουστάρουν όμως... Ξέρετε γιατί; Διότι, γνωρίζουμε πλέον ότι, το φως της Σελήνης που χάνετε προσωρινά, θα ξαναρθεί. Η έκλειψη είναι προσωρινή, οπότε, όλοι βολεμένοι στη μικρή τους Γη, απολαμβάνουν το παροδικό φαινόμενο. Αν κάποιος τους έλεγε ότι το φως δεν θα ξανάρθει ή αν δεν τους ενημέρωνε καθόλου αν το φως θα ξαναβγεί ή όχι (όπως αντιμετώπιζαν το φαινόμενο κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν οι κοινωνίες), θα βλέπαμε αν ήταν ένα όμορφο φαινόμενο για απόλαυση και τέρψη...
Αυτό, ακριβώς συμβαίνει με ένα άλλο φως: το φως των ονείρων μας, το οποίο βρίσκεται κάπου παραπεταμένο στο βάθος της καθημερινότητάς μας, στοιβαγμένο πίσω από τους λόφους σκουπιδιών που μας έχουν πνίξει. Η σύνθλιψη του Φωτός, λοιπόν, και όχι η έκλειψη, είναι ακριβώς αυτό το αίσθημα στην καθημερινότητά μας: το αίσθημα της αγωνίας, της αμφιβολίας και του φόβου, αν τελικά το Φως ξαναγυρίσει στις ζωές μας... Αυτό, έχουν καταφέρει οι σημερινές εξουσίες, να επιστρέψουν την αγωνία της απουσίας του Φωτός από τις ζωές μας. Και αυτό, έχει επισκιάσει την καθημερινότητά μας, έχει προκαλέσει μια Παλινόρθωση του Σκότους...
Μέχρι, λοιπόν, το Φως να επανέλθει στο προσκήνιο της Ζωής μας και τα λογής "σκουπίδια" να πάψουν να καταστρέφουν το περιβάλλον μας, η Κοινωνία μας έχει ακόμα πολύ δρόμο να βαδίσει και πολύ Φόβο να γνωρίσει...
