Σ-κιφ-τος

Όταν κάποτε τους έχεις όλους δίπλα σου, στο χαλαρό ή πιο αυστηρό, ταυτίζεσαι με τον "Ακροβάτη" των Χαΐνηδων και χαίρεσαι να νιώθεις ότι: "με τον καιρό να είναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς, να μένεις μόνος...". Τότε, δεν είσαι πραγματικά μόνος, απλά, δεν είσαι μαζί με τους υπόλοιπους. Είσαι σκέτο, νέος.

Όταν αργότερα, κανείς δεν είναι δίπλα σου, ούτε στο χαλαρό ούτε στο πιο αυστηρό, τότε νιώθεις πραγματικά μόνος και τα κόκκαλά σου τρίζουν από το ψύχος της μοναξιάς. Είναι τότε, που συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι νέος, αλλά ούτε είσαι μαζί με τους υπόλοιπους. Είσαι στα αρχικά στάδια του γήρατος - όχι του βιολογικού, αλλά του ψυχοκοινωνικού. Και το όποιο γήρας, δεν γίνεται χωρίς κάποια φαρμακευτική υποστήριξη. Τότε, είσαι σκέτο, μόνος,

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτής της πλάσης το έχουν ήδη πιάσει το νόημα και το δηλώνουν: η συνειδητοποίηση μόνη της δεν αντέχει τη μοναξιά της, απαιτεί χημική στήριξη ή αυτοφαγία!

"Κιφ"

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Μάριος Τόκας

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

...Σε πολιτεία βρέθηκα που `ψαχνα για καιρό
στου ονείρου μου τον χάρτη τον κρυμμένο
πάω να την ψηλαφίσω τρέχω να τη χαρώ
κι αυτή με προσπερνάει με βλέμμα ξένο

Στην αγορά ζωήλατα και ξωτικά πουλιά
και κράχτες που σωσίβια διαλαλούνε
αγόρασα από ένα σε δυο γυμνά παιδιά
κι εκείνα ζαρωμένα μ' απαντούνε:
"Οι δοκιμές μας γέρασαν νωρίς στον κόσμο αυτό
κι αν τόσο θες να κάνεις μια αβαρία
δώσε μας λίγο πράσινο Κιφ Μαροκινό
και θα στο ξεπληρώσει η Ιστορία"...

Τη στερνή κουβέντα σου τη θυμάμαι ακόμα Διγενή!

Είναι κάποιες φορές, συνήθως τυγχάνει να είναι Σάββατο ξημερώματα, που αναφωνείς «δεν μπορεί, κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει εδώ…», και όσο από τη μια σε φοβίζει, τόσο από την άλλη σε ενθουσιάζει και σε ερεθίζει η υποψία για το τί μπορεί να αποτελεί το υποσυνείδητα υποκινούμενο. Υποκινούμενο τίνος και υποκινούμενο από ποιόν; Δύσκολες ερωτήσεις, οπότε ας τις αφήσουμε να βράζουν στα σκοτεινά τους καζάνια… Ας κρατήσουμε μόνο ότι εκεί που λες «χαράσσω ένα νέο δρόμο στη ζωή μου», συνειδητοποιείς πως βαδίζεις σε μονοπάτια που κάποια χρόνια πίσω, άλλοι -ίσως με το ίδιο όνομα, αλλά σε άλλο σώμα- να είχαν πρωτοχαράξει τις ξερολιθιές με το τακούνι της βαριάς τους αρβύλας, αφήνοντας πίσω εκεί τις αναμνήσεις από παλιές, όμορφες εικόνες αρχαγγέλων.  Σκληρή η πρώτη στην άγονη γης, φτυαριά, χάδι η πρώτη στη γόνιμη κόρη, καλεστική ματιά... Καλείσαι λοιπόν και εσύ χρόνια μετά, σε μια μυστική αποστολή, να βρεις τον χαμένο σύνδεσμο που ενώνει προαιώνια τις γενεές των ανθρώπων, που μεταδίδεται σα σαράκι της ψυχής, από τον παππού, στον πατέρα και τελικά στον εαυτό, που κρύβει σαν καταφύγιο σε αυτή τη βαροχειμωνιά, το υπέρτατο: τον έρωτα.

Εδώ και περίπου 2 χρόνια, στην Κέρκυρα, είχα χάσει το άστρο που με ακολουθούσε και έτσι όλα μου πήγαιναν ανάποδα. Το άστρο αυτό, είχε γκρεμοτσακιστεί από το στερέωμα και είχε βυθιστεί στα σκότη του πελάγους, πάντα όμως εξακολουθούσε να λάμπει. Κατόρθωσα λοιπόν, να το βρω ξανά, μόνο που τώρα είχε γυναικεία μορφή με δυο φανταχτερώς λαμπερά μάτια, και γοργονίσιο κορμί. Μαζί, τη μεταφέρω πλέον στα γλυκά νερά μιας λίμνης, μακριά από την αρμύρα του πελάγους που σου τρώγει τους ιστούς. Το αστέρι αυτό, συνεχίζει να εκπέμπει, γιατί πυροδοτείται από ένα και μοναδικό συμπαντικό στοιχείο: τον έρωτα. 

Κάποτε, οι παλιές εικόνες, ο χορός του κόσμου και οι αρμοί που ραγίζουν, αντιπροσωπεύοντας ίσως τρεις γενιές που εναλλάσσονται (με αναπάντητο φυσικά το ερώτημα αν οδηγούνται σε κάτι διαφορετικό ή απλά παραλλάσσονται), μπορούν να συνυπάρξουν ως στίχοι στο ίδιο τραγούδι που εξυμνεί τί άλλο; τον έρωτα.

"Έρωτας Αρχάγγελος"

Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος

Μουσική: Χρήστος Λεοντής

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

Σάββατο χαράματα μπρος στην Αχερουσία 

χόρεψα ζεϊμπέκικο πάνω στην φωτιά 

βήματα γενέθλια για την αθανασία

κι όλες οι αγάπες μου μία ξενιτιά 

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα 

κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις 

την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα 

σαν χορεύεις μου ’λεγες, να `σαι ο Διγενής 

Βλέμματα χαράξανε στις μαύρες τις οθόνες 

κι οι τυφλοί προφήτες προδίδουν τους χρησμούς 

έρωτας αρχάγγελος σαν τις παλιές εικόνες 

κι ο χορός του κόσμου ραγίζει τους αρμούς 

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα 

κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις 

την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα 

σαν χορεύεις μου ’λεγες, να `σαι ο Διγενής 

Είναι τα τραγούδια μας ηφαίστεια που καίνε 

σώματα κι αγάλματα βγάζουνε φτερά 

τα αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε 

κοίτα αναστήθηκα για δεύτερη φορά 

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα 

κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις 

την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα 

σαν χορεύεις μου ’λεγες, να `σαι ο Διγενής

Ευχές από χιόνι...

Από μικρός αναρωτιόμουν σε τι διαφέρει ο άνθρωπος από τον χιονάνθρωπο. Μια πρόχειρη απάντηση που είχα πάρει παλαιότερα είναι ότι ο χιονάνθρωπος λιώνει, ενώ ο άνθρωπος όχι.

Για το νέο έτος, θα ευχηθώ μέσα από το στόμα χιονανθρώπων:

1) Εύχομαι οι άνθρωποι να λιώνουν από συγκίνηση όταν ακούν κλάμα συνανθρώπου, παιδιού ή γέρου, και να μην κωφεύουν. Να έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά για τις μελωδίες τούτης της πλάσης...

2) Εύχομαι οι άνθρωποι να λιώνουν από συγκίνηση όταν βλέπουν το καθάριο φως που εκπέμπουν οι συνάνθρωποι, ακόμα και αν αυτό περνά και βγαίνει μέσα από στενοχωρημένα και μουρτζουφλισμένα προσωπάκια, και να μην αδιαφορούν. Να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και να βλέπουν πίσω από τα φαινόμενα, πίσω από τα επίπλαστα, πίσω από τις φτιασιδωμένες εικόνες τούτης της πλασματικής κοινωνίας...

3) Εύχομαι οι άνθρωποι να λιώνουν από συγκίνηση όταν έρχονται σε επαφή με τα διαφορετικά αρώματα των διαφορετικών ανθρώπων που τυχαίνει να ανταμώνουν στο δρόμο τους. Να έχουν τα ρουθούνια τους ανοιχτά και να ρουφούν τις ευωδιές του κόσμου από όποιες ευκαιρίες και αν αναδύονται αυτές...

4) Εύχομαι οι άνθρωποι να λιώνουν από συγκίνηση όταν γεύονται νέες καταστάσεις, από την ευτυχία ότι τους δίδεται η ευκαιρία να γευτούν νέα πράγματα και καταστάσεις. Να έχουν το στόμα τους ανοιχτό για να δοκιμάζουν τα ωραία τούτου του κόσμου... Ακόμα και με κίνδυνο να παχύνουν λιγουλάκι...

5) Εύχομαι οι άνθρωποι να λιώνουν από συγκίνηση όταν νοιώθουν το άγγιγμα των άλλων συνανθρώπων τους, είτε αυτό γίνεται σκόπιμα είτε τυχαία, όπως όταν αγγίζονται δυο τυχαίοι περαστικοί εκεί στην άψη ενός πολυσύχναστου δρόμου... Να έχουν τα χέρια τους ανοιχτά για να φτάσουν ο ένας τον άλλον, ώστε να κάνουν η ασυνέχεια τούτης της φύσης να πάψει. Να υπάρχει μόνο συνέχεια. Συνέχεια των ανθρώπων. Των καλών και αγαθών ανθρώπων.

6) Εύχομαι οι άνθρωποι να συγκινούνται από τους βρώμικους, άπλυτους, αρρωστιάρηδες και κατατρεγμένους συνανθρώπους τους, που σχεδόν καθημερινά ποδοπατούμε στα μεγάλα πεζοδρόμια της μικρής διαδρομής μας σε τούτον τον κόσμο...

7) Μα πάνω από όλα εύχομαι οι άνθρωποι να συνεχίζουν να συν-κινούνται με τις τέχνες. Τη μουσική, το χορό, το τραγούδι... Και όπως το λέει η ίδια η λέξη... να κινούνται μαζί, σε ρυθμούς όμορφους, δημιουργικούς, ερωτικούς και παραγωγικούς...

"Χιονάνθρωπος"

Στίχοι, Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

Δεν θέλει πολύ για να βρούμε τις ομορφιές τούτου του κόσμου. Θέλει πολύ όμως για να τις εκτιμήσουμε. Εξάλλου, αυτός ο κόσμος -το αποδεικνύει η ίδια η ετυμολογία της λέξης- κρύβει ατελείωτες ομορφιές και κοσμήματα, θησαυρούς και ανταμοιβές... Όλα γύρω μας είναι ένα απύθμενο κόσμημα, αρκεί να μπορούμε να το αντιληφθούμε. Ένα βασικό προαπαιτούμενο όμως για να το αντιληφθούμε, είναι τα αισθητήρια όργανά μας. Οι πέντε αισθήσεις μας. Η ύπαρξή μας. Εύχομαι για το νέο έτος, να ζούμε κάθε στιγμή με τις αισθήσες μας (τι ωραία λέξη το αισθήσες αντί του αισθήσεις...). Εύχομαι να μπορούμε να συνεχίζουμε να αισθανόμαστε. Ό,τι και αν είναι αυτό, πόνος, ζέστη, κάψα, κρύο, παγωνιά, ψυχρότητα, καρφιά, χάδι... Αρκεί να μπορούμε να αισθανόμαστε και να νοιώθουμε... Αυτό θα αποδεικνύει ότι συνεχίζουμε να ζούμε.

Και αν ποτέ χάσουμε το δρόμο μας, και αντικρίζοντας το σκοτεινό και στενό μας μέλλον, φοβηθούμε μήπως το επόμενο μας βήμα είναι γλιστερό και λανθασμένο,

ας αφεθούμε σαν ένα αποπίπτον φύλλο, που αφήνει την τελευταία του πνοή χορεύοντας λικνιστά τον τελευταίο του χορό στο ξέπεσμα ενός αλλοτινού μεγαλειώδους ονείρου. Ας αφεθούμε στην αγκάλη της αγνής και καθαρής αναζήτησης. Της αναζήτησης του εαυτού. Ίσως έτσι μπορέσουμε να νοιώσουμε την μαγεία του άλλου...

Αγαπητοί μου, ας ζήσουμε επιτέλους.

"Είπα να ζήσω"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Υ.Γ.: Οι Φωτογραφίες είναι από τα προσφάτως επισκεφθέντα Ζαγοροχώρια.

Στου αιώνα την παράγκα

Σου στήνω μια καλύβα

Σοῦ στήνω μία καλύβα, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων,

ἕνα κῆπο νὰ περπατᾷς, ἕνα ρυάκι νὰ καθρεφτίζεσαι,

μιὰ πλούσια πράσινη φραγὴ νὰ μὴν σὲ βρίσκει ὁ ἄνεμος

ποὺ βασανίζει τοὺς γυμνοὺς - στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

Σοῦ στήνω τ᾿ ὅραμά σου πάνω σ᾿ ὅλους τοὺς λόφους,

νὰ σοῦ φυσάει τὸ φόρεμα ἡ δύση μὲ δυὸ τριαντάφυλλα,

νὰ γέρνει ὁ ἥλιος ἀντίκρυ σου καὶ νὰ μὴ βασιλεύει,

νὰ κατεβαίνουν τὰ πουλιὰ νὰ πίνουνε στὶς φοῦχτες σου

τῶν παιδικῶν ματιῶν μου τὸ νερὸ - στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Πού να 'ξερες όμως αγαηπητέ, ότι δεν βλέπουν όλοι το ίδιο χρώμα στις εικόνες που σκορπίζεις μπροστά στα μικροσκοπικά μας μάτια...

Αλλά, αυτό διαφοροποιεί τους ποιητές από τους εκ-ποιητές: το χρώμα στη ζωή τους!

"Για μια Ντολόρες"

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

Στις ανθισμένες κορυφές
ζήτησες τη ζωή σου
στ' άστρα της γης και τ' ουρανού
το φως του παραδείσου
χαράζει η μέρα σαν γυαλί
στην κόψη κόβεις βόλτες
παρέα με λαθρόβιους
πότες και μηχανόβιους
παράταιρους ιππότες

Στου αιώνα την παράγκα
στρώσε τ' όνειρό σου μάγκα
με βρισιές και προσευχές
και της μάνας τις ευχές
Στου αιώνα την παράγκα
στρώσε τ' όνειρό σου μάγκα
στα κρυφά και ταπεινά
ψάξε τα παντοτινά

Για μια Ντολόρες χάραξες
το δέρμα σου μια νύχτα
και το κορμί σου κάρφωσες
στου φεγγαριού την πίστα
Μ' άφιλτρο τώρα κι αλκοόλ
τσακίζεις τη φωνή σου
ληστής, Πιλάτος και Χριστός
εκεί που στάζει ο Θεός
θ' απλώσεις τη ζωή σου

Χθες...

Χθες, ένας ταξιδιώτης του διαστήματος, έτυχε να επισκεφθεί αυτήν την απόμερη διαδικτυακή γωνιά. Τον καλωσορίζω λοιπόν, και του εύχομαι να παραμείνει το ίδιο αθώος όσο το πρώτο, καθάριο, πρωινό, ανατέλλον πάνω από τα βουνά, καλοκαιρινό φως. Τέτοια φώτα, πραγματικά στολίζουν το σκοτεινιασμένο Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας.

Χθες, είχα μια πολύ ωραία βόλτα, με άτομα που όσο και αν προσπαθούν να περάσουν incognito από τούτη την πλάση, το φωτοστέφανο που φορούν, τους στιγματίζει και φανερώνει τις αγνές τους προθέσεις, προσδίδοντάς τους όχι μια μεγάλη κουλούρα, αλλά έναν μεγάλο σεβασμό...


Το παρακάτω λοιπόν τραγουδάκι, αφιερώνεται σε αυτούς που συνεχίζουν να γεννούν ακόμα ζωντανό δάκρυ...

"Χθες"
Δημήτρης Μητροπάνος





Χθες, γύριζα μονάχος μεσ' στης πόλης τα στενά
στα σοκάκια με τα σπίτια τα ψηλά
Χθες, πέρασα απ' το μέρος που εκείνη την φορά
την καρδιά μου χάραξες με μια ματιά
Χθες, σκιες απ' τα παλιά, πέρασαν μπροστά μου βιαστικές
μεσ' στο σκοτάδι
Χθες, σαν χθες στο παγκάκι μακρυά
απ' τα βλέμματα του κόσμου σε φιλούσα,
σ' αγαπούσα

Ζωντανό το δάκρυ μου κυλά
και ο πόνος μέσα μου βαθιά
ξεχασμένες στιγμές, αυλακώνει ξανά

Χθες, γύριζα πολύ αργά μπλεγμένος στα στενά
με της πόλης συντροφιά τ' αερικά ...
Χθες, είδα έναν δρόμο που οδηγούσε στα παλιά
σε ονείρου ευτυχισμένη σιγαλιά ...
Χθες, ξάφνου η φωνή σου, μίλησε στ' αυτιά μου χαμηλά
ήταν σαν χάδι
Χθες, σαν χθές, ζεστά στα χείλια ακόμα τα φιλιά σου
η αγκαλιά σου

Ζωντανό το δάκρυ μου κυλά
και ο πόνος μέσα μου βαθιά
ξεχασμένες στιγμές, αυλακώνει ξανά

Το κακό συναπάντημα!

Μιλάμε για άτομα, που η μοίρα τα φέρνει το ένα μπροστά στο άλλο και τα κινεί στην ίδια τροχιά... Και τότε, γίνεται το μοιραίο: η απόλυτη σύγκρουση! Και πιο σωστά, η απόλυτη πλαστική σύγκρουση, όπως λένε και οι φίλοι μας οι φυσικοί! Δεν μπορείς να την αποφύγεις. Είναι της βαρυτικής μοίρας μας γραφτό.

Γινόταν και θα γίνεται στη φύση (μας) για πάντα, αυτό το φαινόμενο. Σε μια προσπάθεια κάποιος να βγει νικητής, όλοι βάζουν τα δυνατά τους. Ο ένας όμως δεν μπορεί να γλιτώσει από τον άλλον. Άρα, όταν μία είναι η θέση του νικητή και δυο οι παίχτες, κάποιος θα χάσει αναγκαστικά. Και ποιός είναι αυτός; το παρελθόν!

Βίαια λοιπόν, διαμορφώνονται νέα άτομα, νέες συνειδήσεις, νέες τροχιές και νέες προσδοκίες. Με το έτσι θέλω της φύσης, αγαπητοί μου, αρχίζει νέο παρόν και δίνει κατεύθυνση για νέο μέλλον! Χωρίς να μπορείς να φέρεις αντίρρηση και χωρίς να μπορείς να το προλάβεις ή να το αποτρέψεις... Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να πέσεις με φόρα πάνω και να το ακολουθήσεις σε νέες περιπέτειες και... όπου βγει!

Η σύγκρουση, εν τέλει, δεν αφορά τα άτομα, που ξενυχτούν με τον ίδιο στεναγμό κάτω από τον ουρανό, αλλά αφορά το παρελθόν και το μέλλον. Αυτοί είναι οι αιώνιοι αντίπαλοι, που τρακάρουν σε κάθε στροφή του κόσμου...

"Δίδυμα Φεγγάρια"
Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Μουσική: Μάριος Τόκας
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

Πριν πέσει χαλάζι

Πόσο μικροί και ανίκανοι να δούμε την ομοιότητά μας; Πόσο ίδιοι και απαράλλαχτοι; Πόσες κοινές ανάγκες και παρόμοιες προσδοκίες; Πόσα ίδια ερωτηματικά; Πόση ίδια αβεβαιότητα για την απάντηση; Πόσος φόβος και ανασφάλεια για τα κάθε λογής τα ρίσκα;

Και το δάκρυ που κυλά στου καθενός τη ζήση,
ίδιο και απαράλλαχτο βιοχημικώς και φύσει...
Ίδιο σε πύρα, μοίρα, σε βάθος και αρμύρα…
Ίδιο σε χαράκωμα και αίματος πορφύρα...

by astromonos

Το μεγαλύτερο σφάλμα του ανθρώπου, είναι αυτό που θέλει να ορίζεται η ατομικότητα μέσα από την διαφορετικότητα. Όσο το ίδιον για να προσδιοριστεί, περνά μέσα από το φίλτρο του διαφορετικού, τότε το πράγμα θα παραμένει σε απόσταση από την πραγματικότητα. Τότε οι άνθρωποι θα παραμένουν σε απόσταση από τους εαυτούς τους και από τον συνάνθρωπο.

Τότε ο καθείς θα νομίζει εαυτόν μόνον, μέσα σε ένα σύμπαν αστρομόνων…

"Παλεύω"
Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

"Παλεύω με στρατούς από Στράτους, που μ’ έχουν σκοτώσει…"

Ξύδι (και χημικά) θα 'χεις για νερό...

Φωτογραφίες από την "Ελευθεροτυπία":

Ζεϊμπέκικο χορεύει ο τύπος...; Φοβερή η αντίθεση μπαγκέτας-κλόμπ.

Στήθος (και χέρι...) μάρμαρο, καρδιά πατάτα...

"Το ροκ το ελληνικό"
Στίχοι, Μουσική: Κώστας Τουρνάς

Ερμηνεία: Κώστας Τουρνάς, Δημήτρης Μητροπάνος

Στον κόσμο τον απάνθρωπο

"Όταν έχω εσένα"
Στίχοι, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

Άγιος Φεβρουάριος!

Με αφορμή ένα πικάντικο σχόλιο ενός Σπαρτιάτη και ένεκα ότι διανύουμε ακάθεκτοι τον μήνα Φεβρουάριο εμείς εδώ στη Μυτιλήνη, αξίζει να απολαύσουμε το παρακάτω τραγούδι:

"Άλλος για Χίο τράβηξε"
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος
Δίσκος: Άγιος Φεβρουάριος

"Σ' αγόρασα χρυσή κλωστή και κόκκινη κορδέλα..."

Υ.Γ.: Πώς γίνεται να συνδυάζονται όλα ρε Κώστα μες στο κεφάλι μου; (Άγιος Φεβρουάριος, Άγιος Ποτούλης, Φεβρουάριος μήνας, Μυτιλήνη, κόκκινη κορδέλα, AIDS, ομοφυλοφιλικές σχέσεις...) Μήπως να ανησυχώ γιατρέ μου;! Μήπως βλέπω παντού θεωρίες συνωμοσίας...;

3 ποιήματα 2 τραγούδια και 1 ερώτημα

Και τα τρία ποίηματα είναι του Ιωάννη Πολέμη.

Μὴν κλαῖς

Μὴν κλαῖς, μὴ λὲς πῶς τίποτα δὲ σοῦ ῾μειν᾿ ἐδῶ πέρα.
Σοῦ μένει, ἀπάνω στὰ βουνά, τὸ πέρασμα τῆς μπόρας,
σοῦ μένει ἡ χαραυγὴ μακριὰ στὸ πέλαγο κι ἡ μέρα
κάτω στὸν κάμπο κι οἱ ἐλιὲς καὶ τὸ βουητὸ τῆς χώρας.

Σοῦ μένει ἀκόμα τὸ φτωχό, τ᾿ ἀπάνεμο ἀκρογιάλι,
πού, σὰ βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τὰ βράχια, οἱ μῶλοι,
τὰ σπίτια, ὁ γέρος ὁ ψαρὰς ποὺ λάμνει ἀγάλι-ἀγάλι.
Μὴν κλαῖς! Σοῦ μένει ἐκεῖ -γιὰ ἰδές!- ὅλ᾿ ἡ ζωή μας. Ὅλη.

Σοῦ μένει ἐκεῖ μὲ τὴ βουβὴ κι ἀθῴα της γαλήνη,
μὲ τὴ γλυκοχαμόγελη, τὴν ξένοιαστη ὀμορφιά της,
μὲ τὴ σκιά της, τὴ σκιὰ ποὺ ἀρχίζει νὰ τὴ σβήνῃ
σιγὰ-σιγὰ τὸ σούρουπο καὶ τῆς νυχτιᾶς ὁ μπάτης...

(Σκιές)

Γιατί ἀγρυπνῶ

Δυὸ γλυκὰ ματάκια, μάτια ζαφειρένια,
μ᾿ ἄνοιξαν πληγή·
κι᾿ ἀγρυπνῶ ἀπ᾿ τὸν πόνο κι ἀγρυπνῶ ἀπ᾿ τὴν ἔννοια
κι᾿ ἀπ᾿ τὴ συλλογή.

Τῆς νυχτὸς ἡ πάχνη χάνεται κι᾿ ἐκείνη
ὅμοια μὲ καπνό·
ἡ αὐγὴ προβάλλει, τὸ φεγγάρι σβήνει,
κι᾿ ὅμως ἀγρυπνῶ.

Ἀγρυπνῶ τὴν ὥρα ποὺ κρυφοφιλιοῦνται
τ᾿ ἄστρα ζηλευτά,
ἀγρυπνῶ τὴν ὥρα ποὺ γλυκοκοιμοῦνται
τὰ ματάκια αὐτά.

Τίνος εἶν᾿ τὰ μάτια; Μὴ ρωτᾷς ἐμένα,
κόρη εὐγενική·
σῦρε στὸν καθρέπτη καὶ ζωγραφισμένα
θὰ τὰ δῇς ἐκεῖ.

Μὲ τὸ τραγούδι...

Μὲ τὸ τραγούδι ὁρμοῦν, λογχίζουν, στρώνουνε
κορμιὰ βαρβάρων οἱ ἥρωες ἐκεῖνοι.
Ἕνα τραγούδι εἶν᾿ ἡ ζωή τους σήμερα
κι ἡ νίκη τους ἕνα τραγούδι θ᾿ ἀπομείνει.

Μὲ τὸ τραγούδι ὁρμοῦν, λογχίζουν, πέφτουνε
κορμιὰ μαρτύρων, οἱ ἥρωες ἐκεῖνοι.
Ἕνα τραγούδι εἶναι γι᾿ αὐτοὺς ὁ θάνατος
κι ἡ μνήμη των ἕνα τραγούδι θ᾿ ἀπομείνει.

"Μην κλαίς"

Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος

Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου

(από http://www.youtube.com/watch?v=3BK5EB1nwiQ&feature=related)

"Να'χα τη δύναμη"

Στίχοι: Κώστας Κινδύνης

Μουσική: Γιάννης Γλέζος

Εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

(από http://www.youtube.com/watch?v=JrRcpKrT-AE)

Να'χα τη δύναμη να τους κεράσω όλους απόψε... Να τους ικανοποιήσω όλους. Να μην μείνει κανείς παραπονεμένος, όπως τότε, στον 9ο όροφο της εστίας. Πώς γίνεται κάποιος που είναι προγραμματισμένος να λειτουργεί με τον νόμο του "όλα ή τίποτα", να μπορεί να συμβιβαστεί με το μέρος, με το κάτι, με το λίγο; Πώς γίνεται το πάθος να μπει σε δοσιμετρικά κουταλάκια, όταν πίνεις το φαρμάκι μονορούφι και άσπρο πάτο, χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τις παρενέργειες; Όταν λοιπόν δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους, για να αμυνθείς, αποτραβιέσαι από τα κοινωνικά, γίνεσαι ο "λοξός", και ο κοινωνικά περίεργος. Διότι είπαμε, αν δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους, τότε πας στο άλλο άκρο, του τίποτα, και δεν θες να ικανοποιήσεις κανέναν. Σαν να λες: "αφήστε με ήσυχο επιτέλους...". Και έτσι πάλλεσαι ανάμεσα στο όλα και στο τίποτα, που αποτελούν τα όρια της ζήσης σου.

Ποιά είναι η λύση λοιπόν για να γίνει κάποιος που λειτουργεί με αυτόν τον νόμο, μέλος αυτής της κοινωνίας;

Η απάντηση είναι: να επιλέξει.

Και το ερώτημα είναι: με ποιά κριτήρια επιλέγεις ποιόν θα κεράσεις, ποιόν θα αγαπήσεις, ποιού το χαμόγελο θα κερδίσεις, ποιού θώπευμα θα νοιώσεις, ποιού άρωμα θα σε μεθύσει...;

Με ποιά κριτήρια γαμώτο;

Όμικρον γιώτα

Αφιερωμένο σε εκείνες τις γυναίκες που πέρασαν από δίπλα μου, αλλά δεν κατόρθωσα να μπω στην ψυχολογία τους και να τις καταλάβω. Αφιερωμένο σε εκείνα τα πλάσματα που δίπλα τους στεκόμουν όπως το "ο" δίπλα στο "ι" στο "οι"! Αν και ζεύγος και πάντα μαζί, το ένα γράμμα διαφέρει από το άλλο κατά πολύ. Και το ερώτημα είναι αν αξίζει να προσπαθήσεις να γεφυρώσεις κάτι που από την -διαφορετική- φύση του δεν γεφυρώνεται εξ'ορισμού.

Να είναι καλά λοιπόν όπου και αν βρίσκονται, ό,τι και αν κάνουν, σε όποια αγκαλιά και αν ξαποστένουν.

"Ατάκες" - Δ.Μητροπάνος - Α.Αλκαίος - Θ.Μικρούτσικος

Η Ρόζα, η Σοφία και οι αριθμοί

Συνεχίζοντας από τα σχόλια του προηγούμενου post, για τη χρήση των αριθμών και για το αν μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε για να ερμηνεύσουμε αυτό το σύμπαν (ή κάθε είδους σύμπαν, όπως αυτό που κρύβει μια γυναίκα!) πιστεύω ξεκάθαρα το εξής: καλοί οι αριθμοί, χρήσιμοι, διευρύνουν το πνεύμα μας και την αντίληψή μας, αλλά δεν είναι το άπαν! Με άλλα λόγια διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι πίσω από το σύμπαν κρύβονται τα μαθηματικά. Ναι, υπάρχουν και τα μαθηματικά σε αυτό το σύμπαν, αλλά είναι μια πτυχή του κόσμου αυτού. Αντίθετα, αυτό που κρύβεται πίσω από κάθε τι σε αυτό -τουλάχιστον- το σύμπαν είναι οι Δυνάμεις!

Υπάρχουν σήμερα 4 δυνάμεις που κυβερνούν τα πάντα: η Βαρυτική, η Ηλεκτρομαγνητική, η Ισχυρή Πυρηνική και η Ασθενής Πυρηνική. Αυτές οι δυνάμεις έλκονται, απωθούνται, συνεργάζονται, ανταγωνίζονται, είναι μαζί, είναι χώρια...

Αυτές τις δυνάμεις -που κάποτε ήταν ενοποιημένες- ο ανθρώπινος νους, χωρίς μαθηματικά παρακαλώ, τις έχει ενοιποιήσει στο μυαλό του και τις έχει ονοματίσει με μια λέξη: ΕΡΩΣ!

Έτσι λοιπόν δεν χρειάζονται οι αριθμοί για να ερμηνεύσουμε τον εαυτό μας και τα γύρω από τον εαυτό μας φαινόμενα. Χρειάζεται απλή συν-αίσθηση. Τα υπόλοιπα είναι για να περνάμε τον χρόνο μας.

Δεν έχω βρει καλύτερο και δυνατότερο τραγούδι από το κάτωθι, που να περιγράφει τη δύναμη της ανθρώπινης έλξης ως προς τον συνάνθρωπο... αυτήν την πιο αρχέγονη και πιο πρωτόγονη μορφή έλξης, μακρυά από μαθηματικά, αριθμούς, και σύμβολα... αυτή που εκφράζεται απλώς με το βλέμμα και με ένα σφύξιμο κάπου στο κέντρο του στήθους...

"Ρόζα" - Δ.Μητροπάνος - Θ.Μικρούτσικος - Α.Αλκαίος

Το τραγούδι της Σοφίας

Είναι ο σεβντάς του έρωτα δίκοπο μαχαίρι

που κάνει την καρδιά να κλαίει

και το σώμα να υποφέρει

Ένας και ’γω απ’ τους πολλούς

τη λύτρωση γυρεύω

δεν ξέρω αν θα το βρω

μα ’γω θα το παλεύω

Το όνομα της νιας Σοφία το ελέγαν

είχε δυο μάτια μαγικά που όλο μα όλο εκλέγαν

τι είναι αυτό που την κάνει και δακρύζει;

τι είναι αυτό που νου και σώμα βασανίζει;

Ξάφνου τη βλέπω ένα χαμόγελο στον αέρα να σκορπά

αχ αυτά τα χείλη, τα κόκκινα, τα δροσερά!

που σαν λεπίδες χαρακώνουν την ψυχή

χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το πώς και το γιατί

Έρωτας για μένα είναι η προσδοκία

η πριγκηπέσσα που στα ονείρατά μου αποκαλώ Σοφία

να φανεί κάποια στιγμή μπροστά μου

και μ’ ένα χαμόγελο να μου χαρίσει του δόλιου τη χαρά μου!

Θέλω να την πλησιάσω, να την αγγίξω, να της πω

πως σαν σαλός την λαχταρώ και ακούραστα την καρτερώ

Πώς θα μάθει ότι σπαράζει η καρδιά μου;

Ποιος θα της πει ότι ζει στα όνειρά μου;

Αχ και να ’ξερε ότι για εκείνη είναι τα δάκρυά μου!

Απόφαση παίρνω και πλησιάζω

της τρέλας τα όρια αναταράζω

ζητώ μονάχα να γνωριστούμε έτσι απλά

και αυτή απαντά «όχι» ξεκάθαρα και δυνατά!

Θέλω να φύγω μακριά, να γίνω άλμπατρος λευκό

μια φωλιά πίσω απ’ τ’ αστέρια να ψάξω για να βρω

και κλαίοντας να σιγοτραγουδώ:

«δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει…»

Έρωτας για μένα είναι η προσδοκία

ο νους να βρει του σύμπαντος τη σοφία

και η ψυχή να παραμυθιαστεί απ’ των ονείρων τη γοητεία

μήπως έτσι δεν παγιδευτεί στου ανθρώπου τη μωρία

Είναι ο σεβντάς του έρωτα δίκοπο μαχαίρι

που κάνει την καρδιά διαρκώς να κλαίει και να υποφέρει

Αλοίμονο σ’ αυτόν που δεν λαβώθηκε

απ’ του έρωτα το βέλος

Αλοίμονο σ’ αυτόν που δεν αφουγκράστηκε

του έρωτα το μέλος

Κάπου στα 2002 μ.Χ.