1η ερώτηση από την κόρη μου (σε ανείπωπτο χρόνο πάντα, έτσι είναι τα παιδιά...!):
- Μπαμπά, όταν πεθάνεις πού θα πας;
(απάντηση, χωρίς καν να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει, αντανακλαστικά):
- Στον ουρανό φυσικά, εκεί που πάνε όλοι. Έχει τόσους πολλούς φίλους μου εκεί, έχει παιχνίδια, έχει τεράστιο χώρο για τρέξιμο. Δεν θα βαρεθώ ποτέ εκεί ψηλά. Άσε, που θα μπορώ να βλέπω από εκεί και ολόκληρη τη Γη, όλες τις χώρες...
(σιωπή για λίγη ώρα...)
2η ερώτηση από την κόρη μου (ακόμα πιο αιφνιδιαστική):
- Μπαμπά, μπορώ να σε παντρευτώ;
(απάντηση διπλωματική για να κερδίσω χρόνο να σκεφτώ...):
- Η δική μας η σχέση αγάπη μου, η σχέση πατέρα-κόρης, είναι πιο σημαντική από όλες τις σχέσεις, δεν χρειάζεται να παντρευτούμε.
- Ναι ρε μπαμπά, αλλά σε ρωτάω αν μια κόρη μπορεί να παντρευτεί τον πατέρα της.
(ο χρόνος μου πέρασε, έπρεπε πλέον να απαντήσω κάτι... μα από πού πήρε τέτοιο πείσμα αυτό το πλάσμα;):
- Παντρεύονται άτομα ίδιας ηλικίας συνήθως αγάπη μου... Αλλά αν θες, μπορούμε να παντρευτούμε και αύριο κιόλας!
3η σκέψη. Αυτή τη φορά, άρνηση:
- Μπαμπά δεν θέλω να πεθάνω.
- Καλά κάνεις αγάπη μου...
- Καληνύχτα μπαμπά.
- Καληνύχτα ματάκια μου...
Τι ερωτήσεις και τούτες;
Θυμάμαι όταν ήμουν κάπου στην ηλικία της και έκλαιγα κάθε βράδυ στη διαπίστωση ότι θα πεθάνω. Περνάει την ίδια φάση και το μικρούλι μου;
Είναι πολλά που πρέπει το τελευταίο διάστημα να φέρω βόλτα. Και οι ερωτήσεις της μικρής πέφτουν βροχή. Και τα άσχημα νέα για διάφορους φίλους επίσης πέφτουν βροχή. Και οι αρνητικές σκέψεις πάλι βροχή. Μέχρι και ο καιρός άλλαξε και λέει ότι θα ρίξει βροχή αυτές τις μέρες...
Και πώς να τα παλέψεις όλα;
Πού να βρεθεί η δύναμη;
Όταν το μυαλό διαρκώς ξενυχτά
και η καρδιά οριακά ακόμα χτυπά,
τρέχα γύρευε απαντήσεις
στις αναπάντεχες ερωτήσεις...
Στην κόρη μου αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι. Περιμένω πώς και πώς να μεγαλώσει λιγάκι ακόμα γιατί νιώθω ότι έχουμε να πούμε ακόμα πολλά. Πάρα πολλά. Και κυρίως ερωτήσεις. Πολλές ερωτήσεις...
"She moved through the fair"
Loreenna McKennitt
