Ας ρίξουμε μια ματιά



Για να ακούσουμε και τη γνώμη ενός πιο μεγάλου. Είπαμε, κάποιοι έζησαν πριν από εμάς... κάτι περισσότερο θα ξέρουν!







Ευκαιρία για μια ηθική. Έτσι απλά!


"...Μέσω ενός κοσμικού ατυχήματος, ο Homo sapiens εξελίχτηκε σε τέτοιο βαθμό, που οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν ότι η εξέλιξη δεν έχει κανέναν σκοπό. Γιατί να μην εκμεταλλευτούν αυτήν την ευκαιρία για να δημιουργήσουν μια ηθική ανεξάρτητη από την εξέλιξη, ακόμα και αντίθετη προς τη σκληρότητα της φύσης;"


-Thomas Henry Huxley (1825-1895)


Αυτός ο τύπος άρθρωσε τόσο απλά πριν από τόσα χρόνια, το επιμύθιο όλων μου των σκέψεων, όλης μου της αντίληψης, όλης μου της ύπαρξης και όλης μου της κοινωνικής συμπεριφοράς.

Είναι φοβερό όταν ξαφνικά εκεί που διαβάζεις για να δώσεις ένα μάθημα, περίπου 01.00 περασμένες μεσάνυχτα, Σάββατο βράδυ, εντελώς τυχαία, να έρχεσαι αντιμέτωπος με τόσο μεγάλες κουβέντες, που μάλιστα τις θεωρείς δικές σου.

Συμπέρασμα: μας έχουν προλάβει κύριοι! Τα 'χουν πει όλα πριν από μας, διότι απλά πρόλαβαν να ζήσουν πριν από εμάς κάποιοι άλλοι. Αν λοιπόν νομίζετε ότι πρωτοτυπείτε, σφάλλετε! Η ζωή του καθενός μας, ναι, είναι συναρπαστική. Αλλά όχι πιο συναρπαστική από του άλλου, του διπλανού, του χτεσινού, του αυριανού ανθρώπου.









Άμα τη αφίξει


Στα δύσκολα δεν έχεις πολλά να πεις. Ούτε να κάνεις. Ακούς. Μόνο ακούς. Ακούς αυτές τις σκοτεινές φωνές από τα βάθη του μυαλού σου να πολεμούν για το ποιά θα φωνάξει πιο δυνατά και έτσι να επιβιώσει.



"Μάνα και αν έρθουν οι φίλοι μου"
Ριζίτικο
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης




Εμείς οι άνθρωποι ένα πράγμα δεν μπορούμε να απωλέσουμε: την ίδια την απώλεια. Είμαστε καταδικασμένοι να χάνουμε. Μέχρι να χάσουμε τα πάντα όμως, μπορούμε να ζούμε.




Των αγγέλων η ρομφαία


Τον λένε Μάνο. Είναι αλάνης. Πολύ αλάνης όμως. Κάποιες φορές δεν συμμαζεύεται σας λέω! Του αρέσουν τα ψηλά. Τα ψηλά βουνά, τα ψηλά σύννεφα, τα ψηλά ιδανικά, τα ψηλά ερωτηματικά, μα πρωτίστως τα ψηλά πόδια με τα ψηλά μίνι... Πάντα κάθεται στις πίσω γραμμές του ακροατηρίου, στη γαλαρία. Μακρυά από φώτα φωσφοριζέ. Είναι ο ίδιος φως εξάλλου, δεν έχει την ανάγκη από ανθρώπινα υποκατάστατα του φωτός. Και όταν σε κοιτάει, θαμβώνεσαι. Όταν σου μιλάει, αποστομώνεσαι. Όταν χουφτιάζει το δικό σου χέρι μέσα στο δικό του, τότε νεκρώνεσαι από τον αγκώνα και κάτω, καθώς σου κόβει την κυκλοφορία με τη δύναμή του. Όταν ρωτάει, νοιώθεις λίγος. Όταν απαντάει, νοιώθεις ακόμα πιο λίγος. Και όταν πράττει δεν νοιώθεις τίποτα, γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι χώμα και το χώμα δεν νοιώθει. Σαν φως που είναι, συνεχώς ταξιδεύει. Στη Γη, στους Γαλαξίες, στων βυζιών το Γάλα και στων ανθρώπων τις Α-ξίες, στο Κενό και στο Γεμάτο. Γαμάτο; Έχει δει πολλά. Και τα έχει δει με τα δικά του μάτια, αυτά τα φωτεινά.

Ανησυχεί σαν μικρό παιδί. Δηλαδή ανησυχεί μέχρι να χάνει τον ύπνο του.
Γελάει σαν μικρό παιδί. Δηλαδή γελάει με όλο του το σώμα.
Κλαίει σαν μικρό παιδί. Δηλαδή κλαίει όταν μια κοπέλα αρνηθεί το λουλούδι που της χαρίζει.
Απορεί σαν μικρό παιδί. Δηλαδή απορεί όπως όταν μαθαίναμε ότι τα μωρά δεν τα φέρνει ο πελαργός.
Ενθουσιάζεται σαν μικρό παιδί. Δηλαδή ενθουσιάζεται όπως όταν μας πρωτοχαμεγέλασε η πρώτη μας αγάπη.
Παίζει σαν μικρό παιδί. Δηλαδή δεν φοβάται να χάσει.
Ονειρεύεται σαν μικρό παιδί. Δηλαδή ονειρεύεται και νύχτα και μέρα.
Αγαπά σαν μικρό παιδί. Δηλαδή χωρίς ανταλλάγματα.
Ερωτεύεται σαν μικρό παιδί. Δηλαδή άνευ όρων.

Έχει μια άλλη άποψη για τη ζωή. Δηλαδή σαν μικρού παιδιού. Δηλαδή αληθινή, αμόλυντη, σπινθηροβόλα.

Αυτός ο άνθρωπος έχει μια μικρή ανατομική διαφορά από τους υπόλοιπους. Πάντα, σαν προέκταση του χεριού του, κρατά μια σπάθη. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν κάτι άλλο... αλλά λέω τόσο μεγάλο;! φοβήθηκα και μόνο στη σκέψη και έτσι προτίμησα την πρώτη μου άποψη, ότι δηλαδή πρόκειται για σπάθη. Μερικές φορές όμως πάλι, το μυαλό μου αναρωτιέται... βρε παιδί μου, είναι συνέχεια σηκωμένο για να είναι απλώς μια μεταλλική σπάθη! Όλα τα μέταλλα κάποτε λυγίζουν από το διάβα του χρόνου και του καιρού. Αυτό γιατί δεν λυγίζει ποτέ; Ρε μπας και δεν είναι σπάθη; Ρε μπας και όλες αυτές οι δίμετρες που περιμένουν στην ουρά στην εξέδρα για ένα αυτόγραφο, δεν περιμένουν για να δουν την σπάθη του αλλά κάτι άλλο πιο κοφτερό;; όπως... το μυαλό του ας πούμε;

Όπως και να 'χει, αυτός ο τύπος και μεγάλο σπαθί έχει και μεγάλο... δαδί, που του καίει τα σωθικά, αλλά και του δίνει την ενέργεια να μην μασά μπροστά σε όρη και βουνά. Αυτός ο τύπος ξεκίνησε για πλάκα την ξιφασκία, κάποτε μάλιστα την πήρε πολύ πιο σοβαρά από ότι ίσως χρειαζόταν, όπως και να έχει πάντως, από όποια σκληροτράχαλα μονοπάτια και αν βάδισε, έφτασε στην κορυφή. Για το έτος 2009 κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ξιφασκίας, στην κατηγορία "Σπάθη Γενναίων και Ωραίων Ανδρών, Καθιστών σε Αναμμένα Κάρβουνα" (http://www.iwfencing.com/archives/ranking/world/wcsmb.pdf).


Αυτός ο άνθρωπος εν κατακλείδι που λέτε, είναι πολύ κωλόπαιδο!! Ναι, πάρα πολύ κωλόπαιδο. Σε τόσους αγώνες ξιφασκίας είχα παρευρεθεί, μια πρώτη θέση δεν μπορούσε να φέρει. Και την έφερε το 2009, τότε που δεν μπορούσα λόγω δουλειάς να παρευρεθώ! Σαν να το έκανε επίτηδες ρε γαμώτο... Σαν να μου στέρησε τη χαρά να τον δω στο πρώτο σκαλί του βάθρου και να του προσφέρω την ώρα της απονομής του, το πιο πολύτιμό μου δώρο: ένα δάκρυ μου, που πηγάζει από το θαυμασμό μου για εκείνον. Ας όψεται. Τι να το κάνει εξάλλου το δάκρυ μου, τόσο φως; Μόλις που θα το αντικρύσει, αυτή η σταγόνα θα εξατμιστεί από την θερμότητα με την οποία θα περιβληθεί.

Και κάτι ακόμα: αυτός ο άγγελος που έτυχε να ξαποστάσει σε τούτες τις ξερολιθιές της γήινης ερήμου μας, έχει ξεκινήσει το ταξίδι του από πολύ μακρυά. Αυτήν την εποχή συνεχίζει το ταξίδι του με άλλο μέσο μεταφοράς. Φαίνεται ότι οι Ιππότες πάντα συνοδεύονται. Από άλογα και Σάντσους.

Ένας Σάντος και εγώ λοιπόν, του εύχομαι να συνεχίσει να έχει τις σπάθες του ψηλά.


"Κόσμε Χρυσέ"
Παραδοσιακό - Ριζίτικο
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης












Το πρότυπο του νικητή


Κρύσταλλο, λάμψη και χαμόγελο

συνθέτουν την παιδική ψυχή σου,
ατσάλι, σίδερο, φωτιά,
εκπέμπει το κορμί σου.

Η θέλησή σου σθεναρή
για της ζωής τη μάχη,
ορίζεις το πρότυπο του νικητή,
που πίστη οφείλει να 'χει.

Είσαι μέρος της πνοής μου
στην αναζήτηση της ψυχής μου,
ένα μόνο θέλω να μάθεις
Ιππότη της Φλογισμένης Σπάθης:

Όταν τ' αστέρια μάχονται
σπίθες οι σπάθες βγάζουν,
οι ουρανοί φωτίζονται
και οι μικροί αγαλλιάζουν


Σε αυτούς που γεννιούνται Ιππότες
και διαψεύδουν τον Θερβάντες


by astromonos




Υ.Γ.: Περιμένω την ώρα που θα γεμίσουμε αυτό το κύπελλο με Baileys και θα γίνουμε στουπί...


Μια σημαντική συμπλήρωση: ευχαριστώ τον φίλο Στέλιο για την φωτογραφία του Μάνου που μου έστειλε. Να είσαι καλά Στέλιο!



Σε ψηλό βουνό


Μάχη, κύριοι και κυρίες μου. Μάχη... που σημαίνει πότε να είσαι από πάνω και πότε από κάτω, σε αυτό το ερωτικό παιχνίδι των στοιχείων της κοσμικής ύλης του σύμπαντος. Άλλοι το είπαν "Γιν και Γιανγκ", άλλοι "Απελθέτω απ'εμού το ποτήριον τούτο" και άλλοι "Γιε μου σάλεψα". Όλοι όμως υποδηλώνουν αυτήν την σύγκρουση. Πολεμικός όρος; Ναι. Αλλά ποιός σας είπε ότι βρισκόμαστε εν καιρώ ειρνήνης; Η απαρχή εξάλλου του σύμπαντός μας στηρίχτηκε σε μια Μεγάλη Έκρηξη. Και αυτή η μεγάλη έκρηξη σήμανε την έναρξη των συρράξεων, το ατέρμονο κυνηγητό, την ατελείωτη πάλη, μεταξύ ερωτήσεων και απαντήσεων. Όμως ο πόλεμος έχει και θύματα. Ένα από αυτά, που έπεσε στο καθήκον τις πρώτες κιόλας ώρες της Μεγάλης Έκρηξης, ήταν και η απάντηση στο ερώτημα "γιατί". Έτσι πάντα ένα "γιατί" θα περιπλανιέται, θα ρωτάει παντού και πάντα, μα ποτέ δεν θα παίρνει απάντηση, κανείς δεν θα του αποκρίνεται, κανείς δεν θα του λέει την αλήθεια... Ένα "γιατί" θα μένει πάντα να αυτοβασανίζεται από την ίδια την συνειδητοποίηση της μοναξιάς του.

Ποιός σκότωσε την απάντηση του "γιατί"; Μα "γιατί" να ξέρω εγώ καλοί μου κύριοι; Ποιός είμαι εγώ για να ξέρω; Εγώ είμαι για να ακολουθώ και όχι για να ξέρω...

Είναι αδιέξοδο μερικές φορές να κυνηγάμε τα "γιατί". Πορευόμαστε όπως έρθουν στο διάβα μας τα πράγματα. Ξέρετε, τους κανόνες τους έχουν φτιάξει άλλες δυνάμεις, πολύ πριν και πολύ μακρυά από τις δικές μας... Εμείς το μόνο που δυνάμεθα να κάνουμε είναι, απέναντι σε όλο αυτό το στημμένο παιχνίδι που μας πυροβολεί, να απαντήσουμε στον πόλεμο με ένα μεγάλο χαμόγελο. Ναι, το μόνο καθαρό όπλο μας κύριοι, είναι αυτό το χαμο-γελο, αυτό που κείται χάμω, που σέρνεται ταπεινά μα και αγόγγυστα, που έρπει προς την καταστροφή του, όμως που μέχρι να επέλθει αυτή η καταστροφή, εκείνο συνεχίζει να υπάρχει και να είναι πιστό στην αποστολή του: να δίνει νόημα στα υπόλοιπα ερπετά αυτού του κόσμου.

Αν πραγματικά υφίσταται η έννοια "αντίσταση" της ζωής έναντι του θανάτου, του έργου έναντι της εντροπίας, της ύπαρξης έναντι της ανυπαρξίας, του λόγου έναντι της σιωπής, της τάξης έναντι της αταξίας και της οργάνωσης έναντι του χάους και αν πραγματικά νοείται η έννοια "μάχη" του φωτός με το σκότος, τότε σίγουρα αποτυπώνεται με τον πιο περιγραφικό τρόπο στον κάτωθι ύμνο της κρητικής γης.



"Σε ψηλό βουνό"
Παραδοσιακό - Ριζίτικο
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης






Τούτες τις κρύες μέρες

Έχω ξαναπεί: όταν αδυνατούν οι λέξεις από μόνες τους να σταθούν, ζητούν την βοήθεια της μουσικής, ώστε να γίνουν τραγούδι και έτσι να επιβιώσουν στο παρανάλωμα του χάους.

Στο
(εσωτερικού και εξωτερικού περιβάλλοντος) κλίμα των ημερών λοιπόν, ας απολαύσουμε ένα δυνατό τραγούδι που ακόμα αντιστέκεται:


"Τούτες τις μέρες"
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης






Επέτειος!

Περίπου 1 χρόνο πριν, στα σκληροτράχηλα βουνά της Λακωνικής Γης, οι ατρόμητοι φαντάροι μας, έδιναν μάχες με τους δικούς τους εχθρούς...

Σε ανάμνηση λοιπόν αυτών των -τελικά ωραίων, ε Ποτούλη;- στιγμών, σήμερα στις Αστροβραδιές αποκαλύπτουμε κάποια ντοκουμέντα από εκείνες τις επικές και ένδοξες ημέρες!

Υ.Γ.: Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στη λατρεία μου, τον Ποτούλλλλ!






























Αντικρύζοντας τη Σοφία


Διαβάζω για το μάθημα "Ανθρωπολογία της Συγγένειας". Και αναρωτιέμαι: τι είναι αυτό που σε κάνει συγγενή; Τι είναι αυτό που σε συνδέει με τον άλλον; Ακόμα περισσότερο, αναρωτιέμαι: πώς γίνεται έναν άνθρωπο που τον ξέρεις λίγους μόνο μήνες, (που με το υπάρχον σύστημα ορισμού των συγγενών να μην τον ονοματίζεις συγγενή σου), να τον θεωρείς μάνα σου και αδερφή σου και πατέρα σου και φίλη σου, να τον θεωρείς συγγενή σου ή ακόμα παραπάνω, να τον θεωρείς αίμα σου;

Μερικές φορές ο θαυμασμός είναι πολύ βαρύ πράγμα... μπορεί να συνοδεύεται με σταλαγματιές δάκρυα στα μάτια, με έναν κόμπο στο στήθος, μαζί και με γέλιο, μαζί με φως, άπλετο φως, εκτυφλωτικό φως, με ερωτηματικά, πολλά ερωτηματικά, με αγκαλιές, με ημίγλυκο κρασί Λήμνου, με πόλεμο σκέψεων (που δεν θυμάμαι ποιά τελικά νίκησε, λόγω της επενέργειας του ημίγλυκου)...

Εκείνη την ώρα θες να φωνάξεις. Θες να βραχνιάσεις από τις φωνές. Θες να σταματήσεις τελικά να έχεις φωνή, γιατί απλά δεν έχεις να πεις τίποτα ουσιώδες. Μπροστά στο φαινόμενο που αντικρύζεις, μένεις με ανοιχτό το στόμα. Άναυδος. Και φουρτουνιασμένος.

Πόση δύναμη να έχει ένα κορμί 50 κιλών;
Πόση ενέργεια να έχει ένα μυαλό που τόσα βράδια έχει μείνει άυπνο;
Πόσες ρυτίδες χωρά ένα πρόσωπο που έχει χρόνια να γευτεί το χάδι;

Όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα αναζητώ τη σοφία.
Ποτέ δεν μου φανερώθηκε τόσο περίτρανα, όσο σήμερα.
Ποτέ δεν με εξέπληξε τόσο αναπάντεχα, όσο απόψε.
Ποτέ δεν μου άνοιξε το σπίτι της, την καρδιά της, τον πόνο της, όσο μου έχουν ανοίξει οι υποδέλοιποι.

Απέναντι σε τόση σοφία, νοιώθω ανάξιος που την αντικρύζω.
Απέναντι σε τόση ομορφιά, ντρέπομαι που έχω όραση.
Απέναντι σε τόση δύναμη, λυπάμαι που έχω σερνικούς μύες.
Απέναντι σε τόσο καθαρό φως, αναφωνώ ότι είμαι καθαρό χώμα.

Πόσο χρειάζεται για να ανατραπεί η κοσμοθεωρία σου; Μια ματιά φτάνει.
Πόσοι χρειάζονται για να ξεφτιλιστεί ο εγωισμός σου; Μια γυναίκα αρκεί.
Πόσο μακρυά κρύβεται η σοφία; Η σοφία δεν κρύβεται, εμείς κρυβόμαστε.

Και το ωραιότερο χαρακτηριστικό όλων; Αυτή, προσπαθεί να φτιάξει τη δική σου χαλασμένη διάθεση, που τσακίστηκε από ασήμαντα μικροπράγματα της ασήμαντης μικροκαθημερινότητάς σου... Και σου λέει: Όχι, μην κλαις! Τώρα έχουμε φρέσκια ψάρια...

Πόσο μικρός είμαι ακόμα άραγε;

Κάποτε πρέπει να το βουλώνουμε. Ακόμα και εμείς οι Λάκωνες.
Κάποτε πρέπει η σιωπή να παραμερίσει τα λόγια και να πιάσει τα έργα.
Κάποτε πρέπει να κοιτάμε και μέσα στα χαμόσπιτα. Πού ξέρεις; Μπορεί εκεί να βρίσκεται η σοφία.

Κάποτε πρέπει επιτέλους να δικαιωθούν κάποιες Σοφίες.


Υ.Γ.1: Υπάρχουν φορές που δεν ξέρεις αν αυτό που θες να πεις σε έναν άλλον άνθρωπο, σε ένα άλλο σύμπαν δηλαδή, είναι "σε αγαπώ" ή κάτι ακόμα πιο μεγάλο. Άραγε υπάρχει κάτι ακόμα πιο μεγάλο;
Υ.Γ.2: Το βρήκα. Πιο μεγάλο από το "σε αγαπώ" είναι το "σε ευχαριστώ που με αγαπάς".



"Μην κλαις"
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου







Σοφία, ευχαριστώ που με αγαπάς.




Μόνο του



"... Παρόλο που ένας υψηλός βαθμός ηθικής δεν προσφέρει λίγα ή καθόλου πλεονεκτήματα για τον κάθε μεμονωμένο άνδρα και τα παιδιά του απέναντι στους άλλους άνδρες της ίδιας φυλής, η αύξηση στον αριθμό των προικισμένων ανδρών και η πρόοδος στο επίπεδο της ηθικής θα δώσουν σίγουρα ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε μια φυλή απέναντι μιας άλλης."

(απόσπασμα από το βιβλίο "Η επανάκαμψη της πρωτόγονης κοινωνίας" του Adam Kuper, εδκόσεις Αλεξάνδρεια, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, το οποίο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο "Η καταγωγή του ανθρώπου" του Κάρολου Δαρβίνου)

Αν επεκτείνουμε αυτήν τη σκέψη και στις γυναίκες -και όχι μόνο στους άνδρες και τα παιδιά τους- και αν αντικαταστήσουμε στο μυαλό μας τον όρο "φυλή" με τον όρο "ανθρωπότητα", τότε θα έχουμε κάνει update αυτής της άποψης στη σημερινή μας εποχή.

Αυτή η αναθεωρημένη, λοιπόν, άποψη, ας είναι μια μικρή απάντηση στη χθεσινή μεγάλη κουβέντα που είχα με το Σοφάκι.

Ένας άνθρωπος έχει μια μόνο λύση: να βελτιώσει την ατομική του συμπεριφορά και ύπαρξη, ώστε να βελτιωθεί η συλλογική συμπεριφορά και κοινωνική ύπαρξη, με τελικό αποτέλεσμα αυτή η κοινωνία να γεννά μόνο απογόνους που θα τους μαθαίνει τι θα πει σεβασμός στην ανθρώπινη προσωπικότητα.

Μην περιμένουμε συνεπώς να έρθει έξωθεν η δύναμη αλλαγής. Η αλλαγή εκπορεύεται από αυτό που φύσει δεν σταματά να αλλάζει: το μυαλό μας!



"Μόνο του"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη






Εγώ και οι άλλοι



"Είμαι όμορφος; Είμαι έξυπνος; Σε αυτές τις δυο αιχμηρές ερωτήσεις, η απάντηση είναι 'όχι όπως οι άλλοι'. 'Λιγότερο' όμως ή 'περισστότερο'; Αν πούμε 'λιγότερο', θλιβόμαστε, υποτασσόμαστε και δεχόμαστε σιγά σιγά σαν πεπρωμένο μας μια μέτρια μοίρα. Αντίθετα, αν πείσουμε τον εαυτό μας για το 'περισσότερο', αυτοδοξαζόμαστε, προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε και τελικά καταστρέφουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, αφήνοντας να μπουν μέσα μας δυο δηλητήρια: ο πόθος της εξουσίας και η περιφρόνηση των άλλων.

Μήπως λοιπόν δεν υπάρχει ορθή απάντηση;

Πράγματι, ορθή απάντηση δεν υπάρχει, επειδή η ερώτηση δεν έχει νόημα. Επειδή στηρίζεται σε ένα λογικό σφάλμα: την αντικατάσταση του 'διαφορετικός' από το 'κατώτερος' ή το 'ανώτερος'. Δεν πρόκειται για άρνηση των διαφορών, αλλά για το πώς, βλέποντάς τες καταπρόσωπο, οι διαφορές αυτές θα μας εμπλουτίσουν, θα μας χαροποιήσουν, καθώς και για το πώς θα προσδιοριστεί η φύση τους και θα γίνει κατανοητή η αρχή τους."


(απόσπασμα από το βιβλίο "Εγώ και οι άλλοι. Μια γενετική προσέγγιση" του Albert Jacquard, εκδόσεις Κάτοπτρο, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Τελειώνοντας το βιβλίο αυτό, (που το θεωρώ μια σύνοψη ενός άλλου βιβλίου, αυτό του Minsky, με τίτλο "Η κοινωνία της νόησης"), νοιώθω ότι κάποιος μπορεί να μας ανοίξει το κεφάλι σαν καρπούζι και να μας βάλει μέσα, τόνους γνώσης και συνειδητοποίησης.

Να 'ναι καλά αυτά τα φωτεινά πνεύματα που σέρνουν στις πλάτες τους τα δικά μας κοιμισμένα κουφάρια.



"Κανένας τους"
Στίχοι: Μωραΐτης Νίκος
Μουσική, Ερμηνεία: Χρονόπουλος Κώστας






Ο Προμηθέας από προνοητικός... νταβατζής;



http://www.hellenica.de/Griechenland/Mythos/GR/Promitheas.html





(φωτό από http://www.iannisnikou.gr/hist_14.htm )




"Μύθος του Προμηθέα"

Δια χειρός Νίκου Τσιφώρου
και
Δια στόματος (του πολυπράγμωνος) Μάνθου Λαζαρίδη
(τον ευχαριστώ που με κάνει συνταξιδευτή του)



"...και μακάρι να γινόταν και σήμερα έτσι, αλλά δεν γίνεται, κατά πώς έχετε αντιληφθεί απαξάπαντες..."



Γιατί όμως σήμερα δεν γίνεται έτσι;



"Συβαρίτισσα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης
(το τραγούδι είναι αφιερωμένο στη Λιλή Ζωγράφου)






Φώς, φωτιά, προνόηση, του έρωτα η αδιάκοπη θυσία, ο Προμηθέας νταβατζής, όλα τα λόγια μου σκορπίσματα του αέρα, η αγάπη πάλι άργησε μια μέρα... Σαν να διακρίνω μια μυστική σύνδεση σε όλα αυτά τα κοσμογονικά φαινόμενα. Σαν να διακρίνω μια παγκόσμια μάχη δυνατού και αδύνατου, ορατών και αόρατων, εφετζίδικων και σεμνών, θορυβοδών και ήσυχων, θεών και δαιμόνων, εξουσίας και αντίστασης, εαυτού και εαυτού...


Γιατί ο άνθρωπος θέλει να γνωρίζει και να μαθαίνει (μανθάνει) από πριν (προ); Τι θα του προσδώσει τελικά αυτή η από πριν γνώση, η από πριν ετοιμασία; Ασφάλεια; Σιγουριά; Ζεστασιά; Βεβαιότητα; Ηρεμία στα σπλάγχνα του;

Θα έρθει τελικά αυτή η γνώση;

Και αν δεν έρθει ποτέ, και αν όλα τα λόγια και οι πράξεις είναι σκορπίσματα του αέρα; Τότε τι;

Τότε δεν μένει τίποτα. Τότε δεν μένει κανείς. Τότε, είναι πολύ μακρινό το τότε. Ας μιλήσουμε για το σήμερα, για το αύριο. Δεν χρειάζεται να μιλάμε για το Τότε. Δεν έχει σημασία το Τότε. Σημασία έχει το Τώρα.

Και αυτή η προ-ετοιμασία... Πόσο χρόνο θέλει και πόσο κόπο; Πόσες θυσίες; Ας πιαστούμε και κάποια φορά απροετοίμαστοι που να πάρει ο διάολος! Ας το κάνουμε σαν δώρο-έκπληξη στον εαυτό μας, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε απροετοίμαστοι...

(Όπως απροετοίμαστους μας βρίσκει ο φτερωτός Έρωτας και μας τοξοβολεί αλύπητα...)






Έρως ανίκατε μάχαν...


Πρόσφατα επισκέφτηκα και ένα άλλο μουσείο, αυτό της Κυκλαδικής Τέχνης, όπου φιλοξενείται μια καταπλητκτική έκθεση με θέμα: "Έρως. Από τη Θεογονία του Ησίοδου στην ύστερη Αρχαιότητα". Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που με κατέβαλαν ήταν πολύ έντονα. Σε αυτήν την έκθεση αποκαλύπτεται ο έρωτας σε όλες του τις διαστάσεις. Καταγράφω κάποιες πληροφορίες που αποκόμισα από την έκθεση αυτή (δια χειρός Νικόλαου Σταμπουλίδη, Διευθυντή Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης):


Κάλλιστος (ο ομορφότερος), λυσιμελής (που σου παραλύει τα μέλη), πυρίδρομος (που το διάβα του βγάζει φωτιά), διφυής (που έχει δύο φύσεις), γλυκύπικρος, αβρός (τρυφερός), τακερός (που σε κάνει να λιώνεις), αλγεσίδωρος (που φέρνει πόνο), σχέτλιος (σκληρός, ανελέητος), ανίκατος (ακαταμάχητος)... είναι μερικά επίθετα που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί.

Στη Θεογονία του Ησιόδου -περίπου στα 700 π.Χ.- παρουσιάζεται για πρώτη φορά ως αρχέγονη κοσμογονική θεότητα, που ως κινητήρια δύναμη ενώνει το Χάος και τη Γη και οδηγεί στη δημιουργία του σύμπαντος. Από την περιγραφή του Ησιόδου γίνεται σαφές ότι ο Έρως δεν είναι μια απρόσωπη κοσμογονική δύναμη, αλλά προσωποποιεί το ανθρώπινο ερωτικό πάθος, το οποίο αποτελεί την κύρια πηγή έμπνευσης της λυρικής ποίησης (της κατ' εξοχήν ερωτικής ποίησης) και μία από τις βασικές συνιστώσες της τραγωδίας.

Στη Θεογονία το Ησιόδου ο Έρως προϋπάρχει της Αφροδίτης, αφού αυτός μαζί με τον Ίμερο, (την προσωποποίηση της γλυκιάς επιθυμίας), την υποδέχονται κατά τη γέννησή της και ανάδυσή της από τη θάλασσα. Εν τούτοις στον κόσμο των λυρικών ποιητών (ήδη από τα τέλη του 7ου αι. π.Χ.) έχει επικρατήσει ο μύθος σύμφωνα με τον οποίο ο Έρως ήταν γιός της Αφροδρίτης. Η παράδοση αυτή ανάγεται πιθανότατα στη Σαπφώ. Ως μικρό παιδί ο Έρως είναι ζωηρός, άτακτος και ανυπάκουος και επομένως κάνει αμέτρητες σκανταλιές για τις οποίες η Αφροδίτη αναγκάζεται να τον τιμωρήσει ακολουθώντας τον παραδοσιακό τρόπο με το σανδάλι: "Άστα, είναι άτακτος... πολλές φορές τον απείλησα ότι αν δεν σταματήσει να κάνει αυτά τα πράγματα, θα του σπάσω το τόξο και την φαρέτρα, θα του σπάσω τα φτερά, μέχρι και που του τις έβρεξα στα πισινάκια με το σανδάλι" (Λουκιανός, Θεών Διάλογοι, Αφροδίτη - Σελήνη). Ακόμα και η ίδια το η μάνα, η Αφροδίτη, χτυπημένη από τα βέλη του, περιβάλλει τον ιδεατά ωραίο Άδωνι, κρατώντας τον αγκαλιά για να τον γείρει προς το μέρος της καρδιάς.

"Όταν ο χρυσομάλλης Έρωτας τεντώνει τα δίδυμα τόξα του πόθου, το ένα φέρνει την ευτυχία, ενώ το άλλο τη σύγχυση στη ζωή." (Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, 549 κ.εξ.).

Δυο από τους πιο γνωστούς και ωραιότερους διαλόγους του Πλάτωνα, το Συμπόσιον και ο Φαίδρος, είναι αφιερωμένοι στην Έρωτα. Στο Συμπόσιον εκτίθενται διάφορες απόψεις για τη φύση του Έρωτα, ενώ σύμφωνα με τα λεγόμενα του Σωκράτη, ο Έρως είναι γιός της Πενίας (φτώχειας) και του Πόρου (επινόησης, εφευρετικότητας). Δεν είναι Θεός, αλλά ένας Δαίμων, αιωνίως ανικανοποίητος, που επιδιώκει να αποκτήσει την ομορφιά και να κατακτήσει τη σοφία. Επομένως ως κυνηγός του ωραίου που ρέπει προς τη σοφία, είναι και ο ίδιος φιλόσοφος.

Αντικείμενο του έρωτα είναι το ωραίο (ωραίο=αυτό που γίνεται στην ώρα του) και κυρίως η δημιουργία μέσα στην ωραιότητα. Στόχος του είναι η κατάκτηση της αθανασίας: της σωματικής, που επιτυγχάνεται με την αναπαραγωγή, αλλά κυρίως της πνευματικής, που επιτυγχάνεται μέσω των έργων της ψυχής. Το ωραίο, όμως, έχει διάφορες μορφές και επίπεδα. Για να μπορέσει η ανθρώπινη ψυχή να φθάσει στο ανώτερο επίπεδο, στο Ιδεατό Ωραίο -όπου θα αντικρίσει την απόλυτη ομορφιά και απόλυτη αλήθεια- θα πρέπει να ακολουθήσει μια κλίμακα ερωτικής ανάβασης, μια κοπιαστική και πολύπαθη πορεία, στην οποία οδηγός της θα είναι ο έρωτας.

Υπάρχουν έρωτες οι οποίοι, από τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σε αυτούς, επηρέασαν το ρου της Ιστορίας. Τρανταχτό παράδειγμα είναι η αλλαγή του πολιτεύματος στην Αθήνα, στα τέλη του 6ου αι. π.Χ. Η ερωτική παρενόχληση του νεαρού Αρμόδιου από τον τύραννο Ίππαρχο, γιο του Πεισίστρατου, αποτέλεσε αφορμή για τη δολοφονία του τυράννου από τον Αρμόδιο και τον εραστή του, τον Αριστογείτονα. Η δολοφονία υπήρξε ένα "τόλμημα δι' ερωτικήν ξυντυχίαν" (εγχείρημα με ερωτική αφορμή), όπως περιγράφει ο Θουικιδίδης, το οποίο συνέβαλε στην κατάλυση της τυραννίας των Πεισιστρατιδών και την ίδρυση της Κλεισθένειας δημοκρατίας, δηλαδή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, της μητέρας όλων των δημοκρατιών.

Σημαντική θέση έχουν και οι αγοραίοι έρωτες. Η λέξη "πόρνη" προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα "πέρνημι" (=εξάγω προς πώληση) και δηλώνει τη γυναίκα που πουλά τα σωματικά της θέλγητρα προς ικανοποίηση των ανδρικών ορμών. Οι πόρνες ήταν κυρίως δούλες, αιχμάλωτες πολέμου ή πειρατείας, που πωλούνταν στα σκλαβοπάζαρα, ή ακόμα και γυναίκες που υπήρξαν έκθετα βρέφη, τα οποία ανατράφηκαν από προαγωγούς με σκοπό να τα εγκαταστήσουν σε οίκους ανοχής όταν μεγαλώσουν. Στην Αθήνα, η καθιέρωση της δημόσιας πορνείς τοποθετείται στα χρόνια της νομοθετικής μεταρρύθμισης του Σόλωνα (αρχές του 6ου αι. π.Χ.), ο οποίος άνοιξε και τα πρώτα δημόσια πορνεία εγκαθιστώντας σε αυτά γυναίκες που αγόρασε προκειμένου οι νεαροί άγαμοι Αθηναίοι να διοχετεύουν εκεί τις ερωτικές τους ορμές, οι οποίες μέχρι τότε τους οδηγούσαν σε ανύπαντρες παρθένες ή παντρεμένες γυναίκες. Οι πόρνες αποτελούσαν σημαντική πηγή εσόδων για το κράτος αφού κάθε χρόνο κατέβαλλαν έναν ειδικό φόρο, το "πορνικό τέλος". Από το έσοδα αυτά ο Σόλων ίδρυσε το ναό της Πανδήμου Αφροδίτης, της προστάτιδας του αγοραίου έρωτα και των εκδιδόμενων γυναικών.

Στην αρχαιότητα η παιδεραστία -όρος αρνητικά φορτισμένος σήμερα, λόγω της σύνδεσής του με παιδιά πολύ μικρής ηλικίας (5-12 ετών)- αποτελούσε έναν θεσμό κοινωνικά αναγνωρισμένο και νομικά επιτρεπτό, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σχεδόν σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. Για πρώτη φορά θεσμοθετήθηκε στην Κρήτη και κατόπιν στη Σπάρτη. Η παιδεραστική σχέση αφορούσε στον πνευματικό και ψυχικό δεσμό ενός ενηλίκου και πεπειραμένου άνδρα, του εραστή, με έναν νεαρό παίδα, ηλικίας περίπου 12-17 ετών, τον ερώμενο. Η σχέση αυτή προσιδίαζε περισσότερο στον δεσμό δασκάλου προς μαθητή αφού αποσκοπούσε στη διαπαιδαγώγηση του εφήβου και στην προετοιμασία του ως πολίτη. Ήταν ένα είδος παιδαγωγικού έρωτα, όπου ο εραστής-δάσκαλος, γοητευμένος από το κάλλος του εφήβου, στόχευε στη διαμόρφωση ήθους και στην καλλιέργεια της ψυχής του ερωμένου-μαθητή, διδάσκοντας του πρότυπα συμπεριφοράς και γνώσης ώστε να γίνει καλός καγαθός πολίτης, ανδρείος και ενάρετος. Όταν ο έφηβος ενηλικιωνόταν, η σχέση που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους κατέληγε σε μια ισόβια φιλία. Στην υψηλή θεώρηση της παιδεραστίας είχε συμβάλλει η αντίληψη περί κατωτερότητας της γυναίκας και η συνακόλουθη ταύτιση του ωραίου και του υψηλού με το ανδρικό πνεύμα και σώμα, καθώς επίσης και η εξοικείωση με το γυμνό ανδρικό σώμα στα γυμνάσια και τις παλαίστρες, τους κατεξοχήν χώρους διαπαιδαγώγησης της εποχής. Οι χώροι αυτοί ευνοούσαν την ερωτική προσέγγιση υποψηφίων εραστών και ερωμένων. Στην Αθήνα, ήδη από την εποχή του Σόλωνα, υπήρχε νομοθεσία που όριζε ότι οι παιδεραστικές σχέσεις αφορούσαν μόνον ελεύθερους πολίτες, ενώ απαγόρευε την εκπόρνευση με ποινή την στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του εκπορενευόμενου. Οι περισσότερες παραστάσεις που αποτυπώνονται, αφορούν στην εκ μέρους του εραστή προσέγγιση του ερωμένου και στην προσπάθεια αφύπνισης του ενδιαφέροντός του είτε μέσω της θωπείας του σαγονιού και της ήβης του ερωμένου, είτε με την προσφορά διάφορων συμβολικών δώρων. Οι υποψήφιοι ερώμενοι, άλλοτε εικονίζονται να απωθούν την προσέγγιση και άλλοτε να αποδέχονται τα προσφερόμενα δώρα. Στις αναπαραστάσεις αυτές, η σεξουαλικότητα εκφράζεται με τη στάση του "διαμηρίζειν": οι δυο μορφές στέκονται αντικριστά και ο εραστής ολοκληρώνει ανάμεσα στους μηρούς του ερωμένου. Η στάση αυτή αφ' ενός εξασφάλιζε την ικανοποίηση της ηδονής του εραστή και αφ' ετέρου διαφύλαττε την αξιοπρέπεια και την αρετή του ερωμένου. Αντίθετα, η απεικόνιση της πρωκτικής συνουσίας -στάση του "πυγίζειν"- είναι εξαιρετικά σπάνια. Άλλωστε, η δια του πρωκτού επαφή, θεωρείτο υποτιμητική και ταπεινωτική για τον παθητικό συμμέτοχο. Στην αττική κωμωδία, όπως στις Θεσμοφοριάζουσες και τις Νεφέλες του Αριστοφάνη συναντούμε τις λέξεις "καταπύγων" και "ευρύπρωκτος", που αποτελούσαν εξαιρετικά μειωτικούς χαρακτηρισμούς. Αυτή η περιφρόνηση οφείλεται στην αντίληψη ότι όταν ο άνδρας συμπεριφέρεται θηλυπρεπώς, κατεβαίνει στο επίπεδο των γυναικών, υποτασσόμενος σε έναν άλλο άνδρα ως σεξουαλικό αντικείμενο.

Τα στάδια της ιστορίας του Έρωτα και της Ψυχής, από τα βάσανα που περνούν έως την ευτυχή κατάληξη του ειδυλλίου τους, εικονογραφούνται στα πήλινα σφραγίσματα της Δήλου (2ος - 1ος αι. π.Χ.). Στα περισσότερα απ' αυτά παρουσιάζονται αλληγορικά τα πάθη που υποφέρει η ερωτευμένη ανθρώπινη ψυχή, η οποία παριστάνεται προσωποποιημένη ως νεαρή κόρη με φτερά πεταλούδας: ο Έρωτας προσπαθεί να την δελεάσει, την κυνηγά, την αιχμαλωτίζει, τη χτυπά αλύπητα, την πιάνει στο αγκίστρι του ως αλιεύς ψυχών, τη ζεύει στο άρμα του, την κατευθύνει και την κυβερνά, τη σουβλίζει και τη σιγοψήνει, ή την πυρπολεί. Άλλοτε όμως, αντιστρέφονται οι ρόλοι και είναι η Ψυχή που αιχμαλωτίζει, δένει και βασανίζει τον Έρωτα. Τέλος, έρχεται η ευτυχής κατάληξη και οι δυο βασανισμένοι εραστές αγκαλιάζονται και φιλιούνται τρυφερά (
όπως στην κάτωθι εικόνα):






Ο Έρωτας όμως είναι αναλλοίωτος, ούτε γερνούσε, ούτε γερνά. Φτερωτός τοξότης, εξακολουθεί να γλιστρά και να ξεφεύγει ακόμα και από τον χρόνο. Η μόνη διαφυγή από την τρέλα του Έρωτα, είναι η μετατροπή του σε "φιλιότητα", σε αγάπη, που μπορεί να έχει διάρκεια και με το χρόνο μεγαλώνει.









"Ροδίτικος"
Παραδοσιακό








1 επίλογος και 3 ευχαριστώ



Στον Επίλογο

Όλοι οι σοφοί του κόσμου μας, σ' ανατολή και δύση
μιαν ιστορία θα σου πουν, στον επίλογο της ζήσης

"Όσοι γυρίσαν απ' τ' Απέναντι, μηδέ ξαναμιλούνε
όσοι μια χούφτα 'λήθεια γύρεψαν, θάλασσες ας διαβούνε

Γιατί η αλήθεια απ' τη φύση της, ποτέ της δε μιλιέται
όποιος για πουθενά δεν κίνησε, αυτός είν' που πλανιέται"


Από τον εκ του νότου ορμώμενο Μπόγδο Μάνο. Τον ευχαριστώ.





"Η αληθινή αξία ενός ανθρώπου δεν καθορίζεται από την κατοχή (υποτιθέμενη ή και πραγματική) της αλήθειας, αλλά από την ειλικρινή προσπάθειά του να φτάσει σ' αυτήν. Δεν είναι η κατοχή της αλήθειας, αλλά η επιδίωξη της που επιτείνει τις δυνάμεις του και στην οποία εδράζεται η συνεχώς αναπτυσσόμενη τελειότητά του."


Από τον Gotthold Lessing (μέσω Μπόγδου Μάνου). Τον ευχαριστώ.






"Η αλήθεια"
Στίχοι, Μουσική: Βαγγέλης Κορακάκης
Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα




Ευχαριστώ την δίδα Ε.Θ. που μου έμαθε πώς να αναρτώ βίντεο από το youtube.




Νέο Μουσείο Ακρόπολης


Πρόσφατα επισκέφτηκα το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Εντυπωσιακό, καθηλωτικό, φωτεινό, καθαρό. Σε μεταφέρει πραγματικά σε άλλες εποχές. Είναι ένα μοντέρνο μουσείο άξιο λόγου. Συγχαρητήρια στον αρχιτέκτονά του (Μπερνάρ Τσουμί, γαλλοελβετός).

Αυτό όμως που κάνει το Μουσείο ξεχωριστό, είναι η γυάλινη σύσταση του, οπότε επιτρέπεται σε άπλετο φως να μπει και να αλωνίσει. Το φως όμως δεν έρχεται μόνο! Κουβαλά και πληροφορία μαζί του. Έτσι όχι μόνο βλέπεις τα εκθέματα εντός του Μουσείου, αλλά και εκτός. Βλέπεις τον ουρανό όπως τον είδαν τα μάτια ενός γλύπτη του αρχαίου κόσμου που καθόταν κάτω από την Ακρόπολη και εμπνεόταν. Βλέπεις τους ανθρώπους όπως τους είδαν τα μάτια ενός ζωγράφου του αρχαίου κόσμου πριν τους αποθανατίσει στα πύλινα αγγεία και τους αμφορείς του. Βλέπεις τη γη όπως την έβλεπε ένας σιδηρουργός του αρχαίου κόσμου πριν σμιλέψει το πυρωμένο σίδερο. Με λίγα λόγια η αρχιτεκτονική του Μουσείου σου δίνει οπτική γωνία. Και μάλιστα την οπτική γωνία που είχαν οι δημιουργοί των οποίων τα δημιουργήματα εκτείθονται εντός του Μουσείου. Με αυτόν τον τρόπο μπροστά σου απλώνεται όλο το θαυμαστό φαινόμενο της δημιουργίας: από το ερέθισμα, το περιβάλλον, ως το αποτέλεσμα και το ολοκλήρωμα μιας ιδέας. Βλέπεις όλη την πορεία μιας σκέψης που παράγεται, εκφράζεται και γίνεται απτό αντικείμενο, ικανό να μοιραστεί και να επεξεργαστεί από τους αισθητήρες άλλων ανθρώπων.

Πραγματικά, χάρηκα την σύντομή μου επίσκεψη σε αυτόν τον χώρο. Ήταν ένα ταξίδι πολλά χρόνια πισω, ένα ταξίδι στο παρελθόν. Ήταν μια σύντομη επίσκεψη στον παρελθόντα χρόνο.













ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
(Ελγίνου μάρμαρα)


Στην ψυχρή του Μουσείου αίθουσα
την κλεμμένη, ωραία, κοιτώ
μοναχή Καρυάτιδα.
Το σκοτεινό γλυκύ της βλέμμα
επίμονα εστραμμένο έχει
στο σφριγηλό του Διονύσου σώμα
(σε στάση ηδυπαθείας σμιλευμένο)
που δυό βήματα μόνον απέχει.
Το βλέμμα το δικό του έχει πέσει
στη δυνατή της κόρης μέση.
Πολυετές ειδύλλιον υποπτεύομαι
τους δυο αυτούς να 'χει ενώσει.
Κι έτσι, όταν το βράδυ η αίθουσα αδειάζει
απ' τους πολλούς, τους θορυβώδεις επισκέπτες,
τον Διόνυσο φαντάζομαι
προσεκτικά απ' τη θέση του να εγείρεται
των διπλανών γλυπτών και αγαλμάτων
την υποψία μην κινήσει,
κι όλος παλμό να σύρεται
τη συστολή της Καρυάτιδας
με οίνον και με χάδια να λυγίσει.

Δεν αποκλείτεται όμως έξω να 'χω πέσει.
Μιαν άλλη σχέση ίσως να τους δένει
πιο δυνατή, πιο πονεμένη:
Τις χειμωνιάτικες βραδιές
και τις εξαίσιες του Αυγούστου νύχτες
τους βλέπω,
απ' τα ψηλά να κατεβαίνουν βάθρα τους,
της μέρας αποβάλλοντας το τυπικό τους ύφος,
με νοσταλγία στεναγμούς και δάκρυα
τους Παρθενώνες και τα Ερεχθεία που στερήθηκαν
στη μνήμη τους με πάθος ν' ανεγείρουν.



(Κική Δημουλά, από τη συλλογή "Έρεβος")





Μύλος όλα!

Ξεκινάς να πας στο χωριό σου, έχοντας προγραμματίσει συγκεκριμένα πράγματα να κάνεις στην άδειά σου -άραγε τι μας προσφέρει το πρόγραμμα στη ζωή μας;- και εκεί πάνω σε μια στροφή, όπου δυο δρόμοι χιάζονται, ένα μικρό παλατζάρισμα του τιμονιού -χωρίς προφανή λόγο-, σε ρίχνει στο δρόμο προς το βορρά, αντί να κατευθυνθείς προς το νότο! Τόσο απλά... Από εκεί και πέρα το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθήσεις αυτό το μαγικό σαββατοκύριακο που σου χαρίζει η τυχαιότητα της ζωής (διότι τελικά, σύμφωνα με τον Minsky, το μόνο που κάνουμε είναι να ακολουθούμε το προδιαγεγραμμένον της ζωής μας...). Άραγε μπορείς να το ακολουθήσεις ελεύθερος και απαγκιστρωμένος από κοινωνικά και ατομικά κολλήματα;

Και το ταξίδι ξεκινά. Τέτοια ταξίδια δεν μπορώ να τα περιγράψω αλλιώς παρά με τη μέθοδο της σφηνοειδούς γραφής... Και αν καταλάβει κανείς γράψτε μου!


Πάμε Λάρισα; Εεεε.... Ωπ! Τι έγινε ρε παιδιά; Ρε, πότε θα ωριμάσουμε εμείς; Εγώ για Μολάους ξεκίνησα γιατί με περιμένει μια ντοματόπιτα... Είπαμε Λάρισα ή Λαμία; Μισό να ρωτήσω τον έμπορο ταξί! Μεγάλε, δεν θέλω να αγοράσω ταξί, θέλω να χρησιμοποιήσουμε το ιντερνέτ σου... 3 ανεπιτυχή τηλέφωνα και εγώ να τραγουδώ: "Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία". Πάρκινγκ έξω από το ΚΤΕΛ με το που φτάνουμε. Καλά, μας περίμενε η θέση; Γδύσου τώρα και βιάσου. Εισιτήρια μετ' επιστροφής. Για φαγητό μια ανάμεικτη σαλάτα. Στο διπλανό τραπέζι ένας μαστρωπός να εξηγεί τη δουλειά σε μια νεαρά Ρωσίδα, ένσημα, ασφάλεια, υγειονομική περίθαλψη... Βόλτα από ελληνική πλατεία γεμάτη με ξένους. Εδώ έπρεπε να βρίσκεται τώρα και να διαδηλώνει ο Γρηγόρης αν είχε τα @@δια, όχι από το σπιτάκι του. Χρειάζομαι και ένα κούρεμα πλάκα πλάκα. Να, ένα κουρείο: ανδρικό 5 ευρώ! Σειρά μας είναι κύριος 'ντάνξ; Γκρρρρ... Ε; Βλέμμα φονικό! Ποιός από τους δυο θα κουρευτεί; Ευχαριστώ για το κοπλιμέντο πάντως... Με 'γειά! Εδώ έπρεπε να έρθει να κουρευτεί ο Γρηγόρης. Μπάνιο; Μην αγχώνεσαι. Στα ΚΤΕΛ! Είπαμε ρε παιδιά όχι και μπάνιο εδώ μέσα.! Πιάσε το σαπούνι χεριών, κάνει για τα μαλλιά... Μεγάλε, μας βλέπω για τη στενή. Μην την ακούς με 2,5 ευρώ είναι όλα ok! Πράγματι. Πώς δεν μας έκανε πεοθηλασμό η θειά με τα 2,5 ευρώ, έτοιμη ήταν...! Διώροφο λεωφορείο. Θέλετε πορτοκαλάδα, τσάι, coca-cola; Ταινία με την Uma Thurman στο ίδιο μοτίβο (άραγε τυχαίο;): γιατί να προγραμματίζουμε; Περίπτωση υποκριτών άθεων ή περίπτωση ελεύθερων; Φτάσαμε. Κιόλας; Πλατεία Ταχυδρομείου με κάτι βρωμόσκλια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, κεντρική πλατεία. Κινηματογράφος Βικτώρια. Πάρε λίγο χαλβά φίλε και ευχαριστούμε για τις πληροφορίες. Φως, πολύ πεζόδρομος και ατελείωτη βιτρίνα. Επαρχία ρε γαμώτο! Ster cinema και παλιμπαιδισμός. 7-0 στους αγώνες και ήμουν και ντεφορμέ! 23.40' είμαστε εκεί. στις 00.00' θα γίνει χαμός! Η ώρα 00.15', το φως σβήνει κάποιες στιγμές, οπότε πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα κυάλια νυκτός. Ο εχθρός από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο θα φανεί και θα αφανιστεί! 00.30' δεν ανησυχούμε ακόμα, ο stratego ελέγχει τον πόλεμο. 01.00' κάτι δεν πάει καλά. Τελικά κάθε μάχη είναι ξεχωριστή. Ώρα για τηλέφωνο - 5 αναπάντητες. 01.01' εξαπολύονται τα σκυλιά του πολέμου, οι επίλεκτες ομάδες, ζωσμένες με εκρηκτικά ορμούν στο πεδίο της μάχης. Αποτέλεσμα μηδέν: ο εχθρός δεν είναι εκεί. Ο εχθρός θα έρθει σε λίγα λεπτά. Πράγματι. 01.05' εφάνη! "Πραγματικά δεν έχω αίσθηση, αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση...". Ο στρατηγός ξεκινά για μάχη σώμα με σώμα. Ή αυτός ή ο εχθρός! Σσσσσσ! Ωωωω! Μύλος τραγουδιών ή αλλιώς κιμάς... Όλα μαζί, δεν απολαμβάνεις το κάθε ένα ξεχωριστά. Σε ξενοδοχείο εμείς. Όχι, στο σπίτι. Εντάξει. Στο χαλάκι όμως εμείς. Όχι, στο κρεββάτι. Εντάξει. Πειράζει να βγάλω την μπλούζα μου; Εγερτήριο!! Εγκεφαλικό ο παππούς, άφιξη συγγενών! Και εμείς; Εσείς... για καφέ! Τι ώρα είναι; Ωπ! Η μητέρα σου είναι εδώ. Αφού είπε ότι δεν θα έρθει! Πάμε, στο Σολ. Ένα τόνο πιο ψηλά από το Φα! Χα! "Ρε εσείς πρέπει να γαμάτε και να δέρνετε στην ηλικία που είστε"!! Ώπα βρε Κατερίνα, πώς τα λες έτσι! Νίκο, ξεκόλλα. Το λένε οι γυναίκες. Ναι, αλλά η βάση πού είναι; Η βάση είναι στο Χάος. Απλά κάποτε πρέπει να φρενάρεις. Όταν νοιώσεις την ανάγκη. Πότε; Είπαμε... Όταν νοιώσεις την ανάγκη. Και αυτή η μορφή; Αυτή η θερμοφόρα; Αυτό το πλάσμα; Επιστρέφουμε, φίλος... Την απάντηση θα τη δώσει ο χρόνος, ο παρανομαστής όλων... Ώρα να κλείσουμε τα βλέφαρα και να ακουμπήσουμε στο προσκέφαλο του καθίσματος. Έξω έχει πέσει νύχτα.

Υ.Γ.1: Εκείνο το Avatar 3D δεν θα το δούμε τελικά;
Υ.Γ.2: Επόμενος σταθμός -σίγουρα όμως- η ντοματόπιτα. Αρκετά οι βορινές παρακάμψεις!
Υ.Γ.3: Νικόλα, πολύχρονος! Πάντα τέτοια...







(από stoxasths-photo.blogspot.com/2009/01/blog-post_11.html)

ακριβώς 1 χρόνο πριν!




Διεκδικώντας την υπερηφάνειά μας


Πρόσφατα έλαβα αυτό το mail από τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Είναι ίσως οι καλύτερες ευχές που άκουσα και διάβασα τις τελευταίες μέρες για το νέο έτος που άρχισε.




"Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,


Ζήσαμε –και ζούμε- μιαν ευδαίμονα περίοδο ηγεμονίας της ρητορικής της κρίσης. Ελλείμματα, χρέη, speads, αποδείξεις, διαφθορά, κ.λπ. Μιας κρίσης, όμως, που ωχριά σε διαστάσεις και ανθρώπινο κόστος συγκρινόμενη με τη μεγα-κρίση της καταστροφής που βίωσαν οι γονείς ή οι παππούδες μας, μόλις 50-60 χρόνια πριν. Η μνήμη είναι ακόμα ζώσα, παρούσα και ενεργή στα πρόσωπα τους.


Αυτή η προηγούμενη γενιά, που τα είδε και τα έκανε όλα, ανέδειξε ένα μοναδικό φαινόμενο: τη συντροφικότητα της δυστυχίας. Δηλαδή, την ανθρώπινη αλληλεγγύη μέσα στα δεινά της. Την υποδειγματική κοινωνική πειθαρχία ακόμα και στο απλό ζήτημα της διανομής του φαγητού. Η παρατεταμένη πολεμική κρίση δεν είχε απλώς λειτουργήσει εξισωτικά για τους ανθρώπους. Είχε φέρει στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό τους.


Όσον κι αν είναι απρεπές και υπερβολικό να μιλάμε για ‘δυστυχία’ σήμερα, σε σχέση με αυτή των γονέων μας, το μήνυμα παραμένει ισχυρό.


Ευχή μου, λοιπόν, για το 2010, ας είναι η διεκδίκηση της υπερηφάνειας μας. Ας είμαστε –κι ας πράξουμε ώστε να είμαστε- υπερήφανοι για τους εαυτούς μας, το Πανεπιστήμιο μας και αυτή την πληγωμένη χώρα. Το Πανεπιστήμιο, ως χώρος του πνεύματος, πρέπει να δείξει το δρόμο.


Υπερήφανη Χρονιά, επομένως, Συνάδελφοι,

Καθεμιά, καθένας στο ρόλο και από τη θέση του,



Ανδρέας Τρούμπης"




Καθηγητής Ανδρέας Ι. Τρούμπης
Πρύτανης
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Κτίριο Διοίκησης
Λόφος Πανεπιστημίου
81100 Μυτιλήνη
τηλ.: 22510-36011, fax: 22510-36019
e-mail:
atro@aegean.gr



Σκέψη μου αλλοπαρμένη...



"Θάλασσα φουρτουνιασμένη"
Στίχοι, Μουσική: Περικλής Κυπραίος
Ερμηνεία: Παντελής Θεοχαρίδης



(από http://www.youtube.com/watch?v=12OXSGMX7qM)



Θάλασσα φουρτουνιασμένη, φθινοπώρου ερχομός
σκέψη μου αλλοπαρμένη, μοιάζεις άστατος καιρός
Σύννεφα βλέπουν τα μάτια, Καλοκαίρι εσύ το λες
γίνεται η καρδιά κομμάτια, λες ξανάρχονται χαρές

Που με πας, που μ’ αρμενίζεις,
σκέψη μου απατηλή
κι όταν δείχνω εγώ τη δύση,
βλέπεις την ανατολή

Φύλλα κίτρινα θα πέσουν σαν νεκροί πολεμιστές
γιατί τόλμησαν να γίνουν του καιρού στασιαστές
κι εσύ σκέψη αλλοπαρμένη, με μπερδεύεις πιο πολύ
γιατί λες πως ερωμένη του θανάτου είν’ η ζωή

Που με πας, που μ’ αρμενίζεις,
σκέψη μου απατηλή
κι όταν δείχνω εγώ τη δύση,
βλέπεις την ανατολή



Στο χορό του αιώνιου διπόλου αρσενικό-θηλυκό, θάνατος-ζωή, τον πρώτο λόγο τον έχει το θηλυκό. Αυτό οδηγεί, αυτό κατευθύνει, αυτό ψάχνεται, αυτό ανοίγει δρόμους. Για αυτό πάντα θεωρούσα το θηλυκό όν κάτι ανώτερο από το αρσενικό, για αυτό πάντα το θαύμαζα. Το αρσενικό έχει τον τελευταίο λόγο, το αρσενικό κλείνει δρόμους και βάζει τελείες.

Ένα τέτοιο θηλυκό είναι και η σκέψη.

Ας αφεθούμε λοιπόν στη μαγεία του χορού ακολουθώντας τους βηματισμούς ενός θηλυκού καπετάνιου!






Κραυγή από οστρακοφόρο




ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ


Του πήρε καιρό

να βγεί απ το οστρακοφόρο

κρατώντας σφιχτά ενα στραγγισμένο χαμόγελο

μιά όψη σφίγγας

πίσσα στα μάτια

πηχτή την ανάσα

και,πανάθεμα,μιά κραυγή

για τα χαμένα χρόνια.

Στο έλιγος του φεγγαριού

γοργά εβρήκε τα κουράγια,

το μείζον κούρσεψε το τριμμένο του ρούχο

κι άρχισε τις βόλτες στα μουράγια.

Να δεί,να ξαναδεί

τα κόκκινα ,τα ρόζ ,τα λαβωμένα γύρω του γαλάζια...

Τα μαλλιαρά ,τ ασήμαντα

ποδοπatά με σθένος

δρασκελίζει με ορμή ανάπηρες ιδέες

η σφίγγα-οψη του πλατάγιασε

και νάτον πάλι εμπρός μου

να λιχνίζει σθεναρά,ντυμένος στα λευκά

λέξεις γνωστές απ τα παλιά

πούχουν (ξέρουμε εμείς) φουντωτά άσπρα μαλλιά.


Αντώνης Μπουντούρης






http://www.youtube.com/watch?v=LTlbdc-bjXg&feature=PlayList&p=D86303ED74F94946&index=7






"...κρατώντας σφιχτά ένα στραγγισμένο χαμόγελο..."