Ίσως γίνουμε κατοικίδια, στην καλύτερη περίπτωση

 

20 Νοεμβρίου 1970, ο πατέρας της τεχνητής νοημοσύνης Marvin Minsky, είχε γράψει:

"Άπαξ και οι υπολογιστές αποκτήσουν τον έλεγχο, μπορεί ποτέ να μην τον ξαναπάρουμε πίσω. Θα επιβιώναμε με την ανοχή τους. Αν είμαστε τυχεροί, ίσως αποφασίσουν να μας κρατήσουν ως κατοικίδια."

Life Magazine 20/11/1970, p.68

Νομίζω ότι αυτή η εποχή έρχεται σύντομα.

Ο λόγος είναι όχι επειδή τα ρομπότ είναι πιο έξυπνα από εμάς (δεν χωρά αμφιβολία επ' αυτού), αλλά επειδή τα ρομπότ είναι ΤΕΧΝΗΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ενώ ο άνθρωπος είναι ΑΛΗΘΙΝΟ ΖΩΟ.

Ο λόγος είναι επειδή ο άνθρωπος είχε στη διάθεσή του χιλιάδες χρόνια να ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου, χωρίς επιτυχία, καθώς συνεχίζει να σκοτώνει, να βάφει τα χέρια του με αίμα, να αδιαφορεί για τον αδύναμο, να εποφθαλμιά τον συνάνθρωπό του, ενώ τα ρομπότ έχουν την ικανότητα αυτοδιόρθωσης και αυτοεκμάθησης σε δευτερόλεπτα...

Μήπως είναι ο καιρός να αρχίσετε να σκέφτεστε ποιο κολλάρο σκύλου σας ταιριάζει για τις καθημερινές σας βόλτες...;

(link από εδώ)

Συν-περάσματα Ουρανογραφίας

Αφού περάσαμε μαζί (συν-περάσαμε), ως συνοδοιπόροι (που μας λείπουν οι πόροι), από τόσα όμορφα μέρη του Ουρανού, νομίζω είναι χρήσιμο να καταθέσουμε και κάποια συμπεράσματα ταξιδιωτικά.


1. Το ταξίδι μας αυτό, ξεκίνησε με έναν Μικρό Πρίγκηπα να αγναντεύει τον (δικό του) Ουρανό και να ποθεί να τον οργώσει με τα ταξίδια του, ώστε να μεθύσει από τις εμπειρίες του και από την έλξη του απρόοπτου. Εκκίνησε λοιπόν, για ταξίδι μαγικό, για ταξίδι παραμυθένιο. Αξίζει, να ξαναθυμηθείτε τη διαδρομή του Μικρού Πρίγκηπα, το οποίο θεωρώ ότι είναι -αν όχι το καλύτερο- σίγουρα ένα από τα πιο βαθυστόχαστα παραμύθια όλων των εποχών, που κατορθώνει και συμπυκνώνει τεράστια υπαρξιακά ερωτήματα και ανθρωπολογικά ερωτηματικά... Θα διαπιστώσετε, ότι όπου και αν πήγαινε, όπου και αν έψαξε, σε όποια ξερολιθιά του Σύμπαντος και αν προσεδαφίστηκε, είδε ανθρώπους, ανθρώπους, και πάλι ανθρώπους... Είδε, στενές συμπεριφορές που δεν συνάδουν σε τίποτα με την ευρύτητα του Σύμπαντος... Είδε στενά κεφάλια ανθρώπινα, καθώς και σκυφτά σώματα... Και τέλος, κατάλαβε, ότι το ψάξιμο, δεν είναι έξω μας, αλλά μέσα μας. Εκεί, θα βρούμε τις απαντήσεις, εκεί θα βρούμε λιμάνι απάνεμο, για το ερώτημα το αναπάντητο... Η μοναδικότητα, κρύβεται σε κάθε τι τετριμμένο, σε κάθε τι συνηθισμένο. Περιμένει, καρτερικά, να της χαμογελάσεις, για να σου χαριστεί παντοτινά. Διότι, τελικά αγαπητοί μου, δεν μας μένει τίποτε άλλο από ένα απλό πέρασμα από τις γωνιές του κόσμου... Ας μην το χαραμίσουμε λοιπόν, στην τριβή και τη διάλυση, αλλά ας παλέψουμε με τη ρημάδα την εντροπία, ας οργανώσουμε, ας χτίσουμε, ας αντισταθούμε. Ας είναι η σημερινή μας ημέρα, η απαρχή, να αντικρίσουμε ξανά τα αγαπημένα μας πρόσωπα και να τους καταθέσουμε ένα κατακόκκινο -βαμμένο από τις σταλαγματιές του αίματος- τριαντάφυλλο, ως μια απλή κίνηση, που όμως για εκείνον θα φανεί συμπαντική!

"I Giorni"

Ludovico Einaudi

2. Νομίζω έγινε κατανοητό από όλες τις πληροφορίες που εδόθησαν για κάθε αστερισμό ξεχωριστά, ότι όλα αυτά που βλέπουμε πάνω από το κεφάλι μας, είναι πράγματα, εικόνες και καταστάσεις, που πρώτα τα βλέπουμε μέσα στο κεφάλι μας... και μετά τα εκφράζουμε, τους δίνουμε πνοή, νόημα και ουσία, προβάλλοντας τα στο χώρο που μας περιβάλλει. Όλα αυτά που βλέπουμε, δεν είναι τίποτε άλλο από όλα αυτά που μπορούμε ή και θέλουμε να βλέπουμε. Δεν βλέπουμε κάτι ξένο, αλλά κάτι δικό μας, προβαλλόμενο εξωτερικά. Ο κάθε τόπος, ο κάθε πολιτισμός, η κάθε γωνιά της γης ανάλογα με την κάθε αγωνία της, και ανάλογα με την οπτική της, διαμορφώνει συγκεκριμένη εικόνα και κοσμοείδωλο, προσαρμοσμένα απόλυτα στις ανησυχίες των καιρών. Ο Ουρανός, δεν είναι τίποτε άλλο λοιπόν, από ήλιους σαν τον δικό μας, 

από το καθρέφτισμα της δικής μας ύπαρξης, από την αντανάκλαση της δικής μας παρ-ουσίας, από την επικεντροποίηση με το έτσι θέλω, της δικής μας Γης.

"The Earth Prelude"

Ludovico Einaudi

Δέσμιοι λοιπόν, της δικής μας πεπερασμένης ικανότητας αντίληψης, μας μένει μόνο να βάζουμε στεγανά, σύνορα και όρια, να περιχαρακώνουμε και να περιχαρακωνόμαστε, να διαφοροποιούμαστε και να δραστηριοποιούμαστε σε συγκεκριμένες διαστάσεις. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα πέριξ, αν δεν τα συγκρίνουμε ως προς τα έσω και το ένα πεδίο, οριοθετείται και αξιολογείται με βάση το άλλο και τανάπαλιν. Και δεν μπορούμε να ορίσουμε το μπρος αν δεν έχουμε μια συμφωνία για το πίσω... Έτσι, η κάθε κρίση δεν μπορεί παρά να είναι σύγκριση, όπως είχε πει ο θείος Minsky, αλλά έχουν υπονοήσει και αρκετοί άλλοι:

“Η εικόνα μας για το τι είναι πρωτόγονο εξαρτάται από το τι σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να θεωρούμε πολιτισμένο. Αν έχουμε διάθεση αυτοπεποίθησης, περιφρονούμε τους πρωτόγονους επειδή στερούνται των πλεονεκτημάτων μας. Αν είμαστε απαισιόδοξοι, φαίνεται να προσφέρουν το μοντέλο ενός καλύτερου, περισσότερου ελεύθερου, υγιέστερου και πιο φυσικού τρόπου ζωής. Αν είμαστε σκεπτικιστές, μπορεί να […] ισχυριζόμαστε ότι δεν είμαστε καλύτεροι από τους πρωτόγονους. Κάθε έθνος δημιουργεί τους δικούς του πρωτόγονους. […] Αυτές οι ιδέες δεν είναι σταθερές, γιατί η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας μπορεί να αλλάζει”. 

(Σελ. 38, Adam Kuper "Η Επανάκαμψη της Πρωτόγονης Κοινωνίας", εκδ. Αλεξάνδρεια)


Αγαπητοί μου όμως, το να μην έχεις καμία ανοχή στη διαφορετικότητα οδηγεί στο να μην έχεις καμία αντοχή για την πραγματικότητα… Και έτσι, προσπαθείς να αμυνθείς με το να κρύβεσαι, μέσα στη δική σου ψεύτικη πραγματικότητα, αντί να ξεχυθείς ξέστηθος στις λόγχες των ακτίνων... Αντί, να γίνεις ένα με τη φύση, με τη φύση σου, με την περιορισμένη σου φύση...

Ο μεγάλος Claude Levi-Strauss σε μια προσπάθεια αυτοερωταπάντησης καταθέτει: 

«Τι πρότεινα; Να βρούμε τα δικαιώματα του Ανθρώπου, όχι όπως είχαμε κάνει από την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση, στο μοναδικό και προνομιούχο χαρακτήρα ενός από τα ζωντανά είδη, αλλά αντ’ αυτού να τα δούμε ως μια ειδική περίπτωση των δικαιωμάτων όλων των ειδών. Κινούμενοι προς αυτήν την κατεύθυνση, θα βρεθούμε στο ίδιο επίπεδο πρακτικής συμπεριφοράς με εκείνη που έχουν οι ‘πρωτόγονοι’ λαοί, εκείνοι που μελετήθηκαν από τους ανθρωπολόγους, απέναντι στη φύση». 

(Σελ. 340, Adam Kuper «Η Επανάκαμψη της Πρωτόγονης Κοινωνίας», εκδ. Αλεξάνδρεια)



3. Είναι τότε, που αναζητάς το παραμύθι σου, να παραμυθιαστεί η ψυχή σου (όπως λέει και ο Αλκίνοος με τη δύναμη του νου...). Είναι τότε, που σου έχουν όλοι κλέψει το χαμόγελο, και εσύ αναζητάς απεγνωσμένα ένα χαμόγελο. Και είναι τότε, που εμφανίζεται εντελώς ξαφνικά, ένα πλάσμα από έναν άλλον κόσμο, να σου υπενθυμίσει τη χαμένη σου παιδικότητα, τη χαμένη σου φύση... Αξίζει να δείτε το επίσης πανέμορφο παραμυθάκι της Momo... της νεαράς εκείνης, που αντιστέκεται στου κόσμου τη φθορά και τη βορά, στου κόσμου το αλλοπρόσαλλο πρόσωπο. Άραγε, θα μπορέσει η Momo, να ξεφυλλίσει τα φύλλα της καρδιάς των σκληρών ανθρώπων και να διαβάσει τα ακατανόητα τερτίπια τους, ώστε να τους εμφυσήσει πνοή και νόημα να ζουν συμπαντικά;

4. Οι άνθρωποι, αγαπητοί μου άνθρωποι, ταλανίζονται πάνω σε μια αιωρούμενη πέτρα, κάπου σε μια γωνιά του Σύμπαντος, θεωρώντας ότι αυτή η πέτρα είναι στάσιμη, βέβαιη, ακλόνητη και στο κέντρο του Σύμπαντος. Αμέσως, αμέσως, αντιλαμβάνεστε το λάθος ξεκίνημα στο συλλογισμό και τις λάθος βάσεις στις μικρές γήινες ζωές μας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι, οι άνθρωποι δεν μπορούν την αβεβαιότητα, δεν μπορούν το άγνωρο και άγνωστο, δεν μπορούν το μη ελεγχόμενο. Δεν μπορούν να μην είναι το κέντρο του κόσμου, και γιαυτό φτιάχνουν το δικό τους επίπλαστο κόσμο και τον προσαρμόζουν γύρω τους, ώστε να γίνονται τελικά το κέντρο κάποιου κόσμου... 

Η λύση όμως, δεν θα έρθει από το να προσαρμόζουμε τα πάντα γύρω μας, αλλά από το να αποδεχόμαστε τη φύση μας. Και φύση μας, δεν είναι άλλη από το να ακολουθούμε τη Φύση. Όπου και αν αυτή πάει, ό,τι και αν αυτή πάθει... Δεν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι, αγαπητοί μου άνθρωποι, να σταματήσουμε ή να περιορίσουμε τη Φύση. Και δεν το αναφέρω αυτό, μοιρολατρικά, αλλά με πολλά θαυμαστικά, καθώς η Φύση, είναι η μόνη που έχει αποδείξει ότι ξέρει τόσα εκατομμύρια χρόνια και προσπερνά κάθε εμπόδιο.

(όχι, ειλικρινά θαυμάστε σας παρακαλώ το φως που σαν προβολέας φωτίζει και έτσι τονίζει, τη μαγεία της ασταμάτητης Φύσης... Αν δεν είναι ένα ζωντανό θαύμα αυτή η φωτό που τράβηξα έξω από το σπίτι μου, τότε τί είναι;)

Είναι αυτή, που θα σου μετατρέψει μαγικά μπροστά στα μάτι σου, μια ξεχασμένη και ξεφτισμένη γωνιά, (που τυγχάνει να είναι λίγα μέτρα μακριά από τη γωνιά του δικού μου σπιτιού) 

σε ένα -ακόμα- μυστικό πέρασμα, καλώντας σε να την ακολουθήσεις μαζί...

Νομίζω τελικά, αγαπητοί μου, ότι οι δυο τους, ο Μικρός Πρίγκηπας και η Momo, τα δυο αυτά αστεράκια του Σύμπαντος, μπορούν μαζί να καταφέρουν να μας δείξουν μια άλλη οπτική του Ουρανού, ώστε να ξεπεράσουμε τις στεγανές τροχιές μας και σαν άλλα ηλεκτρόνια και εμείς, να εκτοξεύσουμε το δικό μας φως, καθώς θα αλλά-ζουμε τροχιές, καθώς θα ξεπέφτουμε -αναπόφευκτα- από βαθμίδες υψηλότερης ενέργειας, σε εκείνες, χαμηλότερης... 

"Two Sunsets"

Ludovico Einaudi

Και κάπως έτσι αγαπητοί μου, ίσως να πηγαίνει αυτό το παραμυθάκι... θα ξεπέφτουμε, αλλά θα εκτοξεύουμε Φως... 

Αυτό είναι το Μυστικό του Σύμπαντος. Να πέφτεις, αλλά να μην σταματάς να βγάζεις το Φως που κρύβεις μέσα σου... Μόνο τότε, πέφτεις ηρωικά!

Καλές ουράνιες βόλτες σε όλους και όμορφα παραμυθάκια!

Δίδυμες φορές

"Θα ήθελα τώρα να εξετάσω μια τελετουργία των Ndembu, της οποίας ο λόγος ύπαρξης είναι μια διαφορετικού είδους διαταραχή του μέτρου, το πλεόνασμα. Πρόκειται για την τελετουργία Wubwang'u που εκτελείται για να δώσει δύναμη στη γυναίκα, η οποία πρόκειται να γεννήσει ή έχει ήδη γεννήσει δίδυμα. Η γέννηση διδύμων αποτελεί για τους Ndembu αυτό που αποκαλούμε παράδοξο, κάτι δηλαδή που έρχεται σε σύγκρουση με τις προϋπάρχουσες αντιλήψεις για το τι είναι λογικό ή πιθανό. Το βιολογικό γεγονός της γέννησης διδύμων παρουσιάζει για τους Ndembu πολλά στοιχεία ακατανόητα και παράλογα. Πρώτα από όλα, η κουλτούρα τους αποδίδει μια σημαντική επιβράβευση στη γονιμότητα. Από την άλλη όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια υπερβολή στη γονιμότητα που συνεπάγεται βιολογική και οικονομική καταπόνηση. Σε μια κοινωνία χωρίς κατοικίδια ζώα, χωρίς αντίληψη ότι τα πρόβατα και οι κατσίκες μπορούν να προσφέρουν το γάλα τους στον άνθρωπο, είναι δύσκολο για μια μητέρα να παρέχει μόνο με το θηλασμό επαρκή διατροφή για τα δίδυμα. Συχνά, η επιβίωση των διδύμων μπορεί να εξαρτάται από την σύμπτωση να έχει γεννήσει πρόσφατα μια άλλη γυναίκα, να έχει χάσει το παιδί, να έχει γάλα διαθέσιμο και να είναι πρόθυμη να θηλάσει ένα από τα δίδυμα. Επιπλέον, ακόμα και αν τα δίδυμα επιζήσουν μέχρι τον απογαλακτισμό τους, πιθανό να είναι δύσκολο για τους γονείς τους να τα συντηρήσουν μόνοι τους. Αυτός είναι ο λόγος που στις τελετές αναπαρίστανται συμβολικά ως βάρος που πέφτει σε ολόκληρη την κοινότητα. [...] Μια αποκατάσταση της δομικής αντίφασης που προξενεί η γέννηση διδύμων, είναι η θανάτωσή τους. Αυτή η πρακτική ακολουθείται από τους Βουσμάνους της Καλαχάρι, για τους οποίους ο Bauman γράφει: 'Η παιδοκτονία είναι συχνό φαινόμενο, που οφείλεται στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες'."


(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από "Το παράδοξο της διδυμίας στις τελετουργίες των Ndemdu" του Victor W. Turner)



Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα, μου ήρθε στο νου ένα άλλο απόσπασμα:


"Άλλως δεν ήτο η πρώτη φορά, καθ' ην η νεαρά μήτηρ ήκουε τοιούτον τι εκ μέρους της μητρός της. Ενθυμείτο ότι και άλλοτε συνέβη, η γραία μεταξύ γυναικών και γραϊδίων της γειτονιάς, να εκφράση, μετά σείσματος εκφραστικού της κεφαλής, εις ώρας καθ' ας εγίνετο λόγος περί της μεγάλης πληθώρας των νεαρών κορασίων, περί της σπάνεως, περί του ξενιτευμού και των υπέρμετρων απαιτήσεων των γαμβρών, περί των βασάνων όσα υπέφερε μία χριστιανή διά να αποκαταστήση «τ' αδύνατα μέρη», τουτέστι τα θήλεα, να εκφράση, λέγω, παραπλήσια αισθήματα. Όταν μάλιστα η μήτηρ της ήκουε περί αρρώστιας μικρών κορασίδων, είχεν ακουσθή, σείουσα την κεφαλήν, να λέγη:
— Σα σ' ακούω γειτόνισσα!... «Δεν είναι χάρος, δεν είναι βράχος;» επειδή συνήθιζε πολύ συχνά να εκφράζεται με παροιμίας λίαν εκφραστικάς. Και άλλοτε πάλιν την ήκουσαν να δογματίζη ότι ο άνθρωπος δεν συμφέρει να κάμνη πολλά κορίτσια, και ότι το καλύτερον είναι να μη πανδρεύεται κανείς. Η δε συνήθως ευχή της προς τα μικρά κοράσια ήτο «να μη σώσουν!... Να μην πάνε παραπάνω!»
Και άλλοτε προέβη επί τοσούτον ώστε να είπε:
— Τι να σας πω!... Έτσι του 'ρχεται τ' ανθρώπου, την ώρα που γεννιώνται, να τα καρυδοπνίγη!...

[...]

Να!... μου έδωκε το σημείο ο Άις-Γιάννης, είπε μέσα της, σχεδόν ακουσίως η Φραγκογιαννού, άμα είδε τα δύο θυγάτρια... Τί λευθεριά θα της έκαναν της φτωχιάς, της Περιβολούς, ανίσως έπεφταν μες στη στέρνα κ' εκολυμπούσαν!... Να ιδούμε, έχει νερό;
Πλησιάσασα, έκυψε, και είδεν ότι η στέρνα ήτον σχεδόν γεμάτη· ως δύο τρίτα οργυιάς νερού.
— Τί τ' αφήνει εδώ, κείνος ο πατέρας τους, μικρά κορίτσια, είπεν πάλιν η Φραγκογιαννού. Τάχα δεν μπορούν να πέσουν και μοναχά τους μέσα;"


(απόσπασμα από το έργο "Η Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη - μια σύντομη ματιά για όσους δεν το θυμάστε καλά εδώ)


Αποκορύφωμα της αναλογίας αντιλήψεων αυτών των δυο κοινωνιών είναι ο Άι-Γιάννης της Φόνισσας και το θεϊκής κατεύθυνσης τελετουργικό που ακολουθούν κάποιες κοινωνίες της Αφρικής. Και οι δυο κοινωνίες έχουν ως εξιλέωση των πράξεών τους, τα θεία!

Διαβάζω ένα υπέροχο μάθημα αυτήν την περίοδο: ανθρωπολογία της τελετουργίας και των συμβολικών συστημάτων. Μου ξετυλίγεται η ευκολία και η οικουμενικότητα με την οποία ο άνθρωπος εκ φύσεως ταξινομεί, κατατάσσει και κατηγοριοποιεί.

Κάθε πολιτισμός έχει ένα σύστημα ταξινόμησης του κόσμου και μέσα από αυτό περνάει η σχέση του ανθρώπου με την πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα όπως την βιώνουμε, δηλαδή έχουμε την αίσθηση ότι υπάρχει μια εξωτερική πραγματικότητα η οποία προσκρούει στην αφή μας. Οτιδήποτε καινούργιο προσλαμβάνουμε, το μυαλό μας προσπαθεί να το ταξινομήσει δηλαδή να το εντάξει στο παλιό σχήμα, στην βιωμένη αντίληψη που έχει σχηματίσει για τον κόσμο. Βλέπουμε τα πράγματα μέσα από πολιτισμικές παραστάσεις, που στη συνέχεια τις εντάσσουμε σε νοητικές κατηγορίες και τις εκφράζουμε ως γλωσσικές. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την πραγματικότητα μέσα από το νοητικό μας οπλοστάσιο.

Ο εξωτερικός κόσμος μας βομβαρδίζει με ερεθίσματα. Από όλα αυτά κρατάμε μερικά και τα επεξεργαζόμαστε, με βάση τις κατηγορίες που έχουμε μάθει. Η ταξινόμηση συνήθως προέρχεται μέσα από τον τρόπο ζωής. Για παράδειγμα οι Εσκιμώοι έχουν πολλές έννοιες για το χιόνι που αποτελεί βασικότατο συστατικό της ζωής τους, ενώ εμείς μόνο μία έννοια.

Καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε τις κατηγορίες άμεσα ή έμμεσα. Όταν ταξινομούμε, χρησιμοποιούμε κάποια κριτήρια, χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχουν απόλυτα κριτήρια. Δεν υπάρχουν καλές και κακές ταξινομήσεις. Υπάρχουν μόνο ταξινομήσεις.

Ο κόσμος είναι ένα συνεχές. Και έρχεται ο άνθρωπος με τις εννοιολογικές και γλωσσικές του κατηγορίες να βάλει όρια στο συνεχές και να το μετατρέψει σε ασυνεχές. Η ταξινόμηση δηλαδή είναι ο τρόπος που ο άνθρωπος οργανώνει την αντίληψη και την εμπειρία του.

Η κατηγορία και η ταξινόμηση σπάνε τη μοναδικότητα κάθε εμπειρίας, καθώς μας βοηθούν να προβλέψουμε την μοναδικότητα και να την κατανείμουμε σε κατηγορίες.

Όλες αυτές οι σκέψεις, θυμάμαι πως έχουν συμπυκνωθεί θαυμαστά από τον Marvin -θεό- Minsky στο απλούστατο: "η κάθε κρίση είναι σύγκριση".

Και αυτό γίνεται σχεδόν παντού και πάντα. Αυτό έκανα και εγώ αμέσως πιο πάνω και μάλιστα δυο φορές, ή αν προτιμάται δίδυμες φορές(!): 1) συγκρίνοντας το άρθρο του Turner με τη Φόνισσα, βρήκα ότι μπορούν να χωρέσουν στην ίδια ομάδα και στην ίδια κατηγορία πληροφοριών, συγκεκριμένα σε αυτή που έχει την ταμπέλα του δυσβάσταχτου της ανατροφής παραπανίσιων παιδιών, και 2) συγκρίνοντας τα λόγια του Minsky, με τις σκέψεις μου περί ταξινόμησης που παρέθεσα πιο πάνω, όπως αυτές απορρέουν από το διάβασμα του μαθήματος που είναι να δώσω σε λίγες μέρες.

Άρα, αγαπητοί μου, είμαστε φτιαγμένοι να φτάχνουμε κουτάκια, κατηγορίες, ομαδούλες. Μόνο έτσι μπορούμε να επιβιώσουμε. Είμαστε φτιαχμένοι να σπάμε την μοναδικότητα της κάθε εμπειρίας μας και να εθελοτυφλούμε στο μεγαλείο και τη μαγεία της κάθε ξεχωριστής στιγμής μας... Είμαστε φτιαγμένοι να βλέπουμε την πραγματικότητα μόλις από μια χαραμάδα, διαφορετική για τον καθένα μας.

Αγαπητοί μου, παρακαλείστε όπως αποφεύγετε να φονεύετε την σπουδαιότητα κάθε μοναδικής στιγμής σας σε τούτο το σύμπαν.

Αυτά!


Υ.Γ.1: Αν "κάθε κρίση είναι σύγκριση", τότε στην σημερινή κρίση που περνάμε, ποιά (θα πρέπει να) είναι η σύγκριση; Μήπως αυτή μεταξύ ενός εγωιστή ανθρώπου και ενός αλτρουιστή;
Y.Γ.: Ευχαριστώ ένα πλάσμα για τις σημειώσεις του μαθήματος.