Χορευτικός Τομέας Πανεπιστημίου Αθηνών

Υπόγειο, Ιπποκράτους 15, στο κέντρο της Αθήνας, στην καρδιά του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχω αφήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου εκεί, της σκέψης μου, της ανα-πνοής μου, των ονείρων μου. Για 4 χρόνια ζούσα την παραδοσιακή μουσική, τους παραδοσιακούς χορούς, τον παραδοσιακό καθάριο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Εκεί που η ζωή ήταν χύμα, τότε που τίποτα δεν κρυβόταν, τότε που όλα ήταν πιο ξεκάθαρα.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χορευτικό Τομέα του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε όλα τα παιδιά, στους δασκάλους, στα μέλη, στις εκάστοτε επιτροπές, που χωρίς να πληρώνονται πάλευαν και παλεύουν να διατηρήσουν ένα κομμάτι της παράδοσης μας. Και μάλιστα το πιο δύσκολο κομμάτι της: την πανηγυριώτικη διάθεση! (Όποιος δεν την έχει ζήσει, δεν μπορεί εύκολα να καταλάβει τι εννοώ). Πάλευαν επειδή πίστευαν ότι όλο αυτό το εγχείρημα αξίζει. Και είχαν δίκιο.

Θυμάμαι ότι περίμενα να έρθει Δευτέρα απόγευμα, Τετάρτη απόγευμα και Παρασκευή απόγευμα για να πάω να βρω τους υπόλοιπους κατεργαραίους, να πιαστούμε χέρι χέρι, και να αρχίσουμε εκείνο το ασταμάτητο παιχνίδι βλεμμάτων, κινήσεων, ερωτοτοποιών... Θυμάμαι τον ιδρώτα να ρέει και μαζί να παρασέρνει κάθε αρνητική ενέργεια, να καθαρίζει την καρδιά από κάθε βάρος της... Θυμάμαι κάθε φθόγγο, λεκτική ή μουσικό, να σκαλίζει την σαθρή μου υπόσταση και να διαμορφώνει μια νέα, πιο σταθερή. Θυμάμαι ότι μετά από κάθε αιώρηση και από κάθε σάλτο ένοιωθα το έδαφος πιο στέρεο. Θυμάμαι τον χώρο, εκείνη την απίστευτη άπλα και το απίστευτο φως, να ζωντανεύει και να λειτουργεί σαν μηχανή του χρόνου που μας ταξίδευε κάμποσα χρονάκια πίσω, κάπου στην εξοχή, με ζεστά καλούδια να απλώνονται γύρω μας, με ζωντανή μουσική, με γλέντι και χαρά, με όλο το χωριό να είναι όρθιο και να χοροπηδά... Θυμάμαι ότι ωράριο σε αυτά τα μαθήματα δεν υπήρχε. Το μάθημα τελείωνε μόνο όταν τελείωνε η διάθεση για χορό, και πιστέψτε με αυτό αργούσε πολύ...

Εκεί γνώρισα σημαντικές προσωπικότητες για τη ζωή μου. Εκεί ερωτεύτηκα, εκεί έκλαψα, εκεί πανηγύρ-ισα, εκεί αποτίναξα κάποια από τα συμπλέγματά μου, εκεί ζαλίστηκα από το μεθύσι του χορού, εκεί μύρισα τον ίδρω άλλου κορμιού, εκεί ονειρεύτηκα έναν καθαρό ουρανό, εκεί καθαρίστηκα από τις βρωμιές της πόλης (βλέπετε ήταν το καταφύγιό μας...), εκεί φιλοσόφησα, εκεί ένοιωσα πως ήμουν ο εαυτός μου ή πιο σωστά εκεί ένοιωσα ότι βρήκα ποιόν εαυτό θέλω να έχω, εκεί με λίγα λόγια έζησα απόλυτα, παθιασμένα, πραγματικά. Εκεί πήρα μια γεύση για το πώς πρέπει να ήταν τότε, παλιά, στα κατά τόπους πανηγύρια... Εκεί θα ήθελα να μείνω για πάντα και να χορεύω, νύχτα μέρα, να κάνω βόλτες σε όλες τις περιοχές της Ελλαδίτσας μας, σε όλα τα χωριουδάκια μας, και να χορεύω κάτω από κάθε πλάτανο κάθε πλατείας κάθε οικισμού...

Αλλά όπως είπε μια όμορφη συν-χορεύτρια: "Καιρός για να πάμε και αλλού και να μοιραστούμε και με άλλους, αυτούς τους χορούς. Καιρός να πιαστούμε χέρι χέρι και με άλλα άτομα, καιρός να αναμειχθούμε και με άλλες ανάσες, καιρός να διευρυνθεί ο κύκλος του χορού της ζωής μας"! Και αν τυχαίνει και αλλάζουμε θέση μέσα στο χορό και απομακρυνόμαστε από άτομα αγαπημένα, δεν πειράζει. Όλοι κινούμαστε στον ίδιο κύκλο, στην ίδια τροχιά, όλοι αγαπάμε την ίδια μουσική, όλοι χορεύουμε τα ίδια βήματα - ο καθείς όμως με τον δικό του ξεχωριστό λικνιστικό τρόπο... Ξέρω όμως ότι τις συγκινήσεις που έζησα εκεί κάτω σε κείνο το υπόγειο δύσκολα θα τις ξαναβιώσω... Ας είναι καλά όλα τα παιδιά που μου χάρισαν τέτοιες εμπειρίες.

"Τσέστος" - Χορευτική ομάδα του Πανεπιστημίου Αιγαίου "Ορφέας"
(από http://www.youtube.com/watch?v=pgQbqkRAu4k)








"Δως τα Λιανοχορταρούδια" - Παραδοσιακό Θράκης
(από http://www.youtube.com/watch?v=tmd2pFix404&feature=related)




"...τι τρελός χορός θα γένει..."