Ακούγεται χλιμίντρισμα και του μυαλό του φεύγει...

Δυο φορές μου έχει τύχει να βρει διέξοδο από μέσα μου, ΑΥΤΟ που πραγματικά νιώθω για το μεγαλείο της μουσικής και ειδικά της παραδοσιακής...

Η πρώτη, η μαγευτικά καθηλωτική, ήταν όταν ήμουν στην τοποθεσία Χάρος, στο βουνό Γράμμος (αν δεν έχει πάει κανείς, δεν μπορεί να καταλάβει για τί σκηνικό μιλάμε). Εκεί, ένα παλικάρι δίπλα μου που ήρθε να α-ποτίσει φόρο τιμής στο μνημείο του Δημοκρατικού Στρατού και στους Σταυραετούς που κείτονται, βλασταίνουν και αγναντεύουν από εκεί ψηλά το Χάρο, έβγαλε μια φλογέρα και έπαιξε για να τον ακούσουν τα βουνά ολόγυρα. Τότες, μαγικά και μονομιάς, ενώθηκαν όλα: μελωδίες, θρόισμα φύλων, τιτίβισμα πουλιών, τρεχούμενα νερά από πάγους που λιώναν, στάλες από τρεχούμενο αίμα λαβωμένων, μελισσολόι σκόνης και μυρμηγκιάσματα του υπεδάφους, βουνά, ποτάμια, αέρας, χώμα, σκέψεις και πάλι χώμα... Όλα γίναν ΕΝΑ, με τη μελωδία της φλογέρας, να λειτουργεί σαν τους αρμούς του συνόλου όλων αυτών των διαφορετικών συστατικών του σύμπαντος. Και το σύμπαν, χόρευε ολόρθιο!


Η δεύτερη, η σαγηνευτικά ξεσηκωτική, είναι αυτή:

"Η ουρά του αλόγου"

Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης

"Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του. Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του. Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι, στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι. Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο, κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο. Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω, αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες. «Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις; Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις». Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει, καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει. Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν. Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια. Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια, την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα. Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι. Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια. «Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω. Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω». Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι, ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι, και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω, τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο. Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει..."


Αδημονώ για την τρίτη φορά, ώστε να μου τριτώσει το κακό...

Λίγες γραμμές για τον Γράμμο

Ο Γράμμος είναι ένα βουνό με ιδιαίτερη ιστορία.

Όποτε βρίσκω ευκαιρία, ορμάω στη βαθιά αγκαλιά του για να μου πει πολλά από τα μυστικά του που είναι θαμμένα στα σωθικά του...

τα οροπέδιά του,

νιώθεις ότι είναι το χαλί του ουρανού,

και τα κλαδιά των δέντρων του,

νιώθεις ότι είναι τα χέρια που προσεύχονται ανοιχτά,

με το κεφάλι ψηλά, να αγναντεύει το άπειρο,

όλα σε απερίγραπτη αρμονία, 

απ' τα πιο μεγάλα, ως τα πιο μικρά,

έχουν τη θέση τους εδώ

και το αιματοβαμμένο στίγμα τους,

και εκείνες οι πλατείες των χωριών του Γράμμου,

ποτισμένες από τα κανόνια του εμφυλίου,

μέσα από ένα άδικο σύστημα δικαίου,

\

προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό,

και με γυμνόστηθο κορμί,

όπως οι σταυραετοί,

να στήσουν φυσικά οδοφράγματα

και να στήσουν έναν ξέφρενο πολύχρωμο χορό,

που θα πλαισιώσει με τις αγνές του αγκιλώσεις,

το πένθιμο χρώμα,

του ίδιου του ήλιου που θρέφει το βουνό,

με τελικό σκοπό, να φωτιστεί,

ωσάν από φανάρι

ο σκοτεινός ο δρόμος,

της πραγματικής εξουσίας σε τούτα εδώ τα μέρη...

Πάντως, απολαύσαμε ένα θεραπευτικό spa με τον Μαρξούλη,

σε συνδυασμό με μια βραχεία λουτροθεραπεία,

και επιστρέψαμε κατάκοποι σπίτι...

απ' τις πολλές εικόνες του βουνού των βουνών!

Έπη πτερόεντα

Ραψω(τραγω)δία 1η ----------------------------------------

Έχουν φτερά (ως πλάσματα ενός αιωρούμενου κόσμου). 
Πολλά φτερά (αμέτρητα, όπως τ’ αστέρια).
Πολύχρωμα φτερά (άσπρα, γαλάζια, με βούλες). 

Και πετούν… ψηλά, πολύ ψηλά. 

Ραψω(τραγω)δία 2η ----------------------------------------

Κάνουν φτερά (τα λεφτά, οι αξίες, τα νοήματα).
Μας κάνουν φτερά (μας ξεπουπουλιάζουν, μας τσαλαπατούν).



Μας κάνουν φύλλο και φτερό (αντί φίλο από μικρό).



Μας φυσούν σαν φτερά (και μας ανεμοσκορπίζουν σε όρη και βουνά).



Και αφού μας χρησιμοποιήσουν, μας πετούν… χαμηλά, πολύ χαμηλά.



Ραψω(τραγω)δία 3η ----------------------------------------

Όμως, εμείς…
Δίνουμε φτερά (στα όνειρά μας, στις σχέσεις μας, στις υποσχέσεις μας).
Φτερά για να πετάξει (το νόημά μας, η ζωή μας).
Φτερά για να πετάξει μακριά (από τη μιζέρια, από τη μεμψιμοιρία, από την ομηρία).



Φτερά για να πετάξει μακριά από τη Γη, ως τα πιο απομακρυσμένα άστρα, διανύοντας αστρονομικές αποστάσεις, ανάμεσα σε χαώδη συστήματα, με σύντροφο μια στιγματισμένη ράχη…







Ραψω(τραγω)δία 4η ----------------------------------------

Είναι αυτά τα λαμπερά υποκείμενα που μας κοιτούν τη νύχτα, με την ίδια, ίσως και με μεγαλύτερη, απορία από ό,τι εμείς κοιτούμε αυτά… Είναι τα αστέρια μαζί με όλο το σινάφι του διαστήματος. Και ένα παράδοξο πράγμα: πώς γίνεται να μιλάμε για Διάστημα όταν δεν νιώθεις απόσταση με τον διπλανό σου που μαζί χαζεύετε τα αστέρια;

Τι είναι αυτό που ενώνει ανθρώπους από Μολάους, Μυτιλήνη, Κέρκυρα και Καστοριά;

Είναι, με μια λέξη: του Γράμμου η αστροφεγγιά…

Αυτή που δροσίζει τα αποχαυνωμένα στόματά μας…
Αυτή που επανασυνδέει τις ταλανιζόμενες ψυχές μας…

Φίλοι από τα περασμένα, σμίγουμε κάτω από μια κοινή ανάγκη: να δούμε τις ομορφιές της Φύσης, ίσως προσδοκώντας τελικά να δούμε το αληθινό πρόσωπο της Φύσης μας, με την οποία προσπαθούμε να συμ-Φιλιωθούμε. Και όλα αυτά, λίγο κάτω από τον καλοκαιρινό Ουρανό, και λίγο κάτω από τις Αρένες, που μας θυμίζουν τον Αγώνα της επιβίωσης (άλλοτε των Ιδεών, άλλοτε των Κορμιών). Δίπλα σε αγριόγατες, λύκους, ζαρκάδια, λαγούς και αρκούδες, προσπαθούμε να πείσουμε τους Εαυτούς μας ότι είμαστε λιγότερο άγριοι από δαύτα. Μάταια όμως. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα δέντρα ολόγυρά μας, μεγάλωσαν με αίμα ανθρώπινο (Ελληνοϊταλικός πόλεμος, Αντίσταση, Εμφύλιος), και αμέσως βάζουμε την αρχοντιά μας στην πρώτη θέση της λίστας της αγριότητας σε τούτον τον πλανήτη. Αρχοντιά λοιπόν, ή ξεδιαντροπιά;



Ραψω(τραγω)δία 5η ----------------------------------------

«Χάος και Τάξη, συνυπάρχουν στα πάντα, αναγκαστικά. Αυτό που θα καθορίσει ποιο από τα δυο θα επικρατήσει και έτσι θα εκφραστεί περισσότερο, είναι οι αρχικές συνθήκες…». 

Αυτές οι αρχικές συνθήκες, είναι που διαμορφώνουν τις ζωές μας, αναπόφευκτα.  

Αν στις μέρες μας ζούμε ένα τέλος και ένα τέλμα, εμείς ας κάνουμε μια νέα αρχή και ας ζήσουμε την αλήθεια μέσα από το ψέμα, και έτσι ας ξεκινήσουμε για έναν καινούργιο αγώνα που θα αφορά τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης...

Μόνο τότε, θα επιφέρουμε την Τάξη και θα αποφύγουμε το Χάος.
Δημιουργώντας νέες, καλύτερες αρχικές συνθήκες στις ζωές μας.
Τραβώντας Γραμμή προς μια νέα Ζωή γεμάτη Πάθη.
Γιατί, τα πάθη είναι που παράγουν τα Έπη.
Και τα Έπη είναι που πετούν πάνω μας και μας χαρίζουν τα φτερά τους…

Αυτά τα φτερά που βάφτηκαν γαλάζια, καθώς χαϊδολογούσαν τον καταγάλανο ουρανό στις μυστικές και υπέργειες πτήσεις τους, με καύσιμα τα ονείρατα, γαλάζια και αυτά… Είναι τα ονείρατα στα οποία αναρωτιέσαι «πετάει ο γάιδαρος;» - «πετάει» απαντάς, και βάφεται και αυτός γαλάζιος, καθώς αγγίζει με τη σειρά του το μπλε του ουρανού και της θάλασσας…




Και αν είναι τελικά και δεν πετάει ο γαϊδαράκος και αν είναι να πέσουμε από εκεί ψηλά και καταλήξουμε στο Χάρο,






ας βουτήξουμε πάνω του με ανοιχτά φτερά, (τα ουρανοβαμμένα και τα ονειροβαμμένα μας φτερά),
με ανοιχτές αγκάλες, (τις ξέστηθες καυτές αγκάλες),
με ανοιχτά μυαλά, (είτε από των εχθρών τις σφαίρες, είτε απ’ των ονείρων τους αιθέρες),
με της καρδιάς τα μυαλά,
με των παιδιών τα μυαλά…






Ραψω(τραγω)δία 6η ----------------------------------------

Ας αρχίσουμε την πτήση προς το καλύτερο ευθύς εξ αρχής… διότι εξάλλου:

«[…] η ποιότητα μιας ζωής [είναι] συνάρτηση μιας περιπέτειας του πνεύματος ή ενός εσωτερικευμένου πόνου…».

(σελ. 82, «Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά» της Ρέας Γαλανάκη, εκδ. Καστανιώτη, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Ραψω(τραγω)δία 7η ----------------------------------------

Ας κοιτάξουμε αγαπητοί μου, ψηλά, για να καταλάβουμε ποιοι είναι χαμηλά. Και ας τους βοηθήσουμε. Ας πιστέψουμε σε αξίες, για να έχουμε τελικά αξία σαν πλάσματα…

"People help the People"

Birdy

Ραψω(τραγω)δία 8η και τελευταία----------------------------------------

Τα μυριάδες αστέρια πάνω μας,
σαν προβολείς φωτίζουν τις μικρές μας σκηνές.
Ας πρωταγωνιστήσουμε σε κάθε σκηνή,
και ας αντικαταστήσουμε
τη βλακεία με την καλοσύνη,
τη μιζέρια με τη σιωπή
και το σκοτάδι με το άπλετο συμπαντικό φως…

"Una bella giornata"

Ludovico Einaudi

----------------------------------------


Υ.Γ.: Όλες οι φωτό, είναι τραβηγμένες από τον Γράμμο, το αιματοβαμμένο βουνό, με εξαίρεση την 1η φωτό, που είναι τραβηγμένη από τη λίμνη της Καστοριάς και την 5η που είναι από το διαδίκτυο.