Η χώρα των σφηκών

 

Πρόσφατη επίσκεψη στην Ελλάδα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές.

Στα πάτρια εδάφη αυτή τη φορά, αποκλειστικά.

Μας φάγανε οι σφήκες! 

Σφήκες παντού, 

δεν μπορούσες να φας ένα πρωινό, 

δεν μπορούσες να φας ένα φρούτο,

ένα παγωτό, ή ένα μεσημεριανό δίπλα στο κύμα,

δεν μπορούσες να κολυμπήσεις,

δεν μπορούσες να μιλήσεις.

Κάποιοι είχαν προσπαθήσει να τις απωθήσουν,

άλλοι να τις εγκλωβίσουν,

άλλοι να τις δελεάσουν παγιδεύοντάς τες μέσα σε κάτι γλυκό.

Κανείς δεν είχε μεγάλα ποσοστά επιτυχίας.

Μια σφήκα μάλιστα κατάφερε να τσιμπήσει την κόρη μου στην παλάμη της.

Άλλες σφήκες, μας τσίμπησαν για τα καλά στην... τσέπη μας, εννοώντας ότι τα μαγαζιά που φάγαμε ήταν αρκετά ακριβά για την (απίστευτα χαμηλή) ποιότητα φαγητού που δοκιμάσαμε, και μάλιστα σε μαγαζιά που θυμάμαι τουλάχιστον παλαιότερα να διατηρούν κάποιο επίπεδο. Σήμερα, σπάνιο να φας καλό φαγητό και οικονομικό στην Ελλάδα. Ή θα φας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή θα φας σκέτο φύκια ή θα φας ένα δείγμα από μεταξωτές κορδέλες (αν πετύχεις κάπου καλό φαγητό) και θα το πληρώσεις πανάκριβο άρα θα σου βγει ξινό...

Πώς κατάντησε αυτή η χώρα έτσι;

Γεμάτη σφήκες και κηφήνες...

Και οι σφήκες τσιμπούν, ξανατσιμπούν, με το ίδιο κεντρί, καθώς δεν είναι σαν τις μέλισσες που σε τσιμπούν μια φορά και μετά χάνουν το κεντρί τους και πεθαίνουν εξ αυτού. Οι σφήκες δεν αλλάζουν σώμα, συμπεριφορά ή τροπάριο...

Όμως, υπάρχει και κάτι ακόμα που είναι το ίδιο τοξικό στην Ελλάδα και στα μέρη μου. Το συναίσθημα της απομάκρυνσης από τα οικεία σου άτομα. Σαν να σε έχει τσιμπήσει μια σφήκα και μετά να μην θες να έρθεις σε επαφή, κρύβεσαι, φυλάγεσαι, απομονώνεσαι. Όταν σε μια πυρηνική οικογένεια μπαίνουν και άλλα άτομα με άλλες προσλαμβάνουσες, τότε οι συνθήκες γινονται πιο σύνθετες και οι ισορροπίες πιο δύσκολες. Αυτά που θεωρούσες αυτονόητα με τους δικούς σου ανθρώπους - το αίμα σου, πλέον ανακατεύονται και με άλλο αίμα. Και τότε, σαν να μην είσαι ο ίδιος συγγενής, σαν να υποβιβάζεσαι, διότι προτεραιότητα έχει κάποιος άλλος στο ευρύτερο οικογενειακό δίκτυο.

Η απομυθοποίηση των ανθρώπων είναι ένα τεράστιο θέμα που επιφέρει σοβαρό τραυματισμό στην ψυχή. Η βλάβη όμως, ίσως είναι κυρίως στο μυαλό του τραυματία. Αυτός αλλιώς νομίζει τα πράγματα και αλλιώς ίσως είναι στην πραγματικότητα.

Τελικά, κάτι παλαιό πεθαίνει μέσα σου και κάτι νέο γεννιέται.

Το ίδιο γίνεται και με τις γενεές. Αναπόφευκτα.

Το ίδιο γίνεται και στην ποίηση. Αναπόδραστα.

Το ίδιο γίνεται και τα παιδιά μας, όπως με την κόρη μου που με την ίδια παλάμη της, την τσιμπημένη από τη σφήκα, χρησιμοποίησε για να χαϊδέψει την προτομή ενός μαγάλου ποιητή της περιοχής μας του Γιάννη Ρίτσου, ο οποίος είχε πει:

"... κι ο θάνατος δεν είναι

παρά ένα φύλλο που έπεσε

για να θρέψει

ένα φύλλο που ανεβαίνει..."

Πρόσφατη επίσκεψη στα πάτρια εδάφη. 

Απογοήτευση και Ψύχρα, εν μέσω κατακαλόκαιρου.

Θα μάθουμε ποτέ αδερφέ μου να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα, ήσυχα και απλά;

Λογικού ετύμου, ε;

 

Σήμερα θέλω να μιλήσω για μια σπουδαία λέξη. 

Συνειδητοποίησα ετυμο-λογικά

τη σημασία της, χωρίς να πιστοποιώ ότι

είμαστε έτοιμοι-λογικά

να μπορούμε εμείς οι άνθρωποι,

στο μέλλον, σε κάθε δύσκολη απόφαση, 

απέναντι σε κάθε δύσκολη κατάσταση που μας προσμένει,

να τη χρησιμοποιούμε και να γευόμαστε την αξία της.

Ο λόγος, είναι ότι πριν τη λογική χρήση της λέξης ταύτης, 

μπαίνει σαν σφήνα -σαν διάβολος θα έλεγα καλύτερα-

το συναίσθημα και τα καλόπαιδά της, όπως

ο φόβος, ο εγωισμός, ο ανταγωνισμός, η άρνηση.

Ο λόγος, για τη λέξη "συγχωρώ".

Αντιλήφθηκα ότι ουσιαστικά μιλά για το "να χωρέσει μαζί και ο άλλος", από το συν-χωρώ, δηλαδή το να επιτρέψουμε σε κάποιον να χωρέσει μαζί μας. Σπουδαίο πράγμα για μια κοινωνία. Θεμέλιο της κοινωνίας, θα έλεγα πιο σωστά, ώστε να χωρέσουν μαζί και να συνυπάρξουν τόσοι άνθρωποι. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι. Και προσέξτε, είναι κίνηση ενεργητική, από τον έναν στον άλλον. Σαν να του κάνουμε αυτό που λέγαμε μικροί και αθώοι, "έναν κώλο πιο πέρα", στα πεζούλια της γειτονιάς του χωριού (για όσους από εμάς είχαμε την τύχη να τα ζήσουμε κάποτε), ώστε να κάτσει και αυτός ο άλλος. Αυτός ή αυτή που μας πλήγωσε. Αυτός ή αυτή που ίσως δεν πρόσεξε και έκανε λάθος. Αυτός ή αυτή που ίσως εμείς δεν προσέξαμε και έκανε λάθος... Μύλος...

Και σαν πρόσταγμα προς όλους μας, έχει απίστευτο νόημα η λέξη: συγ-χώρα. Μαζί, να γίνουμε δηλαδή, μια χώρα! Μια χώρα και πολύς Χώρος για όλους. Και βλέπουμε για τα μετά... (για το Μετα-νεωτερισμό, το Μετα-διαφωτισμό, τη Μετα-φυσική, τη Μετα-covid εποχή...). 

Σπουδαίο πράγμα η ετυμο-λογία του κόσμου (των λέξεων). Φαίνεται όμως ότι 

απασχολεί όσους αναζητούν την κοσμο-λογία και τα μυστικά της. 

Λογικού ετύμου λοιπόν, η λέξη συγ-χωρώ για μια κοινωνία. Είναι όμως άραγε Λογικού ετοίμου οι χρήστες της; (τόσο οι χρήστες της λέξης όσο και οι χρήστες της κοινωνίας μας;)

Υ.Γ.: Και για να προλάβω όσους ξέρουν ότι η συγχώρεση έχει όρια (προσωπικά, κοινωνικά, ηθικά), νομίζω η παρακάτω τακτική δίνει επίσης μια θεμελιώδη κοινωνική προοπτική του "όλοι μαζί χωράμε". 

Φυσικά σε αυτόν τον αντίλογο, υπάρχει και άλλος αντίλογος, αυτός τού μέχρι πότε θα στρίβουμε το κεφάλι μας, μέχρι πότε θα σιωπούμε και μέχρι πότε θα είμαστε απαθείς στο μπάχαλο που συμβαίνει δίπλα μας και σε όλους εκείνους τους ανόητους και επιπόλαιους που μας διαφεντεύουν. Και μια πρόχειρη απάντηση σε τούτο το ερώτημα, είναι ότι η "σιωπή είναι χρυσός" και κάπως έτσι ο... μύλος της σκέψης συνεχίζεται και χάνεται η μπάλα και το ίδιο συμβαίνει τελικά και με την κοινωνία, η οποία είναι μάλλον μια κοινωνία Μύλος. Σας το λέει κάποιος που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια κοινωνία με πολλούς τέτοιους Μύλους, εξ ού (κατά πιθανότερη ετυμολογική άποψη) και το Μολάοι...

Γκαγκανιά

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στους Μολάους και η περιοχή Γκαγκανιά στην οποία διέμενε ο παππούς μου, αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου που με ακολουθεί σε κάθε βήμα, σκέψη, πράξη και έκφραση. Το χώμα της, τα δέντρα, οι λόφοι, τα τοπία, μα κυρίως, η Ιστορία της περιοχής και οι Ιστορίες των ανθρώπων της περιοχής, μιλούν έντονα μέσα μου. Μιλούν για πολλά, μα κυρίως, μιλούν για την αποσιώπηση της λογικής. Ως πότε θα συνεχίζεται η ίδια παθογένεια και το συγκρουσιακό περιβάλλον; Πότε θα πρυτανεύσει η σύμπνοια ανάμεσα στους ανθρώπους; Πότε η «κοινή λογική», θα γίνει και «κοινή» και «λογική»; 

Η Ιστορία γράφεται από τους δυνατούς λένε. Οι Ιστορίες όμως, γράφονται καθημερινά από τον κάθε μικρό και αδύναμο ανθρωπάκο, που μέσα στην μικρότητα της ζωής του, του δίνεται η ευκαιρία να μεγαλουργήσει. Αυτό, μπορεί να μην το αντιληφθεί κανείς –μερικές φορές ούτε καν ο ίδιος. 

Ετούτη η χώρα, βρίσκεται ακόμα σε τραγικό επίπεδο ανωριμότητας. Τόσο σε πρόληψη, σε αντίληψη, καταγραφή, συνειδητοποίηση, και πολύ δε περισσότερο, σε θεραπεία των παθογενειών που την διαλύουν κάθε μέρα. Θέλει χρόνο. Πιο σωστά, θέλει χρόνια. Πολλά ακόμα χρόνια, πολλή ακόμα τριβή, πολλές ακόμα συνθλίψεις υγιών κυττάρων της κοινωνίας για να αλλάξει έστω το παραμικρό σε τούτη την καθημερινότητα. Αλήθεια, πόσο χρόνο χρειάζεται για να αλλάξουν τα πράγματα στην Ιστορία αυτού του τόπου; 

[…] Το 1928, η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου με Υπουργό Υγείας τον ιατρό-ουρολόγο Αλ. Παππά και Υφυπουργό Υγιεινής τον Απόστολο Δοξιάδη, αποφασίζει τη ριζική αναδιοργάνωση των υγειονομικών υπηρεσιών και απευθύνεται στην Κοινωνία των Εθνών, τμήμα Διεθνούς Υγείας. Επιτροπή από ξένους εμπειρογνώμονες […] διεξήγαγε μια εκτεταμένη έρευνα […] αποτελώντας μια ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Τα συμπεράσματα είχαν διεθνές αντίκτυπο καθώς έγιναν αντικείμενο διπλωματικής αλληλογραφίας στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. «Η Ελλάδα είναι επικίνδυνη χώρα από άποψη υγιεινής… για την Ευρώπη γενικότερα. Οι συστάσεις των ειδικών δεν θα πρέπει να αγνοηθούν από την Ελληνική Κυβέρνηση χωρίς να ρεζιλευτεί η Ελλάδα μπρος στα άλλα ευρωπαϊκά έθνη», έγραφε ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα στον πρωθυπουργό του. 

Το ότι σήμερα, η χώρα μας ξεφτιλίζεται διεθνώς, πληρώνοντας συνεχώς πρόστιμα για παραβιάσεις και αυθαιρεσίες απλών κανόνων λογικής, δεν μας πειράζει… Έχει Γκαγκανιά-σει η γλώσσα μου να το λέει και έχω βαρεθεί να ακούω τον εαυτό μου να γκρινιάζει για το μπάχαλο που καθημερινά μας ανασκολοπίζει. Σαν από συνήθεια παλιά, μένει όμως ακόμα ένα πείσμα… Και είναι το μόνο που μας κάνει ακόμα να γελάμε. Και είναι το πιο βαθύ μας χαμόγελο. Είναι η κληρονομιά μας, που κρύβει μαζί τα δυο βασικά συστατικά του ελληνικού χαρακτήρα μας: τη θέληση μα και την αποσάρθρωσή μας, το ωραίο μα και το κούφιο. 

Σήμερα, η Ελλάδα, παραμένει επικίνδυνη χώρα και από άποψη… ψυχικής υγιεινής των Ελλήνων, αλλά και όποιων άλλων προσπαθούν να καταλάβουν πώς δουλεύει αυτό το κράτος. Δεν μπορώ να προβλέψω πλέον, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για τη θεραπεία, και αν τελικά υπάρχει επιβίωση ή επιδείνωση του συνόλου των συνανθρώπων μας...

Ότι κι αν ζω κι ότι κρατώ...

Η μάχη του Καλού και του Κακού είναι σύμφυτη με την ίδια την ύπαρξη του Ανθρώπου, μα και με την ίδια τη Ζωή γενικότερα. Τα δυο αυτά στοιχεία, το Καλό και το Κακό, έχουν περάσει και διαποτίσει διαχρονικά, κάθε Ηθικό, Θρησκευτικό, Φιλοσοφικό, Κοινωνικό σύστημα του Ανθρώπου, κάθε έκφραση και κίνηση της ανθρώπινης πνοής, απανταχού στις γωνιές του πλανήτη και απανταχού στις διαστάσεις του Χρόνου (παρελθόν, παρόν και -με βεβαιότητα- μέλλον).

Αυτή η διαμάχη, έχει λάβει πολλές εκφάνσεις και άλλοτε στην Ιστορία φαινόταν να νικά το Κακό, άλλοτε πάλι -λιγότερες φορές σίγουρα- φαινόταν να νικά το Καλό, γενικότερα πάντως ένα αμφίρροπο παιχνίδι υπάρχει ανάμεσα στις δυο αυτές δυνάμεις, που κινούν τα νήματα και τα γρανάζια της Ιστορικής ύπαρξης.

Η καθημερινή μου εμπειρία όμως, με ωθεί στη διαπίστωση ότι πιθανόν να έχουμε περάσει σε μια άλλη φάση αυτής της διαμάχης, μια εντελώς μεταλλαγμένη, και σίγουρα συμβατή με αυτό που ζούμε ως σύγχρονη πραγματικότητα, διάσταση.

Σήμερα, η μάχη δεν δίνεται ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, αλλά ανάμεσα στο Κακό και το Λιγότερο Κακό, με το δεύτερο να προσπαθεί να σταθεί επάξιος συνεχιστής του Καλού, θεωρώντας ότι όταν κάνεις λιγότερο Κακό από αυτό που σου προστάζουν τα πάντα γύρω σου, κάνεις το Καλό. Αυτό, ως προσέγγιση βέβαια, έχει καταγραφεί από πολύ παλιά, με το «μη χείρον, βέλτιστο», αλλά νομίζω πως σήμερα ειδικά, είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Και ρωτώ: πώς μπορείς να θέτεις τον εαυτό σου προ του διλήμματος «Κακού – λιγότερο Κακού», όταν η κοσμοθεωρία σου αφορά το δίλημμα «Κακό – Καλό»; Πώς να δεχτείς τόσες εκπτώσεις στο αξιακό σου σύστημα που χτίστηκε στους πυλώνες διάκρισης Καλού – Κακού, εξαγοράζοντάς το με την ευτελή διάκριση ανάμεσα στο Κακό-λιγότερο Κακό; Πώς μια ποιοτική διάκριση, γίνεται ξαφνικά μια απλή ποσοτική σύγκριση και αυτό το βαφτίζουμε ως μια πράξη «Καλού»; Σίγουρα, έχουν υπάρξει φορές στην Ιστορία, που η δεύτερη επιλογή ήταν μονόδρομος: έπρεπε να σκοτώσεις για να μην σε σκοτώσουν, έπρεπε να επιτεθείς πρώτος αν ήθελες να επιβιώσεις πρώτος. Αυτές όμως οι ιστορικές μνήμες, οφείλουν εμάς τους τεχνοκράτες σήμερα, να μας μαθαίνουν και να μας προάγουν, και όχι να μας ωθούν στα ίδια λάθη, τις ίδιες συμπεριφορές, την εμμένουσα επιλογή του λιγότερου Κακού έναντι του Κακού και αυτό να το θεωρούμε πράξη αντίστασης… Η ουσία, η αλήθεια, το νόημα και η αξία, είναι έννοιες που διεκδικούν τη διαχρονική τους ύπαρξη στα ανθρώπινα καμώματα, έξω από πλαίσια και ορισμούς, έξω από καλούπια και προσδιορισμούς, πέρα από διαφορετικότητες και ανταγωνσιμούς. Είναι έννοιες που διακδικούν αυθύπαρκτη παρουσία, μη υποστηριζόμενη και μη υποβασταζόμενη από συστήματα και θεσμούς, συνεπώς μη συνδεόμενη με κατευθυνόμενες δυνάμεις και υπόγειους συλλογισμούς. Αυτές οι έννοιες, είναι προσδιοριστικά ποιότητας της διαπάλης Καλού-Κακού, που μόνο ανάμεσά τους μπορούν και επιβιώνουν, αλλιώς αν προσπαθήσει κανείς να τις χωρέσει σε μια ποσοτική κλίμακα προσδιορισμού του Κακού – λιγότερο Κακού, τότε αυτές εξασθενούν, αποστεώνονται και παραμένουν ένα ακόμα απολίθωμα του ανθρώπινου πνεύματος, κενοτάφιο μιας άλλοτε μεγαλειώδους σύλληψης…

Πόση διαστρέβλωση όμως, τελικά, έχει υπάρξει στην πορεία του ανθρώπινου νου ανάμεσα στους αιώνες και πόσο διαφορετικά είναι τα αξιακά συστήματα όλων των ανθρώπων που καλούνται να συνυπάρξουν εις Κοινωνίαν;

Συγκριτικά και μόνο παραθέτω κάποια σκόρπια δεδομένα και εικόνες από το Παρόν και το Παρελθόν, φαινομενικά ασύνδετες και ασύντακτες μεταξύ τους, που αν όμως τις τοποθετήσουμε στο φόντο του προβληματισμού που αναπτύχθηκε νωρίτερα σε αυτό το κείμενο, ίσως διαφανεί το μέγεθος της αστάθειας…


Παράδειγμα 1ο : η μάχη για το 8ωρο εργασίας και τι ακριβώς πρεσβεύει.

Πίσως από αυτό το παράδειγμα κρύβεται ο σεβασμός στην ανθρώπινη εργασία, η μοιρασιά του χρόνου, ανάμεσα σε χρόνο εργασίας, χρόνο ανάπαυσης και χρόνο δημιουργίας, οι τόσο βασικές κινητήριες έννοιες της εργασίας, του χρόνου, του εργαζόμενου ανθρώπου… πόσα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα δεν έχουν συγκρουστεί για να οριοθετήσουν τις απόψεις τους επί του θέ(α)ματος… Χτες, πήγα στα Jumbo και είδα αυτήν την εικόνα, όπως πρωτομπήκα στο κατάστημα:

Θυμήθηκα μια άλλη εικόνα,

και αναρωτήθηκα που πήγαν χαμένοι τόσοι αγώνες, πώς έγινε και στέγνωσε τόσο αίμα ιστορικό

και πώς μπορεί μια παιδική εικόνα να σου περάσει υπογίως μηνύματα που διαστρεβλώνουν τη σκέψη σου και τη συμπεριφορά σου, σμιλεύοντας την ύπαρξή σου με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί συμβατό ανταλλακτικό ενός άπληστου συστήματος… Θα μου πείτε, όλα αυτά από μια απλή εικόνα σε ένα μόνο παιδικό κατάστημα; Μακάρι να μπορούσα να σας απαντήσω «όχι».


Παράδειγμα 2ο : η ευρύτερη περιοχή του χωριού μου ελάχιστες φορές έχει ακουστεί ιστορικά, τη μια όταν στρατοπέδευσε σε αυτήν ο Ιμπραήμ, πρόσφατα όταν πλημμύρισε ένα ποτάμι από καταρρακτώδεις βροχές και παρέσυρε άνθρωπο και κάποτε όταν έγινε το παρακάτω ιστορικό συμβάν που ίσως είναι ελάχιστα γνωστό:

Δεν υπάρχουν λόγια να εξηγήσει κανείς φαινόμενα σαν αυτό που περιγράφει το σύντομο απόκομμα της σύντομης αυτής ανακοίνωσης, σχετικά με τις σύντομες ζωές ανθρώπων ένθεν και ένθεν που όμως είμαι σίγουρος, βρέθηκαν σε αυτή τη ζωή με την ελπίδα να μη φύγουν σύντομα… Άλλες όμως οι βουλές του Αλλάχ, του Θεού ή της Τύχης! Αναρωτιέμαι βέβαια, πώς θα ήταν τα γεγονότα, αν ήταν άλλες και οι βουλές των ίδιων των Ανθρώπων… όμως μάλλον σε αυτό το σημείο, περνάμε στο βαθύτερο και αναπάντητο ερώτημα του «ποιος καθορίζει τις ζωές μας», οπότε ας αφήσουμε τα γεγονότα και τους ίδιους τους ανθρώπους, να κείτονται κάτω από την Ιστορική τους σκόνη. Γιατί, αν δες τους αφήσουμε, και θεωρήσουμε ότι κάτι συνεχίζεται από τους Ανθρώπους και την Ιστορία (άλλο πάλι τεράστιο ερώτημα), θα πρέπει κάπου να τοποθετήσουμε όλα αυτά του παρελθόντος και η μόνη θέση που υπάρχει είναι… το παρόν και το μέλλον! Έτσι, αν για κάποιους έχει νόημα και αξία το παρελθόν, αυτή αποκτιέται μέσα από τον ποιοτικό προσδιορισμό που προσδίδουν στο παρόν και το μέλλον, μέσα από τη νοηματοδότηση της ζωής των επόμενων γενιών. Αν αποδεχτούμε ότι κάπου υπάρχει συνέχεια του ανθρώπινου είδους, τότε αυτή έχει θέση μόνο σε μια προοπτική κατεύθυνση που ξεκινά από τα βάθη των πρώτων ανθρωποειδών και πορεύεται στα νέα είδη ανθρώπου που αναπτύσσονται καθημερινά γύρω μας. Η σπουδαιότητα όμως αυτής της συνέχειας, δεν είναι στην ευθύγραμμη διάστασή της (η οποία εξάλλου μπορεί να μην είναι καν ευθύγραμμη, αλλά κυκλική, σπιροειδής - άλλο ένα τεράστιο φιλοσικό αναπάντητο ερώτημα τέλοσπάντων), αλλά στις δυνάμεις συναρμογής της. Η σπουδαιότητα μιας συνέχειας λοιπόν, δεν είναι στην κατεύθυνσή της, αλλά στις δυνάμεις που τη συγκροτούν. Για να διευκρινίσω τι εννοώ: μπορεί μερικές φορές να αρμενίζουμε στραβά ή να αρχίζει να στραβώνει ο ίδιος ο γιαλός, με τελικό αποτέλεσμα να φαίνεται ότι αλλάζει η κατεύθυνση του διπόλου «Άνθρωπος-Ζωή», αυτό όμως που δεν μπορεί να κλωνιστεί είναι ο τρόπος που συνεχίζουμε… Και ο τρόπος, είναι ποιοτικό χαρακτηριστικό (ρωτάμε συνήθως «με ποιο τρόπο», και όχι με «πόσο τρόπο»;) και η ποιότητα κρύβεται στις έννοιες που περιγράψαμε πριν: ουσία, αλήθεια, νόημα, αξία…


Παράδειγμα 3ο και τελευταίο: η γλώσσα ως γνήσιος αντικατοπτρισμός των κυματισμών του νου, πολλές φορές αποτυπώνει τη διαστρέβλωσή του. Χτες, έλαβα ένα ενημερωτικό σημείωμα, από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών, από το οποίο συγκράτησα μια φράση, ενδεικτική των παιχνιδιών που μπορεί να κάνει η γλώσσα με το νου, αποκαλυπτική όμως της σημερινής διαστρέβλωσης (η φράση χρησιμοποιείται αποσπασματικά και μόνο για να δηλώσω τις σκέψεις μου, δεν υπάρχει καμία πρόθεση να συσχετιστεί με τον ΙΣΑ ή το συγκεκριμένο ενημερωτικό σημείωμα):

Μια ανάγνωση θα μπορούσε να πείσει ότι κάποιος αποδίδει διαχρονικά τιμή σε όλους αυτούς που «διατέλεσαν» μέλη Διοικητικών Συμβουλίων κλπ, κλπ, ενώ μια άλλη ανάγνωση, ότι κάποιος αποδίδει διαχρονικά τιμή σε όλους εκείνους που «λάδωσαν», έδωσαν χρήματα, χρημάτισαν δηλαδή, μέλη Διοικητικών Συμβουλίων κλπ, κλπ. Αν ανατρέξετε στην ανακοίνωση της εφημερίδας στο προηγούμενο παράδειγμα για τους Μολάους, και μετά αμέσως ξαναδιαβάσετε αυτήν την φράση του ΙΣΑ, θα σας αποκαλυφτούν μεγάλες ομοιότητες στο νόημα, ενώ αν τα διαβάσετε άσχετα τα δυο κείμενα μεταξύ τους δεν θα αντιληφθείτε πραγματικά τίποτα… Σήμερα, όμως, διαφωνείτε ότι επιβραβεύεται τελικά εκείνος που λαδώνει, που χρησιμοποιεί δόλιους και παράνομους τρόπους, που λειτουργεί υπογίως με Διοικητάδες, μέλη Συμβουλίων, Εξελεγκτικών επιτροπών κλπ, κλπ;


Το διαχρονικό λοιπόν, ερώτημα (διαχρονικό και ως προς τη διατύπωσή του, αλλά και ως προς την απουσία απάντησής του), είναι αν όλα γύρω μας συνδέονται. Όσοι δίνουν θετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα. θα προσπαθούν να τακτοποιούν τα πάντα γύρω τους σε μια ποιοτική διάσταση Καλού-Κακού. Όσοι πάλι, αρνούνται κάθε έννοια σύνδεσης, συνέχειας και συνάφειας του Ανθρώπου με το περιβάλλον του ή την Ιστορία του, θα παραμένουν «χλιαροί στου όμορφου κόσμου το βαρύ αγκομαχητό» (όπως λέει και ο μέγας Ζερβουδάκης) προσπαθώντας να διαβαθμίσουν το Κακό σε λιγότερο ή περισσότερο Κακό, λαμβάνοντας μέτρα προστασίας από το «βαρύ» Καλό και το δύσπεπτο «αγκομαχητό» του.

Όλα τελικά, ήταν, είναι και θα παραμείνουν θέμα επιλογής. Δεν ξέρω αν επιλέγουμε εμείς τα γεγονότα ή αυτά επιλέγουν εμάς, ξέρω όμως ότι κάπου υπάρχει κρυμμένη μια αχτίδα επιλογής σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν και μας καθορί-ζουν…

"Ό,τι κι αν ζω κι ότι κρατώ"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Δημήτρης Ζερβουδάκης

Σιγανά, Αθόρυβα και Ταπεινά

Σε έναν τόπο όπως η Καστοριά, δεν περίμενα να βρω τέτοια πνευματική κίνηση και εσωτερική αναζήτηση. Είναι η πρώτη φορά, μετά την Αθήνα, Μυτιλήνη, Κέρκυρα, που νοιώθω ότι σιγανά και ταπεινά, κάποιοι συνεχίζουν να δουλεύουν σταθερά και να προωθούν την έννοια της πνευματικής εργασίας.

Φαίνεται ότι είναι ίδιον του τόπου τούτου, ο οποίος σιωπηρά, μα σθεναρά και υπομονετικά, παράγει. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, κάθε σπίτι ήταν μια επιχείρηση γουνοποιίας και κάθε οικογένεια, σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού της, "δούλευε γούνα", όπως συνηθίζεται να λένε εδώ. Το αποτέλεσμα ήταν - παρότι κανείς δεν έβλεπε πουθενά εργοστάσια ή βιομηχανίες γουνοποιίας- η Καστοριά να κατέχει την 3η θέση στην Παγκόσμια παραγωγή γούνας!

Κάπως έτσι, από την ημέρα που έχω έρθει, έχω επισκεφτεί πολλούς χώρους πολιτισμικής δραστηριοποίησης, όπου έχουν απρόσμενα φανερωθεί μπροστά μου:

εκθέσεις φωτογραφίας
εκθέσεις ζωγραφικής
εκθέσεις γούνας
εκθέσεις αρχαιολογικών ευρημάτων
βραδιές κινηματογραφικού φεστιβάλ
βραδιές κινηματογραφικής λέσχης
βραδιές θεατρικής παράστασης από επαγγελματίες
βραδιές θεατρικής παράστασης από ερασιτέχνες
βραδιές θεατρικής παράστασης για εραστητέχνες
βραδιές μιούζικαλ από σχολικές ομάδες
βραδιές ποίησης (μα πολύ ποίηση λέμε...)
βραδιές μουσικού διαλόγου
βραδιές αφήγησης αυτοσχέδιου παραμυθιού για μικρούς και μεγάλους
βραδιές τσίρκου με ακροβάτες και κλόουν
βραδιές ποδηλατάδας, φεγγαράδας, βαρκάδας...


Αφήνω στην άκρη όλες εκείνες τις ομιλίες, διαλέξεις, σεμινάρια, συζητήσεις, συναντήσεις, ποικίλου επιστημονικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος και αφήνω επίσης στην άκρη όλες εκείνες τις εικόνες φυσικής ομορφιάς που μας περιβάλλει...

Δεν αφήνω με τίποτα όμως στην άκρη, εκείνη την εικόνα του φεγγαριού που είδα προ ολίγων νυχτών, η οποία ήταν μακράν η καλύτερη που έχουν αντικρίσει τα μάτια μου... Ένα χρυσαφένιο, ολόγιομο φεγγάρι, τεράστιων διαστάσεων (τέτοιων που νόμιζες ότι έχεις φτάσει σχεδόν κοντά του και μπορείς απλώνοντας το χέρι σου, να το αγγίξεις), το οποίο ανέτειλε με απίστευτη μεγαλοπρέπεια στο σκοτεινό ουρανό, έχοντας συντροφιά ένα καλοκαιρινό φουλάρι, να του ζεσταίνει το λαιμό, φτιαγμένο από ένα κατάλευκο αέρινο σύννεφο... Τα μάτια μου δεν έχουν τυφλωθεί τόσο πολύ από το δέος αυτής της ουράνιας Κυράς, που πρόβαλε Απέναντι μου, πίσω από το Βίτσι.


Αντιδιαστέλλω όλα αυτά εδώ στα βόρεια, με τα δικά μου τα μέρη, αυτά της μακρινής Λακωνίας, και συνειδητοποιώ πόσο σκληρά και κλειστού χαρακτήρα μέρη, με ανάθρεψαν...

Και αναρωτιέμαι αγαπητοί μου: τι είναι εκείνο που κάνει έναν τόπο 10.000 κατοίκων τόσο παραγωγικό; Είναι η εμπρόθετη δύναμη των ανθρώπων του να συνεχίζουν να εκφράζονται ασταμάτητα ή ο δομή της κοινωνίας του, που παρέχει το χώρο και την ευκαιρία για κάθε μικρή ή μεγάλη έκφραση; (έτσι, για να θέσουμε το μέγα και διαχρονικό ερώτημα της Κοινωνιολογίας).

Νομίζω η απάντηση είναι απλή: η διαφορά έγκειται στο ότι οι μεν δεν φοβούνται να εκθέσουν και άρα να εκτεθούν, εν αντιθέσει με τους άλλους, που τρέμουν μην εκτεθούν, συνεπώς πολύ απλά... δεν εκθέτουν!

Ποιοι είναι αυτοί που δεν φοβούνται να εκθέσουν και να εκτεθούν, νομίζω το καταλάβατε ήδη, από τις τόσες εκθέσεις που ήδη σας ανέφερα!

Πόσο πάει το μαλλί (του διορισμού);

Είμαι πάρα πολύ υπερήφανος για τα μέρη μου. Διότι, εκεί που λέω, ότι δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για να γνωρίζει κανείς τους Μολάους, τσουπ! όλο και κάτι γίνεται και διαψεύδομαι...

Βέβαια, ξέρω εγώ γιατί γίνονται όλα αυτά: γιατί εμείς εκεί κάτω γνωρίζουμε από καλό "κούρεμα" και προλαμβάνουμε σαν καλοί και συνετοί χριστιανοί. Εξάλλου, όπως λέει και μια πανάρχαια ρήση: 

"κάλλιον του θεραπεύειν, το προκουρεύειν!"

Αλλαyes και Αλλαno

Η προηγούμενη ανάρτηση έκλεισε με ευχές για αλλαγή.

Η αλλαγή έγινε στο πολιτικό σκηνικό, προφανώς επειδή πρώτιστα έγινε στο νοηματικό σκηνικό των μικρών μας εγκεφάλων. Διαφορετική ίσως αλλαγή σε κάθε μικρό εγκέφαλο ή μεγάλο ανεγκέφαλο, αλλά πάντως η συνισταμένη ήταν προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Ήταν από τις αλλαγές που θέλαμε και προσδοκούσαμε χρόνια τώρα, άσχετα αν δεν γνωρίζουμε σαφώς πώς και με ποιον τρόπο θα υλοποιηθούν. Όπως και να είναι πάντως, ο κύβος ερίφθη. Ο δικομματισμός ηττήθηκε! Καλή χώνεψη λοιπόν.

Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες αλλαγές που δεν θες να γίνουν ποτέ και αντιδράς με ένα μεγάλο όχι, όταν κάτι ξεπερνά τη σταθερότητα των πραγμάτων.

Ένα από αυτά, είναι η πανσέληνος που σκεπάζει και φωτίζει το χωριό μου, σε μια πρόσφατη επίσκεψη της πανσελήνου πάνω από το χωριό μου, που όλως τυχαίως συνέπεσε με την επίσκεψη της αφεντιάς μου κάτω στο χωριό μου…

 

Αυτό το φως το ανεπανάληπτο, το τόσο κρουσταλλένιο, το μεταξένιο υφαντό από αστρική σκόνη που λούζει το χωριό μου… Βαθειά χαραγμένο στη μνήμη μου.

 

  Ένα άλλο που δεν θέλουμε να αλλάξει, είναι η εικόνα που ο μεγάλος Γιάννης Ρίτσος έβλεπε και εμπνεόταν από το σπίτι του στο κάστρο της Μονεμβασιάς, εκεί από όπου αντίκρυσε και σχηματοποίησε για πρώτη φορά την εννοιοδότηση του κόσμου, καταγραφόμενη αργότερα στην ποιητική του παρακαταθήκη.

 

 

Βέβαια υπάρχουν και κάποιες άλλες αλλαγές, τόσο ακαταλαβίστικες και παρ-άλογες, που δεν ξέρεις πώς να τις ερμηνεύσεις. Σου λέει για παράδειγμα, ότι υπάρχει η μόδα στο χωριό μου, να έχουν και από ένα άλογο στα σπίτια τους, έτσι για να το πηγαινοφέρνουν βόλτα δεμένο στο αυτοκίνητο... σε μια πιθανότατα επίδειξη της δάμασης του αλόγου εκ του λόγου. Βέβαια, κοιτώντας ίσως πιο βαθειά την εικόνα που με πρώτη ματιά αντικρύζουμε στις μικρές καθημερινές ζωούλες μας, θα δούμε ότι κάπου εκεί πίσω κρύβεται η πιο σκληρή, βλαμμένη, αρρωστημένη και θανατηφόρα φύση μας: αυτή της εξουσίας και της επιδειξιομανίας. Και δια του λόγου το (ταγματ)ασφαλές, παρατηρείστε την παρακάτω εικόνα λεπτομερώς: το άσπρο, αειπάρθενο, βανάκι στο βάθος δεξιά, είναι ακόμα πιο δεξιά από ότι φαίνεται, καθώς αναγράφεται στις πύλες του το σύνθημα "Χρυσή Αυγή", όταν την ίδια στιγμή το άλογο της φωτό ποζάρει για τα φώτα της δημοσιότητας... Όχι, φυσικά ότι αφήνω να εννοηθεί συσχέτιση Χρυσής Αυγής και αλόγου...

Όπως και να έχουν πάντως οι αλλαγές, καλές ή κακές, ευπρόσδεκτες ή όχι, κρύβουν την αξία τους, όχι τόσο στην αλλαγή που επιφέρουν, αλλά στον τρόπο της εγκατάστασής τους. Αυτό το Δt της εμφάνισής τους, είναι που επηρρεάζει τις ζωές και τη φιλοσοφία μας, παρά το ίδιο το περιεχόμενό τους. Ως συνήθως δηλαδή, άλλα νομίζουμε ότι μας επηρρεάζουν και άλλα τελικά μας ταρακουνούν! 

"Ξαφνικά"

Στίχοι, Μουσική: Γρηγόρης Κλιούμης

Ερμηνεία: Τσαλιγκοπούλου Ελένη

  

Ισοπαλία

Λέμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Καλό και επιθυμητό. Πόσο δύσκολο όμως είναι, όταν δυσκολευόμαστε να αλλάξουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό μας στα πιο απλά και βασικά του χαρακτηριστικά; Ή όταν σε αυτά που θεωρούμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε και να τροποποιήσουμε, δεν αλλάζουν χωρίς την πικρή αίσθηση της προδοσίας; Σαν να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον άλλον, μόνο που αυτός ο άλλος είναι απλά… ο άλλος σου εαυτός. Που χρόνια τον κουβαλάς, έχει ριζώσει από πολύ παλιά, και σε κάθε προσπάθεια αλλαγής, νοιώθεις να απειλείται και να αρνείται την προσαρμογή, με ένα πείσμα ξεροκέφαλου γαϊδάρου...

Και το μεγάλο ερώτημα: ως πού γίνεται η προσαρμογή χωρίς να νοιώσεις ότι απαρνείσαι τον εαυτό σου; Πού είναι το όριο των θυσιών και των παραχωρήσεων που δέχεσαι να κάνεις, πριν πεις ότι μέχρι εδώ μπορώ και από εδώ και πέρα αλλάζω χωρίς να θέλω; Ποια η διαχωριστική γραμμή του θέλω, του μπορώ και του πρέπει; Πότε και πώς το εγώ γίνεται εμείς και το ανάποδο;

Ρίζες βαθιές μας ακολουθούν. Μνήμες παιδικές μας θρέφουν ακόμα σαν κακά στοιχειά και μας τρομάζουν μπροστά σε κάθε τι νέο, χρώματα πρωτόγονα μας βάφουν από συγκεκριμένη οπτική τον μικρόκοσμό μας, εμποδίζοντας καινούργιες αποχρώσεις και νέες γεύσεις να ανακατευτούν στης ζωής μας το μυστήριο.

Συνεπώς το ερώτημα προσαρμόζεται. Δεν είναι το αρχικό: μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Είναι το αρχέγονο: μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου, ώστε να δώσει χώρο και οξυγόνο και στον συνάνθρωπό μου; Ο άνθρωπος πώς σπάει τα δεσμά της μοναχικότητός του ώστε να φτάσει μέσα από ένα μαγευτικό ταξίδι τρικυμίας, να πλαγιάσει σιμά στον συνάνθρωπό του, που απλόχερα θα του ανοίξει την αγκάλη;

"Κλείδωσα"

Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου

Μουσική, Ερμηνεία: Ραλλία Χρηστίδου

Βλέφαρα κλειστά σα μικρά πουλιά

Που 'σπάσαν φιλιά και κομμάτια φτερά

Κι έχτισαν φωλιά

Ξύπνησε η καρδιά μες στη σιγουριά

Στη μεγάλη χαρά στη δική μου χαρά

Φίλα με ξανά

Βράδιαζα, πλάγιαζα σε λάθος πλοία

Έρωτας, θάνατος, ισοπαλία

Το χέρι μου 'δωσες στην τρικυμία

Και ρίζωσα κλείδωσα μες στη δική σου αγκαλιά

Οριστικά

Μια χρυσή βροχή απ' την οροφή

Κυλάει στα μαλλιά, στο σώμα κυλά

Πάρε με ξανά

Στα ριζά των παιδικών χωμάτων, έρπουν τα όνειρα θαυμάτων

ολόγιομα από πανδαισία χρωμάτων

εκεί, στο όριο ακτής και αγριεμένων κυμάτων

όπου τα ρουθούνια πλημμυρίζουν μεθύσι επιτάφιων θυμιαμάτων

και οι αγνές καρδιές βάφονται με την αρμύρα των αιμάτων

Συμπέρασμα: Έρωτας - Θάνατος = Ισοπαλία

Κοινώς, αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε

ας πεθάνουμε ερωτευμένοι!

Είναι το μόνο γκολ που μπορούμε να βάλουμε,

ώστε να ισοφαρίσουμε σε αυτό το στημένο παιχνίδι...

Υ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ την φίλη Ε.Τ. που μου έστειλε αυτές τις όμορφες φωτό από το χωριό μας, τους Μολάους, μέσα από τις οποίες, με ταξίδεψε σε χρόνο, χώρο, σκέψεις και ελπίδες. Να είσαι καλά Ε.Τ.

Τοπικά, Εθνικά, Διεθνή, όλα ένα και φτου και απ'την αρχή!

Τοπικά:

Προχτές έτυχε να έχω μια συζήτηση. Είναι τραγικό. Ίσως τραγελαφικό, πιο σωστά. Έχει γίνει. Δύο και τρεις φορές. Οπότε φτάνει και ξεπερνά τα όρια του «ουκ ανδρός σοφού». Και πώς γίνεται να μιλάμε για άνδρες σοφούς, όταν βασικά αγαθά, όπως η υγεία, προσεγγίζονται με οικονομικούς όρους, από άτομα που ούτε καν άνδρες δεν είναι...

Αν κάποιος αυτή τη στιγμή πάθει ένα έμφραγμα στην πλατεία των Μολάων, η επόμενη μέρα πιθανότατα, θα τον βρει στο νεκροταφείο των Μολάων. Γιατί; Διότι υπάρχουν ώρες μέσα στο 24ωρο που δεν καλύπτονται από ασθενοφόρο. Είτε γιατί δεν υπάρχει οδηγός, είτε γιατί δεν υπάρχει ασθενοφόρο για να οδηγήσει ο οδηγός. Αποτέλεσμα, να υπάρχουν δυο και μόνο, επιλογές. Ή καλείς ασθενοφόρο από την γείτονα Νεάπολη (που απέχει κανά 50λεπτο, ακόμα και αν οδηγά ο Σουμάχερ), είτε τον φορτώνεις τον ασθενή σαν τσουβάλι με πατάτες, σε ένα Datsun και τον ξεφορτώνεις στο Νοσοκομείο – Κ.Υ. Μολάων, μια διαδικασία που, το λιγότερο, θα διαρκέσει κανά 5λεπτο (δηλαδή το 1/10 από τον χρόνο για να έρθει το ασθενοφόρο απ’ τη Νεάπολη). Και στη μία και στην άλλη όμως περίπτωση, το παιχνίδι έχει χαθεί και ο άρρωστος έχει ήδη κάνει την αίτησή του για μια ευάερη και ευήλια θέση στο νεκροταφείο των Μολάων, καθώς έχει διέλθει εκείνο το κρίσιμο 4λεπτο-5λεπτο που μπορεί να επανέλθει ο άρρωστος. Σκεφτείτε ότι ακόμα και ιατρός να παρευρίσκεται δίπλα στον εμφραγματία (ας υποθέσουμε ότι πίνουμε μαζί φραπεδιά), δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως… Τι να κάνει; 50 λεπτά καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση ή να προσπαθεί να πείσει τον κάθε άσχετο που θα είναι δίπλα του πανικόβλητος και ο οποίος θα παλεύει να φορτώσει αυτόν που είναι τέζα, σε αμάξι για να τον πάει στο νοσοκομείο, μιας και αυτό είναι δίπλα βρε αδερφέ, 5 λεπτά υπόθεση; Ναι, αλλά αυτά τα 5 λεπτά είναι υπόθεση ζωής και θανάτου… Ευτυχώς βέβαια, άλλου και όχι του δικού μας θανάτου!

Ρωτάς:
- Γιατί συμβαίνει αυτό;
Απαντούν:
- Γιατί από 9 εκατομμύρια, ο προϋπολογισμός για φέτος λόγω ΔΝΤ, έπεσε στα 3 για το νοσοκομείο μας, οπότε δεν μπορώ να κάνω προσλήψεις, και η Υγειονομική Περιφέρεια στην οποία ανήκω φωνάζει και αντιστέκεται στο κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, απαραίτητο ή μη.

Ξαναρωτάς:
- Ο κόσμος έχει ενημερωθεί για την κατάσταση;
Απαντούν:
- Σε μια προσπάθεια ενημέρωσης όλων των δημόσιων φορέων, η συζήτηση κατέληξε σε μικροπολιτική διελκυστίνδα, (ίδιον της περιοχής μας, πιθανότατα εκ κατασκευής της, συμπληρώνω εγώ!)

Ξαναμαναρωτάς:
- Από πού λοιπόν θα σπάσει αυτή η αλυσίδα του κακού;
Απαντούν;
- Άνωθεν… Αν ο Λοβέρδος και ο κάθε κύριος Λοβέρδος δεν βάλει μια τάξη, τότε το πράγμα θα συνεχίσει να πηγαίνει κατά διαβόλου…

Ξαναμαναξαναρωτάς:
- Μα πώς το λες αυτό, εσύ ένας του αριστερού χώρου, όταν δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα από την Ιστορία που η αλυσίδα του κακού να σπάει από την ίδια την εξουσία, όταν η άρχουσα τάξη είναι αυτή η οποία επιβάλλει τα δεσμά στον λαό; Όλα τα παραδείγματα αλλαγής, έχουν ξεκινήσει, κάτωθεν της κοινωνίας…
Απαντούν;
- Ποιος να αντισταθεί; Εμείς, ό,τι κάνουμε το κάνουμε με δικό μας προσωπικό κόστος, από τον δικό μας προσωπικό χρόνο, και διακινδυνεύοντας την επιβίωσή μας, το όνομά μας, την εικόνα μας… Πρέπει να επιβιώσουμε κιόλας και να μεγαλώσουμε και τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε εμείς οι λίγοι να κοντράρουμε τους πολλούς. Δεν μπορούμε να σώσουμε το σύστημα υγείας, μπορούμε όμως τουλάχιστον να το εμποδίσουμε να καταρρεύσει, με μικρές χειρουργικές κινήσεις. Και πορευόμαστε με αυτά που έχουμε, ξέροντας ότι κινδυνεύουμε να πεθάνουμε όλοι μας εδώ μεσα…

Μετά από αυτά, σταματάς τις ερωτήσεις, τελειώνει η λήψη του ιστορικού, και αρχίζεις την εσωτερική διεργασία ανάλυσης και σύνθεσης των δεδομένων, με σκοπό τη διάγνωση.


Κάποια στιγμή φτάνεις και στη διάγνωση:

Άκρατος συντηρητισμός, με μπόλικη δόση κιοτ-ίασης (προερχόμενη ίσως από την κοτ-ίαση, που πηγάζει από την κότ-α ή και από την κούραση του να μην είσαι κότα).


Επόμενο βήμα, η πρόγνωση:

Δεν βλέπω να έχει μπόλικα ψωμιά αυτό το σύστημα υγείας… σύντομα, θα καταρρεύσει αυτός ο ασθενής οργανισμός του δημοσίου.


Και τελικά η θεραπεία:

Η θεραπεία περιλαμβάνει αρχέγονες ακόμα -δυστυχώς- συνταγές, χωρίς να έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από την εποχή του Ιπποκράτη. Ένα πολύ μικρό ποσοστό βοτάνων, που δεν υπερβαίνουν το 4-5% του συνόλου των φυτών τούτης της γης, θα πρέπει να αντιμετωπίσει την επίδραση του υπόλοιπου 95% των τσικουνίδων και της δηλητηριώδους δράσης που έχουν σε κάθε είδους σύστημα (δημόσιο ή ιδιωτικό). Και αν θεωρήσει κανείς ότι ο νόμος των μαζών σε τούτο το σύμπαν είναι από τους πιο ισχυρούς, τότε δεν αργεί να ερμηνεύσει αυτή την παγίωση της αναλογίας 5%-95% υπέρ του Εγωιστικού γονιδίου της ανθρώπινης ύπαρξης. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το 5% της αλτρουιστικής συμπεριφοράς, ίσως να μην ξεπερνά καν τα όρια του στατιστικού σφάλματος της φυσικής (ανα)παραγωγής. Βέβαια, πάντα το 5% θα θεωρεί ως σφάλμα το υπόλοιπο 95% και έτσι θα συνεχίζει να μεταφέρει στις υπόλοιπες γενιές του τις αντιλήψεις του περί υγείας και παθολογίας. Συνεπώς, το 95% πάντα θα κοντράρεται από το 5%, έως ότου γίνει καμιά συνταρακτική και σίγουρα ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΧΑΙΑ, μετάλλαξη, ικανή να διαμορφώσει εκ νέου τα δυο αυτά ποσοστά της ανθρώπινης πίτας. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει φυσικά προς ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτή η νέα διαμόρφωση. Μέχρι τότε, η σύγκρουση συνεχίζεται, με αδιαμφισβήτητο νικητή, φυσικά το 95% των συνανθρώπων μας.



Εθνικά:

Χτες, έτυχε να τελειώσω το βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά «Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη», εκδ. Πατάκη 44η εκτύπωση, Δεκεμβίρου 2010, βιβλίο, με βραβείο αναγνωστών για το 2008 και για πολλά χρόνια ευρισκόμενο στις λίστες των ευπώλητων.

Δεν τρελάθηκα να σας πω την αλήθεια, και δεν καταλαβαίνω τα κριτήρια των αναγνωστών για να δώσουν ένα βραβείο. Όπως και να έχει πάντως, ο άνθρωπος προτείνει πολύ ξεκάθαρα την άποψή του για την εξυγίανση της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας και αυτή του η ξεκάθαρη προσπάθεια είναι που μετράει. Μόνο που διαπιστώνω ότι η απάντηση, στο ερώτημα πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος και η αλυσίδα της εγωιστικής συμπεριφοράς μας, είναι ακριβώς η ίδια με την απάντηση που μου έδωσε ο φίλος προχτές: άνωθεν!

«…Δυστυχώς οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με μελέτες, νόμους και διατάγματα. Οι ουσιαστικές αλλαγές προκύπτουν είτε μέσα από πεφωτισμένες ηγεσίες είτε μέσα από μεγάλες κρίσεις. Οι αλλαγές μέσα από κρίσεις είναι επώδυνες με αποτελέσματα απρόβλεπτα. Συνεπώς το κλειδί της προόδου είναι οι ηγεσίες, η ευθύνη των οποίων είναι τεράστια, όπως τεράστια είναι και η ευθύνη του κάθε πολίτη…»

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια από το εν λόγω βιβλίο, σελ. 349)

«…Για παράδειγμα, οι δομές, τα συστήματα και οι νόμοι δεν μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά χωρίς την κατάλληλη κουλτούρα που θα προσδιορίζει όλα αυτά. Αυτές οι παράμετροι, λοιπόν, αποτελούν γινόμενο και όχι άθροισμα. Αν δηλαδή μία από αυτές είναι μηδέν, τότε το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Συνεπώς όλες είναι εξίσου σημαντικές και αναγκαίες. Πίσω απ’ αυτές όμως και κοινός παρανομαστής όλων τους ή βασική τους αιτία είναι η ηγεσία. Όλα τα προηγούμενα είναι αποτέλεσμα της ηγεσίας, με την έννοια των ηγετικών χαρακτηριστικών και ικανοτήτων, των ηγετικών ρόλων και της ηγετικής συμπεριφοράς των στελεχών σε όλα τα ιεραρχικά επίπεδα της κοινωνίας, των επιχειρήσεων, ακόμη και της οικογένειας. Ηγέτης δεν είναι ο πρόεδρος του κόμματος, ο διοικητής, ο διευθύνων σύμβουλος, ο διευθυντής ή ο προϊστάμενος. Ηγέτης είναι αυτός που μέσω οράματος και αξιών εμπνέει, κερδίζει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, τους κινητοποιεί και τους κάνει εθελοντικά και πρόθυμα να τον ακολουθούν στην υλοποίηση αλλαγών για έναν καλύτερο κόσμο…»

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια από το εν λόγω βιβλίο, σελ. 363-364)

Δεν με βρίσκει σύμφωνο η άποψη αυτή, καθώς οι λέξεις όπως και οι πρακτικές της ηγεσίας και της κάθε μορφής καθοδήγησης, αμέσως αμέσως, όσο υγιή δομή και αν έχουν, δημιουργούν μια άνιση κοινωνία. Εισάγουν την έννοια της ανισότητας. Άποψή μου και προσπάθειά μου, είναι όχι πώς θα δημιουργήσουμε υγιή ανισότητα με τις μικρότερες επιπτώσεις στην κοινωνία, αλλά το πώς θα εξαλείψουμε κάθε μορφή κοινωνικής ανισότητας. Το βασικό δεν είναι πώς θα διαχειριστούμε την ανισότητά μας, αλλά πώς θα την αφαιρέσουμε από την καθημερινότητά μας, από την φύση μας, από τη σκέψη μας.

Είναι εύκολο άραγε αυτό, όταν η βάση της ύπαρξής μας, η βιολογία μας δηλαδή, εκ φύσεως δημιουργεί και αναπαράγει ανισότητα; Θα σας απαντήσω απλά: πόση βιολογική ανισότητα έχει κατορθώσει ο άνθρωπος να συνθλίψει με το μυαλό του, είτε με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, είτε με την εκτόξευση του ορίου ηλικίας πάνω από τα 70 έτη, είτε με τις χειρουργικές επεμβάσεις σε έμβρυα ενόσω αυτά βρίσκονται ακόμη στην κοιλιά της μάνας τους… Πόση επέμβαση έχει κάνει ο άνθρωπος στην ίδια του τη φύση; Μεγαλειώδη, σας απαντάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Άρα, αν αποδεδειγμένα μπορεί να κοντράρει την ίδια του τη φύση και βιολογική ανισότητα και να βγει νικητής, γιατί να μην μπορεί και κάθε κοινωνική ανισότητα;

Και το μέγα ερώτημα τώρα: Πώς αίρεται αυτή η κοινωνική ανισότητα; Εγώ εξακολουθώ να απαντώ: κάτωθεν… Δηλαδή, από τη βάση της κοινωνίας, από τον κάθε πολίτη, τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, χωρίς αυτός να προσμένει τίποτα και χωρίς να στηρίζεται καθόλου στους πάσης φύσεως ηγέτες και τα κάθε λογής συστήματα. Αυτό απαιτεί ως βασική προϋπόθεση όμως τη συνειδητοποίηση ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι το σύστημα, ή πιο σωστά ένα μέρος το συστήματος, που αν όμως δεν λειτουργήσει σωστά, δεν θα λειτουργήσει σωστά και ολόκληρο το σύστημα. Ένα γραναζάκι αν δεν λειτουργεί σωστά, μπλοκάρεται όλη η μηχανή. Η αλλαγή συνεπώς, θα επέλθει μόνο όταν ο άνθρωπος κατορθώσει να αυτοκαλλιεργηθεί, να αυτό-εκ-παιδευτεί μέσα από την ανάλυση της δικής του προσωπικής πορείας και την απάντηση της δικής του προσωπικής απορίας για το νόημα τούτης της ζωής.

Ο Άνθρωπος που θα ορθώσει ο ίδιος μπροστά του τα μεγάλα ερωτήματα, σημαίνει ότι έχει δύναμη. Δύναμη για αλλαγή. Πολύ ορθά ειπώθηκε, ήδη από πολύ νωρίς στην ανθρωπότητα, το «γνώθι σαυτόν». Η εσωτερική προσωπική αναζήτηση, ξέχωρα από ηγέτες και καθοδηγητές, ξέχωρα από άλλους (και σε αυτό το σημείο λοιπόν διαφωνώ με τον Δ.Μπουραντά), είναι αυτή που θα μας παρέχει τις λύσεις. Αν κάπου χωρά η έννοια της ηγεσίας και της επιβολής (γιατί ηγεσία χωρίς επιβολή δεν υπάρχει), είναι η ηγεσία που οι ίδιοι πρέπει να εφαρμόσουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς. Αν κάτι πρέπει να επιβάλλουμε, είναι αυτό-οργάνωση στην ίδια μας την ύπαρξη, και όχι στην ύπαρξη των άλλων. Δεν έχουμε δικαίωμα να επιβάλλουμε τίποτα και σε κανέναν. Στον εαυτό μας όμως, έχουμε υποχρέωση και να επιβάλλουμε και να απαιτήσουμε. Να απαιτήσουμε έναν καλύτερο εαυτό, έναν πιο συνειδητοποιημένο εαυτό, έναν λιγότερο μαλάκα εαυτό. Αν γίνει αυτό, τότε και οι ηγέτες μας θα είναι λιγότερο μαλάκες, και θα μπορούν να βοηθήσουν από τη θέση που βρίσκονται.

Αν γίνει κάτι τέτοιο, ίσως δημιουργήσουμε τις απαραίτητες συνθήκες εξελικτικής πίεσης, ώστε στην ενδεχόμενη τυχαία μετάλλαξη για την οποία μιλήσαμε ανωτέρω και η οποία είναι απαραίτητη, το ποσοστό του 5% να αυξηθεί…

Αν γίνει κάτι τέτοιο, ίσως εμείς οι άνθρωποι, έχουμε ελπίδες να συνυπάρξουμε σε τούτον τον πλανήτη.



Διεθνή:

-Πόλεμοι στη Λιβύη και σίγουρα αλλού που η ειδησεογραφία δεν μας αποκαλύπτει. Άνθρωποι ξαπλώνουν στο έδαφος από πυρά, σαν να παίζουν σε θέατρο. Αίμα κυλά σαν να ποτίζουμε με νερό τα δέντρα του κήπου μας…
-Φυσικές καταστροφές στην Ιαπωνία τεράστιες, κάνοντας τις ζωές να μοιάζουν απλοί αριθμοί, τα πλοία να μοιάζουν χάρτινα, τα σπίτια να μοιάζουν από σπιρτόκουτα, τα αυτοκίνητα σαν φτερά στον άνεμο, το στέρεο της γης να μας θυμίζει ότι ποτέ δεν ήταν τόσο στέρεο, και ότι εμείς οι άνθρωποι το βαφτίσαμε στέρεο, γιατί έτσι λειτουργεί το μυαλουδάκι μας: στη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει βάση να πατήσει, χτίζει μια φανταστική βάση, πατά πάνω της και έτσι είναι όλοι ικανοποιημένοι και μες στην τρελή χαρά!

Στο πρώτο απόσπασμα του Δ. Μπουραντά, αναφέρεται ότι «Οι ουσιαστικές αλλαγές προκύπτουν είτε μέσα από πεφωτισμένες ηγεσίες είτε μέσα από μεγάλες κρίσεις. Οι αλλαγές μέσα από κρίσεις είναι επώδυνες με αποτελέσματα απρόβλεπτα». Τα αποτελέσματα είναι πράγματι απρόβλεπτα, καθώς ο άνθρωπος ποτέ δεν προβλέπει εκείνες τις περιπτώσεις που γκρεμίζεται η βάση του. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να φτιάχνει βάσεις. Αδυνατεί να αντιληφθεί τι σημαίνει να γκρεμίζεται μια βάση. Μπορεί μόνο να χτίζει νοητικά μοντέλα, δεν μπορεί να τα γκρεμίζει. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι το μυαλό μπορεί μόνο να παράγει νόημα, να δημιουργεί καταστάσεις, έστω και φανταστικές. Το μυαλό δεν μπορεί να γκρεμίσει νόημα, ή αλλιώς δεν μπορεί να φτιάξει αρνητικό νόημα, χωρίς ύπαρξη, χωρίς περιεχόμενο. Έτσι ζούμε, από τη μια εμείς οι άνθρωποι χτίζοντας νοήματα κάθε μέρα, από την άλλη η ίδια η ζωή, η τύχη, η φύση, το σύμπαν, γκρεμίζοντας αυτά τα νοήματά μας. Και εμείς πάλι από την αρχή…

«Χρησιμοποιώ τη λογική για να ζήσω το συναίσθημα. Η ευχάριστη ένταση της ζωής είναι το συναίσθημα. Η λογική απλώς είναι απαραίτητη για να το δημιουργήσουμε.»

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια από το εν λόγω βιβλίο του Δ. Μπουραντά, σελ. 233)

"Δεν ήρθα σαν ξένος"
Στίχοι: Μιχάλης Κατσαρός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος

Υγιαίνετε αγαπητοί μου!

Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο11

7/03/2011

Χωριό – Μολάοι Λακωνίας


Επιτέλους χωριό. Μετά από βροχές, ομίχλη, χαλάζι, μπόλικο κρύο και αέρα, επέστρεψα χωριό. Δεν σας κρύβω ότι κάπου εκεί στην Τρίπολη, ανησύχησα αν θα φτάσω στον προορισμό μου… Όταν όμως έμπαινα στη Σπάρτη, ένοιωσα αυτή τη ζεστασιά της πατρίδας, που δεν την παγώνει κανένας αγέρας, κανένα κρύο, καμία βροχή, κανένα χαλάζι… Ένοιωσα τη βεβαιότητα της προστασίας από τα πάτρια εδάφη. Μετά ο δρόμος ήταν απολαυστικός. Έγινα λούτσα, αλλά το απόλαυσα! Ήμουν στη βαθειά αγκαλιά της Λακώνισσας μάνας και ατρόμητος πλέον, χαιρόμουν το παιχνίδι με τη βροχή, σαν άλλοτε...

Χωριό. Συναντώ ανθρώπους μιας άλλης γενιάς, πολλών άλλων γενιών πιο σωστά, ο κάθε ένας από τους οποίους έχει τα δικά του άγχη, τις δικές του ανησυχίες και τους προσωπικούς του προβληματισμούς. Κάποιοι παλεύουν με το αίσθημα της αποτυχίας. Κάποιοι συνεχίζουν ακόμα να αναζητούν απαντήσεις. Κάποιοι έχουν βρει τις ανισσόροπες ισορροπίες τους σε μια πράσινη σαλάτα. Παιδιά είναι στην ουσία, που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δουν τον κόσμο πέρα από τα σύνορα ενός χωριού ή μιας επαρχίας. Παιδιά με πληγωμένη παιδική ηλικία. Παιδιά, όμως που έδωσαν τα πάντα για μια ιδέα. Που πίστεψαν σε μια ιδέα και αφέθηκαν στο κάλεσμα του Νέου Κύματος της πολυτάραχης ζωής τους. Η ζωή ξέρετε, δεν είναι μέγεθος ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Όπως και το κάλεσμά της, δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Η γενιά πριν από τη δική μας, πήρε τη σκυτάλη από την αρχή, δηλαδή μετά την μεταπολίτευση, και άρχισε τον δικό της αγώνα. Μόνο που στη σκυτάλη αυτή, κουβαλούσε ολόκληρη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Ενθουσιασμένη αυτή η γενιά από την ευκαιρία που είχε, έβγαλε την παιδικότητά της, την αφέλειά της αλλά και την πονηριά της, καθώς και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια παιδική ψυχή, πάνω στο τραπέζι της Ιστορίας. Δεδομένου ότι δεν είχε ευχαριστηθεί ποτέ το παιχνίδι στις αλάνες, διότι έπρεπε να δουλεύει σκληρά στους αγρούς, χάλασε μια σπουδαία ευκαιρία για πρόοδο, όπως χαλάει ένα παιδί ένα καινούργιο και ακριβό παιχνίδι που του χαρίζουν, χωρίς να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς κάνει την ώρα που το καταστρέφει… Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν απλά να παίξουν και όνειρα να πλέξουν. Να κεντήσουν το μονόγραμμά τους, πάνω στο μαντήλι της αγαπημένης τους, σε μια προσπάθεια να απαγκιστρωθούν από τον ενοχικό σεξουαλικό μανδύα που τους φόρεσαν οι ακόμα πιο αμόρφωτοι γονείς τους… (Στο μυαλό μου έρχεται η καταπληκτική ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα». Ξέρετε, πιστεύω ότι δεν απέχουμε πολύ σήμερα από αυτήν την κοινωνία). Αυτοί οι άνθρωποι, θέλησαν να ξεφύγουν από την πέτρινη στεριά που τους καθήλωνε. Ήταν έντιμη προσπάθεια, τουλάχιστον στην αρχή...

Όλοι σήμερα αναρωτιούνται πού πάνε τα τόσα χρόνια που φεύγουν σφαίρα… Αλήθεια, πού πάνε;

Αυτή η γενιά, έδωσε τη μάχη της. Μάχη με θηρία. Μάχη ολόψυχη. Κάποιοι λιποτάχτησαν, κάποιοι πήγαν με τον εχθρό, κάποιοι λύγισαν, κάποιοι πέθαναν στο πεδίο της μάχης, κάποιοι κρύφτηκαν στο πρώτο καταφύγιο, άλλοι έγιναν ανάπηροι πολέμου, και κάποιοι άλλοι ριγούν στα μουσικά μονοπάτια των εμβατηρίων της τρομπέτας… Αυτοί οι άνθρωποι, είχαν την ευκαιρία τους και τη ζαριά τους. Έπαιξαν και έχασαν. Τα αποτελέσματα των πράξεών τους φαίνεται ότι συμπαρασέρνουν και τη δική μας γενιά. Τι να κάνουμε όμως; Το παιχνίδι έτσι παίζεται εδώ και αιώνες. Και αυτοί ήταν συμπαρασυρμένοι από την γενιά πριν από αυτούς, και εκείνοι από τη γενιά πριν από αυτούς κοκ. Άρα, μην ψάχνουμε δικαιολογίες σήμερα. Το ότι ξεκινάμε με την πλάτη στον τοίχο αγαπητοί μου, είναι το δεδομένο. Το αιώνιο δεδομένο. Σκοπός είναι να το ανατρέψουμε, και να δώσουμε στα παιδιά μας αύριο, μια νότα αισιοδοξίας, καλύτερη, πιο καθαρή και πιο ηχηρή από αυτή που μας έδωσαν οι δικοί μας.

"Αυτόν τον κόσμο τον καλό"
Στίχοι: Βασίλης Ανδρεόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Ας μην χάνουμε χρόνο λοιπόν. Ας αρχίσουμε τη δουλειά, γιατί μας περιμένει μπόλικη. Και μόνο αν δουλέψουμε σαν ομάδα και όχι σαν άθροισμα, ίσως καταφέρουμε να ανατρέψουμε το αρνητικό αποτέλεσμα που κουβαλάμε.


Υ.Γ.: Κάπου εδώ όμως, η μοτοσικλέτα αράζει στην αυλή του σπιτιού. Σε αυτήν την αυλή που πρωτοστάθηκα όρθιος και πρωτοαντρίκρυσα τα βουνά που περικύκλωναν τη ματιά μου. Είναι ο απαραίτητος ανεφοδιασμός, βλέπετε. Μια μικρή στάση, για αναπροσδιορισμό του ταξιδιού, για ξεκούραση, για χαλάρωση… γιατί όπως είπαμε, μας περιμένει αρκετή δουλίτσα!

(σήμερα είναι η 2η φορά που αντικρίζω στη ζωή μου χιόνια στο χωριό...)

Στα μέρη που μεγάλωσα

Όταν κάπου το μπροστά δεν φαίνεται καθαρά, όταν ομίχλη σκεπάζει τα βήματά σου, τότε αυθόρμητα και σχεδόν αντανακλαστικά κοιτάς πίσω σου, αναζητάς ένα σημάδι που θα σου πει ότι βαδίζεις σωστά, που θα σου πει ότι το χτες έχει συνέχεια με το σήμερα... Ο άνθρωπος δεν αντέχει την ασυνέχεια, τον σκοτώνει ο κατακερματισμός!

"Στα μέρη που μεγάλωσα"
φωνή: Μανώλης Λιδάκης
μουσική: Ορφέας Περίδης
στίχοι: Θοδωρής Γκόνης

Όταν ήμουν παιδί

Επιστρέφω σε δρόμους που όταν ήμουν παιδί, η ψυχή μου γλέντησε,

σε καλντερίμια, σε σοκάκια, σε χωματόδρομους και σε πλατείες,

εκεί που πάντα υπήρχε χώρος μα ποτέ όρεξη για αλητείες,

εκεί που η αστροφεγγιά τη ζωή μου κέντησε.

Τότε, σε κάθε βήμα έχτιζα ένα όνειρο,

σε κάθε σκέψη έβαζα ερωτηματικό,

σε κάθε γωνιά έψαχνα με λαχτάρα το κρυμμένο μυστικό

και σε κάθε γωνιά οι ηθικές επιταγές με κρατούσαν όμηρο.

Δεν είχα αντίληψη του χώρου που βαδίζω,

μόνο κοιτούσα τον ήλιο που φώτιζε το εμπρός,

αυξαίνοντάς μου την πεθυμιά να μπω στον κόσμο του αντρός,

ξεχνώντας συνεχώς το τώρα να αντικρίζω.

Βυθίστηκα στο κλάμα από το φόβο του θανάτου,

μα έχοντας τριγύρω φωτεινούς ανθρώπους,

που μου έμαθαν τεχνάσματα και τρόπους,

βγήκα μαγεμένος από την αναζήτηση του αοράτου.

Φως παντού και ταραχή, έρωτας και αγωνία,

παιχνίδι, ποδοβολητό, όρεξη και πολυκοσμία,

τα γνωρίσματα εκείνης της εποχής που ζούσα με μανία,

είναι αυτά που αναζήτησα στη μελλοντική συμβία.

Τώρα μονάχος περπατώ κάτω από το χλωμό φεγγάρι,

έχοντας γύρω μου σκιές που δεν παύουν να ενοχλούν,

σκιές που ξέχασαν για ποιο λόγο ακριβώς ζουν,

σκιές που μαυρίζουν του ονείρου μου το άσπρο μαργαριτάρι.

Όλος ο κόσμος που έχτισα μες στο παιδικό μου το μυαλό,

υγρό τοπίο τώρα φαίνεται, σοκάκι γλιστερό…

Τα πάντα σκοτείνιασαν με μιας,

μόνη παρηγοριά τα παραμύθια της γιαγιάς,

μα και αυτά χωρίς το ζωντανό τους χαρακτήρα,

λες και είναι βράχοι, φαγωμένοι από του χρόνου την αρμύρα…

Και οι άνθρωποι οι φωτεινοί, καράβια ναυαγισμένα,

ρίξαν άγκυρα στη γη, άραξαν αποσταμένα,

μα με την αστροφεγγιά τι γίνεται; Τι γίνεται με μένα;

by astromonos