Ένας πατέρας ρωρά τον 4χρονο γιο του:
- Τι σου έρχεται στο νου σου αγάπη μου ακούγοντας αυτή τη μουσική;
Ο γιος απαντά:
- Έχασε τη μαμά του;
Ο πατέρας απαντά:
- Έχασε τη φίλη του...
Κάποιες φορές, η μαμά και η φίλη μπορεί να είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που να ενσαρκώνει και τις δυο ιδιότητες, απέναντι σε ένα ή περισσότερα άτομα.
Κάποιες φορές αυτό το πρόσωπο χάνεται, από προσώπου γης...
Και τότε χάνεται μαζί του και η γης...
Μέσα από αυτό το σύντομο διάλογο, διαφαίνεται ότι η γονεϊκότητα συμπλέκεται με τη συντροφικότητα σε ένα μυστηριώδες τάνγκο.
Η γονεϊκότητα από τη μια. Η συντροφικότητα από την άλλη.
Και μεταξύ τους, συ(ρ)μ(ατο)πλέγματα. Και τραύματα, σαν από θραύσματα.
Σκοτάδι που μπορεί να αναστηθεί σε φως και φως που μπορεί να βυθιστεί στο σκοτάδι.
Και μεταξύ τους το κενό, που τόσο απεχθάνεται η φύσις...
Και εγώ, να απεχθάνομαι τη δική μου φύση.
Ακατάλληλη τόσο για γονεϊκότητα όσο και για συντροφικότητα.
Αναζητώ μαργαριτάρια να αλιεύσω, μα σαν τα βρω, μια στιγμή είναι αρκετή για να τα κυριεύσω.
Και τελικά να καταστρέψω.
Το μετά πιο μπορεί να είναι; Η συγχώρεση ή η ανάφλεξη.
Υ.Γ.: Αφιερωμένο στον 4χρονο γιο μου.
