Και αν ζεις... τότε μόνο ευτυχείς!

Η νύχτα στο νησί

'Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου 

κοντά στη θάλασσα, στο νησί. 

'Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο 

ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό. 

'Ισως πολύ αργά 

ενώθηκαν τα όνειρά μας, 

στα ψηλά ή στα βαθιά, 

στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος, 

τα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται. 

'Ισως το όνειρό σου 

χωρίστηκε από το δικό μου 

και στη σκοτεινή θάλασσα 

με έψαχνε 

όπως πρώτα 

όταν δεν υπήρχες ακόμα, 

όταν χωρίς να σε διακρίνω 

έπλεα στο πλάι σου, 

και τα μάτια σου έψαχναν 

αυτό που τώρα 

- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό - 

σου δίνω με γεμάτα χέρια, 

γιατί εσύ είσαι το κύπελλο 

που περίμενε τα δώρα της ζωής μου. 

Κοιμήθηκα μαζί σου 

όλη τη νύχτα, ενώ 

η σκοτεινή γη γυρίζει 

με ζωντανούς και νεκρούς, 

και σαν ξύπνησα ξάφνου 

καταμεσής στη σκιά 

το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου. 

Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος 

μπόρεσαν να μας χωρίσουν. 

Κοιμήθηκα μαζί σου 

και ξύπνησα με το στόμα σου 

βγαλμένο από τον ύπνο 

να μου δίνει τη γεύση από τη γη, 

από τη θάλασσα, από τα φύκια, 

από το βάθος της ζωής σου, 

και δέχτηκα το φιλί σου 

μουσκεμένο από την αυγή 

σαν να έφθανε 

από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

(ποίημα του Pablo Neruda - φωτό από την Ερείκουσα)

Καν αν νοείσαι και εργάζεσαι... τότε μόνο ζεις!

"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. 

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. 

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. 

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. 

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. 

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας." 

Pablo Neruda

Και το αγόρι, λαβωμένο στο πλευρό της...

Βρε, σας λέω μην τυχόν κάνετε το λάθος και διακρίνετε οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα, γιατί κακό του κεφαλιού σας, και το εννοώ πραγματικά! Θα έχετε ένα βαρύ, θερμό, σφύζον, συγχυτικό, ζαλαδοσκοτουριασμένο, εξέρυθρο, άυπνο, άκεφο, αδιάθετο, και φυσικά ξένο προς την συνηθισμένη καθημερινότητά σας, κεφάλι...

"Οι Νεκροί της Πλατείας"
Στίχοι: Pablo Neruda & Δανάη Στρατηγοπούλου
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης