Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς...

Ημέρα Καρδιάς σήμερα. Καλή ευκαιρία να ειπωθούν κάποιες σκέψεις λοιπόν, από Καρδιάς...

Η καρδιά μας είναι μία ή δύο; 

Οι φυσιολόγοι και ανατόμοι μιλούν για δυο καρδιές, τη δεξιά και την αριστερή, άρα έχει νόημα να μιλάμε για πραγματικό διαχωρισμό της δεξιάς από την αριστερά, στις μέρες μας; Ή μήπως πρόκειται για άλλη μια κοινωνικώς οριζόμενη σύμβαση για να έχουμε κάπου να πατάμε και να επικοινωνούμε;

Οι φυσιολόγοι μιλούν για δυο καρδιές λοιπόν, που συνυπάρχουν αενάως, "αγγίζονται", μοιράζονται από τη γέννησή τους το ένα από τα τοιχώματά τους (το λεγόμενο μεσοκοιλιακό) και -όπως δείχνουν οι μελέτες- χτυπούν σαν μια. Μήπως, η αλήθεια συνεπώς είναι κάπου... στη μέση, εκεί που βρίσκεται και το κοινό τοίχωμα (ή και η κοινή τύχη); Τι είναι αυτό που τις συγκρατεί όμως; Τι είναι αυτό που τις συντονίζει; Και όταν υπάρχει διαφορετική φάση λειτουργίας και αυτές οι δυο καρδιές προσπαθούν να χωρέσουν στον ίδιο χώρο -μια σακούλα που λέγεται περικάρδιο-, τί είναι αυτό που χαλάει και διαταράσσει την εύρυθμη λειτουργία και τον συντονισμό τους; Πώς θα χωρέσουν οι δυο καρδιές όταν συμβαίνουν τόσα πολλά στα πέριξ;

Και ένα ακόμα ερώτημα: ποια από τις δυο καρδιές παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο; Πόσο ο εγωισμός της μιας καρδιάς, αντισταθμίζεται από την ευενδοτότητα -και την αν(τ)οχή- της άλλης; Ξέρετε, ο εγωισμός του ανθρώπου, τον κάνει να βλέπει ότι τα πάντα κινούνται γύρω από το δικό του κέντρο. Παράδειγμα, η ανακάλυψη νερού στον Άρη, που προετοιμάζεται ως το επόμενο τουριστικό θέρετρο (μετά τη Σελήνη), για να κατοικήσει ο μέγας και τρανός Άνθρωπος, όταν στη Γη κάποιοι μακρυά μας ή αρκετά κοντά μας ψάχνουν για λίγο νερό... Κάποιες φορές συνεπώς, οι δυο καρδιές μοιάζουν σαν να είναι γυρισμένες, μουτρωμένες και να ακουμπούν απλώς τις πλάτες τους, χωρίς να υπάρχει "αίσθηση" της μιας τί γίνεται στην άλλη... Άλλοτε, πάλι, οι δυο καρδιές, θηλυκές εκ φύσεως και εξ ορισμού, συνδέονται τόσο στέρεα και τόσο δυνατά, που κανείς εξωγενής παράγοντας δεν μπορεί να τις διαχωρίσει από τα δεσμά της συνύπαρξης... και έτσι η μια καρδιά χτυπά μόνο για την άλλη, αγκαλιασμένες και μονοιασμένες, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.

Τέλος, το σίγουρο είναι ότι όταν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και οι δυο καρδιές πάσχουν, δίδεται πραγματική μάχη για την επιβίωση του οργάνου και μαζί και όλου του οργανισμού. Αν υπάρχει λοιπόν, ένα ιστορικό σημείο στη λειτουργία της Καρδιάς, μα και του σύγχρονου Ανθρώπου, είναι ότι οι γενναίες καρδιές πλάστηκαν για να χωρούν-σε-στενά διαμερίσματα, δηλαδή να στενοχωρούνται, για πράγματα που θα ήθελαν να κάνουν, μα αδυνατούν. Οι καταστάσεις και ο χρόνος, δεν το επιτρέπουν. Εκεί κάπου όμως, γεννιέται το όνειρο και η φαντασία. Τα δυο φωτεινά παιδιά της συνύπαρξης των δυο καρδιών. Δυο παιδιά που έρχονται να αντιταχθούν στα δυο παιδιά του πολεμοχαρή πατέρα Άρη, στον Φόβο και στον Δείμο (Τρόμο). Δυο λαμπερές και στίλβουσες δυνάμεις που επιτρέπουν στις καρδιές, δεξιές και αριστερές, μικρές και μεγάλες, νεανικές και γέρικες, μικρόψυχες και μεγαλόψυχες, νωχελικές και υπερδυναμικές, να ταξιδεύουν... Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει.

     

Υ.Γ.: Φωτό από τη γειτονιά μου.

Κοινωνικά πειρά(γ)ματα

Κοιτάξτε λίγο γύρω σας, εσείς που θα πάτε σήμερα στις κάλπες... και δείτε τα δυο άκρα (το ένα της εξαθλίωσης και το άλλο του σεβασμού, ουσιαστικά το ένα της κοινωνικής επιβίωσης και το άλλο της κοινωνικής συμβίωσης) ανάμεσα στα οποία καλούμαστε σήμερα να ζήσουμε...

Αυτά, έτσι ως τροφή για σκέψη... κυρίως για σκέψη μετά το αποτέλεσμα των εκλογών...

Το ξερατό που ακολουθεί...

Επειδή το τελευταίο διάστημα νοιώθω κάπως έτσι...

και επειδή σε αυτές τις εκλογές τίθεται περισσότερο από ποτέ

το διακύβευμα τού τι είναι "δημοκρατία"

και το πώς η δημοκρατία αλλάζει και βελτιώνεται,

αν δηλαδή αλλάζει από τα μέσα ή από τα έξω, 

αν πρέπει να μείνεις αμέτοχος από όλα, 

με τους μαλάκες που έχουμε μπλέξει

-αυξάνοντας το ποσοστό της αποχής-

ή αν πρέπει να συμμετέχεις και να παίρνεις αποφάσεις 

ό,τι και αν συμβαίνει

-αυξάνοντας το ποσοστό αυτών που ψηφίζουν με γνώμονα το λιγότερο κακό-

και επειδή οι λέξεις μερικές φορές αδυνατούν 

(χωρίς απαραίτητα να αδυνατίζουν)

να κυοφορούν τα βαριά μηνύματα του νου,

τότε, μερικές φορές, η αποχή και η σιωπή, 

μπορούν να πουν πολλά περισσότερα

απ' ό,τι κάθε άλλη πολιτική κίνηση.

Και στο επιχείρημα ότι αφήνεται έτσι χώρος για τους άλλους

-τους ασυνείδητα προσηλωμένους σε αυτό το σύστημα-

να αποφασίζουν για εμάς, 

τονίζω ότι δημοκρατία είναι αυτό λοιπόν ακριβώς:

ότι στον μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας, 

εμείς είμαστε οι μεγάλοι της πρωταγωνιστές.

Μένει να το αποδείξουμε.

ΟΧΙ δια της ψήφου.

ΟΧΙ δια της διαμαρτυρίας.

ΟΧΙ δια του φανφαρισμού.

Αλλά, δια της σιωπηλής δουλειάς.

Της σκληρής δουλειάς.

Τα υπόλοιπα που ακούτε περί δημοκρατίας,

είναι απλά ένα ωραίο περιτύλιγμά της.

Τίποτε άλλο.

Αν θέλετε, να φάτε το περιτύλιγμα

και να πετάξετε το περιεχόμενο,

με υγεια σας με χαρά σας.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ μόνο το ξερατό που ακολουθεί...

Γιατί θα σας ξεριζώσει τα σωθικά!

All of you...

Κάποια στιγμή, ανάμεσα στο τρέξιμο της δουλειάς, σταματώ και κοιτώ έξω από το παράθυρο: ένα τριαντάφυλλο μόνο του, στη μέση του πουθενά... σαν να στέκει και να παρατηρεί τους βιαστικούς περαστικούς...

Αυτή τη στιγμή, το παρατηρώ εγώ και αναρωτιέμαι:

Κάπως έτσι δεν ήταν και το τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκηπα...; 

πολύ μοναχικό και με πολύ ανάγκη κάποιος να το παρατηρεί...

πόσοι άνθρωποι υπάρχουν δίπλα μας σαν αυτό το τριαντάφυλλο...;

"All of Me"

John Legend

Αφανείς και όχι ήρωες...

Σχεδόν όλοι μας νομίζουμε ότι το βασικότερο συστατικό των νοσοκομείων μας είναι το ιατρικό προσωπικό. Και η άποψη που έχουμε για τα νοσοκομεία μας, ουσιαστικά ισοδυναμεί με την άποψη που έχουμε για τους ιατρούς των νοσοκομείων μας, όπως επίσης και η άποψη που έχουμε για τους ιατρούς που δουλεύουν σε ένα νοσοκομείο υπακούει και συντάσσεται με την άποψη που υπάρχει για ένα "καλό" ή ένα "κακό" νοσοκομείο... Υπάρχει λοιπόν, βαθιά εδραιωμένη η εξίσωση: νοσοκομεία=ιατροί!

Θέλω να υποστηρίξω όμως, ότι αυτή η εξίσωση όχι απλά δεν ισχύει, αλλά είναι και αποπροσανατολιστική. Διότι, υπάρχει ένας ολόκληρος ιστός ανθρώπων και διαδικασιών, μια ολόκληρη κοινωνία, δίπλα (παρά-) στον ιατρό, που λέγεται παρα-ιατρικό προσωπικό: νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, μεταφορείς βιολογικών υλικών (κοινώς αυτοί που μεταφέρουν τα αίματα από τις κλινικές στα εργαστήρια), τεχνολόγοι, κλητήρες (που μεταφέρουν προσκλησεις της μια κλινικής σε μια άλλη), βοηθοί θαλάμου, τραπεζοκόμοι, καθαριστές, τηλεφωνητές, διοικητικοί, γραφειοκράτες, μάγειρες, απολυμαντές, ράφτες, ηλεκτρολόγοι, οδηγοί ασθενοφόρων κ.ά... Το βασικό πρόβλημα με αυτήν την κοινωνία, είναι πως ό,τι και να κάνει στραβό, δεν θα φανεί άμεσα, αλλά θα ζητηθεί ο λόγος από τον ιατρό! Αυτόν, βλέπει ο ασθενής ως το θεό του, από αυτόν ζητά βοήθεια, σε αυτόν εναποθέτει όλες τους τις ελπίδες. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τόσο οι ίδιοι οι ασθενείς όσο και οι ίδιοι οι συγγενείς τους, να ρωτούν τους ιατρούς για τα πάντα! Για τα πάντα όμως, λέμε! Και πρέπει ο ιατρός, να βρίσκει φυσικά -ως θεός τους- απάντηση και λύση για τα πάντα. Το δύσκολο βέβαια, δεν είναι εκεί. Το δύσκολο είναι όταν μια παρά-λειψη του παρα-ιατρικού προσωπικού, αποβαίνει εις βάρος του ασθενούς, ειδικά μάλιστα όταν ο ιατρός πασχίζει για να μην γίνουν τέτοια παρα-ταιρα λάθη... Άντε, τότε ο ιατρός να βρει, αρχικά, δικαιολογία για την ουσιαστικά παρα-νομία που έχει γίνει, και κατόπιν να βρει λύση στο ακόμα παρα-πάνω πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί. Τελικό αποτέλεσμα, είναι ο ιατρός είναι να μπαίνει σε μια θέση κατά την οποία πρέπει να παρα-ποιεί τα πεπραγμένα, είτε να παρα-κούει όλα αυτά τα γελοία που διαδραματίζονται γύρω του και να αποστασιοποιείται, αφήνοντας ασθενείς και συγγενείς να βολοδέρνουν αναζητώντας λίγο φως στο τούνελ...

Όπως, λοιπόν, αντιλαμβάνεται κανείς, οι ιατροί περιτριγυρίζονται από πάρα πολλούς "άλλους", που το σύστημα τους έχει ορίσει ως υποστηρικτικό προσωπικό, ως το δεκανίκι των ιατρών, χωρίς το οποίο οι ιατροί δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Όλοι αυτοί, είναι αναγκαίος κρίκος στη αλυσίδα προσφοράς των υπηρεσιών υγείας. Όλοι αυτοί όμως, ΔΕΝ φαίνονται εύκολα στα μάτια των ασθενών και μπορούν εύκολα να κρυφτούν για ό,τι στραβό συμβαίνει, πίσω από τη σχεδόν αντανακλαστική ατάκα: "δεν ξέρω, ρωτήστε τον ιατρό!". Όλοι αυτοί όμως, δεν ελέγχονται από κανέναν αν κάνουν καλά τη δουλειά τους, δεν ελέγχονται καν πώς μπήκαν εκεί που μπήκαν ή από πού ήρθαν, και είναι φυσικά ποικίλης εκπαίδευσης και νοημοσύνης. Όχι, ότι και οι ιατροί αντίστοιχα δεν είναι ποικίλλης εκπαίδευσης ή νοημοσύνης, αλλά και μόνο ότι οι σύλλογοι των εργαζομένων στα νοσοκομεία είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προανέφερα, ενώ οι ιατροί έχουν το δικό τους σύλλογο, αντιλαμβάνεται κανείς το διαχωρισμό των δυο ομάδων, όταν το σύστημα τους θέλει ενωμένους... Όλη αυτή η παρα-ποίηση και διαστρέβλωση της πραγματικότητας όμως είναι -και είμαι απόλυτα πεπεισμένος για αυτό- εις βάρος των ιατρών και ΜΟΝΟΝ! Γιατί; Μα γιατί, όπως είπαμε αρχικά, ό,τι γίνεται σε ένα νοσοκομείο επηρεάζει την εικόνα μας για τους ιατρούς, εξισώνεται δηλαδή με τη άποψη που αποκτούμε για τις ιατρικές παρεμβάσεις, ασχέτως αν πίσω από την εικόνα, υπάρχουν άλλοι πενήντα άνθρωποι που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους και έτσι εμπόδισαν και τον ιατρό να κάνει και αυτός σωστά τη δική του...

Ίσως θεωρηθώ ότι τα παρα-λέω ή ότι άρχισα να παρα-μιλάω ή ότι παρα-λογίζομαι, αλλά νομίζω το φαινόμενο έχει σπουδαία αξία να αναλυθεί, ως μια μικρογραφία της ευρύτερης κατάστασης που συμβαίνει σε πολλούς χώρους εργασίας όπου βρίσκονται και εργάζονται πολλοί άνθρωποι ταυτόχρονα, μέχρι τελικά και τα κόμματα ή και την κυβέρνηση μιας χώρας: υπάρχουν πολλοί πίσω από την εικόνα που δεν φαίνονται άμεσα, αλλά ο αντίκτυπος της εργασιακής τους απουσίας, παρα-τηρείται στο προσκήνιο. Είναι στην ουσία το φαινόμενο της πυραμίδας: για να δουλέψει η πυραμίδα πρέπει να στηρίζεται σε γερά παρα-πήγματα, που υποστηρίζουν την κορυφή, ευοδώνουν το έργο της και γίνονται οι αφανείς ήρωές της. Αν λοιπόν, εκείνη η ομάδα είναι ανύπαρκτη (ή αλλιώς ένα "υποτίποτα", -μια ωραία λέξη της μόδας-), τότε τα μέλη της που θέλουν διακαώς να παρουσιάζονται σαν "ήρωες" του συστήματος, θα παρα-μένουν εις τους αιώνας των αιώνων του συστήματος υγείας, αφανείς και όχι ήρωες...

Πώς θα εκπαιδεύσουμε έναν ολόκληρο όχλο; Πώς θα ξεκουνήσουμε χαραμοφάηδες και βολεμένους; Πώς θα δώσουμε κίνητρα σε ανθρώπους που μαζεύουν μόνο ένσημα για τη σύνταξή τους, να αποκτήσουν μια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα βοηθώντας άλλους ανθρώπους που την ίδια στιγμή χαροπαλεύουν για την ύπαρξή τους; Παρα-τηρείστε παρα-καλώ την αντίφαση: έχουμε βάλει ανθρώπους που διεκδικούν μόνο τη σύνταξη τους, να υπηρετούν(;) ανθρώπους που ζητούν βοήθεια για να διεκδικήσουν μόνο την ύπαρξή τους... Και πιο απλά, αν θέλετε: έχουμε βάλει ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για τη δικής τους ύπαρξη, σε θέση αλτρουιστική, σε θέση δηλαδή που οφείλουν να προσφέρουν στην ύπαρξη του άλλου...

Είναι λοιπόν, μετά από όλα αυτά τα αντιφατικά και παρά-λογα, αυτό το σύστημα, να μην παρα-κωλύεται...;

"Θάλασσα"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Μίλβα


"Παρα-μ, παρα-μ, παρα-μ..."

Η κατεύθυνση της κοινωνίας;

Πρό-οδος της κοινωνίας;

ή

Πρό-δρομος της καταστροφής της;