Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Εκτελώντας τη δεύτερη συνταγή -μελιτζάνες τηγανητές με σάλτσα- σήμερα, ένοιωσα το πόσο ωραία και απλή μπορεί να είναι ετούτη η ζωή μας. Ενώ μαγείρευαν τα χέρια μου, παρέσυραν μαζί και το μυαλό μου σε σκέψεις, μαγειρέματα ιδεών, εικόνων, προσδοκιών...
Στην αρχή βλέπεις τα υλικά να κείτονται ξεχωριστά και το καθένα να έχει το χώρο του, το άρωμά του, την ύπαρξή του. Στο τέλος όμως όλα γίνονται ένα, όλα αγκαλιάζονται, ενώνονται και δημιουργούν κάτι νέο, που συνδυάζει ιδιότητες των εξ ων συνετέθη! Έτσι κάπως, σκέφτηκα, είναι και η ζωή μας. Μέρα με τη μέρα διαμορφωνόμαστε σε κάτι άλλο. Πιο σύνθετο, πιο ωραίο.
Σιγοψινόμαστε με κάποιον έρωτα, δροσιζόμαστε με ένα φιλί ή μια αγκαλιά, μπαίνουμε σε φούρνο που μας εγκλωβίζει και μας λιώνει (αυτός ο φούρνος μπορεί να λέγεται δουλειά), βράζουμε στο ζουμί μας όταν κάτι δεν μας βγαίνει όπως το θέλουμε, πήζουμε στην κούραση και κάνουμε κρούστα τα όνειρά μας, αναζητάμε απεγνωσμένα το αλάτι της ζωής για να νοστιμέψει την καθημερινότητά μας, κάποιες φορές μας βάζουν πιπέρι στο στόμα, ειδικά όταν αναζητούμε τα πικάντικα της ζωής..., κάποιες άλλες φορές σβήνουμε την απογοήτευσή μας στο κρασί, μα πάντα, και αυτό είναι το μόνο σίγουρο στοιχείο της ζωής, αλλάζουμε. Μετουσιωνόμαστε.
Το τι γεύση θα έχει όλο αυτό το ταξίδι εξαρτάται από τον μάγειρα. Και ο μάγειας δεν είναι άλλος από την τύχη και τα γονίδια μας.
Έκαστος στο είδος του και οι νοσηλεύτριες της ΜΤΝ στις συνταγές μαγειρικής! Μετά από κατάλληλη ενημέρωση σήμερα το μεσημέρι έφτιαξα το πρώτο μου μαγειρευτό φαγητό που να τρώγεται: κοτόπουλο φιλέτο γεμιστό, στη λαδόκολα παρακαλώ!! Άλλο να σας λέω και άλλο να βλέπετε και να τρώτε. Και μάλιστα δεν μου πήρε παραπάνω από 1,5 ώρα η αγορά των υλικών, η προετοιμασία και το μαγείρεμα. Τόσο εύκολο και απλό! Αφού δεν πίστευα στα μάτια μου, με έφτυνα μην με ματιάσω!
Τελικά όλα τα πράγματα, με την σωστή καθοδήγηση για το πώς να τα προσεγγίσεις, μπορεί να σου προσφέρουν χαρά και απόλαυση. Τίποτα σε αυτον τον κόσμο δεν είναι εύκολο ή δύσκολο από μόνο του, αλλά ίσως είναι σωστότερο να λέμε ότι έχουν εύκολη ή δύσκολη προσέγγιση. Και η προσέγγιση έχει να κάνει με το δικό μας υπόβαθρο, την δική μας διάθεση να ασχοληθούμε με το αντικείμενο, αλλά κυρίως με την καθοδήγηση που μας δίνει κάποιος που έχει ασχοληθεί πριν από εμάς με το άθλημα καθώς επίσης και με τη θέρμη και τον ζήλο που δείχνει ώστε να μας εξηγήσει αυτά που ο ίδιος έχει αντιληφθεί επί του θέματος (αν όντως έχει αντιληφθεί...).
Εδώ που είμαι πιστεύω θα αλλάξω πολύ... Το να μαγειρεύω με κέφι δεν το είχα φανταστεί ποτέ! Για να δω τι άλλο θα κάνω ώστε να επιβεβαιώσω το ρητό: "ανάγκα και θεοί πείθονται"!
Μάλιστα! Έτσι είναι λοιπόν μια μάχη! Μια πραγματική μάχη, όχι @@ριές!
Η μάχη είναι για τους μαχητές, τους τρελούς και τους φιλόσοφους. Σπανίζουν και οι τρεις κατηγορίες. Και ακόμα πιο πολύ σπανίζει ο συνύπαρξη των τριών αυτών κατηγοριών σε μια μόνο υπόσταση: τον Ιατρό.
Άντε να δούμε πόσο γερές είναι οι πλάτες μας και πόσο από το βάρος του κόσμου μπορούν να σηκώσουν... Αρχίζει η ώρα της αληθινής φιλοσοφίας, η ώρα της αποκάλυψης των αληθινών συναισθημάτων, η ώρα που το παιδί -που κάποτε ονειρευόταν και μετρούσε τα άστρα- καλείται να προασπίσει τα όνειρά του, με ένα όμως αντίτιμο: να γίνει άντρας. Και ο άντρας είναι αυτός που ξεπερνά τα όρια των ονείρων του, φτάνει στις γειτονιές των εφιαλτών, αλλά συνειδητά αποφασίζει να ξαναγυρίσει στα μοσχομυριστά περιβόλια των ονείρων του και να μείνει εκεί για πάντα.
Άντε, καλές αντοχές, απανταχού μαχητές! Παλέψτε να μην παγώσει ποτέ το τρεχούμενο νερό που ποτίζει την ψυχή μας και δροσερεύει την μιλιά μας. Άνθρωπος που αντέχει, είναι άνθρωπος που μπορεί και αρθρώνει λόγο-μιλιά-λαλιά!
"Η Μηλιά" - Λουδοβίκος Ανωγείων - Βενετσάνου,Κανά,Καλημέρη,Τζανουδάκη
(παραδοσιακό - τι άλλο θα ήταν!)
Γιατί μηλιά μου ψήγεσαι και κιτρινοφυλλιάζεις ειν’ τα μήλα σου βαριά ή το νερό σου λείπει
Δεν είν τα μήλα μου βαριά ούτε νερό μου λείπει Κόρη και νιος φιλιώντανε κάτω από τα κλαδιά μου κι ορκίστηκαν στα κλώνια μου να μην ξεχωριστούνε
Αύριο μια μεγάλη μέρα στη ζωή μου. Αύριο πόλεμος. Ιατρικός πόλεμος. Κατευθείαν στην πρώτη γραμμή, με ποδάρια τρεμάμενα... Αλλά ήγγυκεν η ώρα! Στο πεδίο της μάχης θα μάθουμε να μαχόμαστε. Μόνο εκεί, όλα τα υπόλοιπα είναι θεωρητικολογίες.
Απόψε είχε άλλα σχέδια το βράδυ. Πάλι η τύχη παίζει τα παιχνίδια τα δικά της και μου χαμογελά, υπενθυμίζοντάς μου ότι είμαι σε κύματα... πότε πάνω, πότε κάτω, πότε ξανά πάνω, πότε ξανά κάτω...
Αφιερωμένο σε εκείνες τις γυναίκες που πέρασαν από δίπλα μου, αλλά δεν κατόρθωσα να μπω στην ψυχολογία τους και να τις καταλάβω. Αφιερωμένο σε εκείνα τα πλάσματα που δίπλα τους στεκόμουν όπως το "ο" δίπλα στο "ι" στο "οι"! Αν και ζεύγος και πάντα μαζί, το ένα γράμμα διαφέρει από το άλλο κατά πολύ. Και το ερώτημα είναι αν αξίζει να προσπαθήσεις να γεφυρώσεις κάτι που από την -διαφορετική- φύση του δεν γεφυρώνεται εξ'ορισμού.
Να είναι καλά λοιπόν όπου και αν βρίσκονται, ό,τι και αν κάνουν, σε όποια αγκαλιά και αν ξαποστένουν.
Πολλά λόγια, πολλά φρου φρου και αρώματα, μηδαμινή εξυπηρέτηση και ανύπαρκτο αποτέλεσμα. Και η Forthnet και η Hellas on Line με δουλεύουν και δεν μπορώ να έχω γραμμή τηλεφώνου και internet επειδή λένε ότι δεν το υποστηρίζει η γραμμή μου. Κάνοντας αίτηση και στον ΟΤΕ μου είπε ότι μια χαρά είναι η γραμμή μου. Όμως δεν επιλέγω τον κύριο ΟΤΕ γιατί είναι πανάκριβος στις χρεώσεις και τα πάγιά του.
Αποτέλεσμα: εδώ και 3 μήνες δεν έχω internet στο σπίτι. Δυσκολεύομαι να έχω πρόσβαση στην πληροφόρηση. Δεν με πειράζει τόσο αυτό, όσο ότι κάποιοι κύριοι των εταιρειών είναι το λιγότερο άνανδροι να με πάρουν ένα τηλέφωνο και να μου εξηγήσουν το πρόβλημα. Πολλά υπόσχονται, αλλά στην ουσία τους είναι ψεύτες και άνανδροι. Όλα είναι φτιασιδωμένα και πουδραρισμένα. Από κάτω υπάρχει σαπίλα και βρώμα.
Το ίδιο μοτίβο ισχύει για πολλούς συνανθρώπους μας, αυτούς που ο φίλος μου ο Μάνθος αποκαλεί "μέσο όρο", οι οποίοι φτιάχνονται, καλωπίζονται υπέρμετρα και κάπου ο πραγματικός τους εαυτός πνίγεται και χάνεται μέσα στα ρουζ και τα μέικ-απ. Έτσι όλα καταλήγουν να είναι μια εικόνα, που όταν πας να την κρατήσεις στα χέρια σου, να την χαϊδέψεις ή να την μυρίσεις, λιώνει και αποσυντίθεται. Είναι όπως μερικοί συνάδερφοι που ξύνουν τα γεννητικά τους όργανα, ενώ για τους περισσότερους φαίνονται ότι είναι εργατικοί, συνεπείς, προσηνείς και πολύ κοινωνικοί! Ή ακόμα είναι όπως μερικές γυναικούλες που σου φαίνονται απαστράπτουσες όταν τις ρίχνεις το βράδυ στο κρεβάτι, αλλά το επόμενο πρωί αντικρύζεις την σκληρή πραγματικότητα.
Τι να πώ; Όταν είσαι εκτός του διαστήματος x +- 2SD , τότε βλέπεις τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Και τρελένεσαι. Ή αντέχεις. Η πρώτη επιλογή είναι η εύκολη. Η δεύτερη είναι η υπεράνθρωπη.
"...Δεν θέλω τίποτε άλλο, παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της και είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά..."
(Ημερολόγια Καταστρώματος Β' - Σεφέρης Γιώργος)
Προφητικά τα λόγια του. Τελικά υπάρχουν κάποιοι που μας τα λένε και τα ξαναλένε τα κακώς κείμενα, αλλά εμείς εκεί... χώνουμε την στρουθοκαμηλίσια κεφάλα μας στο έδαφος για να κρυφτούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Καλά να πάθουμε. Ένα σκέφτομαι μόνο: ότι η μειοψηφία τραβά το ζόρι και η πλειοψηφία καλοπερνά. Ποιός θεός και ποιά φύση φτιάξανε αυτόν τον κωλοκανόνα γαμώ την κοινωνία μου;
Σε λίγες ώρες η Σελήνη θα κρύψει τον ζωοδότη Ήλιο. Σε λίγες ώρες το άστρο της ζωής μας θα σφαλίσει για ελάχιστα δευτερόλεπτα τα βλέφαρά του, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξαποστάσει στο κοσμικό του ταξίδι και να κάνει έναν εσωτερικό απολογισμό.
Χρειάζεται να ρίξεις σκοτάδι μέσα σου για να κατορθώσεις να διακρίνεις -αν υπάρχει- έστω και την παραμικρή αχτίδα της ύπαρξής σου.
Όσες φορές έχω προσπαθήσει να εκ-λείψω από τα εγκόσμια και από το συμπαντικό στερέωμα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια από κάπου να στερεωθώ, πάντα καταλήγω στο ακόλουθο άσμα, που μου το αφιερώνω.
Καλό βράδυ κύριε Ήλιε, καλή αντάμωση σε κάμποσα εκατομμύρια χρόνια όταν και οι δυο μας θα είμαστε πλέουσα αστερόσκονη που θα χρυσαφίζει στα βλέφαρα της κυρα-Πούλιας, όταν τα βράδια θα στολίζεται και θα καλωπίζεται για να βγει σεργιάνι.
Σήμερα μας μιλούσε επί 1 περίπου ώρα ένας επιμελητής χειρουργικής που φεύγει από το νοσοκομείο που είμαι, προφανώς γιατί έχει μια καλύτερη πρόταση να δουλέψει αλλού.
Άκουσα τόσες @@ριές, που θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν μας έκαναν κύρηγμα όλοι οι μεγαλοκαθηγητάδες και το μόνο που κερδίζαμε ήταν να νυστάξουμε περισσότερο για να κοιμηθούμε με μεγαλύτερη όρεξη όταν φτάσουμε σπίτι.
Επίσης κατάλαβα ότι άλλο επιστήμοντας και άλλο άνθρωπος. Κάποιος μπορεί να είναι πολύ καλός στη δουλειά του -ο εν λόγω θεωρείται πολύ καλός στο νοσοκομείο- αλλά σαν προσωπικότητα να μην έχει ολοκληρωθεί, να είναι αφιλοσόφητος, να έχει συμπλέγματα κοινωνικά και προσωπικά και να μην μπορεί να σταθεί απέναντί σου αντρίκεια. Ειδικά μάλιστα όταν αυτός ο τύπος προσπαθούσε να φιλοσοφήσει και να μας πει εν συντομία τι είναι η ιατρική μέσα από τη δική του καριέρα, που μόνο προβολή του εαυτού του έκανε στην τελική, τότε λυπάσαι κάποιους ανθρώπους που είναι τόσο μακρυά από τα μεγάλα και ωραία νοήματα αυτού του κόσμου.
Σε κάποια φάση μας ρώτησε ποιος νομίζουμε ότι φταίει που νοιώθουμε τα ποδάρια μας να τρέμουνε σε αυτά τα πρώτα μας ιατρικά βήματα. Μην είναι η σχολή μας; Μην είναι ο εαυτός μας; Μην είναι τα νοσοκομεία; Τότε μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα του Βάρναλη "οι Μοιραίοι" και του απαντάω με φωνή στεντόρια: "φταίει πρώτα από όλα το κρασί! όπως είπε και ο Βάρναλης!" και τον είδες να ξαφνιάζεται. Μήπως δεν ήξερε τον συγκεκριμένο στίχο; Μήπως δεν ήξερε τον Βάρναλη; Με αυτές τις σκέψεις άρχισα να ξαφνιάζομαι εγώ, αλλά ησύχασα και συνέχισα να κάνω πως τον ακούω τον τύπο! Τι να πεις σε έναν βλάκα, που σε ρωτάει χαζομάρες, μιας και στη φάση που είμαστε μπορεί να μας βοηθήσει μόνο με το να μας πάρει από το χεράκι και να μας μάθει ιατρική σκέψη, και όχι με το να μας μαζεύει σε ένα δωματικάκι και να αμπελοφιλοσοφούμε, κάνοντας το κομμάτι του απέναντι στα γκομενάκια - αγροτικίνες συναδέλφους; Τι να πεις σε αυτόν, ο οποίος με είχε κράξει όταν είχα μπει μια φορά σε ένα χειρουργείο που χερουργούσε αυτός, γιατί δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω, λέγοντάς μου ότι το πόστο μου είναι να βάζω καθετήρες και levin στα ΤΕΠ και όχι να είμαι στα χειρουργεία; Και όταν του απάντησα ότι αυτά τα έχω κάνει επανειλημμένως και ότι ενδιαφέρομαι να δω και άλλα πράγματα, μου ανταπάντησε: -Πολύ άνετο σε βρίσκω!
Ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα -για να μην πω σιχάθηκα!- τους τύπους που το παίζουν ότι αντιστέκονται στο σύστημα, που κάνουν κύρηγμα, που το παίζουν άνετοι, που κατόρθωσαν να είναι επιστήμονες αλλά όχι ανθρώπινες προσωπικότητες. Βαρέθηκα αυτούς που αναζητούν θεωρητικά τον υπαίτιο μιας κατάστασης και την ίδια ώρα βαριούνται, για να μην πω αδυνατούν, να σου δώσουν οι ίδιοι μια πραγματική λύση. Δεν χρειάζεται η κοινωνία μας -και ιδιαίτερα η ιατρική- αναλυτές των προβλημάτων, αλλά άτομα που είναι διατεθιμένα να δώσουν λύσεις καθημερινά και έμπρακτα. Τέρμα οι αμπολοφιλόσοφοι και οι άβουλοι!!! Όποιος έχει @@ ας αναμετρηθεί με το θεριό!
Ξέρω ένα πράγμα: αυτοί που αντιστέκονται, αντιστέκονται με τις πράξεις τους και ποτέ δεν λένε ότι αντιστέκονται, αλλά το διακρίνεις από κάθε τους κίνηση. Εξάλλου "οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά..." όπως είπε και ένας άλλος ποιητής.
Οι μοιραίοι
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές, (απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα) όλη η παραία πίναμε εψές, εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο και κάπου εφτυούσε καταγής, ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής! Οσο κι ο νους αν τυραννιέται άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα και βάθος του άσωτου ουρανού, ω! της αυγής κροκάτη γάζα γαρούφαλλα του δειλινού, λάμπετε-σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα παράλυτος - ίδιο στοιχιό του άλλου κοντόμερη η γυναίκα στο σπίτι λιώνει από χτικιό, στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! -Φταίει ο θεός που μας μισεί! -Φταίει το κεφάλι το κακό μας! -Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! "ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί, σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας εύρει, μας πατεί: δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Σαν σήμερα το αστρονομικό ημερολόγιο αναφέρει ότι πραγματοποιήθηκε η πρώτη προσεδάφιση στον δορυφόρο μας, στη αδερφή μας Σελήνη. Δεν ξέρω αν πράγματι έγινε όλο αυτό ή αν ήταν ένα καλοστημένο χολουγουντιανού τύπου σκηνικό για να αποκατασταθεί το ηθικό της NASA και μαζί όλων των ΗΠΑ, μιας και το αντίπαλο δέος, η Σοβιετική Ένωση, είχε ήδη καταγράψει αρκετές επιτυχίες στην κατάκτηση του ουρανου! Ό,τι και αν έγινε πάντως, θέλω να σταθώ σε δυο άλλα σημεία:
Όταν ο Νιλ Άρμστρονγκ άνοιξε την πόρτα της μικρής σεληνακάτου και πάτησε το πόδι του στη Σελήνη είπε: "ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα...". Αναλύστε σας παρακαλω αυτήν την πρόταση. Στην ουσία μιλάει για την ανθρώπινη κοινωνία και τα κατορθώματά της. Μιλάει δηλαδή για την δύναμη που έχει ο άνθρωπος σαν σύνολο και όχι σαν μονάδα, καθώς τονίζει ότι αν κατορθώνει κάποια πράγματα είναι επειδή του παρέχει τα κατάλληλα εφόδια η ίδια η κοινωνία στην οποία ζει, μεγαλώνει, μορφώνεται και προτυποποιεί. Όλη αυτή η ιδέα είναι ένα ιδεατό μοντέλο της κοινωνίας στην οποία θα έπρεπε να ζούμε. Όλο αυτό ήταν ένα μήνυμα από τον Νιλ Αρμστρονγκ που εξέπεμψε προς τα πέρατα του σύμπαντος.
Στην συνέχεια όταν κατέβηκε και ο Έντγουιν Μπαζ Ώλντριν, ο δεύτερος της αποστολής, αναφώνησε: "Υπέροχη... Υπέροχη μοναξιά!" Αυτός τώρα εξέπεμψε ένα άλλο τεράστιο μήνυμα: την μαγεία που μπορεί να έχει η μοναξιά. Την δύναμη, την εκφραστικότητα, την ηρεμία, την εσωτερική γαλήνη που αποπνέει η μοναξιά.
Αυτά τα δυο μηνύματα είναι αλλά και συνάμα δεν είναι αντιφατικά. Ο πρώτος μιλάει για την δύναμη της ομάδας, του συνόλου. Ο δεύτερος για την δύναμη της μονάδας, της μοναχικής ύπαρξης του ανθρώπου και τις μάχες που δίνει, όταν απέναντί του έχει απογυμνωμένο τον εαυτό του και μόνον! Ποιός από τους δυο εξέφρασε καλύτερα το τι εστί άνθρωπος απέναντι στο συμπαντικό κοινό που εκείνη την ώρα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την παράσταση; (την λέξη παράσταση λάβετέ την μεταφορικά ή κυριολεκτικά, αναλόγως με το τι πιστεύετε ότι έγινε τότε, 40 χρόνια πριν...). Και οι δυο ήταν άνθρωποι, που ο καθείς τους άρθρωσε από την πλευρά του την ερμηνεία της λέξης άνθρωπος.
Άνθρωπος λοιπόν κύριοι και κυρίες μου είναι και οι δυο αυτές πλευρές που ακούστηκαν (;) από τους δυο αστροναύτες στις 20 Ιουλίου 1969. Είναι μια μίξη της μοναχικής του και της συλλογικής του υπόστασης. Και εκεί κρύβεται η ισορροπία σε έναν άνθρωπο. Στο κατά πόσον δηλαδή θα κατορθώσει να συμβιβάσει αυτές τις δυο αντιθετικές δυνάμεις, που τραβούν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Στο κατά πόσον ο εαυτός του θα μπορέσει να εισχωρήσει ανάμεσα στις ζωές των άλλων, αλλά συνάμα και κατά πόσον θα αφήσει χώρο μέσα του να εισχωρήσουν οι υπόλοιποι!
Υ.Γ.: Μια σημαντική υποσημείωση: αν κάποιος είναι ρομαντικός, δεν θα κατορθώσει ποτέ να τα συμβιβάσει αυτές τις δυο αντιθετικές δυνάμεις που τυραννούν τον άνθρπωο, αλλά θα κείται έρμαιο πότε στη μια πλευρά και πότε στην άλλη. Ένα όμως είναι σίγουρο: όποια πλευρά και αν ακολουθεί, θα την ακολουθεί παθιασμένα, δινόμενος ολοκληρωτικά και αυτοθυσιαστικά. Άρα λοιπόν ό,τι αναφέρθηκε σε αυτό το post, δεν αφορά τους ρομαντικούς, καθώς αυτοί είναι άλλο είδος ανθρώπου, δεν καταλαβαίνουν τίποτα, είναι στον κόσμο τους και θα παραμείνουν κλεισμένοι σε αυτόν και καταδικασμένοι να προσπαθούνα να συμβιβάσουν τα ασυμβίαβαστα (όπως η αρχή της απροσδιοριστίας ένα πράγμα, που όταν πας να πλησιάσεις περισσότερο μια πληροφορία τότε χάνεις από την άλλη και τανάπαλιν).
Γυναίκες. Αψυχολόγητα πλάσματα. Σαν τις γάτες. Εκεί που νομίζεις ότι είσαι φίλος τους, κάνουν μια απότομη κίνηση, σε γραντζουνούν και σου αφήνουν μόνιμα σημάδια. Και εκεί πάλι που λες ότι δεν πρόκειται ποτέ να τις πλησιάσεις, άξαφνα σου νιαουρίζουν, σου κωλοτρίβονται, υψώνουν την ουρίτσα τους και σε αφήνουν να τις χαϊδεύεις και να τις χαϊδεύεις και να τις χαϊδεύεις...
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις γάτες. Δεν τις καταλάβαινα ρε παιδί μου, πώς αλλιώς να σας το πω; Είχα μια περίεργη σχέση μαζί τους από πάντα, ή πιο σωστά ελληνικά: εξαποκανέκαθεν! Στο ίδιο συμπέρασμα νοιώθω ότι καταλήγω μέρα με τη μέρα και με τις γυναίκες. Για να δούμε σε τι σημείο θα καταλήξω! Λέτε να είναι το σημείο G ; Οψόμεθα!
Η χτεσινή βραδιά ήταν μια ωραία βραδιά. Με συμπύκνωση συναισθημάτων, σκέψεων και μελωδιών. Είχαν έρθει στη Μυτιλήνη ο Γιάννης Βαρδής και ο Γιώργος Λιανός. Όσο και αν περιμένανε μερικοί να μην πάω και να μην έχω τέτοια ακούσματα, σας πληροφορώ ότι ήξερα πως θα περάσω καλά και πράγματι πέρασα πολύ καλά. Σε ένα οικογενειακό κλίμα -δεν ήμασταν παραπάνω από 100 άτομα, πίκρα ε;- αλλά δίπλα στο κύμα, με την πόλη της Μυτιλήνης στο backround της οπτικής μας εικόνας και τον έναστρο ουρανό να καθρεφτίζεται στη θάλασσα, το μουσικό ταξίδι άξιζε τα 12 ευρώ. Οι δυο τραγουδιστές, όχι τέλειοι φωνητικά, αλλά με τρομερή διάθεση και αίσθημα διασκέδασης απέναντι στην παταγώδη αποτυχία της συναυλίας, είναι σίγουρο ότι το χάρηκαν περισσότερο από όλους μας. Άρα, βλέπεις ότι πίσω από το φτιασίδωμα του φακού που αντικατοπτρίζει την κάθε κατινιάρικη διάθεση πρωινάδικου, κρύβονται άνθρωποι που η ματαιοδοξία και ίσως η οικονομική ανάγκη, τους κάνει να ξευτιλίζονται. Ίσως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται πισω από τα φώτα της δημοσιότητας. Ίσως...
Σήμερα κατάφερα να δω και το τελευταίο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς "Καρυωτάκης". Είναι μια από τις καλύτερες σειρές όσον αφορά την απόδοση μιας ολόκληρης εποχής, το ψυχογράφημα μιας ολόκληρης κοινωνίας, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος και απειλούν ακόμα και την επιβίωσή του και τέλος την ποίηση, που αντιστέκεται απέναντι στην αλλοτρίωση και αποτελεί πύλη διεξόδου από την απόγνωση, το αβέβαιο και το άδικο της μικρής καθημερινότητάς μας.
Τι να πώ... Να πω για τόσους άγνωστους ανθρώπους που πέρασαν από τούτη τη γη και έδωσαν τον δικό τους αγώνα, χωρίς κανείς να τους αντιληφθεί; Να πω για το πόσοι άνθρωποι χάθηκαν από ασθένειες που σήμερα η Ιατρική τις αντιμετωπίζει πολύ εύκολα; Να πω για τον έρωτα που μπορεί και φτερακάει ακόμα και υπό τις πιο δύσκολες και δυσμενείς συνθήκες; Να πω για το τι τραβούσαν οι γυναίκες της εποχής; Να πω για τη διαφθορά που κυριαρχούσε στην ψυχή των περισσοτέρων; Να πω για την τεράστια κοινωνική αδικία που χώριζε τις οικονομικές τάξεις;
Να πω ότι μου έχουν πει πως αν ήμουν ποιητής εκείνης της εποχής θα ήμουν σαν τον Καρυωτάκη...; Δεν ξέρω αν θα πρέπει αυτό να με κάνει να χαίρομαι ή να θλίβομαι.
Πόση απόσταση απέχουν δυο άνθρωποι μεταξύ τους; Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του διπλανού μας; Ή πιο σωστά, έχει νόημα και αξία να δούμε τον κόσμο μέσα από την οπτική του άλλου;
Πιστεύω ότι η προσπάθεια να δούμε τα γεγονότα μέσα από τον άλλον, είναι μια καθαρή προσπάθεια επικοινωνίας και σεβασμού της ύπαρξης του άλλου συνανθρώπου μας. Θα μου πείτε βέβαια, υπάρχει κάποιο όριο σε αυτήν την προσπάθεια, καθώς πρέπει να ξεπεράσουμε κάποια δικά μας όρια για να φτάσουμε και να μπούμε στα όρια του άλλου. Όλο αυτό είναι ένα ωραίο παιχνίδι (τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, εκεί που δεν έχουμε ακόμα χοντρύνει το παιχνίδι). Το ακόμα πιο ωραίο όμως είναι οι όροι που έχει αυτό το παιχνίδι. Και τους όρους τους βάζουμε, τους υπακούμε ή τους παραβαίνουμε εμείς οι ίδιο και μόνο! Άρα μέγιστη σημασία έχει με τι όρους παίζουμε και με τι όρους μπάζουμε και τους άλλους στο παιχνίδι μας. Με όρους καθαρούς και έντιμους, ή με σημαδεμένες τράπουλες, άσσους στο μανίκι και μπλόφες; Διαλέγει ο καθείς και παίρνει, διαλέγει ο καθείς και παίζει.
"Μέσα από σένα" - Ευανθία Ρεμπούτσικα
Τι ζητάμε;
Τι είναι αυτό που ψάχνουμε στη ζωή;
Το ‘χει κανένας βρει;
Υπάρχει αλήθεια ή υπάρχει μόνο η σιωπή;
Ερωτήματα πολλά,
απάντηση με βεβαιότητα δεν δόθηκε ποτέ.
Αν υπάρχει, αξίζει η τυραννία της ψυχής…
Αν πάλι όχι, ασήκωτο το βάρος της σιωπής…
Που να βρίσκεται η αξία της ζωής;
Στα βράχια ποιας ακτής;
Έχω μάτια ανοιχτά, νου σε αγρύπνια,
όταν όμως η απάντηση τυχαία βρεθεί μπροστά,
εγώ μπορεί να έχω νύχτα.
Το ταξίδι πολυτάραχο, σαν ταξίδι πειρατών,
μύθος ή πραγματικότητα η ύπαρξη θησαυρών;
Ίσως οι κουρσάροι δαμάζοντας τα κύματα του νου,
κατορθώνουν να αντικρύσουν τα χρώματα του ουρανού.
Θα περιμένω… Θα ψάχνω… Έστω και μόνος.
Μα όταν το βρω τι θα είναι πιο μεγάλο, η χαρά ή ο πόνος;
Όνειρα, εφιάλτες, φόβοι, πόθοι, προσδοκίες,
όλα ανακατεμένα στου μυαλού τις συνοικίες.
Μπερδεύεται η γλώσσα, πλανεύεται η σκέψη,
πώς λοιπόν να μιλήσω, πώς το αίνιγμα να λύσω;
Έχω δυνάμεις; Έχω τόξα στη φαρέτρα;
Και τότε ακούγεται η κοσμική σιωπή να ψιθυρίζει:
«Το παρελθόν σου μην αφήσεις άγκυρα στη ψυχή σου να γενεί,
'Οταν κοιτάς τα αστέρια, έχοντας ένα από αυτά αγκαλιά, το μόνο που έχεις διάθεση και δύναμη να κάνεις είναι ευχές. Οι ευχές είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να δει πιο πέρα από το στενό παρόν, να υπερβεί το χωροχρόνο και να εκτιμήσει το μέλλον. Είναι μια αντίσταση στο αδιαχώρητο παρόν του, που δεν χωρά το μέγεθος των συναισθημάτων που νοιώθει, είτε είναι θετικά συναισθήματα είτε όχι. Προσπαθεί να εξασφαλίσει το μέλλον του ως προς το παρόν. Να διατηρήσει το παρόν του αν αυτό είναι καλό, ή να το αλλάξει αν αυτό δεν είναι. Και ο μόνος τρόπος που μπορεί να κάνει αυτή την αλλάγή είναι κλείνοντας συμφωνία με τα αστέρια του ουρανού, που φαίνεται να βλέπουν τα πάντα από ψηλά και έτσι να τα καθορίζουν ως ένα βαθμό.
Γι'αυτό σας προτρέπω να βγείτε το βραδάκι έξω, να ξαπλώσετε σε μια ωραία παραλία, εκεί που μόλις σταματά το κύμα, να αφουγκραστείτε τη μουσική της θάλασσας, να κοιτάξετε έπειτα ψηλά, να νοιώσετε τη μελωδία των άστρων που περιπαιχτικά σας κλείνουν το αστραφτερό τους μάτι και αν έχετε κάποιον δίπλα σας να τον αγκαλιάσετε. Και αν τυχόν σας ξεφύγει κατά λάθος κανένας αναστεναγμός μην προσπαθείστε να τον μαζέψετε πίσω, αλλά ξεπροβοδίστε τον και με την πνοή σας ευχηθείτε να φτάσει ως τα άστρα.
Χτες ήταν μια όμορφη βραδιά, παρέα με τους Χαΐνηδες, που με φόντο το κάστρο της Μυτιλήνης, μας ταξίδεψαν για μια ακόμη φορά σε μονοπάτια που λίγοι βαδί-ζουν. Νοιώθεις όταν ακούς την μουσική τους, ότι τίποτα δεν τελείωσε ακόμα, ότι κάποιοι αντιστέκονται και παλεύουν με του σύμπαντος τις μυστικές δυνάμεις. Και αυτή η μουσική! Τι ανακάλυψη (προσοχή:όχι εφεύρεση) του ανθρώπου! Τι όπλο, τι γαλήνειο μεταφορικό μέσο για τα ταξίδια του μυαλού...
Εις υγείαν και πάντα να ανταμώνουμε ωρέ παίδες! Εξάλλου η επικοινωνία δεν πρέπει να είναι για χόρταση αλλά για μεζεκλίκι, όπως είπε και ο Αποστολάκης!
Και εκείνο το μαντολινάκι, πώς κελαηδούσε ανέμελο, διαμαντένιο, δροσερεύοντας της καρδιάς την πύρα...
Σήμερα το αισθητήριό μου της αδικίας χτύπησε κόκκινο. Σήμερα το όριο αντοχής μου και υπομονής για την αδικία σε πλαίσιο κοινωνικής συμβίωσης (αλήθεια θα υπήρχε αδικία αν δεν υπήρχε κοινωνική συμβίωση;!) ξεπεράστηκε. Είναι όπως όταν το επικίνδυνο νέφος της ατμόσφαιρας ξεπεράσει κάποια επικίνδυνα όρια, που χτυπάνε καμπανάκια, κουδουνάκια και λοιπά πυράκια… Η αλήθεια είναι ότι και στην περίπτωση που σας λέω πρόκειται για νέφος, για καπνό… μα τι λέω! για καπνούς και μάλιστα πυκνννούς… που πάνε να σε πνίξουν, με την τοξικότητα όσο και με τη μπόχα τους… Ο καπνός αυτός προέρχεται από κάποιους καμένους εγκεφάλους που έχουν κολλήσει και όσο και αν αντανακλαστικά προσπαθούν να ξεκολλήσουν από εκεί που έχουν βουλιάξει, δεν τα καταφέρνουν. Και πού έχουν κολλήσει; Στον αξεπέραστο, ανυπέρβλητο, έναν και μοναδικό: ΕΑΥΤΟ τους!
Εαυτούληδες όλοι τους, χωρίς ίχνος αλτρουισμού, χωρίς διάθεση να αλλάξει κάποια κατάσταση, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός εαυτού. Τι λέω τώρα ε; Το πιο ωραίο ξέρετε όμως πιο είναι; Ότι όλοι αυτοί φαίνονται χαλαροί, με γελάκια, σαν κάτι παρθενοπιπίτσες που σου κωλοτρίβονται όπως τα πρόβατα στην γκλίτσα του τσοπάνη αν θελήσεις να τους βοηθήσεις και μετά σε αντιμετωπίζουν σαν να μην σε ξέρουν… σαν να είσαι ένα αναλώσιμο της καθημερινότητάς τους, σαν να σε γνωρίζουν πρώτη φορά.
Μήπως εγώ δίνω περισσότερο χώρο στον άλλον να μπει και να αλωνίσει μέσα μου, έτσι απλά, σαν να φιλοξενώ έναν καλό φίλο από τα παλιά; Μήπως εγώ έχω προγραμματιστεί λάθος; Μήπως η αίσθηση του αλτρουισμού έχει κατασπαράξει κάθε ίχνος υγιούς και προστατευτικού εγωισμού μου;
Γιατί υπάρχουν ώρες και φορές που νοιώθω ότι όλη μου η φύση είναι μαρξιστικοχριστιανική; (Αντιφατικός όρος; Δεν νομίζω… έχουν κάτι κοινό μαρξισμός και χριστιανισμός στην βάση τους και στην ουσία τους. Ισχύει η μαθηματική σχέση: εαυτός < έτερος . Με άλλα λόγια, ο άλλος –και τονίζω ο οποιοσδήποτε άλλος- είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον εαυτό. Ο άλλος έχει προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση και βοήθεια από τον έρημο εαυτό). Πώς γίνεται η ικανοποίηση που θέλω να έχω σαν ον (σημ.: το ον υποκοριστικό του ζωντόβολ-ον…), να προέρχεται από το χαμόγελο των άλλων; Περίεργο πράγμα αυτή η ικανοποίηση!
Σήμερα ένοιωσα όπως τότε, μαθητής ων (σημ.: το ων υποκοριστικό του ζωντόβολ-ων…), που ενώ όλοι μετά τα μάθημα πήγαιναν στο φροντιστήριο, εγώ πήγαινα στο δωματιάκι μου, έχοντας να παλέψω με τέρατα, το κυριότερο των οποίων ήταν ο ψυχοφθόρο ερώτημα: βαδίζω σωστά; ρε μήπως κάνω χαζομάρα που τραβώ αυτόν τον δρόμο;
Καταλάβατε κύριοι; Πάντα το ερώτημα γυρίζει και προσβάλλει την ύπαρξή σου, μπαίνει η υποψία μήπως είσαι χαζός, μήπως είσαι προβληματικός, μήπως υστερείς… και πάντα αυτό το σφίξιμο στο στήθος ρε γαμώτο,πάντα αυτή η παραζάλη, που σε συνδυασμό με την αϋπνία, δημιουργούν μια κατάσταση νιρβάνα, όπου δεν ξέρεις αν κοιμάσαι ή είσαι ξύπνιος.
Σήμερα όμως έχω βρει κατάλληλο φάρμακο, και τα συμπτώματα δεν κρατάνε τόσο πολύ όπως τότε, μαθητούδι στο χωριό… Είπαμε: όταν βρίσκεσαι σε στενό-χώρο παίρνεις τη βοήθεια του τηλεφώνου. Αρκεί να έχεις δυο πράγματα: φίλους και τηλέφωνο. Έτσι τηλεφωνώντας σε φίλο καλό κατόρθωσα και βγήκα από τις συμπληγάδες της σκέψης μου.
Ευχαριστώ τον φίλο όπως και την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που μας πάει μπροστά… connectingpeople! (το connecting μεταφράζεται σαν συνδέοντας, βάζοντας στην πρίζα, πριζώνοντας…).
Πλέον, ασφαλής και σε ζεστή αγκαλιά λέω: να παν να κάνουν έρωτα όλοι τους!!
"Αυτοί που περιμένουν" - Ν.Ξυλούρης - Γ.Ρίτσος - Χρ.Λεοντής
Συνεχίζοντας από τα σχόλια του προηγούμενου post, για τη χρήση των αριθμών και για το αν μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε για να ερμηνεύσουμε αυτό το σύμπαν (ή κάθε είδους σύμπαν, όπως αυτό που κρύβει μια γυναίκα!) πιστεύω ξεκάθαρα το εξής: καλοί οι αριθμοί, χρήσιμοι, διευρύνουν το πνεύμα μας και την αντίληψή μας, αλλά δεν είναι το άπαν! Με άλλα λόγια διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι πίσω από το σύμπαν κρύβονται τα μαθηματικά. Ναι, υπάρχουν και τα μαθηματικά σε αυτό το σύμπαν, αλλά είναι μια πτυχή του κόσμου αυτού. Αντίθετα, αυτό που κρύβεται πίσω από κάθε τι σε αυτό -τουλάχιστον- το σύμπαν είναι οι Δυνάμεις!
Υπάρχουν σήμερα 4 δυνάμεις που κυβερνούν τα πάντα: η Βαρυτική, η Ηλεκτρομαγνητική, η Ισχυρή Πυρηνική και η Ασθενής Πυρηνική. Αυτές οι δυνάμεις έλκονται, απωθούνται, συνεργάζονται, ανταγωνίζονται, είναι μαζί, είναι χώρια...
Αυτές τις δυνάμεις -που κάποτε ήταν ενοποιημένες- ο ανθρώπινος νους, χωρίς μαθηματικά παρακαλώ, τις έχει ενοιποιήσει στο μυαλό του και τις έχει ονοματίσει με μια λέξη: ΕΡΩΣ!
Έτσι λοιπόν δεν χρειάζονται οι αριθμοί για να ερμηνεύσουμε τον εαυτό μας και τα γύρω από τον εαυτό μας φαινόμενα. Χρειάζεται απλή συν-αίσθηση. Τα υπόλοιπα είναι για να περνάμε τον χρόνο μας.
Δεν έχω βρει καλύτερο και δυνατότερο τραγούδι από το κάτωθι, που να περιγράφει τη δύναμη της ανθρώπινης έλξης ως προς τον συνάνθρωπο... αυτήν την πιο αρχέγονη και πιο πρωτόγονη μορφή έλξης, μακρυά από μαθηματικά, αριθμούς, και σύμβολα... αυτή που εκφράζεται απλώς με το βλέμμα και με ένα σφύξιμο κάπου στο κέντρο του στήθους...
