Επέτειος!

Περίπου 1 χρόνο πριν, στα σκληροτράχηλα βουνά της Λακωνικής Γης, οι ατρόμητοι φαντάροι μας, έδιναν μάχες με τους δικούς τους εχθρούς...

Σε ανάμνηση λοιπόν αυτών των -τελικά ωραίων, ε Ποτούλη;- στιγμών, σήμερα στις Αστροβραδιές αποκαλύπτουμε κάποια ντοκουμέντα από εκείνες τις επικές και ένδοξες ημέρες!

Υ.Γ.: Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στη λατρεία μου, τον Ποτούλλλλ!

This is Sparta (today)...

Δημοσιεύω ένα mail όπως ακριβώς το έλαβα από την φίλη μου, δεσποινίδα Σεμίραμις, βέρα Σπαρτιάτισσα που αγωνιά για την σημερινή επιβίωση της ιστορικής αίγλης της ένδοξης πόλης των Λακαιδαιμονίων. Στη Σπάρτη σήμερα υπάρχουν πολλοί μετανάστες κυρίως από χώρες της Μέσης Ανατολής που πραγματικά "ψωμολυσσούν", που λέμε εμείς εκεί κάτω. Η κατάσταση όμως είναι τραγική... μιλάμε ότι οι άνθρωποι τρώνε από τους κάδους απορριμμάτων των άλλων ανθρώπων... ειρωνικό ε;;

" Έλα βρε συ, Στρατή μου,

αχ αχ, λέω.

Γιατί με πιάσανε οι προβληματισμοί μου, κ δυστυχώς όχι σε κάτι δικό μου, ώστε να ξέρω να κινηθώ, να το λύσω, αλλά, στα της κοινωνίας μας... στα οποία δεν ξέρω τι ορίζω...

Πέραν του γενίκοτερου προβλήματος με τους μετανάστες -κάποιοι τους τάξανε όνειρα & κάποιοι έκλειναν τα μάτια όταν έμπαιναν στη χώρα μας- κ τώρα που είναι εδώ, τι φταίνε αυτοί, που αν πεινάνε κλέβουν οεο? Ένστικτο επιβίωσης απλώς?

Κ αρχίζει ο κύκλος της εχθρότητας, της δυσανέχιας. Κ δε φταίμε ούτε εμείς, ούτε οι ξένοι αυτοί που ελαφρά τι καρδία προωθούν τέτοιες συνθήκες κοινωνικής νοσηρότητας...

Συνειδητοποιώ ότι ο Δήμαρχος της Σπάρτης, μετά από εγκεφαλικό, μετά από ένα χρόνο άδεια, εμφανίζεται σε καροτσάκι σε κάποιο συμβούλιο, (γιατί αλοίμονο, πρέπει να δώσει το παρών για να μην καθαιρεθεί απ' το νόμο)!!! Κ ήθελα να'ξερα αν επικοινωνεί, ή αν είναι οι συγγενείς του που τον κρατούν στη θέση του....

Συγγνώμη, αφήνουμε κάποιον με μειωμένη όραση στο τιμόνι.... !!!! ???

Αχ Σπάρτη μου, κ διάβαζα ενθουσιασμένη αυτές τις μέρες, τον Ηρόδοτο της Α' Γυμνασίου μας.... τα των Περσικών πολέμων, τα των Θερμοπυλών, κ πόσο μεγάλοι οι πρόγονοι μας, πόσο μικροί εμείς, να κλείνουμε το Μουσείο, κ κααααποια στιγμή μήπως, λέω μήπως, αρχίσουν τα έργα για την επέκταση του. Ως τότε, ναι, ας είναι κλειστό. Αχ.

Τι είναι η ψήφος ρε συ??? Είναι τίποτα?? Γιατί είναι τόσο ελάχιστη?? Γιατί δε νιώθουν τίποτα αυτοί εκεί πάνω?? Ότι "μήνυμα" κ να στείλει ο λαός, αυτοί θα το μεταφράσουν κατάλληλα, κ σίγουρα οι καρέκλες τους δε θα κλωνιστούν.

Κ ο λαός στέλνει τους ίδιους!! Στέλνει τους ίδιους!

Κ με το να τα σκέφτομαι μόνο κ να σε ζαλίζω κ σενα που τα έχεις επίσης σκεφτεί χιλίαδες φορές δεν αλλάζω κάτι! Δεν κάνω τίποτα. Δε λογιέμαι έξυπνη κ αρκετή που τα σκέφτηκα, γιατί το αποτέλεσμα είναι μηδεν. Κ η ψήφος δεν αρκεί για να πούμε ότι κάτι κάναμε. Αλοίμονο, είναι το λιγότερο... (είναι υποχρέωση άλλωστε....). Κ όμως, θα συνεχίσω στην καθημερινότητα μου, μετά από αυτό το ενθουσιώδες ξέσπασμα....

Σε φιλώ, πρέπει να σ'αφήσω τώρα."

Το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω, είναι να παραθέσω το νόμο 3434/06 -τον βρήκα επιτέλους!- που κατοχυρώνει επίσημα πώς η λευκή ψηφος -που για μένα είναι ψήφος διαμαρτυρίας- αμαυρώνεται, βιάζεται, εξευτελίζεται και τελικά νεκρώνεται από το ίδιο το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας που η ίδια τη δημιούργησε για να τη στηρίζει δημοκρατικά... Ξανά ειρωνικό ε;

Θαυμάστε τα ονόματα των κυρίων που νοιάζονται για μας, για τους δίπλα μας, για ένα καλύτερο αύριο εθνικό μα και παγκόσμιο...

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας...

Πραγματικά αναρωτιέμαι τι πρόσωπο έχει σήμερα η Σπάρτη; Ή τι έχει μείνει από εκείνη την ιστορική Σπάρτη, με την αυστηρή κοινωνική οργάνωση και δομή που εκπαίδευε όσο καλύτερα μπορούσε τα παιδιά της με απώτερο σκοπό όμως να την προστατεύσουν;;; (μη μου πείτε το γαμημένο το ΚΕΕΜ, γιατί ο μόνος σκοπός της αυστηρότητας του είναι να ξεκαυλώνουν κάποιοι παπάρες καραβανάδες σε απλά φανταράκια... Μαλάκες στρατιωτικοί!!! Κακώς εννοείται την αυστηρή εκπαίδευση: ο βασιλιάς Λεωνίδας πολεμούσε, έτρωγε, κοιμόταν και έκλανε δίπλα στους υπόλοιπους 300, και όχι μέσα από τη λιμουζίνα του, πίσω από την εφημερίδα του Πρωταθλητή ή μέσα από τα αστέρια και τις φλόγες στο πέτο... Άντε συγχίστηκα πάλι!) Μήπως εκείνοι οι 300 προσπάθησαν κάτι να μας πουν και εμείς δεν το καταλαβαίνουμε; Μήπως μόνο αν η κοινωνία βοηθήσει τα παιδιά της, θα βοηθηθεί και η ίδια τελικά...;;

Αν αυτά τα ερωτήματα παραείναι βαριά... ακολουθήστε τη δεύτερη άποψη του προηγούμενου post και παραγγείλετε μια πίτα, μόνο μην ξεχάσετε να βάλετε και πατάτα, γιατί αλλιώς...

Αντιρρησίες Συνείδησης

Και επειδή το θέμα του στρατού ποτέ δεν φεύγει από το μυαλό του άντρα, τόσο αυτού που δεν έχει ακόμα πάει, αλλά κυρίως αυτού που έχει ήδη πάει, ένα συχνό θέμα συζήτησης της ανδροπαρέας είναι ο στρατός!

Καθόλου συχνό όμως δεν είναι το θέμα του "αντιρρησία συνείδησης", και αυτό όχι χωρίς λόγο. Πιστεύω σκόπιμα έχει αποσιωπηθεί αυτή η πλευρά του νόμου, που δίνει ακλόνητο δικαίωμα σε κάποιον να μην καταταχθεί στις Ένοπλες Δυνάμεις! Ενός νόμου βέβαια όχι χτεσινού, αλλά που με τις προτεραιότητες που δίνει η κοινωνία μας και κυρίως με την (παρα)πληροφόρηση που δέχεται, τείνει να γίνει ξεθωριασμένος.

Πάλι καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: θέλει συνεχές ψάξιμο, συνεχής εγρήγορση για το τι συμβαίνει γύρω μας και συνεχής προσπάθεια για ενημέρωση. Και φυσικά αμφισβήτηση σε όλα, από τα πιο σταθερά μέχρι τα πιο ασταθή κοινωνικά μοντέλα έκφρασης του σημερινού ανθρώπου!

Τσεκάρετε το κεφάλαιο Ι' του παρακάτω νόμου:

http://www.antirrisies.gr/files/N3421_2005.pdf

Φτου ξελευθερία!

Πρώτη φορά ανασαίνω καυσαέριο και μου αρέσει... Πώς νοιώθουν άραγε οι φυλακισμένοι; Πώς οι ισοβίτες; Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από την ελευθερία. Όμως... πού είναι η ελευθερία κρυμμένη;
Απολύθηκα από τις στρατιές της μητέρας πατρίδας και εκεί που λέω ότι αφήνω πίσω μου την απαράδεκτη αυτή "μαμά", βρίσκομαι αντιμέτωπος με τους πατέρες αυτής της πατρίδας! Όχι έναν, όχι δυο, αλλά... 300 και μάλιστα "εθνοπατέρες"! Ειλικρινά αρχίζω να απορώ πού είναι πιο παράλογα τα πράγματα: εντός ή εκτός στρατού;
Ρε μπας και φταίει η απότομη δόση ελευθερίας που πήρα και όλα μου φταίνε; (Μήπως είχε δίκιο ο Παράκελσος που είπε ότι αυτό που διακρίνει το φάρμακο από το φαρμάκι είναι η δοσολογία;) Μήπως ρούφηξα αρκετές τζούρες καυσαερίου και με πείραξε το τόσο CO2 στον εγκέφαλο!? Τι να πώ; Βγήκα με όρεξη να αρχίσω να γίνω παραγωγικός και όχι μπουχέσας που σε θέλει ο στρατός... αλλά μου φαίνεται ότι η κοινωνία όχι μόνο μπουχέσα αλλά και λοβοτομημένο σε επιθυμεί!
Αρκετη γκρίνια όμως... έχω να δω και φίλους (που ελπίζω να μην μου πουν πεθαμένες καλησπέρες...).
Οι εντυπώσεις και οι κριτικές για την στρατιωτική θητεία στην επόμενη συνάντησή μας!
Ως τότε φτου και βγαίνω...

Βγαίνω παραπονούμενος κύριε διοικητά!

- Λόχους! Προυσοοοο-χή! Ημι-ανάπαυσις! Προυσοοοο-χή! Όσοι είναι για την αναφορά του λόχου να εξέλθουν!
Οι παραπονούμενοι λαμβάνουν την θέση τους με τάξη και καταλήγουν σε στάση προσοχής. Αφού ο καθείς αναφέρει το λόγο για τον οποίο βγήκε αναφερόμενος, ο διοικητής φτάνει μπροστά και στον τελευταίο (αλλά όχι έσχατο) καλό του στρατιώτη, ο οποίος την επομένη απολυόταν (μετρούσε μόλις 1 κου σου). Η κλασσική χαιρετούρα με το χέρι να υποδεικνύει το ένδοξο εθνόσημο -που τόσο έντιμα υπηρετείται- και το βλέμμα του στρατιώτη σηκώνεται για πρώτη και τελευταία φορά μέχρι τα μάτια του διοικητή...ο στρατιώτης παρουσιάζεται:
- Στρατιώτης Ορθολογισμού: Παλικάρης Ευπατρίδης, 2008 Α’ ΕΣΣΟ, ειδικότητα: παρατηρητής-βολιδοσκόπος εχθρών! Παρουσιάζομαι στην πρωινή αναφορά του λόχου κύριε διοικητά για να σας αναφέρω ότι είμαι παραπονούμενος...
- Χα! Τι είσαι;! Γιατί ρε Ευπατρίδη; Με μια δόση ειρωνίας να στάζει από το ζαχαρωμένο στόμα του, το οποίο λίγο πριν είχε τσακίσει μια μπουγάτσα ξένης κατασκευής, αν και θα προτιμούσε να ζαχαρώνει τα καπούλια μιας νεοφερμένης λοχία, 20 χρονών μπουμπούκι που ακόμα δεν ξέρει τι -μα κυρίως ποιός- εστί εχθρός!
- Είμαι παραπονούμενος γιατί... «Πέρτικαν εμέρωνα, πέρτικαν εμέρωνα τον Απρίλη και τον Μά, και όσον ντην εμέρωνα και όσον ντην εμέρωνα τόσο μούγκριαζεν κακά, ποθυμώνομαι και γω, ποθυμώνομαι και γω και πετώ την στο βουνό, στο βουνό, στο βουνό, στο βουνό το πετρωτό, στο βουνό το πετρωτό και το πετροχαλατό...» είμαι παραπονούμενος γιατί την άφησα να φύγει κύριε λοχαγέ... την άφησα να φύγει στο βουνό... την άφησα να φύγει και δεν την ακολούθησα...
- Τι λες ρε Ευπατρίδη λολάθηκες; Και άλλοι απολύονται αλλά δεν τρελένονται έτσι, τι έχεις αγόρι μου είσαι καλά;! Σύνελθε!
- Είμαι παραπονούμενος γι’αυτήν τη ζωή που μας παραδώσατε κύριε λοχαγέ, για τη ζωή που μας χρεώσατε, για τα δικά σας λάθη που τα πληρώνουμε εμείς, για τις δικές μας επιτυχίες που τις καρπώνεστε εσείς...
- Ευπατρίδη άσε τις μαλακίες και τέλειωνε γιατί έχουμε και δουλειές (εννοούσε τα καπούλια της λοχία, φαίνεται ότι αναζητούσε μια δεύτερη προσπάθεια καθότι το στρατιωτικό το(αν)ηθικό παρέμενε ακμαιότατο!), χωρίς να δίνει μεγάλη σημασία στα λόγια ενός λόγιου...
- Είμαι παραπονούμενος γιατί με κάνατε να πιστεύω ότι έπρεπε να την εξημερώσω… ενώ έπρεπε να συμβεί το αντίθετο… έπρεπε να με εξαγριώσω… να με εξαγριώσω και να την ακολουθήσω!
- Ρε Ευπατρίδη αγόρι μου γιατί μου το χαλάς τώρα δηλαδή; Έχεις μια μέρα να απολυθείς και νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις μαζί μας; Τέλειωνε, αν έχεις κάτι να πεις πες το τώρα ή τράβα στο καλό της Παναγίας! Και κάποιοι ατμοί βγήκαν από τα ευήκοα ώτα του…
- Τελειώνω κύριε διοικητά… έχω να ρωτήσω μόνο τούτο: πόσες ήττες πρέπει να μετρήσει ένα αγόρι για να γίνει άντρας…;
- Χα, μου φτιάχνεις τη μέρα ρε Ευπατρίδηηηη! Θα σου πω ένα πράγμα στρατιώτη να θυμάσαι: ο στρατός κάνει τα αγοράκια άντρες και τους άντρες σούπερ-άντρες!
- Και τους ρομαντικούς τους κάνει ρεαλιστές;
- Και τους ρομαντικούς τους κάνει ρεαλιστές.
- Όσο και αν αντισταθούν;
- Όσο και αν αντισταθούν.
- Μα… Ένας στρατιώτης δεν μπορεί να νικηθεί πριν πολεμήσει… και ένας ρομαντικός δεν μπορεί να αλλάξει πριν προδοθεί…
- Τους πολέμους δεν τους δίνουν οι στρατιώτες Ευπατριδάκο!! Τους δίνουν οι ιππότες και οι ηγήτορες!!
- Τους πολέμους δεν τους δίνουν οι στρατιώτες Ευπατριδάκο!! Τους δίνουν οι καπότες και οι κτήτορες... Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς Ευπατριδάκο…
- Ευπατρίδηηη!! 10 μέρες φυλακή! Και καπνοί έβγαιναν από τα ευήκοα ώτα του…
- …οι καπότες και οι κτήτορες…, είπε,έσκυψε το κεφάλι και έλυσε τους ζυγούς.