Personal and Professional Repercussions

Το πρόβλημα μόλις που αρχίζει να αναγνωρίζεται:

"This is something we have to face up to, with work life balance, as it can have personal and professional repercussions that will affect the individual and patient care".

Μόνο που, αγαπητοί μου προφέσορες, όπως τα κάνατε, εσείς οι σοφοί του κόσμου, τώρα ετοιμαστείτε να τα γευτείτε... Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις... Και όπως, κατακρεουργήσατε στην καπιταλιστική σας μανία τα πάντα, έτσι εξοντώσατε και κάθε έννοια επιστημονικής έμπνευσης και σεβασμού. Μα το κυριότερο, το αποκόψατε από τη ζεστασιά της οικογένειας.

Διότι, Καρδιολογία και Οικογένεια, τα δυο ιερότερα πεδία δράσης, τη σήμερον ημέρα τα καταντήσατε ασύμβατα. Και ψάξτε εσείς, work life balance, μέσα στου μυαλού σας την ισορροπημένη ανισορροπία...

Αφιερωμένο στους Editors όλων των επιστημονικών περιοδικών...

"Waterways"

Ludovico Einaudi

Ουμανισμός vs Ναρκισσισμού

"...Από την Αναγέννηση και ύστερα οι δυο μεγάλες αντίπαλες δυνάμεις, του ομαδικού ναρκισσισμού και του ουμανισμού, αναπτύχθηκαν καθεμία με τον δικό της τρόπο. Δυστυχώς, η ανάπτυξη του ομαδικού ναρκισσισμού έχει ξεπεράσει κατά πολύ εκείνη του ουμανισμού. Ενώ την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης φαινόταν πιθανόν ότι η Ευρώπη ήταν έτοιμη για την ανάδυση του πολιτικού και θρησκευτικού ουμανισμού, αυτή η υπόσχεση δεν κατάφερε να πραγματωθεί. Αναδύθηκαν νέες μορφές ομαδικού ναρκισσισμού, που κυριάρχησαν τους επόμενους αιώνες. Αυτός ο ομαδικός ναρκισσισμός πήρε ποικίλες μορφές: θρησκευτικός, εθνικός, φυλετικός, πολιτικός. Προτεστάντες κατά καθολικών, Γάλλοι κατά Γερμανών, λευκοί κατά μαύρων, Άριοι κατά μη Αρίων, κομμουνιστές κατά καπιταλιστών. Όσο διαφορετικό και αν είναι το περιεχόμενο σε κάθε περίπτωση, ψυχολογικά έχουμε να κάνουμε με το ίδιο ναρκισσιστικό φαινόμενο και τις συνέπειες του φανατισμού και της καταστροφικότητας που αυτό συνεπάγεται. 

Ενώ ο ομαδικός ναρκισσισμός αναπτυσσόταν, το ίδιο συνέβαινε και με το ισοδύναμό του – τον ουμανισμό. Τον δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο αιώνα -από τον Σπινόζα, τον Λάιμπνιτς, τον Ρουσό, τον Χέρντερ, τον Καντ, τον Γκαίτε και τον Μαρξ- αναπτύχθηκε η σκέψη ότι η ανθρωπότητα είναι ένα, ότι κάθε άτομο φέρει μέσα του ολόκληρη την ανθρωπότητα, ότι δεν πρέπει να υπάρχουν προνομιούχες ομάδες που να υποστηρίζουν ότι τα προνόμιά τους βασίζονται στην εγγενή ανωτερότητά τους. Ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος αποτέλεσε βαρύ πλήγμα στον ουμανισμό και προκάλεσε ένα ολόκληρο εντεινόμενο όργιο ομαδικού ναρκισσισμού: στην εθνική υστερία σε όλες τις εμπόλεμες χώρες του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, στον ρατσισμό του Χίτλερ, στην ειδωλοποίηση του κόμματος του Στάλιν, στον θρησκευτικό φανατισμό μουσουλμάνων και ινδουιστών, του δυτικού αντικομμουνιστικού φανατισμού. Αυτές οι ποικίλες εκδηλώσεις του ομαδικού ναρκισσισμού έχουν φέρει τον κόσμο στο χείλος της αβύσσου μιας ολοκληρωτικής καταστροφής.

Ως αντίδραση σε αυτή την αυξανόμενη απειλή απέναντι στην ανθρωπότητα, παρατηρείται σήμερα μια αναγέννηση του ουμανισμού σε όλες τις χώρες κι μεταξύ των εκπροσώπων διαφορετικών ιδεολογιών. Υπάρχουν ριζοσπάστες ουμανιστές μεταξύ των καθολικών και των προτεσταντών θεολόγων, μεταξύ σοσιαλιστών και μη σοσιαλιστών φιλοσόφων. Κατά πόσο ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής καταστροφής, οι ιδέες των νέο-ουμανιστών και οι δεσμοί που δημιούργησαν μεταξύ όλων των ανθρώπων τα νέα μέσα επικοινωνίας, θα είναι αρκετά για να ανακόψουν τα αποτελέσματα του ομαδικού ναρκισσισμού, είναι ένα ερώτημα που μπορεί να καθορίσει τη μοίρα της ανθρωπότητας. 

Η όλο και αυξανόμενη ένταση του ομαδικού ναρκισσισμού –που απλώς μεταστρέφεται από θρησκευτικός σε εθνικός, φυλετικός και κομματικός- είναι πράγματι ένα απροσδόκητο φαινόμενο. Πρώτα απ’ όλα, λόγω της ανάπτυξης των ουμανιστικών δυνάμεων από την εποχή της Αναγέννησης και ύστερα στην οποία αναφερθήκαμε νωρίτερα. Επιπλέον, λόγω της εξέλιξης της επιστημονικής σκέψης που υποσκάπτει τον ναρκισσισμό. Η επιστημονική μέθοδος απαιτεί αντικειμενικότητα και ρεαλισμό, απαιτεί να βλέπει κανείς τον κόσμο ως έχει και όχι διαστρεβλωμένο από τις επιθυμίες και τους φόβους του. Απαιτεί να είμαστε ταπεινοί απέναντι στα δεδομένα της πραγματικότητας και να αποκηρύξουμε κάθε ελπίδα παντοδυναμίας και παντογνωσίας. Η ανάγκη κριτικής σκέψης, πειραματισμού, απόδειξης, επιστημονικής αμφιβολίας – όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της επιστημονικής προσπάθειας και είναι ακριβώς οι μέθοδοι στοχασμού που τείνουν να αντισταθμίζουν τον ναρκισσιστικό προσανατολισμό. Αναμφίβολα, η μέθοδος της επιστημονικής σκέψης έχει επηρεάσει την ανάπτυξη του σύγχρονου νέο-ουμανισμού και δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο εξαίρετοι φυσικοί επιστήμονες της εποχής μας είναι ουμανιστές. Ωστόσο, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στη Δύση έχουν «διδαχτεί» την επιστημονική μέθοδο στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, η μέθοδος της επιστημονικής, κριτικής σκέψης δεν τους άγγιξε ποτέ πραγματικά. Επίσης, οι περισσότεροι επαγγελματίες στον τομέα των φυσικών επιστημών έχουν παραμείνει τεχνικοί και δεν έχουν αποκτήσει επιστημονική νοοτροπία. Για την πλειοψηφία, η επιστημονική μέθοδος που διδάχτηκαν είχε ακόμη πιο περιορισμένη σημασία. Αν και μπορούμε να πούμε ότι η ανώτατη μόρφωση έχει την τάση να απαλύνει σε κάποιο βαθμό και να τροποποιεί τον ατομικό και τον ομαδικό ναρκισσισμό, δεν έχει αποτρέψει τους περισσότερους μορφωμένους ανθρώπους από το να προσχωρήσουν σε εθνικά, φυλετικά και πολιτικά κινήματα που αποτελούν έκφραση του σύγχρονου ομαδικού ναρκισσισμού.

Φαίνεται, αντιθέτως, ότι η επιστήμη έχει δημιουργήσει ένα νέο αντικείμενο ναρκισσισμού – την τεχνική. Η ναρκισσιστική έπαρση του ανθρώπου ως δημιουργού ενός μέχρι πρότινος αδιανόητου κόσμου πραγμάτων -ως εφευρέτη του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης, της ατομικής ενέργειας, των διαστημικών ταξιδιών- και επίσης, ως δυνητικού καταστροφέα όλου του πλανήτη, του πρόσφερε ένα νέο αντικείμενο ναρκισσιστικής αυτομεγάλυνσης. Μελετώντας το συνολικό αυτό πρόβλημα της ανάπτυξης του ναρκισσισμού στη σύγχρονη ιστορία, θυμάται κανείς τη δήλωση του Φρόυντ ότι ο Κοπέρνικος, ο Δαρβίνος και ο ίδιος, πλήγωσαν βαθιά τον ναρκισσισμό του ανθρώπου, υπονομεύοντας την πίστη του στον μοναδικό ρόλο του στο σύμπαν και στη συνείδησή του ως μιας στοιχειώδους πραγματικότητας ανεπίδεκτης περαιτέρω ανάλυσης. Αλλά ενώ ο ναρκισσισμός του ανθρώπου πληγώθηκε κατά αυτόν τον τρόπο, δεν έχει μειωθεί όσο φαίνεται. Αντέδρασε μεταθέτοντας τον ναρκισσισμό του σε άλλα αντικείμενα: έθνος, φυλή, πολιτική πίστη, τεχνική..."


(απόσπασμα από σελ. 100-103, του βιβλίου "Η Καρδιά του Ανθρώπου, η δύναμη της για το καλό και το κακό", του Erich Fromm, μτφρ. Χρήστου Μπουραξή, εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, 2017, ένα βιβλίο όμως που για πρώτη φορά εκδόθηκε το 1964...)


Αν κάτι πρέπει να ειπωθεί ως διαπίστωση του ψυχογραφήματος της Ιστορίας, της Κοινωνίας και του Ανθρώπου, σίγουρα θα ήταν το παραπάνω απόσπασμα που στα αυτιά μου ακόμα εκκωφαντικά αντηχεί την μεγάλη Αλήθεια: αυτήν, της διαχρονικής σύγκρουσης των δυο μεγάλων κατευθυντήριων δυνάμεων, του Ουμανισμού και του Ναρκισσισμού.

Το παραπάνω απόσπασμα τα είπε όλα. Όλες μου τις σκέψεις, όλες μου τις αναζητήσεις, όλες μου τις ανησυχίες.

"Due Tramonti"

(Δυο Ηλιοβασιλέματα)

Ludovico Einaudi

 

Κάποιου αμπουμπούκιαστου ακόμα μελλούμενου ανθού...

Υπάρχουν άραγε πραγματικά όρια που να χωρίζουν το καλό από το κακό, το αληθινό από το ψεύτικο;

Υπάρχουν οι αγαθοί και η αγαθότητα;

Υπάρχουν οι αλάνθαστοι, τα πρότυπα;

Υπάρχουν οι μέντορες;

Υπάρχουν ρατσιστές και μη;

Ακόμα πιο δύσκολο ερώτημα: γεννιούνται ρατσιστές και μη...;


Αναρωτηθείτε σας παρακαλώ ποιος θα πιστεύατε ότι θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί τα παρακάτω λόγια:

"Καιάδας. Τέτοιος γκρεμός πρέπει ν'ανοίγεται στην καρδιά του ανθρώπου και στην ακρόπολη κάθε πολιτείας. Μα η χριστιανική ανατροφή μας, οι νοσοκομειακές φιλανθρωπίες, οι κλαίουσες καλοσύνες, η λαχτάρα να σώσουμε τους περιττούς, αντιστέκουνται ως τώρα σε μια τέτοια σπαρτιατική επιλογή. 

Μα έως πότε; Αποστειρώνονται κιόλας οι παράφρονες, οι σακάτηδες κι οι άρρωστοι. Καθαρίζουνται οι ράτσες. Ετοιμάζουνται. Ένα ένστιχτο σίγουρο και σκοτεινό τις σπρώχνει προς την σωτηρία. Όχι όλες. Όσες νοιώθουν το νόημα της εποχής μας και προφταίνουν να ετοιμαστούν."


Για να βοηθήσω, είναι ο ίδιος άνθρωπος που είπε:

"Λευτερώσου κι από τη ράτσα...".


Για εσάς που έχετε διαβάσει Καζαντζάκη, το βρήκατε! Τα λόγια ετούτα, είναι στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ταξιδεύοντας: Ιταλία - Αίγυπτος - Σινά - Ιερουσαλήμ - Κύπρος - Ο Μοριάς», και ειλικινά ξαφνιάζουν όλους εμάς που δεν έχουμε διαβάσει Καζαντζάκη...

Πώς μπορεί να αποτυπώνει τέτοια εικόνα αυτός που συνέλαβε την Ασκητική; Πώς μπορεί να συμπαρασύρεται κάποιος από ιδέες καθαρότητας της ράτσας, όταν σμιλεύει στο νου του την εντολή "Λευτερώσου κι από τη ράτσα...";

Πόσο αντιφατικοί είμαστε εμείς οι άνθρωποι πραγματικά;

Πόσο τυραννιέται ο νους, η ψυχή και η καρδιά στων αναρίθμητων νοημάτων το ανακάτωμα;

Πώς θα πάψει η τυραννία της σκέψης;

Πώς να παλευτεί το φανταστικό κλώτσημα της καρδιάς στο πραγματικά ανόητο της καθημερινότητας;


Από την άλλη όμως, πόσο ορθά είναι τα λόγια του ίδιου του Καζαντζάκη:

"Μοχτούσα απ' όλο τούτο το πανηγύρι και τις φωνές, από την καταραμένη δίψα του κέρδους, από τατουμπελέκια και τους αμανέδες, από τα κουρεία, τα μαγέρικα και τις βρώμες, να βγάλω ένα νόημα. Να ταφανταστώ όλα αυτά πως είναι οι λασπερές ρίζες κάποιου αμπουμπούκιαστου ακόμα μελλούμενου ανθού. Ναστήσω ανάμεσα σε όλες τούτες τις κτηνωδίες και τις αρπαγές ένα αόρατο Θεό που ν' απλώνει το μπράτσο του και να δίνει ευγένεια στο χάος".

Και να φανταστείς ότι χτες, συνάδελφος που πήγε διακοπές στη Μύκονο, μου ανέφερε ότι είδε να νοικιάζονται ξαπλώστρες σε παραλίες με 300 ευρώ την ημέρα...

Ξαναρωτάω λοιπόν: ρατσιστής γίνεται ή γεννιέται κανείς;

Και επίσης, τα όρια πώς ξεπερνιούνται;

Οι ρίζες πού σταματούν και πού αρχίζει το φυτό; Είναι μόνο το χώμα που διαχωρίζει τις ρίζες από το φυτό; Είναι μόνο η γη που διαχωρίζει το σώμα μας από το πνεύμα μας...;

Φυγή... ατελείωτη φυγή. Από τα πάντα και τους πάντες... Αυτό νιώθω το τελευταίο διάστημα...

Όλα ψεύτικα. Όχι, δεν είναι κατάθλιψη - είναι η πραγματικότητα. Είναι μάλλον, το κόστος που πληρώνει κανείς που δεν θέλει να ζει σε αυτήν την πραγματικότητα και φαντάζεται έναν κόσμο ιδανικό. Ναι, είναι ο φόρος που μας επέβαλλαν να πληρώνουμε για να ανεχτούμε την διαταραγμένη αυτή πραγματικότητα.

Ας όψεται. Ο νους δεν τιθασεύεται, παρά βολοδέρνει και μαγεύεται. Όλα τα άλλα περαστικά. Στου συμπάντου τη μακαριότητα, η ανθρωπότητα μένει να αποτελεί "σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφή της", όπως λέει και ο Καζαντζάκης στην Ασκητική του.

Ο νους μοιάζει σαν τη φυγή του αλόγου, για να κρυφτεί του παραλόγου...

"Run"

by Ludovico Einaudi

Ελεγείες λύπης...

Αν κάποια εικόνα αποτυπώνει την κατάσταση της καρδιάς μου τις τελευταίες μέρες, ακούγοντας όλα αυτά για Brexit, για Ενωμένη ή όχι Ευρώπη, για επικείμενη διάλυση ή παράλυση, για επιθέσεις αυτοκτονίας, για παγκοσμιοποιημένους οικονομικούς δρόμους και για πολτοποιημένους νεκρούς σε αεροδιαδρόμους, είναι νομίζω η εικόνα που μας μεταφέρει το επόμενο βίντεο...

"Elegy for the Arctic"

by Ludovico Einaudi

Νοιώθω ότι όλα τα μέχρι τώρα, φαινομενικά "συμπαγή", δημιουργήματα γύρω μας, αποσαρθρώνονται, ξεριζώνονται, διαλύονται και λιώνουν, χάνονται, ρημάζονται, κομματιάζονται, καταστρέφονται και ερημώνουν... Όλα όμως! Όνειρα, ιδέες, αξίες (όπως δημοκρατία, συνεργασία, σεβασμός), διαθέσεις, προοπτικές... Ακόμα και η ίδια η βάση και το στέρεο οικοδόμημα της ίδιας της ζωής, φαντάζει τόσο εύθραυστο στην ωμή πραγματικότητα που μας περιβάλλει. 

Και καθώς το οικοδόμημα γκρεμίζεται, μένεις στη μέση να αγναντεύεις μόνος την καταβαράθρωση της καθημερινότητας, με μοναδικό συμπαγές στοιχείο στη ζωή σου να μένει η αποσβόλωση σου...

Στα αυτιά μου αντηχεί ακόμα το βασανιστικό ερώτημα: "γιατί να μεγαλώνουμε; καλά δεν ήμασταν παιδιά που βλέπαμε τα πράγματα αλλιώς και χτίζαμε όνειρα; τώρα πώς αντέχεται το τόσο γκρέμισμα;"

Το περίεργο είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να σταματήσουν το λιώσιμο των πάγων στους πόλους, ξεχνώντας ίσως ότι ταυτόχρονα -και ίσως πρώτιστα- πρέπει να λιώσουν τον μεταξύ τους πάγο και να σταματήσουν την μεταξύ τους πόλωση... 

Περίεργα πλάσματα και ψυχρά μερικές φορές, τα θερμόαιμα όντα που λέγονται άνθρωποι...

Η πράξη του πόθου...

"Ο πόθος είναι πιο γλυκιά ευτυχία από την εκπλήρωσή του.

Το να ταξιδεύεις γεμάτος πόθους, είναι πολύ καλύτερο από το να φθάνεις.

Η επιθυμία για έναν σπάνιο καρπό είναι πιο γλυκιά από τον ίδιο τον καρπό.

Ησύχασε. Ο Θεός τον θερμό πόθο τον έχει ισάξιο με την πράξη."


(Φρίντριχ Σίλλερ, στο Μαρία Στιούαρτ, έργο του 1800)



Πόσο αποκαλυπτικό απόσπασμα;

Στις τρεις πρώτες σειρές, τα είπε όλα: 
ο πόθος, η ευτυχία, τα ταξίδια, η γλυκύτητα, το σπάνιο...

Στην τελευταία σειρά, η εξισωτική επιπέδωση:
ο πόθος ισάξιος με την πράξη;

Πόσο σαρκαστική διαπίστωση, ότι ο άνθρωπος μπορεί να ησυχάσει;
Άραγε, σαρκα-στική, γιατί εμπεριέχει τη σάρκα, 
ή μήπως, σαρκα-στική γιατί εμπαίζει τη σάρκα;


Οι εμπειρίες των ανθρώπων, αδύνατον να ησυχάσουν...
Θεοί και δαίμονες να επέμβουν, δεν θα μπορέσουν να τις φτάσουν...

"Experience"

by Ludovico Einaudi

Θεατροπαίγνια ή αλλιώς παραμύθια ως τα πέρατα

"Lontano"

by Ludovico Einaudi

Μουσική...

που δημιουργεί δάκρυα στα μάτια...

ξέρεις εσύ...

ο καθένας έχει τους λόγους του...

μα και τους παραλογισμούς του...

Τόσο μακρινά, μα και τόσο κοντά... 

ώστε η απόσταση, αποσταίνει...

και χάνεται...

κάπου ανάμεσα στο παραμύθι 

και την πραγματικότητα...

κάπου ανάμεσα στα κάστρα

της καρδιάς των ανθρώπων...

κάπου ανάμεσα στη μαντολινίτιδα
και την αγάπη...

κάπου ανάμεσα στο σκοπό
και τον κάματο...

για της ψυχής το μεροκάματο...

Σωθήκαν και τα γιατρικά

Ξεράθηκαν και τα κλαριά

Κοιτάς τα μονοπάτια της ζωής, και είναι φοβερά...

Κοιτάς, ξανακοιτάς, και είναι γλιστερά...

Κάποια απόκρυμνα και μακρινά...

Άλλα, σιμά σου μα βουβά...

Πολλά, αίφνης, σαν του κάτω κόσμου τα πλεκτά...

--------------------------0--------------------------

Και λίγα, ανεμοδαρμένα σε γυμνόστηθα κλαριά...

Μόνο με τα ίχνη φυλαχτά, 

Άλλα, με τ' απομεινάρια, σφαλιστά, 

Και λίγα, με τ' ανάστημα ψηλά,

να σου θυμίζουν της ζωής τα δυνατά,

 να σου θυμίζουν να κοιτάς μπροστά.

--------------------------0--------------------------

Είναι όμως και άλλα, ελάχιστα ορατά,

καλά κρυμμένα στης ψυχής μας τα βαθιά, 

που μας καλούνε να διαλέξουμε συνειδητά

ανάμεσα στη σύμπραξη 

ή τη μοναξιά

ανάμεσα στην παγωνιά

ή τη φωτιά

Συνειδητή απειλή, 

Υποσυνείδητη επιλογή...

Απ' τη μια να δακρύζει της ζωής το νέι...

και τους καημούς της άρνησης με αμανέ να λέει...


"Εγείραν τα κλωνάρια μου"
Παραδοσιακό
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα

και απ' την άλλη, η λογική του DNA, 

που το αναθεματισμένο, την αλήθεια φαίνεται να λέει...


"DNA"
by Ludovico Einaudi

Συμπέρασμα; 

Ήδη απαντημένο για αυτούς που αναζητούν συν-πέρασμα...

Και αν οι ατραποί είναι στενοί και δύσβατοι, παγωμένοι, γλιστεροί;

Αν σωθούν τα γιατρικά και η καρδιά ανεπαρκεί;

Τότε, κλείνεις τα μάτια και πας ντουγρού προς τα εκεί...

που η φαύλη ανεπάρκεια σε καλεί...
να κατεβείς στα χαμηλά, ένα ένα το σκαλί...

ξέρω, σε πονά πολύ...

Μόνο έτσι όμως, θα διαγράψεις διαδρομή...

και μαζί θα διαγράψεις όλα της ζωής τα όχι και τα μη...

by astromonos

Υ.Γ.:Οι φωτό από πρόσφατη ανάβαση στο Βίτσι, σε μια προσπάθεια να αναμετρηθώ με τα βίτσι-α μου...

Και η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια...

Η κοινωνία μας, θέλει κυρίως το αποτέλεσμα, αυτό είναι γνωστό. Το ότι το θέλει όμως, με κάθε κόστος και απώλεια, αυτό ίσως είναι λιγότερο γνωστό, μα αυτό είναι το περισσότερο καταστροφικό για αυτήν και τους πολίτες της.

Συνέχεια σου προτάσσει το θέμα της καριέρας, το θέμα της επιτυχίας, της εμπεριστατωμένης γνώσης, μα κυρίως της εξειδικευμένης γνώσης, ως ένα κατόρθωμα, μια ανταμοιβή της προσπάθειά σου, κάτι το οποίο φυσικά ενέχει εξουσιαστικά χαρακτηριστικά, καθώς σου αποδεικνύει ότι μπόρεσες και τιθάσευσες τον εαυτό σου και τους άλλους...

Πόσο εξουσία κρυμμένη στην τόση επιτυχία την αποδεδειγμένη;

Συνέχεια σου προτάσσει εκείνο το βασανιστικό "θα μπορούσες να έκανες αυτό... και να γινόσουν εκείνο...", το οποίο κάπου νοθεύει το όνειρο με την ψύχωση... κάτι το οποίο φυσικά εντάσσεται στα ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά μιας νοσηρής κοινωνίας, που αφήνει στην άκρη τα πηγαία και αληθινά όνειρα και τα αντικαθιστά (με παρόμοιο τρόπο που γίνονται οι μεταλλάξεις στη βιολογία) με κάτι το οποίο είναι κατασκευασμένο, δηλητηριασμένο και κατευθυνόμενο... 

Συμπέρασμα: όνειρα και αυτά μεταλλαγμένα...

Οι καριέρες σε περιμένουν, όπως και οι καρέκλες σε περιμένουν... Τα βιβλία, οι "σπουδαίες" ιδέες και σπουδές, οι μεγάλοι δρόμοι... είναι εκεί και περιμένουν. Αν τις προσπεράσεις ξερνούν χολή και σου κουνούν το χέρι δημιουργώντας σου την αίσθηση της προδοσίας... Πρόδωσες μια  ιδέα, την δική σου την ιδέα, άρα τελικά τον εαυτό σου... Μια έντεχνη προσπάθεια από τους ηγούντες της κοινωνίας, να σε αυτοκαταστρέψουν... Εσύ ο ίδιος αυτομαστιγώνεσαι, αυτολογοκρίνεσαι, αυτοτιμωρείσαι, αυτοδικάζεσαι, τελικά... καταδικάζεσαι σε αιώνια υποταγή και σε αιώνια ήττα, γιατί ο ποιητής είναι εκεί και το φωνάζει, μα εσύ δεν τον ακούς! Είναι εκεί και σου εξηγεί, μα εσύ δεν ακούς. Είναι εκεί... πάντα ήταν εκεί, από πολύ παλιά... μα εσύ δεν ήσουν ούτε εκεί, ούτε παλιά, ούτε τώρα. Εσύ λείπεις. Όλοι λείπουν. Ακόμα και τα όνειρά σου λείπουν. Τα όνειρά σου τελικά, λείπουν γιατί λυπούν με τη νόθευσή τους και την αυτοαναίρεσή τους...

Συμπέρασμα: όνειρα και αυτά εκλιπόντα...

Συνέχεια θυμάμαι εκείνη τη φοβερή άποψη ενός καθηγητή μου στην Ιατρική, που έλεγε ότι όσο εξειδικεύεται ένας άνθρωπος στη γνώση, από τη μια βαθαίνει η πληροφόρησή του για ένα θέμα, ενώ απ' την άλλη στενεύει το εύρος των θεμάτων του, μέχρι να φτάσει τελικά αυτός ο ίδιος άνθρωπος να γνωρίζει τα πάντα (απείρως βαθύ επίπεδο) για το τίποτα (απείρως στενό φάσμα)!

Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι και ο στόχος ή το νόημα της ζωής, καθώς με έχει απασχολήσει πολύ στη ζωή μου το κατά πόσον τα πάντα χωρούν στο τίποτα, ή λόγο στενότητος χώρου τελικά, καταφέρνουν τα πάντα να στενο-χωρούν για το τίποτα...

Και αν όλα αυτά για το τίποτα λοιπόν, ποιο το νόημα των πάντων;

Καταλαβαίνει κανείς; Ή πιο σωστά, (μιας και είπαμε ότι δεν ακούς), ακούει κανείς;

"Farytale"

by Ludovico Einaudi

Ο Χριστός, ο πρώτος Κομμουνιστής;!

Διαβάζοντας κανείς τα αποσπάσματα της ανάρτησης "Εσείς, τι καπνό φουμάρετε; (1)", θα μπορούσε -και εύλογα- να αναρωτηθεί, πώς γίνεται μια κυβέρνηση φιλελεύθερη με σοσιαλιστική προοπτική, όπως εξάλλου διατεινόταν είτε μέσω κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών του...

("Η συμβολική ταύτιση του βενιζελισμού με το σοσιαλισμό δηλώνεται την εποχή αυτή ρητά από υπεύθυνα κυβερνητικά στελέχη: «το ελληνικόν Κράτος ακολουθεί πολιτικήν ήτις έχει τέρμα τον σοσιαλισμόν, τον αληθινόν σοσιαλισμόν», δηλώνει ο Γενικός Διοικητής Μακεδονίας, Θεμιστοκλής Σοφούλης", 

και εν συνεχεία

"Η κυβερνητική άποψη διατυπώνεται ρητά, δια στόματος Γενικού Διοικητού Μακεδονίας, όταν διαβεβαιώνει τον Αρχιραβίνο Θεσσαλονίκης ότι «ουδείς ποτέ εξ ημών των Ελλήνων είνε δυνατόν να συσχετίση τον σημιτισμόν μετά του σοσιαλισμού. Άλλως τε ο σοσιαλισμός είνε κάτι που τον σέβεται ο ελληνικός πολιτισμός»")


είτε δια στόματος του ιδίου του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου...

("Η διάσταση ανάμεσα στην επίσημη κυβερνητική πολιτική και στις τοπικές κρυσταλλώσεις θα οδηγήσει μάλιστα, μερικούς μήνες [μετά την απεργία] τον ίδιο το Βενιζέλο να στηλιτεύσει στη Βουλή την αντισημιτική στάση του θεσσαλονικιώτικου ελληνικού τύπου")

να ψηφίζει ύστερα από καμιά 15αριά χρόνια έναν νόμο έκτρωμα, το περίφημο "Ιδιώνυμο", ως ιδιότυπο μιας εποχής τόσο μπερδεμένης...

("Το νομοσχέδιον δεν επιδιώκει να διώξη τον κομμουνισμόν ως ιδέαν, αλλά τη Γ' Διεθνή και τας μπολσεβικικάς αρχάς αυτής, αίτινες απέχουν πολύ του ιδεώδους κομμουνισμού. Το νομοσχέδιον επιδιώκει τη δίωξιν των οπαδών της Γ' Διεθνούς. Δε δυνάμεθα να διώξωμεν τον κομμουνισμόν, διότι και ο Χριστός υπήρξε κήρυξ της ιδέας αυτής. Ο Χριστός διεκήρυξε πρώτος τον κομμουνισμόν, αλλά από την υψηλήν ιδεολογίαν του κομμουνισμού μέχρι των ανατρεπτικών ενεργειών των ανθρώπων της Μόσχας, υπάρχει διαφορά")

αλλά και πώς γίνεται πάλι, κορυφαία στελέχη της βενιζελικής παράταξης, αργότερα, λίγο πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, να έχουν αλλάξει τόσο πολύ απόψεις και προσεγγίσεις πάνω στο ίδιο θέμα...

("Οι Αλ. Παπαναστασίου και Γ. Καφαντάρης είχαν αντιδράσει έντονα κατά την ψήφιση του ιδιωνύμου. Αξιοσημείωτη ήταν η απόρριψη από το Βενιζέλο της πρότασης του Παπαναστασίου να διώκονται με το «ιδιώνυμο» όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι φασίστες. Πάντως, στις 7 Αυγούστου 1936, και αφού είχε γίνει το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου από τον Μεταξά, ο Γ. Καφαντάρης (ηγέτης των Προοδευτικών) κι ο Αλ. Παπαναστασίου (ηγέτης του Αγροτικού-Εργατικού κόμματος) από κοινού με τους αρχηγούς των κομμάτων των Φιλελευθέρων (Θεμ. Σοφούλης) και του Λαϊκού (Χαρ. Βοζίκης) ζητούν από τον βασιλιά Γεώργιο να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να «παταχθή αποτελεσματικώς κάθε προπαγάνδα εγκαταστάσεως οιουδήποτε καθεστώτος στηριζομένου εις την βίαν ειδικώτερον δε όπως εξουδετερωθή και διά συνταγματικών εν ανάγκη νομοθετικών μέτρων η κομμουνιστική δράσις»")



(Πηγές των αποσπασμάτων από το Αβδελά Έφη, «Ο σοσιαλισμός των «άλλων»: ταξικοί αγώνες, εθνοτικές συγκρούσεις και ταυτότητες φύλου στη μετα-οθωμανική Θεσσαλονίκη», Τα Ιστορικά 18-19 (1993), σ. 171- 204 και από τη Βικιπαίδεια)



Τα αποσπάσματα τα παραθέτω, ως μια προσπάθεια να σας πείσω ότι σε τούτη τη χώρα οι έννοιες Χριστιανισμός, Σοσιαλισμός και Κομμουνισμός, είναι τόσο μπερδεμένες και κατά το δοκούν ερμηνευμένες ανά τας εποχάς, που δεν νομίζω ποτέ να τα βάλουμε σε μια σειρά αν δεν προσπαθήσουμε ειλικρινά και αμόλυντα... Είναι ίσως κατάρα μας, να καταπιανόμαστε με τις τόσο μεγάλες ιδέες και τελικά, λόγω των παρελθοντικών μας επιρροών, να αδυνατούμε να δούμε ακόμα και τη μύτη μας... Θα συμφωνήσω ότι ο Χριστός ήταν ο μεγαλύτερος Κομμουνιστής του κόσμου... Άντε να το πεις όμως αυτό σε έναν παπά... θα σε διαολοστείλει σίγουρα!


Τα αποσπάσματα τα παραθέτω επίσης, και για έναν άλλο λόγο: για να σας πείσω ότι αλλαγές γίνονται, ακόμα και 180 μοίρες, στην Ιστορία μας... 


Ας είναι λοιπόν, αυτό, μια αφορμή να ευχηθώ σε όλους μας να παλέψουμε το νέο χρόνο για αυτές τις αλλαγές... 

Δεν έχει σημασία αν θα βλέπουμε έναν ή δυο ή περισσότερους Ήλιους... 

Σημασία έχει αν θα ψάχνουμε όλοι την Ανατολή (μας)... 

Εξάλλου, όπως έχουμε πει πολλάκις, η διαφορετικότητα φυγείν αδύνατον, οπότε είναι ανα-μενόμενο να υπάρχουν πολλοί Ήλιοι, πολλά άστρα πιο συγκεκριμένα, και ο καθένας μας να έχει τον δικό του συντροφιά... 

Είναι ανα-μενόμενο λοιπόν, έκαστος εξ ημών, να αναζητά το δικό του λαμπερό σύμβολο εκεί ψηλά στο απέραντο και ζοφερό σύμπαν που μας περιβάλλει...

Από την άλλη όμως, είναι κάτι που με κάνει ταύρο-μαινόμενο όταν το συλλογάμαι: το να μην σηκώνουμε κεφάλι να αντικρίσουμε εκεί ψηλά τον ουρανό... Αυτό που μας κάνει άνω θρώσκοντα όντα, αυτό μας κάνει Ανθρώπους, αυτό μας δίνει ταυτότητα και ύπαρξη: το κεφάλι ψηλά!, αυτό πρέπει να περισώσουμε. 

Αυτό κάνει την καταχνιά και τη μαυρίλα γύρω μας, να φαίνεται μια πανδαισία φωτός... 

Αυτό, μας κάνει να βλέπουμε στο σκοτάδι...

"Two sunsets"

by Ludovico Einaudi

Χρόνια δυναμικά 
μα και υπομονετικά
σε όλους...

Την Καστοριά μου, μέσα...

Αν έχεις όρεξη και ερεθίσματα για να εμπνέεσαι, τότε εκφράζεσαι...

Και αυτό είναι το μόνο σίγουρο και το μόνο αληθινό.

Τελικά, το μόνο που μετράει.

Είτε διαλέγεις κλασσικούς δρόμους...

Είτε δρόμους ραπ...

Χαίρομαι που είμαι σε μια τόσο μικρή πόλη, με τόσες πολλές δραστηριότητες...

Τουλάχιστον μια συγνώμη...

Δύσκολα ξεφεύγεις από τη μάζα...

Δύσκολα αντιστέκεσαι στην εξουσία.

Πάσης μορφής και έντασης, εξουσία...

Κυρίως όμως απ' την εξουσία της μάζας...

Μα ακόμα πιο δύσκολα απ' τη μέσα σου εξουσία...

Αυτή που σε κυβερνά υποσυνείδητα.

Αυτή που σε σπρώχνει -νομίζεις- αβίαστα.

Μα κατά βάθος πολύ βία-στικά...

(παρακολουθείστε και τα 2 μέρη του πειράματος)

Μα και αν τολμήσεις ποτέ σου και ξεφύγεις, 

τι θα την κάνεις την τόση ελευθερία;

Αναρωτήθηκες ποτέ, μικρέ μου στεναγμέ;

Τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις...

ξεχασμένε μου αγωνιστή,

Τουλάχιστον μην την βασανίζεις, 

πεθαμένε μου αγωνιστή.
Τουλάχιστον μια συγνώμη...

Κάποιοι σε αυτόν τον κόσμο απλά βαδίζουν,

"Walk"
Ludovico Einaudi

Άλλοι τρέχουνε παντού, τις ομορφιές για να θυμίζουν,

"Run"
Ludovico Einaudi




Ποιοι θα συμπαρασύρουν ποιους;
Οι καλοί μας εαυτοί, τους κακούς;
Ή οι άγιοί μας εαυτοί, τους κακοποιούς;

Υ.Γ.: Ημέρα διεθνούς Ανεκτικότητας σήμερα, αλλά πόση ανεκτικότητα να δείξεις στον εξουσιαστή εαυτό μας..;

Έπη πτερόεντα

Ραψω(τραγω)δία 1η ----------------------------------------

Έχουν φτερά (ως πλάσματα ενός αιωρούμενου κόσμου). 
Πολλά φτερά (αμέτρητα, όπως τ’ αστέρια).
Πολύχρωμα φτερά (άσπρα, γαλάζια, με βούλες). 

Και πετούν… ψηλά, πολύ ψηλά. 

Ραψω(τραγω)δία 2η ----------------------------------------

Κάνουν φτερά (τα λεφτά, οι αξίες, τα νοήματα).
Μας κάνουν φτερά (μας ξεπουπουλιάζουν, μας τσαλαπατούν).



Μας κάνουν φύλλο και φτερό (αντί φίλο από μικρό).



Μας φυσούν σαν φτερά (και μας ανεμοσκορπίζουν σε όρη και βουνά).



Και αφού μας χρησιμοποιήσουν, μας πετούν… χαμηλά, πολύ χαμηλά.



Ραψω(τραγω)δία 3η ----------------------------------------

Όμως, εμείς…
Δίνουμε φτερά (στα όνειρά μας, στις σχέσεις μας, στις υποσχέσεις μας).
Φτερά για να πετάξει (το νόημά μας, η ζωή μας).
Φτερά για να πετάξει μακριά (από τη μιζέρια, από τη μεμψιμοιρία, από την ομηρία).



Φτερά για να πετάξει μακριά από τη Γη, ως τα πιο απομακρυσμένα άστρα, διανύοντας αστρονομικές αποστάσεις, ανάμεσα σε χαώδη συστήματα, με σύντροφο μια στιγματισμένη ράχη…







Ραψω(τραγω)δία 4η ----------------------------------------

Είναι αυτά τα λαμπερά υποκείμενα που μας κοιτούν τη νύχτα, με την ίδια, ίσως και με μεγαλύτερη, απορία από ό,τι εμείς κοιτούμε αυτά… Είναι τα αστέρια μαζί με όλο το σινάφι του διαστήματος. Και ένα παράδοξο πράγμα: πώς γίνεται να μιλάμε για Διάστημα όταν δεν νιώθεις απόσταση με τον διπλανό σου που μαζί χαζεύετε τα αστέρια;

Τι είναι αυτό που ενώνει ανθρώπους από Μολάους, Μυτιλήνη, Κέρκυρα και Καστοριά;

Είναι, με μια λέξη: του Γράμμου η αστροφεγγιά…

Αυτή που δροσίζει τα αποχαυνωμένα στόματά μας…
Αυτή που επανασυνδέει τις ταλανιζόμενες ψυχές μας…

Φίλοι από τα περασμένα, σμίγουμε κάτω από μια κοινή ανάγκη: να δούμε τις ομορφιές της Φύσης, ίσως προσδοκώντας τελικά να δούμε το αληθινό πρόσωπο της Φύσης μας, με την οποία προσπαθούμε να συμ-Φιλιωθούμε. Και όλα αυτά, λίγο κάτω από τον καλοκαιρινό Ουρανό, και λίγο κάτω από τις Αρένες, που μας θυμίζουν τον Αγώνα της επιβίωσης (άλλοτε των Ιδεών, άλλοτε των Κορμιών). Δίπλα σε αγριόγατες, λύκους, ζαρκάδια, λαγούς και αρκούδες, προσπαθούμε να πείσουμε τους Εαυτούς μας ότι είμαστε λιγότερο άγριοι από δαύτα. Μάταια όμως. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα δέντρα ολόγυρά μας, μεγάλωσαν με αίμα ανθρώπινο (Ελληνοϊταλικός πόλεμος, Αντίσταση, Εμφύλιος), και αμέσως βάζουμε την αρχοντιά μας στην πρώτη θέση της λίστας της αγριότητας σε τούτον τον πλανήτη. Αρχοντιά λοιπόν, ή ξεδιαντροπιά;



Ραψω(τραγω)δία 5η ----------------------------------------

«Χάος και Τάξη, συνυπάρχουν στα πάντα, αναγκαστικά. Αυτό που θα καθορίσει ποιο από τα δυο θα επικρατήσει και έτσι θα εκφραστεί περισσότερο, είναι οι αρχικές συνθήκες…». 

Αυτές οι αρχικές συνθήκες, είναι που διαμορφώνουν τις ζωές μας, αναπόφευκτα.  

Αν στις μέρες μας ζούμε ένα τέλος και ένα τέλμα, εμείς ας κάνουμε μια νέα αρχή και ας ζήσουμε την αλήθεια μέσα από το ψέμα, και έτσι ας ξεκινήσουμε για έναν καινούργιο αγώνα που θα αφορά τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης...

Μόνο τότε, θα επιφέρουμε την Τάξη και θα αποφύγουμε το Χάος.
Δημιουργώντας νέες, καλύτερες αρχικές συνθήκες στις ζωές μας.
Τραβώντας Γραμμή προς μια νέα Ζωή γεμάτη Πάθη.
Γιατί, τα πάθη είναι που παράγουν τα Έπη.
Και τα Έπη είναι που πετούν πάνω μας και μας χαρίζουν τα φτερά τους…

Αυτά τα φτερά που βάφτηκαν γαλάζια, καθώς χαϊδολογούσαν τον καταγάλανο ουρανό στις μυστικές και υπέργειες πτήσεις τους, με καύσιμα τα ονείρατα, γαλάζια και αυτά… Είναι τα ονείρατα στα οποία αναρωτιέσαι «πετάει ο γάιδαρος;» - «πετάει» απαντάς, και βάφεται και αυτός γαλάζιος, καθώς αγγίζει με τη σειρά του το μπλε του ουρανού και της θάλασσας…




Και αν είναι τελικά και δεν πετάει ο γαϊδαράκος και αν είναι να πέσουμε από εκεί ψηλά και καταλήξουμε στο Χάρο,






ας βουτήξουμε πάνω του με ανοιχτά φτερά, (τα ουρανοβαμμένα και τα ονειροβαμμένα μας φτερά),
με ανοιχτές αγκάλες, (τις ξέστηθες καυτές αγκάλες),
με ανοιχτά μυαλά, (είτε από των εχθρών τις σφαίρες, είτε απ’ των ονείρων τους αιθέρες),
με της καρδιάς τα μυαλά,
με των παιδιών τα μυαλά…






Ραψω(τραγω)δία 6η ----------------------------------------

Ας αρχίσουμε την πτήση προς το καλύτερο ευθύς εξ αρχής… διότι εξάλλου:

«[…] η ποιότητα μιας ζωής [είναι] συνάρτηση μιας περιπέτειας του πνεύματος ή ενός εσωτερικευμένου πόνου…».

(σελ. 82, «Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά» της Ρέας Γαλανάκη, εκδ. Καστανιώτη, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Ραψω(τραγω)δία 7η ----------------------------------------

Ας κοιτάξουμε αγαπητοί μου, ψηλά, για να καταλάβουμε ποιοι είναι χαμηλά. Και ας τους βοηθήσουμε. Ας πιστέψουμε σε αξίες, για να έχουμε τελικά αξία σαν πλάσματα…

"People help the People"

Birdy

Ραψω(τραγω)δία 8η και τελευταία----------------------------------------

Τα μυριάδες αστέρια πάνω μας,
σαν προβολείς φωτίζουν τις μικρές μας σκηνές.
Ας πρωταγωνιστήσουμε σε κάθε σκηνή,
και ας αντικαταστήσουμε
τη βλακεία με την καλοσύνη,
τη μιζέρια με τη σιωπή
και το σκοτάδι με το άπλετο συμπαντικό φως…

"Una bella giornata"

Ludovico Einaudi

----------------------------------------


Υ.Γ.: Όλες οι φωτό, είναι τραβηγμένες από τον Γράμμο, το αιματοβαμμένο βουνό, με εξαίρεση την 1η φωτό, που είναι τραβηγμένη από τη λίμνη της Καστοριάς και την 5η που είναι από το διαδίκτυο.