Είναι παντού γύρω μας, μας περικυκλώνει, μας καθορίζει, άλλοτε μας κυνηγά αυτός και άλλοτε εμείς αυτόν, (ή μήπως τελικά εμείς εαυτόν;) σε ένα προαιώνιο κρυφτοκυνηγητό. Δεν τον βλέπουμε, αλλά αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειές του και τις επιδράσεις του. Διαμορφώνει την κάθε μας στιγμή, διαμορφώνει (ή και παραμορφώνει) τον χώρο, επηρεάζει αναπόφευκτα την κάθε μας σκέψη. Δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν.
Ο κύριος αυτός ονομάζεται χρόνος, και είναι η τέταρτη, διαπιστωμένα τεκμηριωμένη, διάσταση του σύμπαντος κόσμου, που υπήρχε από καταβολής κόσμου. Βλέπουμε μόνο την προβολή του στον δικό μας 3D κόσμο και μας είναι αδιανόητο να αντιληφθούμε την ύπαρξή του ως διάσταση. Κάτι αντίστοιχο και πιο εύκολα αντιληπτό για μας τα τρισδιάστατα όντα, είναι το γνωστό παράδειγμα με τα δισδιάστατα όντα και το πώς αυτά αντιλαμβάνονται την 3η διάσταση. (Εδώ και εδώ και εδώ, θα βρείτε οπτικοποίηση αυτών των παραδειγμάτων).
Και αν για κάποιους δεν λένε και πολλά αυτά, περί χρόνου, (είναι οι γνωστοί τύποι που έχουν ως ευαγγέλιό τους το γνωστό "Κλάιν Μάιν"... σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς τους), είμαι σίγουρος ότι θα ξαφνιάζονταν, θα τους ταρακουνούσε έστω και λίγο, η πιθανότητα του σχήματος του σύμπαντος να είναι σαν ένα από τα μπουκάλια του Κλάιν, (Klein's bottle). Και γιατί είμαι σίγουρος; Διότι, όλοι οι άνθρωποι αναζητούν την ομορφιά, την ευσχημία και όχι την α-σχήμια. Άρα κάτι που δεν έχει σχήμα, είναι άσχημο, οπότε ανύπαρκτο για τα ανθρώπινα ενδιαφέροντα. Δεν μπορώ λοιπόν να δεχτώ ότι οι άνθρωποι, όσο αδιάφοροι και αν είναι για τις ζωές τους, δεν εξιτάρονται έστω και ελάχιστα από την πιθανότητα να γνωρίσουν πού ζουν, πού γεννήθηκαν και πού θα πεθάνουν. Πανανθρώπινα ερωτήματα, που οι φυσικοί επιστήμονες αρχίζουν να δίνουν κάποιες απαντήσεις, με σχετική βεβαιότητα.
Παράδειγμα: έχουν δώσει επιτέλους μια πειστική απάντηση για την γεωμετρία του σύμπαντος και τους νόμους που το διέπουν και το καθορίζουν, ομοφωνώντας ότι ο Ευκλείδης είχε δίκιο, πριν τόσες χιλιάδες χρόνια... Κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα, χάρη σε ένα ιπτάμενο μηχάνημα - δορυφόρο, που συλλέγει ασταμάτητα πληροφορίες, χαρτογραφεί το σύμπαν και αναλύει το άγνωστο... Είναι ο κύριος WMAP, που αξίζει να δείτε τι έχει κατορθώσει ως τώρα. Είναι εντυπωσιακό αυτό το μηχάνημα - προέκταση του ανθρώπινου μυαλού και ματιού, να μετρά και να προσδιορίζει το ποσοστό του γνωστού ορατού σύμπαντος (περίπου 5%), της σκοτεινής μάζας (περίπου 25%) και της σκοτεινής ενέργειας (το υπόλοιπο περίπου 70%). Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό, ότι αυτό το μηχάνημα επιβεβαιώνει την άποψη ότι το σύμπαν συνεχώς διαστέλλεται με επιταχυνόμενο ρυθμό (το σύμπαν γουστάρει γκάζια... ακόμα και αν αυτά επιφέρουν σύγκρουση!).
Πώς δουλεύει όμως και τι κάνει ο κύριος WMAP για να μας δώσει αυτές τις πολύτιμες πληροφορίες; Κάνει κάτι, που έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψή μου ότι η μουσική είναι ανακάλυψη και όχι εφεύρεση, ότι η μουσική προϋπάρχει και καθορίζει, συντονίζει, προκαλεί συμφωνίες και διαφωνίες μεταξύ ουράνιων σωμάτων! Ο κύριος αυτός, αναλύει την Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου, που δεν είναι τίποτε άλλο, από την πιο πρωτόγονη, πιο αρχέγονη μουσική του Σύμπαντος! Το Σύμπαν κύριοι δεν είναι σιωπηλό. Πρώτα μίλησε, και μετά άρχισε να φωτίζει. Η πρώτη αίσθηση που απαίτησε να γεννηθεί ώστε να γίνει αντιληπτό, ήταν η ακοή και μετά η όραση.
Αγαπητοί μου, ζούμε σε ένα Σύμπαν το οποίο μόλις γεννήθηκε, (μέσα από τις ίδιες του τις κινήσεις, μέσα από τις αυξομειώσεις μέσα στον ίδιο το χώρο - άρα και μέσα από τις κυματικές αυξομειώσεις του ίδιου του χώρου), γέννησε μαζί και τον ήχο. Ο ήχος, ως κύματα συμπύκνωσης και αραίωσης του χώρου... Ο ήχος, ως κομμάτι του σώματος του ίδιου του Σύμπαντος. Και ιδού οι πρώτες άναρθρες λέξεις αυτού του νεογέννητου μικρού -τότε- τέκνου.
Μετά, αυτές οι λέξεις γίναν τραγούδι και μουσική, αποκάλυψαν την αρμονία και άρχισαν να διαχέονται από άκρη σε άκρη του άπειρου ή -πλέον μπορεί και- πεπερασμένου σύμπαντος. Και αυτό, είχε γίνει αντιληπτό από έναν άλλον αρχαίο Έλληνα, τον Πλάτωνα, ο οποίος φαίνεται να έχει πει ότι: η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή. Η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα.
Ο χώρος λοιπόν και οι χορευτικές κινήσεις του, γεννούν τον ήχο - τη μουσική. Ο χρόνος και οι απίστευτες απαιτήσεις του, γεννούν την ίδια την κατεύθυνση της καθημερινότητάς, χωρίς όμως να μπορούμε να δούμε τον ίδιο, γιατί πάντα τρέχει και μας κρύβεται. Μπορούμε όμως να αντιληφθούμε τις επιπτώσεις του πάνω στο κορμί μας, το άγγιγμά του στο στήθος μας, τις υποσχέσεις για επιβίωση.
Σκεφτείτε τώρα όλα αυτά μαζί - χώρος, χρόνος, κίνηση, ήχος, μουσική, άγγιγμα. Είναι τα συστατικά του Σύμπαντος. Του Σύμπαντός μας. Τα συστατικά του ίδιου μας του Εαυτού και της ίδιας μας της Ύπαρξης. Ευτυχώς, -και δεν γινόταν να είναι αλλιώς- υπάρχει μια πολύ όμορφη λέξη που συνδυάζει όλες αυτές τις ανθρώπινες διαστάσεις μαζί και τις κρατάει δεμένες, όπως ακριβώς είναι δεμένες και σφιχταγκαλιασμένες αυτές οι έννοιες εκεί έξω, στο 4D Σύμπαν: είναι ο χορός!
Εκεί που σώματα στροβιλίζονται, ψυχές περιστρέφονται σε κοσμικούς ρυθμούς, κάπου ανάμεσα στο ημίφως και το σκότος, με μια μπάντα που κανείς δεν βλέπει, κάπου κρυμμένη πίσω... στο παρελθόν, να καθορίζει το μπιτ των κινήσεων και να σκορπά τις μελωδίες από μια άλλη εποχή, που αφήνει τα σημάδια της στις μικρές μας ζωούλες...
"TangoBar"
