Το τελευταίο της ζωής του ταξίδειον...



Πονά ο κεραυνός;
Κρυώνει;
Διψά;
Μένει μόνος άραγε;
Με τι παλεύει;
Σε ποιους μιλά;
Και ποιους αιθέρες σκίζει;
Κουρνιάζει κάποτε λοιπόν;



(απόσπασμα από το ποίημα "Έρημη Χώρα", του Τόμας Έλιοτ, γραμμένο το 1922, που του χάρισε εν πολλοίς τη φήμη του και το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1948 - μετάφραση Γιώργου Σεφέρη)



"Άλμπατρος"
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Στίχοι: Σαρλ Μπωντλαίρ
(Μετάφραση: Αλ. Μπάρας)
Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας




Αφιερωμένα τα παραπάνω ποίηματα 
σε έναν άνθρωπο 
με το ίδιο όνομά και επίθετο με το δικό μου, 
το ίδιο ανάστημα και σωματότυπο με το δικό μου, 
την ίδια μεγάλη μύτη με τη δική μου,
πιθανόν τις ίδιες αναζητήσεις και μοναχικότητα με τη δική μου,
αλλά σίγουρα,
με καλύτερη ψυχή από τη δική μου,
πιο καθάρεια παρά το σκονισμένο του κορμί,
περισσότερη σοφία από τη δική μου,
και ας μην πήγε σχολείο,
ηρεμία στο λόγο και τις κινήσεις,
παρότι δεν γνώρισε γονείς,
και ακόμα περισσότερη υπομονή από τη δική μου,
παρότι δεν περίμενε τίποτε άλλο παρά το θάνατο...

Δίπλα του πρωτοσυνάντησα τις έννοιες
καρτερικότητα και αγιοσύνη
σμιλευμένες στον ανάλαφρο ίσκιο του
που κουβάλαγε παντού και πάντα.

Είναι ο άνθρωπος που η στάση ζωής του,
με έχει καθορίσει:

ο παππούς μου
που ήδη ταξιδεύει δια παντός
και προ παντός...
για το ποιητικό άπειρο.

Καλή αντάμωση παππού.


Μεταιχμιακό Σύστημα



Υπάρχει ένα σύστημα που μας πλασιώνει καθημερινά: είναι το σύστημα που μας κάνει να ζούμε στο μεταίχμιο.

Καθαρά ελληνικό σύστημα, καθώς ζούμε οριακές καταστάσεις. Μπορεί ένας δίπλα μας να πεθαίνει από ανέχεια και ταυτόχρονα, άλλος δίπλα του να πεθαίνει από υπερβολική ταχύτητα με την καινούργια κούρσα που του αγόρασε ο μπαμπάς, ενώ ένας τρίτος δίπλα στους δυο προηγούμενους, να πεθαίνει από πλήξη και ανία... Για να μην πω, για τον τέταρτο της παρέας, ο οποίος βλέποντας αυτά που συμβαίνουν στους προηγούμενους, μπορεί απλά... να πεθαίνει στα γέλια!

Και αν νομίζετε ότι η κατάσταση δεν είναι για γέλια, αλλά για κλάματα, θα έχετε πέσει λίγο-πολύ μέσα στην ουσία του προβληματισμού μου, ο οποίος αφορά ένα άλλο, ακόμα πιο σπουδαίο και πρωτόγονο σύστημα, το λεγόμενο μεταιχμιακό σύστημα, το οποίο εδράζεται στον εγκέφαλό μας. Οι τέσσερις προηγούμενοι συνάνθρωποί μας έχουν ένα κοινό στοιχείο: διαταραγμένο συναίσθημα, κοινώς, διαταραγμένο μεταιχμιακό σύστημα, ειδικά σε ό,τι αφορά στο θέμα της ανταμοιβής, που εδράζεται στο μεταιχμιακό σύστημα. Για αυτό είτε αντιμετωπίζετε το θέμα με γέλια, είτε με κλάματα, θα έχετε πέσει μέσα! Και οι τέσσερις συμπολίτες μας, αναζητούν με κάποιον τρόπο -χωρίς να τα καταφέρνουν ποτέ, για διαφορετικό φαινομενικά λόγο έκαστος- να ικανοποιήσουν το αίσθημα της ανταμοιβής που η ζωή τους επιτάσσει. Στο τέλος, όμως, όλοι με κάποιον τρόπο πεθαίνουν. Λέω "φαινομενικά", διότι ουσιαστικά έχει προηγηθεί ο θάνατος του συναισθήματός τους πολύ πριν αυτό αποδειχτεί ως (επι)φαινόμενο με τις ποικίλλες απείρου κάλλους σκηνές τρέλας που ζούμε καθημερινά γύρω μας. Και σε αυτό το σημείο είναι που γίνεται η σύνδεση (αιτιολογική, για την ακρίβεια σύνδεση) με το πρώτο σύστημα που σας περιέγραψα, το οποίο μας κάνει να ζούμε σε οριακές-μεταιχμιακές καταστάσεις. Άρα, αν δεχτούμε ότι κάθε μας πράξη και απραξία (η απραξία εξάλλου, είναι μια μορφή πράξης...) είναι το άθροισμα της επίδρασης του περιβάλλοντος με την αντιληπτική ικανότητα και επεξεργασία του εγκεφάλου μας, αναλογιστείτε τί συμβαίνει τελικά όταν έχουμε μέσα στο κεφάλι μας ένα μεταιχμιακό σύστημα και έξω από το κεφάλι μας, στο περιβάλλον μας, ένα ακόμα πιο μεταιχμιακό σύστημα και καλείται το αθώο πρώτο (σύστημα) να αντιληφθεί και να επεξεργαστεί το στημένο δεύτερο (σύστημα)! Το αποτέλεσμα είναι ότι γίνεται... του συστήματος το μεταίχμιο!

Πιστεύω ακράδαντα, λοιπόν, ότι κάποιο ειδικοί επί του θέματος, έχουν βάλει το (επιστημονικό) χεράκι τους και έχουν ενημερώσει τους κρατούντες για τον τρόπο που το ανθρώπινο μυαλουδάκι λειτουργεί. Σοφός ο κύριος Τζωρτζ Όργουελ με το "1984" του, όταν περιέγραφε μια πλήρως καθοδηγούμενη και αποχαυνωμένη κοινωνία, που δεν είχε καθόλου συναίσθημα και περιγραφόταν ως "παγωμένη" στις σελίδες του ανεπανάληπτου και προφητικού αυτού βιβλίου. Το πραγματικό μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου έχει κατασταλεί με τη συνεχή παράνοια που βιώνουμε εντασσόμενοι συνολικά σε ένα κοινωνικά μεταιχμιακό σύστημα. Δεν ξέρεις ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος, ποιος θέλει το καλό σου και ποιος όχι, τί θέλεις εσύ ο ίδιος πραγματικά και τί σε αναγκάζουν να νομίζεις ότι θέλεις...

Πολλά τα ερωτήματα και πολλά αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε. Νομίζω όμως, ότι τα περισσότερα τα έχει πει ο κύριος Φουκώ με τη σύλληψη της έννοιας "βιοεξουσία", ενώ τα υπόλοιπα που μένουν (και μαζί και το τραύμα από τη συνειδητοποίηση του όρου "βιοεξουσία"), τα συμπληρώνει και τα απαλύνει κάπως, το επόμενο αγαπημένο τραγούδι:



"Ό,τι αλλάζει να τ' αντέξεις"
Στίχοι, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας




Αιώνιο Πέλαγος


Δεν μπορώ με αυτά που διαβάζω και με τη βλακεία του κόσμου και με τα δυο μέτρα και δυο σταθμά που κρατά κανείς για να κρίνει κάθε είδηση...

Διαβάζω αυτήν εδώ την είδηση για τον Λιονέλ Μέσι και μας φαίνεται κάτι φυσιολογικό.

Αμέσως ψάχνω στο διαδίκτυο -και ήμουν σίγουρος ότι θα βρω κάτι τέτοιο- για τον χαρακτηρισμό της χειρουργικής ακρίβειας του κυρίου Μέσι (άσχετα αν δεν παίζει το βίντεο για να δούμε πραγματικά για τι ακρίβεια μιλάμε).

Και αναπόφευκτα αντιπαραβάλω, το χρήμα που παίρνει ένας χειρουργός για να έχει και αυτός χειρουργική ακρίβεια...

Σήμερα, άκουσα τους συγγενείς ασθενούς που ήταν στο χειρουργείο να αναφωνούν στον θεράποντα Δ/ντή Χειρουργό: "γεια στα χέρια σου γιατρέ μου"!

Ξέρετε, αν αφενός λέμε στον Μέσι λέμε "γεια στα πόδια σου" και δεν μας πολυπειράζει που παίρνει εκατομμύρια και αφετέρου στον Δ/ντή Χειρουργικής λέμε "γεια στα χέρια σου" αλλά μας τρελένει στο άκουσμα ότι τα παίρνει για να χειρουργήσει, πρέπει να μην μας ξεφεύγει το κοινό τους στοιχείο: "η χειρουργική ακρίβεια" αυτών των αθλημάτων, και δεν εννοώ την "ακρίβεια" εδώ ως αποφυγή του λάθους, αλλά "ακρίβεια" ως επιβολή του κόστους...

Α! και μια ακόμα βασική διαφορά: ο κύριος Μέσι είναι μόλις 30 ετών σήμερα, ενώ ο Δ/ντής Χειρουργικής κοντεύει τα 60... και όταν και εκείνος ήταν κάποτε 30 ετών, τον γαμοσταυρίζανε από το πρωί ως το βράδυ οι τότε διευθυντάδες του χειρουργοί για να του μάθουν τη δουλειά και εκείνος ο κακομοίρης το βούλωνε, και έκανε υπομονή μέχρι να γίνει κάποτε και εκείνος διευθυντής στη θέση του διευθυντή του...

Εξάλλου, ο σοφός λαός μας, ξέρετε τι λέει: όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια...

Θα μου πείτε τώρα, ότι αυτά που γράφω ακούγοναι σαν να θέλω να δικαιολογήσω ότι οι ιατροί και δη οι χειρουργοί καλώς τα παίρνουν... 

Όχι, βέβαια. Θέλω να πω, ότι ο κόσμος ήταν, είναι και θα παραμένει μια ζωή αποχαυνωμένος, χωρίς κρίση... και πνιγμένος σε Αιώνιο (και όχι μόνο Ιόνιο...) Πέλαγος!



Επιστροφή


Πρώτη εικόνα του νέου έτους, έξω από το σπίτι μου...




Πώς γίνεται να ποδοπατούν τα παιδικά σου όνειρα;
Πώς γίνεται να παίζουν με τις ανθρώπινες ψυχές;
Πώς γίνεται να σε αφήνουν να κρυώνεις;

Όταν, μια ώριμη πια, ανθρωπότητα, επιστρέψει
στα χρόνια της παιδικής αθωότητας...

Θα είναι πλέον αργά.


"Επιστροφή"
Σταύρος Λάντσιας