Κοντσέρτο υποχρεώσεων...




Έχεις όνειρα. Αναρωτιέσαι αν μπορείς να τα υλοποιήσεις. Αρχικά δεν διανοείσαι να μην τα υλοποιήσεις.

Έχεις όμως και μια πραγματικότητα. Η οποία για να δούμε τι σου λέει:

-Δουλεύεις από Παρασκευή πρωί μέχρι Σάββατο μεσημέρι στις 2.00, φυσικά άυπνος... Η υποσημείωση ότι την Παρασκευή ήταν 28η/11 που στη χώρα γινόταν ο κακός χαμός και εσύ δεν επήρες τίποτα χαμπάρι, έρχεται να δηλώσει ότι απέχεις από την καθημερινότητα. Φεύγεις σφαίρα για ένα συνέδριο μέχρι τις 8.00 το βράδυ, μόνο που το μυαλό σου είναι τόσο διαλυμένο σαν να έχει φάει αυτό μια σφαίρα... Ίσα ίσα μια μικρή βόλτα στην πόλη, για να πεις ότι πρόλαβα και είδα λίγο την υπέροχη ημέρα και δεν την άφησα να φύγει χωρίς να καταλάβω την αύρα της. Αναρωτιέσαι αν μπορείς να ξεφύγεις από τέτοια κατάσταση. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολύ την απάντηση γιατί σε έχει ήδη πάρει ο ύπνος, μιας και την επομένη πάλι εφημερεύεις.
-Κυριακή πρωί ως Δευτέρα απόγευμα στις 4.30 είσαι στο ίδρυμα, προσπαθώντας να συναρμολογήσεις τα κομμάτια σου ώστε κάποια στιγμή να καταφέρεις να πας σπίτι σου. Κοιμάσαι 2 ωρίτσες, ξυπνάς, κάτι τρως γιατί το έχεις ξεχάσει (πόσο χρόνο σου τρώει μερικές φορές το να... τρως!). Και ίσα ίσα που προλαβαίνεις να γράψεις κάτι στο blog μιας και στις 9 απόψε έχει μια ομιλία αστρονομικού περιεχομένου η πολύ ζεστή παρέα της Αστρονομικής Εταιρείας της Κέρκυρας.
-Αύριο, πάλι εφημερία ως Τετάρτη απόγευμα.
-Πέμπτη πάλι εφημερία ως Παρασκευή μεσημέρι.
-Παρασκευή μεσημέρι αναχώρηση για ένα 2ήμερο συνέδριο στα Γιάννενα.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά, διαβάζοντας τις παραπομπές του για τη σχέση κρίσης - υγείας στη χώρα μας από τον ThirdStonefromtheSun και τον ευχαριστώ, καθώς και ότι εφημερεύουμε και ξενυχτάμε όχι για να στηρίζουμε τον συνάνθρωπο αλλά το σύστημα, και φυσικά απλήρωτοι πλέον!

Κυριακή, σε μια εβδομάδα, πιθανολογώ ότι θα είναι μια ημέρα χωρίς υποχρεώσεις και εύχομαι να κάνει καλό καιρό για να μπορέσω να πάω επιτέλους στο χωριό Μπούα, που γυρίστηκα όπως σας είπα τις προάλλες η ταινία "Η Χορωδία του Χαρίτωνα", και βρίσκεται περίπου 10 λεπτά από το σπίτι μου...

Και ρωτώ μέσα στο γενικό χα(σι)μό της καθημερινότητάς μου:

- με τι δύναμη και πότε να μελετήσω μουσική μπας και κατορθώσω επιτέλους να μάθω να παίζω, όπως του αρμόζει, το αγαπημένο μου μαντολίνο;
- με τι δύναμη και πότε να ψάξω τις ιατρικές απορίες που μού δημιουργήθηκαν ή να κάνω τις εργασίες που απαιτεί ο διευθυντής στην κλινική;
- με τι δύναμη και πότε να διαβάσω αγαπημένα λογοτεχνικά βιβλία;
- με τι δύναμη και πότε να αφιερώσω χρόνο σε άλλα πρόσωπα, φίλους καλούς και έρωτες, πλανήτες και αλήτες;

Όταν συνειδητοποιώ ότι δεν προλαβαίνω να αγοράσω ακόμα και το νερό, που τυγχάνει σε τούτο το νησί να το αγοράζουμε γιατί δεν πίνεται (και το σουπερμάρκετ είναι 5 λεπτά με τα πόδια...) όταν συνειδητοποιώ ότι δεν προλαβαίνω να απαντήσω σε τηλέφωνα δικών μου ανθρώπων και τους το κλείνω κατάμουτρα, όταν συνειδητοποιώ ότι δεν προλαβαίνω να σκεφτώ, όταν συνειδητοποιώ ότι...

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΚΑΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΩ!!

η πρώτη φράση αυτής της ανάρτησης "έχεις όνειρα", φαντάζει κάπως απόμακρη και ουτοπική... Βέβαια, δεν σας λέω κάτι νέο. Τα όνειρα, τα λένε έτσι, γιατί ακριβώς είναι ουτοπικά.

Πώς όμως γίνονται τα όνειρα πραγματικότητα;

Μέσα από τους άλλους ανθρώπους, είναι η απάντηση. Μέσα από τη στήριξη και τη δύναμη που σου παρέχουν αυτοί που σε αγαπούν.

Σε αυτόν τον κόσμο (σου) άραγε, μπορούν να συνυπάρξουν δυο μαντολίνα και όχι ένα; Δύσκολο, επίπονο, μα εφικτό.


"Concerto for two mandolins"
by Vivaldi





Don't hold it all inside



Αφιερωμένο στις ψυχές που αναζητούν λίγο φως στου λογισμού το απέραντο σκότος...



"I' ll stand by you"
by Pretenders





Οι σκοτεινές επιδίωξες της συνειδητά ασυνείδητης ολιγαρχίας...



Κάποτε, πριν περίπου 71 χρόνια, ένας πρωθυπουργός-δικτάτωρ, υπό την πίεση του ελληνικού λαού έλεγε ένα βροντερό ΟΧΙ στους Γερμανούς που ήθελαν να κυριαρχήσουν στη χώρα μας.

Σήμερα το πρωί, ένας πρωθυπουργός-σοσιαλιστής, υπό την ανοχή του ελληνικού λαού έλεγε ένα βροντερό ΝΑΙ στους Γερμανούς που θέλουν να κυριαρχήσουν στη χώρα μας.

Παρατηρείται αντίφαση; αντίθεση; μπλέξιμο με τους όρους δικτάτωρ και σοσιαλιστής;

Ή μήπως αναρωτιέστε γιατί δεν αντιδρούμε σε ό,τι μας συμβαίνει σήμερα, και δεν παίρνουμε τα όπλα να τα κάνουμε λαμπόγιαλο;

Τι πάθαμε καλοί μου άνθρωποι και αδυνατούμε να κινήσουμε το μικρό μας δακτυλάκι; Τι καθήλωση είναι αυτή; Τι παράλυση;




Αγαπητέ κύριε Φωτόπουλε, θα επαναλάμβανα τα επίκαιρα και καταπληκτικά λεγόμενά σας με μία μόνο διαφορά. Εκεί που λέτε για τον 20ό αιώνα, θα διόρθωνα για τον 21ο αιώνα... Όπως και να 'χει, η αναζήτηση μιας καινούργιας κατεύθυνσης είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, που επανέρχεται σήμερα 71 χρόνια μετά.

Ζήτω το έθνος!



Ίλιγγος θέσεως ή... φύσεως;



Αν το μυαλό είναι ένα στοίχημα του σύμπαντος με τον εαυτό του, να βάλει μια τάξη στην εγγενή και εν γένει υπάρχουσα και υφέρπουσα αταξία, τότε σίγουρα στην περίπτωσή μου έχει αποτύχει παταγωδώς...

Από χτες, από το τελευταίο post, είναι τόσα τα ερεθίσματα που έχω δεχτεί, που νοιώθω ότι κάποιος με πυροβολεί και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρύψω στα δυο μου χέρια το πρόσωπό μου.

Δεν ξέρω αν μπορέσετε να με παρακολουθήσετε, αλλά εγώ θα τα καταγράψω. Έτσι άναρχα και χύμα, όπως μου 'ρχονται, όπως ακριβώς τα ζω.

Στο προηγούμενο post, ήθελα να τονίσω τη σπουδαιότητα της έννοιας "λόγος", ως φορέας του δίδυμου γλώσσα-λογική.

Λίγες ώρες μετά παρακολούθησα εντελώς τυχαία ένα σεμινάριο λογοθεραπείας και αναλογίστηκα την σπουδαιότητα θεραπείας του λόγου. Πόσο πονεμένος και παθολογικός είναι ο λόγος μας σήμερα; Κατά συνέπεια, πόσο ψεύτικοι και άρρωστοι είναι οι λόγοι όλων μας; Οι λόγοι που χρησιμοποιούμε για να πείσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ότι δεν σαπίζει στην αστείρευτη εγωτικότητά του; Οι λόγοι εκείνοι που θέλουν ψευδαίσθητα να μας πουν ότι αντέχουμε στην αβεβαιότητα των καιρών, στην αβεβαιότητα της ύπαρξής μας; Κουραφέξαλα... Είμαστε φελλοί και επιπλέουμε στις δίνες των πλανητικών μας αναζητήσεων.

Και πάνω που προσπαθώ να χωνέψω ότι όλα τα κάνω τελικά για να στερεώσω την φυγοπονία μου και να καρφώσω για τα καλά σε ένα σταθερό στερέωμα τον εαυτό μου, που όχι απλώς φοβάται, αλλά καταρρέει μπροστά στο αβέβαιο, διαβάζω για τις αλλαγές στον χώρο της φυσικής. Και θυμάμαι, όταν πρόσφατα είχα ρωτήσει τον Μάνο Δανέζη σε μια διάλεξή του, αν θεωρεί πιθανό να βρεθεί ένας άλλος Αϊνστάιν που θα ανατρέψει τα κεκτημένα της φυσικής σήμερα, όπως τα είχε κάνει ο πρωτότυπος Αϊνστάιν στην εποχή του, μου είχε δώσει την εξής καταπληκτική απάντηση: "Είναι όχι απλώς πιθανόν, αλλά βέβαιον ότι θα έρθει και άλλος Αϊνστάιν που θα ανατρέψει τα μέχρι τώρα γνωστά, για να ανοίξει νέους ορίζοντες. Αυτή η ανατροπή όμως, δεν θα έχει την έννοια της αντίθεσης με τα προηγούμενα, αλλά της διεύρυνσης. Η νέα γνώση, θα μπορεί να εξηγήσει και την παλαιά. Όχι, όμως και το αντίστροφο. Και αυτό λέγεται πρόοδος". Και στο μυαλό μου ήρθε ο κάτωθι παραλληλισμός (που ίσως συγγενεύει με το όρο "παραλογισμός"): μήπως, όπως το σύμπαν συνεχώς διαστέλλεται και διευρύνεται με επιταχυνόμενο ρυθμό, το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα όντα που διαβιούν μέσα σε αυτό το σύμπαν, όπως για παράδειγμα το μυαλό του ανθρώπου και οι γνώσεις του; Μήπως έτσι λειτουργούν τα πράγματα σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο κόσμο, δηλαδή συνεχώς διευρυνόμενα και αυτά;

Και κάπου εκεί, στο παιχνίδισμα -στην αλάνα του μυαλού μου πάντα!- φωτός και νετρίνων, λόγου και λόγων, έκανε περαντζάδα το σύνδρομο Σαβάντ από το οποίο πιθανολογείται ότι έπασχε ο Αϊνστάιν, όπως μας είπε η λογοθεραπεύτρια, ενώ λίγο πιο πέρα έπαιζε αμέριμνη κρυφτό στα σοκάκια του νου η κάτωθι ρήση:


"Απ’ την πορεία προς το φως να μην αφήσετε κανέναν πίσω.
Πάρτε μαζί σας όποιον λησμόνησε η Ευτυχία
αυτόν που η λυχνία του έσβησε, αυτόν που το τζάκι του
δε φλόγισε ποτέ, το παιδί που ποτέ
«τ’ άστρο το λαμπρό που οδηγεί» δεν εγνώρισε,
όσους πλανιώνται ανέλπιδα μέσα στη νύχτα και στη λήθη.

Ω, εσείς με τη σφραγίδα της Μεγάλης Δωρεάς,
Προσκυνητές του Αιώνιου, πάρτε μ’ αγάπη κι έγνοια
όλους μαζί σας.

Να μην αφήσετε κανέναν πίσω
απ’ την πορεία προς το Φως."


(έκκληση στους Ειδικούς Παιδαγωγούς της Αυστρίας το 1912 στο Salzburg απ’ τον Peter Rosegger )


Φως, νετρίνα, Αϊνστάιν, ταχύτητες υπεράνθρωπες, ταχύτητες απάνθρωπες...


Συνεχίζοντας το βράδυ μου, είπα να δω για δεύτερη φορά μια υπέροχη ταινία ξανά, (είναι "Η Χορωδία του Χαρίτωνα") έτσι για να ηρεμήσω. Τί το ήθελα; Εν μέσω δακρύων διαπίστωσα τα κάτωθι:

1. Η πανέμορφη ηρωίδα, Μαρία Ναυπλιώτου, στο έργο έχει το όνομα Ελένη Βαλαβάνη. Αυτό το όνομα, μού λέει πάρα πολλά από το νησί της Μυτιλήνης, που δεν μπορώ να εκφράσω με έναρθρο ή γραπτό λόγο, και οι λόγοι για αυτό είναι μάλλον ανεξήγητοι. Το σίγουρο είναι πάντως ότι αυτό το όνομα κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
2. Ο πρωταγωνιστής, Γεώργιος Χωραφάς, μου θύμισε ένα παλικάρι από το Αφγανιστάν, χαμογελαστός φυγάς, που η μοίρα τον ξανατράβηξε πίσω στα λημέρια της ψυχικής βίας. Ώρα του καλή, στα βουνά της ανισορροπίας.
3. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο χωριό Μπούα της Κέρκυρας. Δηλαδή, εδώ πιο πάνω από το σπίτι μου...
4. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα, είναι πραγματική. Δεν έχει επέλθει καμία αλλαγή. Το ίδιο μοτίβο, η ίδια μάχη: αυτή μεταξύ καθεστωτικών και αντικαθεστωτικών. Μεταξύ εξουσίας και υπομονής. Μεταξύ εφιάλτη και ονείρου. Μεταξύ παπαγάλων και αετών.

Ακούγοντας το τραγούδι της χορωδίας έκλαψα.

Μετά τσέκαρα το mail μου, όπου μου είχαν στείλει ένα βίντεο.

Ακούγοντας το βίντεο, ειδικά μετά το σημείο 13' 28'', έσκασα... Τι ομοιότητα! Τελικά, παραλληλισμός ή παραλογισμός;

Νοιώθω το μυαλό μου να παίρνει περίεργες στροφές... Δεν το προλαβαίνω. Είναι μήπως που έσπασε (πιθανόν) το φράγμα της ταχύτητας του φωτός; Είναι μήπως που έσπασε το φράγμα των αντοχών μου; Είναι μήπως που πήρε τυχαία το αυτί μου ότι δεν θα πληρωθούν εφημερίες...;


Καλό βράδυ σε όλους.




Περιγράμματα



Όταν σας μιλάω για δάσκαλους, το εννοώ.

Όταν σας μιλάω για την σπουδαιότητα της γλώσσας, το πιστεύω.

Όταν σας μιλάω για τη μαγεία των ανθρωπιστικών σπουδών, το βιώνω.


Εννοώ, πιστεύω, βιώνω... Χτίζουν το περίγραμμα της ύπαρξής μας. Κοινώς, απλή συνταγή επιβίωσης!





Του το κρατάω αυτού του κόσμου



Με αυτό το τραγουδάκι σαν ξύπνημα και σαν ξέπλυμα στων ομματιών τις φράξες... ξεκινάμε άλλη μια μέρα βροχερή.



"Κοίτα εγώ"
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου & Γιάννης Χαρούλης





Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω





"Του το κρατάω αυτού του κόσμου, που δεν μου ανήκει ο εαυτός μου..."

Το τάνγκο της καρδιάς μας...



Το τάνγκο ξεκίνησε να προσκαλεί σε χορό ερωτικό...

Είναι δυο ψυχές αγκαλιασμένες. Η μια, η πιο βαριά, η πιο αντρειωμένη, προηγείται στην κίνηση κατά τι χρονικά της άλλης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κατευθύνει. Η άλλη, πάντα σφιχταγκαλιασμένη στα μπράτσα της πρώτης, ακολουθεί πιστά και σιωπηρά, ξέροντας όμως ότι κρύβει στον κόρφο της το βηματοδοτικό κέντρο, αυτό που προστάζει κάθε κίνηση, αυτό που δίνει χάρη και ζωή.

Και το τάνγκο να ηχεί σπαραχτικά...

Αυτή η δεύτερη ψυχή, έχοντας ελαφρώς στρίψει το κορμάκι της, ξαπλώνει στην αγκάλη της πρώτης, νοιώθοντας τους παλμούς του σώματός της να την αγγίζουν και να την χαϊδεύουν. Ταυτόχρονα, τα πρόσωπά τους ακουμπούν κατάσαρκα. Τα σώματά τους, σε λοξή κλίση ως προς το έδαφος, φιγουράρουν παθιασμένα στο επίκεντρο της σκηνής.



Δεν είναι μια τυχαία ιστορία αυτή... Εκεί που μελετούσα την ανατομία της καρδιάς και της εστίες ακρόασης των βαλβίδων της, δεν ξέρω πώς έγινε μέσα στην κούτρα μου και άρχισα να βλέπω τα δυο ημίσεα της καρδιάς, τις δεξιές και τις αριστερές κοιλότητές της, ως ένα ζευγάρι τάνγκο! Η αριστερή καρδιά, η πιο αντρειωμένη, είναι αυτή που φαινομενικά έχει τον πρώτο λόγο και τραβά το ενδιαφέρον με τις κινήσεις της. Η δεξιά, όμως φέρει το βηματοδοτικό κέντρο και παίζει τον κύριο λόγο στη διατήρηση του ρυθμού. Συντονίζει, καθοδηγεί, δίνει χάρη, κίνηση και νόημα...

Όχι, πείτε μου, δεν σας θυμίζουν οι εικόνες της καρδιάς, εικόνες ζευγαριού τάνγκο που χορεύει με τις καρδιές τους ενωμένες και αγκαλιασμένες;!






Άρωμα πρωίας


Σας το λέω ξεκάθαρα. Όσο υπάρχουν ακόμα τέτοια τραγούδια, εγώ δεν φοβάμαι. Δείχνουν τις βαθύτερες χάρες του ανθρώπου. Δείχνουν την κατεύθυνση που πρέπει να βαδίσουν χορεύοντας, τα μουσικά μας εγκεφαλικά κύματα...

Αποκοιμήθηκα με αυτό το τραγουδάκι το βράδυ,


"Ό,τι σε πάει στο Θεό"
Στίχοι: Βαγγέλης Βελώνιας
Μουσική, Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός





Ξύπνησα σε μια πανδαισία αρωμάτων, χρωμάτων και εικόνων με αυτό το τραγουδάκι,


"Το άρωμα"
Στίχοι, Μουσική: Γεωργίου Κουτσουρέλη - Τζέκα
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης





Καλημέρα και καλή δύναμη σε όλους.



Κάμε να σ'ανταμώσω, κάποτε...



Συνειδητοποιείς την μικρότητα της ύπαρξής σου, που γίνεται σκουπίδι στο διάβα εξουσιαστικών μορφών...

Συνειδητοποιείς το ξεπούλημα των ονείρων σου, πριν καν τα ονειρευτείς...

Συνειδητοποιείς το στημένο παιχνίδι που παίζουν στην πλάτη σου. (Ντρέπομαι που κάνω link στον συγκεκριμένο αλήτη, αλλά ντρέπομαι πιο πολύ που αυτά που λέει βγήκαν αληθινά)

Συνειδητοποιείς ότι αυτή η κολόνια που κρατάει χρόνια, έχει την ίδια μυρωδιά: ΣΑΠΙΛΑ!(συνειδητοποιείς επίσης, εντελώς τυχαία, ότι στο συγκεκριμένο βίντεο στο λεπτό 3' και 25'' αυτός ο τύπος κάτω αριστερά με το πράσινο πουκάμισο και το παχύ μουστάκι που χειροκροτά έτοιμος να τον πάρουν τα ζουμιά από την συγκίνηση, κάπου σου είναι γνωστός... Βρε πού τον ξέρω, πού τον ξέρω; Αμάν! Είναι το μουνόπανο, ο διοικητής του Νοσοκομείου Κέρκυρας...! Ναι, ναι, αυτός που δεν αξίζει να φορά παντελόνια που λέγαμε... Κοίτα να δεις ποιες ήταν τελικά οι εγκύκλιες σπουδές του για να πάρει τη θέση του διοικητή νοσοκομείου, όταν ο δικός μου κώλος έβγαζε αιμορροΐδες από τα έδρανα των αμφιθεάτρων και των συνεδρίων τόσα χρόνια... Κατεβάζεις χριστοπαναγίες ή όχι, αγαπητέ θρησκόληπτε αναγνώστη μου..; Με όλο το σεβασμό στα θεία, που κατευθύνουν τις ζωές μας και μας βοηθούν στις δύσκολες στιγμές. Πτου πτου πτου... Απεταξάμην, απεταξάμην!)

Συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε ένα παιχνίδι που έχει κριθεί από άλλους για άλλους και εσύ είσαι απλά το πιόνι.

Συνειδητοποιείς ότι χαλάει το στομάχι σου, η μέρα σου, η διάθεσή σου, σκεπτόμενος όλα αυτά.

Συνειδητοποιείς ότι χάνεις τον ύπνο σου και έτσι τον εαυτό σου, αναλογιζόμενος την θέση σου.

Συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να καταφέρεις και πολλά, αναλογιζόμενος τη φύση σου.

Συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα τίποτα. Και το ξέρουν. Και το θέλουν.


Συνειδητοποιούν όμως αυτοί, ότι το τίποτα δεν έχει να χάσει τίποτα;
Συνειδητοποιούν ότι κάποτε μπορεί ο λαός να συντονιστεί (έστω και στα πλαίσια στατιστικού σφάλματος, ίσως και λάθους ή τυχαιότητος) και να κάνει την ανατροπή; Δεν ξέρω για πόσο. Για όσο... Αυτό όμως αρκεί για να δείξει στους αλήτες ότι ο λιλιπούτειος Δαβίδ, μπορεί να ανατρέψει τον γιγαντοτεράστιο Γολιάθ.

Συνειδητοποιούν ότι αυτό το τίποτε, αυτή η ασήμαντη παρουσία όλων μας, μπορεί να μεγαλουργήσει;

Καθώς γυρνοβολάμε γύρω από τους ίδιους δρόμους της ιστορίας μας, που είναι τόσο παλιοί όσο η ανθρώπινη ύπαρξη, καθώς κάνουμε κύκλους γύρω από τις ίδιες γειτονιές του κόσμου, του πόνου, του αβέβαιου και του παράλογου, ας συνειδητοποιήσουμε ένα πράγμα: η τρεμόσβηστη σπίθα της ψυχής μας θα σβήσει. Ας σβήσει όμως αξιοπρεπώς.



"Δρόμοι Παλιοί"
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γιάννης Πάριος




Άλλοι τον καρτεράνε...


Αναλογιζόμενος το πώς φτάσαμε ως εδώ, διαβάζω εντελώς τυχαία το κάτωθι απόσπασμα στο βιβλίο "Κορφιάτικες Ιστορίες" του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, (εκδ. Γαβιρηλίδη Αθήνα 2005):

"Μα Κώστα", ετόλμησε να πει εκείνη γλυκά, "είταν ξένο πράμα, να πλερώσετε δεν είχετε και δεν ήθελες, πώς είχε να το βαστάξει;" και εχαμογέλασε.
"Τι λες και συ" της είπε κοιτάζοντάς την λοξά "ποιος σου 'μαθε αυτά τα λόγια; τώρα δεν πληρώνει κανένας, τι είχε να φοβηθεί;"
"Ο νόμος είναι νόμος. Θα σας έβαναν στη φυλακή. Και τ' αδελφού σου δεν τ' αρέσει η χάψη".
"Φυλακή για τέτοιες μικροδουλειές" απολογήθηκε περγελώντας "κάθε μέρα βλέπεις φυλακώνουν τον κόσμο! Σου φαίνεται πως εξανάρθε ο παλιός καιρός! Πάνε τώρα αυτά, καθένας κάνει ό,τι θέλει. Γιατί ψηφίζομε βουλευτάδες; - Για να 'χομε τις ευκολίες μας. Ποιος εζήτησε χάρη και του γίνηκε; - Κάθε μέρα ακούονται σκοτωμοί, μα δεν μου λες πόσο παιδεύονται οι άνθρωποι; Μήνες. Και ο κυρ αδερφός μου εσκιάχτηκε. Τι θα μας έκαναν; Κατάσχεση; - Αν αφήναμε πρώτα. - Μα θα τον διορθώσω εγώ τον κυρ αδερφό μου".


Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την ιστορία "Κάιν" του Κ. Θεοτόκη που γράφτηκε στους Κρασάδες τον Οχτώβρη του 1904 και δημοσιεύτηκε στον Νουμά στις 13 Μαρτίου 1905 (χρ. Γ' , αρ. 139). Σχεδόν 100 χρόνια πίσω...


Και αναρωτιέμαι: πόσο πίσω πάει αυτός ο εχθρός που σήμερα προσπαθεί να αντιπαλέψει το σώμα κάποιων ηλιοκαμένων οικοδόμων, οι οποίοι σκοτώνονται για πλάκα στα κράσπεδα της ίδιας πλατείας που άλλοτε θεμελίωνε τη βάση της κοινωνικής συνείδησης που ακούει στο όνομα Σύνταγμα; Πόσο ώριμος είναι ο εχθρός όταν η συμπεριφορά της παρανομίας, μάς χαρακτηρίζει εδώ και πολλά χρόνια;

Αλλά για μια στιγμή! Τώρα που το καλοσκέφτομαι, το λάδωμα και η διαφθορά δεν προήλθαν ετυμολογικώς και μόνον (!), κατά την τουρκοκρατία, όταν οι Έλληνες δωροδοκούσαν με τις νταμιτζάνες λάδι τους πάσης φύσεως και ήθους, εξουσιαστές τους για να επιτύχουν τους σκοπούς τους και τα μικροσυμφέροντά τους;

Άρα... πόσο πίσω πάει αυτή η αρρώστια; Πόσο χρόνιο το απόστημα; Πόσο βαθιές οι ρίζες του κακού; Για να μην μιλήσω τώρα που το καλοσκέφτομαι για τα πάνω από 1000 χρόνια Βυζαντινής Αυτοκρατορίας... Το διανοείστε; Πάνω από τη μισή ιστορική μας ύπαρξη είχαμε εξουσιαστές που έπαυαν Ολυμπιακούς Αγώνες και ιδεώδη παγκόσμια, που επέβαλαν θρησκευτικό συναίσθημα χωρίς να αφήνουν περιθώρια αντιλόγου, που εξουσίαζαν και εξουσίαζαν και εξουσίαζαν...

Ας αναλογιστούμε αυτά τα ιστορικά στοιχεία. Ας αναλογιστούμε το παρελθόν μας. Ας αναλογιστούμε τον εαυτό μας. Ας αναλογιστούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, για να ξεκαθαρίσουμε καλύτερα το ποιοι θέλουμε πραγματικά να γίνουμε...

Τώρα που οι συγκυρίες μας καλούν να αλλάξουμε κατά τι τον ρου της ιστορίας μας, (μην φανταστείτε τίποτα τρελή αλλαγή, μόλις κάποιες υποδιαιρέσεις της μοίρας και αν!), τώρα δηλαδή που οι συγκυρίες μας καλούν να αλλάξουμε κατά τι τη μοίρα μας, ας μην χαθούμε στο ατέρμονο άχρονο της μικρότητάς μας. Οι πράξεις του σήμερα, θα έχουν αντίκτυπο στο αύριο. Στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στις γενιές 1000 χρόνια μετά...

Δεν είναι εύκολη η μάχη. Είναι όμως πραγματική. Τι φοβόμαστε να την δώσουμε;


"Αυτόν τον κόσμο τον καλό"
Στίχοι: Βασίλης Ανδρεόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης





"σκέψου φίλε μου, την ώρα που θα φεύγεις..."

Άντε μπράβο!



Επιτέλους! Κάτι κινήθηκε... Ο κόσμος έκλεισε την τηλεόρασή του, βγήκε στους δρόμους, συμπορεύτηκε, περπάτησε μαζί με άλλους στους ίδιους και όχι σε διαφορετικούς δρόμους.

Οι εικόνες που είδα τόσο εδώ στην Κέρκυρα, όσο και στην πρωτεύουσα, με έκαναν να αναθαρρήσω. Σαν να έγινε ένα πρώτο βήμα συντονισμού και συνύπαρξης. Ευτυχώς!

Κάνουν όμως πιο έντονο το ερώτημα: πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να διαμορφώσουν μια κοινωνία υγιή, που σέβεται την προσωπικότητα των μελών της, που δεν συγκρίνει τον έναν με τον άλλον για να δει ποιος είναι ο πιο αποδοτικός με φτωχά οικονομίστικους όρους, αλλά του δίνει όλα τα εφόδια για να αναπτύξει το ιδιαίτερο και ξεχωριστό άνθος που κρύβει η ψυχή του και τον ανταμείβει για την προσπάθειά του;


Δεν θέλουμε κοινωνία που σου φωνάζει "σκάσε και σκάβε". Όχι άλλο σκάσιμο και όχι άλλο σκάψιμο γαμώτο!



Το ερώτημα μένει να απαντηθεί από τη δράση μας.

Ας ξεκινήσουμε πιστεύοντας στο όνειρο.


Ε-αυτολεξεί-α


Γιατί όχι λίγο παιχνίδι;! Να θυμηθούμε και λίγο τα παλιά μας...

Ποια 7 πράγματα λοιπόν θα έλεγα για μένα; Ή αλλιώς ποια 7 θανάσιμα αμαρτήματα;

1. Με θεωρώ υπομονετικό και ήρεμο με τους άλλους μέχρι εκεί που δεν πάει, αρκεί να μην υποψιαστώ ότι ο άλλος ενδέχεται να με δουλεύει, οπότε καλύτερα να μην είναι κανείς δίπλα μου... Γίνομαι άγρια θάλασσα και άκρως σκωπτικός, γιαυτό παρερμηνεύω πολύ εύκολα οποιαδήποτε πληροφορία όταν είμαι σε τέτοια κατάσταση. Και να με κοιτάξει κανείς, είμαι έτοιμος να τον φάω! Γι'αυτό φυλαχτείτε!

2. Με θεωρώ άτομο που ψάχνει και ψάχνεται, τόσο πολύ μάλιστα που ενίοτε ψάχνω τους λόγους για τους οποίους ψάχνομαι... Φρίκη σας λέω!

3. Με θεωρώ αρκετά τυχερό και συνάμα άτυχο που μπορώ να δω πράγματα που κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να δουν. Όχι, δεν είμαι μέντιουμ και δεν έχω υπερφυσικές ιδιότητες. Απλώς θα με ονομάτιζα αλαφροΐσκιωτο... καθώς νοιώθω ότι κάθε άνθρωπο που συναναστρέφομαι, τον ακολουθούν φιγούρες, σκηνές... ένας ολόκληρος κόσμος, ο κόσμος του δηλαδή, που παρουσιάζεται ομπρός μου.

4. Αν ποτέ απωλέσω την αίσθηση της ακοής, θα τρελαθώ στον θόρυβο της δικής μου βασανιστικής σκέψης και στην αδυναμία αντίληψης της ανυπέρβλητης μουσικής.

5. Αν με ταύτιζα με κάποιον λογοτεχνικό ήρωα, αυτός με διαφορά, θα ήταν ο Δον Κιχώτης. Κάποτε, αυτή η διαπίστωση μου άρεσε. Πλέον, με θλίβει κατάσαρκα, λόγω της συνειδητοποίησης της γραφικότητος του χαρακτήρα...

6. Αναζητώ διακαώς απαντήσεις σε φιλοσοφικά ερωτήματα, και όσο διαπιστώνω ότι η απάντηση σε αυτά είναι... νέα ερωτήματα, τρελαίνομαι σας λέω!

7. Αν δεν υπήρχε στη ζωή μου το πλάσμα που λέγεται "γυναίκα" δεν νομίζω ότι θα είχα λόγο ύπαρξης.


Ευχαριστώ την Roadartist για την πρόσκληση. Της εύχομαι καλή συνέχεια στον δρόμο που έχει διαλέξει!



Σα στη λύρα...



Είναι αυτός ο κόμπος που εμφανίζεται στο στήθος σου, που σε κάνει να αναλογίζεσαι τη σοβαρότητα της κατάστασης...

Είναι αυτό το σφίξιμο και η ανατριχίλα, ότι η στιγμή είναι κρίσιμη...

Το δέρμα τεντωμένο και ιδρωμένο, γύρω σου ολότελα σιωπή... και άξαφνα ξεσπά η κραυγή!

Τόσο δυνατή, τόσο κοφτερή, τόσο τρανταχτή, τόσο σπαραχτική... για το άδικο που συντελείται, για τη μοίρα που προσποιείται, για τη ζωή που σε ψεύδη διατηρείται...


Ήμουν πιτσιρικάς, κάπου στα 15, όταν διάβασα τον "Κατάδικο" του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Θυμάμαι μου είχε κάνει μεγάλη αίσθηση η σύγκρουση των χαρακτήρων, μα κυρίως με είχε συγκλονίσει η στωικότητα του Τουρκόγιαννου. Πίσω από τα σίδερα της φυλακής, όπου μπορείς μόνο να στενο-χωρείσαι, όπου η καρδιά σου ασφυκτιά, παλεύουν τα πιο άγρια θηρία: το καλό με το κακό...

Βλέποντας χτες, εδώ στην έδρα της δημιουργίας αυτού του αφηγήματος, από κοντά και ζωντανά αυτήν την σύγκρουση, το κορμί μου ανατρίχιασε πολλές φορές και η καρδιά μου φτερουγούσε σε απέλπιδες προσπάθειες να ξεφύγει ανάμεσα από τα σίδερα της φυλακής (της)... Το Οικείο Θέατρο, με σκηνοθέτη τον Μίλτο Δημουλή, απέδωσε εξαιρετικά το έργο του Θεοτόκη, σε έναν υπέροχο και μαγευτικό χώρο, στο ύψωμα ενός λόφου, κάπου στο κέντρο του νησιού... Εκεί είχε στηθεί η μάχη των προαιώνιων αντιπάλων... Εκεί, συγκρούστηκαν ο εγωισμός και ο αλτρουισμός, εκεί άναψε φωτιά από τις σπίθες των αρμάτων τους, εκεί φλόγισαν από την αμάχη τα στήθη των αντιπάλων, εκεί σκίρτησαν οι καρδιές των βουνών που ανήμπορα να συμμετέχουν παρέστεκαν, εκεί τελικά απίθωσαν οι δυο τους τα νεκρά τους κουφάρια... Και τότες, δυο πουλιά αναδύθηκαν στου αμόλυντου ουρανού τα άγια ύψη βγάζοντας το καθένα τη δική του κραυγή...

Ποιος κυβερνά τις ζωές μας; Από πούθε κρατά η δύναμη που καθορίζει τις συμπεριφορές μας; Είναι η λογική που κυβερνά και διαφεντεύει, που λαμβάνει τα ηνία; Είναι το συναίσθημα που σαν ασπίδα προστατεύει κάθε όνειρο, και δίνει μαγευτικό χρώμα σε κάθε ασπρόμαυρη στιγμή;

Ποιος έμαθε, ποιος ξέρει; Ποιος θα μάθει άραγε ποτέ;



"Ο Κατάδικος"
(Στίχοι: απόσπασμα από Τα Σονέτα του Κ.Θεοτόκη)
Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Ερμηνεία: Ησαΐας Ματιάμπα



"Σα στη λύρα, αν σημάνει μια χορδή της
κι άλλες βογγάνε, οι αρμονικές μαζί της..."






Μάισσα Σελήνη!



Απόψε, που θα την πιάσουν οι ντροπές της μπρος στο άκουσμα των ερωτικών φωνών...

Απόψε που στις βραδινές καντάδες θα ροδοκοκκινίζει,

Απόψε, που και θα χαϊδεύεται πίσω από τις συστολές της,


Απόψε, ας την καλέσουμε να κολυμπήσει στην αγκάλη των δακρύων μας, αυτήν την μικρή ασημοφορούσα και γαϊτανοφρυδούσα που σκορπά όνειρα, όραμα και πάθος...






"Μάισσα Σελήνη"
Στίχοι: Πηγή Καφετζοπούλου
Μουσική, Ερμηνεία: Νίκος Παπάζογλου



Στους ίσκιους παίζουνε κρυφτό της νύχτας οι εραστές,
όλοι αγαπούν εκείνη,
που κάθε βράδυ γίνεται πιο όμορφη από χτες,
με όνειρα τους ντύνει.

Μικρή φαντάζει γόησσα στο φως των αστεριών,
η μά'ισσα σελήνη,
με μιας τους κλέβει το μυαλό, πλανεύτρα των καρδιών,
με όνειρα τις ντύνει.

Στους δρόμους παίζουνε κρυφτό της νύχτας οι φωνές,
που τραγουδούν για κείνη,
ανήμπορες ανοίγουνε μαγάλες αγκαλιές
και της ζητούν να μείνει.




Πώς θα μας πούνε κάποτε;



Ήτανε κάποτε, το 1991, όταν ο Γιάννης Μηλιώκας, προφητικά σκεπτόμενος και εκφραζόμενος έβαζε τις νότες να χορέψουν τον κάτωθι χορό:


"Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Γιάννης Μηλιώκας





Είναι σήμερα, 10 χρόνια μετά, που τα λόγια αυτά, αναζητούν τη δικαίωση που τους χρωστά ο χρόνος... Όπως η δικαίωση που αναζητά ο Κατάδικος που δεν έφταιξε.

Άντε να δούμε κάποτε, πώς θα μας πούνε οι μελλοντικές γενιές;




Δυο κόσμοι (μου) που σμίξαν απόψε...



Ήταν κάπου στα 1936 που πρωτοπαίχτηκε αυτή η παράσταση. Ο έχων το γενικό πρόσταγμα, ο Χαρίδημος με τ’ όνομα, προσπαθούσε να αποδώσει μια ξεχωριστή ιδιότητα του ανθρώπου: την φαντασία!

Ήταν τότε, στα 1936, που πρωτοπαίχτηκε η παράσταση «Ο Καραγκιόζης στη Σελήνη».

Ήταν σήμερα, που την είδα και εγώ. Η συγκίνησή μου, μεγάλη. Δυο αγαπημένοι μου κόσμοι, αυτός του Καραγκιόζη και αυτός της κυρά-Σελήνης, έσμιξαν πίσω από το ημίφως και τις σκιές του μπερντέ, πιάστηκαν χέρι χέρι και χόρευαν στους ρυθμούς των παιδικών γέλιων… Τι υπερθέαμα! Και τα σκηνικά φοβερά… Ειδικά όταν ο μαυρομάτης φίλος μου, πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι και πρωτομίλησε σε εκείνη την κυρά που την έλεγαν Σελήνη…

Ο άνθρωπος, πριν πάει καν στο φεγγάρι, όχι απλώς είχε φανταστεί ότι κάποτε θα πήγαινε, αλλά το είχε περάσει μέσα στο λαϊκό μύθο. Όχι μόνο σκέφτηκε, αλλά ήταν τόσο βέβαιος ότι κάποια μέρα θα γινόταν, που έκανε τη φαντασία του, τέχνη. Η φαντασία, μόνο τέχνη μπορεί να γίνει. Είναι ο φυσικός της προορισμός, η αναπόφευκτη ωρίμανσή της. Αρκεί να βρει εύφορο έδαφος, και κάποιον να την φροντίζει στη βαροχειμωνιά…

Ο άνθρωπος, θέλει κάποιες φορές να ξεφύγει από τα γήινα. Τα σωθικά του εκτοξεύονται σε τροχιές εξωγήινες. Το άγνωστο όσο σκοτεινό, αβέβαιο και τρομακτικό και αν είναι, έλκει που να πάρει η ευχή…

Ο Καραγκιόζης (μέσα μας), σηκώνει τα μαύρα του μάτια ψηλά, αντικρίζει την κυρά-Σελήνη, τη βασίλισσα του φεγγαριού, την ερωτεύεται και χωρίς σκέψη ακολουθεί το φως της…

Τι είναι αυτό που μας κρατάει καρφωμένους στα γήινα;

Τι είναι αυτό που σήμερα μας εμποδίζει να φανταζόμαστε ένα καλύτερο αύριο;






Το σόι των ψυχορραγούντων μπολσόι...


Σε συνέχεια του προηγούμενου post, αναρωτιέμαι άραγε τι σόι έννοιες είναι οι κάτωθι και τι σχέση τις συνδέει:


ακρίβεια, αλήθεια, πολυπλοκότητα, χάος, προσέγγιση


Η αλήθεια κρύβεται μόνο μέσα στην ακρίβεια;

Η ακρίβεια κρύβεται μόνο μέσα στην πολυπλοκότητα;

Η πολυπλοκότητα κρύβεται μόνο μέσα στο χάος;

Το χάος μπορεί να προσεγγιστεί;



Η κλασσική λογική, θα απαντήσει ότι μάλλον όχι...

Η ασαφής λογική, μια πιο πραγματική λογική, προσπαθεί να μιλήσει για τη σχετικότητα της έννοιας «ακρίβεια» (precision). Στο ερώτημα λοιπόν: κατά πόσο είναι σημαντικό να δίδεται μία απολύτως ακριβής απάντηση, όταν μιά προσεγγιστική απάντηση αρκεί, απαντά:


Η ακρίβεια δεν είναι κατ’ ανάγκην η αλήθεια.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, το περισσότερο μετρήσιμο «πνίγει» το σημαντικό.

Όσο αυξάνεται η πολυπλοκότητα, οι ακριβείς προτάσεις χάνουν την σημασία τους και οι προτάσεις με σημασία χάνουν την ακρίβειά τους.


Τώρα που σείεται ο μικρόκοσμός μας, τώρα που αναποδογυρίζουν ιλλιγειωδώς και αναισθησιωδώς τα πράγματα γύρω μας, τώρα που ξυπνάμε σαστισμένοι από κοίμισμα αιώνων, τώρα που μηδενίζει ξανά το ιστορικό κοντέρ... τώρα είναι ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τί αναζητάμε και πώς το προσεγγίζουμε. Τώρα είναι ευκαιρία να επανατοποθετήσουμε εαυτούς εις συμπαντικούς αξιακούς τόπους και να αναρωτηθούμε:


τελικά τί μετράει πιο πολύ σε τούτη την περίεργη ζωή;


"The Dying Swan"






Μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!



Όποιος μπορεί ας μου απαντήσει, παρακαλώ, γιατί αρχίζω να χάνω την ελπίδα μου!

Πώς παλεύεται το χάος;
Πώς γίνεται αντιληπτό;
Πώς μπορείς να ζήσεις με αυτό και μέσα σε αυτό;

Και αν η απάντηση είναι το να βάζουμε φίλτρα στις εισερχόμενες πληροφορίες για να μην τρελαθούμε, τότε γιατί κάποιοι με έχουν πείσει ότι η απέκδυση κάθε λογής φίλτρου θα με πάει πιο κοντά στην αλήθεια, άρα και στην αλήθεια του χάους...;


Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου

...Μην με μαρτυρήσεις!
και προπαντός να μην του πεις
πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταϋγετο,
σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα.
Και τις κορφές που πάτησα.
Και τα άστρα που είδα.
Πες τους από μένα,
πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη
πως ο κόσμος είναι όμορφος!

(Νικηφόρος Βρεττάκος)



Υ.Γ.: Ευχαριστώ την Ε.Β. που μου θύμισε το ποίημα αυτό του Βρεττάκου.



Τα μάτια τα ανοιχτά



Τον έφεραν σήμερα το πρωί στα επείγοντα. Τυλιγμένο με ένα σεντόνι πολύχρωμο, γεμισμένο με άμμους. Είπαν ότι τον βρήκαν δίπλα σε μια αναποδογυρισμένη βάρκα με άλλους 7. Τραβάω το σεντόνι από το πρόσωπό του και βλέπω στερεοποιημένους ακόμα και τους αφρούς που έβγαλε από το στόμα του καθώς πνιγόταν... Προσπάθησα να του κλείσω τα μάτια, μα είχαν από ώρα πια παγώσει. Ρώτησα το όνομά του μα κάποιος πετάχτηκε περιπαιχτικά και είπε μια μαλακία γελώντας.

"Άλλος ένας που προσπάθησε να πιάσει το όνειρό του και να ελευθερωθεί...", ψιθύρισα. Μα κανείς δεν πρέπει να κατάλαβε τίποτα πιστεύω.

Ήταν ο πιο ήσυχος νεκρός που έχω δει ποτέ στα ΤΕΠ. Όχι γιατί θα μπορούσε να είναι αλλιώς, δηλαδή ανήσυχος, αλλά γιατί κανείς δεν τον έκλαψε, γιατί απέξω από την πόρτα των ΤΕΠ δεν ακούστηκε καμία κραυγή, κανένα ποδοβολητό, καμία λιποθυμία. Ήρθε, διαπιστώσαμε τον θάνατό του και έφυγε έτσι ήσυχα και απλά, αναζητώντας ένα όνειρο, χωρίς να τον συνοδεύει ούτε καν η μυρωδιά του θανάτου - φαίνεται ακόμα και αυτός τον είχε εγκαταλείψει από ώρα...

Ίσως να τον είχα δει κάπου κάποτε στη Μυτιλήνη, σκέφτηκα, στο πρώτο του πέρασμα στην Ελλάδα. Τα μάτια του, με καρφωμένο πάνω τους αυτό το πελώριο ερωτηματικό, κάπου μου φάνηκαν γνωστά. Τι σημασία έχει όμως πλέον; Τα μάτια αυτά έμειναν για πάντα ανοιχτά να ατενίζουν το όνειρο... Ένα όνειρο που πνίγηκε στων δυτικών τα δίχτυα.


Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα




Υπάρχει ένα δίπολο, τεχνητό ή φυσικό ακόμα δεν έχω καταλάβει, που μπερδεύει πολύ τα πράγματα στη ζωή του ανθρώπου. Είναι σε τέτοια θέση βαλμένο, που η πολύ ενασχόληση μαζί του, μπορεί να κάνει το μυαλό ολίγον τι βλαμμένο...

Ο λόγος περί δημόσιου-ιδιωτικού χώρου ή περί κοινωνικού-ατομικού χώρου και τα όριά τους (αν υπάρχουν). Πίστευα, και εν πολλοίς εξακολουθώ να πιστεύω, ότι υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μας, το άβατον που το λέω, το οποίο δεν μπορεί κανείς άλλος να φτάσει, πόσο μάλλον να αντιληφθεί. Αυτό το άβατον, είναι ίσως ο κεντρικότερος πυρήνας της ύπαρξης του καθενός, που τον διαμορφώνει, που θέτει τα όρια της προσωπικότητάς του και άρα της διαφορετικότητάς του(;), που καθορίζει (περιέχοντας εντός της η λέξη την έννοια όριο...) τις αποστάσεις ανάμεσα στα ανθρώπινα. Και αν η επικοινωνία, είναι μια προσπάθεια γεφύρωσης των αποστάσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, αντιλαμβάνεστε ότι αυτό το δίπολο πιθανότατα διαδραμάτιζε, από πολύ παλιά, τις ανθρώπινες σχέσεις...

Καθώς σκέφτομαι όλα αυτά τις τελευταίες μέρες, χωρίς να βγάζω άκρη στο κουβάρι του μυαλού (μάλλον έχω φτάσει πολύ κοντά στη φάση του βλαμμένου, που λέγαμε νωρίτερα...) λαμβάνω τυχαία κάποια mail:

1ο:


"Η ΠΟΡΕΙΑ

Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος, κινούμενη από παλμό , ωθούμενη από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης.
Στην πρώτη γραμμή διέκρινα τον Μάκη, δεν ξέρω τι δουλειά κάνει, τόσα χρόνια συνδικαλιστή τον ξέρω.
Δίπλα του η ξαδέρφη μου η Μάρθα από τα 37 της συνταξιούχος, γιατί είχε κλείσει 15ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο.
Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, που 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη σαν άγαμη θυγατέρα στρατηγού.
Παραδίπλα ο Στάθης, η εθελουσία από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρώ και τώρα αγωνιζόταν στο ψάρεμα.
Παραδίπλα ο Σωτήρης, ο Γρήγορης (40αρηδες) με το νόμο 3717/08 εθελουσία από την ΟΑ με 2,400 ευρώ το μήνα - το ποσό του εφ' άπαξ δεν μας το αποκάλυψε - μόλις είχαν γυρίσει από ουζερί στη Καισαριανή.
Μαζί και ο Κώστας 46 χρονών, αεροπόρος από τη ΣΤΥΑ, που έχει καταθέσει εδώ και ένα μήνα τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει σύνταξη γιατί τα χρόνια υπηρεσίας του ήταν "πολεμικά" και μετράνε διπλά λέει -έγινε κανένας πόλεμος και δεν το μάθαμε;-) και περιμένει εφάπαξ 120,000 ευρώ (μόνο) .
Δίπλα τους ο θειος μου o Βαγγέλης , δεξιός από σοι, που κατεβαίνει σε πορείες μόνο όταν ήταν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση.
Και από κοντά τα δυο αδέλφια: ο Στέλιος, που του είχε βάλει το ΠΑΣΟΚ τα 2 παιδιά στο Δημόσιο, και ο Γρήγορης, που έπαιρνε τα έργα του Δήμου υπερτιμολογημένα λόγω Δημάρχου γνωστού - του έδινε τις βιταμίνες του μας έλεγε γελώντας-.
Πίσω, στην δεύτερη σειρά, ακλουθούσε ο Γιάννης, πατέρας: εδώ και κάτι μήνες έκανε χρήση του νέου νόμου περί αδείας και του πατέρα στο Δημόσιο, μαζί με την γυναίκα του την Μάρω, που με τρεις γέννες είχε να πατήσει στην δουλειά της 3 χρόνια.
Και από κοντά ο Μιχάλης. Εργολάβος με συνεργείο 27 ανασφαλίστους αλλοδαπούς και 3 έλληνες και ο Αγησίλαος που παίρνει εδώ και 20 χρόνια αναπηρική σύνταξη τυφλού αλλά οδηγεί ταξί και είναι έξαλλος με την απελευθέρωση του επαγγέλματος από τον Ραγκούση .
Στα δεξιά τους ο Λάκης: φοιτητής ετών 32, παρέα με τον Γιώργο, γιατρό, τον επονομαζόμενο και "ταχυδρόμο" από τα φακελάκια.
Μαζί τους και ο Θόδωρος, γιατρός του ΙΚΑ, που στο ιδιωτικό του ιατρείο δεν έκοβε ποτέ του αποδείξεις, με τον Κυριάκο Εφοριακό απόφοιτο Δημοτικού που παίρνει 3,200 ευρώ το μήνα και φοβάται ότι θα του κόψουν το. ΔΙΒΕΤ και κάθε 2 χρόνια αγόραζε και ένα διαμέρισμα.
Και φυσικά δεν θα έλειπε και ο Βασίλης, λιμενικός, πρώτος ταβλαδόρος στο τελωνείο.
Να και ο Μηνάς έμπορος που είχε ξεχάσει ποτέ έκοψε το τελευταίο του τιμολόγιο, μαζί με τον Ορέστη επιδοτούμενο χρόνια αγρότη, που δεν ήξερε πού ήταν τα κτήματα του.
Όλοι μαζί με άλλους τόσους σήκωσαν τα χέρια ψηλά και με σφιγμένες τις γροθιές βροντοφώναξαν,

"Κάτω τα χέρια από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ !"

Ο Στέφανος, αδελφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια:
"-Ρε, Κώστα, εμείς εδώ τι κάνουμε;"



2ο:


"ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΩΡΟ (ΚΑΙ ΤΗ ΧΩΡΑ)
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ στο ΒΗΜΑ: 16/09/2011,

Τι συνδέει έναν οδηγό που σαβουρντίζει το νάιλον ποτήρι νεσκαφέ απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου του κι έναν εμπρηστή που βάζει φωτιές στη Γαβρολίμνη; Τον χουλιγκάνο που ξεθεμελιώνει μάρμαρα στο Σύνταγμα και τον πολιτικό που (επιμένει ακόμα να) βολεύει ψηφοφόρους στο Δημόσιο; Ποια σχέση έχει ο καπνιστής που θάβει τις σβησμένες γόπες του στην παραλία του καλοκαιριού με το μαθητή που κουρελιάζει τα βιβλία του στο τέλος της χρονιάς;

Ο κοινός παρονομαστής των φαινομενικά ασύνδετων αυτών ενεργειών βρίσκεται στη διάρρηξη των σχέσεων με τον δημόσιο χώρο• στην παντελή απουσία επαφής με τον κοινόχρηστο τόπο μέσα στον οποίο συμβιώνουμε οι πάντες. Ενώ τον ιδιωτικό, πολύ καλά τον προστατεύουμε όλοι.

Η αδιαφορία ωστόσο του Πολίτη για τη δημόσια περιουσία (δρόμους, πλατείες, κτίρια) κι η απαξίωση του αστικού του περιβάλλοντος είναι απόρροια διαβρωμένων ήδη σχέσεων με φυσικά πρόσωπα της εξουσίας, με εκπροσώπους και συγκεκριμένα όργανα του Κράτους:τον αργυρώνητο υπάλληλο της Πολεοδομίας, τον άρπαγα πολιτικό, τον αδιάφορο γιατρό του ΙΚΑ, τον προσβλητικό και είρωνα καθηγητή του Δημοσίου - όλοι έχουμε υπάρξει θύματα, κατά καιρούς, κι έχουμε γίνει θύτες, δεν λέω πράγματα άγνωστα.

Αν θέλουμε λοιπόν να επενδύσουμε σε κάποιο μέλλον, είναι απαραίτητο, θαρρώ ν’ ανακαλύψουμε μιαν άλλη σχέση με τον χώρο, να ορίσουμε συντεταγμένες διαφορετικές και ν’ αρχίσουμε (όσο παράδοξο κι αν ακουστεί αυτό) να τον μετράμε με μεγέθη άλλα: με έργα και με βλέμματα καλοπροαίρετα ανθρώπων, με τους πέντε-δέκα δημόσιους λειτουργούς που κάποτε σκιστήκανε για να μας εξυπηρετήσουν• κι ακόμα, με τις ακτές και τους μυχούς που έχει ο καθένας φυλαγμένα στο μυαλό του, με το καύμα του καλοκαιριού και τ’ αεράκι του Ιονίου, με τις μυρωδιές του πεύκου και της λεμονιάς στην Αργολίδα, με τον γλαυκό ορίζοντα της άνοιξης.

Η νέα πατρίδα πρέπει να χωρέσει οσμές και γεύσεις φαγητών, μνήμες παιδικές και ηπειρώτικα τραγούδια, τα κείμενα του Παπαδιαμάντη, τη συσσωρευμένη σοφία των παλιότερων, την έμπνευση νεώτερων και το δυναμισμό τους. Δεν μπορεί να ανανήψει μια πτωχευμένη χώρα, αν δεν ανανεωθούν οι ‘μύθοι’ της• αν δεν ορίσει απ’ την αρχή τη γλώσσα της. Δεν είναι μόνο τα πάμπολλα πολιτικά πρόσωπα που πρέπει να μπουν στο περιθώριο, αλλά να ανανεωθούν κι οι λέξεις της – αυτές προπάντων.

Να ορίσουμε απ’ την αρχή τι πα να πει «ντροπή», τι σημαίνει «ευγνωμοσύνη», τι θα πει«υποχρέωση» ή «ευθύνη». Ποιο το «συμφέρον (δημόσιο κι ατομικό)», πού συναντιούνται αυτά τα δυο και πού χωρίζουν; Προκειμένου να κερδίσουμε τη σχέση πρώτα-πρώτα με τη γλώσσα και μέσω αυτής με τον εαυτό μας και τους άλλους. Και λίγο- λίγο, πόντο-πόντο ν’ αποκατασταθεί η επαφή με τον κοινό μας χώρο (και τη χώρα). Δεν θα ’ταν άστοχο να ξεκινήσουνε οι δάσκαλοι που ξέρουν και μπορούν. Πέρα από σχολικά προγράμματα και καθορισμένες ύλες του Υπουργείου. Γιατί, αλίμονο, για όλα τα διοικητικά έχει προνοήσει το Νομοσχέδιο τού «Δια βίου..» αλλά ούτε για την ποιότητα της γνώσης άκουσα τίποτα, μήτε και πώς θα φτάσουνε οι λέξεις και οι έννοιες στα ζαβλακωμένα νεαρά φυντάνια• ώστε να ενεργοποιήσουν κριτικά τη σκέψη τους και να τεθεί σε λειτουργία ο στοχασμός τους.

Του συγγραφέα Κώστα Λογαρά από Το Βήμα."



3ο:

"Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας / Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας, σε συνεργασία με τον ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ, τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και τα Τμήματα Αρχιτεκτόνων των Πολυτεχνικών Σχολών των Πανεπιστημίων: Αριστοτέλειου, Πατρών, Θεσσαλίας, Δημοκρίτειου και Πολυτεχνείου Κρήτης διοργανώνουν το 1ο Συνέδριο με τίτλο: «Δημόσιος χώρος…αναζητείται» τον Οκτώβριο του 2011 στη Θεσσαλονίκη και καλούν τους ενδιαφερόμενους επιστήμονες να υποβάλουν ανακοινώσεις και να παρακολουθήσουν τις εργασίες του Συνεδρίου.

Το Συνέδριο επιδιώκει να φέρει στο προσκήνιο και να αναζητήσει όλες τις πλευρές των νέων δεδομένων γύρω από το δημόσιο αστικό χώρο, τη μεταβλητότητα και τα σημερινά ρευστά του όρια, τις νέες νοηματοδοτήσεις του αλλά και τα υπαρκτά και δεδομένα προβλήματα της διαχείρισης και λειτουργίας του στις ελληνικές πόλεις.

Ο δημόσιος χώρος μιας πόλης αποτελεί το σημαντικότερο συστατικό της στοιχείο, την κατεξοχήν εικόνα της στα μάτια πολιτών και επισκεπτών, είναι ο τόπος που προσλαμβάνεται και ερμηνεύεται από τον καθένα διαφορετικά, ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα και την αντίληψη που διαθέτει για την πόλη και τη ζωή του μέσα σε αυτή. Η περιήγηση ενός επισκέπτη στο δημόσιο χώρο, στα πάρκα και τις πλατείες μιας πόλης αρκεί για να τον κατευθύνει στην αντίληψη της βασικής της δομής αλλά κυρίως στην πρόσληψη και κατανόηση της ατμόσφαιράς της. Παρά τις όποιες αλλαγές έχει υποστεί, ο δημόσιος χώρος μιας πόλης εξακολουθεί να αποτυπώνει και να διατηρεί τη συλλογική συνείδηση και μνήμη.

Η οικειοποίηση του δημόσιου χώρου της πόλης από τους πολίτες της αποτελεί το πρωταρχικό ζητούμενο για την εξασφάλιση ενός συνεκτικού τρόπου κατοίκησης μέσα στο σημερινό, διαρκώς μεταβαλλόμενο, και ρευστό τοπίο της νέας αστικότητας.

Η λειτουργική και αισθητική απαξίωση ιδιαίτερα του ελληνικού αστικού περιβάλλοντος έρχεται, όχι αδικαιολόγητα, μέσα από τα υπάρχοντα προβλήματά του. Η ετερογένεια της ελληνικής πόλης, η πολλαπλότητά της, η πολυεπίπεδη και θραυσματική σχέση της με τον ιστορικό χρόνο, μας διαφεύγει κάτω από την αισθητική ισοπέδωση του δημόσιου χώρου που βιώνουμε καθημερινά."

(περισσότερα επ' αυτού όταν πάω -ελπίζω- στο συνέδριο)



Πραγματικά αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που διαχωρίζει αυτούς τους δυο χώρους; Μην είναι το φράγμα εκείνο που λέγεται διαφορετικότητα; Τι είναι εκείνο που γεννά αυτό το δίπολο; Είναι στοιχείο της φύσης μας ή του πολιτισμού μας; Άραγε, υπάρχει ιδιωτικό και ατομικό σε όλους τους ανθρώπους ή είναι παράγωγο ενός δυτικού πολιτισμού; Ποιοι πραγματικά είμαστε και ποια εικόνα μας δείχνουν μέσα από λογής λογής καθρέφτες;

Πώς συνυπάρχουν αυτοί οι δυο πόλοι; Ίσως, το μυστικό της συνύπαρξης των ανθρώπων σε ομάδες και όχι σε βασανιστικό μοναχικό βίο, να κρύβεται στην απάντηση αυτού του ερωτήματος...

Ίσως, η συνύπαρξη δυο φαινομενικά αντίθετων εννοιών, όπως της ζωής και του θανάτου, να είναι κάτι τόσο φτιαχτό και άρα άκρως αποπροσανατολιστικό...

Ίσως, η συνύπαρξη απλά δύο, να είναι τελικά απλό...


"Όσο κρατήσει η ζωή"
Στίχοι: Νίκος Καρούζος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου





Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος
Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα
σωριασμένα αιφνίδια στο χθες
(Φοβερή ασυνέχεια) ο πλούτος μου είναι το στήθος μου
Γι αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα
και ταξιδεύω σίγουρος
(όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο)