Να σου χαλάνε τ' όνειρο και εσύ να τους αφήνεις...

 

Παλαιότερα λέγανε ότι η ζωή είναι... ένα αγγούρι, που άλλος το τρώει και ζορίζεται και άλλος το τρώει και δροσίζεται!

Σήμερα, θα έλεγα ότι η ζωή είναι... μια ντομάτα, που απέξω τη βλέπεις κόκκινη και από μέσα είναι πατάτα!

Τι θέλω να πω: σήμερα, σου πουλούν οι διάφοροι αδιάφοροι που σου το παίζουν αδιάφθοροι, κάτι τις. Το ο,τιδήποτε. Στο χρεώνουν όμως, για δις. Από το πιο μικρό ως το πιο ακριβό. Σε κοροϊδεύουν. Άλλη σου δείξανε και άλλη σου μπήξανε επί το λαϊκότερον και πεζοδρομιότερον. Μπροστά στα μούτρα σου σε υποβιβάζουν, σε θεωρούν χαζό, χάνο, ψάρι που τσιμπάς. Σου παίρνουν τα χρήματα -όλα για τα χρήματα γίνονται- και μαζί σου παίρνουν και την αξιοπρέπεια. Και εμείς, συνεχίζουμε και αγοράζουμε από τους ίδιους, διότι και παραδίπλα να πας, πάλι την ίδια ντομάτα-πατάτα θα φας...

Δείτε την ντομάτα που μας πουλούν για να φάμε, απέξω ένα κατακόκκινο κέλυφος-κάλυμα και από μέσα αρρωστιάρικο-ωχρό-θνησιγενές:

Κατ' επέκταση αντιληφθείτε πόσα μας κρύβουν και πόσο μας ξεγελούν, όταν μιλάμε για πιο σοβαρά θέματα.

Τι είναι αυτό που μένει λοιπόν, σήμερα, ως αντίσταση; Πού πήγε το υπόλοιπο "κόκκινο" της έντασης, του πάθους, του αίματος; Πού χάθηκε τόσο "κόκκινο"; Πώς γίναμε σήμερα, τόσο πολύ... πατάτα;

Ως αντίβαρο σε τούτο το ισοπέδωμα και ως αντίδωρο σε εκείνους που ακόμα αντιστέκονται και συνεχίζουν να απαιτούν να τρώνε ντομάτα όταν παραγγέλνουν ντομάτα ρε γαμώτο και όχι αυτές τις ξεφτίλες που μας σερβίρουν ασταμάτητα κάθε στιγμή, τους αφιερώνω τα κάτωθι:

1] 

"Δεν είμαστε εμείς κανονικοί σαν και τους άλλους, εμείς δουλεύουμε στους στάβλους, ταΐζουμε και ποτίζουμε τα όνειρα, τα φροντίζουμε να μεγαλώσουν, για να καλπάσουν οι επόμενες ελπίδες", πηγή από εδώ

2] 

Ένα βίντεο

3] 

   "Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι

   Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια

Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά

Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα

Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός

Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι."

Μανώλης Αναγνωστάκης, Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)

Πηγή από εδώ

4] 

"άνθρωπέ μου τι ξεφτύλα,

να σου χαλάνε το όνειρο

κι εσύ να τους αφήνεις."

Πηγή από εδώ

Ακούγεται χλιμίντρισμα και του μυαλό του φεύγει...

Δυο φορές μου έχει τύχει να βρει διέξοδο από μέσα μου, ΑΥΤΟ που πραγματικά νιώθω για το μεγαλείο της μουσικής και ειδικά της παραδοσιακής...

Η πρώτη, η μαγευτικά καθηλωτική, ήταν όταν ήμουν στην τοποθεσία Χάρος, στο βουνό Γράμμος (αν δεν έχει πάει κανείς, δεν μπορεί να καταλάβει για τί σκηνικό μιλάμε). Εκεί, ένα παλικάρι δίπλα μου που ήρθε να α-ποτίσει φόρο τιμής στο μνημείο του Δημοκρατικού Στρατού και στους Σταυραετούς που κείτονται, βλασταίνουν και αγναντεύουν από εκεί ψηλά το Χάρο, έβγαλε μια φλογέρα και έπαιξε για να τον ακούσουν τα βουνά ολόγυρα. Τότες, μαγικά και μονομιάς, ενώθηκαν όλα: μελωδίες, θρόισμα φύλων, τιτίβισμα πουλιών, τρεχούμενα νερά από πάγους που λιώναν, στάλες από τρεχούμενο αίμα λαβωμένων, μελισσολόι σκόνης και μυρμηγκιάσματα του υπεδάφους, βουνά, ποτάμια, αέρας, χώμα, σκέψεις και πάλι χώμα... Όλα γίναν ΕΝΑ, με τη μελωδία της φλογέρας, να λειτουργεί σαν τους αρμούς του συνόλου όλων αυτών των διαφορετικών συστατικών του σύμπαντος. Και το σύμπαν, χόρευε ολόρθιο!


Η δεύτερη, η σαγηνευτικά ξεσηκωτική, είναι αυτή:

"Η ουρά του αλόγου"

Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης

"Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του. Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του. Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι, στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι. Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο, κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο. Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω, αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες. «Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις; Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις». Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει, καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει. Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν. Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια. Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια, την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα. Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι. Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια. «Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω. Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω». Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι, ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι, και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω, τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο. Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει..."


Αδημονώ για την τρίτη φορά, ώστε να μου τριτώσει το κακό...

Φόβος και Δήμος

Όχι, δεν θα σας μιλήσω για τα δυο παιδιά του θεού Άρη, που τον συνόδευαν πάντα, τον Φόβο και το Δείμο, σε κάθε του πολεμική εμφάνιση, και τα οποία εκπροσωπούσαν αντίστοιχα τον φόβο και τον τρόμο που έσπερνε η φιγούρα του πατέρα τους στα πεδία των μαχών.

Θα μιλήσω για κάτι άλλο, που όμως έχει σχέση με τα παιδιά του θεού του πολέμου. Θα σας μιλήσω για εκείνες τις μάχες, που δίνουμε μέσα μας και έξω μας, με όλους εκείνους τους φόβους και τους τρόμους μας. Αυτό το κάτι άλλο που θέλω να σας μιλήσω ουσιαστικά, είναι ο Φόβος και ο Δήμος, δηλαδή ο φόβος και η πόλη, ή αλλιώς ο φόβος και η κοινωνία ως συνάθροιση ανθρώπινη. 

Ο φόβος είναι συνυφασμένος με τις ανθρώπινες σκέψεις, αντιδράσεις και τελικά με την ίδια την ύπαρξη. Διότι, αν "πατήρ πάντων είναι ο Πόλεμος", και ο Θεός του Πολέμου είναι ο Άρης, τότε δικαιωματικά και με το γράμμα του (μυθολογικού) νόμου, ο Φόβος και ο Δείμος (Τρόμος), καλά κάνουν και θεωρούνται αδέρφια μας, αίμα μας. Πώς λοιπόν, να αρνηθούμε ότι αυτά τα συστατικά, του φόβου και του τρόμου, κυλούν στο αίμα μας και επηρεάζονται μα και επηρεάζουν όλα τα όργανα τα οποία το αίμα θρέφει; Και για εσάς που από μέσα σας δηλώνεται αρνητές της μυθολογίας και γελάτε μαζί της, ως κάτι το οπισθοδρομικό, θα σας παραθέσω μια από δεκαετιών επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση στο χώρο της Βιολογίας των Ζώων (όπου πολλοί από εμάς ανήκουμε) και δεν είναι άλλη από τη γνωστή θεωρία "fight or flight". Αυτή η κατάσταση βρίσκεται ενσαρκωμένη σε (και πιο συγκεκριμένα μέσα στο συμπαθητικό νευρικό σύστημα, το οποίο δεν ελέγχετε συνειδητά, αλλά ελέγχει ασυνείδητα) κάθε ζώο το οποίο βρίσκεται σε κίνδυνο. Δεν είναι τίποτε άλλο, από το γνωστό "τρέχα ή πολέμα", που η εμπειρία μας λέει ότι ακολουθούν τα ζώα και μαζί και ο άνθρωπος, όταν κινδυνεύουμε. Προσέξτε όμως, ότι θέση ερεθίσματος για να διεγερθεί και να ξεκινήσει εκφορτίσεις αυτό το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, είναι -τι άλλο;- ο ίδιος ο φόβος! Σοφά, λοιπόν, θεωρούμε ότι ο φόβος είναι κάτι που υπάρχει στα κύτταρά μας, ως συστατικό επιβίωσης, γιατί όπως λέει και ο λαός: "ο φόβος φυλάει τα έρημα"!

Ο Φόβος, αρχικά φτιάχθηκε για να βοηθά στη επιβίωση. Μέχρι εδώ καλώς.

Έλα μου, όμως, που ο φόβος και η ασυνείδητη επίδρασή του πάνω σε ολόκληρο το κορμί και τη σκέψη μας, έγινε όπλο στα χέρια κάποιων, όπως διαχρονικά η Ιστορία έχει δείξει; Και για να ξαναγυρίσουμε στη φράση που λέει ο λαός: "ο φόβος φυλάει τα έρημα", αλήθεια ποια είναι τα έρημα; Και γιατί πρέπει να τα φυλάει τελικά ο φόβος; Για να μην κάνουν κάτι που δεν ξέρουν (όπως όταν μαλώνουμε - για να εκφοβίσουμε- ένα παιδάκι, όταν πάει να κάνει κάτι επικίνδυνο) ή για να μην κάνουν κάτι που ξέρουν (όπως το να αποκαλύψουν μια μεγάλη αλήθεια και να προβάλουν μια σημαντική αντίσταση σε άνομα και ύπουλα σχέδια αυτών που μας λένε ότι "μας φυλάττουν");

Δυο ειδήσεις από τα κοσμικά (τα του κόσμου δηλαδή) γεγονότα:

Είναι ηλεκτρονικό φακέλωμα αυτό που πάνε να κάνουνε, και κάποιοι πιο ψαγμένοι και θαρραλέοι, αντιδρούν και τα σπάνε όλα;

Θα επιβάλλεται μόνο για ιατρικούς σκοπούς η άμβλωση ή όχι;

Και άλλα ερωτήματα καθημερινά αναδύονται, αλλά όλα τους, έχουν κοινή βάση: τον φόβο. Τον φόβο για το άγνωστο. Τον φόβο για το άγνωστο ή μήπως για τους αγνώστους που ίσως κρύβονται πίσω από όλα αυτά...; Και δώσ' του σενάρια συνομωσιολογίας και δώσ' του υποθέσεις για καλούς και κακούς. Και η κουβέντα μεταπίπτει στο αν υπάρχουν καλοί και κακοί εκ φύσεως και αν πράγματι υπάρχουν, γιατί άραγε το κάνουν αυτό; Μήπως υπάρχει σχέση με την άλλη βασική-θεμελιώδη αρχή της Φύσης, ότι "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" και ότι όλα τα έμβια είδη είναι δομημένα σε πυραμοειδή διάταξη (όπως μαθαίνουμε ήδη από το δημοτικό), τέτοια ώστε το από πάνω είδος, για να επιβιώσει πρέπει να τρώει όλα τα από κάτω του είδη; Έχετε, επίσης, διακρίνει ποτέ ότι αυτή η κατάταξη σε "άνω" και "κάτω" είδη, γεννά πολύ εύκολα την ιδέα του "υπερ-είδους" και του "υπο-είδους";

Τα ερωτήματα, αναδύονται το ένα μετά το άλλο και κάπου εδώ πετάγονται και κάποιοι άκυροι και μιλούν έτσι απλά για "φοβικά σύνδρομα". Πώς γίνεται ρε μεγάλε, κάτι που υπάρχει στο αίμα μας φυσιολογικά να το αποκαλείς σύνδρομο και να του βάζεις αυτόματα την ταμπέλα του "παθολογικού";

Θα μου πείτε ίσως, εκείνο το μεγαλειώδες του Καζαντάζκη: «αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει», αλλά πόσοι πραγματικά μπορούν να το κάνουν, και μάλιστα στην πλήρη του σωματική και πνευματική-νευρολογική έκφανση; Ή, για να το θέσω πιο ρεαλιστικά: πόσα πρέπει να βιώσει κανείς, για να ξεριζώσει από μέσα του τον φόβο και να δηλώσει ευθαρσώς ότι πια "δεν φοβάται"; Αναρωτηθήκατε γιατί μνημονεύουμε μόνο αυτούς που στην κατοχή παρά τα βασανιστήρια δεν μαρτύρησαν κάποια πολύτιμη πληροφορία ενώ τους άλλους που τους έλιωσαν το κορμί μέχρι τελικά να ξεράσουν την πολυπόθητη για τους κατακτητές πληροφορία, δεν τους πολυθυμόμαστε; Είναι ακριβώς, αυτό το υπέρ-μετρο και ιδεώδες που εισάγει ο Καζαντζάκης που θαυμάζουμε σε όποιον κατορθώνει να το εκδηλώσει; Ή μήπως όλο αυτό είναι εντελώς - μα εντελώς- έξω από τα ανθρώπινα; 

Και αν σταματήσει να φοβάται ο άνθρωπος, μήπως αυτό σημαίνει ότι πλέον δεν θα ζει, δεν θα αλληλεπιδρά με τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός του, ώστε να παλεύει με αυτά (ή και για αυτά); Αν ο φόβος εκλείψει, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ή κάτι διαφορετικό από ό,τι η ίδια η Φύση, η ίδια η Βιολογία μας έχουν θρέψει και συνθέσει; Εμείς οι ιατροί, ρωτάμε έκπληκτοι τους ασθενείς μας: μα καλά, δεν φοβήθηκες με το πρόβλημά σου, ώστε να έρθεις γρηγορότερα στο νοσοκομείο, μπας και προλαβαίναμε τα σοβαρότερα...;

Φοβάμαι, πως η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα, δεν μπορεί να απαντηθεί... Αυτό, που ίσως έχει σημασία, είναι η διαχείριση του φόβου, και ίσως είναι αυτό που ήθελε να πει ο μέγας Καζαντζάκης: το να κοιτάξεις στα μάτια τον Φόβο, είναι να προσπαθήσεις να διαχειριστείς την παρουσία του και το πρόσωπό του. Δεν μπορείς να αρνηθείς την ύπαρξή του, παρά μόνο να προσπαθείς να μην είναι ο βασικός παράγοντας που θα σε αναγκάζει να παίρνεις αποφάσεις. Γιατί, αν ο άνθρωπος καυχιέται για κάτι (δεν ξέρω για καλό ή για κακό), είναι ότι ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα -και πολύ περισσότερο τα φυτά- ως προς την ικανότητα του εγκεφάλου του να διαχειρίζεται με λογική, τις πληροφορίες του που φτάνουν στο επίπεδο του συνειδητού, από όπου και αν αυτές εκπορεύονται, ακόμα και αν είναι από το επίπεδο του ασυνείδητου, του φυτικού νευρικού συστήματος ή από τον ίδιο το θεό Άρη και τα παιδιά του - φόβο και δείμο.

Το να φοβάται (ή να κάνουν να φοβάται) λοιπόν ένας ολόκληρος Δήμος ή μια κοινωνία εν γένει, δεν είναι κάτι που επιδέχεται μιας απλής ερμηνείας... Πριν μιλήσετε για τους φόβους των άλλων, αναρωτηθείτε τι θέση έχει για εσάς ο Φόβος;

Επίσης, πριν μιλήσετε για τους φόβους των άλλων, ακούστε και το εμβληματικό αυτό τραγούδι, που συμπυκνώνει όλα αυτά που ήθελα να σας πω απόψε:

"Πεχλιβάνης"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

''Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Γκαλιέγο. Ακούστε τι απάντησε όταν τη ρωτήσαμε αν γνώρισε ποτέ… τον φόβο! Να η απάντηση: «Δεν τον γνώρισα. Και μη με ρωτάτε γι’ αυτό παρακαλώ, είμαι… ευαίσθητη σ’ αυτό το θέμα».''

Μέσα απ' τα βάτα της σιωπής...

Αν μια λέξη έχει τις τελευταίες μέρες "καταλάβει" το νου μου (όχι φυσικά με την έννοια της "κατανόησης", αλλά με την έννοια της "μη κατανόησης" και έτσι του "εγκλωβισμού"), αυτή δεν είναι άλλη από τη λέξη προδοσία!

Προδοσία σε πολιτικό, κοινωνικό, επαγγελματικό, επιστημονικό, διαπροσωπικό επίπεδο...
Προδοσία σε όλα τα επίπεδα... Πολυεπίπεδη προδοσία ή αλλιώς πολυ-προδοσία!

Και αν οι ψυχίατροι λεν πως οφείλεις να αποδεχτείς αυτήν την προδοσία ως μια διαδικασία γέννεσης και θανάτου, ως τη βασική διαδικασία που σε πάει μπροστά... αλλιώς βαλτώνεις και βουλιάζεις.

Και αν το λαϊκό α(ί)σ(θη)μα λέει πως "δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει που σε έφτιαξε όπως ήθελε αυτή", για να δηλώσει πως φταίει ο ίδιος ο νους μας για όλα αυτά που του συμβαίνουν..., με προοπτική να αποδεχτείς το λάθος σου και να πάψεις να φαντάζεσαι μια φαντασμένη ζωή, γεμάτη με φαντάσματα...

Είναι από την άλλη, εκείνη η πεποίθηση βαθιά μέσα σου ριζωμένη, που σε κάνει να αρνείσαι να αλλάξεις, σε πείσμα των καιρών και των σειρήνων που ακούς δεμένος σε κατάρτια...

Είναι από την άλλη και εκείνο το άσμα που δεινοπαθεί φωνάζοντας "πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια; [και] στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;"

Είναι από την άλλη και εκείνο το χριστιανικό παραμύθι, που θέλει το Χριστό, στην ίδια ηλικία με τη δική μου, 33 ετών, να σταυρώνεται προδομένος από ετούτη την επίγεια ζωή. Και εκεί, λογχισμένος επί ξύλου κρεμάμενος, να μην μετανιώνει υποτασσόμενος σε ένα συμπαντικό σχέδιο, όσο και αν η σάρκα ένοιωθε να λιώνει, όσο και αν το πνεύμα του ένοιωθε να τον αποσαρκώνει... Εκείνος, ήξερε όμως ότι επιτελείται ένα έργο, ακολουθούσε έναν ρόλο. Και για αυτό υπέμενε.

Εμείς, σήμερα, προδομένοι από τους πάντες, τους επίδοξους προφήτες και τους επίγειους σωτήρες, κρεμιόμαστε στον αέρα, λογχισμένοι από τα ίδια τα όνειρά μας, ανίκανοι να ξεφύγουμε από τη σταύρωση. Και το χειρότερο είναι, ότι δεν βλέπουμε πουθενά ένα σχέδιο σωτηρίας... Οι ρόλοι ξεθωριασμένοι, οι στόχοι ξεσκισμένοι, τα όνειρα ποδοπατημένα, το μέλλον ανύπαρκτο, το παρόν παραπαίον και τρεκλίζον...

Και δεν ξέρεις τελικά ποιος έχει δίκιο σε τούτο το αστείο παιχνίδι: οι ψυχίατροι ή εσύ ως ψυχικά ασθενής... Φταις εσύ ή οι άλλοι για την κατάντιά σου...; Παράτα τα όλα και πήγαινε με το ρεύμα μήπως σωθείς, ή "μείνε μονάχος στο παρόν σου, να σώσεις οτιδήποτε αν σώζεται";

Και αν ο Χριστός, ήταν ένας Βασιλιάς που θέλησε να θυσιαστεί για το λαό του, που ξέπεσε για να καθαρίσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του, γνωρίζοντας ότι υπάρχει νόημα στις πράξεις του,

οι σημερινοί μικροί βασιλιάδες που γεννιούνται γύρω μας καθημερινά, πού να βρουν έναν λόγο όταν θυσιάζονται και προς τα πού να ξεπροβοδίσουν την ψυχή τους όταν αυτή λογχίζεται...;

"Βασιλιάς"

Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα

Έλα λευκό μου σύννεφο 
και γίνε προσκεφάλι 
για το παιδί το χνουδαλό 
που ο ύπνος το 'χει πάρει. 

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς 
και πριν καλοξυπνήσει 
μέσα απ' τα βάτα της σιωπής 
στ' όνειρο να βαδίσει. 

 Να είναι τ' όνειρο καλό 
απατηλό ας είναι 
κι ύστερα γύρισε ψηλά 
κι αν θες βροχούλα γίνε

Εσείς, τι καπνό φουμάρετε; (3)

Δεν μπορώ να μην ξανα-αναρτήσω τη φοβερή στιγμή, πνιγμένη μέσα στους καπνούς του τελευταίου τσιγάρου που ζήτησε να καπνίσει ο Φορτίνο Σαμάνο, ελάχιστα πριν την εκτέλεσή του...

"Ο Φορτίνο Σαμάνο"

Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνστανίνου

Ερμηνεία: Θ. Παπακωνσταντίνου & Δ. Σαββόπουλος

Η Χαραυγή έχει τον ήλιο τον αλάνη...

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ξενυχτάει.

Το πρώτο μου -συνειδητό- ξενύχτι, ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, όταν έκλαιγα ασταμάτητα ένα βράδυ, επειδή δεν μπορούσα να χωνέψω ότι κάποια μέρα θα πεθάνω. Αδυνατούσε να χωρέσει ο νους μου το γεγονός ότι ο κόσμος θα συνέχιζε κάποια στιγμή, χωρίς εμένα και εγώ χωρίς (ε)αυτόν!

Τα επόμενα μου ξενύχτια, ήταν στο σχολείο, ειδικά στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, όταν λόγω διαβάσματος, θυσίαζα τον πολύτιμο μου ύπνο. Τότε, όμως, είχα ένα όνειρο: να μάθω όσα περισσότερα μπορώ και να εντρυφήσω στη γνώση! Δεν με ένοιαζε ο ύπνος, αλλά η αφύπνιση του πνεύματος!

Πιο μετά, στα πρώτα χρόνια της Ιατρικής, ήρθαν τα ξενύχτια των μεγάλων αναζητήσεων, εις την εσαεί ανοιχτήν, δια τέτοιας προθυμίας, αγκάλην της πλανεύτρας Αθήνας... Στα επόμενα χρόνια και ειδικά στα τελευταία της φοίτησής μου, το ξενύχτι μετατράπηκε πάλη με αναρίθμητους τόμους βιβλίων και στρατιές από χιλιάδες αράδες φαρμάκων, γονιδιακών αλληλουχιών, συμπτωμάτων, εξετάσεων, επιπλοκών, ποσοστών και φυσικά βιβλιογραφικών αναφορών. Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, ειδικά στο τελευταίο έτος, πιστός σε μια αρχέγονη παράδοση που θέλει το χωριατόπουλο να ιδρώνει για το χαρτζιλίκι του, πέρασα 8 μήνες, ξενυχτώντας στον 5ο όροφο του ΟΤΕ. Και φυσικά στο καπάκι, σαν ξημέρωνε, καβαλούσα το -τότε- Kawasaki KZ-R και βουρ για τις απανταχού κλινικές στα νοσοκομεία του λεκανοπεδίου. Το καλύτερο ξενύχτι μου πάντως, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ήταν όταν έδινα το τελευταίο μάθημα (Ιατροδικαστική), έμεινα εντελώς άυπνος επί 7 συνεχή 24ωρα!

Ακόμα πιο μετά, σαν Αγροτικός Ιατρός και εφημερεύων σε Χειρουργικό ΤΕΠ, ξενυχτούσα, ράβοντας είτε πόδια κοριτσόπουλων ενδυδυμένων ως επί το πλείστον με μίνι, που είχαν σκιστεί (τα πόδια, όχι τα μίνι, μην γίνει καμιά παρεξήγηση!) από τα λογής λογής ποτήρια που έσπαζαν στις λογής λογής μπάρες των παραλιακών κλουπς (clubs) της Μυτιλήνης, είτε χείλη, φρύδια και κρανία αγοριών που είχαν πλακωθεί στις μπουνιές με άλλους μεθυσμένους συνομίληκούς τους, πιθανότατα παλεύοντας για τα πόδια των κοριτσόπουλων που ανέφερα προηγουμένως. Πολλές φορές, σε αυτή τη φάση, είχα αναρωτηθεί, γιατί εγώ ξενυχτάω; Για να πληρώνω τα σπασμένα, όταν κατά τις 4-5 τα ξημερώματα, που ήθελε το κορμί μου να πάει να ισιώσει λιγάκι, ερχόταν το κάθε παιδάκι να μας επισκεφτεί, μιας και το νοσοκομείο μας, είχε τη φήμη του καλύτερου after, εννοώντας φυσικά after των βαρβάτων μπυροκατανύξενων... και να παρέχω ψυχολογική υποστήριξη στην κάθε ραγισμένη από έρωτος, καρδούλα; Και την δική μου την καρδούλα ποιος την φρόντιζε άραγε;

Ακόμα πιο μετά, σαν ειδικευόμενος στο Παθολογικό ΤΕΠ του εδώ μπουρδελονοσοκομείου της Κέρκυρας, ξενυχτάω κάθε 3-4 βράδυ, με στόχο κάθε φορά να ξεπεράσω τον εαυτό μου, και να μην βρίζω περισσότερο από 98765432 φορές το λεπτό! Και ξαναρωτάω τον εαυτό μου: γιατί είπαμε ότι ξενυχτάω όταν τόσοι και τόσοι αυτή τη στιγμή κοιμούνται και εγώ παίρνω κάτι λιγότερα από 4 ευρώ την ώρα; Μήπως για να παίζω πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το θέατρο του παραλόγου; Άμα το ήξερα, θα σπούδαζα ηθοποιός και όχι ιατρός. Έτσι και αλλιώς, πολλοί ιατροί γνωρίζουν από ιατρική όσο και οι ηθοποιοί. Αυτό που εξάλλου μετράει, είναι ο αέρας που έχεις… Μπορείς να πείσεις; Ε, τότε είσαι και η πρώτη ιατρική φίρμα.

Άκρατο ξενύχτι λοιπόν, μαστίζει τη ζωή μου. Τόσο, που πραγματικά αναρωτιέμαι, ώρες ώρες, πού ζω; Στο φως της ημέρας ή στο σκοτάδι της νύχτας; Αν τα περισσότερα χρόνια μου τα έχω περάσει παλεύοντας σαν τυφλοπόντικας στο σκότος, τότε πώς θα δω το καθάριο φως; Ανατρέχοντας στο παρελθόν μου, βλέπω μια εικόνα του εαυτού μου να επαναλαμβάνεται: εγώ, υπό το τεχνητό φως μιας λάμπας, σε τέσσερις τοίχους, τη μια να διαβάζω, την άλλη να προσπαθώ να δουλέψω, την παράλλη να είμαι πάνω από ασθενή με μανταλάκια στα βλέφαρά μου… Δεν μου κάνει εντύπωση λοιπόν, που αυτοί οι κιρκαδιανοί ρυθμοί έχουν απολέσει ρυθμικότητος εδώ και πολλά χρόνια! Όπως, ακολούθως, δεν μου κάνει εντύπωση που οι ορμονική και εν γένει λειτουργία μου, δεν έχει ποτέ δεχτεί τον σεβασμό που τους πρέπει.

«Νους υγιής, εν σώματι υγιή», υποστήριζαν οι παλαιοί.
«Αυτόν τον κόσμο θα τον αφήσουμε ακριβώς όπως τον βρήκαμε, ανόητο, άδικο και κακό» είπαν κάποιοι νεότεροι (Βολτέρος), αγαπητέ μου φίλε Μάνο.

Ποια η ισορροπία όμως, αναρωτιέμαι εγώ; Πώς θα μπορέσει η ψυχή να βγει από το απύθμενο σκοτάδι, όταν μια ζωή γαλουχείται να κυκλοφορεί μέσα στην αχανότητα αυτού, χάνοντας την ηδονή του αντικρίσματος του πρώτου και φρεσκότερου φωτός, όταν χαράζει η ομορφότερη φυσική ομορφιά, που δεν είναι άλλη από την αυγή των βουνών, των φυτών, των θαλασσών και των δασών;

"Όταν χαράζει"

Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας




Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

Απατηλό ας είναι...

Αφιερώνεται στον ανηψιό μου, που γεννήθηκε πριν λίγες ώρες και αποφάσισε να δοκιμαστεί σε αυτόν τον περίεργο κόσμο...

Καλό σου ταξίδι πανέμορφε ανηψιέ!

"Ο Βασιλιάς"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα




Έλα λευκό μου σύννεφο
και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό
που ο ύπνος το 'χει πάρει.

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς
και πριν καλοξυπνήσει
μέσα απ' τα βάτα της σιωπής
στ' όνειρο να βαδίσει.

Να είναι τ' όνειρο καλό
απατηλό ας είναι
κι ύστερα γύρισε ψηλά
κι αν θες βροχούλα γίνε.



Να είναι τ' όνειρο καλό
απατηλό ας είναι...

Βαθειά μέσα στα ανείπωτα

Απόψε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, προσπάθησα να συντάξω βιογραφικό σημείωμα.

Δεν είχε χρειαστεί μέχρι τώρα.
Δεν το είχα χρειαστεί μέχρι τώρα.
Δεν έτυχε, που λένε ρε παιδί μου!

Και τώρα που προσπαθείς να συντάξεις τη ζωή σου την ασύντακτη σε ένα λευκό χαρτί, νοιώθεις ότι δεν έχεις και τόσα πολλά να καταγράψεις... Μα πώς; Αφού ζεις με τόσο πάθος! Τόσα χρόνια, πώς στοιβάζονται σε λέξεις και κατηγορίες; Και το χειρότερο: πώς εξαφανίζονται τόσα χρόνια μέσα σε λίγες σειρές;

Εκπαίδευση, Στρατιωτική Θητεία, Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση...
Πόσα μπορούν να πουν για αυτά που έζησα; Για αυτά που αγάπησα και μίσησα; Για αυτά που με έκαναν να αηδιάσω και να ξεράσω; Για αυτά που θαύμασα και με ενέπνευσαν;

Επαγγελματική εμπειρία...
Τι μπορεί να συμπεριλάβει; Πόσα ξενύχτια; Πόσα καρδιοχτύπια ασθενών και θεραπόντων;

Κατάρτιση, Άλλες γνώσεις...
Άντε τώρα να κρίνεις τον εαυτό σου! Σου ζητάνε το γνώθι σαυτόν και εσύ απαντάς σαν να απαντούσες ποιό είναι το όνομά σου.

Προσωπικά ενδιαφέροντα...
Μα πώς γίνεται να καταλάβει αυτός που διαβάζει το βιογραφικό, ποιά η πραγματική μου σχέση με τον χορό, τη μουσική, την αστρονομία, τα ταξίδια, το blogging, τις βόλτες με τη μηχανή μου...;


Ας όψεται. Ο λόγος φαντάζει προκλητικός και άκρως ανθρωπολογικός: να ξενιτευτούμε και να γνωρίσουμε Δανέζες γαζέλες...

Εξάλλου, όλα τα μεγάλα ερωτηματικά, οι πελώριοι φόβοι και τα τεράστια "μη", ξεπερνιούνται μόνο με έναν τρόπο: τη δοκιμή!

Ξεκινώντας νέα ταξίδια και χαράσσοντας νέες διαδρομές, κοιτάμε για λίγο πίσω μας, τον δρόμο που διανύσαμε ως τώρα. Αντικρύζουμε μόνο σκόνη απ' το ανασηκωμένο χώμα ανακατεμένη με τον καπνό απ'το φουγάρο του τρένου μας...

"Στην κοιλάδα των Τεμπών"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας




Μες την κοιλα - όπως τα λέω - μες την κοιλάδα των Τεμπών
Φόβος των μηχανοδηγών
Είναι ένας γέρο - όπως τα λέω - είναι ένας γέρο πλάτανος
μαγκούφης και παράφορος

Που πίνει από - όπως τα λέω - που πίνει απ' το θολό νερό
του ποταμού το ιερό
Πίνει κι απλω, όπως τα λέω, πίνει κι απλώνει ρίζωμα
βαθιά μέσα στα ανείπωτα

Κι όποτε παι - όπως τα λέω - κι όποτε παίρνει ανάποδες
γέρνει και πέφτει στις γραμμές
Πιάνει το τρε - όπως τα λέω - πιάνει το τρένο απο τ' αυτί
«Μην την περνάς τη Γευγελή»

Μένα μου το, όπως τα λέω, μένα μου το 'πε ο Πηνειός
το μυστικό ο φλύαρος
Πως ήταν α - όπως τα λέω - πως ήταν άνθρωπος παλιά
κι είχε παιδιά στην ξενιτιά

Μιλώ για σένα

Από τα δημιουργήματα (=ποιήματα) που συγκεντρώνουν τόνους κοσμικής σοφίας, είναι πιστεύω και το κάτωθι. Σπάνια αποδίδεται τόσο όμορφα (ίσως επειδή έχει και συμμετοχή παραδοσιακής μελωδίας και ρυθμού...) ένα τόσο απεχθές νόημα. Σας ερωτώ όμως: Τώρα που μαθαίνουμε πως το παιχνίδι είναι στημμένο, τι άλλο μας μένει; Απλώς να το χαρούμε... Και ας ξέρουμε πως στο τέλος θα χάσουμε. Διότι, αυτό που δεν προέβλεψαν αυτοί που έστησαν το παιχνίδι (κάποιοι κύριοι και κυρίες με το παρατσούκλι: "Θεοί"), είναι ότι θα το χαρούμε, προς πείσμα των αντιξοοτήτων και των χαλεπών καιρών!

"Μιλώ για σένα"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά




Μιλώ με τα ψηλά τ'απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια

Και μ' απάντησαν:
''Τα γεφύρια χορταριάζουν.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς''.

Μιλώ με τ'ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει

Και μ' απάντησαν:
"Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."

Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ'αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν

Και μ' απάντησαν:
"Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."

Η μουσική των αστέρων

Απόψε το θέμα μας είναι "η μουσική των αστέρων"!

Τι μελωδίες στάζουν πάνω στο κεφάλι μας ρε παίδες...! Όποτε έχω ακεφιές, αρκεί να ρίξω ένα βλέφαρο εκεί ψηλά και μένω άφωνος από όλα αυτά που ακούω, μα κυρίως από όλα αυτά που δεν ακούω και φαντάζομαι ότι μπορεί να υπάρχουν...

Ολόκληρη ορχήστρα απόλυτα συντονισμένη, αιώνες τώρα ακούραστη, παίζει του σύμπαντος τα πάθη... Οι αστέρες έχουν πιάσει το χορό για τα καλά, οι πλανήτες τραγουδούν έναν αλήτικο σκοπό, και οι κύριοι γαλαξίες στην πρώτη σειρά των καθισμάτων απολαμβάνουν το θέαμα και χειρο-κροτούν στη λήξη κάθε κύκλου ασμάτων! Πίσω τους, συγκινημένοι κάποιοι μεσήλικες πάλσαρ αφήνουν τα δάκρυά τους να μιλούν αντί αυτών...

Και εμείς οι λιλιπούτιοι ακροατές, στην πίσω πίσω σειρά της κοσμικής αίθουσας, στη γαλαρία -εκεί που οι θέσεις είναι οι πιο "φθηνές"- ψηλώνουμε στις μύτες των ποδιών μας -και όχι μόνο των ποδιών- για να αντιληφθούμε τι γίνεται επί σκηνής... Και αν τυχόν δεν μπορούμε να καταλάβουμε το σκοπό που παίζουν οι μουσικοί, λέμε περιφρονητικά: "φάλτσοι είναι..."! Τι περίεργη γειτονιά, αυτή της γαλαρίας.

Αν τύχει όμως και τραβήξουμε λίγο τα αυτιά μας (γιατί μας χρειάζεται...) ίσως επιτρέψουμε να χωρέσει καμιά από αυτές τις μυστικές μελωδίες και ίσως τότε συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε! Διότι αν τραγουδάμε, ίσως ξαναβρούμε τα ονείρατά μας και ίσως πάψει λιγουλάκι η ψυχή μας να βασανίζεται από τα παθήματά μας. Ίσως επίσης φανούμε σαν φάροι για το δρόμο κάποιων ναυαγών που παλεύουν με τα κύματά τους... Ίσως και κάποιοι φανούν σαν φάροι για τους δικούς μας χαμένους δρόμους και συμπαραστάτες στις δικές μας μάχες.

Ανοίγουμε τα αυτιά μας λοιπόν! Το ταξίδι ανάμεσα στις Σειρήνες τελείωσε. Το πλοίο άραξε στο λιμάνι για επισκευή. Έρχονται φουρτούνες και μεγαλύτερα και πιο μακρινά ταξίδια. Είναι η ώρα να μονταριστούν κάποιες τρύπες!

"Όταν τραγουδάω"

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά

Με κλειστά τα μάτια πάντα τραγουδάω
γιατί στην καρδιά μου ο Ζέφυρος φυσά.
έλα σκόρπισέ με Ζέφυρε σαν στάχτη
σ' ολονών τα βάθη τα επτασφράγιστα.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα

Κάθισε κοντά μου Θάμυρι να πούμε
τη χαρά του κόσμου, το παράπονο.
κάθε μέρα χάνω, χάνω το όνειρό μου
και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα

Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ' την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σαν θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει, για τους ναυαγούς.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα



Υ.Γ.: Θεωρώ ότι η Μελίνα Κανά είναι μια από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχουν αντικρύσει τα μάτια της ψυχής μου...