Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Μια στον αφρό μια στο βυθό μ' ένα γιατί σ' άσπρο χαρτί κλεισμένη σε γυαλί κι η θάλασσα η τρελή η αμαρτωλή εσύ αν γελαστείς θα σπάσω να κοπείς στ' ανοιχτά θα με βρεις
Μια εισπνοή μια εκπνοή σώμα κενό γι αφανισμό στημένη η σκηνή κι η κάμαρα στενή και σκοτεινή μαζί μου αν κλειστείς σε κάστρο ηδονής ουρανό δεν θα δεις
Εσύ αν γελαστείς θα σπάσω να κοπείς στ' ανοιχτά θα με βρεις
Λέμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Καλό και επιθυμητό. Πόσο δύσκολο όμως είναι, όταν δυσκολευόμαστε να αλλάξουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό μας στα πιο απλά και βασικά του χαρακτηριστικά; Ή όταν σε αυτά που θεωρούμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε και να τροποποιήσουμε, δεν αλλάζουν χωρίς την πικρή αίσθηση της προδοσίας; Σαν να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον άλλον, μόνο που αυτός ο άλλος είναι απλά… ο άλλος σου εαυτός. Που χρόνια τον κουβαλάς, έχει ριζώσει από πολύ παλιά, και σε κάθε προσπάθεια αλλαγής, νοιώθεις να απειλείται και να αρνείται την προσαρμογή, με ένα πείσμα ξεροκέφαλου γαϊδάρου...
Και το μεγάλο ερώτημα: ως πού γίνεται η προσαρμογή χωρίς να νοιώσεις ότι απαρνείσαι τον εαυτό σου; Πού είναι το όριο των θυσιών και των παραχωρήσεων που δέχεσαι να κάνεις, πριν πεις ότι μέχρι εδώ μπορώ και από εδώ και πέρα αλλάζω χωρίς να θέλω; Ποια η διαχωριστική γραμμή του θέλω, του μπορώ και του πρέπει; Πότε και πώς το εγώ γίνεται εμείς και το ανάποδο;
Ρίζες βαθιές μας ακολουθούν. Μνήμες παιδικές μας θρέφουν ακόμα σαν κακά στοιχειά και μας τρομάζουν μπροστά σε κάθε τι νέο, χρώματα πρωτόγονα μας βάφουν από συγκεκριμένη οπτική τον μικρόκοσμό μας, εμποδίζοντας καινούργιες αποχρώσεις και νέες γεύσεις να ανακατευτούν στης ζωής μας το μυστήριο.
Συνεπώς το ερώτημα προσαρμόζεται. Δεν είναι το αρχικό: μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Είναι το αρχέγονο: μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου, ώστε να δώσει χώρο και οξυγόνο και στον συνάνθρωπό μου; Ο άνθρωπος πώς σπάει τα δεσμά της μοναχικότητός του ώστε να φτάσει μέσα από ένα μαγευτικό ταξίδι τρικυμίας, να πλαγιάσει σιμά στον συνάνθρωπό του, που απλόχερα θα του ανοίξει την αγκάλη;
"Κλείδωσα"
Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Μουσική, Ερμηνεία: Ραλλία Χρηστίδου
Βλέφαρα κλειστά σα μικρά πουλιά
Που 'σπάσαν φιλιά και κομμάτια φτερά
Κι έχτισαν φωλιά
Ξύπνησε η καρδιά μες στη σιγουριά
Στη μεγάλη χαρά στη δική μου χαρά
Φίλα με ξανά
Βράδιαζα, πλάγιαζα σε λάθος πλοία
Έρωτας, θάνατος, ισοπαλία
Το χέρι μου 'δωσες στην τρικυμία
Και ρίζωσα κλείδωσα μες στη δική σου αγκαλιά
Οριστικά
Μια χρυσή βροχή απ' την οροφή
Κυλάει στα μαλλιά, στο σώμα κυλά
Πάρε με ξανά
Στα ριζά των παιδικών χωμάτων, έρπουν τα όνειρα θαυμάτων
ολόγιομα από πανδαισία χρωμάτων
εκεί, στο όριο ακτής και αγριεμένων κυμάτων
όπου τα ρουθούνια πλημμυρίζουν μεθύσι επιτάφιων θυμιαμάτων
και οι αγνές καρδιές βάφονται με την αρμύρα των αιμάτων
Συμπέρασμα: Έρωτας - Θάνατος = Ισοπαλία
Κοινώς, αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε
ας πεθάνουμε ερωτευμένοι!
Είναι το μόνο γκολ που μπορούμε να βάλουμε,
ώστε να ισοφαρίσουμε σε αυτό το στημένο παιχνίδι...
Υ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ την φίλη Ε.Τ. που μου έστειλε αυτές τις όμορφες φωτό από το χωριό μας, τους Μολάους, μέσα από τις οποίες, με ταξίδεψε σε χρόνο, χώρο, σκέψεις και ελπίδες. Να είσαι καλά Ε.Τ.
Αυτό που μπορώ να ευχηθώ για τη σημερινή ημέρα, είναι Καλή Ανάταση των καπακίων μας, ώστε να μπουν ακόμη και με ταμπλό και να μην χαθεί ούτε ένα από τα πάσης μορφής, χρώματος, σχήματος και μυρωδικών, σκατά που μας προσφέρουν τόσο απλόχερα από παντού...
Ειδικά αν κρίνω από εδώ, την Κέρκυρα, ακόμα και τώρα που βουλιάζουμε ομαδικώς, παραμένουν οι ντόπιοι να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται με τη λογική της αρπαχτής, με ποιότητα, εννοείται, μηδενική. Και όλα αυτά για γαμάτο Πάσχα, είναι απλά και μόνο για διαφήμιση. Όλα είναι στο βωμό του χρήματος και του ξεπουλήματος. Και οι μπάντες και οι φιλαρμονικές, και τα παιδάκια από το σχολείο που βάζουν να κάνουν παρέλαση στους επιταφίους υπό βροχήν και τις χορωδίες που βγάζουν και φυσικότατα τα άπειρα κανάτια που σπάνε και καλά για να φύγουν τα πνεύματα! Μάλλον το κάνουν για να φύγουν τα χρήματα από τις τσέπες κάποιων και να πάνε στις τσέπες κάποιων άλλων...
Και θυμάμαι εκείνο τον έρημο Θεάνθρωπο, που κάτω από το ναό του Σολομώντα, τα είχε κάνει γυαλιά καρφιά κάποτε, γιατί οι άνθρωποι κάπου τα είχαν μπερδέψει. Απορώ αν εμείς οι άνθρωποι, τα έχουμε ξεμπερδέψει και ποτέ...
Από την πρωινή μας βόλτα με τον Μαρξ, ένα άσπρο μικρούλικο πλάσμα ξεπήδησε ανάμεσα στο πράσινο, για να μας πει τη δική του καλημέρα...
Και λίγο παρακάτω, με τα ίδια χρώματα ντυμένο και με την ίδια αναλογία χώρου και διαστάσεων, άλλο ένα άσπρο πλάσμα, που περιτριγυριζόταν από μπόλικο πράσινο, μας καλημέριζε αγουροξυπνημένα...
Σήμερα Μ. Παρασκευή. Η ίδια η (πράσινη) φύση, δηλώνει αθώα (λευκή), για το φονικό της ψυχής που εγίνηκε.
Είναι όμως αθώα η φύση μας ή αυτή τα προκαλεί όλα; Ποιος εσταύρωσε και ποιος καρφώνει καθημερινά τα όνειρά μας, εμποδίζοντάς τα να πετάξουν εις τους ουρανούς; Ποιος μαχαίρωσε και ποιος σφαγιάζει τα πνευματικά παιδιά μας;
Η σημερινή φωτογραφία της ημέρας, από την πρωινή μας βόλτα με τον Μαρξ.
Ήταν αφορμή για να ταξιδέψει ο νους σε μια άλλη εικόνα.
Και αμέσως μετά, σε μια άλλη εικόνα. Μάλλον είμαι υποσεινήδητα επηρεασμένος από τη σημερινή ημέρα;
Παντού, γύρω μου, το ίδιο δίπολο: το σταυροδρόμι του πόνου. Τα όνειρα, που διασταυρώνονται με την πραγματικότητα, σε μια κάθετη συνάντηση. Αλλού θέλαμε να πάμε και αλλού πάμε. Για αλλού τραβήξαμε και αλλού ετούτος ο κόσμος μας πάει.
Και το δίδαγμα της ημέρας: όλη η φύση, οι άνθρωποι, ακόμα και οι θεάνθρωποι, κρέμονται από τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες τους, αιωρούμενοι στο κενό και καταδικασμένοι να αφουγκράζονται την αντήχηση της ασθμαίνουσας, βαριάς ανάσας τους.
(χτεσινή φωτό από το πανέμορφο Λιστόν)
"Κλείσε τα μάτια σου" Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πολλοί αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να δεχόμαστε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, χωρίς να αντιδρούμε! Καλά τόσο ψόφιοι είμαστε τελικά; Μας διαλύουν, μας ξεφτιλίζουν, και εμείς εκεί, κοιμισμένοι. Τι μας συμβαίνει τελικά;
Με απασχολεί πολύ αυτή η ερώτηση. Ψάχνω απεγνωσμένα (και αγανακτισμένα) την απάντηση. Στο νου μου, έχω τρεις σκέψεις που νομίζω ότι έχουν σχέση με την απάντηση στο ερώτημα αυτό.
1η σκέψη: είναι το πείραμα του George Stratton, ενός αμερικανού ψυχολόγου, ο οποίος έκανε το εξής (δια στόματος Μάνου Δανέζη,δείτε από 4.40'' - 7.19''): έκλεισε το ένα του μάτι με ένα μαύρο ύφασμα και στο άλλο του μάτι προσάρμοσε ένα φακό ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει τις εικόνες. Για μέρες ολόκληρες ο Stratton έβλεπε όλα τα αντικείμενα γύρω του ανεστραμμένα. Περνώντας όμως οι μέρες, ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα, και ενώ μέσω του φακού στην αρχή έβλεπε ανεστραμμένα τα αντικείμενα, μετά την πάροδο κάποιων ημερών τα έβλεπε κανονικά σαν να μη φόραγε το φακό. Μετά από λίγες μέρες, κι αφού πλέον έβλεπε τα πράγματα κανονικά, έβγαλε τον φακό από το μάτι του. Τι θα περιμέναμε όλοι; Εφ’ όσον έβγαλε τον φακό, να συνεχίσει να βλέπει τα πράγματα κανονικά. Όμως αυτό δε συνέβη! Βγάζοντας το φακό ο Stratton, άρχισε να βλέπει τα πάντα γύρω του ανεστραμμένα. Κι αυτό συνεχίστηκε για πάρα πολλές μέρες, μέχρι που ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε εκ νέου στα νέα δεδομένα παρατήρησης κι άρχισε να βλέπει τα πράγματα πάλι κανονικά. Αυτό αποδεικνύει ότι τα μάτια μας, δεν βλέπουν ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει, αλλά βλέπει αυτό που ο εγκέφαλος το “διατάζει” να δει!
2η σκέψη: Το πασίγνωστο σκυλί του Παυλόφ. Ο Παυλόφ θέλησε να μάθει τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουμε. Ξεκίνησε κάνοντας πειράματα κυρίως σε ζώα. Είναι γνωστό ένα πείραμα, σύμφωνα με το οποίο ο Παυλόφ θέλησε να μελετήσει την ποσότητα της έκκρισης σάλιου στο στόμα του σκύλου, όταν του πρόσφερε ένα κομμάτι κρέας.
Για να υλοποιήσει το πείραμα ο Παυλόφ προσάρμοσε στο στόμα του σκύλου ένα σωλήνα που κατέληγε σε ένα δοχείο. Κάθε φορά που πλησίαζε το κρέας στον σκύλο, εκείνος έβγαζε σάλιο το οποίο το μάζευε στο δοχείο και μετρούσε την ποσότητά του. Ο Παυλόφ πίστευε ότι η έκκριση του σάλιου ήταν αντανακλαστική: ο εγκέφαλος του σκύλου βλέπει την τροφή και δίνει εντολές στους σιελογόνους αδένες να βγάζουν σάλιο για να καταπιεί την τροφή πιο εύκολα.
Σιγά σιγά, όμως ο Παυλόφ παρατήρησε ότι ο σκύλος δεν έβγαζε σάλιο μόνο όταν έτρωγε την τροφή αλλά και όταν την έβλεπε. Επίσης σιγά σιγά ο σκύλος άρχισε να βγάζει σάλια ακόμη και όταν άκουγε τα βήματα του φύλακα στο διάδρομο να του φέρνει το φαγητό: η έκκριση δηλαδή του σάλιου γινόταν και χωρίς την θέα της τροφής. Ο σκύλος αντιδρούσε σαν να καταλάβαινε ότι έρχεται η τροφή.
Στη συνέχεια ο Παυλόφ σκέφτηκε να κάνει και το εξής: κάθε φορά που θα ερχόταν η τροφή θα χτυπούσε και ένα καμπανάκι. Για πολύ καιρό συνδύαζε την τροφή του σκύλου με το καμπανάκι, ώσπου στο τέλος παρατήρησε ότι κάθε φορά που χτυπούσε το καμπανάκι, οι σιελογόνοι αδένες του σκύλου έκκριναν σάλιο και χωρίς τη θέα της τροφής. Ο σκύλος είχε «μάθει» ότι αν χτυπούσε το καμπανάκι, τότε θα ερχόταν και η ώρα να φάει και τότε ο οργανισμός του έκκρινε σάλιο συνδέοντας έτσι την τροφή με τον ήχο του κουδουνιού. Έτσι λοιπόν, ο Παυλόφ κατάλαβε ότι το «ερέθισμα - κουδούνι» παράγει ένα «ερέθισμα – έκκριση σάλιου». Αυτή η παρατήρηση του Παυλόφ είναι γνωστή ως θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην διατύπωση της θεωρίας της κλασικής εξαρτημένης μάθησης.
Εξαρτημένο αντανακλαστικό είναι μία αντίδραση (έκκριση σάλιου) που παρουσιάζεται όταν συνδεθεί με ένα ερέθισμα (το κουδούνι). Αυτό σημαίνει ότι ο σκύλος είχε μια σταθερή αντίδραση (την έκκριση σάλιου) αλλά τα ερεθίσματα ήταν διαφορετικά: στην αρχή ήταν η θέα της τροφής και στο τέλος το κουδούνι. Μέσα από την επανάληψη των ερεθισμάτων ο σκύλος «μάθαινε» να εκκρίνει σάλιο όταν έβλεπε το κρέας ή όταν άκουγε το κουδούνι. Η τελική θεωρία της κλασικής εξαρτημένης μάθησης (classical conditioning) διατυπώθηκε ως εξής: ένα ελεγχόμενο ερέθισμα (conditioned stimulus – C.S.: στο συγκεκριμένο πείραμα, το κουδούνι) το οποίο, στην αρχή τουλάχιστον, είναι άσχετο με μία μη ελεγχόμενη αντίδραση (unconditioned response – UC.R.: στο συγκεκριμένο πείραμα, η έκκριση σάλιου) μπορούν να συνδυαστούν με ένα μη ελεγχόμενο ερέθισμα (unconditioned stimulus – UC.S.: στο συγκεκριμένο πείραμα, η παροχή φαγητού στον σκύλο). Όσο τα C.S. – UC.S. & UC.R. συνδυάζονται, τόσο περισσότερο μπορούν να δημιουργήσουν μία εξαρτημένη αντίδραση (conditioned response – C.R.: στο συγκεκριμένο πείραμα, η έκκριση σάλιου), η οποία ήταν πριν UC.R, δηλαδή ανεξέλεγκτη. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αν πριν η έκκριση σάλιου ήταν μη ελεγχόμενη (UC.R) μπορεί τώρα να γίνει ελεγχόμενη (C.R.), δηλαδή εξαρτημένη από το ερέθισμα – κουδούνι.
Ο Παυλόφ και η ερευνητική του ομάδα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι και ο άνθρωπος μαθαίνει με ανάλογο τρόπο: μπορεί να φτάσει σε μία επιθυμητή συμπεριφορά ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχεται. Κάθε ερέθισμα δίνει μια πληροφορία και μπορεί ακόμα να προκαλεί και μια απάντηση. Με την επανάληψη των ερεθισμάτων μπορεί ο άνθρωπος να μάθει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά.
(Reber, 1985:124, Bernstein et al., 1994:250-252).
3η σκέψη: προσπαθώ να μάθω στον κολλητό μου φίλο, Μαρξ, να κάνει την ανάγκη του σε συγκεκριμένο σημείο, πάνω σε μια πάνα, έξω ακριβώς από το σπίτι μου. Έχω έρθει αντιμέτωπος με την άγριά του φύση, προσπαθώντας όχι μόνο να τον εξημερώσω, μα να του μάθω να κάνει κάτι που θέλω εγώ. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είναι τραγικά εγωιστικό, αυτό που θέλουμε και απαιτούμε από τα καημένα τα ζωάκια να κάνουν, δηλαδή να αλλάξουν τη φύση τους, και νομίζω ότι έτσι είναι. Όμως, αν δεν το κάνω, θα με πνίξουν τα ούρα και τα κόπρανα του φίλτατου Μαρξ μέσα στο σπίτι… Ο καθένας δηλαδή έχει τους λόγους του… Το αποτέλεσμα πάντως είναι ένα: η φύση μας μπορεί να αλλάξει, ανάλογα με το ερέθισμα, την επιβράβευση ή την τιμωρία, τον φόβο ή το χάδι… Τεχνικές, που χρησιμοποιούμε όλοι μας, όχι μόνο στην εκπαίδευση σκύλων, αλλά και τέκνων, φίλων…
Συμπερασματικά, ξαναγυρίζοντας στο αρχικό ερώτημα γιατί δεν αντιδρούμε που να πάρει ο διάολος, απάντηση μάλλον φαντάζει αρκετά απλή: δεν αντιδρούμε, διότι τα αντανακλαστικά μας, είναι ακόμα κοιμισμένα, σκουριασμένα, και αχρησιμοποίητα επί σειρά ετών, άρα έτσι αδούλευτα, σχεδόν άχρηστα, ανίκανα να επιτελέσουν την αρχική τους πρωτόγονη λειτουργία. Αναλογικά, τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά, της δημοκρατίας, της ισότητας, του σεβασμού και της ελευθερίας, έχουν ατονήσει, μιας και έχουν καιρό να χρησιμοποιηθούν. Ποιος δεν μας αφήνει; Αυτοί που πάντα επιθυμούσαν την άμβλυνση των αντανακλαστικών μας, για να μην πω ακόμα και τη λοβοτομή μας. Κοινώς, οι λίγοι αχόρταγοι που θέλουν να εξουσιάζουν όλον τον κόσμο. Καναλάρχιδες, Facebookakides, Κυβερνήτες, Googlides κλπ μάγκες που μας ξεγελούν με την πρώτη ευκαιρία…
Τι απαντάμε σε όλα αυτά; Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία… και θέλει πίσω από την αρετή, να κρύβεται η υπομονή, και πίσω από την τόλμη η προσπάθεια να καθαρίσουμε τη σκόνη…
Άιντε αδέρφια. Ας προσπαθήσουμε να ξεμάθουμε, όλα αυτά που μας έκαναν να μάθουμε για σωστά… Είναι δύσκολο κάποιες φορές να αντιληφθούμε ποιο είναι το μαύρο και ποιο το άσπρο, και έτσι ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε. Ας διαλέξουμε όμως, έστω και στην τύχη... Ας προσπαθήσουμε, και όπου βγει.
Έχεις ένα όνειρο από παιδί. Γιατί μάλλον έτσι ταιριάζει καλύτερα στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο ή ακόμα πιο σωστά , γιατί έτσι ταιριάζει καλύτερα στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την έννοια της λέξης "κόσμος" (ομορφιά, αισθητικότητα).
Ξεκινάς με πολύ όρεξη. Και με πολύ ακακία. Και κάπου εκεί στο διάβα σου, ένα απόγευμα την συναντάς. Είναι λίγο ωχρή, αδυνατισμένη, κουρασμένη θα έλεγε κανείς, αλλά η γλυκάδα της δεν έχει όρια. Το χαμόγελό της διαπεραστικό και διαξιφιστικό. Τα ξανθά της τα μαλλιά σαν φωτοστέφανο διαγράφουν τα όρια της δικής της ευτυχίας. Έχει διαγράψει γύρω στα 85 έτη διαδρομή. Το βάρος τέτοιας διαδρομής πάει να την καμπουριάσει, αλλά αυτή αντιστέκεται σθεναρά. Και έχει φορτωθεί και με έναν καρκίνο. Καρκίνο ωοθηκών. Ανεγχείρητο. Και τώρα έρχεται σε σένα λόγω αιμορραγίας από τον κόλπο. Σου ζητά να την βοηθήσεις. Τι να κάνεις όμως εσύ σαν ένας μικρός εφημερεύων παθολογίσκος;
Πρώτα από όλα, βλέπεις την ίδια την πάλη που γίνεται στη φύση του ονόματός της. Πώς γίνεται η κακία να είναι ταυτόχρονα και ευτυχία; Συνυπάρχουν αυτά τα στοιχεία στον ίδιο μας τον εαυτό; Μα εκείνο το φωτοστέφανο, αλλού παραπέμπει που να πάρει ο διάολος! Πόσο σχετικά είναι όλα επιτέλους; Ή μήπως μετά από μια μεγάλη κακία, αν μετανοήσει κάποιος επέρχεται και η μεγάλη ευτυχία (έτσι για να μπούμε λίγο και στο κλίμα των ημερών); Αντικρίζεις αυτή τη γιαγιά στα μάτια και ξέρεις ότι δεν μπορείς να την βοηθήσεις, παρά μόνο να καλέσεις τους… ειδικούς! Είναι οι γυναικολόγοι. Οι μεγαλύτεροι αλήτες του συστήματος. Αυτοί που δίνουν γέννηση σε τερατόμορφες συμπεριφορές και πράξεις. Και τι σου λένε; Είναι ανεγχείρητο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, να πάει η γυναίκα σπίτι της. Να κάνει τι, αναρωτιέμαι; Να πεθάνει από την αιμορραγία; Καλά δεν μπορείτε να κάνετε έναν έρημο επιπωματισμό, μια διαθερμία, κάτι βρε αδερφέ-αλήτη (κατά το αδέρφια μου-αλήτες-πουλιά!). Τίποτα, τίποτα, δεν μπορούμε να κάνουμε σου απαντά, και ο συνάδερφος-αλήτης, αποχωρεί, βιαστικός. Καλά πού είναι η συμπτωματική θεραπεία και η συντηρητική ή ακόμα και παρηγορητική θεραπεία ενός τελικού σταδίου ασθενούς;
Και μένεις να αντικρύζεις εσύ τη γιαγιά κατάβαθα σε αυτά τα μάτια τα γλυκά της και να πρέπει να της πεις το φοβερό και τρομερό ψέμα: μην ανησυχείς που αιμορραγείς, πήγαινε σπίτι! Σαν να της λες: τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα, αν τα σκαπουλάρεις, μετά γίνεσαι μαθουσάλας… Όχι, πείτε μου, είναι ή δεν είναι μουνόπανα οι απανταχού γυναικολόγοι; Και είναι μουνόπανα, όχι μόνο με την ιδιότητά τους να ασχολούνται και να φροντίζουν το απανταχού ιδιαίτερο επιστημονικό αντικείμενο δράσης τους, αλλά κυρίως με την ιδιότητά τους να ΜΗΝ ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο όταν πρέπει! Το μόνο που τους νοιάζει είναι οι καισαρικές και τα φράγκα… Πραγματικά είναι παράλογο, να βάζεις προστάτη ενός τόσο ιερού αντικειμένου, έναν επίορκο και άμυαλο φύλακα: έναν άντρα γυναικολόγο… Μοιάζει τραγική ειρωνεία ολίγον τι, αγαπητοί μου, να βάζεις να φυλάει την ιερότερη περιοχή μιας γυναίκας ένας που δεν γνωρίζει τι θα πει σεβασμός σε αυτό το λίκνο της ζωής!
Αυτή ήταν η μια συγκλονιστική εμπειρία από την χτεσινή εφημερία. Η άλλη, ήταν ακόμα πιο συγκλονιστικοτερότατη!
Άρρεν, νεαρός, σε ηλικία 20 ετών, παθαίνει καρκίνο του όρχεως. Και τι λέει στον εαυτό του; Αφού δεν μου μένει να ζήσω και πολύ, ας δοκιμάσω τα πάντα σε αυτή την -τόσο σύντομη- πλάση. Δε βαριέσαι! Μια φορά εξάλλου περνάμε από αυτό το ξερολίθι. Ας δοκιμάσω λοιπόν και τα σκληρά ναρκωτικά. Και έτσι εγένετο! Και αναρωτιέμαι αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί: τι είναι αυτό που αναζητά ο άνθρωπος στη ζήση του, αν όχι την απόλαυση, τη γαλήνη, την ηρεμία; Αν όχι, μια κατάσταση που πιθανόν να προσιδιάζει με αυτήν του περιγραφόμενου από πολλά εγχειρίδια θεολογικού περιεχομένου, ως ο «παράδεισος»; Όλοι, αναζητούμε τον παράδεισό μας. Όλοι, αναζητούμε αυτή τη γαλήνη… Ο καθείς μέσα από τον δικό του περισσότερο ή λιγότερο δύσβατο δρόμο… Άλλοτε, ανηφορικό και άλλοτε, μέχρι κατρακύλας, κατηφορικό. Και τι λαμβάνει μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή ο ανθρωπάκος του σήμερα αγαπητοί μου; Μια διαρκής διάψευση των ελπίδων του. Μια καθημερινή απογοήτευση. Ίσως, εδώ να κολλάει το «Δεν ελπίζω τίποτα», του Καζαντζάκη, ως βασική προϋπόθεση απελευθέρωσης της ψυχής από τα ανθρώπινα δεσμά και τις φρούδες ελπίδες…
Η χτεσινή εφημερία είχε πολύ δίδαγμα από τα προβλήματα της ίδιας μας της φύσης. Θεωρώ σχετικά τα δυο παραδείγματα που ανέφερα, καθώς ο καρκίνος -ο κάθε μορφής και έκφρασης- που χτυπά τα γεννητικά μας όργανα, που αναπόφευκτα αποτελούν βασικότατο κομμάτι της ιδιαίτερης φύσης του καθενός μας καθώς προερχόμαστε από αυτά και δημιουργούμε τη ζωή με αυτά, αναπόφευκτα μας μεταφέρει στη μάχη της φύσης μας με το άγνωστο, με το αβέβαιο, με το επικίνδυνο, με τη φθορά, με το όνειρο, με την ελπίδα, με το γαμώτο της ανθρώπινης ύπαρξης…
Σκεπτόμενος, μα και μαινόμενος από, όλα αυτά επιστρέφω σπίτι. Και ακούω το παρακάτω τραγουδάκι. Μπλέκει, θεούς, ανθρώπους, και τη μεταξύ τους σχέση. Και θυμάμαι αυτό που στα θρησκευτικά μας μάθαινε μια πολύ σοβαρή καθηγήτρια: "Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν". Πόσο επίκαιρο για την ανοικοδόμηση της, γεμάτης από καρκινωμάτωση, φύσης μας;
Και σκέπτομαι επίσης και εκείνο το παιδάκι, που κάποτε πριν 10 χρόνια, πήρε την απόφαση στο λιμάνι της Ελιάς Λακωνίας, την προηγούμενη ακριβώς νύχτα πριν τη δήλωση των μηχανογραφικών, να γίνει ιατρός με μοναδικό σκοπό το απλούστατο: ένας άνθρωπος να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο...
Αυτή η απλούστατη σκέψη όμως, πόσο ακατόρθωτη φαντάζει 10 χρόνια μετά... Μήπως το πουλάκι πέταξε...;
"People help the People"
by Birdy
God knows what is hiding in those weak and drunken hearts
I guess he kissed the girls and made them cry
those Hardfaced Queens of misadventure
God knows what is hiding in those weak and sunken eyes
a Fiery throng of muted angels
Giving love and getting nothing back
People help the people
And if your homesick, give me your hand and i'll hold it
People help the people
And nothing will drag you down
Oh and if I had a brain, Oh and if I had a brain
i'd be cold as a stone and rich as the fool
That turned, all those good hearts away
God knows what is hiding, in that world of little consequence
Behind the tears, inside the lies
A thousand slowly dying sunsets
God knows what is hiding in those weak and drunken hearts
I guess the loneliness came knocking
No on needs to be alone, oh save me
People help the people
And if your homesick, give me your hand and i'll hold it
People help the people
Nothing will drag you down
Oh and if I had a brain, Oh and if I had a brain
I'd be cold as a stone and rich as the fool
That turned, all those good hearts away
People help the people
And if your homesick, give me your hand and I'll hold it
Στην ανάρτηση της 10ης Μαρτίου, έγραφα για τον καθηγητή Γλωσσολογίας, κύριο Μπαμπινιώτη και τη νέα του ιδιότητα ως Υπουργός Παιδείας.
Διαβάζω, ότι άρχισε με κάτι που θα θέλαμε όλοι εμείς που -ακόμα- ανήκουμε σε κάποια πανεπιστημιακή κοινότητα: θέλει να αντιπαρατεθεί. Θέλει να πει κάτι για τον νέο νόμο που ψήφισε η Αννούλα του Χιονιά, (του Βαρυχειμωνιά πιο σωστά, που κάνει κρύο και δεν ζεστένει με τίποτα, σε ακαδημαϊκές αίθουσες, βιβλιοθήκες, γραφεία...), η Διαμαντοπούλου ντε!
Και εκεί που λες, βρε μπας; Βγαίνει ο Μπαμπούλας... Ο Βρυκόλακας της ψεύτικης μαγκιάς, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μάτσο σαπισμένης και βρωμισμένης μαγιάς... Μαγιάς, που μπήκε και ανακατεύτηκε στη ζωή τόσων αθώων.
Και τότε, είναι που σου τη βιδώνει ανάποδα και αναφωνείς: αγαπητέ κύριε γλωσσολόγε, τις λέξεις και τις έννοιες, τις καθορίζουν αυτοί που έχουν και κατέχουν. Αυτό εξάλλου λέει και το καλυτερότερο μάθημα που έχω διδαχτεί ποτέ σε πανεπιστήμιο, και πρόκειται για το μάθημα της Κοινωνιογλωσσολογίας... Η έννοια που κουβαλά κάθε λέξη, ορίζεται, καθορίζεται και προσδιορίζεται από αυτούς που κινούν τα νήματα, εμποδίζοντας να επιβιώσουν ακόμα και μεγάλα και πολυπληθή κινήματα...
Θα βγει τώρα ο Μητσοτάκουλας, να ορίσει και να μας κάνει μάθημα περί φασισμού και δημοκρατίας... Ποιός; Αυτός, που έχει πιει τόσο αίμα λαϊκής ευωδίας...
Πόσο σχετικά, αγαπητοί μου είναι όλα. Πόσο σχετικά και ανησυχητικά!
