Απολογία Στράτους!


"...Όμως η ομορφιά βρίσκεται στην ατέλεια. Κι επίσης κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ο καθένας μας έχει μέσα στο κεφάλι του έναν άπειρο μικρόκοσμο αντιληπτικών συμβάσεων, και προσπαθεί να τον επιβάλλει στους άλλους..."


(απόσπασμα από το mail ενός φίλου με τίτλο: "Με διάθεση απολογητική", τον ευχαριστώ για αυτό το μήνυμα)

Όμως, πώς γίνεται φίλε μου Μ.Λ. να χωνέψω ότι η ομορφιά βρίσκεται στην ατέλεια, όταν όλα γύρω μου αναζητούν την τελειότητα; Παράδειγμα; Η ίδια η δουλειά μου! Πώς να κοιμηθώ τα βράδια, όταν όλα ανακαλούνται για να δώ αν αδίκησα κάποιον, αν βοήθησα άλλον, αν ήμουν αρκετά επεξηγηματικός με τον τρίτο, αν ήμουν ευγενικός με τον τέταρτο και ταυτόχρονα αν ήμουν αρκετά γρήγορος, σωστός και αποτελεσματικός με όλους αυτούς μαζί, όταν από πάνω μου έχω καθίκια -κατά πλειονότητα, όχι κατά την ολότητά τους- επιμελητές που δεν πατούν στο νοσοκομείο, (ενώ πληρώνονται κανονικότατα για την εφημερία τους που κάνουν από το σπίτι τους και εγώ σφίγγω ακόμα πιο πολύ την κοιλιά μου που παραπονιέται -άκου θράσσος!- επειδή δεν την τάισα ούτε την πότισα από το πρωί και είναι σχεδόν μεσάνυχτα... α! για μια στιγμή, νομίζω ότι ούτε τουαλέτα δεν έχω πάει) και όταν υλικά, ειδικότητες, ειδικοί και μηχανήματα, απουσιάζουν από τούτο το νοσοκομείο... Πώς να αποδεχτώ και εγώ και οι ασθενείς μου την ατέλεια (μου);!

Τώρα αν μιλάς φίλε μου Μ.Λ. για την ομορφιά που κρύβεται πίσω από μια ατελή μυτούλα ή πίσω από έναν λίγο αυξημέων κυβικών πωπό, τότε οκ, αυτό μπορώ να το χωνέψω. Όμως πιστεύω ότι οι έννοιες "τελειότητα" και "ατέλεια" είναι πιο οικουμενικές, άρα η ομορφιά που αναζητούμε πιο βαθειά. Όμως τι από τα δυο υπάρχει τελικά;

Να μια άποψη της θρησκείας μας:

Η τελειότητα είναι ένας στόχος για τον οποίο πρέπει να εργαστούμε. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "να είστε λοιπόν εσείς τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, είναι τέλειος." (Ματθαίος 5: 48)
Η τελειότητα είναι μια διαδικασία υπακοής, μάθησης και πνευματικής αύξησης που επιτυγχάνεται με τη βοήθεια του Ιησού. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "τον οποίο (Ιησού Χριστό) εμείς κηρύττουμε νουθετώντας κάθε άνθρωπο και διδάσκοντας κάθε άνθρωπο με κάθε σοφία, για να παραστήσουμε κάθε άνθρωπο τέλειο εν Χριστώ Ιησού." (Επιστολή προς Κολοσσαείς 1: 28)

Η τελειότητά μας θα επιτευχθεί όταν θα έρθει ο Ιησούς. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Σ’ αυτόν όμως που μπορεί να σας φυλάξει άπταιστους και να σας στήσει μπροστά στη δόξα του, χωρίς ψεγάδι, με αγαλλίαση, τον μόνο σοφό Θεό, τον σωτήρα μας, ας είναι δόξα και μεγαλοσύνη, κυριαρχική δύναμη και εξουσία και τώρα και σε όλους τους αιώνες, Αμήν." (Επιστολή Ιούδα 24 – 25)

(από http://www.bibleinfo.com/el/topics)



Αν θέλετε την δική μου την άποψη, υπάρχει μόνο η ατέλεια. Δεν γίνεται να υπάρχει κάτι άλλο που να ενώνει τους ατελείς. Όσο τέλεια και αν είναι -ή πιο σωστά, όσο τέλεια και αν φαίνεται- μια προσπάθεια επικοινωνίας μεταξύ δυο ατελών πλευρών (όπως εμείς οι ανθρωπίσκοι), δεν μπορεί να είναι παρά ένα δημιούργημα ατελών παραγόντων, άρα ένα ατελές δημιούργημα. Θα με ρωτήσετε αν μπορώ να το αποδείξω αυτό που ισχυρίζομαι και θα απαντήσω όχι. Και σε αυτό ακριβώς το κενό της επιστήμης, πάντα θα βρίσκει χώρο και θα πατά η θρησκεία, η μαντεία, η προφητεία, η μελλοντολογία. (Αλλά θα ρωτήσω και εγώ τους θρησκευόμενους το απλοϊκό εξής ανέκδοτο: μπορεί ο Θεός να κατασκευάσει μια πέτρα τόσο βαρειά ώστε να μην μπορεί να την σηκώσει, μιας και ο Θεός μπορεί να τα κάνει όλα;). Ο βασικός προβληματισμός δηλαδή είναι αν από κάτι, μπορεί να παραχθεί κάτι μεγαλύτερο, αν από το μερικό μπορούμε να φτάσουμε στο όλον, αν ένας μικρός κύκλος μπορεί να δημιουργήσει έναν κύκλο πιο μεγάλο;

Είμαι σίγουρος ότι και εδώ υπάρχει ο αντίλογος από τους θρησκευόμενους, οι οποίοι βλέπουν τα πράγματα από την αντίθετη πλευρά: θα μου πουν, γιατί να ξεκινήσουμε την εξήγηση του σύμπαντος από το ατελές μικρό ανθρώπινο είδος που αδυνατεί να δημιουργήσει κάτι τέλειο και κάτι πιο μεγάλο από τον εαυτόν του -οπότε νοιώθει μόνος στο σύμπαν- και να μην ξεκινήσουμε από ένα τέλειο δημιούργημα, τον Θεό, ο οποίος πλέον μπορεί εύκολα -για τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού- να δημιουργήσει κάτι μικρότερο και ατελές, δηλαδή τον άνθρωπο;! Με άλλα λόγια, η λογική λέει ότι το ατελές δεν μπορεί να γεννήσει το τέλειο, ενώ η πίστη λέει ότι το τέλειο δύναται να δημιουργήσει το ατελές και να του δώσει και την προοπτική -αν είναι καλό παιδί- να γίνει τέλειο, σαν τον μπαμπά του. Θα σας πώ γιατί είμαι υπέρμαχος της πρώτης άποψης: γιατί υπάρχει ένα βασικό κριτήριο για μένα για το τι θα πιστέψω, το οποίο λέγεται βιωματική εμπειρία. Και η δική μου βιωματική εμπειρία λέει ότι γύρω μας και μέσα μας υπάρχει μόνο εγωισμός και αυτόν προσπαθούμε να τροφοδοτήσουμε! Όχι μόνο κακώς εννοούμενος εγωισμός, αλλά και καλός, με καθαρές προθέσεις που στηρίζεται σε έντιμες αρχές. Διότι εγωισμός είναι η αυτοαντίληψή μας, η είναι η θέση που τοποθετούμε τον ον που κρύβεται μέσα μας στην σκακιέρα του παγκόσμιου στερεώματος. Είναι αυτό που πολύ ωραία περιγράφει ο φίλος Μ.Λ. στη δεύτερη του πρόταση που παρέθεσα ανωτέρω.




Απολογητικό

Πώς ήθελα να ξέρω να γεννάω
μικρά ποιήματα.
Μου τα στερεί ο πολύλογος τρόπος μου.
Εσκεμμένος σαν προφυλακτικό
ν' αποφύγει την επώδυνη σύλληψη
μη γίνει έναυσμα και αυτουργός
μιας ακόμα συντομίας.

Με υποβάλλει σε τόσο χαμένο ποδαρόδρομο
ξυπόλυτον νομίζοντας πως έτσι επιμηκύνει
την ορισμένη της ζωής ηδονικότητα.

Ένα μικρό ποιήμα.
Μωρό σχεδόν κι όμως ετοιμόλογο.
Λίγο ανασηκωμένη προς τα πάνω
η μυτούλα του αρχή
λέξεις μάτια καρφωμένα στη συμπύκνωση
μορφασμός στα χείλη ερμαφρόδιτος
δεν ξέρεις ονειρεύεται πεινάει
-έμφυτα συσπάται το ασεφές.
Οι μικρές γροθίτσες του στο τέλος
αρτιμελείς -σφιγμένες.

Ένα μικρό ποιήμα.
Αβέβαιο ακόμη ανασαίνει στη θερμοκοιτίδα
ο εντατικός θάλαμος γεμάτος
μικρά μεγάλα ποιήματα κλεισμένα
στα διαφανή πλαστικά τους κουκούλια.

Μικρά μεγάλα πάντα πρόωρο
γεννιέται αν θα ζήσουν.

Ένα μικρό ποιήμα. Κι αν ό μη γένοιτο
δεν επαρκέσει τελικά το οξυγόνο
παρηγοριέσαι, λες τουλάχιστον απέφυγε
εκείνον τον χαμένο ποδαρόδρομο
που φάγανε στη μούρη τα μεγάλα
ξυπόλυτα δονκιχωτικά.

(από τη συλλογή "Χαίρε Ποτέ" της Κικής Δημουλά)



"Σκόνη"
Στίχοι: Μιχάλης Μαρματάκης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας



(από http://www.youtube.com/watch?v=Ssj4aHRe2Bs&feature=related)