Σε όλες τις παρουσιάσεις της επιστημονικής κοινότητος πλέον, είναι απαραίτητο να δηλωθεί η "σύγκρουση συμφερόντων" των ομιλητών στην αρχή. Τι είναι αυτή η σύγκρουση; Ότι ξεκαθαρίζει πόσο μπορεί η ομιλία να είναι πειραγμένη ή κατευθυνόμενη ή επηρεασμένη από τους σπόνσορες. Πόσο δηλαδή τα "θέλω" της εταιρείας, διαμορφώνουν τα "πιστεύω" του επιστήμονα.
Για τέτοια conflicts θέλω να μιλήσω σήμερα. Για τη σύγκρουση κάποιων "θέλω" με κάποιων "πιστεύω".
Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πραγματικά τέτοια conflict, αλλά πιστεύω ενδόμυχα ότι μάλλον θέλω τελικά να εθελοτυφλώ στο τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει πραγματικά...
Το ερώτημα εστιάζεται στο τι γίνεται όταν ένας ποιητής επιστήμονας θέλει να συνταιριάζει την φαντασιακή δημιουργία της ψυχής του με την πραγματιστική λειτουργία του μυαλού του;
Τι γίνεται επί της ουσίας, όταν μια αποδημητική ψυχή η οποία αναζητά σαν το πουλί την ουράνια γαλήνη, συναντά την αποδομητική νόηση ενός ανήδονος ανθρώπου που βρίσκει το κενό (του) σε κάθε τι γεμάτο;
Αλλά, ας το δούμε και αντίστροφα. Γιατί να πρέπει να είναι σε συγκρουσιακό περιβάλλον αυτά τα δυο στοιχεία; Δεν μπορούν να συνυπάρξουν;
Η άποψή μου, η θέση μου και η εμπειρία μου, με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μπορούν να συνυπάρξουν εξαιρετικά σπάνια και δύσκολα κάτω από το ίδιο σώμα και μέσα στο ίδιο πνεύμα. Ως αποτέλεσμα το conflict of interest προσεγγίζεται καλύτερα ως interest of conflict, κοινώς κάποιος καταλήγει να τρώγεται με τα ρούχα του, σαν ένας σκύλος που κυνηγά την ουρά του. Και αν είναι μακριά η ουρά, έχει καλώς, διότι ίσως κάποτε μπορέσει να την πιάσει, αλλά αν η ουρά του είναι κοντοκουρεμένη, τότε οι κύκλοι θα είναι ατέρμονες και α-τέμνοντες...
Η αποδοχή της αυτο-διάλυσής σου ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης των εξ ων συνετέθης, είναι μια πικρή διαπίστωση. Που τελικά σε αφήνει παγερά μόνο. Και αδιάφορο.
Και πώς βρίσκεις δύναμη να ισορροπήσεις τα υλικά που σε συν-θέτουν ή καλύτερα σε αντι-θέτουν; Πώς μπορείς τελικά να μιλήσεις με πραγματογνωμοσύνη για κάτι χωρίς να νιώσεις ότι κατευθύνεσαι από κάπου; Πόσο μη-conflict τύπος είσαι; Και κυρίως, πόσο αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι, ώστε είτε να απευθυνθείς στον ψυχίατρό σου -αν έχεις τα κότσια- είτε να τα παρατήσεις;
