Εσείς, τι καπνό φουμάρετε; (3)

Δεν μπορώ να μην ξανα-αναρτήσω τη φοβερή στιγμή, πνιγμένη μέσα στους καπνούς του τελευταίου τσιγάρου που ζήτησε να καπνίσει ο Φορτίνο Σαμάνο, ελάχιστα πριν την εκτέλεσή του...

"Ο Φορτίνο Σαμάνο"

Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνστανίνου

Ερμηνεία: Θ. Παπακωνσταντίνου & Δ. Σαββόπουλος

Με κάθε κόστος;

Κάθε μέρα που περνά, φανερώνεται μπροστά μου το ίδιο δίλημμα, με διαρκώς αυξανόμενη απαίτηση να απαντηθεί:


Αλλάζεις ή, με κάθε κόστος, διατηρείς αυτό που είσαι (ή πιο σωστά, αυτό που έχεις χτίσει να είσαι); Αλλάζεις ή παραμένεις πιστός σε ό,τι πιο σταθερό -θεωρείς- ότι έχεις, δηλαδή τις αξίες σου;


Εκείνο το "με κάθε κόστος" με πεθαίνει όσο το σκέφτομαι, μα πιότερο όσο εξακολουθώ να το πράττω... Αλήθεια, ποια είναι αυτή η εσωτερική φωνή που υπακούω σαν πιστός και καλός στρατιώτης;


Λέω: θα φύγω, θα τα παρατήσω. Δεν μου ταιριάζει αυτό το σύστημα. Γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας και να χάνω χρόνια από τη ζωή μου, όταν αυτό που είχα στο μυαλό μου τότε που δήλωνα ιατρική, δεν το κάνω τώρα που με φωνάζουν "ιατρό"; Γιατί να κοροϊδευόμαστε και να εξαντλούμε όση από την ψυχική ηρεμία μας έχει απομείνει; Γιατί πχ να μην πάω στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη;

Λένε: μα, το να τα παρατήσεις, είναι για κακό σου. Έφτασες μέχρι εδώ και τα παρατάς; Κάνε υπομονή, κάνε τον μαλάκα, αδιαφόρησε, βάλε φίλτρα στα ερεθίσματα που δέχεσαι, γράψε τους όλους εκεί που δεν παίρνει μελάνι, σκέψου τον εαυτό σου και όλα θα φτιάξουν. Κοίτα το μετά, το μέλλον. Μετά, όλα θα είναι καλά.

Λέω: Δεν φτιάχνουν έτσι απλά τα πράγματα, νομίζεις ότι έχουν φτιάξει, γιατί πολύ απλά δεν ενδιαφέρεσαι για αυτά. Και εξάλλου ποιός σου είπε, ότι ενδιαφέρομαι για το "μετά"; Ενδιαφέρομαι για το "τώρα" και μάλιστα για την ποιότητα του "τώρα". Το "μετά" με ενδιέφερε σαν ήμουν μικρός. Από όταν πήγα πανεπιστήμιο και γνώρισα τον Μάνο Μπόγδο, με ενδιαφέρει μόνο το "τώρα".

"Για το καλό μου"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Μηλιώκας Γιάννης

Απορώ, πώς γίνεται ρε παιδιά, να δίνεις το 100% της ενέργειάς σου για τον ασθενή, και μερικές φορές ίσως και παραπάνω, και από όλη την προσπάθειά σου, να φτάνει μόλις το 10-20% πραγματικά σε αυτόν; Το άλλο 80% έχει πάει υπέρ πίστεως και πατρίδος, κοινώς υπέρ του συστήματος... Αυτό, κύριοι, λέγεται ε-ντροπή-α, στη φυσική.

Αυτό το αδηφάγο ελληνικό σύστημα, σου τρώει τα σπλάγχνα και σε γερνάει. Ποιό το νόημα να συμμετέχει κανείς σε αυτό;

Αλλά, αν θέλω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται και όσο πιο πιστός στη θεωρία της γαμημένης διαφορετικότητας, δύο τεινά συμβαίνουν: ή αυτοί δεν καταλαβαίνουν εμένα, ή εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς. Το ενδεχόμενο να ισχύει το πρώτο, με εκνευρίζει απίστευτα. Το ενδεχόμενο να ισχύει το δεύτερο, με θλίβει απύθμενα.


Καλέ φίλε, Κώστα Θωμά, μόλις έβγαινα από την πύλη του ΚΕΕΜ, ορκίστηκα, ότι θα πετάξω πίσω το δεύτερο συνθετικό του ονόματός μου (-στράτιος=στρατιώτης) και ότι πλέον θα κρατήσω μόνο το πρώτο (-ευ=καλός). Με άλλα λόγια, είπα: όχι πια μαλάκας και μαλθακός, όχι πια χωρίς αντίδραση στην παράνοια και στην αδιαφορία, όχι πια μουγκός στην αδικία, όχι πια στραβός στην καταπίεση, όχι άλλα "ναι" και "μάλιστααα"! Αρχίζω όμως, να διαπιστώνω, ότι η εκτός φυλακής ζωή, σε κρατά περισσότερο δέσμιο στις παρανοϊκές δομές της και σε υποδουλώνει πιο πολύ από τους ταξίαρχους και τις πουλάδες. Αρχίζω να διαπιστώνω ότι μέσα ήταν καλύτερα... Είμαι σίγουρος ότι δεν περίμενες να πω ποτέ κάτι τέτοιο αγαπητέ Κώστα, αλλά οι άνθρωποι αλλάζουμε! Ωπ!! Είπα..., αλλάζουμε;! Ρε μπας και αλλάζουμε και δεν το καταλαβαίνουμε; Ποιες αξίες και κουραφέξαλα;

Θα μου πει επιτέλους κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει; Θα μου πει κάποιος έστω μια μικρή, τόσο δα, λέξη, από την οποία να πιαστώ και να εμπνευστώ για το αύριο, διότι φαίνεται ότι η κατάθλιψή μου είναι σε οξεία φάση;

"Δημοσθένους λέξις"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Διονύσης Σαββόπουλος

Υ.Γ.1: Θυμάμαι πριν καμιά 10ριά χρόνια, ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος σε μια τηλεοπτική εκπομπή που είχε, προσκάλεσε τον Πάνο Κατσιμίχα. Όταν ο Κατσιμίχας είπε, αναφερόμενος στην τότε κοινωνική κατάσταση, ότι κάποιες φορές δεν έτρωγε, δεν έπινε και δεν κοιμότανε από τον εκνευρισμό του για το σύστημα, ο Παπαδόπουλος ξαφνιασμένος τον ρώτησε: "σοβαρά; δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σε επηρεάζει τόσο πολύ αυτό το σύστημα". Εγώ τότε, εντυπωσιάστηκα διπλά από το γεγονός: πρώτα, γιατί ένοιωσα ότι βρήκα άλλον ένα άνθρωπο, κοινό σαν εμένα, ο οποίος σωματοποιούσε τόσο έντονα την αγανάκτηση για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δείγμα ότι πραγματικά δεν μπορεί να χωνέψει και κάνει εμετό αυτά που τον αναγκάζουν να καταπιεί, και δεύτερον, εντυπωσιάστηκα με την ανικανότητα κάποιων άλλων ανθρώπων, όπως ο Παπαδόπουλος, που δεν μπορούν να αντιληφθούν τη βίαιη φθορά κάποιων συνανθρώπων τους.

Υ.Γ.2: Αγαπητέ συνάδελφε, ξέχασες και μια άλλη, πολύ πιο μεγάλη και βασική έλλειψη: την έλλειψη όρεξης για αλλαγή και αντίσταση όλων όσων ανήκουν και στοιχειοθετούν το σύστημα υγείας. Όλα τα άλλα που μου λες, μού φαίνονται ότι απομακρύνονται από την αληθινή πραγματικότητα του ΕΣΥ και με κάνεις να σκέφτομαι περί της προπαγανδιστικής φυσιογνωμίας του βίντεο (η οποία δεν έχει λάθος κατεύθυνση, αλλά λάθος τρόπο έκφρασης).

Ο Καραγκιόζης Έλληνας και ο Έλληνας Καραγκιόζης

Βγαίνεις και λες αυτά. Οκ, άποψή σου, να την σεβαστώ. Βέβαια, διαφωνώ ριζικά. Και μιας και αναφέρθηκες σε πληγές, άρα μπαίνεις στα δικά μας ιατρικά χωράφια, να σου υπενθυμίσω ότι σε μια ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση παίζει κεντρικότατο ρόλο η αιτιολογική θεραπεία, και όχι μόνο η συμπτωματική.

Κοινώς: αν θες να ρίξεις τον πυρετό απ' τον οποίο ψήνεται ο άλλος, είναι το μόνο εύκολο σήμερα. Για να μην ξανανέβει όμως ο πυρετός (και μαζί και το αίμα στο κεφάλι), οφείλεις να βρεις το λόγο που ανέβηκε ο πυρετός.

Ακόμα πιο κοινώς (για περί αυτού πρόκειται, δηλ. περί ενός πολύ κοινού ανα-θέματος, που αφορά και αγγίζει όλους μας): ο πυρετός είναι ένας δείκτης, ένα σινιάλο, ένα σήμα του πολύπαθου οργανισμού ότι κάτι πάει στραβά. Εσύ, ως σοβαρός (μουσικός) θεραπευτής, οφείλεις να αντιληφθείς αυτό το σήμα τι κρύβει και να κατευθυνθείς προς την αιτία. Όλα τα άλλα είναι κομπογιανίτικα και καραγκιοζίστικα πράγματα.


Κάποτε όμως, δεν ξέρω αν θυμάσαι, είχες πει αυτά:

"Σαν τον Καραγκιόζη"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Σαββόπουλος Διονύσης


Κείνο που με τρώει
κείνο που με σώζει
είναι π' ονειρεύομαι
σαν τον καραγκιόζη

Φίλους και εχθρούς
στις φριχτές μου πλάτες
όμορφα να σήκωνα
σαν να 'ταν επιβάτες

Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου
τούτο το παιδί
Που δεν έχει απόψε
πού να πάει πού να πάει

Σαν κουκιά μετρώ
τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ' το λευκό πανί
μέσα στο κιβούρι

Μα όσο κι αν μετρώ
κάτι περισσεύει
Τρύπια ειν' η αγάπη μας
και δε μας προστατεύει

Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Κόκκινα αυγά ή καρναβάλια
μέσα από την κάλπη τη στατιστική
Μας κοιτάζει ο Χάρος
και του τρέχουνε τα σάλια

Σαν σκιές γλιστρούν
λόγια και εικόνες
Κάρα σκουπιδιάρικα,
φεύγουν οι χειμώνες
Αν δε ντρέπεσαι
να καθίσεις πίσω
Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών
να σε γιουχαΐσω

Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου
τούτο το παιδί
Που δεν έχει απόψε
πού να πάει πού να πάει



Αλήθεια, Διονύση, που πήγε το
"βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί, που δεν έχει απόψε πού να πάει" ;

Μήπως η απάντηση στο ερώτημα:
"ποιά αγάπη τάχα μας φυσάει;"

είναι
"τρύπια είναι η αγάπη μας και δεν μας προστατεύει" ;

Να δεχτώ ότι οι άνθρωποι αλλάζουμε. Κάποιες φορές λίγο, κάποιες φορές πολύ, και κάποιες άλλες αλλάζουμε ριζικά. Όταν όμως, από την μια άκρη, πάμε στην άλλη, και οι δυο αυτές άκρες απέχουν χαοτικά, τότε κάτι περίεργο έχει συντελεστεί... Τι κάνει τους ανθρώπους να αλλάζουν τόσο; Η φύση τους; Οι συγκυρίες; Η ανάλυση των νεότερων δεδομένων με σκοπό να ταιριάζουν καλύτερα στα συμφέροντά τους; Η ανάλυση των παλαιότερων δεδομέων του πρότερου βίου, που αναδεικνύει το πόσο λάθος θεωρούσαν τα συμφέροντά τους τότε; Άγνωστο, και μαζί αβυσσαλέο το πεδίο των απαντήσεων...

Πώς γίνεται όμως, κάποτε να απλώνεις το δικό σου χέρι να βοηθήσεις, και αργότερα όχι μόνο να το μαζεύεις, αλλά και να κόβεις όλα τα χέρια που σου απλώνονται και ζητούν αυτά τώρα βοήθεια, όπως άλλοτε έκανες εσύ; Είναι μήπως το σύστημα, που σε ενσωματώνει; Και αν ναι, τότε υπήρξε ποτέ Καραγκιόζης, που αντιστάθηκε στο σύστημα και δεν ενσωματώθηκε σε αυτό; Υπάρχει αυτό το μοντέλο ζωής σαν καθημερινή πρακτική; Και αν υπάρχει τι προσφέρει; Και αν προσφέρει κάτι, πώς μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να προσφέρει αυτό το κάτι;

Πριν απαντήσουμε όμως αυτά τα ερωτήματα, οφείλουμε να ορίσουμε δύο έννοιες, αρχέγονες, κοσμοϊστορικές και πρωτογονοϊστορικές, ένα δίπολο που σμιλεύει την καταραμμένη ζωή του ανθρώπου από καταβολής, ακόμα, κόσμου. Ένα ταξινομικό δίπολο που, από το πρώτο-πρώτο κιόλας ταξίδι του ανθρώπου, κατά το οποίο περιδιάβαινε την λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, προερχόμενος από την Αφρική, και κατευθυνόμενος στην Ευρώπη, οράται με το ίδιο δέος μέσα από τα μεγάλα του μαύρα (=καρά) μάτια (=γκιόζ). Το δίπολο αυτό είναι το: σύστημα-Καραγκιόζης.

(Ο Έλληνας Καραγκιόζης)





(Ο Καραγκιόζης Έλληνας)

Τα Πάντα του Τίποτα

Ώρες ώρες (μια τέτοια ώρα είναι και αυτή που σας γράφω), ξέρετε τι διαπιστώνω; Ότι η έντονη μελέτη του τίποτα, η βαθειά διείσδυση στην ουσία του τίποτα, η εμπεριστατωμένη γνώση του τίποτα, όσο μπορεί να γίνει αυτό αντιληπτό από τον ανθρώπινο νου, απαιτεί δυσανάλογα ποσά ενέργειας ως αντίβαρο για να αντέξεις αυτό το τίποτα. Αν το τίποτα δεν είναι τίποτα, η παραδοχή του και πολύ περισσότερο η συνύπαρξη μαζί του, σε κάθε στιγμή, μορφή ή έκφραση της καθημερινότητάς μας, είναι τα πάντα σε τούτο τον πλανήτη (δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους).

Επειδή ακριβώς είναι βαρειά η καλογερική και ακόμα βαρύτερη η συνειδητοποίηση του τίποτα, ώρες ώρες (μια τέτοια ώρα είναι και αυτή που σας γράφω), ζητάς κάτι που θεωρείς απλό (αλλά που στον κόσμο του τίποτα δεν είναι καθόλου απλό): μια ευκαιρία για τον παράδεισο. Και σίγουρα ο παράδεισος δεν είναι στη Γη (το παραδέχεται εξάλλου και η θρησκεία μας, αλλά όχι ο παππούς μου, που θεωρεί ότι "παράδεισος και κόλαση είναι εδώ"). Οπότε, σε αυτό ακριβώς το σημείο γίνεται η σύνδεση τούτου του πλανήτη με άλλους πλανήτες. Να, λοιπόν πώς το τίποτα ετούτου του πλανήτη συνδέεται με τα πάντα των άλλων πλανητών. Αυτό ίσως ήταν και η αιτία που ο άνθρωπος κατόρθωσε να ξεφύγει από τα στενά όρια της Γης και να δει λίγο από τον υπόλοιπο συμπαντικό κόσμο...

"Και τι ζητάω"
Στίχοι: Γιάννης Γεωργακόπουλος
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

BALKAN EXPRESS 2oς σταθμός Σκόπια

Περνάς τα σύνορα. Χα! Μια κουβέντα είναι... (ή πιο σωστά πολλές κουβέντες είναι μιας και αυτό είναι το βασικό θέμα του συνεδρίου που πραγματοποιείται στην Κροατία: bordercrossing). Για μια απόσταση 100μέτρων θα χρειαστεί περιμένεις κανά 2ωρο. Και όχι για να βγεις από τα ελληνικά σύνορα, αλλά για να μπεις στα σύνορα της όμορης χώρας. Έτσι, το δύσκολο δεν είναι να ξεπεράσεις τα όριά σου, το δύσκολο είναι να μπεις στον ζωτικό χώρο του άλλου. Πώς λέγεται η νέα χώρα είπαμε; Στα ελληνικά σύνορα βλέπω μια μικρή ανακοίνωση: Greece recognizes the country as F(ormer) Y(ugoslav) R(epublic) O(f) M(acedonia), όνομα το οποίο σφραγίστηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1995 στη Νέα Υόρκη από τους τότε υπουργούς εξωτερικών των δυο χωρών.

Σε αυτό το 2ωρο θα βιώσεις πολλά.

Θα δεις τον FYROM-ιανό ασυνομικό και συνοριοφύλακα να σε κοιτά με βλέμμα βλοσυρό και να σου ζητά το διαβατήριο με μια απότομη κίνηση.

Θα ακούσεις τον οδηγό του λεωφορείου να χτυπά όχι έναν ούτε δύο, αλλά πέντε φραπέδες ταυτόχρονα γιατί του το ζήτησαν οι συνοριοφύλακες! Έχουν αγγουροξυπνήσει βλέπεις τα παιδιά και θέλουν τους έλληνες που ξέρουν από καλό καφέ (δεν έχουν άδικο, καθώς ξημεροβραδιαζόμαστε στις καφετέριες) να τους κεράσουν αυτό το τόσο ωραίο ρόφημα. Προς θεού, μην θεωρήσετε αυτήν τους την πράξη σαν ένδειξη προσβολής απέναντι στην τιμή της χώρας μας! Δεν μας είπαν κιόλας ότι αν δεν δώσουμε καφέ δεν θα μας περάσουν (αλλά εννόησαν ότι θα μας καθυστερήσουν και έτσι θα μας κουράσουν... διότι αν δεν τους φτιάξεις εσύ τον καφέ, θα πρέπει τότε να πάνε μόνοι τους... και πού να βρίσκουν ζάχαρη και γάλα σε τούτα τα μέρη, οπότε περίμενε κάμποση ωρίτσα μέχρι να αρμέξουμε την αγ-ελάδα!).

Θα σκεφτείς το μείζον, πριν περίπου 20 χρόνια, εθνικό ζήτημα της Μακεδονίας, αν υπήρχε εθνικό, αν υπήρχε ζήτημα και αν υπήρχε Μακεδονία... (στο μυαλό μου έρχεται ο Βασίλης Ραφαηλίδης που έγραψε στο ¨Λαοί των Βαλκανίων¨ ότι οι Σκοπιανοί -FYROMιανοί- διεκδικούν ακριβώς το ίδιο πράγμα με εμάς: την εμπορευματοποίηση της περιοχής, απλώς έρχονται δεύτεροι καθώς εμείς κατορθώσαμε και πήραμε πρώτοι τη δουλειά, την ιστορική δόξα, τα εδάφη...).

Και με αυτά στο νου ξεκινάμε για την ενδοχώρα!



Τι ομορφιά στις όχθες του Αξιού ποταμού;



Τι καταπράσινα μέρη;



Τι φυσικό τοπίο;

Δεν έχεις κανένα στοιχείο μπροστά σου που να σου δίνει την αίσθηση του ξένου, του διαφορετικού, που σου ζητά καφέδες ή να σου μιλά διαφορετική γλώσσα (αν πράγματι είναι διαφορετική η γλώσσα που μιλά ο ξένος και όχι μια επαναδιατύπωση της εχθρότητας που διακατέχει τους στενόμυαλους, διότι κάτι μου λέει ότι μια τέτοια συμπεριφορά στα σύνορα την έχουν υιοθετήσει τουλάχιστον στο παρελθόν -αν όχι και σήμερα- και τα δικά μας καλόπαιδα, οι έλληνες συνοριοφύλακες). Όλα τα στοιχεία που βλέπεις, τα έχεις ξαναδει και ξαναθαυμάσει. Είναι η ίδια η φύση που σου μιλά την μια και μοναδική γλώσσα: αυτήν της ομορφιάς και της αρμονίας, αυτήν της πανδαισίας χρωμάτων, αυτήν της συνύπαρξης τόσο διαφορετικών στοιχείων: νερό, χώμα, αέρας... Όλα τόσο δεμένα, χωρίς σύνορα, χωρίς παρεξηγήσεις.

Μπερδεύτηκα όμως τώρα: η φύση μας είναι διαφορετική ή ίδια, ή τόσο διαφορετικά ίδια;

Κάμποση ώρα μετά από ατελείωτο ισάδι και ήρεμο τοπίο, βλέπεις Σκόπια.

Τι βλέπεις δηλαδή; Βλέπεις μια πόλη που ο πληθυσμός της είναι φαινομενικά χωρισμένος ένθεν και ένθεν μιας γέφυρας του Αξιού ποταμού, σε αλβανούς και μακεδόνες (έτσι αυτοπροδιορίζονται εθνοτικά, τι να κάνουμε δηλαδή;), που το κράτος ή η όποια εξουσία του κράτους προσπαθεί να δέσει (είτε με την έννοια του 'ενώσει' είτε του 'εγκλωβίσει', διαλέχτε όποια ερμηνεία σας ταιριάζει περισσότερο) δημιουργώντας ίδιες ανάγκες. Ποιές είναι αυτές; Η ανάγκη να δεις μια δίμετρη αλόγα να τρίβεται σε ένα ωραίο αμάξι (προσοχή! πουλιέται το αμάξι και όχι η αλόγα και αυτό γιατί το αμάξι έχει απλά... πιο πολλά άλογα από την αλόγα που προσπαθεί να βολευτεί στο καπό), η ανάγκη να δεις ένα ωραίο ρούχο, η ανάγκη να καταναλώσεις και να ξανακαταναλώσεις και έτσι να υπάρξεις ή πιο σωστά να συνυπάρξεις με τους δίπλα σου, αυτούς της απέναντι όχθης του ποταμού. Διότι μόνον όταν καταναλώνεις συνυπάρχεις, μιας και ξεχνάς αυτά που σε χωρίζουν -επιτέλους- και σκέφτεσαι μόνο αυτά που σε ενώνουν: οι μισθοί πείνας, η φτώχεια, η ανάγκη για ερωτική συνεύρεση και ας είναι με κάποια της άλλης όχθης, αρκεί να είναι ντυμένη όπως η αλόγα που είδες σε μια διαφήμιση στη δική σου πλευρά της όχθης... Έτσι γεφυρώνεις δυο όχθες: με το να δημιουργείς έναν κοινό ψεύτικο κόσμο για να συνυπάρξουν. Έτσι ενώνεις διαφορετικούς συνειδησιακά ανθρώπους: με το να τους χωρίζεις. Με το να τους χωρίζεις όμως από την συνείδησή τους και να ενώνεις αυτό που μένει, το κατακάθι, το λοβοτομημένο, το άβουλο. Κύριοι, εύρηκα! Το λοβοτομημένο τμήμα του εγκεφάλου είναι σε όλους τους ανθρώπους ίδιο!!

Α, ρε εξουσίες μου, πόσο καλή νευροανατομία και νευροφυσιολογία γνωρίζετε! Υποκλίνομαι...

"Μπάλλος"
Στίχοι, Μουσική: Σαββόπουλος Διονύσης
Ερμηνεία: Μαρίζα Κωχ




"εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε..."

Ανισορροπώντας σε ισορροπίες

"Να με προσέχεις"
Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος



(από http://www.youtube.com/watch?v=TILwTz3e9DI)

Εκεί που πας να ισορροπήσεις τα πράγματα, τσουπ! σου χαλάει το άλλο άκρο της σκέψης σου. Και όταν προσπαθείς να το φτιάξεις και αυτό, ξανατσουπ! σου χαλάει το πρώτο... Ε, μα πια! Τόσο παγκόσμια είναι η αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ; Μα γιατί να μην είναι κάτι ξεκάθαρο; Γιατί τότε δεν θα είναι ανθρώπινο... κάτι απαντά σχεδόν αντανακλαστικά, μέσα μου. Γιατί όμως οφείλω να το ακούσω αυτό και να το πιστέψω; Γιατί να μην έχουν δίκιο τα παραμύθια μου; Αυτά που με μεγάλωσαν, αυτά που μου δόμησαν τη σκέψη, τη σιωπή, τον λόγο, την κίνηση, αυτά που μου κάνουν συντροφιά τα βράδια; Γιατί τα παραμύθια να μην είναι αληθινά;

Γιατί να πρέπει να αποφασίσεις για κάτι που δεν είναι το απόλυτο; Γιατί να πρέπει να υπάρχει το ρίσκο του συμβιβασμού; Γιατί να πρέπει να υπάρχει ο φόβος της αποτυχίας;

Γιατί να πρέπει τελικά να υπάρχει ο ανθρώπινος έρωτας;

"Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Στάθης Αρτινός



(από http://www.youtube.com/watch?v=KjfPnKThFVI&feature=related)