Τοσοδούλα



Πώς γίνεται μια τοσοδούλα ψυχή, να χωρά τέτοια αγάπη και αφοσίωση;

Πόσο υπερσυμπυκνωμένη έννοια είναι η αγκαλιά; Και πόσο χώρο μπορεί να πιάσει στο απέραντο σύμπαν;

Με τέτοια ερωτήματα να με βασανίζουν όλο το βράδυ, ξεκινώ για Φιλιππαίους Γρεβενών, μήπως βρω τις απαντήσεις στων αστεριών την ιστορία...



"Τοσοδούλα"
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Ερμηνεία: Γιάννης Κότσιρας











Yes, that's my problem...



Κάποτε ένας πειρατής, στη μέση του πουθενά άξαφνα, συναντά μια γοργόνα να παιχνιδίζει στης πλώρης τα νερά και της λέει:

Χαίρε Νύμφη του πελάγους!
Αρμενίζουμε μεταξύ φουρτούνων και καυσώνων
με σκούνα που δεν αντέχει και πολλά.
Ένα όμως κρατά ακόμα τα πανιά μας ανοιχτά:
η ελπίδα να πιάσουμε λιμάνι ήσυχο και δροσερό,
με ανθρώπους
που θα μείνουν
στης καρδιάς μας τ' ανοιχτά...

Ως τότε, η αρμύρα της πειρατικής ζωής,
θα μας σκάβει νου και σωθικά!

Να περνάς καλά, γοργόνα του νοτιά,

ευχαριστώ που πέρασες απ' του πελάγους τα νερά!



Και εκείνη, χαμογελαστή, απαντά:


Η αρμύρα πέρα από ιδιότητες αλλοίωσης,
έχει και ιδιότητες συντήρησης.
Χρησιμοποίησε την ώστε να διατηρήσεις την ελπίδα,
έχοντας πάντα τα πανιά ανοιχτά
και την καρδιά έτοιμη για όλα.
Έτσι, η περιπέτεια της αναζήτησης
θα είναι γλυκιά

και το λιμάνι που θα σε κρατήσει,
απάνεμο,

γεμίζοντας νου και σωθικά
με έντονη την πεθυμιά
κατάκτησής του.
Ο θεός Ποσειδώνας και οι γοργόνες της θάλασσας
είναι δίπλα σου...
Χαίρε!


"Dreamin' Man"
Neil Young














ΑΑΑΑ2...


Να και ένα δεύτερο πακέτο των 4 (χάριτων!) που πάλι τυχαία συναντώ στην διαδικτυακή μου περιήγηση και με συγκινεί ιδιαίτερα φέρνοντάς μου πολλές αναμνήσεις από το προηγούμενο νησί, στο αντιδιαμετρικό σημείο του χάρτη μου...

Αυτή τη φορά, είναι

η "Ευανθία Ρεμπούτσικα" με τη μουσική της "Φευγαλέο Βλέμμα",

σε ρυθμό "Τάνγκο",

που ξεπηδά από τον καμβά του μεγάλου ζωγράφου, από τα Χίδυρα Λέσβου, "Γ. Ιακωβίδη",

και παίρνει τη μορφή "γυναικείας" ματιάς...

Τόσο ταπεινό, μελαγχολικό, γεμάτο στωικότητα και προσμονή βλέμμα... τόσο παιδικότητα, μα και ωριμότητα... Τόσο γυναικείο, με μια λέξη...

Με λίγο διαφορετική μορφή από την προηγούμενη ανάρτηση των 4 "Α-γαπώ", (σαν ένα στερεοϊσομερές της αιμοσφαιρίνης, θα το βαφτίζαμε με βιοχημικούς όρους) το ζωογόνο μήνυμα παραμένει ίδιο: η Τέχνη των ανθρώπων είναι α-ξεπέραστη, α-σύγκριτη, α-διάσπαστη, α-ρμονική.


"Φευγαλέο Βλέμμα"
Ευανθία Ρεμπούτσικα





ΑΑΑΑ...


Τέσσερις αγάπες, συμπυκνωμένες μαζί. Αγκαλιασμένες, σαν τις τέσσερις αλυσίδες της ζωογόνου αιμοσφαιρίνης που μας κρατά στη ζωή, υπάρχουν κάπου εκεί ψηλά να αιωρούνται, κρεμασμένες από τα σχοινιά ενός ξεθωριασμένου πεντάγραμμου που παραπέει στου ανέμου το βούισμα...

Τέσσερις αγάπες, που απόψε τις συνάντησα τυχαία. Κι όμως, υπάρχουν για να μου θυμίσουν ότι
η ισχύς κρύβεται εν τη ενώσει... Και να μου θυμίσουν επίσης ότι η Τέχνη μπορεί την ψυχή μας να σώσει...

Πρώτη Αγάπη, το ανεπανάληπτο "10" του αξεπέραστου και πολυαγαπημένου Μ. Καραγάτση. Το θεωρώ, από τις σημαντικότερες ανθρωπολογικές και κοινωνιολογικές σκιαγραφήσεις του ελληνικού αστικού χώρου. Το απόγειό του, και το πιο όμορφο χαρακτηριστικό του, είναι ότι έμεινε ατελές, όπως ακριβώς ατελής μένει και η ενασχόληση με τους ανθρώπους... (τ' ακούς εαυτέ; τ' ακούω να λες...)

Δεύτερη Αγάπη, το "Τάνγκο", που ενσαρκώνει και συντονίζει κάθε πείσμον και σκίρτον κύτταρο, το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα να επικοινωνήσει με το διπλανό του και το πιο διπλανό του, και το ακόμα πιο διπλανό του... Και όλα αυτά, για ένα άγγιγμα.

Τρίτη Αγάπη, η "Ε. Καραΐνδρου", που με τη μουσική της, σου χτίζει πέρασμα για να ξεφύγεις από το αδιέξοδο. Που σου δίνει την ευκαιρία να αποβάλλεις κάθε ελεύθερη ρίζα του οργανισμού σου, η οποία σε κρατά δέσμιο στην αναμόχλευση της στάχτης του παρελθόντος...

Τέταρτη Αγάπη, ο "Έρωτας"! Μα, μπορεί να αγαπηθεί ο Έρωτας; Τι αντιφατικά λόγια;! Κι όμως, αν Αγάπη είναι να συγχωρείς αυτόν που σε πληγώνει και αν ο Έρωτας είναι αυτός ο μικρός τύπος που σου πετά ένα βέλος και σε... πληγώνει μπρος στο μέρος της καρδιάς, τότε ο Έρωτας μπορεί να αγαπηθεί και να συγχωρεθεί, και να αναζητηθεί εκ νέου, και να μην ξεχαστεί ποτέ... Αγαπιέται ο Έρωτας; Ερωτεύεται η Αγάπη...; Στο μυαλό μου μπερδεύονται αυτές οι έννοιες, στο συναίσθημά μου είναι αγκαλιασμένες... Όπως και να έχει,
είναι και από ότι φαίνεται θα παραμείνουν εκεί, να κυβερνούν το σαπιοκάραβο της ζήσης μου.



"Το Τάνγκο του Έρωτα"
Ελένη Καραΐνδρου





That makes me think of two...



Σε μια παθολογική κλινική, η πλειοψηφία των νοσηλευόμενων ασθενών, είναι ηλικίας άνω των 70 ετών... Κοινώς, παππούδια και γιαγιάδες!

Κάθε φορά που φτάνουν στα επείγοντα, φαίνονται τόσο καταβεβλημένοι, που δεν ξέρεις αν είναι από τη μαχη με τη ζωή τόσα χρονια ή από τη μάχη με το Θάνατο...

Όταν όμως την επόμενη μέρα που έχουν ηρεμήσει και αυτοί και εσύ, τους ξαναδείς στην κλινική, σου βγάζουν μια πραγματική γλυκάδα και μια στωικότατη ηρεμία που αδυνατείς να καταλάβεις από πού διάλο πηγάζει...

Επειδη το κάθε παππούδι, όσο ζαρωμένο δέρμα και αν έχει, όσο ενοχλητική απόπνοια και αν σκορπίζει, όση δυσκαμψία και αν προβάλει εμποδίζοντάς σε να παρέμβεις, και όσο κουκουρουκου απαντήσεις και αν σου δίνει -κοινώς επικοινωνία μηδέν!- αξίζει να σεβαστείς τις πρότερες εικόνες αυτού του ανθρώπου, που είναι αόρατες σε ένα τμήμα ΤΕΠ, αυτές που κουβαλάει μέσα του και συγκροτούν ό,τι ζωντανό του έχει απομείνει.

Συνεπώς, αγαπητοί μου παθολογίζοντες ασκληπιάδες, σεβασμός στην τρίτη ηλικία! Κουβαλάνε Ιστορία που εμείς μόνο σε γραπτά κείμενα βλέπουμε...



"Old Man"
by Neil Young





Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.

Old man look at my life,
Twenty four
and there's so much more
Live alone in a paradise
That makes me think of two.

Love lost, such a cost,
Give me things
that don't get lost.
Like a coin that won't get tossed
Rolling home to you.

Old man take a look at my life
I'm a lot like you
I need someone to love me
the whole day through
Ah, one look in my eyes
and you can tell that's true.

Lullabies, look in your eyes,
Run around the same old town.
Doesn't mean that much to me
To mean that much to you.

I've been first and last
Look at how the time goes past.
But I'm all alone at last.
Rolling home to you.

Old man take a look at my life
I'm a lot like you
I need someone to love me
the whole day through
Ah, one look in my eyes
and you can tell that's true.

Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.

Το σιγοτιτίβισμα



Κάποιο πουλάκι ήρθε σήμερα το πρωί και μου σιγοτιτίβισε το όμορφο αυτό τραγουδι ενώ κοιμόμουν... Δεν ξύπνησε μόνο το σώμα μου, μαζί ξύπνησαν και οι αναμνήσεις οι αξέχαστες, οι αναζητήσεις οι μεγάλες, οι αγωνίες οι βασανιστικές, οι προσδοκίες οι ατελείωτες, οι μελωδίες οι συμπαντικές, τα λάθη τα ίδια... μα και οι ελπίδες οι νέες.

Περίεργο, σκέφτηκα. Υπάρχουν και εδώ τέτοια πλάσματα του Θεού, τα μικρά σπουργιτάκια, που καταπιάνονται με τόσο μεγάλες μελωδίες;


"Μέσα από σένα"
Ευανθία Ρεμπούτσικα










Η πιο όμορφη καλημέρα, από τότε που πάτησα το πόδι μου εδώ στο νησί!



Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες...



"Γέλα πουλί μου"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Αφοί Κατσιμίχα




Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ' απαλό σκοτάδι
θα τρόμαζες αν ήξερες
πόσο σε αγαπούσα

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν' η ζωή μια τρέλα




"Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά..." Γίνεται; θα αναρωτηθείτε. Συμβαίνουν και οι δυο αυτές καταστάσεις ταυτόχρονα; Πώς μπορούν να μοιάζουν συνθήκες τόσο αντίθετες;

Κι όμως γίνεται! Σας διαβεβαιώ, διότι αυτό το συναίσθημα με διακατέχει μέρες τώρα...

Συμβαίνει, γιατί έχουν κάτι κοινό και όμοιο: τη λέξη τίποτα! Και αυτή αρκεί για να σου διαλύσει τη λογική και να σε μπλέξει σε μια ατέρμονα αναζήτηση της άκρης...

Κι όσο λες ότι "δεν έχω τίποτα", τόσο γεμίζεις την καθημερινότητά σου με τα πάντα.

Καλά, το αντίδοτο αυτής της τρέλας ποιο είναι;

Χαχαχα... Το γέλιο φυσικά, αγαπητοί μου!



Τα λάθη τ' ασυγχώρητα



Πριν λίγες ώρες έλεγα σε μια παρέα: με τα λεφτά που θα πάρω ως επιστροφή φόρου από την εφορία, θα πάρω ή υπερσύγχρονο κινητό, ή τηλεσκόπιο ή επαγγελματική φωτογραφική μηχανή...

Το υπερσύγχρονο κινητό το σκέφτομαι από μηνός, μιας και διαπιστώνω ότι μπορείς να έχεις τις τελευταίες ιατρικές εξελίξεις στην τσέπη σου, χωρίς να κουβαλάς τόνους βιβλία... Και σε μια εφημερία, θες support και πολεμοφόδια, όσο το δυνατόν πιο ελαφριά και γρήγορα, για να βγάλεις ώρες μονομαχίας...

Το τηλεσκόπιο το σκέφτομαι από μικρός... Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία στην Α΄ Γυμνασίου να διαλέξω ανάμεσα σε αυτό και το μικροσκόπιο, διάλεξα να αγοράσω το δεύτερο και μαζί τότε, ασυνείδητα, διάλεγα και τον δρόμο της ζωής μου...

Την επαγγελματική μηχανή την σκέφτομαι από τότε που άρχισα να βλέπω χρώμα στη ζωή μου, από τότε που άρχισα να επεξεργάζομαι τη φύση και τις ομορφιές της. Δηλαδή, από μικρό παιδί... Πάντα όμως είχα ενδοιασμούς να αγοράσω μία, γιατί φοβόμουν μήπως ζω μόνο μέσα από τις φωτογραφίες και όχι μέσα από την ίδια την πραγματικότητα. Ακόμα φοβόμουν μήπως η παρουσία της φωτογραφίας με εμποδίσει να κατανοήσω, και έτσι να αποδεχτώ, την έννοια της φθοράς, της λήθης, του αποχεραιτισμού της στιγμής, και την μαγεία του να συνεχίζεις γυμνός στο χάος, κάτι που θεωρώ ηρωική στάση... σαν αυτή του "Γέρου και της Θάλασσας".

Απόψε, συνειδητοποίησα και έναν άλλο λόγο που ενώ επιθυμώ διακαώς μια φωτογραφική μηχανή που να αποτυπώνει ζωντανά της καθημερινότητας τα χρώματα, δεν πρόκειται να την αγοράσω ποτέ... Είναι το γεγονός, όπως έγραφε στην "Αυτοβιογραφία του Φωτός" ο Γιώργος Γραμματικάκης, ότι η φωτογραφία αποτελεί την φυλακή του φωτός, που αναγκάζει το φως να μένει για πάντα εκεί, ανίκανο να διαφύγει, να συνεχίσει το διαστρικό του ταξίδι, να διαλαλήσει τις εμπειρίες του στα υπόλοιπα ουράνια σώματα και να διασκορπίσει όλα του τα συστατικά στον κοσμικό αγέρα...

Όσο και αν επιθυμώ να κρατώ στα χέρια μου, τον πιο μαγευτικό αλήτη του διαστήματος για να τον ανακρίνω και να μου μαρτυρήσει τα πανάρχαια μυστικά του και μαζί ίσως και τα δικά μου μυστικά,

όσο και αν επιθυμώ να κοιτώ κατάματα την ίδια την ψυχή της φύσης μου, το αιώνιο Φως, και μαζί τα πιο μύχια "γιατί" μας,

όσο και αν θέλω να κομπάζω σαν τροπαιούχος ταΐζοντας τον γιγάντιο εγωισμό μου, ότι σταμάτησα τον χρόνο και πρόσθεσα σε μια στιγμή την οπτική μου τη γωνία,

δεν αντέχω να συνειδητοποιώ ότι φυλακίζω και στερώ την ελευθερία από το ίδιο το Φως και δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι το βιάζω και του παρατείνω της απελευθέρωσης την αγωνία...


Γι' αυτό, με ένα ταξίδι πέρασμα, στου κόσμου τα στολίδια,
ας φανταστούμε άλλα χρώματα, σαν αντικρύζουμε τα ίδια,
και αν η ψυχή διψάσει να αγγίξει τα αμόλυντα,
σαν τιμωρία μυστική, να 'χει τα λάθη τ' ασυγχώρητα...

by astromonos









Βάλε σκοπιές στην ορεινή σου τη γραμμή...



Σε 6 ημέρες αρχίζει η ανάβαση και η τελετουργία. Ή πιο σωστά, η τελετή διάβασης, που λένε και οι ανθρωπολόγοι... Ή ακόμα πιο σωστά, η τελετή υπέρβασης...

Μια νέα προσπάθεια να φτάσουμε, εκκινώντας από αυτήν την ορεινή γραμμή, πιο κοντά στα άστρα και γιατί όχι, να τα αγγίξουμε σαν ένα χάδι... Όχι, οποιοδήποτε χάδι, μα εκείνο το πρώτο, το πιο αβέβαιο, το πιο φοβισμένο, το πιο αδέξιο, ερωτικό χάδι...







"Ορεινή Γραμμή"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία: Απόστολος Ρίζος





Υπέροχη Μοναξιά...



Η 20η Ιουλίου στο μυαλό μου έχει συνδεθεί με ένα πολύ μεγάλο γεγονός. Αυτό της προσεδάφισης των πρώτων ανθρώπων στη Σελήνη, το 1969.

Και ενώ ο Neil Armstrong αναφώνησε το "ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα", ο Buzz Aldrin αναφώνησε το ακόμα μεγαλύτερης σημασίας "υπέροχη μοναξιά", καθώς αντίκρυζαν τον κόσμο μέσα από τα στήθη της Σελήνης!

Τις τελευταίες μέρες συμβαίνουν πολύ περίεργα πράγματα που έρχονται να μπερδέψουν ακόμα περισσότερο το τοπίο μέσα μου. Κι όμως είναι τόσο ωραία. Αποκορύφωμα είναι ότι χτες, σχεδόν την ίδια ώρα που κάμποσα χρόνια πριν προσεδαφιζόταν στη Σελήνη ο πρώτος άνθρωπος, προσεδαφιζόταν και μέσα στο σκοτεινό και πέτρινο τοπίο της καρδιάς μου, ο λόγος ενός μοναχικού ανθρώπου που για μένα έχει ιδιαίτερη αξία! Τι με έκανε να καταλάβω; Ότι η μοναξιά είναι πραγματικά υπέροχη, επειδή ακριβώς είναι το πιο κοινό στοιχείο ανάμεσα στους ανθρώπους!! Και η ιδιότητά της αυτή, αναιρεί αυτόματα την μοναχική της κυριαρχία...

Κάτι που συνηθίζεται τόσο πολύ, είναι κάτι που ενώνει και όχι διαφοροποιεί τους ανθρώπους, συνεπώς δεν μπορεί να αφορά μοναχικά χαρακτηριστικά... Ξέρω, ίσως ακούγεται ολίγον τι αντιφατικό, αλλά δεν μπορεί μια έννοια να υποδηλώνει τέτοια απομόνωση όταν ταυτόχρονα περικλύει τέτοια κοινοτοπία και ενότητα συμπεριφορών... Χτες βράδυ, εν μέσω εφημερίας, αυτό το άτομο μου είπε πολύ ξεκάθαρα: Έχεις όνειρα; Κάντα πραγματικότητα!


Υ.Γ.: Κάθε μέρα αποκαλύπτονται γύρω μας μικρές Σελήνες. Ας μην σκορπάμε την ομορφιά τους...


"Φυσαλίδα"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία:
Απόστολος Ρίζος & Άννα Μπουρμά




Καληνύχτα, γεια χαρά,
θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα
και κανείς δε θα σε βρει
ίσως, ούτε και εσύ.

Ποιος θα βρει στο πέλαγο
μια μικρούλα, αχ, φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό
ίσως, ούτε και εγώ.

Καληνύχτα, για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,
καληνύχτα, για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ, πάνω τους κι εγώ.

Πώς αντέχει η σιωπή
δίχως τη δική σου φωνούλα
που τρεμάμενη ηχεί
σαν δε βρίσκει τι να πει.

Ποιος θα βρει στο πέλαγο
μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό
ίσως,ούτε και εγώ.

Καληνύχτα, για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,
καληνύχτα, για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ, πάνω τους κι εγώ.






"Να ακούς τα βήματά σου..."




Φύση σπαρμένη μάγια...







"Αγκαλιασμένοι για ώρες ενάντια στον κρύο άνεμο..."




Υ.Γ.: Βίντεο σταλμένο από μια μέλλουσα μαμά...





What's in your head...




"Zombie"
by Cranberries




Another head hangs lowly,
Child is slowly taken.
And the violence caused such silence,
Who are we mistaken?

But you see, it's not me, it's not my family.
In your head, in your head they are fighting,
With their tanks and their bombs,
And their bombs and their guns.
In your head, in your head, they are crying...

In your head, in your head,
Zombie, zombie, zombie,
Hey, hey, hey. What's in your head,
In your head,
Zombie, zombie, zombie?
Hey, hey, hey, hey, oh, dou, dou, dou, dou, dou...

Another mother's breakin',
Heart is taking over.
When the vi'lence causes silence,
We must be mistaken.

It's the same old theme since nineteen-sixteen.
In your head, in your head they're still fighting,
With their tanks and their bombs,
And their bombs and their guns.
In your head, in your head, they are dying...

In your head, in your head,
Zombie, zombie, zombie,
Hey, hey, hey. What's in your head,
In your head,
Zombie, zombie, zombie?
Hey, hey, hey, hey, oh, oh, oh,
Oh, oh, oh, oh, hey, oh, ya, ya-a...





Σε αυτήν την διαρκή μάχη
του παιδιού και του "μεγάλου",
του αθώου και του διάλου,
της σφεντόνας και της πατρόνας,
τους συστήματος και του διαστήματος,

όρθια θα μένει μια κραυγή,
εις των αιώνων τους αιώνας,
να συνταράζει νου και σωθικά
και της ζωής μας τα μικρά...


by astromonos








Υ.Γ.: Κάθε φορά που βγαίνω από το μπουρδελομπούντρουμο του νοσοκομείου, έρχεται στο μυαλό μου η λέξη "ζόμπι" και το άνωθεν τραγουδάκι... Επίσης, θυμάμαι και μια πολύ ωραία έκφραση που είχα ακούσει μικρός από έναν μέθυσο του χωριού μου... "Α, ρε πουτάνα θάλασσα που σε γαμούν τα ψάρια..."



Ένα κλωναράκι δυόσμου...



Όταν κάποιοι τα έχουν πει όλα, είναι αστείο εμείς οι μικροί να βασανιζόμαστε να αρθρώσουμε λόγο...


"Αθανασία"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη





Υ.Γ.1: Με αυτούς τους στ-ήχους στο μυαλό ξεκινώ για άλλη μια μέρα συναναστροφής με ανθρώπους που απεγνωσμένα αναζητούν την αθανασία τους...

Υ.Γ.2: Και το μαντολινάκι να κελαηδά ανέμελο, στολίζοντας τα συναισθήματα που ξεπηδούν απεγνωσμένα...






Η ταυτότητα του μεσονυκτίου




Ίδιο σκηνικό, δεύτερη φορά. Μόνο που τώρα είχαμε εξέλιξη και νέα στοιχεία!


Γυρίζω από ποτό. Ένα φωτάκι στην εθνική μου αναβοσβήνει από μακρυά. Πλησιάζω, και βλέπω ξανά τα "κορίτσια". Σταματώ, κατεβαίνω από τη μηχανή (αυτή τη φορά) αμέσως και στην ερώτηση αν μπορεί ο ένστολος τύπος να δει τα στοιχεία μου, του απαντώ ότι θέλω να δω εγώ πρώτος τα δικά του τα στοιχεία. Ευτυχώς δεν φρικάρει όπως ο άλλος τότε, και μου λέει ελαφρώς ενοχλημένος τον αριθμό του.

Όμως ω! του αναπάντεχου ευτράπελου, μου λέει ότι δεν έχει κανένα νόημα το νούμερό του, καθώς μπορεί να είναι ψεύτικο, μπορεί αυτός να είναι Αλβανός, μπορεί να είναι κλέφτης κλπ κλπ... "Αμ ακριβώς αυτό είχα πει και εγώ σε έναν συνάδερφό σου πριν καιρό που με σταμάτησε", του λέω... Και μάλιστα όταν είχα ζητήσει σε αυτόν τον τύπο ταυτότητα, μου αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν μπορώ εγώ σαν πολίτης να δω την ταυτότητά του, παρά μόνο τον αριθμό υπηρεσίας του. Και τι λέτε ότι μου απαντάει το παλικάρι απόψε; Ότι
έχω το δικαίωμα να ζητήσω την ταυτότητα από έναν υπάλληλο και μάλιστα μόνο αυτήν έχει νόημα να ζητώ, καθώς ο αριθμός δεν μετράει.


Συμπέρασμα: ελληνική τροχαία, ΓΑΜΙΕΣΑΙ...


Τις επόμενες μέρες θα διερευνήσω διεξοδικώς τί τελικά έχω δικαίωμα σαν πολίτης, όταν με σταματά στη μέση του πουθενά, ο κάθε ένστολος κομπλεξικός και μου ζητά τα στοιχεία μου.


Άντε, καληνύχτα! Χικ.








Στου κορμιού σου τα βάθη...



Πώς γίνεται τα πιο έντονα και βαθειά συναισθήματα, να αποτυπώνονται με λέξεις σχετικές με
φως, ουρανό, φεγγάρι...;

Και ο
χρόνος; Αυτός ο αναθεματισμένος, σχεδόν διαολεμένος θα έλεγα, πάντα παίζει παιχνίδια και μας τρώει τα σωθικά... Μας ωθεί στην αυτοκαταστροφή.

Το
μαζί έχει αξία αγαπητοί μου σε τούτη την πλάση. Τα άλλα έπονται, και μάλιστα σε μεγάλη απόσταση.

Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει; Με τί αντικαθίσταται;

Με την προσμονή;

Με ένα μεγάλο γιατί;

Με ένα μπουκάλι κρασί;

Με μια βόλτα στου παρελθόντος την αυλή;


Στην χτεσινή εφημερία, ήρθε ένα κοριτσάκι 15 ετών από την Ρωσία, ξανθός άγγελος πραγματικός. Η αιτία που την έκανε να μας επισκεφτεί ξημερώματα, ήταν μια ερωτική απογοήτευση... Η πρώτη της και παντοτινή..., φαντάστηκα. Πόσες ακόμα θα ακολουθήσουν; αναρωτήθηκα. Πόσα ακόμα δάκρυα και απερίσκεπτες ενέργειες; Πόσα ακομα μεγάλα, ανεξήγητα και αναπάντητα γιατί;

Η μικρούλα, θέλει να γίνει παιδίατρος όταν μεγαλώσει, μου εκμυστηρεύτηκε. Επίσης, παίζει πιάνο, με αγαπημένο της τον Μπετόβεν... Το μόνο που κατόρθωσα να της πω, πριν βουρκώσω και εγώ και κάνουμε ντουέτο δακρύων μέσα στα επείγοντα, ήταν πως το καλύτερο φάρμακο που έχει στα χέρια της η ιατρική για να θεραπεύσει τις ανίατες αρρώστειες, είναι η μουσική...

Της ευχήθηκα λοιπόν, να χρησιμοποιήσει σε πολλές αρρωστημένες στιγμές της αυτό το θείο φάρμακο που λέγεται μουσική.




"Πάνω απ'όλα εσύ"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Υφαντής
Ερμηνεία: Τρίφωνο




Πάνω απ' όλα εσύ του κεφιού μου κρασί
Στου ουρανού το πατάρι ασημένιο φεγγάρι

Μια στιγμούλα σοφός άσε λίγο το φως
Στου κορμιού σου τα βάθη να ξεχνώ έχω μάθει

Θα 'μαι μαζί σου όπου κι αν πας
Μες' στα τραγούδια που αγαπάς
Θα ζω, θα ζω!

Πάνω απ' όλα εμείς κι απ' το χθες μας κανείς
Σπάσε αυτό το ρολόι που τις ώρες μας τρώει







Τα ουράνια σπαρμένα



"Πήραμε μια βαρκούλα"
Στίχοι, Μουσική: Δήμος Μούτσης
Ερμηνεία: Νανά Μούσχουρη




Πήραμε μια βαρκούλα, βαρκούλα με πανί,
βγάλαμε το πανάκι και πιάσαμε το κουπί,
ένα για τον καθένα, δύο κι όλοι μαζί,
τρία για την βαρκούλα και πάλι από την αρχή.

Όλα ωραία, βαθειά γαληνεμένα,
ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή,
μέσα στο φως του δικαίου απλωμένα,
ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή.

Ταξιδιώτης του παντός μ' ένα μεθυσμένο πιάνο,
μια κιθάρα κι από πάνω τη γνώμη του καθενός.
ταξιδιώτης του παντός, είμαι κύμβαλο αλλαλάζον
έτσι καθώς διασκεδάζω στο θάνατό μου εμπρός.

Τέσσερα για τη μέρα, πέντε για το πρωί
έξι για την εσπέρα και πάλι από την αρχή. ( χ2 )

Όλα ωραία, βαθειά γαληνεμένα,
ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή,
πλήθος αγγέλων τα ουράνια σπαρμένα,
ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή.

Ταξιδιώτης του παντός μ' ένα μεθυσμένο πιάνο,
μια κιθάρα κι από πάνω τη γνώμη του καθενός.
ταξιδιώτης του παντός, είμαι κύμβαλο αλλαλάζον
έτσι καθώς διασκεδάζω στο θάνατό μου εμπρός.

Όλα ωραία, βαθειά γαληνεμένα,
ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή,
πλήθος αγγέλων τα ουράνια σπαρμένα,
ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή.



Είχα πολλά χρόνια να το ακούσω αυτό το τραγουδάκι. Μου το έφερε σήμερα το πρωί με το που ξύπνησα, ένα μικρό χελιδονάκι, δεν ξέρω πώς δεν ξέρω γιατί. Το τραγουδούσα όλη μέρα. Στο μυαλό μου, αυτό το τραγούδι έχει καταχωρηθεί ως ένα από τα πρώτα πρώτα τραγούδια που άκουσα μικρός... Με πηγαίνει πίσω στο χρόνο, εκεί που δεν μπορώ να θυμηθώ την προέλευση των ερεθισμάτων παρά μόνο τον κλονισμό με τον οποίο αποτυπώνονταν μέσα μου.

Ο στίχος "πλήθος αγγέλων τα ουράνια σπαρμένα" με έχει σημαδέψει τόσο, που ακόμα ψάχνω απεγνωσμένα να βρω τους αγγέλους που μου υποσχέθηκαν...


Η διττή φύση του αφύσικου δύτη



Φεύγω για ταξίδι, αναζητώντας τη γοργόνα...

Κάπου στα βαθειά την βλέπω να λούζεται κρυφά.



Η συνέχεια μας βρίσκει αναπάντεχα αγκαλιά!

Μα σαν ανοίγω τα αδέξια χέρια τα βαριά, βλέπω πληγές με εντύπωμα δικό μου... εντύπωμα από τον ενθουσιασμό μου.

Ήταν αγκάλη αυτό ή φυλακή;




Ποιός άνεμος φυσά και μας παίρνει μαζί του αγκαλιά;

Ποιός άνεμος φυσά και σέρνει της ψυχής μας το καράβι;

Ποιά αλλαγή να περιμένει πια κανείς, όταν του κάτω κόσμου η φυλακή είναι δυο μίλια μακρυά;

Από-πού θα δούμε τον από-πλου, το ταξίδι ποιός θα καταλάβει;



Κι η γοργόνα αναζητά του βυθού τη λάμψη



του σκότους την ελευθεριά,




Κι εγώ αναζητώ του κόσμου τη φουρτούνα


του φέγγους την καυτή ματιά.




Ποιός άνεμος της αλλαγής θα αλλάξει την ώρα της αυγής;


Ποιός άνεμος της αλλαγής θα αλλάξει τον κόσμο της σιωπής;



"Wind of Change"
Scorpions







Υ.Γ.1: Οι φωτό με τις γοργόνες είναι τυχαία επιλεγμένες από την λίστα που η μηχανή αναζήτησης του Google σου πλασάρει σαν αναζητήσεις mermaides. Η φωτό με τους πλανήτες είναι από εδώ.
Υ.Γ.2: Αν αναρωτιέστε πώς ένα πολιτικό τραγούδι σχετίζεται (μες στου μυαλού μου την παραζάλη) με τις περιπέτειες μιας γοργόνας, η απάντηση είναι ότι η πολιτική όπως και η γοργόνα, προσπαθεί να συνταιριάξει δυο φύσεις που έχουν μέσα τους: την ανθρώπινη και την κτηνώδη.











Πριν πέσει χαλάζι



Πόσο μικροί και ανίκανοι να δούμε την ομοιότητά μας; Πόσο ίδιοι και απαράλλαχτοι; Πόσες κοινές ανάγκες και παρόμοιες προσδοκίες; Πόσα ίδια ερωτηματικά; Πόση ίδια αβεβαιότητα για την απάντηση; Πόσος φόβος και ανασφάλεια για τα κάθε λογής τα ρίσκα;


Και το δάκρυ που κυλά στου καθενός τη ζήση,
ίδιο και απαράλλαχτο βιοχημικώς και φύσει...
Ίδιο σε πύρα, μοίρα, σε βάθος και αρμύρα…
Ίδιο σε χαράκωμα και αίματος πορφύρα...

by astromonos



Το μεγαλύτερο σφάλμα του ανθρώπου, είναι αυτό που θέλει να ορίζεται η ατομικότητα μέσα από την διαφορετικότητα. Όσο το
ίδιον για να προσδιοριστεί, περνά μέσα από το φίλτρο του διαφορετικού, τότε το πράγμα θα παραμένει σε απόσταση από την πραγματικότητα. Τότε οι άνθρωποι θα παραμένουν σε απόσταση από τους εαυτούς τους και από τον συνάνθρωπο.

Τότε ο καθείς θα νομίζει εαυτόν μόνον, μέσα σε ένα σύμπαν αστρομόνων…



"Παλεύω"
Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος





"Παλεύω με στρατούς από Στράτους, που μ’ έχουν σκοτώσει…"



Και το αγόρι, λαβωμένο στο πλευρό της...



Βρε, σας λέω μην τυχόν κάνετε το λάθος και διακρίνετε οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα, γιατί κακό του κεφαλιού σας, και το εννοώ πραγματικά! Θα έχετε ένα βαρύ, θερμό, σφύζον, συγχυτικό, ζαλαδοσκοτουριασμένο, εξέρυθρο, άυπνο, άκεφο, αδιάθετο, και φυσικά ξένο προς την συνηθισμένη καθημερινότητά σας, κεφάλι...



"Οι Νεκροί της Πλατείας"
Στίχοι: Pablo Neruda & Δανάη Στρατηγοπούλου
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης







Του κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν...



Οποιαδήποτε ομοιότητα ή σχέση με το σήμερα, μην σας προβληματίσει. Δεν είναι καλός ο προβληματισμός. Σας κάνει να μην κοιμάστε και να χάνετε την όρεξή σας. Για αυτό σας λέω, μην σας προβληματίσει...



Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;


Γεώργιος Σουρής (1853-1919)





Υ.Γ.: Ευχαριστώ το ξαδερφάκι μου το συνονόματο,
για το πνευματικό φως που στέλνει σε μένα τον αόμματο...





Αστέρια στην πολιτική σκηνή...



Έχοντας περιγράψει γλαφυρά και λεπτομερώς την ιδανική και παν-δίκαιη κοινωνία και πολιτεία, ο Σωκράτης, καλείται από τους συνομιλητές του, να απαντήσει στο πιο δύσκολο και καίριο ερώτημα: είναι
δυνατόν, και αν ναι, πώς, να επιτευχθεί μια τέτοια άριστη κοινωνία;

Ξεκινά την απάντησή του, με κάτι που θα με κάνει όσο κουρασμένος και να είμαι, να μην κοιμηθώ απόψε, από τη χαρά μου που έτυχε να το διαβάσω...


"Αν δεν συμβεί, είπα εγώ, ή να κυβερνήσουν στις πολιτείες οι φιλόσοφοι ή να ασχοληθούν με τη φιλοσοφία, ανυστερόβουλα και άξια, αυτοί τους οποίους τώρα τους αποκαλούν βασιλιάδες και άρχοντες, έτσι ώστε η πολιτική δύναμη και η φιλοσοφία να συναντηθούν στο αυτό πρόσωπο, κι αν τούτος ο εσμός όσων σήμερα πορεύονται χωριστά προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση δεν εμποδιστεί δια της βίας να το κάνει αυτό, δεν θα ‘χουν τελειωμό, φίλε Γλαύκων, οι συμφορές για τις πολιτείες, νομίζω ούτε και για το ανθρώπινο γένος, κι ούτε τούτο το πολίτευμα, που τώρα μόλις το περιγράψαμε θεωρητικά, πρόκειται ποτέ να λάβει, προτού να γίνουν αυτά, αληθινή υπόσταση και να βγει στο φως του ήλιου. Αυτό είναι που ώρα τώρα διστάζω να το πω, καθώς βλέπω πόσο παράδοξο θα ακουστεί. Δύσκολο, βλέπεις να το αντιληφθεί κανείς πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει άλλος τρόπος να ευτυχήσουν ούτε τα άτομα ούτε το σύνολο!"


(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από την Πολιτεία του Πλάτωνα, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2002, σελ. 405)



"Αστέρια στη σκηνή"
by Locomondo





"...δεν βλέπουν όλοι αυτοί
μέσα στην τόση υπερβολή
πως το αληθινό αστέρι είσαι εσύ..."





Κάποια πουλιά φεύγουν και πετούν ψηλά



Παίρνω πίσω ό,τι έχω πει για τις συνελεύσεις των φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια!

Δεν είναι μόνο αυτές που δεν θυμίζουν σε τίποτα δημοκρατικές διαδικασίες, είναι και οι συνελεύσεις οποιονδήποτε τυχαίων ανθρώπων που πιθανόν να συνευρεθούν τυχαία σε μια πλατεία μιας τυχαίας πόλης... με θέμα την προάσπιση των δημοκρατικών διαδικασιών!


Πόσο τραγικά αργά κινούνται οι διαδικασίες;

Πόσο τραγικά κουραστικά προχωρά η "συνέλευση";

Πόσο τραγικά μπερδεμένα και αποπροσανατόλιστα ακούγονται οι απόψεις των παρευρισκομένων;

Πόσο τραγικά εύκολα γίνονται παρεξηγήσεις και παρερμηνείες;


Και όταν αντιλαμβάνεσαι ότι οι τυχαία παρευρισκόμενοι δεν είναι και τόσο... τυχαίοι, μιας και είναι δάσκαλοι, καθηγητές λυκείων, καθηγητές πανεπιστημίων, δικηγόροι, συνδικαλιστές επί σειρά ετών, αγωνιστές... αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα του πράγματος! Αν οι έχοντες ικανότητες (με βάση τα κριτήρια πάντα του εκπαιδευτικού συστήματος και της ευρύτερης κοινωνίας) να επικοινωνήσουν, αδυνατούν να επικοινωνήσουν, τότε τι να περιμένει κανείς από τους ανθρώπους που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να πάνε σε ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο... Αν ο 40άρης - 50άρης ο σπουδαγμένος, ο γκατζετάκιας, ο λαπτοπάκιας, δεν μπορεί να συνδιαλεχτεί με 20 ακόμα "ομοίους" του (με βάση πάντα τα κριτήρια της ευρύτερης κοινωνίας) και να προσδιορίσει τη θέση του, τι να περιμένω από τη γιαγιά μου...

Δεν ξέρω σε άλλες πλατείες, τι γίνεται. Δεν έχω πάει στο Σύνταγμα για να δω τι παίζει. Από αυτά όμως τα λίγα, που έχω γευτεί από τους Αγανακτισμένους Κέρκυρας, μια μικρογραφία της νέας κοινωνίας που προσπαθεί να δομηθεί, διαπιστώνω ένα βασικό πράγμα: αν δεν προσδιοριστεί
τι ακριβώς κάνουν και -πολύ περισσότερο- τι ακριβώς θέλουν να κάνουν, όλοι όσοι πάνε και μαζεύονται σε αυτές τις πλατείες, τότε το πράγμα δεν έχει και πολλές ελπίδες να καταλήξει κάπου εποικοδομητικά... Πάντα πίστευα ότι ένα πρόβλημα οφείλουμε να το πιάνουμε από την αρχή. Και η αρχή σε τούτο το φαινόμενο, είναι να ορίσουμε, να ξεκαθαρίσουμε και να συμφωνήσουμε τι ακριβώς είναι σήμερα η πλατεία. Διαφορετικά, ο καθείς, θα λέει το μακρύ του και το κοντό του, κάποιοι θα τσαντίζονται που δεν γίνεται το δικό τους και θα φεύγουν από την πλατεία εμφανώς προσβεβλημένοι (ήμαρτον ρε αγωνισταράδες μου...), κάποιοι θα κάνουν κλίκες και πηγαδάκια, κάποιοι θα καταθέτουν σκέψεις που θα φαντάζουν πολύ άκαιρες, κάποιοι θα δίνουν την υποψία ότι υποκινούνται από κάποιους άλλους, κάποιοι θα φαίνονται αστείοι, κάποιοι θα μιλάνε μέσω στίχων, άλλοι μέσω τραγουδιών, άλλοι θα διαβάζουν τις σκέψεις τους μέσα από το χαρτί, κάποιοι θα ξεχυλίζουν σπερματοζωάρια από τα μπατζάκια τους, και οι περισσότεροι θα παρακολουθούν εμφανώς νωχελικοί τα πεπραγμένα και απορημένοι για το τι ακριβώς ρόλο βαράνε...

Μην απορείτε φίλοι μου, για την κατάντιά μας. Δεν είναι κατάντια, είναι η πραγματική μας φύση. Αδυνατούμε, πιστεύω εκ φύσεως, να ξεπεράσουμε την διαφορετικότητά μας (ξέρω γίνομαι κουραστικός που επανέρχομαι συνεχώς σε αυτήν τη σκέψη, αλλά αυτή θεωρώ το κομβικό σημείο για να δομηθεί μια υγιής κοινωνία), και έτσι μπερδευόμαστε στις πάσης φύσεως πλατείες, συνάξεις και συνελεύσεις... Είμαι πλέον τόσο σίγουρος για την εγγενή δυσκολία του ανθρώπου να επικοινωνήσει με τον συνάνθρωπο, που θεωρώ τις μεγαλύτερες επαναστάσεις αυτού του πλανήτη, θέμα τύχης και συγκυριών... ίσως και θέμα στατιστικού σφάλματος! Πώς κατόρθωσαν τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι να παρουσιαστούν συντεταγμένοι μπροστά στα κοινά προβλήματα που αντιμετώπιζαν; Πώς κατόρθωσαν να συνεννοηθούν και να ομοφωνήσουν; Πώς κατόρθωσαν να ξεπεράσουν εαυτούς; Πώς τους έπεισαν;




"Ο γλάρος"
by Locomondo







Κάποιοι χασκογελούν, μα εσύ χαμογελάς...


Όταν κάποιοι χασκογελούν, χωρίς να γνωρίζουν και οι ίδιοι το γιατί, ενώ το μόνο πράγμα που τους νοιάζει είναι πώς θα λάμψουν μπροστά στα φώτα τα επίπλαστα,

κάποιοι άλλοι, αστείρευτοι, ζωντανοί, κοιτούν πολύ μακρυά, στα φώτα τα απέναντι, αυτά που αχνοφέγγουν, και σαγηνεύονται με τα απόκρυφα μυστικά τους...


Όταν κάποιοι βάζουν μηχανάκι για να τους σηκωθεί, (σαν το καλάμι ψαρέματος με την τροχαλία μου θυμίζει...) και να το παίξουν άντρες,

κάποιοι άλλοι, στο περιθώριο της κοινωνίας, τρώνε από τα σκουπίδια, είναι κοινωνικά απροσάρμοιστοι, είναι στιγματισμένοι, δακτυλοδεικτούμενοι, ρακένδυτοι, αμίλητοι, αφύσικοι, αλλά διατηρούν αμόλυντη, όση βρώμα και αν τους περιτριγυρίζει, μια βασική ανθρώπινη ιδιότητα που σήμερα τείνει να εκλείψει: την αξιοπρέπεια...



"Ο πλανόδιος"
Στίχοι: Ντέπη Χατζηκαμπάνη
Μουσική, Ερμηνεία: Μάκης Ψαραδέλλης

Δίσκος: Ένα φύλλο ταξιδεύει




Ποιός άνεμος σε έφερε και σ' άφησε στους δρόμους
ποιός άνεμος σε έφερε και άραγε από πού
ένας πλανόδιος που γυρνά με ένα μπουφάν στους ώμους
μια βρίσκεσαι στο πουθενά και μια στο παντού

Ένα τσιγάρο πάντοτε στις άκρες των χειλιών σου
παίζει μαζί σου η ζωή και εσύ χαμογελάς
σεντόνι έχεις στον ουρανό τον κόσμο όλο δικό σου
δυο περιστέρια ολόλευκα στα χέρια σου κρατάς

Βρώμικα ρούχα και μαλλιά μα καθαρή η ψυχή σου
την περηφάνεια δεν ξεχνάς, ποτέ δεν ζητιανεύεις
μες στα σκουπίδια προτιμάς να ψάχνεις το ψωμί σου
παρά συμπόνια και έλεος από άλλους να γυρεύεις





Προσπαθώντας μία φορά να μιλήσω σε αυτόν τον πλανόδιο τύπο έξω από το Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης και να του δώσω λίγο φαΐ, αντιλήφθηκα ότι τρόμαξε σαν τον πλησίασα, σαν να έβλεπε κάτι φρικιαστικό και αηδιαστικό μπροστά του... σαν να έβλεπε έναν βρωμιάρη καπιταλιστή, ρακένδυτο δυτικοευρωπαίο, κυλισμένο στα σκουπίδια της ύλης, άνθρωπο. Όπως δηλαδή αισθάνονται πάρα πολλοί, όταν βλέπουν τον ίδιον...

Πόσο ανάποδα μπορεί να βλέπουν οι άνθρωποι τον κόσμο; Πόσο διαφορετικά μπορεί να ορίζουν την αξιοπρέπειά τους; Πόσο δύσκολο να ορίσεις το κοινωνικό σύνολο και τα κριτήρια αυτών που δύνανται να εισέλθουν σε αυτό;

Μια σκέψη που έχει σχέση με αυτό το ερώτημα και προέρχεται από τη Μυτιλήνη και μας είχε κάνει εντύπωση -ε, Μάνο;-, είναι ότι στη Μυτιλήνη, υπάρχουν κυρίως μαύρα πρόβατα και σπάνια θα δεις και κανένα άσπρο... Το ακριβώς ανάποδο δηλαδή από τα δικά μου μέρη! Λες, λοιπόν, τι γίνεται; Πόσο διαφορετικά οριζόμενη μπορεί να είναι μια κοινωνία από τόπο σε τόπο; Πόσο διαφορετικά οριζόμενα μπορεί να είναι τα κριτήρια συμμετοχής στην κοινωνία, από τόπο σε τόπο;

Μια σκέψη που έχει σχέση με αυτό το ερώτημα και προέρχεται από την Κέρκυρα, είναι ότι χτες γνώρισα δυο Σουηδέζες, σαν τα κρύα τα νερά, ψηλές, ξανθές, γαλανομάτες, η μια 18 ετών και η άλλη 20 ετών, (σπεύδω να πω ότι δεν έγινε τίποτα, διότι δεν είμαι σε τέτοια φάση... ρε μήπως χρειάζομαι το μηχανάκι που έβαλαν οι στρατόκαβλοι;), μπουμπούκια πραγματικά, που μου έκαναν φοβερή εντύπωση με την ωριμότητα που έδειχναν! Θα μπορούσες να πεις μάλιστα, ότι αρχίζουν να κουράζονται από τη ζωή τους, όταν την ίδια ώρα και στιγμή, εμείς οι Ελληνάρες κοντεύουμε στα 30 (θεέ μου!) και νοιώθουμε ότι δεν έχουμε καταφέρει σχεδόν τίποτα... Πόσο διαφορετικά μεγαλώνουν τα παιδιά τους εκείνοι οι Βορειοευρωπαίοι που κοροϊδεύουμε; Στα 20 τους είναι ώριμες προσωπικότητες, όταν εμείς στα 30 μας ακόμα ψαχνόμαστε...



Υ.Γ.: Η μη κερδοσκοπιή εταιρεία "Τα φώτα απέναντι" είναι μια καταπληκτική παρέα στη Μυτιλήνη, με πολύ γέλιο, πολύ όρεξη για δουλειά και αστείρευτη φαντασία για δημιουργία. Ο Μάκης και ο Μάριος, οι ψυχές της παρέας, είναι ένας διπλός αστέρας στα Ανατολικά του Ουρανού μου, που συνεχίζουν να λάμπουν. Ο δίσκος τους, "Ένα φύλλο ταξιδεύει" είναι ο πρώτος. Καλή αρχή παιδιά!




Ξύδι (και χημικά) θα 'χεις για νερό...



Φωτογραφίες από την "Ελευθεροτυπία":



Ζεϊμπέκικο χορεύει ο τύπος...; Φοβερή η αντίθεση μπαγκέτας-κλόμπ.





Στήθος (και χέρι...) μάρμαρο, καρδιά πατάτα...







"Το ροκ το ελληνικό"
Στίχοι, Μουσική: Κώστας Τουρνάς
Ερμηνεία: Κώστας Τουρνάς, Δημήτρης Μητροπάνος






Το καβλιτζέκι!!!



Όπως βλέπω τα πράγματα αγαπητοί μου, υπάρχουν δυο δρόμοι:

- ή ξεβρακωνόματε και ετοιμαζόμαστε να τους στηθούμε...

- ή βρακωνόμαστε, δένουμε λουριά και ζωνάρια και ετοιμαζόμαστε να αντισταθούμε...






(φοβερό σκίτσο από το blog του Πέτρου Ζερβού)




Καλό μήνα!