Είναι κομμάτι απ' αυτά και το δικό μου σώμα...

Είναι συν-κινητικό να ακούς τη σκέψη σου μέσα από τα λόγια και τα έργα άλλων. Αυτό νομίζω είναι η πραγματική επικοινωνία που γεφυρώνει την τόση διαφορετικότητα στο σύμπαν. Και αν κάτι είναι κοινό βιολογικό χαρακτηριστικό, πηγαίο, ατόφιο και αμόλυντο ανάμεσα στους ανθρώπους όλων των εποχών και όλων των ηπείρων, είναι νομίζω αυτή η ασίγαστη προσπάθεια για επικοινωνία. Βοηθήστε να μην εξαλειφθεί αυτό το πανανθρώπινο, βιολογικό χαρακτηριστικό...

Αυτό το μήνυμα μου υπενθύμισαν κάποιοι φίλοι χτες...

Ο πρώτος μου είπε:

"Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια «πίστη» σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής… Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας."

"Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο."

"Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας. Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον. Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα: Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον. Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Αυτό σημαίνει, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος και μιας διαφορετικής τοποθέτησης στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί αυτή τη κουλτούρα, ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη, και ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον διόρισε κυρίαρχο του πλανήτη και του είπε ότι: «όλα αυτά είναι δικά σου», την κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας!"


Χρόνης Μίσσιος




Ο δεύτερος, ερωτηθείς:

"- Ποιος είναι αυτός ο γκρεμός;

Απάντησε:

- Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο προβλήματα. Το ένα είναι η περιβαλλοντική καταστροφή που επίκειται και δεν έχουμε πολύ χρόνο για να την αντιμετωπίσουμε. Το δεύτερο είναι η απειλή του πυρηνικού πολέμου που μας κυνηγάει εδώ και 70 χρόνια και στην πραγματικότητα αυξάνεται. Αν κοιτάξετε την ιστορία μας, είναι θαύμα που έχουμε επιβιώσει."


Νόαμ Τσόμσκι




Ο τρίτος, μου έψαλλε:

Ένας ανθός της άνοιξης...

Και του χειμώνα χιόνι...

Δείχνουνε πως η ομορφιά

της Φύσης δεν τελειώνει...

(φωτό από χτεσινή παραλίμνια βόλτα)

"Η Φύση"

Στίχοι: Δέσποινα Σπαντιδάκη

Ερμηνεία: Νίκος Στρατάκης

Βουνά και κάμπους αγαπώ 
γιατί `ναι από χώμα 
και είναι κομμάτι απ’ αυτά 
και το δικό μου σώμα...

Και αυτό ισχύει εδώ και λίγες μέρες...

Καθώς τα κρύα πιάσανε για καλά, το βασικό είναι να... 

κλείσουμε τα αυτιά μας σε όλες εκείνες τις προεκλογικές βλακείες που θα αρχίσουν να λέγονται, ώστε να προστατεύσουμε ό,τι έχει απομείνει από το πνεύμα μας...

Διότι, αυτοί όπως το πάνε,

με την αποβλάκωση που θέλουν να μας επιβάλλουν,

ή θα μας οδηγήσουν σε λοβεκτομή,

και σε φυτική κατάσταση,

ώστε να μην κουνιέται φύλλο...

ή στην πλήρη υποδούλωση,

με σκοπό τί άλλο φυσικά; τον πλουτισμό κάποιων...

Διότι, όπως λέει και ο κύριος Noam Chomsky, και έρχεται σε συμφωνία με αυτά που έγραφα πρόσφατα, σε αυτό το blog: 

 "Η επιχείρηση είναι ένας αυταρχικός οργανισμός. Οι σύγχρονες πολυεθνικές λειτουργούν βασιζόμενες στην αρχή ότι οι οργανικές μονάδες θα έχουν δικαιώματα πάνω στα άτομα. Άρα, είναι η ίδια αρχή που υποστηρίζει τις δυο άλλες μεγάλες μορφές αυταρχισμού του εικοστού αιώνα, δηλαδή τον μπολσεβικισμό και το φασισμό. Και οι τρεις απορρέουν από μια αντίληψη εντελώς αντίθετη με τον κλασικό φιλελευθερισμό, που αναγνωρίζει στα άτομα αναφαίρετα δικαιώματα. 

Οι πολυεθνικές έχουν αποκτήσει σημαντική δύναμη και παίζουν έναν πολύ ισχυρό ρόλο στην οικονομική, την κοινωνική και την πολιτική ζωή. Στα τελευταία είκοσι χρόνια, η κρατική πολιτική έχει επιδοθεί στην αύξηση αυτών των δικαιωμάτων εις βάρος της δημοκρατίας. Ιδού τι ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμό: τη μεταφορά εξουσίας των πολιτών στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μια πολυεθνική διευθύνεται από ψηλά. Δεν είναι καθόλου ή σχεδόν καθόλου υπεύθυνη απέναντι στο λαό."

Για αυτό, προφυλαχτείτε απέναντι στο κρύο των ημερών...

Και αυτό ισχύει εδώ και χιλιάδες χρόνια...

Στα πλαίσια ενός σεμιναρίου Αρχαιοαστρονομίας, διαβάζω :


"Ο έλεγχος γνώσης και μέσων με σκοπό, μεταξύ άλλων, την πρόκληση μιας έντονης θρησκευτικής εμπειρίας θα ήταν ταυτόχρονα και ένα ιδεολογικό πλεονέκτημα στα χέρια της εξουσίας, έδρα της οποίας αποτελούσε το ανάκτορο." 

"Κάθε αρχαιοαστρονομικός προσανατολισμός που έχει επιβιώσει ως τις μέρες μας μέσω των μνημείων που τον περιέχουν, […] πιο πολύ αντικατοπτρίζει τη σχέση του αρχαίου ανθρώπου με τον ουρανό και κυρίως χρησιμοποιείται για να προσδώσει δύναμη ή και θεϊκές διαστάσεις στον άνθρωπο – ιερέα – ηγεμόνα, ο οποίο είχε δικαίωμα χρήσης του μνημείου."

"Στις αρχαίες κοινωνίες, οι οποίες οργανώνονταν γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο, τον βασιλέα, η έννοια του κράτους ταυτιζόταν με το πρόσωπό του, ως η ανώτατη κρατική εξουσία. Η ταύτιση κράτους και βασιλέως είχε ως συνέπεια οι τύχες των λαών να ταυτίζονται με τις τύχες των ηγεμόνων τους, οι οποίοι ήθελαν να διατηρήσουν την απόλυτη εξουσία τους, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για τους απογόνους τους. Για αυτό έπρεπε να είναι ενήμεροι για το πώς εξελίσσονται τα ουράνια φαινόμενα. Η ομαλή περιοδική επανάληψή τους, σύμφωνα με πατροπαράδοτες γνώσεις, προμήνυε κανονική λειτουργία του κράτους υπό την εξουσία τους. Όμως, τυχόν απρόοπτες μεταβολές των ουρανίων φαινομένων, είχε αντίστοιχες απρόοπτες συνέπειες και στην άσκηση της εξουσίας τους, οπότε θα έπρεπε αυτοί να προλάβουν τις κακές εξελίξεις, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα."



Στα πλαίσια χαλάρωσης, με συντροφιά το βιβλίο "Noam Chomsky, Δυο ώρες διαύγειας" των εκδόσεων Λιβάνη, διαβάζω:


"Στην πραγματικότητα, ο ρόλος των διανοουμένων -και αυτό ισχύει εδώ και χιλιάδες χρόνια- συνίσταται στο να κάνουν ό,τι πρέπει ώστε οι άνθρωποι να παραμένουν παθητικοί, υπάκουοι, αστοιχείωτοι και προγραμματισμένοι." (σελ.25)

"Όταν οι κοινωνίες εκδημοκρατίζονται, όταν ο καταναγκασμός παύει να είναι εύκολα χρησιμοποιούμενο όργανο ελέγχου και περιθωριοποίησης τότε, πολύ φυσικά, οι εκλεκτοί στρέφονται στην προπαγάνδα." (σελ. 30) 

"Μια δήλωση είναι αληθινή όταν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Οι αληθινές δηλώσεις δεν διαμορφώνονται εύκολα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα. Όταν προσεγγίζετε μια ακριβή ερμηνεία, προσεγγίζετε την αλήθεια." (σελ. 38)


Όσο περνάει ο καιρός, η άποψή μου για τους πνευματικούς ανθρώπους, που υποτίθεται ότι μας μιλούν για κάτι ανώτερο, έχει πτωτικές τάσεις, αποδεικνύοντας ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που ακόμα πραγματικά αντιστέκονται, αποτελώντας φωτεινά παραδείγματα στη σκοτεινή ψυχική σφαίρα του ανθρώπινου νου, και δίνοντας κάμποση διαύγεια για να αντιμετωπίσουμε τα αναρίθμητα διλήμματα, που είναι όμως, κατά βάση ανακριβή... 

Πνευματικός Άνθρωπος, είναι αυτός που αναζητά την αλήθεια και μόνον αυτή. Και μάλιστα, είναι αυτός που την αναζητά με όρους ακρίβειας, ευκρίνειας, συνοχής και συναίσθησης, μακρυά από κάθε ίχνος εξουσιαστικής διάθεσης. Κάθε άλλη προσπάθεια, με αφήνει παγερά αδιάφορο, καθώς την εντάσσει στη μακραίωνη διαστροφική σχέση του ανθρώπου με την εξουσία, κάτι που ισχύει εξάλλου εδώ και χιλιάδες χρόνια...