Για τη νέα χρονιά να σας ευχηθώ με μια (αντι)παραβολή (όπως τα αντιδάνεια ένα πράμα):
"Στην κόλαση υπάρχει ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο φαγητά, κρασιά και κεριά, αλλά κυριαρχεί μια παγωμάρα. Οι άνθρωποι που κάθονται γύρω από το τραπέζι είναι χλωμοί και κάτισχνοι, και πανοτύ ακούγεται μια κακοφωνία από θρήνους και φωνές. Αντί για χέρια έχουν πολύ μακριά ραβδιά, τα οποία τους εμποδίζουν να φέρουν το φαγητό στο στόμα τους. Όσο κι αν προσπαθούν, είναι μάταιο. Έτσι, μένουν όλοι πεινασμένοι, παρά την ποσότητα των φαγητών που είναι απλωμένα μπροστά τους.
Στον παράδεισο, το σκηνικό είναι παρόμοιο. Υπάρχει πάλι το μεγάλο τραπέζι με τα φαγητά και τα κεριά, αλλά εδώ γύρω από το τραπέζι κάθονται χαρούμενοι άνθρωποι και γελούν. Τραγουδούν και τρώνες. Η ατμόσφαιρα είναι ζεστή και γεμάτη ζωντάνια, και όλοι απολαμβάνουν το φαγητό, το κρασί και την παρέα. Η ειρωνεία είναι ότι και εκείνοι έχουν πολύ μακριά ραβδιά αντί για χέρια, αλλά αντί να προσπαθούν να βάλουν το φαγητό στο δικό τους στόμα, ταΐζουν ο ένας τον άλλον. Σε αυτή την απλή μεταφορά, μια αλλαγή στην οπτική γωνία -η αντικατάσταση του "εγώ" με το "εμείς" μετέτρεψε την κόλαση σε παράδεισο."
(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το εξαιρετικό για νέους γονείς βιβλίο "Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο" των Jessica Joelle Alexander και Iben Dissing Sandahl, σελ 148, εκδ Διόπτρα, 2017)
Τα σχόλια δικά σας (και τα σχολιανά, δικά μου).
Υγιαίνετε και Ομορφαίνετε (τον κόσμο και τον εαυτό σας).
