Τι λέει το φλιτζάνι για τη χώρα...;


Βαρέθηκα να ακούω ειδήσεις. Σκέφτομαι να αρχίσω να ακούω καφεντζούδες... και να τους ρωτάω κάποιες βασανιστικές απορίες σχετικά με το πού πάει αυτή η Χώρα...


Ακούγοντας τον Έλληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τον Αγώνα υπέρ της Δημοκρατίας με αφορμή τη σημερινή επέτειο, θα ήθελα να τον ρωτήσω: δεν βαρέθηκε συνέχεια βαρύγδουπα λόγια στη ζωή του, με ουσία μηδέν και αγωνιστική διάθεση ακόμα πιο μηδέν;! Για να το πω πιο απλά: αν αύριο γινόταν πραξικόπημα στην Ελλάδα θα έβγαινε να σταθεί αγωνιστικά μπροστά σε τανκ;

Βλέποντας χιλιάδες Τούρκων να διαδηλώνουν υπέρ της Δημοκρατίας, αλλά παράλληλα σκεπτόμενος τί θα γίνει με τη θανατική ποινή που θέλει να επαναφέρει ο Ερντογάν για τους άλλους χιλιάδες που μάζεψε ως εκκαθάριση αυτές τις μέρες, θα ήθελα να ρωτήσω: αν λέμε να επαναφέρουμε την θανατική ποινή για όποιον απειλεί το Κράτος, γιατί να μην την επαναφέρουμε και για όποιον συνάνθρωπό μας απειλεί έναν άλλον συνάνθρωπό μας, όπως ας πούμε αυτοί που βγαίνουν και σκοτώνουν αβέρτα-κουβέρτα αθώους ή αυτούς που σκοτώνουν ζωές μικρών παιδιών ή ακόμα-ακόμα και όλους αυτούς που εμμέσως σκοτώνοντας άλλες μικρές ζωές, σκοτώνοντας όμως ουσιαστικά και μεγάλες ζωές; Νόμιζα ότι το "Κράτος" είναι όλοι οι "πολίτες", μάλιστα ότι πιο πάνω από το Κράτος είναι οι πολίτες, επειδή ακριβώς οι πολίτες είναι τα συστατικά στοιχεία του Κράτους... Άρα, αν θέλουμε να σκοτώσουμε όσους απειλούν το κράτος, γιατί να μην σκοτώσουμε πρώτα, αντί να τους νουθετήσουμε ή να τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία, όλους αυτούς γύρω μας; Μήπως για να μην γυρίσουμε στο παμπάλαιο "οφθαλμόν αντί οφθαλμού..."; Και αν όχι, τότε τι είναι αυτά περί επανεμφάνισης της θανατικής ποινής που μας τσαμπουνά ο μεσιέ Ερντογάν; Μήπως δεν είναι τίποτε άλλο από την επιβεβαίωση της γνωστής, ανάμεσα στους κοινωνιο-ανθρωπολογικούς κύκλους, ρήσης του Μαξ Βέμπερ ότι το Κράτος έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας...;

Θαυμάζοντας τις κυνηγετικές ικανότητες των νεολαίων της πατρίδας μας σήμερα, που αψηφούν την επικίνδυνη νύχτα της Αθήνας και έχουν πάθει αμόκ με τα πόκεμον, ήθελα να τους ρωτήσω: αν τους έλεγαν ότι έξω εκεί υπάρχουν αντί για πόκεμον, θέσεις εργασίας που τους περιμένουν, θα έτρεχαν έτσι παθιασμένα -σχεδόν αποχαυνωμένα- να τις αρπάξουν και να μειώσουν τα ποσοστά α(ν)εργίας στη χώρα μας; Επίσης, θα ήθελα να τα ρωτήσω τα κακόμοιρα: αλήθεια όλο αυτό το παιχνιδάκι, τα παρακινεί ή τα καθηλώνει, τα ξεκουνάει από τη θέση τους ή τα ξεκουτιαίνει; 

Παράλληλα όμως, βλέποντας όλα εκείνα τα παιδιά της Συρίας που αποτελούν αντικείμενο κυνηγιού από τους επίδοξους ανασυγκροτητές του κράτος τους, ήθελα να ρωτήσω: τελικά η κρίση μας (ως κριτική ματιά στα πράγματα) δεν φτάνει καν πέρα από τη μύτη μας;


Αγαπητοί μου αναρίθμητοι αναγνώστες αυτού του blog, σήμερα που γιορτάζουμε τη Δημοκρατία -σε μια στιγμή μάλιστα που ο Τσίπρας χαίρεται για το ιστορικό κατόρθωμά του να ψηφιστεί η απλή αναλογική σαν το ύψιστο στοιχείο δημοκρατικής αντιπροσώπευσης άρα έκφρασης των πολιτών αυτού του Κράτους (για του Παρακράτους δεν ξέρουμε)- εγώ βλέπω ελάχιστα δείγματα Δημοκρατίας, Ελευθερίας, Σεβασμού (και κυρίως Αυτοσεβασμού), Αξιοπρέπειας, Προσφοράς, Αυταπάρνησης και Ταπεινότητας γύρω μου... Πείτε μου ότι δεν μου αρέσουν οι επέτειοι, πείτε μου ότι δεν μου αρέσουν οι γιορτές ή ότι είμαι μύωπας, εγώ πάντως αυτά βλέπω γύρω μου... Τι βλέπει το φλιτζάνι δεν ξέρω. Ρωτήστε αλλού!






Η ποίηση δεν είναι ανέξοδη...


Στα δύσκολα, μόνο η Ποίηση και τα Τραγούδια μπορούν να απαλύνουν τον πόνο.

Η πιο ωραία περιγραφή της Ποίησης είναι αυτή του Δ. Μαρωνίτη, ο οποίος ήδη ταξιδεύει προς το αγεωμέτρητο χάος του κόσμου...:

«Η ποίηση δεν είναι, όπως νομίζουν μερικοί, ανέξοδη: για να περάσει στην ψυχή μας, τρώει το κορμί μας. Σ’ αντάλλαγμα μας φανερώνει τις άδηλες αναλογίες του κόσμου – του σημερινού κόσμου, εννοώ. Μας οδηγεί μέσα από το αγεωμέτρητο χάος, στη γεωμετρία της ζωής, που είναι η αποφασισμένη μοίρα του ανθρώπου». 

Δ. Ν. Μαρωνίτης



Τα χακί και ο Χικμέτ


Το περίεργο με τις μέρες που ζούμε, είναι ότι τα ίδια γεγονότα έχουν συμβεί και παλαιότερα, τα ίδια έχουν περιγραφεί, αποτυπωθεί και ενσφηνωθεί στη μνήμη των ανθρώπων και της Ιστορίας, αλλά για έναν πολύ ανεξήγητο λόγο που ακόμα τον ψάχνω, επαναλαμβάνονται, λες και κανείς δεν μαθαίνει από τα παθήματα...

Είναι πραγματικά να απορείς... όπως λέει πιο κάτω ο μεγάλος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, δυο ποιήματά του οποίου παραθέτω, μαζί με δυο εικόνες από τη χτεσινή νύχτα της απόπειρας πραξικοπήματος στη γείτονα χώρα.


Η Χώρα αυτή είναι δική μας 

Η χώρα αυτή π' ορμά απ' την Ασία με καλπασμό
και που προβάλλει 
τ' ώριο κεφάλι 
σαν το πουλάρι 
γεμάτο χάρη 
προς της Μεσόγειος το νερό 
η χώρ' αυτή είναι δική μας 
με ματωμένους τους καρπούς 
δόντια σφιγμένα πόδια γυμνά. 

Σα μεταξένιο τούτη η γη μας 
είναι χαλί μας 
τούτη η γη μας 
η κόλασή μας 
τούτ' η παράδεισο 
είναι δική μας. 

Η θέλησή μας 
τώρα τρανεύει 
νά 'ναι δική μας 
παντοτινά να ζούμε λεύτεροι σα δέντρα 
σα τα δεντρά του ίδιου δάσου 
αδερφωμένα αγκαλιαστά. 







Ύμνος στη ζωή 

Τι όμορφο που είναι να ζεις 
να μπορείς να διαβάζεις τον κόσμο 
τη ζωή να τη νιώθεις τραγούδι χαράς 
τι όμορφο που είναι να ζεις 
σαν παιδί ν΄ απορείς και να ζεις 

Κι όμως είναι ν΄ απορείς 
πώς αυτό το ωραίο τραγούδι 
πώς αυτή η ζωή η γεμάτη χαρά 
έχει γίνει σκληρή 
έχει γίνει φτηνή 
και τόσο πικραμένη 
που είναι πονεμένη 

Τι όμορφο που είναι να ζεις 
να σου λεν καλημέρα του κόσμου τα χείλη 
τη ζωή να την κάνεις τραγούδι αγάπης 
τι όμορφο που είναι να ζεις 
σαν παιδί να απορείς και να ζεις




Φως Γεφυρικό


Έχω αναρωτηθεί τόσες φορές: μέχρι πού άραγε να φτάνουν εκείνες οι δεσμίδες φωτός που εκπέμπονται από μια συναυλία; 





Από μικρός μου φαινόταν ότι έφταναν καρφί στα άστρα, λειτουργώντας σαν γέφυρα για να ανέβουμε στους ώμους τους και να πορευτούμε προς τα άστρα - όπως έκανε ένας ήρωας της παιδικής μας ηλικίας, ο Μικρός Πρίγκηπας...



Όσες φορές όμως προσπαθούσα να δω πού τελειώνουν αυτές οι δέσμες τόσου δυνατού φωτός, αντίκριζα μόνο το ξαφνικό τους σταμάτημα, ένα απότομο τέλος τερμάτιζε τη διάθεσή μου... 





Έτσι, μένει πάντα να φαντάζομαι ότι σε κάθε επόμενη συναυλία, μπορεί και να μου αποκαλυφθεί το πού καταλήγει το τόσο φως... 

Μέχρι εκείνη τη φορά, φαντάζομαι πως αυτές οι δέσμες φωτός στο μακρινό τους ταξίδι, φτάνουν μέχρι τα άστρα, τα αγγίζουν και τα χαϊδεύουν...

Για αυτό μου αρέσουν οι συναυλίες



Στο χάσου του στοχασμού



Όταν πρωτοάκουσα το παρακάτω άσμα βαθιά στο μυαλό μου χαράχτηκε η προ-τελευταία λέξη που -τότε- νόμιζα ότι ήταν "στο χάσου", δηλαδή "στο χάσιμο", όπως λέμε "στο φεύγα" ή "στο πήγαινε", των τριών πουλιών, καθώς λέγανε στον γίγαντα "κρίμα"!  

Αργότερα, διαβάζοντας τους στίχους, συνειδητοποίησα ότι η μαγική αυτή λέξη, είναι "στοχάσου" και όχι "στο χάσου". Και αυτή η λέξη είναι όντως μαγική, καθώς αποτυπώνει ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν είναι αυταπόδεικτο ούτε ιδιοσυστασιακό ανάμεσα στους ανθρώπους. Άλλο νους, άλλο αντίληψη, άλλο λογική και άλλο στοχασμός...

Το τελευταίο διάστημα, συνειδητοποιώ ότι αυτό το βασικό χαρακτηριστικό των ελεύθερων πνευμάτων, ο αβίαστος και ελεύθερος στοχ-ασμός, η ανάγκη δηλαδή να βάζεις κάτι στόχο και να προσπαθείς να το εξηγήσεις και να το ενσωματώσεις στα σπλάγχνα σου, η ικανότητα να κατευθύνεις τις σκέψεις σου προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση (και όχι το αντίθετο, δηλαδή να είσαι έρμαιο των σκέψεών σου και των ορμών σου...), είναι ακριβώς αυτό που λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία.

Τριγύρω μου, ακούω λοιπόν, καθημερινώς αυτό που άκουγα και μικρός σαν πρωτοσυναντήθηκα με αυτό το ύψιστο άσμα του Ξυλούρη: τα τρία πουλάκια να περνάνε δίπλα μου και στο χάσιμο τους, (δηλαδή στο φεύγα και στην έλλειψη του ανθρώπινου στοχασμού) να μου σιγοψιθυρίζουν: "κρίμα"...

Ένα Γιγαντιαίο Κρίμα με (παρ)ακολουθεί από τότε...


"Ο Γίγαντας"
Στίχοι: Κ.Χ. Μύρης
Μουσική: Γ. Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης





Μισάνθρωποι και Μη-άνθρωποι


Υπάρχει κάτι που λέγεται "Ανθρωπολογία του Υλικού Πολιτισμού". Και αναρωτιέμαι σε αυτήν την σειρά των λέξεων, ποια έχει τη μεγαλύτερη αξία: ο άνθρωπος; η ύλη; ή ο πολιτισμός;

Οι σκέψεις αυτές γεννήθηκαν από τα δυο κάτωθι βίντεο:

από αυτό:



και από αυτό:





Trans λιπαρά οξέα



Με αφορμή μια είδηση, αναλογίζομαι ότι αν κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με παλαιότερα και αν κάτι ξεχωριστά και μοναδικά χαρακτηρίζει την εποχή μας από προγενέστερες, είναι ακριβώς ότι έχει χαθεί το πλαίσιο εντός του οποίου "κάτι τρέχει"... οτιδήποτε και αν είναι αυτό που τρέχει. Καθώς δεν έχει τόσο σημασία τί είναι αυτό που τρέχει, αλλά προς τα πού τρέχει, ή για να το πούμε αλλιώς, προς τα πού διατείνεται ότι τρέχει. Δεν μετράει τόσο λοιπόν, αυτό που ισχυρίζεται κάποιος, όσο το πλαίσιο εντός του οποίου το ισχυρίζεται...

Έτσι, ο πάσα ένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει και όποτε θέλει. Και αν βιαστείτε να μου υπενθυμίσετε ότι αυτός είναι ο ορισμός της απόλυτης και ιδεατής ελευθερίας, θα σπεύσω τότε να σας απαντήσω ότι αυτός είναι ο ορισμός της απόλυτης και ιδεατής ασυδοσίας! Διότι, η ελευθερία είναι κάτι που έχει όρια και διαστάσεις, δεν είναι αποκομμένη, έχει αρχή και τέλος (ξεκινάει από κάπου και τελειώνει εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου...). Συνεπώς, η ελευθερία είναι κάτι που έχει... πλαίσιο, εν αντιθέσει με την ασυδοσία που είναι ακριβώς η ελευθερία χωρίς πλαίσιο. Έτσι, ο πάσα ένας μπορεί να διαδηλώσει με την ίδια ευκολία και την ίδια απαίτηση "ελεύθερου δικαιώματος" και να κλείσει την Πανεπιστημίου, εμποδίζοντας τα μαγαζιά της οδού να δουλέψουν, είτε γιατί διαδηλώνει για τις αδικοχαμένες 40ποδαρούσες της Μαδαγαστκάρης που τα 39 τους πόδια είναι μαύρα και το 40ό είναι άσπρο, είτε γιατί διαδηλώνει για τους αδικοχαμένους πρόσφυγες, είτε τέλος γιατί διαδηλώνει για την αδικοχαμένη σεξουαλική του τιμή... Όλοι λοιπόν, ανεξαιρέτως και ανυπερθέτως, με τη σημερινή έννοια της ελευθερίας που εγώ την αποκαλώ ασυδοσία, μπορούν να κάνουν τα πάντα!

Η διαφορά όμως, ελευθερίας και ασυδοσίας είναι ελάχιστη, όπως αντιλαμβάνεστε: είναι μόνο το πλαίσιο! Όπου "πλαίσιο" εννοώ το σύνορο, το "όριο", χωρίς το οποίο υπάρχει χώρος μόνο για "όργιο"... Η διαφορά είναι ανάλογη με αυτή που υπάρχει στα trans και cis λιπαρά οξέα, στην trans και cis χημεία, στους trans και cis ανθρώπους. Η διαφορά είναι τόσο απειροελάχιστη, μα τόσο σπουδαία όπως η διαφορά ανάμεσα στο κλασσικό ρητό: "οις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης" και στην παράφρασή του: "οις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης"...

Η διαφορά λοιπόν στις έννοιες όριο-όργιο, trans-cis, πάτρης-πάρτης, ελευθερία-ασυδοσία, πλαίσιο-χωρίς πλαίσιο, αναδεικνύει ακριβώς το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας: την κατά το δοκούν παράφραση... Διότι, άλλο να αναφέρεσαι στα "trans λιπαρά οξέα", και άλλο σε κάτι που είναι και "λιπαρό" και "οξύ" και "trans"...



(εικόνα από το transδίκτυο)