Ο τρόπος που ψηλαφάς τη ζωή

Συνδυάστε παρακαλώ τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις:

Στην προηγούμενη κάπου γράφαμε:

"στον τρόπο που ψηλαφάς τη ζωή, στο βλέμμα σου απέναντι στην καθημερινότητα",

όταν αναφέραμε για την αποδόμηση της ζωής όπως την είχε περιγράψει ο Ελύτης με την ελιά, το αμπέλι και το καράβι... Ξέχασε να πει όμως ο ποιητής, ότι αυτά δεν φτάνουν για την ανασύνθεσή τους μόνο. Λείπει εκείνη η κόλλα που θα τα συγκρατήσει και θα τα αναδομήσει.

Για αυτήν την κόλλα, έχει μιλήσει πάλι ο παππούς Ιπποκράτης, όταν περιέγραφε το βίωμα των ιατρών:

"Ο μεν γαρ ιητρός ορη τε δεινά, θιγγάνε τε αηδέων, επ' αλλοτριήσι τε ξυμφορήσιν ιδίας καρπούται λύπας"

δηλαδή,

"ο ιατρός βλέπει τα δεινά, αγγίζει αυτά που προκαλούν αηδία, και από τις συμφορές των άλλων εισπράττει κυρίως λύπες".

Ο ιατρός με άλλα λόγια, βλέπει και έρχεται σε επαφή με όλα εκείνα τα αποδομημένα υλικά που συνθέτουν την ανθρώπινη πραγματικότητα. Και έχει δώσει όρκο να τα ανασυνθέσει. Πώς όμως; Έτσι απλά, Χωρίς κόλλα; Χωρίς νόημα...; Το πραγματικό νόημα είναι αυτό που γράψαμε στην προ-προηγούμενη ανάρτηση, ότι "όπου υπάρχει αγάπη για τον άνθρωπο υπάρχει και για την επιστήμη".

Άρα, μια δημιουργική ανασύνθεση των αηδιαστικών αυτών αποδομημένων υλικών, έρχεται μέσα από την Αγάπη, που κάνει στο μυαλό του ιατρού, ένα κατακερματισμένο μέλος του σώματος να εντάσσεται σε μια καθημερινή μελωδία αγάπης και έτσι από ένα ξερό, ψόφιο, αποσαρκωμένο και απομονωμένο κομμάτι σάρκας, να εντάσσεται μέσα από μια διαδικασία πρωτίστως πνευματικής ανασύνθεσης, σε ένα σύνολο όπου όλα τα μέλη, επαναλειτουργούν και συντονίζονται μέσω της Αγάπης.

Και αν η όψη του ιατρού είναι λυπημένη, η αφή του πληγωμένη και η καρδιά του συντρίβεται από όλα αυτά που βλέπει και βιώνει, είναι απλά ότι έχει βάλει όλη του την αγάπη για μια συνεχή προσπάθεια αναδόμησης και επανασύνθεσης της υπόστασης των Άλλων, που μάλλον δεν έμεινε τίποτα για τον εαυτό του για να τον ανασυνθέσει. Οι ιατροί που Αγαπούν τους Άλλους, συνήθως ξεχνούν ή δεν τους περισσεύει να Αγαπούν και τον Εαυτό τους. Οπότε, την επόμενη φορά που θα κρίνετε έναν ανέκφραστο ιατρό, ή έναν ψυχρό ιατρό, αναρωτηθείτε αν του έχει απομείνει καθόλου λίγη κόλλα Αγάπης, να κολλήσει πρώτ' απ' όλα την δική του κατακερματισμένη ζωή και τα δικά του σμπαραλιασμένα όνειρα...

"Breaking of the sword"

Loreena Mckennitt

"You gave your life for all of us

and all humanity..."

Ο ύμνος της Πηνελόπης

Penelope's song

by Loreenna Mckennitt

Πατήστε να ξεκινήσει το βίντεο να παίζει. Αποφάσισα, πρώτα να βάζω στην αρχή της ανάρτησης το βίντεο, ώστε να δημιουργούν οι μελωδίες το ζητούμενο υπόστρωμα, το απαραίτητο έδαφος, και μετά να βάζω τις σκέψεις και τις λέξεις μου... με την προοπτική να ανθίσουν κάποια στιγμή!

Εξάλλου, το πεντάγραμμο προηγείται... και εκεί κάπου, κρεμάμε και τις ζωές μας με κάτι μανταλάκια εύθραυστα και σκουριασμένα. Παρομοίως, πρώτα ρίχνουμε άγκυρα και ύστερα τα επιπλέοντα καράβια του νου μας, κάποτε αγκυροβολούν και αναπαύονται...

Για σήμερα, έχω να σας πω για Εκείνη. Την αδιάκοπη, την καρτερική, την αδάμαστη, την άφοβη: 

Την Πίστη. 

Που προσδοκά την ψυχή μας τη τυραγνισμένη, να επιστρέψει από το ανεμόδαρμα της αναζήτησης και να βρει επιτέλους ένα απάγκιο...

Όσο δύναμη και αν έχει το νερό που ρέει, εδώ ο Οδυσσέας...

Άλλο τόσο και περισσότερο ίσως, έχει ο βράχος που στέκει, εδώ η Πηνελόπη...

Και η Πίστη είναι Μία, Μοναδική και Παντοτινή. Δεν λυγίζει, δεν μαζεύει, δεν λεπταίνει. Δεν περιορίζεται, σε καμία διάσταση. Παρά μοναχά, βρίσκεται εκεί και προσμένει. Και ξέρει ότι θα έρθει ο αγαπημένος της να της κλείσει το στόμα με φιλιά... Και αν τύχει και την προλάβει πρώτα ο Θάνατος και της κλείσει τα μάτια, Εκείνη, θα συνεχίσει να υπάρχει. Αυτή τη φορά όμως, μέσα από Όνειρα, Παραμύθια, Μεταφυσικούς κόσμους και Αέρινα σκηνικά.

Διότι Πίστη είναι να συνχείζεις να πιστεύεις ότι η Ψυχή σου θα έρθει... 

Χωρίς να φωνασκείς, να είσαι σίγουρος ότι η Ψυχή σου σε ακούει ακόμα και μέσα από τη σιωπή σου. 

Χωρίς να εισπνέεις, να είσαι σίγουρος ότι η Ψυχή σου οσμίζεται πότε είναι κοντά στο πολυπόθητο λιμάνι της.

Χωρίς να βλέπεις, να είσαι σίγουρος ότι η Ψυχή σου μπορεί να κοιτά προς το εκτυφλωτικό Φως.

Χωρίς εσένα όμως, η Ψυχή σου δεν θα έρχεται, διότι συνέχεια θα σε αναζητά σε τόπους που δεν θα είσαι.

Χωρίς Πίστη σε εσένα, η Ψυχή σου θα έρθει, αλλά δεν θα σε αναγνωρίσει, καθώς θα έχει σκαφτεί το δέρμα από την πτώση κομμητών και συναφών χαρακτικών αντικειμένων...

Με χωρίς Ψυχή, δεν έχεις ούτε Πίστη ούτε Εσένα... 

Με χωρίς Ψυχή, δεν μπορεί να ζήσει μαζί το "με" και το "χωρίς".

Causality

Σας έχω περιγράψει στο παρελθόν ένα συμβάν που έτυχε να γνωρίζω πολύ στενά, όπου ένας φίλος μηχανόβιος είχε τρακάρει στην Κέρκυρα με μηχανή, σε μια περιοχή που ακούει στο όνομα "Λόφος Κογεβίνα", όταν ένα αμάξι είχε σταθεί στη μέση του δρόμου του, με αποτέλεσμα τη σωματική του βλάβη.

Δεν θα σταθώ στο πώς αυτό το γεγονός επηρέασε τα υπόλοιπα γεγονότα της ζωής του, καθώς αφορά τη δική του ζωή και όχι τη δική μας.

Θα σταθώ όμως, τόσα χρόνια μετά, στην απόφαση του δικαστηρίου περί του συγκεκριμένου συμβάντος, που τυχαίως έπεσε στα χέρια μου.

Παραθέτω, (με την άδεια του ενάγοντος - και αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ζητάω άδεια για να αναδημοσιεύσω κάτι σε αυτό το blog), αποσπάσματα της 7σέλιδης απόφασης του Δικαστηρίου. Παρ' ότι αποσπάσματα, θα βγάλετε μια καλή εικόνα του συνολικού ύφους της κυρίας δικαστή. Οι υπογραμμίσεις, δικές μου.

Θα μπορούσα να γράψω διατριβή πάνω στο θέμα. Στέκομαι όμως πολύ επιγραμματικά στα εξής σημεία:

1. Η κυρία δικαστίνα λέει, ότι δεν αποδεικνύεται αιτιώδης σχέση μεταξύ του τρακαρίσματος και του τραυματισμού, καθώς το ότι τράκαρες και κυκλοφορείς με μια γνωμάτευση που λέει ότι έχεις σπασμένο πόδι, δεν σημαίνει ότι το πόδι το έσπασες σε αυτό το ατύχημα. Μπορεί να κυκλοφορείς, δηλαδή σου λέει, με αυτή τη γνωμάτευση για χρόνια. Σαφώς, αλλά με τέτοιο σπασμένο πόδι δεν μπορείς να κυκλοφορείς για χρόνια... της λέω εγώ.

2. Τα κατάγματα, πείθεται η κυρία δικαστίνα, ότι επειδή δεν διαγνώστηκαν ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ από τους θεράποντες, αλλά 3 ημέρες μετά, δεν είναι δυνατόν να αφορούν κάτι οξύ, οπότε δεν συνδέονται με το ατύχημα. Η κυρία αυτή, όμως, δεν ξέρει τι σημαίνουν αυτού του είδους τα κατάγματα, και σίγουρα δεν ρώτησε κανέναν ορθοπεδικό να μάθει ούτε πώς, μα κυρίως ούτε πότε, διαγιγνώσκονται αυτά. Έβγαλε τα συμπεράσματα από μόνη της, βάση τα διδάγματα της δικής της κοινής πείρας και λογικής, όπως της τα έμαθε προφανώς η μαμά της στο χωριό της. Ταυτόχρονα όμως, χαίρομαι γιατί η συγκεκριμένη δικαστίνα είναι απόλυτα σίγουρη ότι οι θεράποντες ιατροί του ορθοπεδικού τμήματος του εν λόγω νοσοκομείου είναι τόσο καλοί που θα έκαναν αυθημερόν διάγνωση του προβλήματος. Δεν έχει ακούσει μάλλον τίποτα για την ιατρική αδιαφορία, ιατρική επιπολαιότητα, ιατρική υπερφιαλία (και υπερφλυαρία), ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για συνάδελφο ιατρό-ασθενή.

3. Η κυρία δικαστίνα κάνει ορθή διάγνωση όταν λέει ότι πρέπει να ήταν ιδιαίτερα επίπονη και δυσχερής η οποιαδήποτα δραστηριότητα βάδισης ή ακόμα και ορθοστασίας, στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε από το ατύχημα ως τη διάγνωση 3ημέρες μετά. Εκεί που λαθεύει όμως, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι σφίγγουν τα δόντια (και τα πόδια) στον πόνο και δεν παραπονιούνται. Αν όμως, ρωτούσε τί πραγματικά συμβαίνει στους χώρους της ιατρικής αυτή η κυρία δικαστίνα, θα διαπίστωνε ότι οι άνθρωποι που σιωπούν και στωικά υπομένουν χωρίς να τρέχουν πανικόβλητοι στα νοσοκομεία, έχουν συνήθως και τα πιο σοβαρά προβλήματα. Και αν δεν ήταν ένας πολύ καλός του φίλος του θύματος να επιμείνει να κάνει την μαγνητική (τα πειστήρια της διάγνωσης!), μπορεί αυτός ο ιατρός-ασθενής ακόμα να περπατούσε στα σοκάκια της Κέρκυρας για χρόνια με το πόδι σπασμένο...

4. Η κυρία δικαστίνα επικαλείται το γεγονός ότι ο ασθενής ήταν και ο ίδιος ιατρός και ότι το γεγονός αυτό θα τον έκανε ως ταυτόχρονα ιατρό και παθόντα, να επιμείνει στο πρόβλημά του και να μην φύγει την επομένη από το νοσοκομείο - δείγμα, για την κυρία δικαστίνα, ότι το πρόβλημά του, ήταν ασήμαντο. Η κυρία δικαστίνα όμως, δεν ξέρει και δεν ρωτά να μάθει, αν μετά από τόσες εφημερίες που κάνει ένας ιατρός το μήνα και ξημεροβραδιάζει σε ένα νοσοκομείο, (όταν δηλαδή το νοσοκομείο έχει γίνει ουσιαστικά το πρώτο του σπίτι), έχει αυτός ο ιατρός την ψυχολογία να παραμείνει ξανά στον ίδιο χώρο, ή θέλει να επιστρέψει -έστω και υποφέροντας σωματικά- στο (συμβατικώς οριζόμενο) σπίτι του.


Ήταν το 1948, όταν ο sir Austin Bradford Hill, άνοιξε την πόρτα της λογικής του ανθρώπου ως προς την έννοια της σύγχρονης Βιοστατιστικής, ανακοινώνοντας την πρώτη Τυχαιοποιημένη Κλινική Μελέτη, κατά την οποία προσπαθούσε με δίκαιο και λογικό τρόπο να μοιράσει, το πρώτο αντιβιωτικό εναντίον της Φυματίωσης, την Στρεπτομυκίνη. Εν συνεχεία, ο ίδιος το 1965, ανακοίωνσε τα 9 κριτήρια που θεωρεί ότι καλό είναι να πληρούνται, ώστε ένας παράγοντας να θεωρηθεί ότι προκαλεί Αιτιότητα για ένα νόσημα. Η μαγική λέξη λοιπόν, είναι Causality=Αιτιότητα, που διαφέρει από τον όρο συσχέτιση. Η Ιατρική Λογική, ψάχνει απεγνωσμένα για Αιτιότητα, για κάτι δηλαδή που προκαλεί ένα αποτέλεσμα με αιτιώδη τρόπο, δηλαδή με τρόπο τέτοιο, που αν έλλειπε αυτός ο παράγοντας, θα έλλειπε και το αποτέλεσμα. Εδώ, είναι το άρθρο του 1965, το οποίο είναι μνημειώδες στο χώρο της Ιατρικής.


Πού κολλάει τώρα θα με ρωτήσετε, ο Bradford Hill (=λόφος) με τον "Λόφο του Κογεβίνα" όπου έγινε το ατύχημα του άτυχου φίλου μας;

Πιθανές απαντήσεις οι κάτωθι (μόνο αυτές μπορώ να σας παρέχω και όχι επιβεβαιωμένες... στατιστικής γαρ!):


Διαπιστώνω ότι η Ιατρική ως θετικώς προσεγγιζόμενη ανθρωπιστική επιστήμη, προσπαθεί να αναδείξει την Αλήθεια.
Η Δικαστική, προσπαθεί να αναδείξει το Ψέμα.

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική, προσπαθεί να ανακαλύψει την Αιτιότητα και τα Αίτια.
Η Δικαστική, τον Αίτιο.

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική, προσπαθεί να βρει ποιοι και πόσοι ωφελούνται από μια απόφαση, από μια θεραπεία, από μια επιλογή και το κάνουν αυτό μέσω της Στατιστικής. Η Δικαστική, δεν έχω υπόψιν μου μέχρι σήμερα, αν έκανε ποτέ κάποια έρευνα να βρει πόσους από αυτούς που καταδίκασε τους καταδίκασε σωστά και πόσους λάθος, όπως και πόσους από αυτούς που αθώωσε, τους αθώωσε ορθά ή λάθος. Κοινώς, πόσα ήταν τα ορθώς και πόσα τα ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα και πόσα τα ορθώς και ψευδώς θετικά αποτελέσματα; Η Ιατρική μέσα από τη διαδικασία αυτή αυτοελέγχεται, αυτοκρίνεται και αυτοδιορθώνεται. Η Δικαστική πώς κρίνεται, πώς ελέγχεται και πώς διορθώνεται για τα (αναπόφευκτα) λάθη που κάνει; Για αυτό η Ιατρική είναι θετική επιστήμη, γιατί αναζητά την αυτοδιόρθωση - μόνο αυτό σε πάει μπροστά, μόνο αυτό σου δίνει θετικό πρόσημο ανάπτυξης και εξέλιξης. Η Δικαστική, άραγε, πώς εξελίσσεται;

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική προχωράει διαχρονικά και από το σκοταδισμό βάζει πλέον μπροστά της τη Λογική (ασχέτως αν η πολύ Λογική αποβλακώνει διότι έρχεται αντιμέτωπη με τη διαδικασία της Αποδόμησης των εννοιών και τελικά του Χάους...). Η Δικαστική, η Δικηγορία και η Τέχνη του Δικαίου τι έχουν καταφέρει από την εποχή της Ρητορείας; Μήπως να εξελιχθεί σε Πολιτική και αυτή τελικά στον φονέα της Λογικής;

Διαπιστώνω ότι ο sir Bradford Hill ήταν φυσιολόγος, δηλαδή άνθρωπος που αναζητούσε επίμονα να βρει και να εξηγήσει το ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, δηλαδή αυτό που η ΦΥΣΗ ορίζει ως ΛΟΓΙΚΟ. Επίσης, διαπιστώνω γιατί η σημερινή μας ΠΑΡΑ-ΦΥΣΕΙ κοινωνία επιτρέπει αποφάσεις όπως του συγκεκριμένου δικαστηρίου να παρουσιάζονται ως λογικές, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι: διότι απλά, δεν αναζητά το φυσιολογικό, συνεπώς δεν αναζητά το ΛΟΓΙΚΟ που εμπεριέχεται μέσα του.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: δεν είναι η ρήξη του γόνατος που ο συγκεκριμένος συνάδελφος υπέστη, αλλά η ρήξη της εμπιστοσύνης του απέναντι σε ένα σύστημα Δικαίου. Δεν είναι το γόνατο που έσπασε το πρόβλημα, εξάλλου ο θεός του έδωσε και δεύτερο για ρεζέρβα! Είναι ότι έσπασε το οικοδόμημα που είχε χτίσει για μια Κοινωνία Δικαίου. Έτσι, συνεχίζει ο άνθρωπος αυτός σε έναν Δίχως Τέλος Δρόμο, με ένα γόνατο και μια αγωνία: να επανέλθουμε το συντομότερο στη ΛΟΓΙΚΗ και στη ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ. Μέχρι τότε, ας υπενθυμίσουμε στη Δικαστική που αναζητά τον Αίτιο ότι η Μουσική η Παραδοσιακή τον έχει βρει τον Αίτιο μέσα από τους νέους ανθρώπους και τις ανα-γνώσεις των μεγάλων νοημάτων αυτής της Ζωής...

"Never Ending Road"

Loreenna Mckennitt

Τα είπε όλα με 8 λέξεις...

Το ότι οι αρχαίοι, τα έχουν πει όλα, είναι χάσιμο χρόνου να το επαναλαμβάνουμε.

Το ότι οι σύγχρονοι, δεν έχουν ιδέα τι έχουν πει οι αρχαίοι -ασχέτως αν τους μνημονεύουμε παντού και πάντα, ειδικά στην εποχή των μνημονίων!- πάλι είναι χάσιμο χρόνου να το σημειώνουμε, διότι δύσκολα θα αλλάξει ως κατάσταση.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτή η απόκλιση, είναι ότι η πολιτεία -όχι του Πλάτωνα, αλλά των απογόνων του (λέμε τώρα...)- δεν έχει επιδαψιλεύσει ποτέ επίσημα και σοβαρά τον πλούτο των αρχαίων πολιτών στους σύγχρονους πολίτες που διαβιούν στο γεωγραφικό διαμέρισμα που ακούει στο όνομα Ελλαδιστάν, με αποτέλεσμα να επαφίεται η αναγνώριση αυτού του πνευματικού πλούτου, στη βάσανο στην οποία ο κάθε ένας εξ ημών υποβάλει το μυαλουδάκι του οικειοθελώς και με τυχαίο τρόπο...

Δίνω 3 παραδείγματα βασανισμού της σκέψης μου τις 3 τελευταίες μέρες (η ταύτιση του αριθμού των παραδειγμάτων και των ημερών, τυχαία...):

1] Ξεκινώ με μια προχτεσινή σκέψη μου, που γεννήθηκε καθ' οδόν:

"Η ζωή είναι μια διαδρομή, όπως στο GPS. Στις διασταυρώσεις πρέπει να διαλέξεις δρόμο για να φτάσεις εκεί που θέλεις. Αρχικά άλλη διαδρομή είχες υπολογίσει όταν έβαζες τα δεδομένα στο GPS, και τελικά, την ώρα που πρέπει να πάρεις τη μια συνιστώμενη διακλάδωση, εσύ πας από την άλλη... Και τότε, ακούγεται εκνευριστική στα αυτιά σου η γυναικεία φωνή που επίμονα σου λέει να επαναπροσδιορίσεις τη διαδρομή και να γυρίσεις πίσω, καθώς απομακρύνεσαι από το στόχο σου."

Η ζωή μας είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα. Το θέμα είναι ότι, όταν πάρεις τη μια κατεύθυνση, δύσκολα γυρνάς στην άλλη κατεύθυνση, ή τουλάχιστον πρέπει να κάνεις -το λιγότερο- έναν μεγάλο κύκλο ή παράκαμψη (bypass λέγεται στη γλώσσα των καρδιολόγων) και φυσικά αυτό που τουλάχιστον πληρώνεις (αν όχι διόδια, διότε έτυχε να βγεις στην Αττική Οδό!), είναι σε χρόνο που δαπάνησες για να ξαναβγεις στην κατεύθυνση που ήθελες...

Πολύ πραγματιστική σκέψη, σκέφτηκα. Όμως, την έχει πει άλλος πριν από μένα, και μάλιστα πολύ πιο συμπυκνωμένα, ποιητικά, φυσικά και δροσερά:

"Δυο φορές κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι" - Ηράκλειτος

2] Συνεχίζω με μια φράση, πάλι του Ηράκλειτου, που έχει προκαλέσει μεγάλη και διαχρονική συζήτηση για την ακριβή ερμηνεία του, το ύφος του και το κατά πόσον έχει φασιστικό υπόβαθρο ή όχι...

"εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι" - Ηράκλειτος
(για μένα, ο ένας αξίζει όσο δέκα χιλιάδες, αν είναι άριστος)

Το νόημα αυτής της φράσης το βρίσκω μπροστά μου καθημερινά όταν, εξ ανάγκης και πλαισίωσης της δουλειάς μου πρέπει να συγκριθώ. Αδιαφορώ όμως, για αυτό. Και σκέφτομαι κάτι καλύτερο: πώς ο άριστος εαυτός μας (ως ιδεατή κατάσταση, εκεί δηλαδή που θέλουμε όλοι μας να πάμε κάποτε), έχει να συγκριθεί και να ανταγωνιστεί με μύριους άλλους εαυτούς μας (τον κακό, τον ψυχρό, τον ανάποδο, τον κουρασμένο, τον εκνευρισμένο, τον αδιάφορο, τον άσχετο, τον υπερφίαλο, τον εγκληματικό, τον συμπονετικό... κλπ, εαυτό μας), για να φτάσει στον στόχο του.

Η σκέψη αυτή, δεν είναι άσχετη με την προηγούμενη σκέψη της μοναδικής (και για κάποιους, μοναχικής) διαδρομής της ζωής μας, που μας φέρνει αντιμέτωπους με συνεχή σταυροδρόμια, στενωπούς που δεν χωράμε καλά-καλά, είτε με λεωφόρους που "από 'δω πάν' κι άλλοι", και καμιά φορά μάλιστα με παράδρομους, παράνομους, αντίδρομους και ίσως και με περίδρομους... Όλα αυτά τα διαφορετικά πλαίσια λοιπόν, μας βγάζουν και έναν άλλον εαυτό. Είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις σταθερά το τιμόνι, να έχεις μια συγκεκριμένη ταχύτητα και μια συγκεκριμένη οδική συμπεριφορά, όταν πρέπει το όχημα της ζωής σου να το οδηγήσεις μέσα από τόσο διαφορετικούς δρόμους και διαδρομές. Και κυρίως, διαδρομές χωρίς επιστροφή...

3] Στην προηγούμενη σκέψη, ανέδειξα νομίζω τη σημασία του πλαισίου στο οποίο τυχαίνει να διαβαίνει η ζωή μας. Αυτό το πλαίσιο είναι το μείζον (έτσι νομίζον...!) για το πώς θα καθορίσουμε το ταξίδι της ζωής μας. Μιλώντας με έναν Αθηναίο, εγώ ένας Σπαρτιάτης (λέμε τώρα, πάλι...), προσπάθησα να εξηγήσω τη σημασία αυτού του πλαισίου ως καθοριστικού παράγοντα συμπεριφοράς και διαβίωσης και τη σημασία της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού συστήματος (να η πολιτεία πώς θα μπορούσε να εμβολιάσει το πνεύμα των νέων-σύγχρονων ανθρώπων) στη διάπλαση των παίδων... Μιλούσαμε κανά 2ωρο. Δεν θα χρειαζόταν, αν ήξερα την άποψη του Δημόκριτου, που τα είπε όλα σε 8 λέξεις...

"Πλείονες εξ ασκήσεως αγαθοί γίνονται ή από φύσεως" - Δημόκριτος

(Οι περισσότεροι γίνονται ικανοί με την άσκηση παρά από τη φύση τους)

Συνδυάστε τώρα τις 3 αυτές σκέψεις και ξαναδιαβάστε το κείμενο ανάποδα, από την σκέψη 3 προς την σκέψη 1. Και θα διαπιστώσετε ότι τελικά η άσκηση (εκπαίδευση) είναι αυτή που θα μας κάνει άριστους, ώστε να πλοηγήσουμε το καράβι της ζωής μας στα ανεξερεύνητα νερά που μας περιμένουν και στα μεγάλια σταυροδρόμια που καραδοκούν (και μερικές φορές, καρατομούν...).

Υ.Γ.1: 

Καθώς διαβάζετε ανάποδα, αφήστε τις ακόλουθες μελωδίες να σας αγκαλιάσουν, και δώστε έμφαση στο εξής σημείο:

"The Old Ways"
Loreena Mckennitt




Suddenly I knew that you'd have to go 
Your world was not mine, your eyes told me so 
Yet it was there I felt the crossroads of time 
And I wondered why

=ήταν τότε που ένιωσα τα σταυροδρόμια του χρόνου...
και αναρωτήθηκα, γιατί...

Υ.Γ.2: 

Καλή εργασία σε όλους, μιας και σήμερα πρόκειται για αργία (και μην μου πείτε ότι "η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία αλλά απεργία"... γιατί θα σας απαντήσω ότι στην Ελλάδα όλες οι απαργίες που έχουμε είναι από ανθρώπους που αγαπούν τις αργίες...). Τώρα, γιατί ένας άλλος μεγάλος αρχαίος, είχε πει:

"Αργία, μήτηρ πάσης κακίας" - Σόλων

δεν μπορώ να το εξηγήσω στο σημερινό Ελλαδιστάν, που όλα λειτουργούν χωρίς αργίες και χωρίς κακία...

Beneath the Heavens, I'm coming home again...

Και για να συνεχίσω από την προηγούμενη ανάρτηση... Δεν θα ήταν προδοσία αυτό που ένιωσε ο Χριστός από τον Ιούδα, αν ο τελευταίος δεν ήταν μαθητής του πρώτου. Kαι δεν θα ήταν μια πραγματικά θλιβερή προδοσία, αν ο Χριστός δεν ζητούσε από τον πατέρα του που έστησε όλο αυτό το σκηνικό, να μην πιεί το πικρόν ποτήριον ετούτο...

Αν λίγο πριν την Ανάσταση, (τότε που Χριστός και Ιούδας, αιωρούνταν, ο ένας επί ξύλου κρεμάμενος και ο άλλος επί δέντρου απαγχονισμένος), μπορούσαμε να ακούσουμε τις σκέψεις και των δυο αιωρούμενων α-σωμάτων, νομίζω θα ήταν οι ακόλουθες...:

"Beneath the Heavens, I'm coming home again..."

"Lost Soul"

Loreena Mckennitt

The journey's over; another's just begun

Beneath moonlight, but by the warming sun

I seek to hold you in sunshine or rain

Beneath the heavens, I'm coming home again

So far we drifted, like ships upon the sea

Horizons fading, we lost to destiny

Storm clouds hover; our vanity like pain

Which held back the winds that bring us home again

Could I see, now, the swallows in their flight

Watch the moon dance on oceans in the night

The trees reach upward to help the birds to fly

And of the creatures who'll hear them when they cry

We walk the hillside like lost souls in the night

And in the darkness, we're searching for the light

And in the morning, like freshly fallen dew

Much like a moon's breath, I'm coming home to you

This journey's over; another's just begun

Beneath moonlight or by the warming sun

For I remember that if my heart be true 

Just like an eagle, I'm coming home to you

Υ.Γ.: Βλέπετε, και αυτός που προδίδει και αυτός που προδίδεται, καταστρέφεται και διασκορπίζεται στα εξ ων συνετέθη... αναζητώντας απεγνωσμένα μια ανασύνθεση.

P-value

Κάποιες χιλιάδες χρόνια πίσω, γεννήθηκε μια περίεργη επιστήμη, μέσα από απλές, καθημερινές ανάγκες αποτύπωσης της επαναληπτικότητας των γεγονότων, μα ταυτόχρονα και μέσα από την προσδοκία της εκτιμητικής των μελλοντικών γεγονότων, αν αυτά πράγματι πρόκειται να ακολουθήσουν μια υποτιθέμενη επαναληπτικότητα όπως αυτή βιώνεται ή αν ξαφνικά για διάφορους λόγους (και παραλόγους) αυτή η επαναληπτικοτητα πρόκειται να παύσει και να δώσει τη θέση της στο απρόβλεπτο. Μπορεί λοιπόν, το απρόβλεπτο να προβλεφτεί; Ήταν το αρχικό ερώτημα. Αυτό, γέννησε την επιστήμη της Στατιστικής.

Στις μέρες μας παίζει καθοριστικό ρόλο σχεδόν στα πάντα: στις επικοινωνίες, την διακινούμενη πληροφορία, το διαδίκτυο, τα οικονομικά, τις μεταφορές και το εμπόριο, την αγορά, ακόμα και τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές μας και φυσικά... ολόκληρη την Ιατρική.

Στη Στατιστική, υπάρχει μια ιδιαίτερη έννοια, το p-value (η τιμή του p - "/πε/") που αναφέρεται (με πολύ απλοϊκό τρόπο το αναφέρω εδώ) στην ελάχιστη εκείνη πιθανότητα κάτω από την οποία ισχύει η μηδενική υπόθεση, ενώ πάνω από την οποία ισχύει η εναλλακτική υπόθεση. Και ποια είναι η μηδενική υπόθεση θα μου πείτε. Είναι εκείνη η υπόθεση H0 που λέει ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ συγκρινόμενων καταστάσεων, ενώ η εναλλακτική υπόθεση Η1, λέει ότι υπάρχουν.

Όταν σήμερα όμως στη ζωή μας όλα μηδενίζονται, αυτοκαταστρέφονται, διαλύονται (είτε με δική μας ευθύνη, είτε με ευθύνη των ανεύθυνων που βρίσκονται γύρω μας), πραγματικά αναρωτιέσαι τι ισχύει, αν τελικά δηλαδή, πραγματικά οι καταστάσεις και τα γεγονότα έχουν διαφορά μεταξύ τους ή αν, εναλλακτικά, μπορεί να ισχύσει κάτι άλλο, διαφορετικό από τα παραδεδομένα ("παραδεδομένα" λέγοντας εννοώ με συμπυκνωμένο τρόπο όλα εκείνα τα παραδομένα δεδομένα που μας έχουν παραδοθεί αλλά και που με τη σειρά τους έχουν παραδοθεί στο βωμό της επιπολαιότητας και της μη κριτικής σκέψης). Όταν σχεδόν όλα είναι τόσο προβλεπόμενα (μα καθόλου "προβλεπέ") αναρωτιέσαι τελικά τί χρειαζόμαστε τη Στατιστική.

Ποια είναι εκείνη η p τιμή, που έχει πραγματική αξία στις μέρες μας και δίνει νόημα στις πράξεις μας (λέγοντας "πράξεις", συμπυκνώνω τις έννοιες: υπολογισμούς, ή συλλογισμούς ή απολογισμούς ή ακόμα και παραλογισμούς...), υπονοώντας ότι κάτω από αυτήν την τιμή δεν έχει διαφορά αν ζούμε ή δεν ζούμε, ενώ πάνω από αυτήν την τιμή ισχύει μια εναλλακτική υπόθεση που μας δίνει νόημα να ζούμε εναλλακτικά και όχι τυποποιημένα, να ζούμε ως πραγματικά διαφορετικά όντα και όχι ως ακόλουθοι εκείνων που ακολουθούν άλλους...

Το p value, είναι εκείνη η τιμή λοιπόν, κάτω από την οποία ευτελίζουμε τόσο τη ζωή μας, που τελικά να μην έχει νόημα και να μην διαφέρει από τη μη-ζωή.

Για εσάς ποιο είναι εκείνο το κατώτερο όριο που σας δίνει αξία και νόημα; Ποιο είναι εκείνο το όριο που στον μηδενισμό ο οποίος επικρατεί τριγύρω μας, στη μη διαφορετικότητα η οποία κραυγάζει στο δυτικό κόσμο (αντιθέτως από όλα εκείνα που διατείνεται ότι αποσιωπά) και στην τραγική επαναληπτικότητα που οδηγεί σε απρόβλεπτες καταστάσεις για το ανθρώπινο είδος, μπορεί να θέσει ένα όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης;

Η απάντηση η δική μου, πλέον είναι πολύ απλή: το p-value είναι η αξία που σου δίνει κάτι που ξεκινά από "/πε/"- όπως ένα παιδί ή ένα παιχνίδι.

Το βασικό νόημα αυτής της ανάρτησης, το έχει αποτυπώσει με βεβαιότητα 100% το διάστημα εμπιστοσύνης εκείνης της ιστορικής ταινίας που κινείται μεταξύ δυο τιμών, της "Ζωής" και του "Ωραίου" και έχει τίτλο: "Η Ζωή είναι Ωραία", με τον Roberto Benini και τις πριγκηπέσσες του... Επίσης, το έχει εκτιμήσει αφάνταστα τουλάχιστον 1000 χρόνια πριν με εξαιρετική ακρίβεια η αμέσως επόμενη μελωδία:

για να καταλήξουμε, όπως ήταν αναμενόμενο από τις πιθανότητες και το κεντρικό οριακό θεώρημα, στην αναφώνηση της Χάρης και της καλπαστικής ομορφιάς της που έρχεται και φεύγει, (αλλά πριν φύγει και εξαφανιστεί, αφήνει πίσω της σημάδια από τις οπλές και τα όπλα που φορούσε, δημιουργώντας ένα ιχνηλάτημα για εκείνους που θα τολμήσουν -μάταια- να αναζητήσουν το καταφύγιό της...), ως Κεχαριτωμένη, Ωραία Κοιμωμένη, Μόνη και Απομακρυσμένη...

Υ.Γ.: Αν δεν καταλάβατε και πολλά, μην ανησυχείτε! Συμβαίνει αυτό σε όλους μας που δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τη Στατιστική... Αν όμως, καταβάλουμε πρωτίστως εαυτόν, ίσως μπορέσουμε να υπερβάλουμε εαυτόν και ίσως τελικά μπορέσουμε να καταλάβουμε και να υπερκεράσουμε τις τεχνικές δυσκολίες που μας εμποδίζουν να ζήσουμε...

Let grief be a falling leaf

Δεν γίνεται να μην κλάψεις σε αυτούς τους ήχους και τις μελωδίες.

Δεν γίνεται να μην θυμηθείς, διότι δεν γίνεται να ξεχάσεις.

Και δεν ξεχνάς, γιατί το έχεις ζήσει.

Έχεις βαδίσει αυτόν τον δρόμο.

Ήταν νύχτα, με μια πάχνη να σκεπάζει τα πάντα και τελικά να τα πλημμυρίζει.

Και το χωμάτινο μονοπάτι κατέληξε λασπωμένο, όπως και τα σώματά μας.

Ας είναι. Το νερό χρειάζεται για να ποτίζει το άνυδρο χώμα.

Όπως και το χώμα, για να γίνει στέρεο το νερό.

Το αποτέλεσμα αναπόφευκτο: να γίνουν και τα δυο λάσπη.

"Raglan Road"

by Lorrenna Mckennitt

Did you find peace there?

Τα μεγάλα σταυροδρόμια της ζωής μου ήταν -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- τα εξής:

1. Κάπου στο Δημοτικό, είχε έρθει ένας σχολικός σύμβουλος από το Υπουργείο Παιδείας που φαινόταν -στα μάτια μας τότε- περισπούδαστος και άρτια καταρτισμένος. Όταν τυχαία με ρώτησε με τι ήθελα να ασχοληθώ και του είπα "με την αναζήτηση ζωής πέρα από το δικό μας πλανήτη, στο διάστημα" (κάποια χρόνια μετά έμαθα ότι με αυτό ασχολείται η επιστήμη της Αστροβιολογίας), εκείνος χαμογέλασε και μου είπε φιλικά, χτυπώντας τον ώμο μου: "καλύτερα νεαρέ μου να ασχοληθείς με τη ζωή στον δικό μας πλανήτη". Έτσι και έκανα. Κάπου εκεί, έσβησε το όνειρο της Αστροβιολογίας, πριν καλά-καλά γεννηθεί. Νέος στόχος λοιπόν, η ζωή στον πλανήτη Γη.

2. Εκείνη η επιλογή του Γυμνασίου, με έβγαλε σε ένα άλλο σταυροδρόμι λίγα χρόνια μετά, στην τελευταία τάξη του Λυκείου, καθώς προβληματιζόμουν αν θα ακολουθούσα Βιολογία ή άλλη επιστήμη σχετικά με τον άνθρωπο. Η απόφαση ήρθε ένα βράδυ πριν την δήλωση του μηχανογραφικού δελτίου των σχολών προτίμησης, όταν παρέα με έναν καλό φίλο, κάτω από τα αστέρια του νυχτερινού ουρανού, συνειδητοποίησα ότι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο στη ζωή μου, είναι να μειώσω τον ανθρώπινο πόνο. Έτσι, ανάμεσα στη Βιολογία και την Ιατρική, διάλεξα τη δεύτερη. Και κάπου εκεί, έσβησε άλλο ένα όνειρο, να ασχοληθώ με το φαινόμενο της Ζωής στην ευρεία του διάσταση, αυτήν της Βιολογίας. Νέος στόχος λοιπόν, η ανθρώπινη ζωή.

3. Όταν έπρεπε μετά τη σχολή να επιλέξω ειδικότητα, ξεκίνησα από ενδοκρινολογία, πέρασα σε οφθαλμολογία, για να αγγίξω αγγειοχειρουργική, μετά καρδιοχειρουργική, ώσπου τελικά να καταλήξω στην καρδιολογία. Αυτή η περιήγηση δεν είναι δηλωτική της αστάθειας του χαρακτήρα μου, αλλά της αγάπης για σχεδόν όλες τις ιατρικές ειδικότητες. Έπρεπε, όμως να διαλέξω μια. Έτσι, διάλεξα την καρδιά, το επίκεντρο, του ανθρώπινου οργανισμού.

4. Η προηγούμενη επιλογή μου, μου απέδειξε στην πορεία, πόσο σημαντικά είναι και τα συναισθήματα που -παραδοσιακά τουλάχιστον- εδράζουν στην καρδιά, όπως αυτά τα συναισθήματα που δημιουργούνται από τα τραγούδια, και ειδικά τα παραδοσιακά! Αυτό, με οδήγησε στο δίλημμα να ασχοληθώ με τη μουσική ή την ανθρωπολογία της μουσικής. Και κάπου εκεί, πάλι εντελώς τυχαία, ήρθε η σχολή της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας και η Μυτιλήνη.

5. Στη Μυτιλήνη, γνώρισα την έννοια της διαφορετικότητας και μου δημιούργησε την επιθυμία αν θα γυρίσω όλον τον κόσμο για να γευτώ αυτήν την διαφορετικότητα ή όχι. Η ελληνική πραγματικότητα και ειδικότερα τα συναισθήματα της δικής μου καρδιάς με κράτησαν εγχώρια, χάνοντας την ευκαιρία να βιώσω κάτι εξαιρετικό από ανθρωπολογικής άποψης, όπως αυτό το ανεπανάληπτο ντοκιμαντέρ που δεν πρέπει κανείς πάνω στη γη να χάσει (έχει δυστυχώς μόνο αγγλικούς υποτίτλους). Κρατήστε ότι, για να γυριστεί το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ χρειάστηκε 3 χρόνια. Και η σκέψη του αν αξίζει μια ολόκληρη ζωή -η δική σου ζωή- για να παρατηρείς, να καταγράφεις και να αναλύεις τις ζωές των άλλων, ήταν αυτή που με έκανε να αποφασίσω πρώτα να ζήσω ο ίδιος και μετά να δω πώς ζουν και οι υπόλοιποι. Έτσι, λοιπόν, κάπου εκεί, χάθηκε άλλο ένα όνειρο, να γυρίσω όλον τον κόσμο και μάλιστα μαζί χάθηκε το ακόμα πιο σπουδαίο όνειρο, το να γυρίσω αυτόν τον κόσμο ανάποδα, δηλαδή να τον αλλάξω! Έτσι, σε αυτό το σταυροδρόμι, επέλεξα να προσπαθώ πλέον να αλλάξω μόνο το μικροπεριβάλλον γύρω μου και τους κοντινούς μου ανθρώπους.

6. Μέχρι που ήρθε η σειρά μας να γίνουμε γονείς. Τότε, όλα άλλαξαν. Όλα, για την ακρίβεια, ξεδιάλυναν. Εκεί, αίφνης, διαλύθηκαν όλα τα ατομικά όνειρα σαν να ήταν σύννεφο από σκόνη. Αυτόματα, ήρθαν άλλα όνειρα, που αφορούν τη νέα γενιά, τα νέα παιδιά που μας χαρίζουν το πρώτο τους γέλιο, το πρώτο τους συνειδητό χάδι, το πρώτο τους κλάμα και τον πρώτο τους θυμό ή φόβο. Αυτά τα πρωτογενή και πηγαία συναισθήματα, καλείσαι εσύ γονέα να τα αγκαλιάσεις και να τα φροντίσεις. Καλείσαι να χτίσεις νέα όνειρα. Όχι, όμως δικά σου, αλλά δικά τους. Και έτσι είναι το σωστό. Έχει έρθει η σειρά τους, και εσύ αρχίζεις και συνειδητοποιείς τους αρμούς σου που τρίζουν και μετράς τις άσπρες τρίχες της κεφαλής σου... Αυτά είναι τα παράσημά σου, από τα όνειρα που ξεθώριασαν. Κανείς όμως δεν παρατηρεί το παρελθόν. Όλοι κοιτούν το μέλλον και τη νέα γενιά. Και έτσι είναι το σωστό.


Για να συνοψίσουμε: 

από την ζωή στο σύμπαν
πέρασα στη ζωή στη Γη
για να εξετάσω ακολούθως την ανθρώπινη ζωή στη Γη
και ύστερα να μπω στην καρδιά της ανθρώπινης ζωής στη Γη
ώστε να γευτώ τα όνειρα της καρδιάς της ανθρώπινης ζωής στη Γη
και να συνειδητοποιήσω πώς τελικά αυτά μεταβιβάζονται σε μια νέα ζωή που γεννιέται στο σύμπαν
για να ξεκινήσει τελικά και εκείνη τον δικό της νέο κύκλο αναζήτησης...
διαγράφοντας με αυτόν τον τρόπο έναν κύκλο ζωής...

Έτσι, από την αναζήτηση ύπαρξη του απείρου, κατέληξα να μελετώ το άπειρο των υπάρξεων...

Και το ερώτημα βέβαια που προκύπτει αμείλι(κ)το στην συμπαντική σιωπή, είναι αυτό που αποτυπώνεται στο κάτωθι παραμυθένιο τραγούδι:

In your heart, in your soul, did you find peace there?

(στην καρδιά σου, στην ψυχή σου, βρήκες ειρήνη εκεί;)

Το γεγονός ότι το όνομα της γυναίκας μου είναι Ειρήνη, 

δεν τολμώ να ρωτήσω αν είναι τυχαίο...

"Full Circle"

by Lorrenna Mckennitt

Υ.Γ.1: Η ανάρτηση αυτή, αφιερώνεται στην κόρη μου (αν κάποτε τύχει και τη διαβάσει...) που πλέον δίνει το πραγματικό νόημα στη ζωή μου.

A dancing dream of all eternity

Εδώ και κανά δυο μήνες προσεγγίζω συστηματικά (!) τη σχέση Βυζαντίου και Δύσης, εκπρο-σωπώντας τη βαθιά σχέση Ανατολής και Δύσης...

Έχω ήδη διαβάσει δυο βιβλία και αρκετά άρθρα, έχω γευτεί την αναπαράσταση της Αλεξιάδας εδώ στην Καστοριά, έχω ταξιδέψει κάμποσες εκατοντάδες χρόνια πίσω με το νου, αλλά και έχω δει ορατά τα σημάδια αυτής της αντιπαράθεσης να παραμένουν στο σήμερα,

από μια πόλη, όπως η Καστοριά που ήταν από τις πιο σημαντικές πόλεις κατά τη βυζαντινή περίοδο, (και όχι τόπος εξορίας, όπως θεωρούσαν οι ιστορικοί του Βυζαντίου μέχρι πρόσφατα).


Δεν έχω δει όμως να τονίζεται πουθενά, η σχέση συνύπαρξης των Ανατολικών και Δυτικών, των στοιχείων εκείνων που τους συνέδεαν και τους ένωναν...

Μέχρι που ξαναείδα, εντελώς τυχαία το συγκεκριμένο απόσπασμα του "Caravanserai" από την υπέροχη συναυλία της υπέροχης Loreena McKennitt σε εκείνο το υπέροχο κάστρο...

Πώς συνδυάζονται έτσι, τόσο αρμονικά τα ανατολίτικα και δυτικά μουσικά όργανα; Μα και οι οργανοπαίχτες...; Σε αυτούς συμμετέχει και ένας Έλληνας, αυτός με την (Κωνσταντινου)Πολίτικη Λύρα... Απολαύστε, την συνύπαρξη των φθόγγων που πηγάζουν από τα σπλάγχνα κάθε οργάνου, ανεξαρτήτως καταγωγής, ανατολικής ή δυτικής... Είναι η Αρμονία κύριοι, που συνδέει και δεν διαχωρίζει, που ενώνει και δεν διασπά, που χτίζει και δεν γκρεμίζει συναισθήματα...

Μερικές φορές, δεν έχει σημασία από πού έρχεται κανείς, αλλά προς τα πού πηγαίνει και κυρίως με ποιους... Και πάνω απ' όλα αυτά, ίσως έχει σημασία, ο δρόμος που βαδίζει κανείς σε αυτό το κοσμικό ταξίδι... Αν είναι δρόμος της αρμονίας, της τάξης και της ηθικής, ή δρόμος της αταξίας και της φάλτσας ξιπασιάς...

Νομίζω το απόσπασμα που ταιριάζει ως επιμύθιο για την κατάσταση στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη πριν περίπου μια χιλιετία, είναι το παρακάτω απόσπασμα από ένα βιβλίο της Αρβελέρ:

What is this life that pulls me far away 

What is that home where we cannot reside 

What is that quest that pulls me onward 

My heart is full when you are by my side 

Calling, yearning, pulling, home to you 

Calling, yearning, pulling, home to you

Υ.Γ.: Οι δυο φωτό, είναι από τη χθεσινή βόλτα στα χαμηλά και στα ψηλά της Καστοριάς...

ΕΣΥ Διονύσιε, άραγε τι λές;

Κάμποσες μέρες πριν, μιλάω τηλεφωνικά με μια ψυχολόγο για την περίπτωση μιας ασθενούς. Προχτές, σε μια στρογγυλή τράπεζα ταβερνείου (πώς λέμε συνεδρίου;!), τυχαίνει να συναντήσω αυτήν την ψυχολόγο. Συζητώντας, μου είπε ότι η φωνή μου από τηλεφώνου, της ακούστηκε να έχει «βία». Προσπάθησα να καταλάβω τι εννοεί, οπότε μου δημιουργήθηκε η απορία, τι πραγματικά σημαίνει βία.

Η Βία, ήξερα ότι έχει δυο έννοιες: 1. βιασύνη, 2. άγρια δύναμη. Ψαχουλεύοντας στα σωθικά αυτών των δυο ερμηνειών, βρήκα ένα κοινό στοιχείο: αυτό της ανάγκης. Είτε πρόκειται για γρηγοράδα, είτε για άγρια επιβολή δύναμης, είτε και για τα δυο μαζί (που είναι και το πιο σωστό), υπάρχει ως κοινός παρανομαστής η ανάγκη.

1. Όταν βιάζεσαι, εφαρμόζεις δύναμη σε οτιδήποτε έρχεται στο διάβα σου και σε αναγκάζει να αλληλεπιδράσεις μαζί του, με σκοπό να ξεμπερδέψεις γρήγορα μιας και αποσκοπείς να φτάσεις σε έναν άλλο στόχο, ο οποίος είναι φυσικά η αιτία που σε κάνει να βιάζεσαι. Όταν βιάζεσαι, λοιπόν δεν έχεις χρόνο να συζητήσεις, να επιχειρηματολογήσεις, να υπεραναλύσεις. Δεν συντρέχουν με άλλα λόγια, οι συνθήκες ενός υγιούς διαλόγου, διότι συν-τρέχουν άλλα θέματα που κάνουν και εσένα να τρέχεις μαζί (συν-), οπότε για να ξεπεραστεί η όποια αλληλεπίδραση, πρέπει να εφαρμοστεί μια δύναμη ώστε να επέλθει ένα αποτέλεσμα και να παρθεί μια απόφαση (μην ξεχνάμε ότι η κάθε αλληλεπίδραση έχει ένα αποτέλεσμα μέσα από το οποίο λαμβάνεται μια απόφαση). Αυτός που βιάζεται λοιπόν, προσπερνά τα όποια προβλήματα παρεμβάλλονται ωσότου φτάσει στην πηγή ικανοποίησης της ανάγκης του, μέσω της επιβολής της άποψής του σε όλους αυτούς που συναντά. Άρα βιασύνη, σημαίνει γρήγορη, απότομη, χωρίς ουσιαστικά αλληλεπίδραση με ερεθίσματα, προσπάθεια να φτάσουμε στο στόχο μας. Ή αλλιώς σημαίνει ένα παιχνίδι με το χρόνο! Τρέχουμε να κερδίσουμε χρόνο, ή ακόμα πιο σωστά, τρέχουμε να κερδίσουμε τον χρόνο.

2. Όταν εφαρμόζεις άγρια δύναμη, θέλεις να επιφέρεις ένα άμεσο αποτέλεσμα και να ικανοποιήσεις μια άμεση ανάγκη. Γίνεται να εφαρμόζεις μια άγρια δύναμη με σκοπό έναν άμεσο στόχο, χωρίς αυτή η δύναμη να περιέχει τα χαρακτηριστικά της ορμής, της έντασης, της αγωνίας, του πάθους και της ανατριχίλας; Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά όμως, αν τα καλοεξετάσετε θα δείτε ότι ανταγωνίζονται τον άπιαστο χρόνο. Εσωκλείουν κάτι που είναι πολύ, σε κάτι που είναι λίγο, δηλαδή το χρόνο. Έτσι δίνουν την ψευδαίσθηση της νίκης, επειδή σε κάτι τόσο λίγο, όσο ο χρόνος, χώρεσαν κάτι τόσο πολύ! Προσπαθούν λοιπόν να προσπεράσουν και να νικήσουν το χρόνο και την άπειρη διάστασή του.

Συμπέρασμα: βία, εμφανίζεται και ως βιασύνη και ως άγρια δύναμη (ανάλογα ποιο χαρακτηριστικό της διαδικασίας υπερτονίζουμε ή φωτίζουμε περισσότερο), όταν προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε μια ανάγκη μας. Όχι, όμως μια οποιαδήποτε ανάγκη μας, μα την δυσκολότερη και την πιο ανικανοποίητη: αυτή της υπερνίκησης του χρόνου. Ο χρόνος είναι αυτός που μας κάνει να βιαζόμαστε, να είμαστε απότομοι, να μην αλληλεπιδρούμε ουσιαστικά με τους άλλους, να είμαστε ορμητικοί, άγριοι ίσως, να θέλουμε να επιβάλλουμε την δική μας άποψη ώστε να αποφύγουμε τα πολλά λόγια και τις πολλές εξηγήσεις και έτσι να φτάσουμε γρηγορότερα στο στόχο μας.

Ο χρόνος, ύπουλος δράστης, μας παραμορφώνει. Μας στολίζει με απάνθρωπα χαρακτηριστικά, με πρωτόγονες και πρωτόγνωρες συμπεριφορές.

Πώς γίνεται όμως όταν κρίνεται η ζωή κάποιου και εσύ θεωρείς χρέος σου ως γιατρός να εμποδίσεις τον ύπουλο χρόνο να τα μαγαρίσει όλα, να μην φανείς βίαιος ακόμα και από τηλεφώνου; Για να μην βάλω μέσα, τον παράγοντα Ε-θνικό Σ-ύστημα Υ-γείας που όταν προσπαθείς να συντονίσεις τις προσπάθειες ειδικών ΕΣΥ ο ανειδίκευτος, σου απαντά σχεδόν ομόφωνα αυτό το υπέροχο σύστημα: ΕΣΥ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα, ΕΣΥ θα κάνεις και αυτή τη δουλειά και εκείνη και την άλλη, ΕΣΥ θα ασχοληθείς, ΕΣΥ θα τρέξεις, ΕΣΥ θα αγχωθείς, ΕΣΥ θα αντιμετωπίσεις τη φθορά του γελωτοποιού χρόνου, ΕΣΥ θα ξεσκιστείς μέχρι να αποξενωθείς από τον εαυτό σου και να γίνεις ΕΓΩ! Ξαναρωτώ λοιπόν την κυρία ψυχολόγο: όταν επείγεσαι για τη ζωή κάποιου που επείγεται, ενώ άλλοι δίπλα σου φέροντες την ίδια και μεγαλύτερη ευθύνη από εσένα για τη ζωή που επείγεται, απλά αγοράζουν αγρόν, πώς γίνεται να μην φανείς βίαιος;

Όταν ο χρόνος κυνηγά ζωές, πώς γίνεται να μην κυνηγά και τη ζωή ενός γιατρού;


Υπάρχει όμως, τρόπος να ξεδιψάσει αυτή η ανάγκη καταπάτησης του ανίκητου χρόνου και έτσι να νικηθεί το θεριό! Υπάρχουν φορές που και δεν βιάζεσαι και το απολαμβάνεις και δεν τελειώνει γρήγορα... Πώς; Ιδού το μυστικό:

"Santiago"
by Loreena Mckennitt

Υ.Γ.: Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, είδα ότι έχει γίνει μεγάλη συζήτηση στην πολιτική μας ζωή, για την διττή έννοια βία και μάλιστα για αυτή τη βία που μίλησε ο Σολωμός.

Αποχαιρετισμός

Πριν από κάθε μπάρκο, όσο μικρό ή μεγάλο και αν προμηνύεται, ρίχνεις μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω... Το οφείλεις. Ένας τελευταίος αποχαιρετισμός, μια τελευταία εικόνα, μια τελευταία γεύση... Σε ένα τελευταίο αντίο των βασανιστικών μου σκέψεων, με τρεμάμενα χείλη, που έχουν όμως την δύναμη να τραγουδούν ακόμα, σιγοψιθυρίζω κάτι μελωδίες... Στο καλό λοιπόν σκέψεις μου, καλόν αέρα στα πανιά σας και στα πανιά μου! Σας ευχαριστώ για την συντροφιά σας.

"She moved through the fair"
Traditional song performed by Loreenna Mckennitt

"Το τέλος μας δες"
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Zeljko Joksimovic
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Μια δεύτερη ακρόαση σας παρακαλώ...

Ψάχνοντας λίγο ακόμα, βρήκα ένα ακόμα πιο αντιπροσωπευτικό βίντεο, που περιγράφει αυτά τα πλάσματα που ζουν μεταξύ σκότους και φωτός, μεταξύ των ονείρων μας και των φαντασμάτων μας...

Αξίζει να ξανακούσετε το τραγουδάκι βλέποντας αυτές τις μορφές...
Συγχαρητήρια στον δημιουργό αυτού του βίντεου.

http://www.youtube.com/watch?v=590Do201eww&feature=related

Για την ολόχρυση αυγή

Ποιό το χρώμα της αυγής; Χρυσό.
Ποιό το όνομα της νεραϊδινής; Χρυσό.
Ποιό το νόημα της ζωής; Χρυσό.

Όταν δεις έστω και για μια φορά το χρώμα της αυγής, δεν το ξεχνάς. Γράφει μέσα σου, χαράζει. Σου δείχνει ότι την αυγή, εκεί ακριβώς που η νύχτα και η μέρα φιλιώνουν, εκεί που τα παραμύθια εμπνέουν τον ρεαλισμό μας, εκεί που το σκότος και το φως αγγίζονται, εκεί ακριβώς πάνω στο μεταίχμιο της φθοράς μας και της αφθαρσίας μας, εκεί ακριβώς κατοικούν οι νεράιδες.


Και δεν είναι παραμύθι, το έχω ζήσει. Είμαι σίγουρος για ό,τι σας λέω.


Ένα μόνο ζητώ από τις νεράιδες της αυγής: "...please, remember me..."

"Dante's prayer" - Loreena McKennitt

(από http://www.youtube.com/watch?v=pxDWGud8pDY)

When the dark wood fell before me
And all the paths were overgrown
When the priests of pride say there is no other way
I tilled the sorrows of stone

I did not believe because I could not see
Though you came to me in the night
When the dawn seemed forever lost
You showed me your love in the light of the stars

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Then the mountain rose before me
By the deep well of desire
From the fountain of forgiveness
Beyond the ice and the fire

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Though we share this humble path, alone
How fragile is the heart
Oh give these clay feet wings to fly
To touch the face of the stars

Breathe life into this feeble heart
Lift this mortal veil of fear
Take these crumbled hopes, etched with tears
We'll rise above these earthly cares

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me...

Δεύτερη ακρόαση

Η δεύτερη ανάγνωση ή -εν προκειμένω- η δεύτερη ακρόαση έχει πολλά να αποκαλύψει... Είναι σίγουρα όπως οι γυναίκες. Αν την πρώτη φορά σε μαγεύουν, τη δεύτερη, που τις γνωρίζεις καλύτερα, σε σαγηνεύουν με τον κόσμο τους και δεν θες να φύγεις ποτέ από την αγκαλιά τους...

Πακετάροντας πιάτα, ποτήρια, κατσαρόλες και κατσαρολάκια (διαλλλιέχτε...!!!) σε εφημερίδες, είχα βάλει Loreena Mckennitt να κελαηδεί και συγκεκριμένα το δίσκο "The book of secrets". Πόσα μυστικά έχει αυτό το βιβλίο (μας) τελικά;!

"Night ride across the Caucasus"



Ride on Through the night Ride on
Ride on Through the night Ride on

There are visions, there are memories
There are echoes of thundering hooves
There are fires, there is laughter
There's the sound of a thousand doves

In the velvet of the darkness
By the silhouette of silent trees
They are watching, they are waiting
They are witnessing life's mysteries

Cascading stars on the slumbering hills
They are dancing as far as the sea
Riding o'er the land, you can feel its gentle hand
Leading on to its destiny

Take me with you on this journey
Where the boundaries of time are now tossed
In cathedrals of the forest
In the words of the tongues now lost

Find the answers, ask the questions
Find the roots of an ancient reee
Take me dancing, take me singing
I'll ride on till the moon meets the sea...

Και τότε θυμήθηκα τις περιπλανήσεις μου στο Malchow της Βόρειας Γερμανίας, που η Loreena με συντρόφευε...

Α, ρε φίλε... Με πηγαίνεις στα σκοτάδια για να δω καλύτερα το καθάριο φως σου... μακρυά από τους δήθεν απαστράπτοντες γλόμπους αλ(λ)ο(υ)-γόνου... Καλή συνέχεια στο διαστρικό σου ταξίδι...

Υ.Γ.: Είναι όμως ώρα να επιστρέψω στα κατσαρολικά μου!!