Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Καθημερινά, τα ερεθίσματα εν Ελλάδι, σε κάνουν να νιώθεις σαν ένα κοκαλιάρικο γελάδι (πάει η εποχή των παχιών αγελάδων), που όμως κάποιοι επιθυμούν ακόμα να χαϊδολογούν και να του αρμέγουν τα μαστάρια και να του μπουκώνουν με μεταλλαγμένα μέχρι πνιγμού το στόμα, λες και η προηγούμενη εποχή να μην παρέδωσε τα γκέμια... Και δώσ' του άρμεγμα και ξανά άρμεγμα... Τι επιφέρει τελικά το τόσο άρμεγμα; Δείτε το βλέμμα των περισσότερων συνανθρώπων μας γύρω μας και θα αντιληφθείτε τι εννοώ...
Ευτυχώς που ακόμα βγαίνουν τραγουδάρες σαν και την επόμενη, και η ψυχή κάπως βρίσκει αποκούμπι και ακόμα βαστά... διαφορετικά της βγαίνουν όλα ανάποδα και χάνει νου, ψυχή και κατεύθυνση...
"Ανάποδα"
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου
Σου 'μεινε ένας εαυτός που πρέπει να γιατρέψεις να τον κρατήσεις ζωντανό και να τον αγαπήσεις... "Μεγάλη Αρχόντισσα Ψυχή" Στίχοι, Μουσική: Τάκης Μπουρμάς Ερμηνεία: Μανώλης Λιδάκης
Έλαβα προχτές ένα μήνυμα στο κινητό μου, από αποστολέα που ξεκινούσε από 0048… Δεν ξέρω από ποια χώρα είναι, αλλά ξέρω ότι για μια ακόμα φορά η σύμπτωση με περιγελά και θα εξηγήσω στη συνέχεια:
Το μήνυμα ήταν το κάτωθι:
«Πες μου, γιατί οι άνθρωποι όταν δεν δικαιώνονται, ματαιώνονται; Τι έχουν ορίσει ως δικαίωση; Η ελευθερία αγαπητέ, φαντάζει έννοια, μη αντιληπτή – μεταφυσική… Στον αντίποδα της δικαίωσής τους.»
Πράγματι πολύ βασανιστικά ερωτήματα και θεώρησα την κατάσταση επείγουσα… Προσπάθησα να απαντήσω μέσω του ίδιου τηλεφωνικού κέντρου, αλλά μέσω άλλης σκεπτικής προσέγγισης. Όμως το μήνυμά μου, ακόμα εκκρεμεί! Προφανώς το κινητό του αποστολέα είναι κλειστό. Γι’ αυτό λοιπόν θα προσπαθήσω να απαντήσω από αυτήν την ιντερνετική γωνιά, προσδοκώντας να συναντήσω αυτόν που έστειλε το μήνυμα, αν και έχω ισχυρή υποψία ποιος είναι!
Πιστεύω λοιπόν πως τα ερωτήματα που εκφράζει ο αποστολέας δεν εμπίπτουν καθόλου μα καθόλου στον τομέα της μεταφυσικής, αλλά είναι καθαρά θέμα φυσικής! Εξηγούμαι: ο άνθρωπος από σκοπιά φυσικής είναι μια μηχανή, που καταναλώνει ενέργεια και παράγει έργο, που είναι και αυτό ένα είδος ενέργειας. Μάλιστα είναι η τελειότερη μηχανή του είδους, ό,τι πιο φανταχτερό, άρτιο και πετυχημένο έχει πετύχει το πείραμα της φύσης, ό,τι πιο δυναμικό έχει υπάρξει μέχρι τώρα γνωστό στο σύμπαν. Κάποιοι λοιπόν με μπόλικη φαιά ουσία, προσπάθησαν να μετρήσουν την απόδοση αυτής της μηχανής (απόδοση είναι το πηλίκο του έργου που παράγεται ως προς την ενέργεια που καταναλώνεται). Και τι λέτε ότι βρήκαν; Βρήκαν ότι η απόδοση του ανθρώπου σαν ενεργειακή μηχανή είναι 0,48!!
Δύο συμπεράσματα για αυτό το νούμερο:
1. Δεν είναι 0,50 αλλά είναι μικρότερο και από το μισό της καταναλισκόμενης ενέργειας. Άρα η φύση δεν έχει κατορθώσει να φτιάξει μια μηχανή που να κάνει ωφέλιμη ενέργεια έστω τη μισή ενέργεια από ότι καταναλώνει. Η αυτοκρατορία της θερμότητας λοιπόν (το υπόλοιπο 0.52 δηλαδή) είναι απόρθητη! Αυτό είναι ντροπή της φύσης!!! Ή για να είμαστε πιο ακριβείς επιστημονικά, αυτό είναι: ε-ντροπί-α της φύσης!
2. Μου θυμίζει τον τηλεφωνικό κωδικό κάποιας χώρας του εξωτερικού, που δεν γνωρίζω ποια είναι, από την οποία μου αποστέλλονται μηνύματα με βασανιστικά ερωτήματα… Και μετά δεν με πιστεύετε που σας λέω ότι οι συμπτώσεις με εμπαίζουν!
Θα χρησιμοποιήσουμε όμως κυρίως το πρώτο συμπέρασμα:
Ο άνθρωπος νοιώθει ότι σε όλη του τη ζωή δίνει το 100% της προσπάθειάς του και της ενέργειας του. Ειδικά αν είναι αθλητής, και ειδικά αν δεν χρησιμοποιεί «δυναμωτικά». Όσο και αν δίνει όμως, όπως εξηγήσαμε ανωτέρω, δεν μπορεί να ξεπερνά το 48% σε πραγματικό ενεργειακό αποτέλεσμα. Άρα ψεύδεται όταν νομίζει ότι δίνει το 100%! Ζει στον μικρόκοσμό του και στο μικροπεριβάλλον του. Όταν λοιπόν κάτι δεν του πάει καλά, όταν ένας στόχος δεν πετυχαίνεται, όταν επέρχεται η ήττα, τότε αυτό προκαλεί ανατροπή στις εσωτερικές ισορροπίες της συνειδητής σκέψης. Δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον ανθρώπινο νου πώς γίνεται να δίνει τα πάντα (το 100% όπως θαρρεί) και να μην παίρνει τίποτα (αποτέλεσμα 0%)! Αυτό από μόνο του είναι ανισόρροπο, σκέφτεται! Οπότε επέρχεται αυτό που στον στρατό λέγαμε «εμπλοκή», δηλαδή μπλοκάρισμα! Και τα συμπτώματα του μπλοκαρίσματος είναι τα ίδια που νοιώθει κάποιος που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα στενό χώρο, που δεν τον χωρά και δεν μπορεί να μετακινηθεί προς καμία κατεύθυνση. Με άλλα λόγια τα συμπτώματα, είναι αυτά της στενο-χώριας ή πιο επιστημονικά του άγχους, τους στρες.
Όμως αυτό με μια δεύτερη ματιά, δεν είναι τόσο κακό, αντιθέτως είναι ευεργετικό για την επιβίωση –ειδικά την ψυχική- του ανθρώπινου είδους. Φανταστείτε τον άνθρωπο που με την πρώτη ήττα θα συνειδητοποιούσε το μάταιο της υπόθεσης και θα στεκόταν εκεί, αδυνατώντας να προχωρήσει παραπέρα. Η ήττα και όλα τα προαναφερθέντα συμπτώματα σε έναν υγιή ψυχικά οργανισμό είναι η παρότρυνση για να ξαναπροσπαθήσει, να παλέψει πιο σκληρά την επόμενη φορά και να δώσει παραπάνω από το 100% που μέχρι τότε έδινε. Είναι αυτό που παροτρύνει ένας προπονητής τον αθλητή του: «να ξεπεράσει τον εαυτό του». Όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα που μου εστάλησαν λοιπόν, είναι φυσιολογική αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού, που τον παρακινούν να προσπαθήσει περισσότερο για έναν νέο στόχο, έναν νέο αγώνα… και έτσι του δίνουν νόημα στη ζωή του, καθώς του γεμίζουν τον χρόνο, του δίνουν έναν προγραμματισμό, του χαράζουν μια πορεία μέχρι την επόμενη μάχη. Έτσι γεμίζει η ζωή του ανθρώπου και η ενέργεια δεν καταναλίσκεται από εδώ και από εκεί, αλλά κατευθύνεται προς την επίτευξη ενός στόχου. Αυτό εξάλλου είναι η ζωή: μια διαρκής στόχευση, ένα κυνήγι, μια μάχη, ένα συνεχές σήκωμα εκεί που πέφτεις.
Βέβαια το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, καθώς αναδύονται πάλι δυο συμπεράσματα από τα προηγούμενα:
1. Τι γίνεται όταν αρχίζεις να κουράζεσαι από τις συνεχείς ήττες, από το συνεχές πέσιμο, από το βάρος της στενοχώριας; Πόσο αντέχει ο άνθρωπος σαν μονάδα, τη στενο-χώρια; Εκεί λοιπόν υπάρχουν άλλα αντανακλαστικά, κοινωνικής φύσης αυτή τη φορά, που αναγκάζουν τον άνθρωπο προς αναζήτηση άλλου ανθρώπου, για να συναναστραφούν, να είναι μαζί και έτσι να μοιράσουν το βάρος που λέγαμε! Όταν ένας άνθρωπος στενο-χωρείται και δεν μπορεί να βγει από μια δύσκολη θέση, έχει εφεύρει τρόπο ώστε να προσκαλεί έναν άλλον συνάνθρωπο στην θέση του και έτσι να μοιράζεται η δυσκολία της στιγμής που βιώνει. Πώς το κάνει αυτό; Φυσικά με την εφεύρεση του μικρού οργάνου που λέγεται «καρδούλα»! Τοποθετείς κάποιον μέσα στην καρδιά σου και στη δύσκολη αυτή στιγμή ζητάς την βοήθειά του. Έτσι όπου και αν βρίσκεσαι, όσο στενά και αν είναι, αρκεί να κοιτάξεις μέσα στην καρδούλα σου και να ψάξεις για στήριξη. Σοφή η φύση ε; Προδιαθέτει στην ομαδική συνύπαρξη ώστε να στεριώσει η ατομική ύπαρξη και επιβίωση! (όπως βλέπεται όλα είναι μια δυναμική ισορροπίαπάνω στο σύμπαν, ή αλλιώς μια διαρκής μάχη, ένας ανηλεής αγώνας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας… και εκεί που φαίνεται καταδικασμένος ο άνθρωπος, ορθώνει το ανάστημά του και συνεχίζει. Εκεί που τα μαθηματικά καταδικάζουν, έρχεται η ψυχολογία και ανατρέπει, μετά έρχεται η φυσική να υπενθυμίσει, αλλά εκεί μπαίνει η φιλία και ο έρωτας που αντιστέκονται… Να τι είναι ο άνθρωπος: ένα πεδίο βολής που πάνω του συγκρούονται οι παγκόσμιες μυστικές δυνάμεις… και για να αντισταθεί χρειάζεται και τον άνθρωπο που είναι δίπλα του.)
2. Τι γίνεται όταν συνειδητοποιώντας την ήττα σου και ίσως το καταδικαστικό 0,48 που δεν μπορείς να ξεπεράσεις, κολλάς στην αδυναμία σου να ξεφύγεις από τις προδιαγραφές σου; Τότε υπάρχουν πιστεύω δυο δρόμοι: οπρώτος είναι αυτός της κατάθλιψης και της αυτοκτονίας, όπως τον διάλεξε και τον εξέφρασε ίσως καλύτερα από όλους ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, ο οποίος δεν κατάφερε να ξεφύγει από αυτό το δύσκολο κομμάτι της ήττας, ως έννοια, ως συμπαντική επιταγή. Ο δεύτερος, είναι να παλεύεις κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης σου συνειδητά, όχι για να ξεπεράσεις το 0,48 της απόδοσής σου, αλλά για να το κάνεις αυτό το 0,48 όσο πιο ποιοτικό μπορείς!! Μην προσπαθείτε να ξεπεράσετε λοιπόν τη φύση σας, απλά προσπαθήστε να την κάνετε ποιοτικότερη, πιο χαρούμενη και λιγότερο αγχωμένη.
Εξάλλου σε μια ζωή χαμένη κανένας δεν νικά… μπορεί όμως αυτός ο κανένας να χαρεί την ήττα του… Προσπαθήστε το, αξίζει! Όλα τα υπόλοιπα είναι θερμότητα όπως είπαμε! Και ειδικά αυτή τη στιγμή που γράφω, μου φαίνεται ότι παραείναι η θερμότητα… οπότε πάω για μπάνιο!
Όταν κάπου το μπροστά δεν φαίνεται καθαρά, όταν ομίχλη σκεπάζει τα βήματά σου, τότε αυθόρμητα και σχεδόν αντανακλαστικά κοιτάς πίσω σου, αναζητάς ένα σημάδι που θα σου πει ότι βαδίζεις σωστά, που θα σου πει ότι το χτες έχει συνέχεια με το σήμερα... Ο άνθρωπος δεν αντέχει την ασυνέχεια, τον σκοτώνει ο κατακερματισμός!
