Τυποποιημένα και Πλαστικοποιημένα ή αλλιώς, Λογοκριμένα και Παρακινδυνευμένα.

Πλαστικό φαγητό.

Πλαστικά μπουκάλια.

Πλαστικά παιχνίδια.

Πλαστικά βυζιά.

Πλαστικά χείλη.

Πλαστικές επεμβάσεις και παρεμβάσεις εν γένει (και εν επαναλήψει).

Πλαστικές κάρτες.

Πλαστικό χρήμα.

Πλαστικό κρίμα.

Τόσο πλαστικό και καμία πλαστικότητα της ψυχής όμως.

Αναρωτήθηκε κανείς πού πάει τόσο πλαστικό;

Ή αλλιώς, πού πάει ο άνθρωπος, αυτό το θηλαστικό;

Η απάντηση απλή: το θηλαστικό πάει να γίνει πλαστικό!

Πριν περίπου 3 χρόνια διαβάζαμε...

Πλέον, τα πρώτα επίσημα επιστημονικά δεδομένα έρχονται:

 

Σε συνοπτική μετάφραση: στη συγκεκριμένη μελέτη περίπου το 60% των εξεταζόμενων ασθενών με αθηρωματική πλάκα στις καρωτίδες τους, είχαν μικρο- και νανο- πλαστικά εντός αυτών των πλακών... Με άλλα λόγια, τα πλαστικά που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αποσυντίθενται ελάχιστα ή και καθόλου, πλέον μας έχουν διαποτίσει, είναι και παραμένουν μέσα μας, επηρεάζουν τον μεταβολισμό μας και συμμετέχουν σε κάποιες διαδικασίες αθηρογένεσης. 

Όταν η Φύση δημιουργούσε την πλαστικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου ως ένα από τα σπουδαιότερα εξελικτικά εργαλεία του, δεν εννοούσε φαντάζομαι να γεμίσει τα κύτταρά του με πλαστικό... 

Πώς καταλήξαμε λοιπόν έως εδώ;

Καλή σας όρεξη!

Πανανθρώπινες αξίες

Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο απάτη, ψευτιά, αναλγησία και κοροϊδία,τι να πει ένας πατέρας στα παιδιά του για να τα προστατεύσει από τη σαπίλα;

Αν κάποτε, τύχει και διαβάσουν όλα αυτά που έχω γράψει σε αυτό το blog τα παιδιά μου, ελπίζω να αντιληφθούν την προσπάθειά μου να διασώσω ό,τι θεωρώ άξιο λόγου και πράξης, ή τουλάχιστον δείγματα αυτών.

Το μυαλό μου πάει σε πανανθρώπινες αξίες.

Κάποιες από αυτές τις συνέθεσε και τις έπλεξε πρώτος, ο παππούς Ιπποκράτης:

"Όπου υπάρχει αγάπη για την Ιατρική, υπάρχει αγάπη και για τον Άνθρωπο".

"Όπου υπάρχει αγάπη για τον Άνθρωπο, υπάρχει αγάπη και για την Τέχνη".

"Είναι αδύνατον να ξέρει την Ιατρική αυτός που δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ο Άνθρωπος".

Δείτε τον θαυμαστό τρόπο που πλέκονται Ιατρική, Άνθρωπος, Τέχνη και Επιστήμη...

Μακάρι να μπορούσα να πλέξω όλα αυτά τα νοήματα και να ντύσω μαζί την ψυχή των παιδιών μου.

Decision Making in Medicine

Παραθέτω ένα γράμμα που έστειλα προχτές σε έναν καλό μου φίλο και φυσικό, τον  Μ.Λ. (ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το ΚΚΕ-μλ ούτε το μλ-ΚΚΕ...), σε μια προσπάθεια να μοιραστώ μαζί του -και μαζί σας- τί αφορά το "decision making" (τη διαδικασία "λήψης αποφάσεων" δηλαδή) στην Ιατρική:

<<Αγαπημένε φίλε και εραστή του πνεύματος, σε καλημερίζω! Επιχειρώ να συνδεθούμε εκτός Viber, εκτός Hangout, χωρίς bluetooth και χωρίς διαδίκτυο. Να συνδεθούμε όπως ο Αϊνστάιν με τον Καραθεοδωρή. Με απλή αλληλογραφία, δείγμα απλής αλληλοεκτίμησης... Σου ζητώ λοιπόν, να συμμετάσχεις σε μια διπλή τυφλή μελέτη που θέμα διερεύνησης έχει όλους εκείνους τους τυφλούς μελετητές της Ιατρικής.

 

Σκοπός: να συνδεθούμε, (συνουσιαστούμε πιο σωστά), για ακόμη μια φορά πνευματικώς. Προς τούτο και η παρούσα επιστολή, που έχει ως αποστολή να μοιραστούμε στιγμές έντονης -έως οργασμού- νευροορμονικής διέγερσης...

 

Υλικό και μέθοδοι: Ως ερεθιστικά «εργαλεία» και γαργαλιτικά τρικς θα χρησιμοποιηθούν ιατρικοί όροι («μίλα μου πρόστυχα, λέμε»... διότι εμείς οι ιατροί μιλάμε την πρόστυχη γλώσσα της αλήθειας, χωρίς αναστεναγμούς) και ως φαντασιώσεις θα επιλεχθούν σκηνές πραγματικής απογυμνωμένης καθημερινότητας από ένα ΤΕΠ (Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών).

 

Προσδοκώμενο αποτέλεσμα: τί άλλο; η πάσης φύσεως και παραφύσεως επαφή, η τριβή με την αλήθεια και το ψέμα, η περιδίνηση στα χαοτικά μονοπάτια της σκέψης και η μεταφυσική επένδυση της σύγχρονης ιατρικής.

 

Λοιπόν, ξεκινώ με την περιγραφή μιας απλής καθημερινής αναζήτησης της αλήθειας από έναν απλό και τυχαίο καρδιολόγο σε ένα απλό και τυχαίο ΤΕΠ ενός επαρχιακού νοσοκομείου, κάπου σε ένα νησί που λέγεται ότι ανέδυσε από τον αφρό της την πιο όμορφη γυναίκα της Ιστορίας. Η γυναίκα αυτή (Αφροδίτη), δεν μπορεί να είναι άλλη από την Αλήθεια. Διότι, η πιο όμορφη γυναίκα δεν γίνεται να λησμονιέται ποτέ, εις τον αιώνα των αιώνων αμήν!

 

Αιτία εισόδου: Κοπέλα 34 ετών προσέρχεται στο ΤΕΠ αιτιώμενη αιφνίδιας έναρξης θωρακικό βάρος διάρκειας περίπου 15 λεπτών, με αυτόματη έναρξη και αυτόματη λήξη του συμπτώματος, που ξεκίνησε με τη μέγιστή του ένταση και σταδιακά υποχωρούσε, χωρίς αντανακλάσεις ή επεκτάσεις και χωρίς άλλα συνοδά συμπτώματα πλην ήπιου αισθήματος δύσπνοιας («δεν της έφθανε ο αέρας»).

 

Πρόσφατο ιστορικό: Η κοπέλα αυτή είχε γεννήσει πριν 17 ημέρες με καισαρική τομή δίδυμα, τα πρώτα της τέκνα, μετά από την πρώτη της επιτυχημένη φυσιολογική γονιμοποίηση, διατρέχοντας μια κανονική κύηση μέχρι την καισαρική τομή που ήταν προγραμματισμένη. Η κοπέλα αυτή, αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, είχε βιώσει ξανά 3-4 τέτοια παρόμοια επεισόδια θωρακικής δυσφορίας ίδιας περίπου διάρκειας, τα οποία είχαν αποδοθεί από το γυναικολόγο της σε πίεση του θώρακα από τη δίδυμη κύηση (προκαλώντας χωροκατακτητικά, πίεση στις εσωτερικές δομές του θώρακα). Η κοπέλα το έπαθε όμως ξανά και σήμερα, χωρίς πλέον να έχει την κύηση. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι από την 3^η ως την 10^η ημέρα μετά την καισαρική έλαβε ένα αντιφλεγμονώδες φάρμακο από το γυναικολόγο της με σκοπό να μειωθεί η φλεγμονή του τραύματος από την καισαρική. Η 10^η αυτή ημέρα, ήταν 7 ημέρες πριν από την είσοδό της στο ΤΕΠ σήμερα. Επίσης, η κοπέλα αναφέρει ότι την 4^η και 3^η ημέρα πριν από το σήμερα, είχε διαρροϊκές κενώσεις για τις οποίες έλαβε κάθε μέρα από μια ταμπλέτα παρακεταμόλης.

 

Προηγούμενο ιστορικό: ελεύθερο

 

Παρούσα κατάσταση στο ΤΕΠ: Η κοπέλα υποβλήθηκε στις ακόλουθες εξετάσεις:

1] κλινική εξέταση, κατά την οποία δεν ανέδειξε κάποιο κλινικό σημείο που να υποδηλώνει κάποια συγκεκριμένη πάθηση, δεν είχε δηλαδή οιδήματα, διατεταμένες σφαγίτιδες, καρδιακοί τόνοι φυσιολογικοί, αναπνευστικό ψιθύρισμα φυσιολογικό, αιμοδυναμικά σταθερή (πίεση και σφύξεις δηλαδή φυσιολογικές)

2] Ηλεκτροκαρδιογράφημα: είχε φυσιολογικό ρυθμό με μια εικόνα ατελούς δεξιού μπλοκ (RBBB) όπως το λέμε (που μπορεί να το βρίσκουμε ως φυσιολογικό εύρημα – παραλλαγή, περίπου στο 20% των νέων και δεν σημαίνει τίποτα ή μπορεί να συνδέεται με μια πάθηση που λέγεται πνευμονική εμβολή και το αναφέρω αυτό διότι η συγκεκριμένη πάθηση είναι από τις πρώτες που πρέπει να αποκλείσουμε σε μια τέτοια κοπέλα, καθώς εμφανίζεται συχνά πυκνά στις εγκυμονούσες αν και λιγότερο στη διάρκεια της λοχείας. Η πνευμονική εμβολή είναι θρόμβος στις πνευμονικές αρτηρίες, στις αρτηρίες δηλαδή που συνδέουν την δεξιά καρδιά με τον πνεύμονα)

3] ακτινογραφία θώρακος: χωρίς παθολογικά ευρήματα

4] αναλύσεις αίματος: εδώ είχαμε παθολογικά ευρήματα και ήταν τα εξής: αυξημένα ηπατικά και χολοστατικά ένζυμα, ενδεικτικό βλάβης του ήπατος και χολόστασης που το βλέπουμε τόσο σε κάποια φαρμακευτική ηπατίτιδα, όσο και σε στάση του αίματος με συμφόρηση του ήπατος στις περιπτώσεις πνευμονικής υπέρτασης η οποία με τη σειρά της μπορεί να προκληθεί από πνευμονική εμβολή. Επίσης, είχαμε και έναν άλλο δείκτη υψηλό, τα λεγόμενα d-dimers, τα οποία είτε μπορεί να παραπέμπουν σε πνευμονική εμβολή (είναι συνήθως αυξημένα σε τέτοια πάθηση), είτε στο σχετικά πρόσφατο χ/γείο, αν και αυτό είναι λιγότερο πιθανό, καθώς το χ/γείο καισαρικής είναι χρονικά αρκετά απομακρυσμένο καθώς ο χρόνος κάθαρσης (δηλαδή αποκατάστασης) αυτών των d-dimers είναι αρκετά σύντομος, (2-3 μέρες). Επίσης, μπορεί να παραπέμπει σε κάποια φλεγμονή (πχ πρόσφατες διάρροιες) ή και σε κάποια βλαβη (πχ η παρούσα ηπατική βλάβη).

5] από τον υπέρηχο καρδιάς: είχε σχεδόν φυσιολογική δομή και λειτουργία με εξαίρεση μια βαλβίδα, την τριγλώχινα βαλβίδα η οποία είναι τμήμα της δεξιάς καρδιάς και βρίσκεται μεταξύ δεξιού κόλπου και δεξιάς κοιλίας, η οποία ανεπαρκούσε ήπια προς μέτρια. Αυτό το εύρημα το βλέπουμε είτε φυσιολογικά σε πολλά άτομα, είτε όταν υπάρχει αυξημένος όγκος κυκλοφορούντος αίματος στη δεξιά-πνευμονική κυκλοφορία (όπως πχ στη συγκεκριμένη κοπέλα που έχει ακόμα να διαχειριστεί τα έξτρα υγρά της εγκυμοσύνης, καθώς ο ρυθμός αποκατάστασης μετά από τα τόσα υργρά που παίρνει μια γυναίκα στην εγκυμοσύνη είναι αργός), είτε σε περιπτώσεις πνευμονικής εμβολής, αλλά δεν είχε άλλα ενδεικτικά ευρήματα που να παραπέμπουν υπερηχογραφικά τουλάχιστον προς αυτήν τη διάγνωση.

6] μια ειδική ανάλυση αίματος που λέγεται Τροπονίνη: ήταν η αρχική θετική. Αυτός είναι ένας εξαιρετικά ευαίσθητος βιοχημικός δείκτης μυοκαρδιακής νέκρωσης, αλλά μη ειδικός. Δηλαδή, βρίσκει καλύτερα από όλους τους άλλους δείκτες αν πέθαναν κάποια κύτταρα της καρδιάς, αλλά δεν σου λέει το λόγο. Και στη συγκεκριμένη περίτπωση έχουμε τρεις λόγους που θα μπορούσαν να κάνουν θετική τροπονίνη: την πνευμονική εμβολή (σε σοβαρές περιπτώσεις), τη μυοκαρδίτιδα και... το εργαστηριακό λάθος. Το λέω αυτό διότι, επειδή πίστεψα στο τρίτο σενάριο και ζήτησα επανάληψη της τροπονίνης περίπου 1 ώρα μετά, αυτή βγήκε αρνητική.

 

Και το ωραίο παιχνίδι της ιατρικής τώρα ξεκινά. Το ερώτημα είναι πώς θα βάλουμε τα δεδομένα σε μια σειρά ή βασικά σε αρκετές σειρές, φτιάχοντας έτσι τη διαφορική μας διάγνωση, ενώνοντας κάθε φορά τα κομμάτια του παζλ διαφορετικά, οπότε κάθε φορά να έχουμε ένα διαφορετικό μονοπάτι διάγνωσης:

-          Ένα σενάριο είναι η γυναίκα να έχει Πνευμονική Εμβολή που κάνει ανεπάρκεια της Τριγλώχινος βαλβίδος και στη συνέχεια βλάβη του ήπατος, ως ένα συνεχές: πρόβλημα στους πνεύμονεςà πρόβλημα στην καρδιά (ανεπάρκεια βαλβίδος)à διαρροή αίματος προς τα πίσωàσυμφόρηση του ήπατος και ηπατική βλάβη τελικά. Η πνευμονική εμβολή θα έκανε και υψηλά d-dimers όπως και υψηλή τροπονίνη.

-          Ή μπορεί μια απλή γαστρεντερίτιδα να κάνει διάρροιες και βλάβη του ήπατος (καθώς οι ιώσεις που κάνουν γαστρεντερίτιδες μπορεί να προσβάλουν και το ήπαρ – είναι οι ηπατοτρόποι ιοί) και από εκεί μετά μέσα από μια αυτοάνοση διεργασία να έχουμε περικαρδίτιδα (η οποία συμβαίνει αρκετές φορές μετά από ιογενή λοίμωξη οπουδήποτε, πχ γαστρεντερικό ή ανώτερο αναπνευστικό)

-          Ή λόγω του αντιφλεγμονώδους που πήρε και αργότερα της παρακεταμόλης στα πλαίσια της γαστρεντερίτιδος, να την πείραξε στο ήπαρ, δηλαδή να έκανε μια φαρμακευτική ηπατίτιδα (είναι συχνό αυτό, ειδικά με φάρμακα όπως τα αντιφλεγμονώδη και η παρακεταμόλη) και οι πόνοι της να είναι εντελώς άτυποι και άσχετοι με την παρούσα φάση. Αλλά αν είναι έτσι, παραμένει το ερώτημα, τι είδους πόνοι είναι αυτοί, καθώς υπήρχαν τόσο πριν όσο -πλέον- και μετά την εγκυμοσύνη. Και ξέρεις, δεν μας αρέσει να υπάρχουν αναπάντητα ερωτηματικά στην ιατρική...γκρρρρ!

-          Ή επίσης, μπορεί να ήταν όλες οι αναλύσεις λάθος ή μερικές από αυτές να ήταν λάθος. Πχ τα ηπατικά ένζυμα, τα d-dimers, η τροπονίνη, έχουν ξέρεις όρια αξιοπιστίας οι μέθοδοι ανίχνευσής τους και μπορεί -γιατί όχι- να είναι όλα λάθος εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Μικρή η πιθανότητα, αλλά όχι μηδενική... Και αν πρέπει να επαναλάβεις κάποιες από αυτές ποιες θα ήταν, ειδικά στο setting ενός πολύβουου Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών...;

Θα μπορούσα να σου μιλάω αρκετή ώρα ακόμα, αλλά νομίζω σου έδωσα να καταλάβεις το πόσο πολύπλοκη είναι η ιατρική, όχι γιατί είναι δύσκολη Per se, αλλά γιατί στηριζόμαστε στις πιθανότητες -και αυτό το λέω με βεβαιότητα-, και ειδικά στους νόμους περί συνδυαστικών πιθανοτήτων και μάλιστα σε πολλαπλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο συνδυαστική πιθανότητα μεταξύ 2 ή το πολύ 3 πιθανοτήτων, αλλά βλέπεις ότι από την αρχή το νήμα της σκέψης πρέπει να λάβει αρκετά δεδομένα ταυτόχρονα και να προσπαθήσει να τα συνταιριάξει σε πολλαπλά επίπεδα. Και αυτό να ισχύει σε κάθε επόμενο βήμα σκέψης και διερεύνησης ενός προβλήματος ιατρικού. Κάθε επόμενο στοιχείο που προστίθεται, πρέπει να αποτελεί συνδυαστική πιθανότητα όλων των προηγούμενων...

 

Πού θέλω να καταλήξω: η ιατρική είναι πραγματικά δύσκολη, διότι αγγίζει τα όρια της χαοτικής σκέψης και πνίγεται μέσα στο δαίδαλο των πιθανοτήτων. Οι ιατροί, με  λίγα λόγια, αν δυσκολεύονται να ασκήσουν την ιατρική, είναι γιατί ασχολούνται με τα πιο δύσκολα θέματα της Φυσικής και των Μαθηματικών, χωρίς δυστυχώς να έχουν λάβει τις κατάλληλες γνώσεις και τα απαραίτητα εφόδια εκπαίδευσης. Η δουλειά μας πρωτίστως είναι δουλειά ενός φυσικού και ενός μαθηματικού, στον βαθύ πυρήνα μιας σχετικότητας και ενός απειροστικού ίσως λογισμού και σε ένα αυστηρό πλαίσιο που απαιτεί από τους σημερινούς ιατρούς-θεούς να τα ξέρουν όλα με απόλυτη βεβαιότητα. Η Ιατρική είναι μια απολύτως κοινωνική επιστήμη που θα την περιέγραφα ως την κοινωνική επέκταση της Φυσικής.

 

Δεν ξέρω πόσοι ιατροί συνειδητοποιούν αυτήν την ιδιότητά τους. Πολλώ δε μάλλον, δεν ξέρω πόσοι το αντέχουν...

 

Α, να προσθέσω κάτι ακόμα σημαντικό! Αυτό το μικρό παράδειγμα ασθενούς που σου περιέγραψα ανωτέρω, το κάνουν οι ιατροί αρκετές φορές στη διάρκεια μιας καθημερινής ημέρας εφημερίας, για αρκετές εφημερίες το μήνα, για αρκετά χρόνια στη ζωή τους, με ελάχιστο χρόνο διεκπεραίωσης του προβλήματος κάθε φορά και κυρίως μέσα σε συνθήκες όπως καταλαβαίνεις όχι γραφείου ακούγοντας Μοτσαρτ προσηλωμένοι πάνω από ένα χαρτί, αλλά μέσα σε κραυγές πόνου, σε αντιπαραθέσεις ίσως και ξύλο με συγγενείς, βρισιές με συναδέλφους, έχοντας κομπλεξικούς διευθυντάδες να λένε ένα σωρό παπαριές, έχοντας προβλήματα ίσως στο σπίτι τους, οι γυναίκες συνάδελφοι έχοντας ίσως περίοδο την μέρα και τη νύχτα της βάρδιας τους, οι άντρες σκεφτόμενοι ίσως ταυτόχρονα τους λογαριασμούς που έχουν να πληρώσουν το επόμενο πρωί και ΦΥΣΙΚΑ... έχοντας την αϋπνία και την πολύωρη εργασία ως σύμμαχο στην κατάρρευση!!! Να πω κάπου σε αυτό το σημείο, ότι το ρεκόρ μου ήταν να δω σε μια εφημερία μαζί με έναν πρωτάρη συνάδελφο περί τα 160 άτομα στο καρδιολογικό ΤΕΠ ενός νοσοκομείου της Αθήνας (και λέω πρωτάρη συνάδελφο για να υπονοήσω ότι τα 160 άτομα δεν ήταν μοιρασμένα δια του δυο όπως καταλαβαίνεις...).

 

Αυτά φίλε μου, σαν μια μικρή άσκηση να ξεδιπλώσω τα μονοπάτια της ιατρικής σκέψης...

 

Περιμένω να ακούσω τον... οργα(νι)σμό σου!

 

Σε φιλώ.

Ο φίλος σου.>>

Της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί...

 

Ένας καλός συνάδελφος με βλέπει προχτές στο τμήμα πρώτων βοηθειών και μετά την εξέταση που έκανα σε έναν νεαρό ασθενή -ξέρετε, από εκείνους που το παίζουν μάγκες και έρχονται με δέκα κιλά όρχεις- μου λέει:

-Ρε φίλε, εσύ όσους και να δεις και κυρίως "όποιους" και να δεις τους μιλάς πάντα με τον ίδιο γλυκό και ήρεμο τρόπο. Εγώ όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Να, ας πούμε ο συγκεκριμένος που εξέτασες, ξέρεις τι έχει κάνει στη ζωή του και πόσο ψεύτης είναι; (Και ξεκίνησε να μου λέει στοιχεία από την "παράνομη" και ανήθικη ζωή του)

- Φίλε μου, εγώ εδώ δεν είμαι δικαστής. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να δουν έστω μια φορά το καλό μπροστά τους, μήπως αυτό κατορθώσει να κινήσει μέσα τους το δικό τους καλό. Νόημα πλέον στη ζωή μου, δίνει αυτή η στάση ζωής (την οποία πλέον έχω κάνει αποστολή ζωής): να βγάζω μέσα από τον καθένα συνομιλητή μου, μόνο το καλό... ή τουλάχιστον, όσο καλό έχει απομείνει μεσα του. Τίποτε άλλο δεν μου δίνει νόημα πλέον με τους ανθρώπους...

Σήμερα, διαβάζω τυχαία, απόσπασμα από μια επιστολή του Αϊνστάιν στην κόρη του. Πηγή από εδώ. Στέκομαι στο σημείο που αναγράφει: 

"Ωστόσο, κάθε άτομο φέρει μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί."

Στέκομαι και αναρωτιέμαι: πόσο όμορφο να αναζητάς αυτήν την ενέργεια να απελευθερωθεί...; Ας προσπαθήσουμε όλοι για τη μέγιστη απόδοση αυτής της γεννήτριας!

Drone or Alone...

 

Αυτό, για τα "τυχαία" γεγονότα που συνειδητοποιώ στη ζωή μου, δεν χρειάζεται να το αναφέρω ξανά, έχω βαρεθεί πλέον και εγώ ο ίδιος. Παραθέτω απλώς την εμπειρία μου και όποιος έχει μάτια βλέπει.

Ανοίγω ένα ενημερωτικό επιστημονικό δελτίο που λαμβάνω κάθε μήνα. Σε τυχαία και γρήγορη περιήγηση ως προς τις τεχνολογικές εξελίξεις στο χώρο της Καρδιολογίας, πέφτω πάνω σε αυτό το απόσπασμα,

(πηγή εδώ)

το οποίο μιλάει για το τι αρχίζει να γίνεται στη Σουηδία, όταν κάποιος συνάνθρωπός μας εγκλωβιστεί στα χιόνια και πάθει πχ ένα καρδιακό επεισόδιο, μια ανακοπή εν προκειμένω και πώς οι "δομές υγείας" φτάνουν σε εκείνον έγκαιρα.

"Κοίτα να δεις πόσο μπροστά πάμε!" σκέφτηκα.

Και επειδή η σκέψη τώρα τελευταία αρχίζει και με κουράζει, σταμάτησα την επιστημονική μου ενημέρωση και περιηγήθηκα στο διαδίκτυο σε τυχαίες πληροφορίες. Φυσικά, πρώτο θέμα ειδήσεων, ο εγκλωβισμός πολλών συνανθρώπων μας στην Αττική Οδό της Αθήνας. Έπεσα πάνω σε συγκεκριμένη είδηση, που ανέφερε ότι ένας άλλος συνάνθρωπός μας έπαθε ένα καρδιακό επεισόδιο ενόσω ήταν εγκλωβισμένος σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και πώς κατόρθωσε να φτάσει στις κοντινότερες "δομές υγείας".

(σημείο εξαιρετικά οικείο όσο έμενα στην Αγία Παρασκευή στην Αθήνα)

Και τότε, άρχισαν πάλι οι σκέψεις.

Αρχικά είπα, "Πόσο πίσω πάμε..."

Μετά σκέφτηκα, όπως εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε τη Σουηδία, έτσι ίσως βλέπει και την Ελλάδα μια πχ αφρικανική χώρα όπως η Ουγκάντα, διαπιστώνοντας ότι καλό είναι να μην είμαστε ισοπεδωτικοί όταν λέμε για το κράτος ότι "τίποτα δεν δουλεύει", "όλα μπάχαλο" κλπ κλπ. Δηλαδή, έχουμε και κάποιον πολιτισμό βρε παιδί μου. Έχουν κατακτηθεί κάποια πράγματα και υπάρχουν κάποιοι θεσμοί. Ναι, οκ. Θα μου πείτε όμως, αυτό που τελικά, είναι με ποιους θέλουμε να συγκρινόμαστε: με μια Σουηδία ή με μια Ουγκάντα; Έχουμε πει πολλάκις, ότι η κάθε κρίση (απόφανση) είναι σύγκριση, άρα να γιατί μετράει με ποιους θέλουμε να συγκρινόμαστε.

Και τέλος, ήρθε η πιο δύσκολη ερώτηση: γιατί μια Σουηδία είναι η Σουηδία και μια Ελλάδα παραμένει μια Ελλάδα όπως τη γνωρίσαμε τουλάχιστον από τα παιδικά μας χρόνια έως τώρα; Γιατί δεν πάμε πιο μπροστά; Υπάχουν εξελίξεις; Υπάρχουν βελτιώσεις; Ή μόνο παραποιήσεις και διαστρεβλώσεις; Γιατί ο Σουηδός να νιώθει ότι υπάρχει το drone γύρω του και ο Έλληνας ότι υπάρχει μόνο alone και κανείς άλλος τριγύρω του στις δύσκολες στιγμές; Είναι θέμα κουλτούρας; Θέμα υποδομών; Θέμα αναβολών; Θέμα διαταραγμένης κοινωνικής συνοχής; Θέμα γονιδίων ίσως; Θέμα παιδείας θα μου πείτε τελικά, όπως πάντα καταλήγουν τέτοιες συζητήσεις και αναζητήσεις. Και για να φτάσουμε λοιπόν, στην καρδιά του ερωτήματος: Ποιος γαμημένος θεσμός και ποιες διεργασίες χτίζουν την παιδεία; Ποιος γεννά την ανάγκη για να αναζητηθεί μια παιδεία; Ποιος προστατεύει την παροχή παιδείας; Ποιος αποφασίζει τι είναι παιδεία; 

Σχετικά με αυτό το ακροτελεύτιο ερώτημα, τού "ποιος αποφασίζει τι είναι παιδεία", έχω να καταθέσω κάτι από προσωπική εμπειρία: βάζουν τα παιδιά μου να δουν παιδικά παραμύθια που κυκλοφορούν ελεύθερα στο youtube και έχουν κάτι εκατομμύρια views, που είναι τόσο τρομακτικά και αντιεκπαιδευτικά, τόσο μη-παιδικά, με μια γλώσσα επικίνδυνη και αντι-παιδαγωγική, που μόνο φόβο μου δημιουργούν ως γονέα. Θα μου πείτε φυσικά, "άλλαξέ το ρε φίλε, μην αφήνεις τα παιδιά σου να τα δουν" και θα σας πω οκ, αυτό είναι μια λύση. Μέχρι να μπει όμως το επόμενο βίντεο που "ισχυρίζεται" ότι είναι παιδικό παραμύθι που αποδεικνύεται όμως, ακόμα πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Θέλω να καταλήξω λοιπόν, ότι ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει ένας θεσμός προστασίας. Δεν γίνεται όλα να αφήνονται σε μια εντελώς ελεύθερη αγορά, σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ο καθένας δηλώνει ό,τι θέλει, κάνει ό,τι θέλει, ερμηνεύει το νόμο όπως θέλει και δεν εμβολιάζεται γιατί πολύ απλά "δεν γουστάρει" χωρίς να έχει ψάξει τα δεδομένα...  

Επειδή λοιπόν, κύριοι, υπάρχουν δυο σχετικά νεαρές κοπέλες που καθημερινώς βιάζονται από την κοινωνία μας (άλλο μεγάλο θέμα των ημερών ο βιασμός κοριτσιών), η μια ακούει στο όνομα ΒΙΟΗΘΙΚΗ και η άλλη στο όνομα ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ, οφείλουμε σαν πολίτες, χρήστες, μέλη αυτού του παγκόσμιου χωριού να μην αδιαφορούμε αν μη τι άλλο για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Οφείλουμε να κάνουμε τις ορθές συγκρίσεις, για να στοχεύσουμε στις ορθότερες κρίσεις. 

Τελειώνοντας αυτόν τον υπερβολικά παραβολοειδή συλλογισμό μου, δεν είναι τυχαίο (νομίζω) ότι η λέξη "κρίση" ενέχει τόσο την έννοια της "απόφανσης" δηλαδή της νοητικής διεργασίας επιλογής μιας απόφασης, όσο και την γιγαντιαία "όξυνση" ενός προβλήματος. Και δείτε, μιλάμε για "όξυνση" τόσο του νου, όσο και ενός προβλήματος. Αυτός με ορθή κρίση, είναι κάποιος "οξύνους". Αντιλαμβάνομαι ότι οι δυο αυτές ερμηνείες συστεγάζονται κάτω από τη λέξη "κρίση" διότι ακριβώς συνδέονται με έναν μηχανισμό που μέσα από την όξυνση ενός προβλήματος, οδηγούμαστε σε όξυνση της νόησής μας και της κριτικής μας ικανότητας, κοινώς, εκπαιδευόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι κάθε φορά. Ίσως, το νόημα της συνύπαρξης αυτών των δυο εννοιών κάτω από την ίδια λέξη να είναι ότι μέσα από κάθε κρίση, ας βγαίνουμε με καθαρότερη κρίση, ώστε να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη κρίση.

Η ορθή κρίση όμως, περνά και από το χέρι μας, κατά πόσον θέλουμε να επιλέγουμε να βλέπουμε την υπερβολικά διαστρεβλωμένη πλευρά της κοινωνίας μας (που ασχολείται ανελειπώς με κορμιά φιδίσια) ή την ιστορικά προδωμένη πλευρά της, που επιλέγει να πορεύεται ίσια.

(Joe Orlando, "Υπερβολική Παραβολοειδής Στήλη")

Πάλαι ποτέ...

 

Με ρωτά ένας νεαρός φοιτητής Ιατρικής: 

-Doctor, how can I be the best doctor?

Και του απαντώ:

- The point is not to be the best, but to do the best, in medicine...

Με αφορμή αυτόν τον σύντομο διάλογο, αντιλαμβάνομαι ότι σχεδόν τα πάντα πλέον σήμερα, γυρίζουν γύρω από τον αστερισμό του Εγώ-καιρω (των καιρών δηλαδή που όλα είναι Εγώ...). Όλα σχεδόν, είναι αυτοπροβολή, αυτοπαρουσίαση... και τελικά καταλήγουν σε αυτομόληση (=οικειοθελή προσχώρηση στο αντίπαλο στρατόπεδο), κοινώς σε αυτόματη παράδοση, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καμία κραυγή (πού είσαι Καζαντζάκη με την Ασκητική σου και πού είστε παίδες της Β' Π/Θ με το Κομμένο σας όνειρο)! Πρόκειται για πολυδιάσπαση της κοινωνίας καθώς εξ-ομοιώνει (και ουσιαστικά εξω-μειώνει) σε μια μόνο μόδα όλους τους παγκοσμιοποιημένους ανθρώπους και δεν πρόκειται για μια σύνθεση αυτής μέσα από τις διαφορετικότητες των εξ ων συνετέθησαν και εδημιουργήθησαν.

Αυτή η διαπίστωση έρχεται ως συνέχεια της εξαγρίωσης της κοινωνίας η οποία επιτελείται εντέχνως και με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια, σε αντιδιαστολή με τις προσπάθειες εξευγενισμού της κοινωνίας που προσπαθούσαν οι πάλαι ποτέ, βιο-παλαισταί. Κάποτε, πηγαίναμε από το Εγώ στο Εμείς, τώρα η διαδρομή είναι αντίστροφη.

Κάποτε σε απέβαλαν από το σχολείο αν δεν ήσουν χτενισμένος. Πλέον, αν δεν είσαι το πρότυπο εκείνο που λες και σε έχει πατήσει τρένο αφού πρώτα επιβίωσες από τον τυφώνα αχτένιστη Κατερίνα (κοινώς το επιμελώς ατημέλητο look), τότε μην πας καλύτερα στο σχολείο να σε δουν.

Αν δεν είσαι hipster δεν είσαι άντρας. 

Αν δεν είσαι ξυρισμένος και αποτριχωμένος πάτω-κορφή, τότε δεν είσαι άντρας.

Αν δεν έχεις 5.783 τατουάζ πάνω και κάτω στο κορμί σου, τότε δεν είσαι άντρας.

Αν δεν έχεις μούσκουλα αλά Σβαρτζενέγκερ και βυζιά αλά Χάλκ Χόγκαν, τότε δεν είσαι άντρας.

Αν δεν έχεις φρύδια αλά Καραμανλή, δεν είσαι γυναίκα μέσα στη μόδα.

Αν δεν έχεις διευθυντική θέση και Personal trainer, δεν είσαι γυναίκα.

Αν δεν έχεις οικιακή βοηθό να σε ξεκουράζει όσο εσύ σερφάρεις στο Instagram, δεν είσαι γυναίκα.

Αν δεν έχεις στείλει το σύζυγό σου με το μωρό στο πάρκο της γειτονιάς, δεν μπορείς να λέγεσαι γυναίκα του σήμερα.

Και για το τέλος: άφησα το μετά... 

Το μετά του Κρούκενμπεργκ και του facebook και το μετά του Μπαμπινιώτη.

Το μετά των υπολοίπων και το μετά το δικό σου.

Το μετά της κοινωνίας και το μετά της επικοινωνίας.

Το μετά ως απλή διαδοχή και εναλλαγή και το μετά ως όνειρο και προσδοκία, 

Το μετά ως στόχευση και ως ευτυχία...

Το μετά ως αντιδιαστολή με το πριν και το τώρα.

Το μετά ως απλή προέκταση του τώρα, σε αντιδιαστολή με το μετά ως βάθος, ως εντρύφηση του ποτέ.

Το μετά ως σίγουρα επερχόμενο σε αντιδιαστολή του μετά ως πάλαι ποτέ και πάντα αναβαλλόμενο.

Ζωή σε μας.

"Πάλαι Ποτέ - Κατερίνα Ζευγαρά"

Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Καρράς

CD: Το ημερολόγιο της Άννας Punk

Το κύκνειο άσμα ενός κύκνου

 

Το κύκνειο άσμα ενός κύκνου...

Απλά υπέροχο!

Υ.Γ.: Αυτά που γίνονται βίωμά μας, κονιορτοποιούνται τελευταία. Πρώτα σβήνει η ζωή και μετά η ζήση (για τους έχοντες πραγματικά ζήσει).

Wherever the art of Medicine is loved...

 

Μεγάλη κουβέντα είπε ο παππούς Ιπποκράτης...

Πόσο αληθινή βγαίνει...

“Wherever the art of Medicine is loved, there is also a love of Humanity. ”

Και πόσοι είναι αυτοί που αναζητούν να δουν αυτήν την τέχνη της Ιατρικής... πληρώνουν αδρά τις νύχτες για ένα εισιτήριο, ποδοπατιούνται, περιμένουν στην ουρά.

Αυτή η τέχνη, κάθε φορά και μια παράσταση. Μόνο όποιος έλαβε μέρος σε μια τέτοια παράσταση μπορεί να καταθέσει και μια κριτική...

Αναδρομική μελέτη 1:Υπερθεματισμός της Γνώσης έναντι της Σοφίας...

Η σημερινή ημέρα έχει τη σημασία της για τους Έλληνες, καθώς κάποια χρόνια πριν οι πρόγονοί μας, είπαν ένα ηχηρό ΟΧΙ και εννοούσαν ΟΧΙ. (Όχι, όπως οι σημερινοί Έλληνες που λένε ΟΧΙ, το οποίο όμως τελικά αποκοιμιέται στην αγκαλιά του ΝΑΙ). Και έτσι για πλάκα βγήκαν έξω στους δρόμους, πήραν τα άρματα και βουρ στα βουνά. Ξεσηκώθηκαν και θυσίασαν τα πάντα. Ξεβολεύτηκαν από τον καναπέ τους χωρίς δεύτερη σκέψη, διότι απλά... δεν είχαν καναπέδες οι άνθρωποι τότε. Κοιμόντουσταν στα ντιβάνια και στα τσιμέντα. Σήμερα, θέλουμε ανατομικό υπέρδιπλο νερόστρωμα και πάλι όλοι έχουν λουμπάγκο και αυχενικό σύνδρομο και οι μισοί είναι παντελώς μπουχέσηδες. Ούτε τα ξύγκια τους δεν μπορούν να ξεκουνήσουν.

Θέλω να σταθώ όμως και σε μια άλλη επέτειο της σημερινής ημερομηνίας, 28 Οκτώβρη πάλι, αλλά του 1871. Είναι η γενέθλεια ημέρα ενός μεγάλου, πολύ μεγάλου ιατρού, του Sir Robert Hutchison. Μια μικρή ματιά για την πορεία του, δείτε εδώ.

Sir Robert Hutchison (1871-1960)

Λίγες μόνο λέξεις του αρκούν για να αντιληφθεί κανείς το μεγαλείο της σκέψης του και το πρωτοπόρο πνεύμα του. Ο άνθρωπος έβλεπε πραγματικά μπροστά. (Αλήθεια, πόσοι τέτοιοι να έχουν απομείνει σήμερα; Και τι να βλέπουν για το άμεσο μέλλον μας...;)

«Από την άγνοια των ορίων, από τον πλεονάζοντα ζήλο για το καινούργιο και την περιφρόνηση για το παλιό, από τον υπερθεματισμό της γνώσης έναντι της σοφίας, της επιστήμης έναντι της τέχνης και της ευφυΐας έναντι της κοινής λογικής, από τον υποβιβασμό τού ασθενή σε περιστατικό και από τη χορήγηση θεραπείας πιο επώδυνης από την ίδια την ασθένεια, Κύριε, σώσε μας.»


Τα είπε όλα περί της σημερινής Ιατρικής ο άνθρωπος. Και γενικά περί σημερινής Ελλάδας.

"Επίδαυρος"

Στίχοι: Ισαάκ Σούσης

Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Ερμηνεία: Γιάννης Κότσιρας

"...κι όμως οι Έλληνες με διώχνουν από 'δω..."

Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον αδελφικό φίλο και συνάδελφο Αλέξανδρο Γ. για τη γνωριμία με τον Sir Robert ! Του είμαι ευγνώμων...

Άρρητα μη λέγε: Νο3 - Υποδείγματα και Υπολείμματα

Θα αναφέρω δυο παραδείγματα που δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν είναι υποδείγματα αξιοπρέπειας ή υπολείμματα αναξιοπρέπειας:

1] Μιας και αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτηση τον Κωνσταντίνο Καβάφη, να θυμηθούμε τις παραινέσεις του μέσα από το ακόλουθο ποίημά του "Όσο μπορείς", και να τις κρίνουμε όχι σε ένα ιδεατό θεωρητικό πλαίσιο ποιητικής εξιδανίκευσης, αλλά στο καθημερινό πλαίσιο της ανθρώπινης σωματικής ανάγκης του ποιητή για ερωτική συνεύρεση και της βασάνου που διήρχετο αυτή η προσωπική του αναζήτηση όταν ήταν αντιμέτωπος με μια εντελώς αντίθετη κοινωνική (και ακολούθως ηθική) επιταγή: τη σύνθλιψη της ομοφυλοφιλίας:

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Το ποίημα αυτό θα μπορούσε να είναι ένα υπόδειγμα ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Θα μπορούσε όμως να είναι και κάτι άλλο: μια εσωτερική προσπάθεια του ίδιου του ποιητή να δαμάσει τον "αμαρτωλό" εαυτό του, μια φωνή της λογικής και της κοινωνικής αιδούς που επιτάσσει η εποχή του. Όταν λέει "εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική" μπορεί να μαστιγώνει τον εαυτό του εκείνη τη στιγμή και να προσπαθεί να σώσει την ψυχή του από τα τελευταία υπολείμματα της δικής του (κοινωνικής) αναξιοπρέπειας ώστε να μην γίνει η ζωή του, φορτική. 

Τελικά, δεν ξέρω λοιπόν, αν αυτό το ποίημα είναι ένα υψίστης έντασης υπόδειγμα ανθρώπινης αξιοπρέπειας που αντιμάχεται την ευτέλεια μιας καθημερινής ανόητης ζωής ή αν είναι ένα εναπομείναν χαμηλής έντασης υπόλειμμα της κεκαθαρμένης αναξιοπρέπειας και του αμαρτωλού εαυτού του ποιητή μετά από εφαρμογή λελογισμένων κοινωνικών μέτρων και σταθμών. Και κάτι ακόμα: αν ζούσε σήμερα ένας τύπος σαν τον Καβάφη, τι θα λέγατε, θα συμμετείχε στα διάφορα Gay Pride;

2] Είναι ένα θεώρημα, του κυρίου Grossman, που είναι κεφαλαιώδους σημασίας στον τομέα των Οικονομικών της Υγείας αλλά και της Υγείας γενικότερα, καθώς θεωρεί ότι γεννιόμαστε με ένα ποσοστό υγείας (είναι το κεφάλαιο υγείας που έχει έκαστος από εμάς κατά τη γέννησή του, όπως καθορίζεται από τα γονίδιά του κατά βάση), το οποίο στην πορεία του χρόνου ενισχύεται από παρεμβάσεις και συμπεριφορές υγείας του ατόμου ή/και της κοινωνίας (όπως πχ οι εμβολιασμοί, οι καλές συμπεριφορές υγείας, η περίθαλψη της υγείας) ή αποσβένει και απαξιώνεται από το ίδιο το άτομο ή/και την κοινωνία στην οποία ζει (πχ κακές συνήθειες όπως κάπνισμα, κακή οδική συμπεριφορά, αλλά και νόμοι που δεν εφαρμόζονται ώστε να αποτραπεί το κάπνισμα ή κακή εκπαίδευση που εφαρμόζεται ως προς την οδική συμπεριφορά κλπ κλπ). Με λίγα λόγια, το υπόδειγμα του Grossman, λέει ότι ξεκινάς από ένα επίπεδο υγείας που καθορίζει μόνο η τύχη και τα γονίδιά σου και μετά αναλόγως τύχης (όπως πχ σε ποια χώρα ζεις, ποιο κόμμα την κυβερνά) αλλά και της δικής σου συμπεριφοράς και lifestyle, προστίθεται ή αφαιρείται τμήμα υγείας και ανολόγως πορεύεται διαγράφοντας τη δική του πορεία υγείας έκαστος, μέχρι το σημείο μηδέν που είναι ο θάνατος. 

Πώς όμως αυτό το υπόδειγμα υγείας, τείνει να γίνει υπόλειμμα υγείας μέσα σε μια κοινωνία άκρως καταναλωτική και αποπροσανατολιστική, που οι περισσότεροι ή για κοινωνικούς λόγους δεν θα έχουν να φάνε, ή πάλι για κοινωνικούς λόγους θα τρώνε ό,τι τους πλασάρει η κάθε εποχή. Δείτε ας πούμε το συγκεκριμένο άρθρο που μιλά για 3 παρεμβάσεις Δημόσιας Υγείας που θα μπορούσαν να σώσουν 94 εκατομμύρια ζωές στα επόμενα 25 χρόνια. Και μετά, ξαναμιλάμε για υποδείγματα και υπολείμματα υγείας.

Ο τρόπος που σου πασπατεύουν τη ζωή

Και αν νομίζετε ότι ο τίτλος αυτής της ανάρτησης έχει σχέση με τον τίτλο της προηγούμενης ανάρτησης... θα έχετε απόλυτο δίκιο!

Διότι, πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκφραστεί η κατάσταση όλων αυτών που:

"Βιάζονται στη ζωή τους";

Σταθείτε στη λέξη "βιά-ζονται": είναι όλοι αυτοί που ασελγούν πάνω στη ζωή τους κάποιοι άλλοι, που τους βιάζουν και τους κάνουν να τρέχουν χωρίς να ξέρουν το λόγο. Και αν βγαίνουν καθημερινές κραυγές από αυτούς τους βιασμούς, δεν είναι φυσικά από κάποιου είδους οργασμό, αλλά από έναν αποθνήσκοντα οργανισμό...

Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα πείτε σε έναν φίλο ή γνωστό που κάτι θέλει να μοιραστεί μαζί σας, ότι "βιάζεστε" και δεν έχετε χρόνο να ασχοληθείτε, αναρωτηθείτε απλά μήπως μια τέτοια δήλωση θα ήταν κατάφωρη ομολογία για το κακό που σας συμβαίνει... Και μετά αποφασίστε αν θα ασχοληθείτε ή όχι με τον φίλο σας.

Αποκαλυπτικό και επί της θεματολογίας χρόνος-βιασμός-αντίληψη πραγματικότητας, βρίσκω το κάτωθι βιντεάκι και το αφιερώνω στους απανταχού Καρδιολόγους συναδέλφους που τώρα ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους.

Επίσης, αποκαλυπτικό και επί της ανάστροφης θεματολογίας αντίληψη πραγματικότητας-βιασμός-χρόνος, βρίσκω την κάτωθι γελοιογραφία και την αφιερώνω στους απανταχού Καθηγητές Καρδιολογίας που τώρα τελειώνουν τη σταυροφορία τους.

Υ.Γ.: Να σημειωθεί ότι ομοίως ήμουν ο πρώτος Στράτος στο σχολείο που είχε pc (ηλεκτρονικό υπολογιστή) και ομοίως έχω πτυχίο Ιστορίας...! Αλλά, η μεγαλύτερη ομοιότητα με τη γελοιογραφία έγκειται στο γεγονός ότι έχω γνωρίσει άπειρους που με έχουν καθίσει σε καρέκλες απέναντί τους για να με ιερο-εξετάσουν και που δεν έχουν πάρει μυρωδιά τι τους λέω... και φυσικά "δεν κάθονται" να ασχοληθούν με τα βαθύτερα νοήματα των όσων τους λέω, γιατί πολύ απλά... βιά-ζονται στη ζωή τους!!!

Ο τρόπος που ψηλαφάς τη ζωή

Συνδυάστε παρακαλώ τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις:

Στην προηγούμενη κάπου γράφαμε:

"στον τρόπο που ψηλαφάς τη ζωή, στο βλέμμα σου απέναντι στην καθημερινότητα",

όταν αναφέραμε για την αποδόμηση της ζωής όπως την είχε περιγράψει ο Ελύτης με την ελιά, το αμπέλι και το καράβι... Ξέχασε να πει όμως ο ποιητής, ότι αυτά δεν φτάνουν για την ανασύνθεσή τους μόνο. Λείπει εκείνη η κόλλα που θα τα συγκρατήσει και θα τα αναδομήσει.

Για αυτήν την κόλλα, έχει μιλήσει πάλι ο παππούς Ιπποκράτης, όταν περιέγραφε το βίωμα των ιατρών:

"Ο μεν γαρ ιητρός ορη τε δεινά, θιγγάνε τε αηδέων, επ' αλλοτριήσι τε ξυμφορήσιν ιδίας καρπούται λύπας"

δηλαδή,

"ο ιατρός βλέπει τα δεινά, αγγίζει αυτά που προκαλούν αηδία, και από τις συμφορές των άλλων εισπράττει κυρίως λύπες".

Ο ιατρός με άλλα λόγια, βλέπει και έρχεται σε επαφή με όλα εκείνα τα αποδομημένα υλικά που συνθέτουν την ανθρώπινη πραγματικότητα. Και έχει δώσει όρκο να τα ανασυνθέσει. Πώς όμως; Έτσι απλά, Χωρίς κόλλα; Χωρίς νόημα...; Το πραγματικό νόημα είναι αυτό που γράψαμε στην προ-προηγούμενη ανάρτηση, ότι "όπου υπάρχει αγάπη για τον άνθρωπο υπάρχει και για την επιστήμη".

Άρα, μια δημιουργική ανασύνθεση των αηδιαστικών αυτών αποδομημένων υλικών, έρχεται μέσα από την Αγάπη, που κάνει στο μυαλό του ιατρού, ένα κατακερματισμένο μέλος του σώματος να εντάσσεται σε μια καθημερινή μελωδία αγάπης και έτσι από ένα ξερό, ψόφιο, αποσαρκωμένο και απομονωμένο κομμάτι σάρκας, να εντάσσεται μέσα από μια διαδικασία πρωτίστως πνευματικής ανασύνθεσης, σε ένα σύνολο όπου όλα τα μέλη, επαναλειτουργούν και συντονίζονται μέσω της Αγάπης.

Και αν η όψη του ιατρού είναι λυπημένη, η αφή του πληγωμένη και η καρδιά του συντρίβεται από όλα αυτά που βλέπει και βιώνει, είναι απλά ότι έχει βάλει όλη του την αγάπη για μια συνεχή προσπάθεια αναδόμησης και επανασύνθεσης της υπόστασης των Άλλων, που μάλλον δεν έμεινε τίποτα για τον εαυτό του για να τον ανασυνθέσει. Οι ιατροί που Αγαπούν τους Άλλους, συνήθως ξεχνούν ή δεν τους περισσεύει να Αγαπούν και τον Εαυτό τους. Οπότε, την επόμενη φορά που θα κρίνετε έναν ανέκφραστο ιατρό, ή έναν ψυχρό ιατρό, αναρωτηθείτε αν του έχει απομείνει καθόλου λίγη κόλλα Αγάπης, να κολλήσει πρώτ' απ' όλα την δική του κατακερματισμένη ζωή και τα δικά του σμπαραλιασμένα όνειρα...

"Breaking of the sword"

Loreena Mckennitt

"You gave your life for all of us

and all humanity..."

Ουκ ενι ιατρικής ειδέναι, όστις μη οίδεν ο τι εστίν άνθρωπος

Η ζωή μου έχει βασιστεί (ασυναίσθητα, και αυτό είναι σίγουρο) στην παρακάτω άποψη του παππού Ιπποκράτη, η οποία ερμηνεύει γιατί Ιατρική μαζί με Κοινωνική Ανθρωπολογία και Ιστορία... διότι στο επίκεντρο της αναζήτησης όλων αυτών ήταν, είναι, και θα παραμένει, φυσικά ο Άνθρωπος.

"είναι αδύνατον να ξέρει την Ιατρική αυτός που δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ο Άνθρωπος"

Και δεν μένει μόνο ο παππούς Ιπποκράτης στο θέμα του "να γνωρίζει κανείς", αλλά έχει πάει ακόμα πιο βαθιά, ως συνέχεια του προηγούμενου και έχει πει:

"ην γαρ παρή φιλανθρωπίη, πάρεστι και φιλοτεχνίη", 

δηλαδή,

"Γιατί εκεί που υπάρχει αγάπη για τον Άνθρωπο, υπάρχει Αγάπη και για την επιστήμη"

Η ζωή μου έχει επίσης βασιστεί στον ορισμό της λέξης Άνθρωπος και στην έλλογη υπόστασή της, ως ένα βήμα ακόμα πιο βαθύ, όπως εξάλλου πολύ εύστοχα έχει καταθέσει ο Πλάτων

"Άνθρωπος αυτός που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει"

Συνδυάστε τώρα τα παραπάνω και θα διαπιστώσετε ότι δεν γίνεται να ξέρει την ιατρικήν κάποιος ο οποίος δεν ξέρει τον άνθρωπο και μάλιστα κάποιος ο οποίος δεν αγαπά τον Άνθρωπο και δεν ξέρει να κρίνει όλα όσα βλέπει τριγύρω του...

Άρα, συνολικά...

Καταλαβαίνεις την Επιστήμη σου μόνο όταν την Αγαπάς.

Και Αγαπάς την Επιστήμη σου μόνο όταν Αγαπάς τον Άνθρωπο.

Και Αγαπάς τον Άνθρωπο μόνο όταν θέλεις να τον Καταλάβεις πραγματικά...

Η Γνώση ξεκινά με την κατεδάφιση της ψευδαίσθησης...

Περιγράφω δυο περιστατικά: 


Πρώτο: 

Στο σαλόνι προ του γραφείου ενός Διοικητή ενός Δημόσιου Νοσοκομείου, περιμένουν τρεις ειδικοί ιατροί, (δυο διευθυντές κλινικών και ένα επικουρικός ιατρός) για να ζητήσουν την παρέμβαση του Διοικητή για σοβαρά θέματα λειτουργίας των αντίστοιχων κλινικών. Και ξαφνικά μπαίνει μέσα ένας μεσήλικας γκριζομάλλης γύρω στα 40-45, στην πένα. Βιαστικός όμως και μετά από μια ξερή καλημέρα σε γραμματείς και φαρισσαίους, ε….. γραμματείς και ιατρούς ήθελα να πω, κατευθύνεται προς το γραφείο του. Η μια ιατρός, με τίτλο μάλιστα Δ/ντριας Ιατρικής Υπηρεσίας, λέει πολύ ευγενικά στον κύριο Διοικητή, «πρέπει να μας δείτε οπωσδήποτε για 1 λεπτό» και εκείνος χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του προς την ιατρό, φωνάζει ξεμακραίνοντας «ούτε μισό λεπτό, δυστυχώς…». Οι ιατροί μένουν και κοιτιώνται μεταξύ τους και ο τζόβενος Διοικητής εκπέμπει παντού στην ατμόσφαιρά: «σας έχω γραμμένους όλους σας, γιατρουδάκια… με έχετε ζαλίσει με τα μικροπροβληματάκια σας, όταν εγώ ασχολούμε με πραγματικές μπίζνες…». Ο κύριος αυτός, ακούει στο όνομα Διοικητής Νοσοκομείου ή Μάνατζερ Νοσοκομείου ή Γνώστης Οικονομικών της Υγείας και της Διοίκησης Υπηρεσιών Υγείας… Όλα αυτά μαζί και επί της ουσίας τίποτα από αυτά (όπως συνήθως γίνεται στις μέρες μας). Θα σταθώ (ως Κοινωνικός Ανθρωπολόγος) σε ένα μόνο σημείο, διότι, ως Ιατρός (και μάλιστα ως ο τρίτος ιατρός, ο Επικουρικός), είχα σταθεί μπροστά στη σκηνή αυτή: ένας τύπος «γαμάω και δέρνω», αντικρύζει υποτιμητικά Διευθυντές Ιατρούς και συμπεριφέρεται σε αυτούς σαν να είναι «οι φτωχοί συγγενείς»… Αναρωτιέμαι πόσες μέρες έχει ξενυχτήσει στη ζωή του αυτός ο κύριος, όχι για να ασχοληθεί με το «γαμάω και δέρνω», αλλά για να ασχοληθεί με όλους αυτούς που ίσως έχουν πονέσει στη ζωή τους μετά το «γαμάω και δέρνω» που τους πρόσφεραν κάποιοι άλλοι… 



Δεύτερο: 

Μεταπτυχιακός φοιτητής, 15:10 μμ, μόλις έχει τελειώσει από τη δουλειά του, έχει διασχίσει σφαίρα σχεδόν όλη την Κηφισσίας και έχει μόλις καθίσει σε ένα από τα τελευταία έδρανα της σχολής, αφού πρώτα τσάκισε στο διάδρομο πριν μπει στην αίθουσα, στα πεταχτά, μια μπάρα δημητριακών πεπεισμένος ότι και τα δημητριακά αλλά και η ενέργεια που υπόσχονται, είναι αληθινά και όχι πλαστά ή πλαστικά... Ανοίγει στο έδρανο το laptop του για να ελέγξει τα μέιλ του και να κατεβάσει αρχεία σχετικά με άλλα μαθήματα της σχολής και φυσικά έχει και το κινητό πάνω στο έδρανο καθώς του έρχονται βροχή τα μηνύματα στο κινητό και στο viber, διότι η ζωή τρέχει… Μπαίνει η καθηγήτρια, (μάθημα: «Οικονομικά της Υγείας»), και φυσικά συνεχίζει να γίνεται οχλαγωγή, κλασσικά εικονογραφημένα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Εκείνη, περπατά σιγά σιγά άσκοπα προς το τέλος της αίθουσας. Έτσι, ξαφνικά, απευθύνεται στον συγκεκριμένο φοιτητή ο οποίος είναι απορροφημένος στα μείλ του: 

- Κλείστε παρακαλώ τον υπολογιστή σας και βάλτε τον στην τσάντα σας. Μαζί και το κινητό σας.

Ο φοιτητής της απαντά απορημένος:

- Αλήθεια να κλείσω τον υπολογιστή; Το εργαλείο που μας συνδέει με τη γνώση σήμερα; 
- Ναι, να το κλείσετε και μάλιστα αμέσως σας παρακαλώ! 
- Πραγματικά το εννοείται, να κλείσω το βασικό εργαλείο της γνώσης, σήμερα που απαιτείται σε κάθε πανεπιστημιακή σχολή; Ξαναρωτά ο φοιτητής. 
- Ναι, σας παρακαλώ και χωρίς άλλη κουβέντα, βάλτε τον υπολογιστή και το κινητό σας μέσα, και αυτό ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους, (και απευθύνεται τότε προς όλη την τάξη), βάλτε όλοι τα κινητά σας μέσα στην τσάντα σας για να ξεκινήσουμε!! 
- Συγνώμη, λέει ο φοιτητής, αλλά πραγματικά θα ήθελα να μας εξηγήσετε το λόγο που επιμένετε τόσο, θα είχε ενδιαφέρον (ανθρωπολογικό, εννοούσε ο φοιτητής) να σας ακούσουμε… 

Τα επιχειρήματα της συγκεκριμένης καθηγήτριας ήταν τόσο αστεία… κάτι ψέλλισε ότι αναγκάζεται να συμβιβαστεί σε έναν παραδοσιακό τρόπο διδασκαλίας, κάτι ψέλλισε επίσης για διάσπαση προσοχής όταν έχουμε ανοιχτά τα κινητά, κάτι ακόμα είπε, ότι από το 1983 που έχει γυρίσει στην Ελλάδα από την Αμερική όπου είχε πάει για σπουδές Οικονομικών της Υγείας, δεν έχουν αλλάξει τα δεδομένα στην εκπαίδευση και τέλος, κάτι ανέφερε για την ανάρμοστη συμπεριφορά του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού σε ένα νοσοκομείο των Αθηνών όταν νοσηλευόταν ο σύζυγός της με καρκίνο του πνεύμονα… Αφού, ο συγκεκριμένος φοιτητής ξαναπήρε το λόγο και προσπάθησε να της πει ότι παραλογίζεται, αυτή άρχισε να φουντώνει και να μπερδεύει και άλλο μνήμες, λέξεις και (αφ)ορισμούς… Ο φοιτητής, δεν έδωσε συνέχεια στη συζήτηση. Δεν είχε νόημα εξάλλου. Αφού ξεκίνησε το μάθημα λοιπόν, μια φοιτήτρια ζήτησε το λόγο να σχολιάσει κάτι που είπε η καθηγήτρια και άρχισε να αναφέρει: «και εμένα όταν η μητέρα μου πέθαινε και νοσηλευόταν σε νοσοκομείο…» και εκεί ακριβώς τη διέκοψε η καθηγήτρια που λίγα λεπτά πριν είχε πει σε όλους τους φοιτητές (οι οποίοι άλλη όρεξη δεν είχαν για να ακούσουν) για τον δικό της σύζυγο και τη δικής της περιπέτεια στα ελληνικά νοσοκομεία… και της είπε απότομα και κοφτά: «όχι, τώρα, σας παρακαλώ, εντάξει;». Χωρίς να καταλάβει κανείς τι έγινε, η καθηγήτρια συνέχισε το μάθημά της, γειώνοντας κυριολεκτικά την μεταπτυχιακή φοιτήτηρια, (μητέρα ούσα και αυτή), η οποία τόλμησε να μιλήσει και να εκτεθεί στο κοινό για μια ευαίσθητη πλευρά του ψυχικού της κόσμου και μια εμπειρία που αφορούσε το θάνατο της δικής της μητέρας… 

Ο πρώτος φοιτητής, μην αντέχοντας άλλο παραλογισμό, σηκώθηκε αθόρυβα, πήρε τα πράγματά του, βεβαιώθηκε ότι ο υπολογιστής του και το κινητό του είναι (απ)ασφαλισμένα βαθιά μέσα στην τσάντα του και σηκώθηκε και έφυγε από την αίθουσα… Όχι, ως ένδειξη διαμαρτυρίας ή ως ένδειξη κριτικής στάσης. Πλέον αυτά τα είχε ξεπεράσει προ πολλού. Αλλά ως άρνηση να χάνει και άλλο από το χρόνο του.... Πλέον, έχει πειστεί ότι είναι τόσα πολλά αυτά που τον περιμένουν εκεί έξω και δεν μπορεί να χάνει το χρόνο του για ανίατες περιπτώσεις…



Αυτά τα δυο παραδείγματα, θα μπορούσε να μείνουν στα αδήλωτα, αν δεν τύχαινε το ίδιο βράδυ να διαβάσει ο συγκεκριμένος μεταπτυχιακός φοιτητής το παρακάτω απόσπασμα… 

«Ένα άλλο παράδειγμα της διαφοράς ανάμεσα στους δυο αυτούς τρόπους ζωής, την αυθεντική ύπαρξη δηλαδή ή την κατοχή και κτήση, είναι η άσκηση εξουσίας. Το κρίσιμο σημείο έγκειται στη διαφορά ανάμεσα στο να έχει κάποιος εξουσία και στο να είναι εξουσία. […] Το αν θα κατανοήσουμε την εξουσία και στους δυο αυτούς τρόπους ζωής εξαρτάται επιπλέον από το κατά πόσο θα αναγνωρίσουμε ότι η «εξουσία» είναι ένας πολύ ευρύς όρος με δυο εντελώς διαφορετικές σημασίες: μπορεί να είναι είτε «λογική» είτε «παράλογη» εξουσία. Η λογική εξουσία βασίζεται στην αρμοδιότητα και βοηθά τον άνθρωπο που στηρίζεται επάνω της να αναπτυχθεί. Η παράλογη εξουσία βασίζεται στη δύναμη και ο ρόλος της είναι η εκμετάλλευση του ατόμου το οποίο υπάγεται σε αυτήν. 

Στις πιο πρωτόγονες κοινωνίες, λόγου χάριν στους κυνηγούς και στους τροφοσυλλέκτες, η εξουσία ασκούνταν από τον άνθρωπο ο οποίος αναγνωριζόταν κατά γενική αποδοχή ως ικανός για αυτή την αρμοδιότητα. Οι ιδιότητες που επιβεβαίωναν τη συγκεκριμένη ικανότητα εξαρτιόνταν σε κάθε περίπτωση από τις εκάστοτε ειδικές συνθήκες, αν και γενικά θα λέγαμε ότι συμπεριλάμβαναν σίγουρα την πείρα, τη σοφία, τη γενναιοδωρία, την επιδεξιότητα, το παράστημα, το θάρρος. Όταν οι ιδιότητες επάνω στις οποίες έχει βασιστεί η εξουσία εξαφανίζονται ή εξασθενούν, τότε και η ίδια η εξουσία παίρνει τέλος. 

Το να είναι κάποιος εξουσία δεν βασίζεται αποκλειστικά στην ικανότητά του να εκπληρώνει κάποιεις συγκεκριμένες κοινωνικές λειτουργίες, αλλά βασίζεται εξίσου στην ίδια την ουσία μιας προσωπικότητας η οποία έχει κατακτήσει έναν υψηλό βαθμό ανάπτυξης και ολοκλήρωσης. Τέτοιου είδους άτομα ακτινοβολούν εξουσία και δεν χρειάζεται να δώσουν διαταγές, να απειλήσουν ή να δωροδοκήσουν. Είναι άτομα εξαιρετικά ανεπτυγμένα, τα οποία καταδεικνύουν με την ίδια τους την ύπαρξη –και όχι κατά κύριο λόγο με αυτά που λένε ή που κάνουν- τι μπορούν να γίνουν τα ανθρώπινα όντα. Οι Μεγάλοι Δάσκαλοι Ζωής ήταν εξουσία κατά τον τρόπο αυτόν και, σε έναν χαμηλότερο βαθμό τελειότητας, τέτοια άτομα μπορούν να βρεθούν σε όλα τα μορφωτικά επίπεδα και μέσα στους πιο διαφορετικούς πολιτισμούς. (Το εκπαιδευτικό πρόβλημα περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον άξονα. Αν οι γονείς ήταν και οι ίδιοι πιο ανεπτυγμένοι και περιορίζονταν στο δικό τους επίκεντρο, τότε η αντίθεση ανάμεσα σε μια αυταρχική και σε μια αντιαυταρχική εκπαίδευση μόλις και μετά βίας θα μπορούσε να υπάρχει. Έχοντας ανάγκη μια τέτοια εξουσία, που δεν την έχει κάποιος αλλά είναι, το παιδί ανταποκρίνεται απέναντί της με μεγάλη προθυμία. Από την άλλη, το παιδί αντιδρά εναντίον της πίεσης ή της παραμέλησης ή και του υπερβολικού βομβαρδισμού από γνώσεις, όταν μάλιστα προέρχεται από ανθρώπους, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους δείχνουν ότι αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν κάνει την προσπάθεια την οποία περιμένουν από το παδί.) 

Με τη διαμόρφωση των κοινωνιών, οι οποίες βασίζονται σε μια ιεραρχημένη τάξη και είναι πολύ πιο μεγάλες και πολύ πιο περίπλοκες από εκείνες των κυνηγών και των τροφοσυλλεκτών, η εξουσία που στηριζόταν στην ικανότητα και στην αρμοδιότητα αντικαθίσταται από την εξουσία που στηρίζεται στην κοινωνική θέση. Αυτό από μόνο του δεν σημαίνει πως η υπάρχουσα εξουσία είναι απαραίτητα ανίκανη ή αναρμόδια. Σημαίνει όμως ότι πλέον η ικανότητα δεν αποτελεί ένα από τα ουσιαστικά στοιχεία της εξουσίας. Είτε έχουμε να κάνουμε με τη μοναρχία – όπου η εναλλαγή των γονιδίων κρίνει τις ικανότητες- είτε για έναν αδίστακτο εγκληματία που πετυχαίνει να ανεβεί στην εξουσία μέσω δολοφονιών ή απάτης, ή ακόμη, όπως είναι και πιο συχνό στη σύγχρονη δημοκρατία μας, για ηγέτες που εκλέγονται με κριτήριο τη φωτογένειά τους ή την ποσότητα των χρημάτων τα οποία σπαταλούν για την εκλογή τους, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορεί ακόμη και να μην υπάρχει καμία πολύτως σχέση ανάμεσα στην ικανότητα και στην εξουσία.

Υπάρχουν όμως σοβαρά προβλήματα ακόμη και στις περιπτώσεις όπου η εξουσία εγκαθιδρύεται στη βάση μιας κάποιας ικανότητας: ένας ηγέτης μπορεί να είναι ικανός σε ένα πεδίο, αλλά ανίκανος σε κάποιο άλλο, λόγου χάριν, να είναι ικανός για να σχεδιάσε έναν πόλεμο, αλλά ανίκανος για τον καιρό της ειρήνης, ή ακόμη, ένας ηγέτης, ο οποίος είναι έντιμος και θαρραλέος στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του, αλλά χάνει αυτές του τις ιδιίτητες μεθυσμένος από τη δύναμη που έχει αποκτήσει. Είναι ακόμη η παρχωημένη ηλικία ή τα προβλήματα υγείας που μπορούν να οδηγήσουν σε παρακμή. Τελικά, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μα ςότι είναι πολύ πιο εύκολο για τα μέλη μιας μικρής φυλής να κρίνουν τη συμπεριφορά ενός ηγέτη, απ’ ό,τι είναι για τα εκατομμύρια των ανθρώπων στο δικό μας κοινωνικό σύστημα, που δεν γνωρίζουν τον υποψήφιο παρά μόνο μέσα από την τεχνητή εικόνα του, την πλασμένη από τους ειδικούς των δημοσίων σχέσεων. 

Όποιες και αν είναι οι αιτίες της απώλειας των προϋποθέσεων για τη διαμόρφωση ικανοτήτων εξουσίας, είναι γεγονός πως στις μεγαλύτερες και περισσότερο ιεραρχικά οργανωμένες κοινωνίες, εμφανίζεται η διαδικασία αλλοτρίωσης της εξουσίας. Η πραγματική ή η υποτιθέμενη αρχική ικανότητα προβάλλεται τώρα στη στολή ή στον τίτλο της εξουσιαστικής αρχής. Και αν η εξουσιαστική αρχή φορά την κατάλληλη στολή ή έχει τον κατάλληλο τίτλο, τότε αυτό το εξωτερικό σημάδι ικανότητας υποκαθιστά την αυθεντική ικανότητα και τις ιδιότητες που σχετίζονται μαζί της. Ο βασιλιάς […] μπορεί να είναι ανόητος, διεστραμμένος, κακός, με άλλα λόγια παντελώς ανίκανος να είναι εξουσία, κι όμως έχει εξουσία. Για όσο φέρει τον τίτλο, υποτίθεται γενικά πως έχει τις ανάλογες ικανότητες. Ακόμη και όταν ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, όλοι πιστεύουν ότι φορά όμορφα ρούχα. 

Το γεγονός πως οι άνθρωποι εκλαμβάνουν τις στολές και τους τίτλους ως πραγματικές αποδείξεις της ικανότητας για εξουσία, δεν είναι κάτι που απλώς συμβαίνει από μόνο του. Εκείνοι οι οποίοι κατέχουν αυτά τα σύμβολα εξουσίας, όπως και εκείνοι που επωφελούνται από αυτά, πρέπει να φροντίσουν να αμβλύνουν τη λογική, δηλαδή την κριτική σκέψη όσων υπόκεινται στην εξουσία τους ώστε να τους κάνουν να πιστέψουν αυτή την πλαστή πραγματικότητα. Και όλοι μας, αν το καλοσκεφτούμε, γνωρίζουμε τους μηχανισμούς της προπαγάνδας, τις μεθόδους με τις οποίες καταστρέφεται η κριτική σκέψη και πώς ο ανθρώπινος νους αποχαυνώνεται με στερεότυπα, πώς ακόμη οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τον λόγο επειδή έγιναν εξαρτημένοι από άλλους και απώλεσαν την ικανότητα να εμπιστεύονται τα μάτια τους και την κρίση του. Η πλαστή πραγματικότητα, στην οποία πιστεύουν, πλέον τους τυφλώνει απέναντι στην αληθινή πραγματικότητα. 

[…] Η κατανόησή μας επάνω στην ποιότητα της γνώσης μπορεί να γίνει βαθύτερη μέσα από την επαφή με στοχαστές, όπως ο Βούδας, οι Εβραίοι προφήτες, ο Ιησούς, ο Μάιστερ Έκχαρτ, ο Σίγκμουντ Φρόιντι και ο Καρλ Μαρξ. Σύμφωνα με τη δική τους κοσμοθεωρία, η γνώση αρχίζει με τη συνειδητοποίηση του πόσο απατηλές είναι οι κοινές μας αντιλήψεις, υπό την έννοια ότι η δική μας εικόνα για τη φυσική πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στο «όντως πραγματικό». Από αυτήν κυρίως την άποψη, ο περισσότεροι άνρθωποι είναι κατά το ήμισυ ξύπνιοι και κατά το ήμισυ ζουν μέσα σε ένα όνειρο, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τα περισσότερα από όσα θεωρούν αληθινά και αυτονόητα δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, η οποία οφείλεται στην επιρροή της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν. Η γνώση επομένως ξεκινά με την κατεδάφιση της ψευδαίσθησης, με την απαλλαγή από αυτήν. Γνώση σημαίνει να διαπερνάς την επιφάνεια για να φτάνεις στις ρίζες και να συλλαμβάνεις τις αιτίες. Γνώση σημαίνει να βλέπεις τη γυμνή πραγματικότητα. Γνώση δεν σημαίνει πως κατέχεις την αλήθεια, αλλά πως μπορείς να διαπερνάς την επιφάνεια και να προσπαθείς δραστήρια και με κριτική σκέψη να πλησιάζεις όσο πιο κοντά στην αλήθεια μπορείς.» 


(απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο «Να έχεις ή Να είσαι» του ανεπανάληπτου και βαθυστόχαστου Erich Fromm, των εξαιρετικών εκδόσεων ΔΙΟΠΤΡΑ και της σπουδαίας μετάφρασης της Ουρανίας Τουτουντζή, 2016, σελ. 66-71, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Υ.Γ.: Το γεγονός ότι τα δυο περιγραφέντα συμβάντα, αφορούν άτομα που ασχολούνται με τα Οικονομικά της Υγείας, το αφήνω ασχολίαστο... Ελπίζω και εσείς.