Η τέλεια χώρα;

Ελλάδα... η χώρα του άφθονου ήλιου, της θερμότητας, της φιλοξενίας, του χαμόγελου, της ελιάς, της φέτας, των θαλασσών με τις γαλάζιες σημαίες, της πρώτης-φοράς-Αριστερά, του κρασιού, του αμπελιού κλπ κλπ...

Μπα...

Ελλάδα... άθλια χώρα. Αποστηματοποιημένη. Για αυτό και αποστασιοποιημένη από τη συγχρονία της. Οι εξελίξεις τρέχουν δίπλα της και εκείνη βόσκει αγελάδες (ένεκα τυριού-φέτας ντε είπαμε...!). Το πρόβλημα είναι πως όταν κάποιος βρίσκεται σε απόλυτη σήψη, (κοινώς σε σηπτικό σοκ για τους ιατρούς), δεν αντιλαμβάνεται τι του συμβαίνει. Έτσι, η ζωή περνά από δίπλα του και φεύγει, αν δεν παρέμβουν οι ειδήμονες...

Γιατί να μένει κανείς λοιπόν σε αυτή τη χώρα;

Πρώτον: έξω τα πράγματα δεν είναι ιδανικά, οφείλει κανείς να κάνει πολλές υποχωρήσεις απέναντι στο σύστημα για να του τα ανταποδώσει κατόπιν το σύστημα σε παροχές και ευκαιρίες...

Δεύτερον: αν έφευγαν όλοι από τούτη τη χώρα, πώς θα βγαίναν τραγουδάρες όπως αυτή;

"Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Χρήστος Θηβαίος

Λίγοι μπρος στη φωνή του...

Είναι ένα σύστημα στη φύση και στη βιολογία που συμπαθώ πολύ! Είναι το λεγόμενο "συμπαθητικό" σύστημα, ως τμήμα του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος (το άλλο τμήμα του είναι το "παρασυμπαθητικό" σύστημα), που υπάρχει σε όλα τα ζωντανά που διατηρούν ένα κεντρικό νευρικό σύστημα.

Αυτό το σύστημα, έχει μια βασική λειτουργία και εξυπηρετεί μια αξεπέραστη ανάγκη: την επιβίωση. Το κάνει όμως, μέσα από δυο προτεινόμενους μηχανισμούς: είτε μέσω της φυγής είτε μέσω της σύγκρουσης, και για αυτό ονομάζεται "flight or fight response". Δηλαδή, όταν ενεργοποιείται αυτό το σύστημα, ανεβαίνει τόσο πολύ η αδρεναλίνη, που είτε θα γίνεις μπουχός και θα το σκάσεις (όπου φύγει-φύγει) είτε θα μείνεις και θα παλέψεις, θα τα δώσεις όλα, θα διεκδικήσεις τη ζωή σου.

Είναι εντυπωσιακό να αναλογιστεί κανείς ότι αυτό το σύστημα, θεωρείται από τους βιολόγους "πρωτόγονο" εννοώντας ότι ανήκει στα πρώιμα στάδια ανάπτυξης του νευρικού συστήματος στους ζωντανούς οργανισμούς (εξου και "φυτικό" σύστημα). Είναι όμως ακόμα πιο εντυπωσιακό, να αφουγκραστούμε την Κοινωνική Ανθρωπολογία που αρνείται το διαχωρισμό των κοινωνιών σε "πρωτόγονες" και "προηγμένες", εννοώντας ότι αυτός ο διαχωρισμός επιβλήθηκε από τους δυτικούς ανθρωπολόγους εις βάρος των μη δυτικών κοινωνιών. Αν λοιπόν, η Ανθρωπολογία έχει δίκιο, τότε δεν νοείται η έννοια του πρωτόγονου.

Είναι πράγματι έτσι και με τη Βιολογία; Σήμερα, η προοδευμένη και εξελιγμένη κοινωνία μας, σε ένα επικίνδυνο εξωτερικό ερέθισμα που απειλεί την επιβίωσή μας, νομίζω επιμένει να δίνει τις ίδιες δυνατότητες με αυτές που η "πρωτόγονη" φύση μας, προτείνει: δηλαδή, το δρόμο της φυγής ή της μάχης... Όταν συζητώ με νέους ανθρώπους της σημερινής Ελλάδας για το πώς θα αλλάξει η κατάστασή μας, όλοι μου υποδεικνύουν έναν δρόμο, αυτόν της φυγής σε άλλη γη σ' άλλα μέρη! Και όταν τους μιλώ για έναν ακόμα δρόμο, αυτόν της παραμονής στο δικό μας πατρογονικό έδαφος και της μάχης εναντίον του εχθρού (όποιος και αν είναι αυτός), όλοι με θεωρούν... ανεδαφικό! Όταν τους μιλώ για αλλαγή εντός συνόρων, υποδεικνύοντας κατά βάση μια γενικότερη αλλαγή εντός μας, αυτοί κωφεύουν και νομίζουν ότι τους λέω κάτι μη πραγματικό...

Τι να εξηγήσω όμως σε όλους αυτούς τους καλούς -αλλά, λίγους- φίλους; Ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, όπως από τόσο παλιά η φύση μάς προτείνει; Ότι η ίδια η ζωή και η βιολογία είναι μια διαρκής μάχη; Ότι δεν γίνεται χωρίς γραντζουνιά η ζωή μας; Ή μήπως να τους εξηγήσω ότι αυτό που λέμε εξέλιξη, εμείς οι δυτικοί, ισοδυναμεί τελικά με το να επιλέγουμε το δρόμο της φυγής και της προστασίας σε άλλα, έτοιμα, συστήματα για τα οποία δεν κοπιάσαμε καθόλου να δημιουργηθούν;

Τελικά, σημασία έχει να βρίσκεις κάτι έτοιμο ή να δημιουργείς κάτι νέο;

Ξέρετε όμως τί με απασχολεί περισσότερο; Ότι, αυτές οι σκέψεις, φαντάζουν τόσο ρηχές στα μάτια κάποιων, όταν στα δικά μου μάτια, έχουν τόσο βάθος... Δεν μπορεί λοιπόν, κάποιος από όλους μας βλέπει τα πράγματα ανάποδα απ' ό,τι πραγματικά είναι...

Και με απασχολεί κάτι ακόμα: ότι κανείς -ή λίγοι- νοιώθουν ποιος είναι ο καημός του άλλου, του γείτονα, του συναδέλφου και του συνανθρώπου... Και ότι όταν υπάρχει κίνδυνος και εξωτερικός εχθρός, κανείς -ή λίγοι- δεν λέει να βάλουμε πλάτες και να παλέψουμε.

Τελικά, η εξέλιξης της σημερινής δυτικής κοινωνίας, είναι να γεννιόμαστε μαχητές και να καταλήγουμε φυγάδες;

Η απάντηση μου προκαλεί ένα χαμόγελο βαθύ, γλυκό μα πικραμένο... επειδή κανείς δεν ένοιωσε ποιος είναι ο καημός του...και επειδή όλοι αυτοί που στέκονται και μιλούν τη γλώσσα του "ρεαλισμού" και της "πραγματικότητας" είναι λίγοι να αντιληφθούν τα μεγάλα φυσικά φαινόμενα όπως αυτό της μάχης ή της φυγής...

"Άτι θαλασσί"

Στίχοι, Μουσική: Ζερβουδάκης Δημήτρης

Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος

Τηλεκοντρόλ!

Ήδη σε κάποιες περιοχές της χώρας έχει ξεκινήσει η πανδημία... Στην Αττική οσονούπω!

Αυτό που συνειδητοποιώ είναι η μεγάλη εξάρτηση, η πραγματική εξάρτηση, από το χαζοκούτι... Αυτοί που δεν έχουν σκάσει ακόμα το 30άρι ή 40άρι (σε ευρώ πάντα μιλάμε), τους βλέπεις να έχουν μια ταραχή στο βλέμμα, έναν τρόμο στα ακροδάκτυλά τους... καθώς δεν δουλεύει πλέον το τηλεκοντρόλ... η δύναμή τους, δηλαδή η ικανότητά τους να ελέγχουν (control) τα πράγματα από μακριά (τηλε), εξανεμίζεται...

Και όλο το θέμα είναι για να αλλάξουμε εποχή! Οι υποστηρικτές του διατάζουν να προμηθευτούμε τον ψηφιακό δέκτη και να τον ενσωματώσουμε στην αναλογική τ(ηλε)ο(ρα)σίτσα (και μάλιστα μας το παρουσιάζουν σαν μια πράξη ανάλογη με εκείνες του αείμνηστου εθνικού ευεργέτη Τοσίτσα), αλλά εγώ νομίζω ότι πρόκειται για μια πιο βαθιά διαμάχη: δεν είναι το δίπολο ψηφιακή-αναλογική ζωή, αλλά νομίζω το δίπολο δέκτης-δράστης! Και δεν εννοώ τον δράστη κακουργημάτων, αλλά των απο-δράστη ευεργημάτων! Ξαναεξηγούμαι: αν μας παρουσιάζον τέτοιες κινήσεις σαν ευεργετήματα για να μας πάνε μπροστά, εγώ λέω ότι το κάνουν για να μας πάνε μπροστά στο... ικρίωμα!

Επιθυμούν την περαιτέρω αποβλάκωσή μας. Την πλήρη αποχαύνωσή μας. Την τελειωτική λοβοτομή μας. Και όλα αυτά; Με τον εκ του μακρόθεν έλεγχο (τηλε-κοντρόλ)! Με το να δημιουργούν ό,τι σκηνές θέλουν στα μάτια μας μπροστά... και να μας τις προβάλλουν σαν αληθινές... Τις δικές τους ψεύτικες στιγμές, σαν τις δικές μας αληθινές... Δεν είναι άδικη αυτή η συνδιαλλαγή και ανισόρροπη; Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να μοιραζόμαστε τις εικόνες και τις ιστορίες που μόνοι μας φτιάξαμε... και να εμπνέουμε με αυτές τους υπόλοιπους... Τελικά, τι υπάρχει στα μάτια μας μπροστά όταν χαζεύουμε την τηλε-όραση;

"Στα μάτια σου μπροστά"

Στίχοι, Μουσική: Μιχαέλα Κυργιαφίνη

Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος

... και τραγουδώ τις ιστορίες που μόνος μου τις έφτιαξα...

Με όλον αυτόν τον πυρετό με τη νέα-ψηφιακή τηλεόραση και την αγωνία κανείς να μην μείνει εκτός ψηφιακής εποχής (όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, κανείς να μην κατηγορηθεί ότι δεν είναι ψηφίο, ή πιο απλά, νούμερο!), μου ήρθε στο νου μια έκθεση ενός μικρού μαθητή:

Θέε μου κάνε με τηλεόραση!

"Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ! Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το επίκεντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να είμαι το επίκεντρο της προσοχής που έχει η τηλεόραση όταν λειτουργεί. 

Όταν είμαι τηλεόραση, θα 'χω την παρέα του πατέρα μου, όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος... 

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι στεναχωρημένη και λυπημένη, αντί να με αγνοεί...

Θέλω τα αδέρφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου...

Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη πότε πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα...

Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους...

Θέε μου, δεν ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"

Τη δασκάλα που τη διάβασε, καθώς βαθμολογούσε, την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε "τι συμβαίνει"; 

Αυτή απάντησε: "διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου".

Ο σύζυγος είπε: "το καημένο το παιδί, τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί;!"

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: "αυτή η έκθεση είναι του γιου μας"!

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια, από το περιοδικό "Όσιος Νικάνωρ" της Ιεράς Μητρόπολης Γρεβενών, Ιούνιος 2011)

Η αλήθεια είναι ότι μερικοί του ευρύτερου χώρου της Εκκλησίας (παραλίγο να πω... του ευρύτερου χώρου του ΠΑΣΟΚ!), κάνουν μερικές φορές και σωστά πράγματα!!

Ξέρετε τι συμπεραίνω τελικά; Είτε από κοντά είτε μακρυά, κάποιοι θα επιθυμούν με πολλούς τρόπους να ψηφ(ι)ο-ποιήσουν τη ζωή μας... είναι εξάλλου οι ίδιοι που μας ζητούν (να κάνουν) τη (ζωή) ψήφο... και τελικά ψόφο...  Εσείς, όμως, α-ψηφίστε τους, δηλαδή ούτε να τους φοβάστε, ούτε να τους ξαναψηφίσετε... 

Η ζωή, δεν είναι ψηφία, αλλά αξία... Η ζωή δεν είναι αποκωδικοποιητής, αλλά κωδικοποιητής των πιο μεγάλων ονείρων, των πιο απόκρυφων μυστικών... Η ζωή είναι σαν άνεμος, περνά και παρασέρνει τα πάντα. Τα πάντα που έχουν αξία, γιατί τα υποδέλοιπα τα αφήνει στη γης κατάχαμα να ψηφι(δ)οποιούνται και να γίνονται ψηφίδες, πέτρες και σκόνη...

"Σαν άνεμος"

απόσπασμα από το χορικό της τραγωδίας

Τρωάδες του Ευριπίδη, με τον περιοδεύοντα θίασο

του Θέμη Μουμουλίδη

Η ιδέα του φόβου...

Πώς ξεπερνιέται η ιδέα του φόβου; Πώς πολεμάται αυτό το θεριό;


"Έχουµε πολίτευµα που δεν αντιγράφει των άλλων τους νόµους, αλλά πιο πολύ είµαστε εµείς παράδειγµα σε µερικούς παρά µιµητές τους. Κι έχει τούτο το πολίτευµα το όνοµα ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, γιατί δε διοικούν οι λίγοι, αλλά οι περισσότεροι. Κι είναι όλοι οι πολίτες µπροστά στους νόµους ίσοι για τις ιδιωτικές τους διαφορές. Για την προσωπική όµως ανάδειξη και τις τιµές, καταπώς ξεχωρίζει καθένας σε κάτι προτιµιέται στα δηµόσια αξιώµατα, πιο πολύ γιατί είναι ικανός παρά γιατί τον ανάδειξε ο κλήρος. Ούτε πάλι κάποιος, επειδή είναι φτωχός, κι ενώ µπορεί να κάµει κάτι καλό στην πολιτεία, εµποδίζεται απ’αυτήν την ασήµαντη κοινωνική του θέση. Κι όχι µονάχα στη δηµόσια ζωή µας ζούµε ελεύθεροι, αλλά και στις καθηµερινές µας σχέσεις είµαστε λυτρωµένοι από την καχυποψία µεταξύ µας και δεν θυµώνουµε µε το γείτονά µας, αν κάτι καταπώς τον ευχαριστεί, ούτε παίρνουµε απέναντί του το ύφος του ενοχληµένου, πράγµα που µπορεί βέβαια να µην τον βλάφτει, σίγορα όµως τον στενοχωρεί. Κι ενώ στην ιδιωτική µας ζωή δεν ενοχλούµε ο ένας τον άλλο, στα δηµόσια πράγµατα δεν κάνουµε παρανοµίες από εσωτερική προπάντων παρόρµηση, υπακούοντας στους κάθε φορά άρχοντες µας και στους νόµους, ιδιαίτερα σε κείνους απ’αυτούς που έχουν ψηφιστεί για την προστασία των αδικηµένων και σ’ όσους, αν κι άγραφοι, όµως φέρνουν ντροπή αναµφισβήτητη στους παραβάτες.

Αγαπούµε το ωραίο στην απλότητα, αγαπούµε τα γράµµατα χωρίς να καταντούµε µαλθακοί. Τον πλούτο πιο πολύ τον έχουµε σαν ευκαιρία για έργα παρά σαν αφορµή για καυχησιές. Τη φτώχεια του να παραδέχεται κανείς δεν είναι ντροπή. Μεγαλύτερη ντροπή είναι να µην πασχίζει µε τη δουλειά να γλιτώσει απ’αυτήν. Μπορούµε οι ίδιοι να φροντίζουµε για τις δικές µας υποθέσεις και µαζί για τις δηµόσιες και µόλο που καθένας µας είναι απασχοληµένος µε τη δουλειά του, άλλος τούτη άλλος κείνη, δεν είµαστε γι’ αυτό λιγότερο κατατοπισµένοι και στα πολιτικά. Γιατί µονάχοι εµείς αυτόν που δεν παίρνει καθόλου µέρος σ’αυτά τον θεωρούµε όχι φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, κι εµείς οι ίδιοι ή κάνουµε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουµε σωστές αποφάσεις γι’ αυτές, γιατί δε νοµίζουµε πως τα λόγια βλάφτουν τα έργα, αλλά ότι πιο πολύ βλάφτει να µη διαφωτιστούµε πιο µπροστά µε το λόγο για τα όσα πρέπει να κάνουµε. Γιατί και σε τούτο, αλήθεια, ξεχωρίζουµε, ώστε οι ίδιοι και πολύ τολµηροί να’µαστε και πολύ να συλλογιζόµαστε όσα θα επιχειρήσουµε. Ως προς αυτό, στους άλλους η άγνοια φέρνει τόλµη απερίσκεπτη κι η γνώση δισταγµό. Και πιο δυνατή ψυχή δίκαια θα λογαριαστεί πως έχουν εκείνοι που ξέρουν πεντακάθαρα και τα φοβερά και τα ευχάριστα κι όµως γι’αυτό δεν προσπαθούν ν’ αποφύγουν τους κινδύνους. Και στην εκδήλωση φιλικής διάθεσης απέναντι στους άλλους, είµαστε αντίθετοι µε τους πολλούς, γιατί αποχτούµε τους φίλους µας όχι µε το να µας ευεργετούν αλλά µε το να τους ευεργετούµε. Κι είναι ο ευεργέτης φίλος πιο σταθερός, γιατί προσπαθεί να διατηρεί τη χάρη που του χρωστιέται µε τη συµπάθειά του σ’αυτόν που έχει κάµει το καλό, ενώ κείνος που χρωστάει χάρη είναι λιγότερο πρόθυµος, επειδή ξέρει ότι την καλοσύνη του θα την κάµει όχι για να του χρωστούν χάρη, αλλά για να ξοφλήσει χρέος. Και µονάχοι εµείς βοηθούµε άφοβα τους άλλους, όχι τόσο από συµφεροντολογικούς υπολογισµούς όσο από τις άδολες φιλελεύθερες πεποιθήσεις µας. 

Για το άγνωστο της επιτυχίας του αγώνα βασίστηκαν στην ελπίδα, γι’ αυτό όµως που αντιµετώπισαν στην πράξη θεώρησαν χρέος τους να βασιστούν στον εαυτό τους. Και µέσα πια σ’αυτόν τον κίνδυνο προτίµησαν να αγωνιστούν και να πεθάνουν παρά να υποχωρήσουν και να σωθούν, κι έτσι την ντροπή να τους λένε δειλούς απόφυγαν, βάσταξαν όµως τον αγώνα, δίνοντας τη ζωή τους, και πάνω σε µιαν ελάχιστη στιγµή, κείνην ακριβώς που κρινόταν η τύχη τους, γλίτωσαν όχι από το φόβο, πιο πολύ απ’ την ιδέα του φόβου.

Γιατί προσφέροντας όλοι µαζί τη ζωή τους, έπαιρναν ξεχωριστά ο καθένας τον αγέραστο έπαινο και τον πιο λαµπρό τάφο, όχι τόσο αυτόν που κείτονται, όσο κείνον στον οποίο η δόξα τους µένει και µνηµονεύεται αιώνια σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, είτε πρόκειται για λόγο είτε για δράση. Γιατί των µεγάλων αντρών τάφος είναι όλη η γη και σηµάδι της ύπαρξής τους δεν είναι µονάχα η επιγραφή µιας στήλης στην πατρίδα τους, αλλά και στις ξένες χώρες, µες στην ψυχή καθενός. Ζει άγραφη θύµηση, πιο πολύ για την απόφασή τους παρά για το έργο τους. Αυτοί λοιπόν εδώ, αφού σας γίνουν τώρα παράδειγµα και σκεφτείτε πως ευτυχία σηµαίνει ελευθερία και ελευθερία σηµαίνει αντρεία, να µην δειλιάζετε µπροστά στους κινδύνους του πολέµου. Γιατί δε θα ’ταν και τόσο δίκαιο να µη λογαριάζουν τη ζωή τους, όσοι δυστυχούν και δεν ελπίζουν σε κανένα καλό, αλλά όσοι στη ζωή που τους µένει κινδυνεύουν να πέσουν απ’ την ευτυχία στη δυστυχία, και που γι’ αυτούς η διαφορά θα είναι εξαιρετικά µεγάλη, αν συµβεί και αποτύχουν. Γιατί σ’έναν άντρα µε φρόνηµα, είναι πιο πικρή η ταπείνωση που ακολουθεί τη δειλία, παρά ο θάνατος που έρχεται χωρίς να τον νιώσει σε στιγµή δύναµης και κοινής ελπίδας."


(απόσπασμα από τον "Επιτάφιο Λόγο" του Περικλή, που κατεγράφη δια πένας Θουκυδίδη)

Αναρωτιέσαι λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη:

Ποιος είναι πιο μπροστά, είπαμε;

Ποιος έχει προοδεύσει;

Το βέλος του χρόνου ισχύει;

Πάμε μπρος ή πίσω τελικά;

Έχουμε σχέση με αυτούς τους ακραίους προγόνους...

εμείς οι σημερινοί ισημερινοί;

Ας αφήσουμε τα ονειρομάγια να μας απαντήσουν...

"Ονειρομάγια"

Στίχοι, Μουσική: Αργύρης Λούλατζης

Ερμηνεία: Αργύρης Λούλατζης, Χρήστος Θηβαίος

Ξέσπασε βροχή και ονειρομάγια 

πρόσωπά μου άγια 

θα' ρθω να σας βρω 

και μεσάνυχτα στων άστρων τη δροσιά 

τα απόκρυφα του κόσμου θα γεννώ 

Σε ονειρομάγια θα χαθώ 

τις ψυχές θα ενώσω και θα σε κρατώ 

Πρώτη μου ζωή και πρώτη μου αγάπη 

σε κρυσταλλένιο δάκρυ θα σ' ονειρευτώ 

Κι αν θα δω καιρό που αντίο θα σου πω 

σαν πορφυρό νερό τη γεύση σου κρατώ 

Σε ονειρομάγια θα χαθώ 

τις ψυχές θα ενώσω και θα σε κρατώ

Οι θησαυροί ενός ναυαγίου (9) - Αγάπη μου μην κλάψεις...

Αυτή είναι η 1000ή ανάρτηση αυτού του blog!

Ξέρω, θα μου πείτε... έχουν γραφεί χίλιες δυο μαλακίες σε αυτό το blog, και θα έχετε και δίκιο, αλλά κρατήστε να μου το πείτε αυτό σε δυο ακόμα αναρτήσεις από τώρα, ώστε να γίνετε ακόμα πιο ακριβείς στα λεγόμενά σας...


Δεν το λέω για να σβήσω κεράκια, ή να εκμαιεύσω τα χρόνια πολλά σας, αλλά για να τονίσω τούτο μόνο:


Χίλιες αναρτήσεις μετά, από εκείνη την πρώτη φορά, φαντάρος ακόμα ων, και νοιώθω ακόμα στρατευμένος... Το 'χει το όνομά μου άραγε;

Στρατευμένος σε μια μάχη που όσο τη βιώνω, τόσο πιο άνιση τη νοιώθω.

Μια μάχη με απροσδιόριστο εχθρό, μια μάχη δίχως κράνος, ξέστηθος.

Μια μάχη που νοιώθω ότι όλα με κυνηγούν... Ένα περίεργο φοβικό σύνδρομο, μια μανία καταδιώξεως. Μήπως είναι ψευδαισθήσεις από την αβιταμίνωση που βασανίζει τους στρατιώτες εν καιρώ πολέμου;

Μια μάχη με τα σπλάγχνα μου (που σε κάθε μεγάλη στιγμή σπαρταρούν και εκρήγνυνται, κόβοντάς μου τα ποδάρια) και με τη θάλασσα (που πάντα αφήνει μια αρμύρα στα χείλη), που και τα δυο "ποτέ δεν ησυχάζουν" κατά τον εθνικό μας ποιητή...


Αν κάτι λοιπόν, έχει θέση σε αυτή τη χιλιοστή προσπάθεια έκφρασης, είναι η παρακάτω ευχή... σαν μια ευχή που κάνει ο στρατιώτης όταν, μέσα στα αναχώματα, την ώρα που σκάνε δίπλα του πάσης λογής "βλήματα", σφίγγει στη γροθιά του το φυλαχτό που του 'χει χαρίσει η καλή του να τον συντροφεύει στις δύσκολες εκείνες ώρες του αγώνα του... 

"Ο Παλιός Στρατιώτης"

Στίχοι: Ισαάκ Σούσης

Μουσική: Λ. Μαχαιρίτσας

Ερμηνεία: Λ. Μαχαιρίτσας, Χρ. Θηβαίος

Και επειδή η μια ευχή φέρνει την άλλη, δεν μπορεί παρά ο στρατιώτης αυτός, να ευχηθεί κάτι ακόμα, στη ναυαγισμένη του ζωή και στους θησαυρούς που αυτή του αποκάλυψε...

"Αγάπη μου μονάχα να μην κλάψης, ζεστό μη γίνω δάκρυ..."

"Με κυνηγά η θάλασσα"
Στίχοι: Σταύρος Δάλκος
Μουσική: Αλέξανδρος Καψοκαβάδης
Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος

Με κυνηγά η θάλασσα που κάποτε αγαπούσα 

μου θύμωσε που μια βραδιά με πέτρες την πονούσα 

Με κυνηγούν τ' αστέρια που γκρεμίστηκαν για μένα 

κι εγώ μια ευχή δεν έκανα και πήγανε χαμένα 

Με κυνηγούνε τα πουλιά απ' το χειμώνα εκείνα 

που τα φτερά τους έκοψα μονάχος μου να μη μείνω 

Με κυνηγάει η βροχή κι όλο με μαστιγώνει 

δικός της να 'μαι μου ζητά να 'χει να με μαλώνει 

Και κρύφτηκα στα μάτια 

αχ τα τρελά σου μάτια 

με χώρεσαν σε μια άκρη 

Αγάπη μου μονάχα, 

μονάχα να μην κλάψεις 

ζεστό μη γίνω δάκρυ.

Της σιωπής τα κάστρα

Εγώ,

Από ένα κάστρο ξεκινώ

παρέα του 'σπερίτη,

Σε κάστρο ολόλαμπρο να μπω

ωσάν τον ερημίτη

Κι Εσύ,

Παίρνεις τ' ουράνιου τόξου τον διπλό καημό,

ξεπλένεις του το χρώμα,

Τα μάτια σου στολίζεσαι

και τα ποτίζεις μ' αίμα

by astromonos

Υ.Γ.1: Το παραπάνω μικρό ποιηματάκι σκαρώθηκε σήμερα, σαν συνέχεια ενός αποσπάσματος από ένα τραγούδι των Θηβαίου-Τσούκα:

Της σιωπής τα κάστρα 

Με λόγια κάτω από τα άστρα 

Σαν να ‘τανε από άμμο πέφτανε 

Όνειρα φευγάτα 

Που τα δικά σου μάτια 

Πάντα δικαιώνανε

Υ.Γ.2: Οι φωτό είναι από ένα πρόσφατο ταξίδι-αστραπή (κυριολεκτικά λόγω του φωτός που μου φανερώθηκε ομπρός) στα βόρεια και ανατολικά της χώρα μας...

Υ.Γ.3: Κάποια κάστρα, απλά στέκεις και τα θαυμάζεις, καθώς πολιορκούν τα απόρθητα νερά του ωκεανού...

Σε ένα νησί...

Ξεκινάς. Ρισκάρεις και ξεκινάς. Τότε, δεν πολυσκέφτεσαι, μόνο ακολουθείς. Ακολουθείς τις ανάγκες σου. Τότε, είσαι γεμάτος. Τότε, μάλλον βρίσκεσαι σε αυτή τη διάθεση:

"Όταν έχεις δει μια και μοναδική φορά τη λάμψη της ευτυχίας στο πρόσωπο ενός πλάσματος που αγαπάς , καταλαβαίνεις ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχει άλλη τάση στον άνθρωπο παρά μόνο να προκαλεί αυτό το φως στα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν...Και σε σπαράζει η σκέψη της δυστυχίας και του σκοταδιού που ρίχνεις, με το γεγονός και μόνο της ζωής σου, στις καρδιές που συναντάς."

Αλμπέρ Καμύ
(Σημειωματάρια)

Κάπου στη διαδρομή όμως, κάπου εκεί στο όριο μοναξιάς και μοναχικότητος που οπωσδήποτε κάποια στιγμή της ζήσης σου θα προσπεράσεις (μακάριος όποιος δεν το προσέξει!), ίσως αρχίσεις να πολυσκέφτεσαι. Άκρατος σκεπτικισμός; Ίσως... Ίσως όμως και μια έντιμη προσπάθεια να απαντήσεις στα ατελείωτα ερωτηματικά σου. Τότε, δεν ακολουθείς. Τότε, απαιτείς να σε ακολουθήσουν οι άλλοι. Τότε, έχεις κάπου χαθεί και κάτι -νοιώθεις- ότι έχεις χάσει. Τότε, αναφωνείς: δεν βλέπω την τύφλα μου! Και πραγματικά έτσι είναι. Τότε, μάλλον δεν βρίσκεσαι σε καμία διάθεση. Τότε, βιώνεις το κενό (σου). Τότε, είσαι κενός.


Μετά έχεις δυο δρόμους. Ή σταματάς να πολυσκέφτεσαι, έχε γεια και μπάι μπάι, και γίνεσαι και εσύ ένας "μπάι", το γυρίζεις δηλαδή και το παίζεις τρελίτσα και φούρνος να μην καπνίσει, και την περνάς ζάχαρη. Ή κάνεις μια ακόμα σκέψη. Μία ακόμη σκέψη αρκεί να σε πάει ένα βήμα πιο μπροστά και όχι ένα βήμα προς τον γκρεμό. Τότε, είσαι γεμάτος από το κενό σου. Τότε, μάλλον βρίσκεσαι σε αυτήν τη διάθεση:

"Ακροπόδισε στον αχόρταγο γκρεμό και πολέμα να συντάξεις τ'όραμα. Ανασήκωσε την πολύχρωμη καταπακτή του μυστηρίου τ' άστρα, τις θάλασσες, τους ανθρώπους, τις ιδέες δώσε μορφή και νόημα στην άμορφη άμυαλη απεραντοσύνη. Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέρειες.

Ένας κύκλος είναι η λύτρωση-κλείσε τον! Τί θα πεί ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τί θα πεί φώς; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια. Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από την γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ' ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στην θάλασσα.

Ποιό είναι το χρέος μας; Να ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας και ν' αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι. Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα μες τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φράνα μας μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη.

Σε ένα νησί, αργά, με φοβερόν αγώνα, υψώνεται μέσα από τον ωκεανό του ανύπαρκτου, το έργο του ανθρώπου."

Ν. Καζαντζάκης
(Ασκητική)

Και συνεχίζεις. Αναθεωρείς, μα συνεχίζεις. Τότε, βρίσκεις νέους δρόμους, τους χαράσσεις, αν δεν υπάρχουν. Τότε, εμπνέεσαι από νέα ερεθίσματα. Τότε, αναζητάς νέα ερεθίσματα. Τότε, κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι καρφωμένος στη γη.

Και αν κουραστείς; Και αν αυτό το όνειρο το πάρει πάλι ο αέρας;

Τότε, δεν συνεχίζεις. Τότε, ξαποστένεις. Παίρνεις μια βαθειά ανάσα και ξαποστένεις. Ίσως περάσει κάποιος περαστικός, ίσως σου απλώσει το χέρι και συνεχίσετε μαζί. Ίσως πάλι, να μην περάσει κανείς. Εξάλλου όλα αφήνονται στης κυρά-Τύχης τις ορέξεις. Αν όμως δεν περάσει κανείς, μην μου κλάψεις. Δες ολόγυρά σου. Αμέτρητοι, θα ξαποστένουν πάνω στις δικές τους πέτρινες ζωές. Οπότε δεν είσαι μόνος σε αυτήν την κατρακύλα. Υπάρχουν τόσοι. Πες αντίο στα ταξίδια που προγραμμάτιζες και άρχισε να κάνεις ταξίδια με το νου. Με αυτά μπορείς να πας όπου θες. Αυτά δεν γνωρίζουν σύνορα ή περιορισμούς, εμπόδια ή φραγμούς. Αυτά τα ταξίδια σε ταξιδεύουν πραγματικά.

"Μικρή Πατρίδα"
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεία: Γ.Νταλάρας-Χρ.Θηβαίος

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Αν ακούς...

Άλλες δυο φορές έχω ζήσει αυτό το σοκαριστικό συναίσθημα: μία διαβάζοντας τον "Κόσμο της σοφίας" και άλλη μία διαβάζοντας την "Κοινωνία της Νόησης". Προχτές όμως το ξαναγεύτηκα, αυτή τη φορά ζώντας μια μαγική εμπειρία στα πλαίσια μιας ημερίδας περί Ανθρώπινων Σχέσεων. Ένας παιδοψυχίατρος, χωρίς να το γνωρίζουμε, μας υπέβαλε σε ομαδική ψυχανάλυση. Βασικό θέμα του, το παιχνίδι ανάμεσα σε άρρενες και θήλεα. Έμεινα έκπληκτος όταν τα ερωτήματα έβρισκαν απαντήσεις τόσο απλά, σχεδόν μαθηματικά!

Γιατί και πώς ερωτευόμαστε με την πρώτη ματιά;

Ποιά τα στάδια του Έρωτα;

Ποια η διαφορά Έρωτα και Αγάπης;

Πώς να διαχειριστούμε την διαφορετικότητα;

Τι είναι συντροφικότητα;


Το μυαλό μου άνοιξε σαν πεπόνι... Αντιλήφθηκα ότι μέχρι τώρα βάδιζα σε λάθος δρόμο... Όλα λάθος αγαπητοί μου φίλοι... Μέχρι τώρα στη ζωή μου, όλα λάθος... Και όταν σου ευτελίζουν -και καλά κάνουν- τον ψεύτικο και αίολο πύργο στον οποίο έχεις εγκλωβιστεί και έχεις κρυφτεί, άντε να ξαναβρεις κουράγιο να αρχίσεις από το μηδέν...

Πίστευα ότι όλοι έχουμε ένα παιδο- κομμάτι μέσα μας. Λάθος κύριοι! Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε ένα ψυχω- κομμάτι μέσα μας.

Έμαθα κάτι συγκλονιστικό: ένας άνδρας που έχει γνωρίσει 1000 γυναίκες φτάνοντας μόνο στο πρώτο στάδιο επικοινωνίας τους, αυτό του ενθουσιασμού, δεν συγκρίνεται στο απειροελάχιστο με έναν άνδρα που έχει τολμήσει να γνωρίσει 1 γυναίκα σε βαθύτερα στάδια, σε πιο σκοτεινά επίπεδα σύγκρουσης και σε πιο βαθειά μονοπάτια επικοινωνίας.

Μία ερώτηση όμως δεν μου απαντήθηκε: πότε κρίνεις ότι δεν αντέχεις άλλο να καταδύεσαι στα άδυτα του συντρόφου σου και θες να αλλάξεις και πότε λες ότι αντέχεις ακόμα; Με άλλα λόγια, ποια τα όρια του συμβιβασμού; Διότι, το ότι θα επέλθει συμβιβασμός είναι το μόνο σίγουρο για μια συμβίωση... Πότε λοιπόν λες προχωράω και πότε σταματάω, μπροστά στις διάφορες δυσκολίες;

Από προχτές νοιώθω τόσο φτωχός, σχεδόν κουρελής και ρακένδυτος... Γυρίζω από εδώ και από εκεί άσκοπα, σαν να μου έκλεψαν τα πάντα, με μόνη συντροφιά έναν διαρκή πονοκέφαλο...


Costas Thomas, έχεις (για μια ακόμη φορά) δίκιο: η πολύ φιλοσοφία μας κάνει μη λειτουργικούς, μας αυτοεγλωβίζει, μας τρώει τα σωθικά.

Μάνθο, έχεις δίκιο: πρώτα ζούμε και μετά φιλοσοφούμε.

Μάνο, έχεις δίκιο: γεννηθήκαμε για να μην ικανοποιηθούμε ποτέ ολοκληρωτικά. Συγχώρα με που αρνιέμαι την αγάπη σου, το κάνω για να σου πω να μην την σπαταλάς σε κάποιον που δεν την αξίζει...

Τειρεσία, έχεις δίκιο: η αγάπη είναι ίσως το σημαντικότερο ανάμεσα στα ανθρώπινα.

Κύριε Προκοπίου, έχετε δίκιο: για να επικοινωνήσουμε πρέπει να κατανοήσουμε ότι το βασικό πρόβλημα ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η διαφορετικότητα, που αν το λύσουμε θα επέλθει ο σεβασμός στον άλλον, και έτσι και η συμβίωση...

Σχεδόν 27 χρόνια... τόσο μου πήρε να καταλάβω ότι είναι ώρα για μια νέα αρχή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόνους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας λάθος
και αλλάξαμε ζωή

"Άρνηση"
Στίχοι: Σεφέρης Γιώργος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης




"Ότι σε πάει στο Θεό"
Στίχοι: Βαγγέλης Βελώνιας
Μουσική, Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός





"Αν ακούς"

Παραδοσιακό Σουηδίας
Στίχοι: Φωτεινή Λαμπρίδη (πόσο φως...)
Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος




Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ
φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
Τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη

Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες
φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη

Δεν είμαι άλλος

Τις φορές που οι στόχοι μου απομακρύνονται, όλα φαντάζουν πιο δύσκολα, πιο βασανιστικά. Τότε ξεπηδούν περιχαρείς οι σαρδανάπαλοι του νου και κάνουν κυριολεκτικά πάρτυ... rave party συγκεκριμένα (http://www.youtube.com/watch?v=-qlAzY8mQuQ&feature=related). Και τότε πέφτουν βροχή τα ερωτήματα, οι ανασφάλειες, οι αναζητήσεις... Όλα περνούν από το κόσκινο και επανεξετάζονται: γιατί εκείνο και όχι το άλλο, γιατί τώρα και όχι μετά, γιατί έτσι και όχι γιουβέτσι, πότε θα... και ναι μεν αλλά, όμως, διότι και επειδή! Η σκέψη κατακερματίζεται και έτσι κερδίζεται από το χάος της ηλεκτρικής ενέργειας που εκλύεται αιφνιδίως, αναφερόμενη στο μέλλον ιδίως...

Και τα μεγαλύτερα ερωτήματα φυλάσσονται για το τέλος: ποιά τα όριά μας; Είμαστε φτιαγμένοι να συνειδητοποιήσουμε τα όριά μας; Κάποιος για παράδειγμα που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί να τα καταφέρει (ή αυτός ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ Κεμάλ); Πώς θα καταλάβει αν η απάντηση είναι θετική ή αρνητική; Και αν η απάντηση είναι αρνητική, μπορεί αυτό να χωνευτεί, όταν όλη η φιλοσοφία του είναι εμποτισμένη με την ιδέα της αλλαγής, με κινητήριο δύναμη τον έρωτα; Αλλά είπαμε, το παιχνίδι των ερωτήσεων είναι σικέ και έχει προ πολλού κερδηθεί, αφού η σκέψη αδυνατεί να τα βγάλει πέρα μπροστά σε αυτόν τον κατακλυσμό του ενεργειακού χάους.

Και σε αυτό το σημείο αναφωνείς: "Δεν την παλεύω!" (ίσως από τα λίγα που διατήρησα από τον στρατό...). Και κολλητά σε αυτό το ερώτημα (σχεδόν πισωκολλητά θα έλεγα) έρχεται και ένα άλλο ερώτημα: "Τελικά τι παλεύω; Υπάρχει κάτι στο οποίο μπορώ να πω ότι είμαι καλός;". Και επειδή ανάμεσα στους δύο πάντα χωρά και ένας τρίτος, έρχεται και το πιο σκληρό, αλύγιστο και στητό (προσοχή: καμία σχέση με τη στύση) ερώτημα: "Ποιός είμαι; Μήπως είμαι άλλος από αυτό που νομίζω; Μήπως είμαι άλλος από αυτό που νομίζουν οι άλλοι;"

Εκεί ακριβώς είναι που δεν σε χωρά ο τόπος και θες να φύγεις, να ακούσεις λίγο μουσική, να πάρεις ένα τηλέφωνο... (διότι ως γνωστόν ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον), να αλληλεπιδράσεις, μήπως κατορθώσεις με αυτόν τον τρόπο να δράσεις ή ακόμα και να αποδράσεις...

"Δεν είμαι άλλος"
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μικρούτσικος Θάνος




(από http://www.youtube.com/watch?v=svMOKb-aWhQ και μπράβο στον δημιουργό αυτού του βίντεο)


...Και εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού...
...Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος και από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός...
(ο ύψιστος Μάνος Ελευθερίου έγραψε πάλι...)

Κα-σιώπη η λαλίστατη

Άλλο ένα καλοκαίρι προσπερνά στου δρόμου τον αγώνα

και ’γω εγκλωβισμένος σε δέσμη τρόμου μια νύχτα ακόμα

πόσες μέρες περιμένοντας λίγη πνοή

να δροσερέψει της καρδιάς τη λάβα τη χρυσή;

Και τα τζιτζίκια τραγουδούν χορωδιακά:

“Κοιμήσου φίλε, είναι πια αργά”!

Έχω αγκαλιά το μαντολίνο το γλυκό

που κρύβει του ομορφότερου θηλυκού το υπέρτατο μυστικό

αυτό που δεν ξέρω αν ποτέ μου αξιωθώ να βρω…

Στα μάτια μου ζωγραφισμένη μελαγχολία

πού πήγαν τόσα χρόνια;

σε όνειρα, αγρύπνιες, βιβλία και σχολεία…

Τι μου έφεραν αυτά τα καλοκαίρια;

έναν καυτό ιδρώτα και υγρά χέρια

που πριν μάθουν να χαϊδεύουν ήδη άρχισαν να πονούν

και έτσι κουρασμένα ζαρώνουν, αγκομαχούν.

Ένα βάσανο όμως μένει, πότε θα καταλάβω τους αστερισμούς,

να διαγράψω τους πιο μύχιους αφορισμούς

να πάψω τους αναστεναγμούς

και να μπαρκάρω επιτέλους για άγνωστους προορισμούς

δίχως μα δίχως δισταγμούς…

Βάστα καρδιά μου ξύπνια και για χατίρι του ανθρώπου αγωνίσου,

μην αποκοιμηθείς… ψάξε την Κασσιόπη και θα δεις.

29/07/08 Ιατρείο ΚΕΕΜ

by astromonos

Υ.Γ.: Από το άνωθεν ποίημα, παρατηρώ ότι ένα χρόνο μετά με επισκέφτηκαν τα ίδια ερωτήματα... Ρε μήπως είναι κανένα είδος πυρετού, όπως ο τριταίος (εμφάνιση κάθε τρεις μέρες) ή ο τεταρταίος (εμφάνιση κάθε τέσσερις μέρες);; Ρε μήπως πάσχω από τον... ετηαίο; Ή μήπως από τον... αιτιαίο; (αυτόν που σε κάνει να αναζητάς δια καώς -ωσάν εκ πυρετού- τις αιτίες!!!). Τι να πώ οέο...; Βλέπετε, το χάος των σκέψεων...