Μια νέα αρχή!

Προσπαθώ από χτες βράδυ που γύρισα να βρω κάτι να γράψω, για όλα αυτά που έζησα τις τελευταίες πέντε μέρες. Μάταια. Όχι γιατί δεν βρίσκω κάτι, αλλά διότι πρέπει να γράφω επί πέντε μέρες συνεχόμενα σε μια προσπάθεια αναβίωσης όλων εκείνων των συναισθημάτων, των σκέψεων, των εικόνων και των πληροφοριών που με πλημμύρισαν εκεί ψηλά στον Βορρά... Με λίγα λόγια σε μια προσπάθεια αναβίωσης όλων εκείνων των στιγμών που συνθέτουν αυτό το 5ήμερο της απόδρασης από την μικρή μου πραγματικότητα. Αξίζει όμως να τα γράψω σε ένα blog -φοβούμενος να μην τα ξεριζώσει ο αδυσώπητος χρόνος από νου και καρδιά- ή αρκεί η συναίσθηση της εμπειρίας που σου κλωνίζει τα σωθικά και είναι αρκετή για να σου προκαλέσει μια αλλαγή κατεύθυνσης, μια αλλαγή χαρακτήρα; Πρέπει κάτι να καταγραφεί από φόβο να μην εξαϋλωθεί ή αρκεί η βιωματική σχέση για να σου γεμίσει την υλική σου υπόσταση; (Την απάντηση την δίνει το βιβλίο "Ο Γέρος και η Θάλασσα" του Χέμινγουέι). Αρκεί το δεύτερο.

Ίσως κάποια στιγμή μου έρθει η όρεξη να γράψω πιο συγκεκριμμένα πράγματα, αν μπορέσω να τα βάλω σε μια τάξη και σταματήσουν να χοροπηδάνε σαν σατανάκια στο μυαλό μου. Προς το παρόν είμαι συντονισμένος σε μποέμικους μουσικούς δρόμους, εκεί που η ζωή είναι χύμα δίπλα στο κύμα...

Αυτό όμως που μπορώ να παραθέσω είναι ότι το εν λόγω ταξίδι το χρειαζόμουν. Μου ξεκαθάρισε έναν προβληματισμό. Ήταν μια ισχυρή επιβεβαίωση ότι η σωστή απάντηση στην ερώτηση: "Τελικά τι καταλαβαίνεις από αυτήν τη ζωή", η απάντηση είναι: "Το Τίποτα".

-Τι μένει συνεπώς από ένα ταξίδι σαν και αυτό;

-Μένει ένα κομμάτι του εαυτού σου σε εκείνα τα μέρη που περπάτησες, παγιδεύεται ένα βλέμμα σου στις λεπτομέρεις ενός κτιρίου, στο περίγραμμα μιας γυναίκας, στην ησυχία ενός ποταμού, στα κύμματα μιας απέραντης θάλασσας... Μένεις εσύ ο ίδιος σε εκείνο το ταξίδι.

-Άρα συνεχίζεις πιο φτωχός, αφού από όπου περνάς αφήνεις ένα κομμάτι σου;

-Ακριβώς. Γίνεσαι πιο φτωχός υλικά, γιατί έχεις αφήσει κομμάτι του εαυτού σου, αλλά γίνεσαι παράλληλα και πιο πλούσιος πνευματικά, που είναι το ενεργειακό ισοδύναμο της ύλης σου που μετα-τράπηκε σε φυγή, σε συναρπαγή, σε φως αληθινόν, σε πνεύμα αέναον... Και όλα αυτά συνθέτουν μια νέα αρχή. Προς τα πού, κανείς δεν γνωρίζει.

"Νέα Αρχή"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Νίκος Πορτοκάλογλου




"...Τώρα δεν βρίσκω τίποτα και τίποτα δεν χάνω..."

Υ.Γ.: Το αστείο είναι ότι αυτή η νέα αρχή η δική μου, συνέπεσε και με τη νέα αρχή της πολιτικής εξουσίας της χώρας μας... Άιντα να δούμε τι μας περιμένει...