Δεν είμαι άλλος

Τις φορές που οι στόχοι μου απομακρύνονται, όλα φαντάζουν πιο δύσκολα, πιο βασανιστικά. Τότε ξεπηδούν περιχαρείς οι σαρδανάπαλοι του νου και κάνουν κυριολεκτικά πάρτυ... rave party συγκεκριμένα (http://www.youtube.com/watch?v=-qlAzY8mQuQ&feature=related). Και τότε πέφτουν βροχή τα ερωτήματα, οι ανασφάλειες, οι αναζητήσεις... Όλα περνούν από το κόσκινο και επανεξετάζονται: γιατί εκείνο και όχι το άλλο, γιατί τώρα και όχι μετά, γιατί έτσι και όχι γιουβέτσι, πότε θα... και ναι μεν αλλά, όμως, διότι και επειδή! Η σκέψη κατακερματίζεται και έτσι κερδίζεται από το χάος της ηλεκτρικής ενέργειας που εκλύεται αιφνιδίως, αναφερόμενη στο μέλλον ιδίως...

Και τα μεγαλύτερα ερωτήματα φυλάσσονται για το τέλος: ποιά τα όριά μας; Είμαστε φτιαγμένοι να συνειδητοποιήσουμε τα όριά μας; Κάποιος για παράδειγμα που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί να τα καταφέρει (ή αυτός ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ Κεμάλ); Πώς θα καταλάβει αν η απάντηση είναι θετική ή αρνητική; Και αν η απάντηση είναι αρνητική, μπορεί αυτό να χωνευτεί, όταν όλη η φιλοσοφία του είναι εμποτισμένη με την ιδέα της αλλαγής, με κινητήριο δύναμη τον έρωτα; Αλλά είπαμε, το παιχνίδι των ερωτήσεων είναι σικέ και έχει προ πολλού κερδηθεί, αφού η σκέψη αδυνατεί να τα βγάλει πέρα μπροστά σε αυτόν τον κατακλυσμό του ενεργειακού χάους.

Και σε αυτό το σημείο αναφωνείς: "Δεν την παλεύω!" (ίσως από τα λίγα που διατήρησα από τον στρατό...). Και κολλητά σε αυτό το ερώτημα (σχεδόν πισωκολλητά θα έλεγα) έρχεται και ένα άλλο ερώτημα: "Τελικά τι παλεύω; Υπάρχει κάτι στο οποίο μπορώ να πω ότι είμαι καλός;". Και επειδή ανάμεσα στους δύο πάντα χωρά και ένας τρίτος, έρχεται και το πιο σκληρό, αλύγιστο και στητό (προσοχή: καμία σχέση με τη στύση) ερώτημα: "Ποιός είμαι; Μήπως είμαι άλλος από αυτό που νομίζω; Μήπως είμαι άλλος από αυτό που νομίζουν οι άλλοι;"

Εκεί ακριβώς είναι που δεν σε χωρά ο τόπος και θες να φύγεις, να ακούσεις λίγο μουσική, να πάρεις ένα τηλέφωνο... (διότι ως γνωστόν ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον), να αλληλεπιδράσεις, μήπως κατορθώσεις με αυτόν τον τρόπο να δράσεις ή ακόμα και να αποδράσεις...

"Δεν είμαι άλλος"
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μικρούτσικος Θάνος




(από http://www.youtube.com/watch?v=svMOKb-aWhQ και μπράβο στον δημιουργό αυτού του βίντεο)


...Και εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού...
...Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος και από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός...
(ο ύψιστος Μάνος Ελευθερίου έγραψε πάλι...)

Κα-σιώπη η λαλίστατη

Άλλο ένα καλοκαίρι προσπερνά στου δρόμου τον αγώνα

και ’γω εγκλωβισμένος σε δέσμη τρόμου μια νύχτα ακόμα

πόσες μέρες περιμένοντας λίγη πνοή

να δροσερέψει της καρδιάς τη λάβα τη χρυσή;

Και τα τζιτζίκια τραγουδούν χορωδιακά:

“Κοιμήσου φίλε, είναι πια αργά”!

Έχω αγκαλιά το μαντολίνο το γλυκό

που κρύβει του ομορφότερου θηλυκού το υπέρτατο μυστικό

αυτό που δεν ξέρω αν ποτέ μου αξιωθώ να βρω…

Στα μάτια μου ζωγραφισμένη μελαγχολία

πού πήγαν τόσα χρόνια;

σε όνειρα, αγρύπνιες, βιβλία και σχολεία…

Τι μου έφεραν αυτά τα καλοκαίρια;

έναν καυτό ιδρώτα και υγρά χέρια

που πριν μάθουν να χαϊδεύουν ήδη άρχισαν να πονούν

και έτσι κουρασμένα ζαρώνουν, αγκομαχούν.

Ένα βάσανο όμως μένει, πότε θα καταλάβω τους αστερισμούς,

να διαγράψω τους πιο μύχιους αφορισμούς

να πάψω τους αναστεναγμούς

και να μπαρκάρω επιτέλους για άγνωστους προορισμούς

δίχως μα δίχως δισταγμούς…

Βάστα καρδιά μου ξύπνια και για χατίρι του ανθρώπου αγωνίσου,

μην αποκοιμηθείς… ψάξε την Κασσιόπη και θα δεις.

29/07/08 Ιατρείο ΚΕΕΜ

by astromonos

Υ.Γ.: Από το άνωθεν ποίημα, παρατηρώ ότι ένα χρόνο μετά με επισκέφτηκαν τα ίδια ερωτήματα... Ρε μήπως είναι κανένα είδος πυρετού, όπως ο τριταίος (εμφάνιση κάθε τρεις μέρες) ή ο τεταρταίος (εμφάνιση κάθε τέσσερις μέρες);; Ρε μήπως πάσχω από τον... ετηαίο; Ή μήπως από τον... αιτιαίο; (αυτόν που σε κάνει να αναζητάς δια καώς -ωσάν εκ πυρετού- τις αιτίες!!!). Τι να πώ οέο...; Βλέπετε, το χάος των σκέψεων...

Αχ βρε παλιομισοφόρια...

"Αχ βρε παλιομισοφόρια"

Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

(από την ταινία "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο")

Αυτή η ταινία γυρίστηκε 52 χρόνια πριν. Παρόμοιας αισθητικής ταινίες λίγες φορές έχω δει.

Έλα

Πόσες φορές έχω αισθανθεί ότι περιτριγυρίζομαι από ανώριμους και άσχετους... που το μόνο που μου προσφέρουν είναι επιβεβαίωση σε ένα πράγμα: ότι χάνω πολύτιμο χρόνο από τις μεγάλες μου αναζητήσεις. Και επειδή με το χρόνο έχω ένα μικρό προβληματάκι και επειδή έχω συνειδητοποιήσει ότι έχω δώσει πολλά, μα πάρα πολλά, από τη ζωτική μου ενέργεια για τέτοια άτομα, νοιώθω πολύ μακάκας (για να μην πω το άλλο) που συνεχώς ξανακάνω τα ίδια λάθη. Συνεχώς ακούω ό,τι βλακεία έχει να πει ο καθένας, μόνο και μόνο για να προσφέρω ευήκοα ώτα στην παθολογική ψυχοσύνθεσή τους και για να μην αισθανθούν άσχημα όταν κανείς άλλος δεν τους ακούει πραγματικά. Και εγώ τι καταλαβαίνω από όλα αυτά; Μόνο ότι χάνω χρόνο και χρήμα, που και τα δυο τα έχω μεγάλη ανάγκη σε αυτή φάση της ζωής μου...

Δεν γίνεται όμως έτσι... Η κατάσταση καταντά κουραστική...

Έτσι αυτό που βγαίνει από μέσα μου είναι μια μεγάλη κραυγή που φωνάζει να έρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό που ψάχνω: Έλααααααααααααα, που να πάρει ο διάολος! Δεν μπορώ με αυτούς που έχω μαζέψει. Και νυστάζω... σβήσε μου το φως.

Υ.Γ.: Ίσως όλα τα παραπάνω είναι μια σύντομη εξήγηση της τάσης φυγής και απομόνωσής μου. Μόνο που όπου και αν πάω, αρχίζω από την αρχή πάλι τα ίδια και πάλι αναζητώ φυγή και ηρεμία... Για να δούμε. Μήπως αντί να αλλάζω τόπους πρέπει να αλλάξω κάποια στιγμή τρόπους, αν θέλω να βρω αυτά που αναζητώ; Εδώ όμως μπαίνει το ερώτημα: πόσο εύκολα μπορούμε να αλλάξουμε τους τρόπους μας και τον εαυτό μας; Πάντως σίγουρα το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιείς την κατάστασή σου, ή αλλιώς να κάνεις σωστή διάγνωση. Η θεραπεία είναι κάτι που ακολουθεί. Όσο για την ίαση, είναι κάτι που ίσως δεν έρθει ποτέ.

"Έλα" - Στίχοι, μουσική: Σάνυ Μπαλτζή

Stand by me, doctor!

Ο ιατρός που θέλει να λέει ότι βρίσκεται στο πλευρό του ασθενούς, δεν πρέπει να παραβλέπει μια βασική παράμετρο της υγείας του ατόμου που έχει απέναντί του: το κοινωνικό του ιστορικό. Με άλλα λόγια, την κοινωνική του ζωή, το κοινωνικό του περιβάλλον και όλες εκείνες τις συνθήκες που συνθέτουν τον καθημερινό του κόσμο.

Η σημασία της αξιολόγησης αυτού του παράγοντα γίνεται πιο ορατή και πιο σημαίνουσα σε χρόνια πάσχοντες, όπως για παράδειγμα οι χρονίως νεφροπαθείς. Η παραμικρή αλλαγή και ο τρόπος που αυτή θα εκδηλωθεί σχετικά με την υγεία τους, πρέπει να ελέγχεται και από κοινωνική (ανθρωπολογική) πλευρά. Οι συγγενείς, οι συνοδοί, όλοι αυτοί που διαβιούν δίπλα στους ασθενείς αυτούς, ακόμα και το πού διαβιούν αυτοί οι άνθρωποι, επηρρεάζουν σημαντικά την πορεία μιας πάθησης. Έτσι ενώ εσύ σαν καλός ιατρός, μπορεί να ψάχνεις την εξήγηση σε κάποιο οργανικό πρόβλημα, η εξήγηση μπορεί να έχει ψυχοκοινωνική βάση... Άρα ο καλός ιατρός είναι ο ολοκληρωμένος ιατρός, και ο ολοκληρωμένος ιατρός είναι (σαφέστατα) αυτός που γνωρίζει εις βάθος την επιστήμη του, αλλά που συνδυάζει τις γνώσεις του με μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στο πρόβλημα του ανθρώπου.

Διότι φίλοι μου, οι άνθρωποι δεν λένε, ούτε θέλουν, κάτι διαφορετικό. Πάνω κάτω όλοι λένε τα ίδια πράγματα (στατιστικά προσεγγίζοντας το θέμα). Εκεί όμως που υπεισέρχεται η διαφοροποίηση μεταξύ των ανθρώπων είναι ο τρόπος που θα πουν το ίδιο πράγμα, ή με άλλα λόγια η εκφορά, η έκφραση, η άρθρωση του ίδου νοήματος. Και ο ρόλος του ιατρού είναι να αντιληφθεί (δυστυχώς μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα) αυτήν την διαφορετικότητα έκφρασης του ιδίου. Και ποιό είναι αυτό το ίδιο; Μα φυσικά η αγάπη και το ενδιαφέρον που θέλουν να τους δείξουν όλοι όσοι βρίσκονται γύρω τους.

Ο Ιπποκράτης έλεγε (σε ελεύθερη μετάφραση) ότι το πόσο καλός είναι ένας ιατρός έχει να κάνει με το πόσο καλός ψυχίατρος είναι. Και είχε δίκιο (για μια ακόμη φορά αυτός ο άνθρωπος...).

Όταν λοιπόν ο ασθενής μας ζητά να σταθούμε δίπλα του, εννοεί ολοκληρωτικά δίπλα του, συμπαραστάτης στη ζωή του, μιας και αυτή καλούμαστε να υποστηρίξουμε και να επεκτείνουμε χρονικά, μα κυρίως ποιοτικά! Βέβαια θα μου πείτε σε πόσους μπορούμε να σταθούμε δίπλα ταυτόχρονα; Πόση ενέργεια θα περισσέψει για τους φίλους μας, τον σύντροφό μας, στην οικογένειά μας...; Αυτό το ερώτημα όμως θα απαντηθεί σε επόμενο post.

"Stand by me" - Ben E. King

Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε

Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η μια μέρα με την άλλη!

Χτες ξέσκισμα στην εφημερία και διάθεση περίεργη, με πονοκέφαλο και ζαλάδα, σήμερα αναπτέρωση του ηθικού αφ'ενός με τον ερχομό του internet (μου φάνηκε κάτι σαν τον "μάγο με τα δώρα") και αφ'ετ'ερου με μια απίστευτα συγκλονιστική ταινία-ντοκυμαντέρ!

Το (ελληνικό) όνομα αυτής: "Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε". Μόνο που στο τέλος δεν δακρύζει μόνο η καμήλα, αλλά και κάποιοι από τους θεατές.

Και τι δεν μου προκάλεσε αυτή η προβολή!

Πρώτα από όλα, ξύπνησε τον κοινωνικό ανθρωπολόγο μέσα μου, δείχνοντας κάποιες απομακρυσμένες (από τον δυτικό τρόπο ζωής) κοινωνίες, που όμως είναι τόσο κοντά στη φύση και στα ζώα, τόσο κοντά στην ισορροπία και στην ψυχική γαλήνη. Μέσα από αυτό το ντοκυμαντέρ, βλέπεις τον τρόπο που ανέπτυξαν κάποιες κοινωνικές ομάδες για να λύσουν βασικά ερωτήματα επιβίωσης και προσαρμογής στις συνθήκες του πλανήτη μας. Και απόψε δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα επισκεφτώ τέτοια μέρη, τέτοιες κοινωνίες και θα γνωρίσω από κοντά τον τρόπο που προσεγγίζουν την θέση τους στο σύμπαν...

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι με εισήγαγε πιο βαθειά στον κόσμο των ζώων, σε έναν κόσμο που δεν στερείται συναισθημάτων, κοινωνικής δομής (έστω και αν αυτή στηρίζεται σε βασικούς κανόνες επιβίωσης ή σε βασικές σχέσεις συγγένειας όπως μετέρα-παιδί) και ψυχικής αλληλεπίδρασης, που μπορεί να κορυφώνονται μέχρι και του επιπέδου των δακρύων. Αχ, τι μου θύμισε το πιτσιρίκι, όταν αγκάλιαζε και χάιδευε τα αρνάκια... τι μου θύμισε εκείνος ο στάβλος, εκείνο το τσουκάλι στη φωτιά, εκείνο το γάλα... Όποιος δεν έχει ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, δεν μπορεί εύκολα να μπει στο νόημα. Και αυτό το νόημα είναι το νόημα των ζώων, το πιο ξεκάθαρο και σταθερό νόημα της φύσης (τουλάχιστον πιο ξεκάθαρο από αυτό των ανθρώπων).

Τρίτο στοιχείο και εξίσου ισχυρό, είναι αυτό της μουσικοθεραπείας! Ξανά η δύναμη της μουσικής, αυτή τη φορά όμως όχι για παθήσεις και διαταραχές του ανθρώπου, αλλά των ζώων. Η μουσική είναι ανακάλυψη και όχι εφεύρεση, το λέω και το ξαναλέω. Όλη η φύση είναι εμποτισμένη με μουσική. Αφουγκραστείτε τους ήχους γύρω σας και θα δείτε. (Περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει το χειμερινό εξάμηνο, για να παρακολουθήσω το μάθημα που με έκανε να επιλέξω αυτή τη σχολή και άρα να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή εδώ που είμαι: "Ανθρωπολογία της Μουσικής").

Τέταρτο στοιχείο, είναι αυτό της μητρότητος. Δεν νομίζω όμως ότι είμαι άξιος να μιλήσω για αυτήν την παγκοσμιοποιημένη έννοια, που αγκαλιάζει κάθε τι παράγωγό της, καλό ή κακό, όμορφο ή άσχημο αξιόλογο ή λιγότερο αξιόλογο. Το να είσαι μητέρα είναι κάτι έξω από το δικό μου σύστημα αντίληψης και κατανόησης.

Τελικά, το να ξυπνούν μέσα σου συναισθήματα συγκίνησης και ενθουσιασμού, σημαίνει μάλλον ότι δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά η παιδική σου αθωότητα ε;!


http://www.aiolikanea.gr/news/culture/detail.php?ID=47546&print=Y
http://www.cinephilia.gr/euro2/camel.htm

Αυτή η σκηνή είναι το αποκορύφωμα της συγκίνησης τόσο της καμήλας όσο και του θεατή.

Επιτέλους internet!

Επιτέλους! 4,5 μήνες μετά την άφιξή μου στο νησί, έχω Internet! Κάποιες στιγμές νόμισα ότι δεν θα αποκτήσω ποτέ... Όμως η τελική έκβαση δικαιώνει τους αγώνες μου!! Τελικά αντιλαμβάνεσαι πόσο απαραίτητα έχουν γίνει κάποια αγαθά στη σημερινή κοινωνία μας, μόνο όταν τα στερείσαι... Όπως ο έρωτας ένα πράγμα.

Άντε καλά σερφαρίσματα (αν και το καλοκαίρι τελειώνει...).

Ασκληπιού και Σεφέρη γωνία

Όσο και αν πιστεύω στην καθαρή τύχη, υπάρχουν καταστάσεις και γεγονότα στην καθημερινή μου ζωή που δεν μπορούν να εξηγηθούν πλήρως από την κυρά-τύχη. Αυτό το έχω ξαναπεί εξάλλου.

Παράδειγμα, είναι η διεύθυνση που έχει το σπιτάκι μου εδώ στη Μυτιλήνη: Ασκληπιού και Σεφέρη γωνία. Τι να πώ; Το μόνο που κατόρθωσα να αρθρώσω είναι το κάτωθι ποιηματάκι:

Εκεί

Εκεί που οι δρόμοι της ιατρικής

διασταυρώνονται με αυτούς της ποιητικής

σε ένα χαμόσπιτο κρυφό

παλεύω να αναγεννηθώ

Σε μια κοινωνία ανθρωπολογική

αγναντεύοντάς την από σκοπιά ιστορική

ανάμεσα σε χώρες που αγριεύονται

και κύματα που ερωτεύονται

Εκεί στα πελάγη τα βαθειά

που ποτίζουν με αρμύρα την ελιά

ήρθα να αναμετρηθώ

με της ψυχής μου το φευγιό

Πόσο εκτυφλωτικό το φως σου

νύχτα του Αιγαίου μαγική!

σκιαγραφείς με τη λάμψη των παιδιών σου

την προσπάθεια την ομαδική

Μου δείχνεις της αγάπης μας το πώς

και των χειλιών την ανοιχτή πληγή

δεν μου εξηγείς όμως το φως

γιατί δεν απαντάει στο γιατί…

Μυτιλήνη, 16/5/2009

by astromonos

Πόσα νέα όνειρα, νέες γνωριμίες, νέοι ενθουσιασμοί και νέες προσδοκίες μπορούν να γεννηθούν όταν δυο τέτοιοι δρόμοι διασταυρώνονται;

Μεγαλώνω και το ξέρεις

Όταν όλα γύρω μας φαίνονται μαύρα, είτε από τους καπνούς των καιόμενων δασών, είτε από το σκότος που αναβλύζει από μέσα μας, είτε από τα νανουρίσματα-υπνωτίσματα που μας κερνούν οι ταγοί αυτού του κόσμου, τότε αρκεί να ανοίξετε τις γρίλιες της ψυχής σας και να κοιτάξετε έξω. Να αντικρύσετε το φως, αυτό το καθαρτήριο και ζωογόνο φως που θα αποστειρώσει τα εσώψυχά μας και θα μας ξαναδώσει νόημα να συνεχίσουμε να νοιώθουμε άξια όντα αυτού του σύμπαντος. Όταν όλα γύρω μας, μας θέλουν να πάμε για ύπνο ήσυχοι και αδιάφοροι, τότε οφείλουμε να ξυπνήσουμε. Να ξυπνήσουμε για να ζήσουμε.


"Ζωή δεν είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι πάλι,
Ζωή είναι να είσαι ξυπνητός όταν κοιμούνται οι άλλοι..."

(Κρητική μαντινάδα)

"Ένα αλλιώτικο νανούρισμα" - Στίχοι, μουσική: Τσακνής Διονύσης

(ακούγονται με σειρά Παπακωνσταντίνου, Μαχαιρίτσας, Τσακνής, Περίδης, Μάλαμας, Πάνος Κατσιμίχας)





(από http://www.youtube.com/watch?v=FPX-tL5pDhY . Δώστε προσοχή στο τμήμα από 3:53 ως 4:20, πόσο προφητικά τα λόγια και οι εικόνες με αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες...)

Εξαρτάται

Συζητώντας χτες στην εφημερία με μια νοσηλεύτρια περί θεμάτων οικοκυρικής, μου θέτει το εξής ερώτημα:

- Πρώτα σκουπίζεις το σπίτι και μετά ξεσκονίζεις τη σκόνη που θα σηκωθεί ή πρώτα ξεσκονίζεις για να πέσει η σκόνη στο πάτωμα και μετά σκουπίζεις;!!

Και μένω βλάκας! Βραχυκύκλωσα, πώς το λένε ρε παιδιά; Δεν πίστευα ότι μπορεί να απασχολούν τέτοια ζητήματα μια νοικοκυρά... Εδώ οι γνώσεις μου αδυνατούν να με βοηθήσουν και απαντώ:

- Δεν ξέρω! Ποιά είναι η απάντηση;
- Εξαρτάται με τι σκουπίζεις! Αν σκουπίζεις με την κλασσική σκούπα, τότε πρώτα σκουπίζεις και μετά ξεσκονίζεις την σκόνη που θα έχει ανασηκωθεί, ενώ αν σκουπίζεις με ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει τη σκόνη, τότε πρώτα ξεσκονίζεις για να πέσει ό,τι είναι να πέσει στο πάτωμα και μετά σκουπίζεις...

Τι κατάλαβα από όλα αυτά; Η έννοια της επιστήμης (από το επίσταμαι = γνωρίζω καλά, εμπεριστατωμένα) δεν έχει όρια, ταμπέλες, τίτλους, πτυχία ή βραβεία. Η επιστήμη είναι παντού και έχει να κάνει με ένα μόνο πράγμα: το ενδιαφέρον του ανθρώπου να απαντήσει σε ερωτήσεις, όσο μικρές ή μεγάλες, ασήμαντες ή σημαντικές, προσωπικές ή κοινωνικές και αν είναι. Διότι το ενδιαφέρον δεικνύει τη ροή ενέργειας: από τον άνθρωπο προς το παράγωγό του, στο έργο του και όχι από τον άνθρωπο προς την τουαλέτα όπως συνηθίζουν μερικές κουραδομηχανές...


Υ.Γ.: Η κουβέντα με την εν λόγω νοσηλεύτρια ξεκίνησε από το γεγονός ότι μαγείρεψα γεμιστά προχτές... Ναι, το έκανα και αυτό στη ζωή μου! Γέμισα άλλο ένα κενό στην μικρή μου ζωή.

"Εξαρτάται"
Στίχοι: Νεοφυτίδης Ανδρέας
Μουσική: Τόκας Μάριος
Ερμηνεία: Αλεξίου Χάρις

Υπάρχουν στιγμές που...

Στιγμές

Υπάρχουν στιγμές που ο κόσμος γύρω μου

πλημμυρίζει από νόημα^.

κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, έχει τη θέση του

στο συμπαντικό ψηφιδωτό

που συνεχώς μεγαλώνει.

Άλλοτε πάλι, όλα φαίνονται τόσο εύθραυστα,

τόσο ανόητα, ανούσια, χωρίς σύνδεση μεταξύ των^.

Όλα μοιάζουν με ένα τέλι

που τι σημασία έχει και αν ραγεί;

Και εσύ, ω! εσύ, μικρή μου σκούνα,

ξεκίνησες ταξίδι αλαργινό για ωκεανούς

δίχως κουπιά, δίχως προορισμούς,

αφήνεσαι στη δίνη των κυμάτων

μα αναζητάς της ψυχής τη σωτηρία

στην τυραννία των ερωτημάτων.

Και όταν σκαρφαλώνεις στα νερά

νοιώθεις πως βγαίνεις νικητής^.

μα σαν έρθει η ώρα να βυθιστείς

θέλει μεγάλη ανάσα η βουτιά.

Όσο πάλλεσαι σε ημιτονοειδή χορό

τόσο θα νοιώθεις τη ναυτία^.

διάλεξε λοιπόν εαυτό

ή βασανίσου με την απορία…

28-05-09

by astromonos

Υ.Γ.: Βέβαια υπάρχουν και στιγμές που γαμιούνται τα πάντα (όλα)!!!!!!!!!!!

Από σήμερα το απόγευμα ζω μόνο τέτοιες στιγμές. Και μάλιστα τις μοιράζομαι με άσχετους και με ανώριμους... Άντε να δούμε πότε θα περάσει και αυτό το κύμα της αψιθυμίας! Και αν θέλετε να πάρετε μια γεύση τι εννοώ... ορίστε:

Fenistil και Dakota

Αντιμετωπίζουν τη ζωή τόσο μάχιμα. Καθόλου προγραμματισμένα. Όλα γίνονται σχεδόν αναπάντεχα για αυτούς και μάλιστα για θέματα πολύ σοβαρά, όπως αυτά της υγείας. Του λένε: "σε μισή ώρα αναχωρείτε για την Αθήνα, ο παππούς πρέπει να χειρουργηθεί επειγόντως και εσείς ο εγγονός, ως ο πιο άμεσος συγγενής αυτήν τη στιγμή, οφείλετε να τον συνοδεύσετε". Και αυτός, μην πολυκαταλαβαίνοντας καλά καλά τι συμβαίνει, συμφωνεί. Δεν έχει άλλωστε και άλλη επιλογή. Όμως δεν είναι απλά η συμμόρφωση, όσο ο τρόπος που την εκτελεί: δυναμικά και μάχιμα. Είναι η ανικανότητα αντίληψης ολόκληρου του πίνακα που ξεδιπλώνεται μπροστά του; Είναι η αγαθότητα, που τον κάνει να σκέφτεται την Αθήνα σαν αναπάντεχο κέλευσμα στην χωρίς ποικίλλες διεξόδους ζωή ενός παιδιού κάποιου απομακρυσμένου χωριού; Είναι ότι έτσι γαλουχήθηκε;

Λίγα λεπτά μετά, μέσα στο ασθενοφόρο, κατάλαβα. Παρατηρώντας τις χαρακιές στο πρόσωπο του παππού (που θα μεταφερόταν στην Αθήνα για επείγουσα επέμβαση) και ακούγοντας τον λόγο του που ήταν γεμάτος ηρεμία, γεμάτος χορτασιά από το μεδούλι της ζωής, χωρίς κλαψομουνιάσματα και χωρίς φόβο απέναντι στο επικείμενο άγνωστο (που μπορεί να είναι και ο ίδιος ο θάνατος), κατάλαβα ότι ο εγγονός πήρε τα χνάρια του παππού. Έγινε μάχιμος. Ο ίδιος δεν το ξέρει, δεν το αντιλαμβάνεται. Το μυαλό του δεν φτάνει ως αυτό το σημείο. Όμως τι σημασία έχει, αφού η καρδιά του φτάνει και μάλιστα ξεπερνά αυτό το σημείο;!

Και εκείνη η ματιά του παππού... Ναι, κουρασμένη, αλλά όχι ηττημένη. Ναι, σκονισμένη, αλλά όχι βρώμικη... Όχι βρώμικη που να πάρει ο διάολος! Για τέτοιες ματιές οφείλεις να δώσεις όχι απλώς ιπποκράτειους όρκους αλλά και την ίδια σου τη ζήση. Και αυτό, επειδή όλοι εκείνοι σαν τον εν λόγω παππού, έχουν προλάβει και έχουν θυσιάσει πρώτοι τη δική τους τη ζήση προς χάρην της δικής μας ελευθερίας και κολοπέρασης. Δεν χύσαν δάκρυ εκείνοι, για να μπορούμε να κλαίμε με το παραμικρό εμείς σήμερα. Πόσο παρα-μικροί είμαστε! Τους οφείλουμε τουλάχιστον μια καλύτερη ποιότητα ζωής και ένα χάδι.

Κύριοι της φάκεν εξουσίας! Υπάρχουν άνθρωποι σε τούτη τη χώρα που αξίζουν πολλά περισσότερα από Fenistil και Dakota!! Που έχουν δώσει την ίδια τους τη ζωή -το καταλαβαίνεται ρε; την ίδια τους τη ζωούλα, ολόκληρη, κομματάκι κομματάκι- για τούτη τη χώρα. Και εσείς; Διατηρείτε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που καταρρέει και το μόνο που κάνετε είναι να το πουδράρετε συνεχώς, καλύπτοντας έτσι τη σαπίλα που κάτω από τους στόκους (μεταφορικά και κυριολεκτικά) δουλεύει...

Ουστ! Σαρδανάπαλοι της εξουσίας! Δεν κουραστήκατε ποτέ στη ζωή σας, δεν ξενυχτήσατε ποτέ, δεν σας έλειψε τίποτα ποτέ.

"Για το καλό μου" - Στίχοι, μουσική: Γ.Μηλιώκας

Τυφλές αλλά όχι μουγκές!

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι πράγμα να είναι η ελπίδα! Άλλοτε την έχεις και σε κρατά ζωντανό, άλλοτε την έχεις και δεν βγάζει πουθενά αφού είναι ανώφελο, άλλοτε σε προδίδει καθότι αυτό που σου έταζε δεν είναι αυτό που σου έδωσε, άλλοτε πάλι υπόσχεται έναν ολόκληρο κόσμο στα μέτρα σου!

Έχω καταλήξει όμως στο εξής συμπέρασμα: η ελπίδα είναι δημιούργημα της ανικανότητας του ανθρώπου να ελέγξει το μέλλον. Είναι μια προσπάθεια του ανθρώπινου νου να αντισταθμίσει το κενό και την ήττα που νοιώθει συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορεί να συμμετέχει ενεργά και καθοριστικά σε αυτό που ονομάζουμε "μέλλον". (Είναι περίπου η ίδια κοινωνική κατάσταση με εκείνη που δημιουργήθηκε όταν έγινε αντιληπτό ότι η γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος και δεν γυρίζουν όλα γύρω από αυτήν, αλλά η ίδια γυρίζει γύρω από τον ήλιο...). Έτσι, ο άνθρωπος δημιούργησε την ελπίδα σαν αντίσταση στην σκληρή πραγματικότητα που τον θέλει να μην είναι στην καρδιά των γεγονότων και να μην μπορεί να σπρώξει τα πράγματα προς ορισμένη κατεύθυνση. Ο άνθρωπος δεν θέλει να αποδεχτεί ότι είναι μικρός, ασήμαντος, ανίκανος να επηρεάσει κάτι παραπέρα από τη στιγμή, από το τώρα... οπότε χτίζει ένα ολόκληρο σύστημα που τον κάνει ικανό να μπορεί έως ενός βαθμού να ελέγξει το μέλλον και έτσι να γεμίσει ασφάλεια τον ποταπό ανασφαλή εγωισμό του. Ο άνθρωπος θέλει να ελέγχει. Αυτό είναι σίγουρο. Και μάλιστα θέλει εγωιστικά να ελέγχει. Αυτό είναι ακόμα πιο σίγουρο. Και για να το πετύχει αυτό κατασκευάζει το σύστημα των ελπίδων. Ελπίζει ότι τα πράγματα θα πάρουν μια συγκεκριμένη μορφή. Και αυτό θα επιτευχθεί μέσα από το θεό, τη μοίρα, τις προκαταλήψεις και τις προλήψεις και δεν ξέρω μέσα από τι άλλο. Αν τα πας καλά με αυτές τις δυνάμεις, προσδοκάς (και σε αυτό ακριβώς το σημείο μπαίνει η έννοια της ελπίδας) να σου ανταποδώσουν την πίστη σου. Παράλλληλα κατασκευάζονται και τα συμπαρομαρτούντα συστήματα, όπως της θρησκείας (αν πιστεύεις ότι ο θεός κατευθύνει), της μοιρολατρίας (αν η μοίρα κατευθύνει), του τυχοδιωκτισμού κοκ. Αν παίζεις καλά αυτό το παιχνίδι (δηλ. αν είσαι καλός πιστός, καλός μοιρολάτρης ή καλός προληπτικός) τότε ίσως να σου ανταποδωθεί αυτή η καλή διαγωγή με το να βγει αληθινό στο μέλλον αυτό που πιστεύεις και θέλεις τόσο πολύ...

Τα πράγματα όμως δεν έτσι. Τα πράγματα δεν κατευθύνονται από καμία άλλη δύναμη πέρα από την τύχη. Και αυτό πιστεύω λίγοι το έχουν αντιληφθεί, όπως ο μέγας Καζαντζάκης όταν είπε ότι: "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος".

"Τυφλές Ελπίδες"

Στίχοι: Πέτρος Δουρδουμπάκης
Μουσική: Πέτρος Δουρδουμπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά


Είσαι εκείνη που έψαχνα
που χρόνια λαχταρούσα
στην αγκαλιά σου θα 'θελα
για πάντοτε να ζούσα

Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες
από κείνη τη στιγμή που μ' είδες
πως θα είμαστε μαζί
Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου
πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
έπεσα μες στη φωτιά

Πόσο επιπόλαια φέρθηκα μπροστά σου
βιάστηκα να ξεδιπλώσω
όλα τα φύλλα της καρδιάς

Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες
από κείνη τη στιγμή που μ' είδες
πως θα είμαστε μαζί
Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου
πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
έπεσα μες στη φωτιά

Υ.Γ.1: Βέβαια, αν και τυφλές αυτές οι ελπίδες, έχουν τόσα να πουν από ανθρωπολογική σκοπιά για την οργάνωση του νου μας!

Υ.Γ..2: Υπέροχη συναυλία απόψε με τον Θαλασσινό και την Κανά στο κάστρο της Μυτιλήνης... Δεν τους χορταίνεις μερικούς καλλιτέχνες, θαρρείς πως όλο το βράδυ μπορείς να τους ακούς ασταμάτητα!

Άσματα, όχι μη-άσματα ή μι-άσματα

Τραγούδια άλλης εποχής, άλλου αρώματος, μα ίδιας αναζήτησης και ίδιων ερωτημάτων με σήμερα... Πόση φιλοσοφία κρύβουν αυτά τα δυο τραγουδάκια; Και μετά δεν με πιστεύετε που λέω ότι η μουσική (δηλ. η ιδιότητα που αφορά τις μούσες) είναι πάνω από όλα! Ελπίζω κάποια μέρα στη ζωή μου να μπορώ να λέω ότι είμαι ένας μουσικός... Αυτό ίσως είναι το πιο μεγάλο (μα και το πιο μακρινό) όνειρό μου.

(αν δεν είναι ερωτική σκηνή αυτό που απεικονίζεται άνωθεν τότε τι είναι;)

"Μια βραδιά στο λούκι"

(εκείνο το μαντολινάκι πώς κελαηδάει έτσι...!)

Από τους Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας (1982).
στίχοι, μουσική: Χάρης Κατσιμίχας
Διεύθυνση ορχήστρας: Μάνος Χατζιδάκις

Προχτές εκεί που τα 'πινα με κάποιο κολλητό μου
κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια δυο ματάκια
γυρίζω στον δικό μου, ο τύπος μου, Νικόλα
και μένα, μ' απαντάει, και εκεί αρχίσαν όλα

Εγώ αυτοσυγκεντρώθηκα για να την μαγνητίσω
αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία
αλήθεια σας το λέω, απότυχα τελείως
δε μου 'δινε καμία, μα καμία σημασία.

Όπως καταλαβαίνετε δε μ' έπαιρνε καθόλου
αλλά εξακολούθησα ερήμην να κοιτάω
ο φίλος μου εγκρίνιαζε, βρε Χάρη, σου μιλάω
για πες μου, σε κοιτάει; καθόλου τ' απαντάω

Σε μια στιγμή το βλέμμα της πλανήθηκε στο χώρο
κι απάνω μου σταμάτησε σαν κάτι να ζητούσε
ταράχτηκα και σκέφτηκα, Θεέ μου, εμένανε κοιτάει
όμως εκείνη κοίταγε να βρει τον σερβιτόρο

Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει
αχ, να 'μουνα αεράκι, καπνός από τσιγάρο
στα στήθια της να μπαίνω και κείνη ας μη με θέλει

Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
ζηλεύω όποιον της μιλά και όποιον την κοιτάει
μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π' αγαπάει
σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει

"Προσωπικές Οπτασίες"

Από την εκπομπή "Πρόβα" της ΕΡΤ με τη Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου
στίχοι, μουσική: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες
στο κέντρο και τις συνοικίες
όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα
τηλέφωνα απεγνωσμένα

Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ
ό,τι ονειρεύτηκα
όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης
να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα

Τη του ιητρού επιείκιαν ευδοκαίοντες

Πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσεις και να χωνέψεις αυτό που είπε ο παππούς Ιπποκράτης, ότι "ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά". Κάθε μέρα νομίζεις ότι είσαι πιο κοντά στο στόχο σου, αλλά κάθε μέρα αυτός φαντάζει πιο μακρυά... Πόσες ήττες και πόσα λάθη πρέπει να ρίξεις στο βωμό της ιατρικής τέχνης; Πόσα ερωτήματα που σε στριμώχνουν και σου στερούν χρόνια από τη ζωή σου πρέπει να προσπεράσεις και να απαντήσεις, ώστε να νοιώσεις ότι στέκεσαι γερά στα ποδάρια σου; Πόσα ξενύχτια, ταχυκαρδίες, αβεβαιότητα, θλίψη, αψιμαχίες μα και χαμόγελα, ευχαριστίες και χαρές πρέπει να ποντάρεις για να σε δεχτεί αυτός ο αιώνια σοφός παππούς -ο έτσι ντε! ο μπάρμπα Ιπποκράτης- στα άξια τέκνα του;

Δεν ξέρω τι δρόμος απλώνεται μπροστά μου, μα κάθε ιατρική μου μέρα νοιώθω όλο και πιο μικροσκοπικός... Τελικά αντί να μεγαλώνω μικραίνω... (Μήπως έχω βρει το ελιξίριο της νεότητος;!)

Τη του ιητρού επιείκιαν ευδοκαίοντες

(Έχοντας εμπιστοσύνη στην αγάπη του ιατρού για τον άνθρωπο)

Ιπποκράτης =

Ίππος + κράτης =

Αυτός που κρατά τους ίππους =

Αυτός που κρατά τα άλογα =

Αυτός που κρατά τα ζώα =

Αυτός που κρατά τα δαιμόνια =

Αυτός που συν-κρατά τα δαιμόνιά του =

Αυτός που συγκρατεί τα πάθη του =

Αυτός που επιβάλλεται στα πάθη του =

Αυτός που με τη λογική μάχεται τα πάθη του =

Αυτός που με τη λογική μάχεται το άλογο =

Αυτός που με το λόγο μάχεται το άλογο.

Σχόλια – παρατηρήσεις:

Α) Το να είσαι Ιπποκράτης είναι πόλεμος, αγώνας, μάχη ανηλεής

Β) Υπεισέρχεται υποκειμενικότητα ως προς τον ορισμό του λόγου και του α-λόγου και ως προς τον ορισμό της μάχης μεταξύ τους

Γ) Υπάρχουν δύο τρόποι (δρόμοι) για να δοθεί η μάχη αυτή:

1. Στα πλαίσια της κοινωνίας, ενταγμένος στις κοινωνικές συμβάσεις κάθε εποχής, μαζί με τους πολλούς

2. Στα πλαίσια της ατομικότητας, αδυνατώντας να βγεις από το κελί της μοναξιάς, με ρομφαία το ανάστημά σου και ένα φύλλο γιασεμιού στο πέτο να ποτίζεται από τα δάκρυα της καρδιάς σου

Δ) Μια ζωή αδυνατώ να ξεφύγω από τον 2^ο δρόμο σκέψης, μα πριν χαθώ ξέρω ότι ο 1^ος δρόμος θα προβάλλει μπροστά μου σαν τελευταίος πειρασμός για να μου κλείσει το μάτι και να μου υπενθυμίσει ότι καμία μάχη δεν τελειώνει πριν τελειώσει η πνοή του ανθρώπου. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα παίζονται, όλα διεκδικούνται. Τα παίζεις όλα για όλα! Πόλεμος πατήρ πάντων!

Γύθειο, 18/07/08

by astromonos

"Ο Ιπποκράτης αρνείται δώρο"