Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θάνου Λουκάς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θάνου Λουκάς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Διέξοδοι Διαφυγής



Ρήμαξε ο Έρωτας μες στο πολύ το Σεξ.

Χάθηκε η Γνώση μες στην πολύ τη Πληροφόρηση.

Αποδυναμώθηκε η Φιλία μες στα πολλά τα Likes.

Τυφλώθηκε η Ελευθερία μες στο πολύ το Φως.

Ανδρώθηκε το Σκότος μες στον πολύ Διαφωτισμό.

Πνίγηκαν οι Άνθρωποι μες στην πολύ Βροχή.

Κάηκαν τα Όνειρα μες στην πολύ Φωτιά.

Αρρώστησε η Πρόληψη μες στην πολύ τη Θεραπεία.

Μπερδεύτηκε ο Νους μες στις πολλές τις Λύσεις.



Άραγε Γαλήνη, θα γυρίσεις;




Κοιτάω γύρω μου και αναρωτιέμαι. Πώς να παλέψεις τα ίδια παντού;

Ιατροί, Νοσηλευτές και πλήρωμα ΕΚΑΒ που δεν έχουν εκπαιδευτεί για να αντιμετωπίζουν το επείγον. Πώς να μην πεθαίνει κόσμος στα νοσοκομεία;

Δάσκαλοι οδήγησης, κανόνες οδικής κυκλοφορίας και τροχαία, που τόσα χρόνια λαδώνονταν. Πώς να μην πεθάνει λοιπόν, τόσος κόσμος από "λάδια" στους δρόμους;

Καθηγητές και Δάσκαλοι που δεν έχουν εκπαιδευτεί για να αντιμετωπίζουν μια επείγουσας κρίση συμπεριφοράς ενός παιδιού. Πώς να μην πεθαίνουν ψυχές και αυριανές προσωπικότητες;


Πολιτική Προστασία που δεν έχει εκπαιδευτεί να λειτουργεί ως επείγουσα Προστασία και παραμένει απλά πολιτική. Έτσι, διαχρονικά, πώς να μην πεθαίνει η Προστασία και πώς να μην δυναμώνει η Πολιτική;

Άνθρωποι καθημερινοί που δεν έχουν εκπαιδευτεί τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση επείγοντος. Μα το κυριότερο, άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται να εκπαιδευτούν -έστω από μόνοι τους!- για το τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση επείγοντος.

Κοντολογίς... λογής "ειδικοί" και "επειγοντολόγοι" σε κάθε τομέα του κοινωνικού κράτους, που δεν κατέχουν την έννοια του Επείγοντος. Και αυτό είναι το πιο Επείγον από όλα σε τούτη τη χώρα. Και τα θύματα που ακούτε αυτές τις ώρες να ανασύρονται απανθρακωμένα μέσα από τις φωτιές της Αττικής, είναι λίγα μπροστά σε εκείνα τα θύματα που καθημερινά καίγονται και αποσαρθρώνονται από την κοινωνική έκφραση ετούτης της καμμένης χώρας, σμπαραλιασμένα και κατακρεουργημένα από ένα ανίκανο κράτος και από άδιάφορους συμπολίτες.

Οι εξαιρέσεις υπαρκτές, αλλά ελάχιστες. Το θέμα της Παιδείας αναδεικνύεται πάλι μέγιστο, αλλά ανύπαρκτο.

Το Συμπέρασμα έχει διατυπωθεί εδώ και χιλιετίες:

ουκ εν το πολλώ το ευ...



Αγαπημένε ποιητή, μίλα τη γλώσσα της αλήθειας και περιέγραψέ μας πώς οι άνθρωποι βάζουν το χέρι τους και βγάζουν το "Μάτι" τους...



"Ιδανικοί Αυτόχειρες"
Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης





Οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Στενότης χώρου.
Στενότης σκέψης.
Στενότης πράξης.

Αυτά βλέπω γύρω μου.

Ένα σύντομο πέρασμα κάτω από την Ακρόπολη,
με έβγαλε εντελώς τυχαία σε μια γωνιά
που κατόρθωσε να ξυπνήσει τις αισθήσεις μου
και να διεγείρει μυαλό, φαντασία,
αναμνήσεις και συναισθήματα...

Μια γωνιά, που ακριβώς επειδή κατόρθωσε
να αλλάξει τις διαστάσεις της στενότητας γύρω μου,
αξίζει να σας την παραθέσω πανοραμικά, σε κανονικό μέγεθος,
όπως είναι, και όχι όπως τα στενά όρια και καλούπια της κοινωνίας μας,
επιζητούν οι σκηνές, οι σκέψεις και οι στιγμές μας, να είναι...



Μαγικό σκηνικό, θαρρείς θεατρικό,
πάντως σίγουρα τονωτικό,
και αντιδιαστελλόμενο με τη στενότητα
που ακόμα και σε αυτήν την ίδια τη γωνιά,
έχουν επιβάλλει οι κανόνες συμπυκνωτικής ανοικοδόμησης...

Ένα λιλιπούτειο θεατράκι του δρόμου λοιπόν,
πίσω του άνθρωποι να τρέχουν να σωθούν
από κάθε είδους εξαρτήσεις και μόδες
που μας έχουν επιβάλλει για να μας συν-θλίβουν τις ζωές,
απέναντι ακριβώς, ένας Καραγκιόζης έτοιμος,
να αναμετρηθεί για μια φορά ακόμη με όλα τα θηρία,
-γύρω του και εντός του-
παραμένοντας πανί με πανί,
σε ένα θέατρο γεμάτο σκιές, παράλογα πρόσωπα
και δίχως νόημα συμπεριφορές απολίτιστων...

Πιο πάνω σε έναν από τους πέριξ τοίχους,
το αποτύπωμα από μια άλλη στάση ζωής:



"Buongiorno Principessa"

να καλημερίζει επίμονα κι ευγενικά,
κάποια πριγκιπική μορφή
που κρύβεται θαρρείς, ακριβώς απέναντι της,
παιχνιδίζοντας με τη δαντέλα του ξύλινου παραθύρου,
κρυφοκοιτάζοντας τη γαλήνη της έρημης (α)γωνίας...



Και εσύ ψάχνεις ακόμα, δύσμοιρε θεατή,
ένα βλέμμα αρχαίο, αθάνατο, καθάριο,
στη στοά των αθανάτων...

Μόνο, που οι στοές αυτές άλλαξαν,
τα βλέμματα έγιναν τηλε-κατευθυνόμενα,



οι άλλοτε πηγές πνευματικής αναζήτησης, περιχαρακώνονται,
μνημονεύοντας ψεύτικα κάποιο ακάνθινο στεφάνι, κάποιου Θεανθρώπου...





Τι τους απειλεί;
Μάλλον η δική σου σωφροσύνη...

Και εκείνες οι αξίες;
Αυτές που καίνε και πυροδοτούν κορμιά,
κινούν τις σάρκες και τις σκέψεις σε άλματα προς το κενό;


Αυτές, φαίνεται σαν να χάθηκαν.
Ή πιο σωστά, σαν ποτέ να μην έζησαν πραγματικά...

Και νιώθεις, ότι "δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα..."
και στα μάτια των περαστικών, "κρεμούν ήλιοι χλωμοί..."

Μα ξέρεις, πως μένουν κρυμμένες από την παγωνιά,
κάποιες τέτοιες γωνιές, που ανέλπιστα και άξαφνα,
σε κλέβουν από τις σκέψεις σου,
και με μανιώδη θαλπωρή,
σου δίνουν βήμα και σκηνή,
να αρθρώσεις λόγο...

Και έτσι, "οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί" μέσα σου,
αναζωπυρώνονται, έστω για μια στιγμή,
ακόμα και δίχως υπαρκτούς θεατές,
και εσύ να δίνεις παράσταση. 

"Ο Καραγκιόζης θεατής του Καραγκιόζη",

είναι η παράστασή σου!



"Δεν αγαπάς"
Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης



Υ.Γ.: Πιο ταιριαστή μουσική υπόκρουση για αυτό που έζησα δεν νομίζω να βρω...
Και αυτή της αξίζει να βγει έξω από τα στενά όρια!