Στο παραπέντε της χρονιάς

 

Προς τους προβληματιζόμενους για το νέο εμβόλιο, που λένε άσε να το βάλουν άλλοι πρώτα και βλέπουμε... Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι δεν γνωρίζουμε τις ανεπιθύμητες ενέργειες, είναι κάτι νέο, δεν ξέρουμε υπό ποίες συνθήκες φτιάχτηκαν κλπ κλπ...

Αναρωτιέμαι, όλα τα νέα τεχνολογικά προϊόντα που καταναλώνουμε, από κινητά, τηλεοράσεις ή ό,τι άλλο σούπερ-ντούπερ μηχάνημα, ή application ή πρόγραμμα στον υπολογιστή μας, ξέρει κανείς για τις μεσο- και μακρο-πρόθεσμες επιπτώσεις τους; Ξέρει κανείς το facebook ή το twitter τι έχει προκαλέσει στις ζωές μας, στην ιδιωτικότητά μας και στην προσωπικότητά μας την ίδια; Ή μήπως τρέχουμε όλοι μας σαν τα ζα, να το προμηθευτούμε;

Όλα είναι θέμα ψυχολογίας. Και τώρα πεθαίνουν άνθρωποι και πριν πέθαιναν. Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα είναι η μονόπλευρη και μονομερής προσέγγιση των φαινομένων. Τώρα, όλη η υφήλιος έχει εστιάσει σε ένα μόνο πρόβλημα, μετρώντας θύματα κυρίως τρίτης και τέταρτης ηλικίας, εξακολουθώντας να μην απασχολούμε το μυαλουδάκι μας για το πόσα παιδιά καθημερινά πεθαίνουν στον κόσμο από πείνα, βία, κακοποίηση ή ναρκωτικά, ξεριζωμούς, κακουχίες, πόλεμους κλπ... 

Δεν ήταν όλα καλά και ανθηρά πριν και ήρθε ένας COVID  να μας ταράξει την ηρεμία.

Ήταν και πριν τραγικά τα πράγματα στις ανθρώπινες κοινωνίες -και πολύ μακριά από έναν ιδεατό κόσμο- και απλά ήρθε ένας COVID να μας θυμίσει ότι συν τοις άλλοις είμαστε και ευάλωτοι και θνητοί. Όλος αυτός ο παραλογισμός, η υστερία, ο πανικός και η ανοργανωσιά με τις σπασμωδικές αντιδράσεις πολιτών και πολιτικών, δείχνουν απλά ότι η ανθρωπότητα απέχει αρκετά από μια υγιή παγκόσμια κοινωνία που έχει αντιληφθεί τα όριά της σε τούτον τον κόσμο. Ο μιμητισμός και η έλλειψη σθένους μεταξύ των κρατών αποδεικνύει τα ελλείμματα στο στερέωμα μιας ασφαλούς κοινωνίας και οικονομίας. 

Ελπίζω μόνο σε ένα πράμα: ο άνθρωπος μετά από μια μεγάλη ήττα στη ζωή του, να βγαίνει πιο ταπεινός και να ξεκινάει κάτι καινούργιο σε πιο στέρεες βάσεις. Και πάντα, με τη μουσική, αγκαλιά του...

The great Conjunction

 Η Μεγάλη Συνεύρεση...

Αυτή που τόσο ονειρεύονται όλοι.

Σε ερωτικό επίπεδο, ένας σύντροφος

Σε φιλικό επίπεδο, ένας καρδιακός φίλος

Σε ψυχικό επίπεδο, μια αδελφή ψυχή

Σε πνευματικό επίπεδο, ένας μέντορας

Στο σύμπαν, απόψε, ο Δίας και ο Κρόνος.

Ακολουθώντας και εκείνοι άραγε τη μόδα της ομοφυλοφιλίας?

Ή πιστοί σε μια παλαιά υπόσχεση για ραντεβού στο μέλλον?

Όπως και να έχει απόψε, θα ευθυγραμμιστούν οι απόψεις και οι διαθέσεις τους.

Απόψε, θα κοιτάξουν το σύμπαν από την ίδια οπτική α-γωνία...

Απόψε, που είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου και η μικρότερη ημέρα,

αποφάσισαν να ευθυγραμμίσουν τα μυστικά τους και να τα απλώσουν σαν άπλυτα ρούχα

πάνω σε ευθυγραμμισμένο τεντωμένο σχοινί.

Απόψε, που ο χρόνος τους κάνει το χατίρι να αργήσει να ξημερώσει.

Πόσο σπάνιο τελικά να βρεις αυτή την ευθυγράμμιση?

Θέλει πολύ ζυγοστάθμιση μέσα σου για να βρεις την τροχιά σου.

Και πολύ θάρρος για να την ακολουθήσεις. 

Και πολύ αντοχή για να την συνεχίσεις.

Και πολύ πίστη για να μην την προδώσεις.

Και πολύ υπομονή για να συναντήσεις κάποιον άλλον σε παρόμοια τροχιά.

Και πολύ δρόμο για να καταλάβεις τα μικρά βήματα της διαδρομής σου.

Η Μεγάλη Σύζευξη. Μια φορά στα 800 χρόνια. Αξίζει να περιμένει κανείς 800 ή και περισσότερα χρόνια για μια Μεγάλη Σύζευξη. Το δύσκολο είναι να βρει όλα εκείνα τα Μικρά και ασήμαντα για να γεμίσει το χρόνο περιμένοντας τη Μεγάλη Σύζευξη.

Ας μείνει κάτι όρθιο...

 

Κλινική περίπτωση 1:

Ανοίγω το ραδιόφωνο όσο οδηγώ και πηγαίνω προς τη δουλειά (να σημειωθεί ότι κυκλοφορώ πλέον σε κυπριακό έδαφος και ακούω κυπριακό ραδιόφωνο): "...Απόλυτη απογοήτευση του προέδρου Αναστασιάδη και του επιτελείου του για την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ και τα μέτρα που (δεν) επιβλήθηκαν στη γείτονα χώρα Τουρκία". Τυχαία διαβάζω στο διαδίκτυο στις προτεινόμενες ειδήσεις, (έτσι όπως μας τις πλασάρει το έξυπνο διαδίκτυο που παρακολουθεί και προσαρμόζεται στο ηλεκτρονικό μας αποτύπωμα) ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης είναι απόλυτα ικανοποιημένος...

Αναρωτιέμαι: ποιος δουλεύει ποιόν? Ή καλύτερα, ποιός δουλεύει για ποιόν? Με άλλα λόγια, βλέπεται πώς πολιτικώς διαστρεβλώνεται η ειδησεογραφική πληροφορία.

Κλινική περίπτωση 2:

Πηγαίνω σπίτι μετά τη δουλειά, δεν ανοίγω ραδιόφωνο ή ειδήσεις. Ανοίγω το ψυγείο και παίρνω μια κατακόκκινη λαχταριστή ντομάτα... Την κόβω και το κατακόκκινο εξωτερικό περίβλημα, αποκαλύπτει μια καταπράσινη άγγουρη αρρωστιάρικη ντομάτα. 

Αναρωτιέμαι: μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Ψεκάζουν τις ντομάτες για να είναι υπέρλαμπρες και κατακόκκινες απέξω και από μέσα αντικρύζεις το πραγματικό τους πρόσωπο. Θα μου πείτε, ρε φίλε Δεκέμβρη μήνα περιμένεις να φας ντομάτα κανονική; Οκ... Απλά, απορώ με εκείνους που ξέρουν ότι αν κόψεις τη ντομάτα θα αντικρύσεις την εξαπάτηση, αλλά δεν τους νιάζει. Ήδη θα έχεις απομακρυνθεί από το ταμείο...

Κλινική περίπτωση 3:

Λαμβάνω το παρακάτω λινκ σχετικά με το εμβόλιο ή τα νέα μονοκλωνικά αντισώματα. Και τραβάω τα μαλλιά μου (παρεμπιπτόντως, δείτε την ρηχότητα του Γκίκα και πώς δεν παίρνει θέση στη συζήτηση, ποιος αυτός; που είναι συμβουλάτορας παρά τω πρωθυπουργό!). Τις επόμενες μέρες βλέπω ξανά τον καθηγητή Φαρμακολογίας που εξηγεί πάλι με την ίδια ηρεμία και τον ίδιο τόνο αναζήτησης της αλήθειας και διαφάνειας ("μπορεί να μην ξέρω την αλήθεια αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής, μεταφέρω αυτά που πιστεύω" λέει ο άνθρωπος), την ανάγκη να ξεκολλήσει το μυαλό αυτών που καθορίζουν πολιτικές υγείας παγκοσμίως και να στραφούμε στα απλά και αποτελεσματικά μέσα καταπολέμησης ενός ιού...

Αναρωτιέμαι: Οι επιστήμονες μέχρι ποιο όριο επιτρέπεται να είναι επιστήμονες και από ποιο σημείο και ύστερα επιβάλλεται να παρεμβαίνουν στις πολιτικές αποφάσεις? Πρέπει να αφήσουν μόνους τους τους πολιτικούς? Πρέπει να γίνουν οι ίδιοι πολιτικοι΄? Να παραμείνουν μόνο σε μια απλή συμβουλευτική στάση? Ποιος το ξέρει? Οι επιστήμονες γνωρίζουν. Οι πολιτικοί όμως καθορίζουν. Ποια η σωστή αναλογία των δυο αυτών ρόλων?

Ξέρετε, με όλα αυτά που συμβαίνουν και την καταγύμωνση της ανθρώπινης αλλαζονίας, όσο και αν προσπαθεί να επιβιώσει ως κορυφαία εποχή στην Ιστορία, η σημερινή κοινωνία πάσχει από παντού. Είναι βασισμένη στην επιπολαιότητα, στο εύκολο χρήμα, στην εξαπάτηση, στην επιδερμιδική προσέγγιση των προβλημάτων σε συνδυασμό με την παντελή αδιαφορία για Ήθος και Αξίες. Οκ, αυτό το γνωρίζουμε. Οι καιροί αλλάζουν, οι ανάγκες αλλάζουν. Μου έρχονται στο μυαλό όμως, κάποιες ρήσεις σοφών που πέρασαν από αυτόν τον κόσμο και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ:

α] Η επιστήμη από μόνη της καθιστά τον άνθρωπο ισχυρότερο αλλά όχι καλύτερο. (νομίζω Σοπενχάουερ)

β] Σο βιβλίο του παππού Ιπποκράτη «οι Αφορισμοί», ο πρώτος αφορισμός γράφει: «Η ζωή είναι βραχεία, η επιστήμη μακρά, οι ευκαιρίες παρέρχονται, η πείρα μπορεί να είναι λανθασμένη και η κρίση μας δύσκολη. Ο ιατρός δεν πρέπει να είναι προετσοιμασμένος να κάνει μόνο το σωστό… αλλά επίσης να κάνει τον ασθενή, τους συνοδούς και τους εξωτερικούς παράγοντες να συνεργαστούν μαζί του». 

γ] Ο προπάππους Δημόκριτος έλεγε: «είναι καλύτερο να σκεφτόμαστε πολύ παρά να μαθαίνουμε πολλά».

δ] Και ο παππούς Αλβέρτος, έλεγε το θεϊκό: "Ο κόσμος όπως τον έχουμε κατασκευάσει είναι μια διαδικασία της σκέψης μας. Δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν αλλάξει πρώτα η σκέψη μας".

Επειδή οι μέρες είναι δύσκολες, οι αντοχές του κόσμου λιγοστές και η δυσπιστία πλέον διάχυτη, λόγω της κακής διαχείρισης μιας ακόμα κρίσης, αυτή τη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο, ας μείνει κάτι όρθιο (για τα παιδιά μας τουλάχιστον): η διάθεση για ειλικρίνεια. Και οι νέοι ιατροί, ας θυμούμαστε λίγο πώς φτάσαμε ως εδώ και κυρίως, προς τα πού θέλουμε να πάμε...

Η τέχνη απαντά στην τέχνη

Δεν θα σχολίαζα, αν δεν είχα γράψει το προηγούμενο post. 

Διαβάζοντας τις δηλώσεις του κυρίου Κώστα Τσόκλη, τις πρωταρχικές όπως και τις διορθωτικές-αποσαφηνιστικές (με τις οποίες εκτίθεται ακόμα περισσότερο από τις πρώτες), ένα μόνο πράγμα σχηματίζω στο νου μου: ότι η τέχνη μόνο μπορεί να απαντήσει στην τέχνη. Πράγματι, στα λόγια του μεγάλου αυτού εικαστικού -όπως θεωρείται από πολλούς- έχει ήδη απαντήσει η ομάδα των Χαΐνηδων με το αξεπέραστης συγκίνησης "Συνταγές μαγειρικής". 

Και τι απαντά στον κύριο Τσόκλη; Ότι η κάθε κυρά-Μαρία υπό συνθήκες θα μπορούσε να έχει γίνει ένας Πικάσο, αν κάποια πράγματα της ερχόντουσταν ευνοϊκότερα... Και ο κάθε βλάκας νέος, έγινε βλάκας, γιατί ίσως ένας έξυπνος γέρος ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη διαπαιδαγώγησή του ή ποτέ δεν τον ενέπνευσε πραγματικά. Το μόνο ελαφρυντικό που δίνω στον κύριο Τσόκλη, πέρα από τη μαλάκυνση εγκεφάλου λόγω της ηλικίας του, είναι ότι επειδή ανήκει σε αυτή την κατηγορία των γέρων που μάχονται καθημερινά με τη σκέψη του θανάτου τους και θέλγονται από την ιδέα της αιωνιότητας τους, αναζητούν διακαώς να κρατηθούν από κάτι που θα παρατείνει τη ζωή τους. Και όταν αυτό το κάτι θα μπορούσε να είναι η ζωή ενός παιδιού, ή η ζωή που δεν έζησε αυτό το παιδί, ή η ζωή που δεν του επιτρέψανε να ζήσει αυτό το παιδί, τότε αντιλαμβάνεται κανείς τη βαρβαρότητα στη σκέψη ενός τέτοιου γηραιού ανθρώπου, στον οποίο η πιο ταιριαστή εικαστική αντίδραση που του αρμόζει είναι νομίζω η κάτωθι:

"Η Κραυγή" (ή "Ο Λυγμός της Φύσης")

Edvard Munch 1893

Υ.Γ.: Αν υπάρχει ένα θετικό παράκρουσμα (και όχι κρούσμα) από τον κορωνοϊό και ετούτο το Λοιμό της παραΦύσης που ζούμε, είναι ακριβώς ότι μας δίδεται η μοναδική -ιστορικά- ευκαιρία να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα.