Ανθρωπόκενο

 

Είναι τρομακτική η ρηχότητα μέσα στην οποία επιπλέουν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μας, ειδικότερα οι νέες γενιές.

Είναι εκφοβιστικός ο απανταχού εκμαυλισμός των αισθήσεών μας.

Είναι αφοπλιστική η χαλαρότητα της υπέρβασης των ορίων του σεβασμού και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Είναι απάνθρωπη η αποδοχή της 'μη ζωής' ως την τρέχουσα 'αξία' της σημερινής ζωής... 

Είναι αναπηρία η μη Γνώση της Ιστορίας του Ανθρώπου.

Είναι αναπηρία η μη Γεύση της Ιστορίας του Κόσμου.

Είναι αναπηρία η μη Γαλούχηση των παιδιών μας με τα μεγάλα Φιλοσοφικά Διαχρονικά Ερωτήματα.

Δεν λέω ότι χάθηκαν όλα.

Λέω όμως ότι μάλλον θα χαθούν αν δεν βγούμε από τον λήθαγο της Βιοπολιτικής στην οποία έχουμε περιέλθει εκόντες-άκοντες...

Ανθρωπόκαινο, λέγεται η νέα εποχή που έχουμε πλέον και επίσημα μπει.

Με μια μόνο ορθο-γραφική επισήμανση:

Ανθρωπό-κενο παρακαλώ, είναι το ορθόν, όχι Ανθρωπό-καινο...

Το καινούργιο (-καινο) πρέπει να κομίζει ένα περιεχόμενο στη ζωή μας.

Η νέα εποχή, αφαιρεί από τη ζωή μας περιεχόμενο, δημιουργώντας έτσι το κενό...

Προερχόμαστε από το κενό και ως φαίνεται ξαναγυρίζουμε σε αυτό μέσα από αυτοκαταστροφικές συνοπτικές διαδικασίες. Όμως, αξίζει να κρατήσουμε αυτή τη σπάνια ευκαιρία για να διαδώσουμε την ομορφιά της γέννας και της ζώης, και όχι να τη χαραμίσουμε σε μια απερίσκεπτη επιπόλαιη αυτοκαταστροφική αυτοβαυκαλιστική εμμονή κυριαρχίας...

Κάποιος είπε ότι "...τον 18ο αιώνα σκοτώσαμε τον Θεό, τον 19ο και 20ο αιώνα σκοτώσαμε τον Άνθρωπο...", άρα δεν είναι παράλογο ότι τώρα αναλαμβάνουν οι μηχανές νομίζω...

Πού είναι μια εποχή όπως η γενιά του '30 που οι άνθρωποι αναζητούσαν την αισθητική και θυσιάζονταν για αυτήν; Που προσφέρονταν ολόψυχα για μια ιδέα;

Αρκεί μια εξίσωση; z = z^2 + c

 

Είπα να πάρω ένα ρεπό ο καημένος ο άνθρωπος και να μελετήσω και κατάντησα... καμμένος άνθρωπος!

Περιπλανόμενος στα πιο δύσκολα μονοπάτια του νου τον τελευταίο καιρό, ψάχνοντας τις πιο αυθεντικές αλήθειες, τρώω ήττες, απογοητεύσεις, καταρρεύσεις, ματαιώσεις... και όλα αυτά έρχονται κατά ασταμάτητες ώσεις...

Ψάχνοντας θέματα ομο(φιλο)φυλίας που έχουν προκύψει στην ελληνική κοινότητα, θέματα βιοηθικής που οργανώνω στην εργασία μου, θέματα γενικότερα ηθικής που με απασχολούν για το μέλλον της σημερινής κοινωνίας, θέματα σεβασμού του ανθρώπου από άνθρωπο, ακόμα και θέματα αυτοσεβασμού, κάπου πραγματικά χάθηκα στην αναζήτηση... και σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία επιβεβαιώνω τα χαρακτηριστικά του συντάκτη αυτού του blog που τώρα διαβάζετε... όταν έγραφα: "μα χάθηκε στο μέτρημα και μένει τώρα ν' αγναντεύει στων οριζόντων τις γραμμές, των ονείρων το σαλπ(άρ)ισμα...".

Άλλη μια διαισθητική (πάλι αυτο-εκπληρούμενη) προφητεία, αποδεδειγμένα πλέον μας διατυμπανίζει αυτό που χρόνια τώρα χρησιμοποιώ ως μοτίβο ότι: "η πολυπλοκότητα κρύβεται μέσα στην απλότητα και η απλότητα κρύβεται μέσα στην πολυπλοκότητα...". Αυτό είναι το συμπέρασμα από ένα συγκλονιστικό βίντεο που είδα σήμερα και σας προτρέπω να δείτε. Κρατηθείτε γερά όμως, δεν μιλάμε απλά για αναταράξεις, αλλά για οικειοθελή πτώση στο γεμάτο κενό του Χάους... Απολαύστε (μετά τον εμετό που θα σας έρθει):

- Πώς εγώ όμως να ερμηνεύσω ότι ακούγοντας αυτό το βίντεο και την απροσδιοριστία των μέλλοντων, βάσει της bz reaction, σηκώνω το βλέμμα μου στην κοπέλα που στέκει απέναντί μου να διαβάζει και βλέπω να αναγράφεται αυτό το bz πάνω στο παγούρι της...; Είναι τα φράκταλ στην πιο τρανταχτή τους απόδειξη; Βλέπω τον εαυτό μου μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου, μέσα από την οθόνη του κινητού μου και τελικά μέσα από την οθόνη του μυαλού μου, να διακατέχονται παντού από αυτό το παλμικό κύμα της bz reaction...? Και όλα αυτά σε ένα loop που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, που απλώς υπάρχει ασυνείδητα; Και η συνείδηση ή και η συνειδητοποίηση πού χωρά; 

Αυτό το βίνετο συνέπεσε με την ολοκλήρωση σήμερα του βιβλίου του καθηγητή Βασίλη Καραποστόλη "Μούσες εναντίον Σειρήνων - Ο γόνιμος άνθρωπος σ' έναν άγονο κόσμο", εκδ. Πατάκη, 2018, εμπνευσμένο από τον Ομηρικό μύθο της μάχης των Μουσών εναντίον των Σειρήνων:

Θεωρώ το εν λόγω πόνημα ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχω διαβάσει στη ζωή μου, για τη... ζωή μου, όπως και για τη ζωή όλων μας σήμερα. Για την απίστευτη κατάντια που μας διαπερνά, για τη συμμετοχή μας, για την αεργία, την έλλειψη δημιουργικότητας, για όλες εκείνες τις Σειρήνες που διαχρονικά αλλά στον χειρότερο βαθμό σήμερα, κυνηγούν για ανθρώπινα κρανία... Μα και για το αντιστάθμισμα αυτής της κατρακύλας. Για τη δύναμη του χωριού, του ελληνικού χωριού, της παραδοσιακής μουσικής, όλα μα όλα αυτά που νιώθω για τον κόσμο γύρω μου, τα βρήκα σε αυτό το βιβλίο. Παραθέτω ενδεικτικά κάποια αποσπάσματα ως προσπάθεια διαλόγου με το άνωθεν ντοκιμαντέρ (χωρίς άδεια αναδημοσίευσης):

"Νόμισαν μερικοί ότι με τις εξελίξεις στην επιστήμη και την τεχνική, η ζωή, αποκτώντας πρόσθετες όψεις, θα καθιστούσε τον σύγχρονο άνθρωπο ¨πρισματικό¨. Στην πραγματικότητατα πολλά πρίσματα του θόλωσαν την αντίληψη και τον έκαναν λιγότερο και από σχετικιστή. Τον έκαναν ασυνάρτητο, νωχελικό όταν πρέπει να τεκμηριώσει τη γνώμη του, βαριεστημένο όταν πρέπει να συναγάγει συμπεράσματα και σχεδόν απελευθερωμένο όταν ξεφουρνίζει κάτι με την έπαρση εκείνου που νομίζει πως έχει το δικαίωμα την αυθαιρεσία του να την προβάλλει ως άποψη. [...]. Αν βρισκόμουν σ' ένα πολυσύχναστο μέρος, γρήγορα το μάτι μου θα έφευγε για να πάει παραδίπλα, όπου κάτι άλλο θα του γυάλιζε κι από κει πάλι σ' ένα άλλο. Το αισθητό δεν θα πρόφθαινε καν να γίνει ¨παράσταση¨. Πολλά θα έμπαιναν και θα έβγαιναν απ' το κεφάλι μου και αυτή η διέλευση θα μου έδινε στο τέλος ένα ατράνταχτο πόρισμα: ότι κι εγώ ο ίδιος είμαι διερχόμενος, μια ύπαρξη μεταβατική. Πουθενά ένα σημείο να σταθώ, να μείνω να έχω την επίγνωση ότι ¨είμαι¨ και δεν ¨γίνομαι¨ διαρκώς (μέχρι να ξεγίνω πάλι). [...] Κι ύστερα ανάκτησε όσο μπορείς τον χρόνο σου. Σ' τον υπεξαιρούν, την ίδια στιγμή που λένε πως σ' τον παραχωρούν. Θέλουν τις ώρες της σχόλης να τις γεμίζεις με διάφορα στιγμιότυπα, με φευγαλέα θραύσματα εικόνων, με οτιδήποτε διαρρέει και δεν συγκρατείται απ' τη μνήμη. Υπερασπίσου λοιπόν το μνημονικό σου, επανερχόμενος τακτικά σε γεγονότα και πρόσωπα που καταλαβαίνεις πως θα 'ταν καλό να τα ανακαλείς για να σ' ενισχύσουν ή και να σε εμπνεύσουν. [...] Πρώτα ο οργανισμός και μετά ολόκληρη η ύπαρξη όφειλαν να προσαρμοστούν στις οδηγίες χρήσεως των τεχνουργημάτων τελευταίας κοπής. Στη συνέχεια θα ερχόταν μια μερική ταύτιση μ' αυτά και κατόπιν η πλήρης παραδοχή ότι η λειτουργία τους θα 'πρεπε να είναι υπόδειγμα για την ανθρώπινη νόηση. Κι αυτό συνέβη. Έκτοτε η ταχύτητα και η αποθήκευση πληροφοριών έγιναν αξίες. Οι κατασκευαστές βάλθηκαν να σκέπτονται ¨κατ' αντανάκλαση¨ των προϊόντων τους, αντιγράφοντας αυτό που οι ίδιοι προηγουμένως είχαν βγάλει από το εφευρετικό μυαλό τους. Αν όμως ο εγκέφαλος μιμείται τον ηλεκτρονικό σωσία του, στο επόμενο στάδιο ο σωσίας θα γίνει διάδοχος. Ή εποχή της διαδοχής ήλθε, πράγματι. [...] Επέρχεται, έτσι, βαθμιαία, η συλλήβδην καθίζηση ικανών και ανίκανων. Το ανθρώπινο δυναμικό -που όλο και αναφέρουν την αξία του οι επαΐοντες και οι πολιτικοί πλειοδοτούν επ' αυτού- κατέληξε να είναι ένα αδιάθετο στοκ από δεξιότητες που αραχνιάζει  μέσα στα σπίτια όπου η τηλεόραση φωνασκεί αδιάκοπα, προτρέποντας τους ενοίκους σε ψώνια για να μην πλαντάξουν. [...] Το είχα ανάγκη να προβώ σε μια απόπειρα συνθετική, ενώνοντας τις ψηφίδες και νιώθοντας ότι κατά κάποιον τρόπο θα ήμουν κυρίαρχος πάνω σε ό,τι μου τύχαινε. Ήθελα να ξέρω σε ποιον νόμο υποτάσσονται τα τριξίματα της σόμπας που καίει μες στο δωμάτιο, το τικ τακ του εκκρεμούς στον τοίχο, το κρώξιμο ενός πουλιού έξω από το παράθυρο. Ήταν σχέσεις αμοιβαίας συμπλήρωσης; Αλληλοενίσχυσης; Συγκερασμού; [...] Τότε γιατί αναπτύχθηκε τόσο ο εγκέφαλος; Για να έχει την ευφυΐα να παραδεχτεί την αφλογιστία του; Από την τυφλή δράση προτιμότερη η απραξία; [...] Ό,τι με καθόριζε θα προσπαθούσα να το ανασκευάσω: πριόνισμα του κάγκελου, λύγισμα της σιδηροδοκού. Πάνω στην ύλη θα διακρινόταν η υπογραφή ενός ανυπάκουου. Καθημερινό μου πρόγραμμα η δολιοφθορά των εφήμερων. Θα ήμουν συνεπής; Πάντως η γυναίκα εκείνη ήταν η Μούσα-αρωγός μου. Μου είχε πει με τον τρόπο της ότι το να διευθετώ τη ζωή στα ¨εντεύθεν¨, να τη βάζω αρχικά σ' ένα δίαυλο (που θα μπορούσα και να τον αλλάξω αργότερα), ήταν το πιο σημαντικό που είχα να κάνω, με δεδομένο ότι τη γνώση του έσχατου δεν θα την αποκτούσα ποτέ. Υπομονή, εργασία και θάρρος θα μου έδιναν στο τέλος τη δυνατότητα να μεταστοιχειωθώ: από ύπαρξη ριγμένη στον κόσμο από κάποια ζαριά, θα γινόμουν ενέργεια, μια ενέργεια πηδαλιούχου."

Ακολούθως, σήμερα διάβασα και αυτά τα υπέροχα ποιήματα-πονήματα από ένα νέο ποιητή και έναν παλιό φίλο, σπουδαίο αποτυπογράφο των αποτυπωμάτων της ενέργειας του έξω μας και του εντός μας, ενός διαρκούς Αναζητητή του Ενιαίου και Προσκυνητή της Αισθητικής, ενός Παρακείμενου Διαρκείας, του αγαπητού Στέλιου Παπαλαμπρόπουλου, που στέκει παράμερα στο τέλειο διαρκές παρόν του και με το φακό του, φωτίζει σκοτάδια που λίγοι τολμούν να εισέλθουν και να αναμετρηθούν. Από το δώρο της πρώτης του αυτο-εκδιδόμενης λοιπόν, ποιητικής συλλογής "Ερωκείματα - ερωτηματικά κείμενα σε μορφή κυμάτων", παραθέτω μόνο τούτα τα 3 (καθώς μόνο τούτα Αρκούν για να καταλάβετε το μεγαλείο) (με άδεια αναδημοσίευσης αυτή τη φορά!):

Αρκεί

Όταν με ρώτησαν αν είναι το βλέμμα ή το άγγιγμα πιο δυνατό

τους έδειξα πώς ένα μικρό φεγγάρι πλανημένο, 

καταφέρνει να φουσκώσει ολόκληρη θάλασσα

χωρίς να την αγγίξει.

Αρκεί ένα ολόγιομο βλέμμα του.

Οι άνθρωποι, συνήθιζαν να λένε το φαινόμενο αυτό παλίρροια.

Οδοδείκτης

Δεν τ' αντέχει πολύ τ' ανθρώπινα,

θέλει παράθυρο λέει,

δίπλα.

Θέλει αέρα γι' ανάσες.

Τι ακούς εσύ στην ανάσα μιας πεταλούδας; Φώς;

Ξέρεις τι κάνει μοναδικό

ένα μικρό απόγευμα της Άνοιξης;

Ότι τολμά και υπόσχεται

έναν ολόκληρο Αύγουστο.

Αυλές Αρχοντιάς

Εσείς με το Άλφα που κινούν

τα ονόματά σας,

μεγαλοπρεπείς,

περήφανες.

Με βλέμμα απ' τον Όμηρο

και πρόσωπο απ' τον Ήλιο,

άπειρο!

Να ταξιδεύω πάνω σας,

απλός κι άοκνος

μα παρά δύναμιν τολμητής.

Στις αρχέγονες καμπύλες σας,

που ορίζουν Αρχές και Αξίες

για υπόσχεση πληρότητας.

Ευγνώμων και να φλέγομαι!

Αρκεί λοιπόν, αγαπητοί ελάχιστοι εναπομείναντες επισκέπτες αυτού του ιστοτόπου, μια εξίσωση να καθορίσει και να εξισώσει την Τάξη με την Αταξία, την Οργάνωση με το Χάος, το Όνειρο με τον Εφιάλτη, την Ψυχαγωγία με τη Διασκέδαση, την Υπόληψη με τη Ντροπή, την Ειρήνη με τον Πόλεμο, τον Άντρα με τη Γυναίκα, τον μη-Άντρα με τη μη-Γυναίκα κοκ; Προς τα πού πάμε; Έχει νόημα;

Άρρητα μη λέγε: Νο8 - Ανεπίδεκτοι Μαθήσεως ή Ανεκπαίδευτοι Μαθήσεως;

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που είναι απόλυτοι στις απόψεις τους. Ακλώνητοι και υπερφίαλοι. Λες και έχουν πιάσει τον παπά από τα αρχίδια ή τον ταύρο από τα κέρατα. Στην ουσία όμως... αρχίδια κέρατα έχουν πιάσει! (συγνώμη κύριε Χίλωνα, είπες να μην λέμε αυτά που δεν πρέπει - "άρρητα μη λέγε", αλλά δεν αντέχω να μην χρησιμοποιήσω την γλώτταν του πεζοδρομίου... και τα μοντέρνα γαλλικά...). Και ο λόγος είναι ότι δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί η εξέλιξη, η πρόοδος, η μάθηση, η δημιουργικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι στέκονται εμπόδιο σε κάθε ανάπτυξη, σε κάθε νέα αρχή, ειδικά στον τόπο μας. Παρ' όλ' αυτά, αν τύχει κατά λάθος και φανεί μια διαφορετική άποψη, μια πρόταση που προσφέρει κάτι νέο, ο κόσμος δεν είναι χαζός (όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για αυτό) και στο τέλος θα το επιλέξει. 

Ζούμε σε μια χώρα που δεν προσφέρει εύκολα τις εναλλακτικές. Για αυτό δεν έχουμε να επιλέξουμε και πολλά. Δεν είναι περίεργο αυτό, καθώς αυτό το πράμα (του σατανά), λέγεται αλλιώς και παγκοσμιοποίηση: όλα πολτοποιούνται σε ένα, τον πολτό (όπως εξάλλου λέει και η ίδια η λέξη!).

Δείτε για παράδειγμα, τις φωτιές: είτε είναι στο Μάτι, είτε στον Αμαζόνιο, γίνονται πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και εντυπωσιασμού, αντί ευκαιρία σκασμού ένθεν και ένθεν και ανάληψης ευθυνών. Μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο όμως (που θα ήταν κατά τύχη και στο όριο του στατιστικού λάθους όπως είπαμε και πιο πριν), μέχρι την ανάληψη ευθυνών από υπεύθυνα άτομα, θα μένει η ανάληψη εις τους ουρανούς αναλαμπής και στάχτης.

Άλλον ένα παράδειγμα: έχω παρευρεθεί σε πολλούς αθλητικούς αγώνες, ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλλευ, παιδιών, εφήβων, νέων και ενηλίκων, και των δυο φύλων, ως ιατρός αυτών των αγώνων. Πάντα -μα πάντα όμως- στο τελείωμα αυτών των αγώνων, έφευγα με την εξής εικόνα: φουντωμένους και αναψοκοκκινισμένους προπονητές να βρίζουν τους εκάστοτε διαιτητές και να φωνάζουν με βρισιές εναντίον των παικτών τους, παίκτες να φωνάζουν και να πουλούν τσαμπουκά εναντίον των παικτών της άλλης ομάδας και θεατές να βρίζουν ξανά διαιτητές, παίκτες και προπονητές της άλλης ομάδας και να σιωπούν όταν οι δικοί τους προπονητές βρίζουν τα δικά τους παιδιά... Κοινώς, πολύ βρισίδι από όλες και προς όλες τις συνιστώσες του αθλητισμού, πολύ νταηλίκι, και έντονη δημιουργία ισχυρών προτύπων του "πώς παίζεται το παιχνίδι" σε κάθε ηλικία. Αν ένα παιδάκι 10 ετών, στις φυτείες και στις ακαδημίες πχ κάποιας ομάδας, ζει σε ένα τέτοιο περιβάλλον της ΜΗ-υγιούς άμιλλας, φανταστείτε και προβάλλετε αυτό το παιδί στα 20 του. Και κάντε αυτή την προβολή για όλα τα επαγγέλματα... Διότι τελικά, για προβολή πρόκειται, καθώς όλα αποτιμούνται με το πόσο προβάλλεσαι σε αυτήν την κοινωνία και καθόλου με το πόσο προσβάλλεσαι (οι γονείς στις εξέδρες των παιδιών που υπέμεναν και δέχονταν τις βρισιές από τον αμόλυντο και στο απυρόβλητο προπονητή της ομάδας εναντίον των ίδιων των παιδιών τους, δεν προσβάλλονται καθόλου ήθελα να 'ξερα;)

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να εξαλειφθούν λοιπόν, οι κάφροι από προσώπου γης; Φταίνε οι κάφροι ή φταίει το πρόσωπο της γης;

Καταλήγω ότι φταίει το πρόσωπο της γης... Και πιο συγκεκριμένα, το πρόσωπο που εμείς δείχνουμε καθημερινά, καθότι το πρόσωπο της γης φτιάχνεται από τις ψηφίδες των προσώπων όλων εμάς που κατοικούμε πάνω σε αυτή τη γη.

Εξηγούμαι με δυο κομβικά και βασικά παραδείγματα:

1. Η θεωρία της Φυσικής Επιλογής λέει ότι σε μια δεδομένη κατάσταση ισορροπίας στη Φύση, ΑΝ ΤΥΧΕΙ και βρεθεί μια μετάλλαξη που προσφέρει ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ γνώρισμα και ιδιότητα σε ένα είδος, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΘΑ "ΕΠΙΛΕΧΘΕΙ" και θα υπερνικήσει τα άλλα και θα προχωρήσει ως είδος. Το νέο δηλαδή, αν είναι καλύτερο, θα επικρατήσει, μέσα σε ένα απολύτως ανταγωνιστικό περιβάλλον έμβιων όντων. Τονίζεται η προϋπόθεση "ΑΝ" τύχει και βρεθεί. Διότι, η φυσική επιλογή δεν είναι εξελικτική πίεση του σκοπού, δηλαδή δεν δημιουργεί εκείνη τις μεταλλάξεις, αλλά αν βρεθούν, τις προστατεύει και τις προπορεύει.

2. Ο Karl Popper, ένας μεγάλος Φιλόσοφος της Επιστήμης, απορρίπτει την αδιαμφισβήτητη εγκυρότητα της ανθρώπινης γνώσης και την υιοθέτησης της επαγωγικής μεθόδου ως εργαλείου αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας. Σύμφωνα με τη θεωρία του, η επιστημονική εξέλιξη μπορεί να επέλθει μόνο με την αντικατάσταση του κριτηρίου της εμπειρικής επαλήθευσης και την εισαγωγή της αρχής της διαψευσιμότητας. Κατά τον Popper, ο σκοπός της επιστήμης είναι η θεμελίωση της θεωρίας με υποθέσεις οι οποίες ελέγχονται από την εμπειρία, είναι δυνητικά διαψεύσιμες και επικυρώνονται προσωρινώς με την επιφύλαξη μιας ενδεχόμενης μελλοντικής διάψευσης. Κατά συνέπεια, κάθε επιστημονική θέση συμβάλλει στην επιστημονική πρόοδο μόνον ΑΝ μπορεί να διαψευσθεί, δηλαδή αν μπορεί να ελεγχθεί, να αποδειχθεί λανθασμένη και να αντικατασταθεί από μια νεότερη. Η διαδικασία αυτή είναι εξαιρετικά ανταγωνιστική, όπως ανταγωνιστική είναι και η Φύση και η Εξέλιξη. Και φυσικά, στηρίζεται στο ίδιο αγωνιώδες "ΑΝ", όπως και εκείνη.


Συμπερασματικά, ο κόσμος δεν είναι κακός από τη φύση του. Ο κόσμος είναι απλά καλομαθημένος και δεν ξεβολεύεται και εύκολα. Θέλει θυσίες, θέλει αγωνία, θέλει φόβο για να αλλάξεις και το βασικότερο, να γίνεις η αλλαγή που θες να δεις. Θέλει καθημερινή προσπάθεια, θέλει εμβάθυνση, θέλει διαλογισμό (με τον δικό σου άψυχο και έμψυχο κόσμο), διαλογή (με τον άψυχο κόσμο γύρω σου) και διαλεκτικότητα (με τον έμψυχο κόσμο γύρω σου). Και θέλει επίσης και τύχη (αυτό το "ΑΝ" που λέγαμε). Ευτυχώς όμως, το ΑΝ αυτό, δεν έχει χαθεί ακόμα και υπάρχει γύρω μας σποραδικά και κατά κρούσματα... 

Αν λοιπόν, τύχει τριγύρω σας και πέσουν στην αντίληψή σας, τέτοιες ωραίες ενέργειες που σας μιλούν για μια άλλη στάση ζωής, που σας δείχνουν έναν άλλον κόσμο, που σας "μεταλλάσουν" σε κάτι ανώτερο και σας εξελίξουν σε κάτι ομορφότερο, τότε μην το αφήσετε να φύγει απαρατήρητο. Προστατεύστε το, στηρίξτε το, μοιραστείτε το, επικοινωνήστε το. Φυτέψτε το στην καρδιά σας και αυτό θα στεριώσει. Δεν θέλει και πολύ: λίγο εύφορο έδαφος (ό,τι ελάχιστο μείνει μετά τις φωτιές), λίγη καλή διάθεση και μια αξί(ν)α ζωής: την αξία του να μην φοβόμαστε να θέσουμε τον Εαυτόν μας προς διάψευση, δηλαδή προς έλεγχο και προς κρίση, που θα λειτουργήσει σαν αξίνα για να οργώσει κάθε σκληρή και πέτρινη συμπεριφορά εκείνων των άκαμπτων, ακλώνητων και απόλυτων ανθρώπων που αναφέραμε στην αρχή.

Δεν είναι λοιπόν, χαζοί, ανίκανοι και βλάκες οι άνθρωποι γύρω μας (τουλάχιστον οι περισσότεροι). Είναι ανεκπαίδευτοι. Και είναι ανεκπαίδευτοι στο να επιλέγουν το σωστό, το καλό, το λειτουργικό, το παραγώγιμο, το εξελικτικό, το αποδοτικό, το επιστημονικό, το λογικό. Είναι ανεκπαίδευτοι γενικά να επιλέγουν.

Σκοπός ζωής νομίζω, είναι να μάθουμε πρώτα εμείς (και κατόπιν, αν κατορθώσουμε, και τους γύρω μας), να επιλέγουμε ορθά ανάμεσα στα μεγάλα ΑΝ της ζωής μας. Εδώ, με link, δυο εξαιρετικά ΑΝ στην παγκόσμια σκέψη, ένα το ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ του Ράντυαρντ Κίπλιγκ και το άλλο το ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ του Τάσου Λειβαδίτη. Μα το βασικότερο είναι ένα άλλο ΑΝ: αν μπορείς να κάνεις στη ζωή σου μικρά βήματα προς το καλύτερο.

Πιο συμπυκνωμένα αυτά που προσπαθώ να σας πω, μπορείτε να τα βρείτε στο παρακάτω εξαιρετικό animation video:

"One small step"