Το κλουβί με τις τρελές - Σκηνή 3η



Είχαμε αφήσει τις πυγολαμπίδες να λαμπυρίζουν.


Σκηνή 3η:


"Και ξάφνου εκεί που οι πυγολαμπίδες έσπερναν με όλη τους τη δύναμη το φως των σπλάγχνων τους, πήραν τέτοια θέση στον αιθέρα, που κάποιος κοιτώντας από τα επουράνια, θα μπορούσε με ευκολία να διαβάσει την κάτωθι επιγραφή:


Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
πώς θα γεννούν 
τα σκοτάδια

Και μετά ο σχηματισμός λύθηκε και σκορπίστηκε στου αγέρα το νυχτερινό κυμάτισμα..."


"Αν η μισή μου καρδιά"
Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ - μετάφραση Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη
 

...πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται, γιατρέ μου...


Το κλουβί με τις τρελές - Σκηνή 2η



Είχαμε αφήσει την μικρή μας πυγολαμπίδα, να κουνάει τον κωλαρίνο της πέρα δώθε, πάνω κάτω, και να προσπαθεί να αντιδράσει στο μέγα σκότος που την περιέβαλε.




Σκηνή 2η


Αίφνης, και άλλο ένα φωτάκι εμφανίστηκε από το πουθενά, και μετά άλλο, και άλλο και άλλο... Ώσπου, γέμισε το σκότος φως, και έλαμψε, ωσάν το πρώτο-πρώτο εκτυφλωτικό λούσιμο του ζωοδότη Ήλιου!


Και τότε, αυτός με το παρατσούκλι Σκοτεινός, άρχισε να σβήνει βασανιστικά... Και τι γίνεται όταν σβήνει το σκοτάδι; Είναι σαν να ρωτάμε, τι γίνεται όταν μαυρίζει ο ζόφος; Δυο αρνήσεις μαζί, δημιουργούν μια κατάφαση. Ή πιο σωστά, μια κατά(φωρη) φ(ρ)άση. Μια φράση ολόγιομη θετική ενέργεια και φως, την ώρα του χαμού:


"Πόλεμος πάντων πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους" πρόλαβε και έκραξε ο Σκοτεινός, πριν χαθεί για πάντα, τυφλωμένος όμως από τόσο φως...


Το ρολόι του κοσμικού χρόνου, δείχνει κάπου μεταξύ 544-484 πΧ. Και ο όρος πόλεμος, μένει ακόμα να αναλύεται και να προβληματίζει. Ο πόλεμος σήμερα πολεμάται όσο ποτέ άλλοτε. Μα ποιος είναι αυτός ο πόλεμος; Είναι τόσο επικίνδυνος;


Ο πόλεμος, κατά τον πατέρα που τον γέννησε, δηλαδή τον Ηράκλειτο, προέρχεται από το πάλλομαι, από το συνταράζομαι και το συγκινούμαι, από τη σύσπαση που νοιώθει η καρδιά καθώς αυτή χτυπά και κοντράρει το αδυσώπητο αύριο. Αυτός ο πόλεμος, που είναι Αντί-θετος από τον γνωστό μας σήμερα πόλεμο, (είναι δηλαδή Αντι-Πόλεμος) έχει ένα και μοναδικό σκοπό: να αποκαταστήσει την ομαλή Ροή. Να διατηρήσει και να προφυλάξει τη ροή Ενέργειας, Σκέψης, Ηθικής, Ιστορίας. Ενδιαφέρεται για τη Συνέχεια. Δεν σκέφτεται ευκαιριακά. Δεν προσδοκά εγωκεντρική ανταμοιβή. Ενδιαφέρεται για την καθαρή Συνέχεια.


Από το Παρελθόν στο Παρόν και από εκεί στο Μέλλον.




"Αυτόν τον Κόσμο τον Καλό"
Στίχοι: Βασίλης Ανδρεόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης





Το κλουβί με τις τρελές-Διακοπή για έλεγχο εισιτηρίων!



Κάπου εδώ όμως, θα κάνουμε μια μικρή διακοπή στο έργο μας, για να ελέγξουμε τα εισιτήρια των θεατών. Ως γνωστόν, δεν μπορείς να πας πουθενά, να μπεις πουθενά ή να συμμετάσχεις πουθενά, αν δεν έχεις κόψει εισιτήριο, εκτός και αν ο διοργανωτής είναι ο ερυθρός σταυρός!


Έτσι και εδώ, είναι ανάγκη να δούμε πόσα εισιτήρια κόψαμε σε αυτή την πρεμιέρα!




Κατ' αρχήν βλέπω συμμετοχή από όλον τον κόσμο. Άρα, μιλάμε ότι το έργο παίζεται για ένα παγκόσμιο, ελπίζω φιλότεχνο, κοινό. Και πιο είναι αυτό το... κοινό που μας συνδέει; Ότι, κανείς δεν έχει κόψει εισιτήριο για να παρακολουθήσει αυτήν την παράσταση! Είμαστε όλοι τσαμπέ σε αυτό το σόου, κοινώς τσάμπα μάγκες! Καθ' ότι κανείς δεν μιλά για τον χορό των εκατομμυρίων στον οποίο έχουμε εμπλακεί. Όλοι, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Ή πιο σωστά, χανόμαστε μέσα στο δάσος των δις και τρις, και σαν κυνηγοί που θέλουμε να αυτοβαυκαλιστούμε, πρέπει να γυρίσουμε πίσω με κάποιο εξιλαστήριο θύμα! Γιατί όχι, λοιπόν, η Ελλάδα;


Και άντε, να ήταν μόνο η Ελλαδίτσα μας, θα έλεγα, πάει στα κομμάτια! Τι και αν θυσιαστούμε άλλη μια φορά για το κοινό καλό; Τι και αν προτάξουμε τα σιλικονούχα στήθη μας, πρώτοι για μια ακόμη φορά; Τι και αν βοηθήσουμε, ως καλοί χριστιανοί βρε αδερφέ, τους συνανθρώπους μας που, άπληστα, πεινούν; Δεν θα βγει τίποτα, καθώς ακόμα και αυτό δεν φτάνει. Το σχέδιο είναι μεγάλο, και ως εκ τούτου ανακοινώνεται σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας. Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους (γερμανικούς) τροχούς... Θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν τη (δανεικιά) πατρίδα τους...


Κάπου εδώ όμως, ας σταματήσει η καταμέτρηση των (καρπαζο)εισπράξεων! Το έργο μας ξαναρχίζει με τη δεύτερη σκηνή!




Το κλουβί με τις τρελές - Σκηνή 1η



Σκηνή 1η




Το βατραχάκι που αφήσαμε κατά την προηγούμενη ανάρτηση, πήγε σπίτι του χαρούμενο το ίδιο βράδυ, κουρασμένο, μα κοάζοντας ευτυχισμένο! Έπεσε κατευθείαν για ύπνο και βυθίστηκε στο βαθύ σκοτάδι!


Ξαφνικά όμως, εκεί μέσα στο βαθύ σκοτάδι, το βατραχάκι άρχισε να συρρικνώνεται, να γίνεται πολύ μικρό, να βγάζει φτερά, να γίνεται έντομο και να φωτίζει ο κώλος του! Είχε μεταμορφωθεί σε μια πυγολαμπίδα! Και άρχισε αμέσως χαρούμενη, να πετά ψηλά στο σκοτεινό ουρανό και να τον φωτίζει, φωτίζοντας ταυτόχρονα και αναζητώντας με το λίχνο της αλήθειας και της δικαιοσύνης, τα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής της ζωής...


Φως στο σκοτάδι. Φως από το σκοτάδι. Φως ως προς το σκοτάδι. Φως συγκριτικά με το σκοτάδι...




Πρόκειται πάλι για μια ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Μια αντίδραση απέναντι στο προαιώνιο σκότος που προσπαθεί να μας τυφλώσει. Πρόκειται για μια αντίδραση απέναντι σε κάθε τι που προσπαθεί να καλύψει τα μεγαλύτερα ανομήματα του κόσμου με το πέπλο του ζόφου. Πρόκειται για μια αντίδραση απέναντι στο σκοτεινό κατεστημένο...


Η αντίδραση είναι πολύ απλή


"Τα κύρια συστατικά για τη παραγωγή του φωτός είναι ένα οργανικό μόριο, η λουσιφερίνη που οξειδώνεται και ένα ένζυμο η λουσιφεράση που καταλύει την αντίδραση, σχηματίζοντας με ιόντα μαγνησίου ένα σύμπλοκο και πυροσφωσφορικό άλας. Στη συνέχεια το σύμπλοκο αντιδρά με μοριακό οξυγόνο και εκπέμπεται φως. Στο τελευταίο στάδιο της αντίδρασης, απελευθερώνεται τόση ενέργεια ώστε η διάταξη των ηλεκτρονίων μεταπηδά από το κατώτερο ενεργειακό επίπεδο σε κατάσταση διέργεσης υψηλής ενέργειας. Στη συνέχεια το σύμπλοκο χάνει ενέργεια εκπέμποντας ένα φωτόνιο ορατού φωτός και επιστρέφει στο κατώτερο ενεργειακό επίπεδο. Ανάλογα με την επίδραση του ενζύμου εκπέμπεται φως διαφορετικού χρώματος, από βαθυπράσινο μέχρι ζωηρό κίτρινο. Ο έλεγχος των λάμψεων γίνεται από το νευρικό σύστημα και με ένα περιφερειακό νεύρο που καταλήγει στα ακραία κύτταρα και στο όργανο φωτεινής εκπομπής." 
(πηγή από εδώ)




Η μικρή πυγολαμπίδα, όσο μικρή και αν ένοιωθε, όσο ασήμαντη και αν ήταν, απέναντι στο άπειρο σκότος, συνέχισε να φωτίζει και να παράγει ενέργεια... Ήταν, αυτό που μπορούσε να κάνει καλύτερα και μάλλον αυτό για το οποίο ήταν ταγμένη!



Το κλουβί με τις τρελές - Πρελούδιον!





Θα γίνει μια προσπάθεια παρακολούθησης ενός φαινομένου παγκόσμιου. Πρόκειται για μια μάχη. Θα προσπαθήσω να σκηνοθετήσω την πορεία αυτής της αρχέγονης κατάστασης, που διαβιώνει μέσα από στιγμιότυπα στο χρόνο και στο χώρο, και ενσαρκώνεται από το ζωικό ως το ανθρώπινο βασίλειο, φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας... και σίγουρα τραβώντας προς στο επέκεινα της ανθρώπινης ψυχής!


Πρελούδιον: 


ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙΑ ΣΤΟ ΑΦΡΟΓΑΛΟ 


"Μια φορά δυο βατραχάκια έπεσαν σ' ένα βάζο με αφρόγαλο. Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν. Ήταν αδύνατον να κολυμπήσουν ή να επιπλεύσουν για πολύ μέσα σ' εκείνη την πηχτή μάζα που έμοιαζε με κινούμενη άμμο.


Στην αρχή, τα βατραχάκια χτυπούσαν με μανία τα πόδια τους για να φτάσουν στην άκρη του δοχείου. Όμως, ήταν ανώφελο. Απλώς πλατσούριζαν στο ίδιο σημείο και βυθίζονταν περισσότερο. Ένιωθαν ότι γινόταν όλο και δυσκολότερο ν' ανέβουν στην επιφάνεια και ν' αναπνεύσουν.


Το ένα φώναξε: 'Δεν μπορώ άλλο. Είναι αδύνατον να βγεις από εδώ. Σ΄ αυτό το υλικό δεν μπορείς να κολυμπήσεις. Αφού πεθάνω, δεν βλέπω γιατί πρέπει να παρατείνω το βάσανό μου. Τι νόημα έχει να πεθάνεις εξαντλημένος από μια στείρα προσπάθεια;'


Μόλις το είπε αυτό, έπαψε να χτυπάει τα πόδια του και βυθίστηκε αμέσως. Το κατάπιε κυριολεκτικά το πηχτό άσπρο υγρό.


Το άλλο βατραχάκι, πιο επίμονο και ίσως πιο πεισματάρικο, σκέφτηκε: 'Δεν γίνεται! Δεν υπάρχει τρόπος να κουνηθείς μέσα σ' αυτό το πράγμα. Ωστόσο, παρόλο που ο θάνατος πλησιάζει, προτιμώ να παλέψω ως την τελευταία μου πνοή. Δεν θέλω να πεθάνω ούτε δευτερόλεπτο πριν την ώρα μου.' 


Συνέχιζε να προσπαθεί και να πλατσουρίζει στο ίδιο σημείο, δίχως να προχωρεί ούτε εκατοστό, ώρες και ώρες. Και ξαφνικά, τόσο που χτυπούσε τα πόδια του, το αφρόγαλο έπηξε και έγινε βούτυρο. 


Έκπληκτο, το βατραχάκι πήδηξε και πατινάροντας έφτασε στην άκρη του δοχείου. Και γύρισε στο σπίτι του κοάζοντας χαρούμενο".


 (απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το βιβλίο "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι, εκδ. Opera, Αθήνα 2011, σελ. 22-25)




"Πρελούδιο Νο1" 
Μανώλης Καλομοίρης (1939)


 


Η μεγαλύτερη δίκη όλων των εποχών



Όσοι πιστοί μπορείτε μεθαύριο, δικτυωθείτε και ταξιδέψτε πίσω στο χρόνο, μπροστά στο μέλλον, ταξιδέψτε στα άδυτα του νου και στα απάτητα της ανθρώπινης ψυχής, στις γλιστερές και κοφτερές πλαγιές της ανθρώπινης κοινωνίας...






"Γαμώ την καταδίκη μου"
Στίχοι: Γιώργος Παυριανός
Μουσική: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος





Ένα αργεντίνικο τάνγκο για Ελλάδα-Γερμανία



"Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του… Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ’ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. 


Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορεί να ξεριζώσει δέντρα με τη δύναμή του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. 


Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει; 


Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγηση ότι ο ελέφαντας δεν το έσκαζε γιατί ήταν δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: «Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;» Δεν θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο θέμα. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα -ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε να ανακαλύψει την απάντηση. 


Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ’ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. […] 


Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του… […] 


Πάθαμε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: «Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δεν θα μπορέσω». Μεγαλώσαμε κουβαλώντας αυτό το μήνυμα που επιβάλαμε στον εαυτό μας και γι’ αυτό ποτέ ξανά δεν επιχειρήσαμε να λευτερωθούμε από το παλούκι. Όταν μερικές φορές νιώθουμε τους χαλκάδες να σφίγγουν τα πόδια μας και ακούμε τον ήχο της αλυσίδας μας, κοιτάζουμε λοξά το παλούκι και σκεφτόμαστε: 


"Δεν μπορώ και ποτέ δεν θα μπορέσω."


(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το βιβλίο "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι, εκδ. Opera, Αθήνα, 2011, σελ. 7-9)

Δεν ξέρω γιατί, αγαπητοί μου, αλλά νομίζω το παραπάνω απόσπασμα, ταιριάζει με το παρακάτω απόσπασμα, και με τη σειρά τους και τα δυο, ταιριάζουν με αυτό που στο μυαλό μου έχω από την Ιστορία ως "γερμανικό απόσπασπα...".



Χαίρετε και αγγαλιάστε! Καλημέρα!







Ευτυχισμένες Οικογένειες



Ευτυχία. Μια πολυπόθητη έννοια. Μια λέξη που όλοι, με τον δικό του τρόπο ο καθείς, επιδιώκουμε. 


Πόσοι και πόσο είμαστε σήμερα ευτυχισμένοι; Πόσοι και πόσο μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι; 


Χτες, σε συζήτηση, τέθηκε το θέμα της οικογένειας. Της οικογένειας με την ευρεία έννοια. 


Αφ’ ενός, μέσω της έννοιας που έθεσε ο Έκτορας Μαλό, στα δυο του αριστουργήματα, «Με Οικογένεια» και «Χωρίς Οικογένεια», όπου ο συνοδοιπόρος, ο ξένος, ο κατατρεγμένος, γίνεται αυτός οι οικογένειά σου και σε αγκαλιάζει. Σε αγκαλιάζει πραγματικά, ολόψυχα, όπως θα έκανε κάθε αξιοπρεπής και σοβαρή οικογένεια. 


Αφ’ ετέρου, μέσω της έννοιας που έθεσε το ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι, μέσα από τον ύμνο, την αγάπη, τη συμμετοχή, την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα… 


Τελικά, δεν είναι αληθινός ο θησαυρός που αναζητούμε. Αλλά, είναι αληθινή η προσπάθεια να τον ανακαλύψουμε και ο δρόμος που διανύουμε μέχρι να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο, που θα μας αποκαλύψει την ανυπαρξία του κέρδους μα και το κέρδος της ύπαρξης. 


Ευτυχία. Μια έννοια που στοιχειοθετείται και ορίζεται δύσκολα. Μα που εύκολα αναγνωρίζεται όταν βιώνεται. Και το βίωμα, είναι μικρά και καθημερινά γεγονότα, που ίσως μέχρι χτες να μην έδινες συνειδητά σημασία για την -όπως πίστευες- έλλειψη περιεχομένου τους… Και σήμερα; Αναγνωρίζεις την σπουδαιότητα τόσο της παρουσίας τους, όσο και του ρόλου τους στην ομαλή υγιή κοινωνική ζωή. Όποιος δεν τα αναγνωρίζει, τότε είναι μάλλον άρρωστος, ή θλιμμένος. 


Εγώ θεωρώ ότι πλέον είμαι ευτυχισμένος.





Αλλαyes και Αλλαno


Η προηγούμενη ανάρτηση έκλεισε με ευχές για αλλαγή.

Η αλλαγή έγινε στο πολιτικό σκηνικό, προφανώς επειδή πρώτιστα έγινε στο νοηματικό σκηνικό των μικρών μας εγκεφάλων. Διαφορετική ίσως αλλαγή σε κάθε μικρό εγκέφαλο ή μεγάλο ανεγκέφαλο, αλλά πάντως η συνισταμένη ήταν προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Ήταν από τις αλλαγές που θέλαμε και προσδοκούσαμε χρόνια τώρα, άσχετα αν δεν γνωρίζουμε σαφώς πώς και με ποιον τρόπο θα υλοποιηθούν. Όπως και να είναι πάντως, ο κύβος ερίφθη. Ο δικομματισμός ηττήθηκε! Καλή χώνεψη λοιπόν.

Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες αλλαγές που δεν θες να γίνουν ποτέ και αντιδράς με ένα μεγάλο όχι, όταν κάτι ξεπερνά τη σταθερότητα των πραγμάτων.

Ένα από αυτά, είναι η πανσέληνος που σκεπάζει και φωτίζει το χωριό μου, σε μια πρόσφατη επίσκεψη της πανσελήνου πάνω από το χωριό μου, που όλως τυχαίως συνέπεσε με την επίσκεψη της αφεντιάς μου κάτω στο χωριό μου…
 

Αυτό το φως το ανεπανάληπτο, το τόσο κρουσταλλένιο, το μεταξένιο υφαντό από αστρική σκόνη που λούζει το χωριό μου… Βαθειά χαραγμένο στη μνήμη μου.
 

  Ένα άλλο που δεν θέλουμε να αλλάξει, είναι η εικόνα που ο μεγάλος Γιάννης Ρίτσος έβλεπε και εμπνεόταν από το σπίτι του στο κάστρο της Μονεμβασιάς, εκεί από όπου αντίκρυσε και σχηματοποίησε για πρώτη φορά την εννοιοδότηση του κόσμου, καταγραφόμενη αργότερα στην ποιητική του παρακαταθήκη.



 

Βέβαια υπάρχουν και κάποιες άλλες αλλαγές, τόσο ακαταλαβίστικες και παρ-άλογες, που δεν ξέρεις πώς να τις ερμηνεύσεις. Σου λέει για παράδειγμα, ότι υπάρχει η μόδα στο χωριό μου, να έχουν και από ένα άλογο στα σπίτια τους, έτσι για να το πηγαινοφέρνουν βόλτα δεμένο στο αυτοκίνητο... σε μια πιθανότατα επίδειξη της δάμασης του αλόγου εκ του λόγου. Βέβαια, κοιτώντας ίσως πιο βαθειά την εικόνα που με πρώτη ματιά αντικρύζουμε στις μικρές καθημερινές ζωούλες μας, θα δούμε ότι κάπου εκεί πίσω κρύβεται η πιο σκληρή, βλαμμένη, αρρωστημένη και θανατηφόρα φύση μας: αυτή της εξουσίας και της επιδειξιομανίας. Και δια του λόγου το (ταγματ)ασφαλές, παρατηρείστε την παρακάτω εικόνα λεπτομερώς: το άσπρο, αειπάρθενο, βανάκι στο βάθος δεξιά, είναι ακόμα πιο δεξιά από ότι φαίνεται, καθώς αναγράφεται στις πύλες του το σύνθημα "Χρυσή Αυγή", όταν την ίδια στιγμή το άλογο της φωτό ποζάρει για τα φώτα της δημοσιότητας... Όχι, φυσικά ότι αφήνω να εννοηθεί συσχέτιση Χρυσής Αυγής και αλόγου...



Όπως και να έχουν πάντως οι αλλαγές, καλές ή κακές, ευπρόσδεκτες ή όχι, κρύβουν την αξία τους, όχι τόσο στην αλλαγή που επιφέρουν, αλλά στον τρόπο της εγκατάστασής τους. Αυτό το Δt της εμφάνισής τους, είναι που επηρρεάζει τις ζωές και τη φιλοσοφία μας, παρά το ίδιο το περιεχόμενό τους. Ως συνήθως δηλαδή, άλλα νομίζουμε ότι μας επηρρεάζουν και άλλα τελικά μας ταρακουνούν! 

"Ξαφνικά"
Στίχοι, Μουσική: Γρηγόρης Κλιούμης
Ερμηνεία: Τσαλιγκοπούλου Ελένη

  



London Eye, ή αλλιώς το Λονδίνο με μια ματιά



Όταν αργώ να ανεβάσω ανάρτηση συμβαίνει ένα από τα παρακάτω: ή δεν έχω τίποτα να πω, ή είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να πω, που πραγματικά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, πού να σταματήσω, τι να τονίσω και τι να αφήσω… Είναι τέτοια η ταχύτητα των σκηνών, των ερεθισμάτων, των σκέψεων, που η δύναμη της στιγμής χάνεται στο πέρασμα και το σκούντισμα της αμέσως επόμενης δυνατότερης στιγμής…

Ξεκίνησα παρατηρώντας τον φίλο μου Μαρξ, (γερμανικό όνομα, αγγλική καταγωγή), να γίνεται αισίως 4 μηνών και να μου δείχνει τις δυο του φύσεις. Την γλυκιά, την παιδική, χαρακτηριζόμενη από απίστευτη αφέλεια, αυτήν που δεν μπορείς να του αντισταθείς με τίποτα


Και την άλλη, την άγρια, την κυνηγιάρικη, που διεκδικεί, που αντιστέκεται, που δεν υπακούει σε τίποτα και σε κανέναν.


Μήπως αυτή η διπλή φύση, αφορά μόνο τους σκύλους; Ή μήπως μόνο τους αγγλικούς σκύλους;

Ας δούμε τι γίνεται όμως στο Λονδίνο,στη γενέτειρα αυτών των σκύλων, με μια ματιά.

Το Λονδίνο είναι μια πόλη της αντίθεσης. Τόσο συγκρινόμενο με τους απ’ έξω, όσο και στο εσωτερικό του. Κατ’ αρχήν εκεί οδηγούν ανάποδα με τους υπόλοιπους λαούς, στους δρόμους.

Οι λονδρέζοι έχουν βασιλεία και γουστάρουν και το καμαρώνουν, όταν οι υπόλοιποι ψάχνουν απεγνωσμένα για τη δημοκρατία. Ο καιρός εναλλάσσεται απότομα από βροχερός σε καυτερός και τανάπαλιν. Η πόλη έχει πληθυσμό όσο η Ελλάδα και η οικονομία της κατατάσσεται στην 17η θέση παγκοσμίως. Λένε ότι εμείς πουλάμε ακριβά τα καλοκαίρια στους Άγγλους τουρίστες, μα εκεί τα πάντα στοιχίζουν τουλάχιστον 50%-100% ακριβότερα σε σχέση με τις εδώ τιμές. Δεν έχουν πουθενά σκουπιδοντενεκέδες, και όμως δεν βλέπεις κανένα σκουπίδι. Τα τρώνε ήθελα να ήξερα τα σκουπίδια τους; Έχουν από τα αρχαιότερα μετρό, με πάμπολες γραμμές να ξεδιπλώνονται σε πολλά επίπεδα κάτω από τη γη.

Συμπεριφέρονται στα ζώα τους σαν παιδιά τους, όταν εμείς συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας σαν ζώα.




Έχουν πάρκα πανέμορφα και τεράστια, αλλά είναι τεχνητά και περιτριγυριζόμενα από θεόρατα κτήρια. Εκεί μέσα προσπαθούν να κλείσουν τη φύση, τα ζώα, τα ψάρια, τα φυτά. Άραγε κλείνεται και οριοθετείται η φύση; 







Επίσης, φτιάχνουν μουσεία όπου περικλείουν τους αστέρες τους και τα πρότυπα τους, για να τους έχουν ανά πάσα στιγμή, σε μια ναρκισσιστική επίδειξη της εξουσιαστικής τους διάθεσης, δίπλα τους, σιμά τους, να τους αγγίζουν, και μαζί να αγγίζουν λίγο από τη δόξα τους, τη λάμψη τους, τη δύναμή τους και τη γκλαμουριά τους.







Τέλος, οργανώνουν πανευρωπαϊκά συνέδρια για την υπέρταση, όταν όλοι στους δρόμους τρώνε αλάτια, πιπέρια, σάλτσες, χάμπουργκερ, αυγά με μπέικον και πρωινά τηγανητά λουκάνικα με το που ξυπνούν, τηγανητές πατάτες και McDonaldίστικες πλαστικές λιχουδιές. Φυσικά, η μπύρα δεν λείπει ποτέ.

Αγαπητοί μου, εκεί είναι η καρδιά του καπιταλισμού. Οι άνθρωποι, νοιάζονται μόνο για το τελευταίο μοντέλο smartphone, για ένα γρήγορο και αστραφτερό αμάξι, για τη βόλτα τους, για την πάρτη τους και για τα πάρτυ τους. Ο καρδιά του καπιταλισμού έχει σαν βάση το ΕΓΩ του καταναλωτή. Αυτός που έχει και μπορεί, αυτός δύναται να ζει. Οι υπόλοιποι, ας ψοφήσουν, όπως και γίνεται.

Γυρίζοντας στην Ελλάδα όμως, γνωρίζω μια άλλη καρδιά. Μια καρδιά, που στενά ακόμα συνδεδεμένη με την ετυμολογική της φύση, θέλει να κραδαίνει και να σείεται σύγκορμη σε κάθε της αληθινό χτύπο, χτυπά στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι, με τους Εν Καρδία, να χαρίζουν συγκίνηση, κίνηση, βροντερό και ηχηρό παρόν, ελπίδα, ανάταση, συγχορδίες και συνύπαρξη.

 "Encardia - Tarantella Pizzica Di San Vito"


Οι Εν Καρδία, προβάλλοντας έναν υγιή τρόπο καρδιακής λειτουργίας, που δεν είναι άλλος από αυτόν δίπλα στη φύση, προσπαθούν να αντισταθούν σε έναν κόσμο γεμάτο παχύσαρκους και παχύδερμους, σε έναν κόσμο με μεταβολικό σύνδρομο, με υπέρταση, με βλακεία, με χαζομάρα, με ανωριμότητα. Αυτός ο κόσμος, προσπαθεί να φτιάξει εμβόλια για την Αρτηριακή Υπέρταση και να καταπολεμήσει την παχυσαρκία με αντιβιοτικά (ναι, ναι, μην σας παραξενεύουν), όταν δεν προσπαθεί το απλό και λογικό: να ξαναζήσει κοντά στη φύση, εναρμόνια μαζί της.

Αγαπητοί μου, αυτή η αστικοποίηση που μας προβάλλουν ως εναλλακτική λύση στο πρόβλημά μας σήμερα, είναι μια μεγάλη απάτη. Μας διώχνουν από την πατρίδα μας, για να πάμε πού; Στην καρδιά του καπιταλισμού, εκεί που κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον γείτονά του, εκεί που κανείς δεν γνωρίζει μα ούτε και θέλει να γνωρίσει τον πλησίον του. Δεν είχε άδικο ο καλός Σαμαράκης, όταν έλεγε ότι όσο πιο κοντά έρχονται τα σπίτια των ανθρώπων, τόσο απομακρύνονται οι καρδιές τους…

Η φύση που μας προβάλλουν καλοί μου άνθρωποι, είναι ψεύτικη. Και η λύση που μας πλασάρουν για να βρούμε την σωστή μας φύση, είναι προσβλητική. Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα. Μας κορόιδεψαν. Μας ξεφτίλισαν. Αυτό εξάλλου κάνουν αιώνες τώρα.

"Συναυλία"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Χαρούλα Αλεξίου



Δεν μας λείπουν οι πρώτες ύλες, για να χτίσουμε μια υγιή κοινωνία. Μάλιστα έχουμε πιο πολλά από πολλές από τις προηγμένες και ανεπτυγμένες χώρες. Αυτό που μας λείπει, όπως εξάλλου άπειρες φορές στην Ιστορία έχει καταγραφεί, είναι να το πιστέψουμε ότι μπορούμε και να το προσπαθήσουμε. Αρχίζοντας, από τις μικρές και καθημερινές αλλαγές του εαυτού μας. Όσο και αν μεγαλώνουμε, όσο και αν φτάνουμε αισίως τα 30, δεν σημαίνει ότι ωριμάζουμε. Η ωρίμανση, σημαίνει και αλλαγή. Και η αλλαγή σημαίνει θάρρος και προσπάθεια. Το θάρρος και η προσπάθεια, δεν γίνεται να μην οδηγήσουν στα αστέρια. Και να θυμάστε, τα αστέρια και το πολύτιμο φως τους, είναι μέσα μας, στα κύτταρά μας, στα αστροκύτταρά μας. Όλα είναι μέσα μας. Ας τα βγάλουμε επιτέλους έξω και ας τους δώσουμε μορφή. Ευ-μορφή. Υγιή-μορφή. Άξια-μορφή.

Χαίρεστε και αγγαλιάστε.


"Μέρες του Φωτός"
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου