"Ο Σκεπτικισμός υποστηρίζει ότι η μάταιη και ανέλπιδη προσπάθεια για την ανακάλυψη της αλήθειας ενώ εκείνη δεν υπάρχει, οδηγεί στη δυστυχία, στην απογοήτευση και στο άγχος. Ο σκεπτικισμός είναι ένα σχολείο ευδαιμονίας, πράγμα που σημαίνει ότι ασχολείται με την πληρότητα και την ευημερία στη ζωή. Κατά τον Πύρρωνα μπορούμε να φτάσουμε στην ευδαιμονία (στην καλή ζωή) μόνο όταν δεν δεσμευόμαστε σε σχέση με ό,τι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Ο σοφός είναι εκείνος που αρνείται να πάρει κάποια απόφαση όταν τα πράγματα δεν είναι σαφή. Αυτή η αναστολή της κρίσης στην αρχαία Ελλάδα ήταν γνωστή ως εποχή".
(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Μίνι Φιλοσοφία - Ένα μικρό βιβλίο για μεγάλες ιδέες", του Jonny Thomson, εκδ. Διόπτρα, 2021, σελ 255)
Επιβεβαιώνω από το διαδίκτυο ότι:
ἐποχή, ἡ (ἐπέχω), εμπόδιο, διακοπή, παύση· η Εποχή ενός αστερισμού, δηλ. το σημείο στο οποίο φαίνεται να σταματά την κίνησή του έχοντας φτάσει στο αποκορύφωμα του.
Επιβεβαιώνω και από τη σημερινή πραγματικότητα ότι ζούμε ένα τέλος εποχής! Ένα τέλος αυτής της παύσης, καθώς όλοι γύρω μας συνεχώς φωνασκούν, το παίζουν επαΐοντες για τα πάντα, συνεχώς μιλούν ακατάπαυστα, ανερυθρίαστα... Φοβερή φασαρία από τους ξερόλες. Και λίγοι είναι αυτοί που παραδέχονται ότι "δεν ξέρουν". Φυσικά, δεν εννοώ το "δεν ξέρω" του αδιάφορου ανθρώπου, αλλά το "δεν ξέρω" του ανθρώπου που παρά τις προσπάθειές του, δεν έχει φτάσει ακόμα σε συμπέρασμα, άρα του ανθρώπου εκείνου που συνεχίζει να μελετά, να εμβαθύνει, να αναζητά και να ερευνά. Σε αντίθεση με όλους εκείνους που επιπόλαια φτάνουν σε συμπεράσματα, χαϊδολογώντας την επιφάνεια των γεγονότων και δικάζοντας πανεύκολα τον κόσμο...
Το τέλος εποχής, ισούται με το τέλος της σιωπής. Όπως ακριβώς περιέγραψε ο μύθος του πύργου της Βαβέλ: όταν όλοι άφησαν τη σιωπή στην άκρη και άρχισαν να μιλούν ταυτόχρονα, κανείς δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με κανέναν και έτσι κατέρρευσε η ανθρωπότητα. Νομίζω το ίδιο γίνεται και σήμερα.
Τι λέτε; Μήπως είναι εποχή διακοπών και καιρός για κάποιου είδους δράση;
