Η γη που ανακαρπίζει... και βγάζει τέτοιους δα καρπούς!



Είναι κάποια δημιουργήματα, ποιήματα πιο σωστά, που ξεκλειδώνουν τα δάκρυα από των ομματιών τις κρήνες...

Είναι κάποια παιχνίδια, παραστρατήματα πιο σωστά, που υποθηκεύουν τα παιδικά μας όνειρα...

Είναι κάποιοι καλλιτέχνες, προαιώνιοι εκφραστές πιο σωστά, που ανακουφίζουν τις ενήλικες ζωές μας...



Από τη νέα δουλειά του Δημήτρη Ζερβουδάκη, ένα ακόμα τραγούδι, πραγματικό διαμάντι, με απύθμενα νοήματα να στοιβάζονται στους στίχους του ανάμεσα... Η φύση, τα αστέρια, η σελήνη, τα βουνά, το χώμα, η γη, το σώμα, τα όνειρά, η φιλοσοφία, η νίκη, η ήττα, το καλό και το κακό... όλα είναι παιχνίδια της ζωής...



"Ζωής Παιχνίδια"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης, Σοφία Γεωργαντζή




Όλα να βγαίνουν σε καλό
και το κακό σαν μνήμη
ν' αλλάξει γλώσσα ξαφνικά
και 'γω να μείνω πια λυτός
λυτός πια στο κατάρτι.

Της κόρης μου ή του γιου η σειρά
να ξαναειδούν την πόλη
Συνεχίζω

Σκυφτός σκυφτός
έρποντας κι ορθός
να σέρνω το αλέτρι.

Η γη που πίσω ανακαρπίζει
λουλούδια και χυμούς
στην στάχτη να αναβλύζει
σαν μνήμη που αλάργεψε
σε δίσεκτους καιρούς
σαν νίκη που γυρίζει.

Να η σελήνη ξαναγυρίζει
στην βόλτα της που είναι μικρή
ξοπίσω της τρέχει κι ένα αστέρι-ένα αστέρι.

Ο Σείριος αγωνιά
ψάχνοντας να βρει ταίρι
αποτελειώνουν οι γραμμές
τελειώνουν οι αράδες
φωλιάζουνε τα όρνια σε
σκοτεινές χαράδρες

Αν θα πετάξω θα σωθώ..................

Σκυφτός σκυφτός
έρποντας κι ορθός
να σέρνω το αλέτρι
η γη που πίσω ανακαρπίζει
λουλούδια και χυμούς
στην στάχτη αναβλύζει.

Σαν μνήμη που αλάργεψε
σε δίσεχτους καιρούς
σαν νίκη που γυρίζει
Συνεχίζω



Στιγμές



Σηπτική, είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία, κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα στον οργανισμό του ανθρώπου, μικρόβια με απειλητικές διαθέσεις, έχοντας την ικανότητα να τρυπώνουν παντού, μιας και οι θεσμοί άμυνας και οι ηθμοί ελέγχου είναι όλοι διάτρητοι, επιτρέποντας σε αυτούς τους μικροσκοπικούς μα παντοδύναμους καλοπερασάκηδες να εισβάλουν σε όλα τα όργανα, να καταργούν τις ισορροπίες και να καταστρέφουν την ομοιοστασία κάθε συστήματος. Δεν είναι μόνο η ίδια η άμεση επίδρασή τους πάνω στα όργανα-στόχους, μα και όλες αυτές οι ουσίες που εκ-κρίνουν (και πολύ περισσότερο ο τρόπος που κρίνουν και καθορίζουν τα πράγματα) οι οποίες έχουν άμεση τοξική επίδραση πάνω στο σύστημα τροφοδοσίας των οργάνων (δηλαδή στα αγγεία - κυκλοφορικό σύστημα), πάνω στο σύστημα πληροφοριών των οργάνων (δηλαδή τα νεύρα - νευρικό σύστημα), και τελικά πάνω στη δομή, ανατομία, φυσιολογία και λειτουργία των ίδιων των οργάνων. 

Με άλλα λόγια, η σηπτική κατάσταση είναι μια γενικευμένη κατάσταση αδρανοποίησης κάθε υγιούς στοιχείου μέσα σε ένα σώμα (ανθρώπινο, κοινωνικό, επαγγελματικό κλπ…), κατά την οποία η επανόρθωση και η αποκατάσταση της φυσιολογικής ομοιοστασίας, φαντάζει απίθανη έως… αδύνατη! Δεν ξέρεις ποιο όργανο να πρωτο-υποστηρίξεις, δεν ξεχωρίζεις προς τα πού να στοχεύσεις, καλά-καλά μάλιστα δεν ξέρεις από πού έχει ξεκινήσει η εστία της μόλυνσης. Και φυσικά, είναι αδύνατο να το αποδείξεις, καθώς γεύεσαι μόνο το αποτέλεσμα της γενικευμένης παθολογικής επίδρασης αυτών των μικροβίων, τα οποία μόνο μικρά δεν είναι σε δύναμη και ικανότητες καταστροφής. Πιο απλά, οι ρίζες του προβλήματος είναι αδύνατον να βρεθούν, και εσύ είσαι αντιμέτωπος με μια άνιση μάχη, τόσο ως προς την έκταση του προβλήματος, όσο και ως προς τη βαρύτητα της κατάστασης… Ξεκινάς να φτιάξεις το ένα, χαλά το άλλο και κατόπιν, πιάνοντας το νήμα της θεραπείας, έρχεσαι αντίκρυ με ένα κουβάρι προβλημάτων, με ένα σαθρό υπόβαθρο, με μια τυροειδή νέκρωση. Τήξις, παντού!

Αντιμέτωπος λοιπόν με το χάος, ο ιατρός, ξεκινά μαχόμενος απέναντι σε όλους και όλα, στοχεύοντας πρωτίστως, να μην χαθούν τα βασικότερα όργανα: η καρδιά (όργανο αιμο-δυναμικής ισορροπίας), ο εγκέφαλος (όργανο πνευματικής και ψυχικής ισορροπίας) και οι νεφροί (όργανο ισορροπημένης διαδικασίας κάθαρσης).

Μια τέτοια κατάσταση, σηπτική, είναι νομίζω και η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία μας σήμερα. Μην με ρωτάτε από πότε, μην με ρωτάτε από ποια αιτία. Είπαμε, σε μια σηπτική κατάσταση, αυτά παίζουν μικρότερο ρόλο, μπροστά στην ένταση της μάχης που εκτυλίσσεται.

Τι κάνουμε;
Η απάντηση είναι μία:

Αντιβίωση!

Κάτι δηλαδή, εναντίον αυτής της ζωής που (μας πλασάρουνε να) ζούμε. Κάτι άλλο, καινούργιο, μικροβιοκτόνο, παρασιτοκτόνο, ζωογόνο, εμψυχωτικό.

Υπάρχει;

Για μένα είναι η ίδια η φύση και τα σημάδια της. Σε κάθε οργανισμό που ζει στο φυσικό του περιβάλλον, με μια προσεκτικότερη ματιά, νομίζω μπορεί κανείς να αντικρίσει την αντίσταση που επιτελείται απέναντι στην καταστροφή και την εντροπία. Κάθε οργανισμός έχει επιβιώσει γιατί μέσα του εσωκλείει μηχανισμούς άμυνας, κληρονομημένους από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο σημερινός άνθρωπος, έχει ξεκόψει τόσο από τη φύση, όσο και από την ηθική του κληρονομιά που του υποδείκνυε εκείνες τις αξίες της καθαρής ζωής, οι οποίες όμως δεν ήταν άλλες από τις καταστάσεις μιας… βρώμικης ζωής! Αντιφατικό; Καθόλου, αν εξηγήσω ότι βρώμικη ζωή δεν εννοώ τη ζωή μιας πόρνης ή ενός εμπόρου όπλων, αλλά τη ζωή ενός αγρότη, ενός μπογιατζή, ενός ψαρά. Αυτοί βρωμίζουν τα χέρια τους, τα παντελόνια τους, μα όχι το κούτελό τους ή την ψυχή τους. Σε αντίθεση με τις μεγαλύτερες πόρνες περι-ωπής που βρωμούν και ζέχνουν… αποδεικνύοντας πως ό,τι λάμπει δεν είναι φυσικά χρυσός…

Πώς γίνεται λοιπόν, να ανοίξουμε τα φτερά μας και να αποτινάξουμε τα μικρόβια που παρασιτούν πάνω μας;

Πώς γίνεται να ανοίξουμε ελεύθερα την καρδιά μας και να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα, αμόλυντο;

Πώς γίνεται γυμνοί και ξέστηθοι να αντικρύσουμε τη γήινη μοναξιά μας και να σταθούμε θαρραλέοι μπροστά στην μελλούμενη εσταύρωση της καρδιάς μας;

Πώς γίνεται με το μυαλό ορθάνοιχτο να πλέουμε σε πελάγη αναρχίας;


Ποια λοιπόν η δική σας αντιβίωση απέναντι στη σημερινή σήψη που βιώνουμε; 

Η δική μου πάντως αντιβίωση, είναι κάποιες… στιγμές!












"Σε ψηλό βουνό"
Ριζίτικο
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης





Ερώτηση Ανθρωπολογίας...



Και το ερώτημα συνεχίζει να ξαναπηδά:


Γιατί αυτή η κοινωνία εμάς τους ανθρωπολόγους ποτέ δεν μας ρωτά;



Αλήθεια, πόσο αντέχει μια παραπαίουσα καρδιά χωρίς να την αγγίζουν και χωρίς να την χαϊδεύουν...;








Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον φίλο Λευτέρη για τις δυο ομιλίες στο TED, που μοιράστηκε μαζί μου.



Ερώτηση Παθολογίας...


3 στιγμιότυπα και 1 ερώτηση:


1ο. Σε μια πρόσφατη εκδήλωση με θέμα "επαγγελματική εξουθένωση και αθλητική δραστηριότητα" συμπληρώνοντας το ερωτηματολόγιο που βαθμονομούσε την ένταση της επαγγελματικής εξουθένωσης που βιώνει κάθε εργαζόμενος, εμένα μου βγήκε η τελευταία κατηγορία -η πιο βαριά- που έδινε σαν αποτέλεσμα:

"Βρίσκεστε σε σοβαρό κίνδυνο επαγγελματικής εξουθένωσης, κάντε κάτι για αυτό ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ !"


2ο. Σε ένα πρόσφατο mail δέχτηκα το παρακάτω link, σχετικά με τον ύπνο και τη σημασία του. Ο ομιλητής, τονίζει ιδιαίτερα την παθολογία που βιώνουν τα επαγγέλματα που έχουν βάρδιες και ασταθές ωράριο εργασίας.


3ο. Σε μια συνάντηση χτες με έναν αδελφικό φίλο ιατρό, μου εξηγούσε πως νοιώθει να επιτελεί έργο βοηθού γραμματέως -ούτε καν έργο γραμματέως- σε ένα μεγάλο νοσοκομείο του Βορρά στο οποίο θεωρητικά εξειδικεύεται στην Καρδιολογία και ότι θα προτιμούσε να δουλεύει σαν ένας απλός νοσηλευτής, χωρίς ιδιαίτερο άγχος, χωρίς ευθύνη, με το απλό οκτάωρό του, με τα ρεπό του, τις άδειες του, τις άδειες υπολογιστή (άσχετα αν ελάχιστοι από τους νοσηλευτές γνωρίζουν τι σημαίνει υπολογιστής...) κλπ κλπ.


Και η ερώτηση νομίζω εύλογα ξεπηδά:


Γιατί αυτή η κοινωνία εμάς τους ιατρούς μας ΠΗΔΑ ;



Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...



Διευκρινιστική οδηγία πριν διαβάσετε αυτήν την ανάρτηση:

Λόγια μπερδεμένα παραθέτω εφ' εξής,
Λόγια, που σκοτώνουν, ωσάν να ήμουν τουφεξής...
Άλλα λόγια, διαφορετικά,
χαϊδεμένα μα και επικριτικά...
Λόγια του ανέμου και της γης
Λόγια του πολέμου μα και της κραυγής...


-------------------------------------------------------


Ποιος ή τί μας ανήκει και πώς;
Εμείς ανήκουμε σε κάποιον ή το αντίστροφο;
Και αν ναι, τότε σε ποιόν; Και το σημαντικότερο, γιατί;
Τι είναι αυτό που ανήκει και κάτω από ποιες συνθήκες τελικά;

Ανήκω, ανήκεις, ανήκει...
Αλήθεια;
Και τότε, ποιος πληρώνει το έρημο το νοίκι;

Ίσως μια πρόταση είναι όχι να δούμε ποιος ανήκει ποιανού,
αλλά πώς θα γίνει να ανήκουμε από κοινού...



I belong with you, you belong with me...



"Ho Hey" 
The Lumineers 




And Love, we need it now...


Αν δεν ξέρετε τι σημαίνει αγάπη,
και αν θέλετε να νοιώσετε αγάπη
κοιτάξτε απλά γύρω σας... 
μέσα σας... 
στη φύση σας...
στη γλυκιά καρδιά σας...


Αυτή, ξέρει. 
Αυτή, δείχνει. 
Αυτή, συγχωρεί. 
Αυτή, υπομένει.

Αυτή, μόνο, Αυτή...
Η Φύση. Η τρελή.



Σαν Πολλαπλές Εφεδρείες...



Αναλύεις τα δεδομένα. Ξανα-αναλύεις τα δεδομένα. Ξανά-μανά αναλύεις... 

Το συμπέρασμα ίδιο: δεν υπάρχουν δεδομένα.

Και αν υπάρχουν, είναι στηριγμένα πάνω στο αβυσσαλέο παρελθόν, που κατατρώγει κάθε προσπάθεια μη κατευθυνόμενης ανάπτυξης, κάθε υγιή ελπίδα αμόλυντης αναζήτησης. 

Το παρελθόν, ενάντια στην Τύχη, η Τύχη ενάντια στο μέλλον, το μέλλον ενάντια στον  Εαυτό.

Το συμπέρασμα το ίδιο: το παρελθόν, ενάντια στον Εαυτό.

Είμαστε το Παρελθόν μας.
Μας καθορίζει το Παρελθόν μας.
Δεν αποφεύγεται το Παρελθόν μας. 
Τουλάχιστον εύκολα, ανώδυνα, χωρίς τριβές, χωρίς πληγές.

Μιλούν οι ειδικοί για επίπεδα νοημοσύνης και πολλαπλές  ευφυΐες.
Μιλούν οι γενικοί για θεωρία και γενικές αμαρτίες.

Ποιος θα μιλήσει όμως για τα λάθη του Παρελθόντος;
Ποιος θα πληρώσει για τις αποφάσεις του Απόντος;
Ποιος θα δακρύσει για τη ματαιότητα του Εκλιπόντος;

Ποιος οφείλει να προχωρήσει Παρεμπιπτόντως;
Να προχωρήσει με ένα κρανίο γεμάτο τομές. 
Τομές στη σάρκα του μη όντος...

Οι αιματοβαμμένες Τομές του Παρελθόντος, 
φαντάζουν σπουδαίες Τομές στις επιλογές του Μέλλοντος.
Και προκαλούν το σαρκασμό του αιώνιου γέλωτος...

Πολλαπλές Ευφυΐες, σαν Πολλαπλές Εφεδρείες.
Εφεδρείες που δεν θα ανοίξουν ποτέ.
Που θα σαπίσουν στοιβαγμένες στα υπόγεια του νου.
Που θα ραπίσουν τσαντισμένες τα αναλόγια Αυτουνού.
Που θα ριζώσουν στο κακομοιριασμένο ριζικό.
Που θα φυτρώσουν στο φτιασιδωμένο νυφικό.
Που θα λαβώσουν το αναθεματισμένο αφεντικό:

Αυτόν τον αλήτη χρόνο, που δεν  γυρνά πίσω. 
Που κοιτά μόνο μπροστά.
Και δεν μιλά. Μήτε γελά. Μήτε χαζολογά.

Παρά μόνο θερίζει τα όνειρα του νου.
Στο αλώνισμα του αφανισμού.








Dogs are People, too...



Διαβάζω το άρθρο αυτό, και επιτέλους, οι πεποιθήσεις μου για τη νοημοσύνη, την ευαισθησία και το χαρακτήρα των σκύλων, αρχίζουν να παίρνουν αποδεικτικό χαρακτήρα - evidence based veterinary δηλαδή...

Κρατώ αυτό που λέει το άρθρο:

"dogs have a level of sentience comparable to that of a human child." 


Αλλά και αυτό που λέει ο πάνσοφος λαός μας, τόσα χρόνια πριν τις MRI's, (άρα είναι τόσα χρόνια πριν, τελικά, ή τόσα χρόνια μετά; ):


"Το παιδί και το σκυλί όπως το μάθεις..."











Πρωτοτυπία ή Επ-ανάληψη;



Νομίζετε ότι διαφέρουμε οι δυτικοί από τους μη δυτικούς; Οι νεώτεροι από τους παλαιότερους; Οι πτυχιούχοι από τους αγράμματους; Οι προοδευτικοί από τους οπισθοδρομικούς; Οι προγονόπληκτοι από τους ριζοσπάστες;

Λέμε ότι η κοινωνία σήμερα, ειδικά με τα τεχνολογικά της επιτεύγματα, έχει ξεφύγει έτη φωτός μπροστά από κοινωνίες πρωτόγονες, που το μόνο που ήξεραν ήταν να ενδύουν τα αχαμνά τους με ένα κομμάτι δέρματος ζώου...








Συγκρίνετε παρακαλώ μία προς μία τις παραπάνω εικόνες με αυτές που ακολουθούν και ξανασκεφτείτε τις -ίσως επιπόλαιες- απαντήσεις που δώσατε στα αρχικά μας ερωτήματα...








Αυτό, αγαπητοί μου που έχει αλλάξει σήμερα συγκριτικά με το χτες, 

είναι η εκτροπή

από μια στάση σεβασμού της φύσης και αξιοπρέπειας του εαυτού μας, 
σε μια στάση χλευασμού της φύσης και ξεφτιλισμού του εαυτού μας...

φτάνοντας τελικά σε μια ντροπή.

Κάποτε η ιδεολογία ήταν οι Φυσικές Δυνάμεις.
Σήμερα, είναι οι Οικονομικές Δυνάμεις.

Έτσι, δεν βρίσκω παράξενες κάποιες φωνές του παρελθόντος που προσπαθούν να αντικρούσουν την ιμπεριαλιστική και εξουσιαστική ισοπέδωση των πάντων, ζητώντας τα αυτονόητα...


Όλα, ξέρετε, ζουν και αποκτούν νόημα στη φαντασία μας. Κοινώς, Ιδεολογία τότε, Ιδεολογία και σήμερα. Η μόνη διαφορά, είναι ότι τότε γεννιόταν από τους κάτω και προσφερόταν προς τους άνω, ενώ σήμερα γεννιέται από τους άνω και επιβάλλεται στους από κάτω...


Ποιοι είναι λοιπόν πιο μπροστά...;



Σχολική τσάντα



Βλέπω τα πιτσιρίκια που γυρίζουν από τα σχολειά τους, φορτωμένα εκείνη την τεράστια σάκα ώμου, που πιάνει τουλάχιστον τα 2/3 απ' το μπόι τους και θυμάμαι που και εγώ είχα μια τσάντα που ξεκινούσε από τους ώμους και έφτανε κάτω από τα κωλομέρια... και σε πλάτος ήταν περίπου τρία κορμιά μαζί σαντουϊτσοποιημένα! Αν ειδικότερα, κοιτούσες από πίσω, θαρρείς πως έβλεπες μια τσάντα με δυο πόδια να προχωρά... Και τόσο βάρος, δεν καταστρέφει τη μέση, τη σπονδυλική στήλη; Τελικά, νους υγιής μόνο μέσα σε τσάντα υγιή;




Από τότε, απορούσα πώς γίνεται να κουβαλάμε καθημερινά ΤΟΣΗ γνώση... και συχνά πυκνά κοιτούσα πίσω μου με αγωνία μήπως μου είχε πέσει στο δρόμο κανά κιλό γνώσης και το έχανα δια παντός.

Με το πέρασμα των χρόνων μετά από τόσο κουβάλημα γνώσης, κατάφερα να χάσω τελικά μόνο κάποια κιλά σώματος και να μου μείνει αφενός η αγωνία μήπως χαθεί κάποτε και αυτή η αποκτηθείσα γνώση... και αφετέρου η απορία, μήπως κουβαλάμε τσάμπα τόσο βάρος όλα αυτά τα χρόνια... 

Η απάντηση στην τελευταία απορία έχει να κάνει με το τί πραγματικά περιέχει μέσα της αυτή τη τσάντα;

Έχει τα παιδικά μας όνειρα μας που από νωρίς φορτωνόμαστε; 
Έχει τα όνειρα των γονέων; 
Έχει τα όνειρα της κοινωνίας; 
Έχει τα όνειρα των δασκάλων μας; 
Έχει τα όνειρα... των ονείρων; 
Έχει απλά μια σκληρή και βαριά πραγματικότητα;


Ξέρετε, όποτε έχω τόσες απορίες, ρωτάω το φίλο μου Μαρξ, μήπως έχει κάτι να μου πει...



Αυτός, εξαντλημένος από τη βασανιστική τελευταία εφημερία του ως κτηνίατρος (καθότι πάλευε με κτήνη) και λίγο πριν πέσει με τα ρούχα της δουλειάς του για ύπνο, πρόλαβε και μου ψιθύρισε ψυχρά, σχεδόν άσφυγμα...:


Αυτό που μένει από μια ζωή κουβάλημα της γνώσης μέσα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, είναι μια βαριά "κυφο-σκολείω-ση" χωρίς θεραπεία, χωρίς αποκατάσταση...





Αυτές οι περίεργες λέξεις, με τα περίεργα νοήματα και τους ακόμα πιο περίεργους συνειρμούς, με μπερδεύουν ακόμα πιότερο... Άκου εκεί, κυφοσκολ(ε)ίωση!




Και δεν έχω χρείαν κανέναν!



Η θεώρηση της ζωής του ανθρώπου, από πολύ παλιά, έχει συν-υφανθεί με την έννοια του κύκλου ή του τροχού.


Σε θρησκευτικές εκφράσεις, σε λογοτεχνικές καταγραφές, στην ίδια την αντίληψη της ζωής, υπάρχει η γέννεση, η ανάπτυξη και η ακμή, η κορύφωση, η παρακμή, και τέλος, η εξαϋλωση.

Ακολουθώντας το μοτίβο του ίδιου του φωτός, με κυριότερο εκπρόσωπο τον κύριο Ήλιο μας, υπάρχει άνοδος και κάθοδος. Δημιουργία και καταστροφή. Γέννεση και Θάνατος. Και όλα αυτά σε μια εναρμονισμένη κυκλική πορεία.

Γέννεση...
και
Θάνατος...

Αυτό το συγκλονιστικό δίπολο, που παίρνει τόσες ονομασίες και τόσες εκφράσεις, κατακυριεύει την ύπαρξη του Ανθρώπου, από κατασκευής του. Μήπως, λοιπόν, δεν είναι και αυτό παρά μια ακόμα κατασκευή;


Αλήθεια, αυτός ο κύκλος της ζωής
πούθε ξεκινά
και πούθε τερματίζει,
πόσο γρήγορα κυλά
και προς τα πούθε αρμενίζει;


Κύκλος της ζωής, σαν ένας κρίκος μιας μακράς αλυσίδας... Εκεί που τελειώνει ο ένας κρίκος, αρχίζει ο άλλος, και όλοι οι κρίκοι μαζί πάλι κάνουν κύκλο και φτου και από την αρχή...

Άραγε, το τέλος είναι μια ακόμα αρχή, ενώ για κάποιον άλλον η κάθε αρχή μπορεί να είναι ένα ακόμα τέλος... Και άκρη δεν υπάρχει... Και ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται, όπως ούτε η λογική τετραγωνίζει το συναίσθημα... Και άκρη αναζητάς απεγνωσμένα, μα δεν υπάρχει...

Και τότε είναι όλα μάταια. Μα όλα. Κοιτάς προς τα πίσω και βλέπεις δραματοποιημένη τη συγκλονιστική σου διαδρομή, σε αυτόν τον αγώνα (άραγε εναντίον ποιανού;) με το άγνωστο. Μα κάποτε αυτό το άγνωστο γίνεται γνωστό. Και τότε, μαζί, γίνεσαι και εσύ γνωστικός. Μα είναι πλέον αργά. Πολύ αργά. Και ο κύκλος έχει πάρει τη φορά του, μα και τη φόρα του, και σε τρακάρει με δύναμη στο ανένδοτο αδύνατο, στο άκαμπτο αδιέξοδο. Και τότε ακριβώς, δημιουργείται μια τρύπα, από τη σύγκρουση. Είναι το κενό. Το αδιαπέραστο, το ζοφερό, το ανεξήγητο, κενό.

Σε αυτό το κενό, χωρούν μόνο δυο πράγματα: η θρησκευτικότητα και ο αγνωστικισμός.

Και αυτά, δίνουν μια υπέρογκη δύναμη, μια δύναμη που θα επιδοθεί σαν κληροδότητα στους επόμενους κρίκους αυτής της μακράς αλυσίδας της ανθρώπινης ιστορίας, για να ξεκινήσουν τη δική τους, νέα κυκλική πορεία...


Παρακολουθείστε αυτή τη συγκλονιστική πορεία της ανθρώπινης ταυτότητας...




(Από το ναό του Τιμίου Προ-δρόμου στη γειτονιά Απόζαρι Καστοριάς)




Ετών ι΄: Ιδού ήλθον εκ του μη όντος εις το είναι του άρχειν και παίζειν και γελάν.

Ετών κ΄: Ιδού ήλθον εις ηλικίαν νόμου, και ποθώ του μαθείν πάσαν επιστήμην.

Ετών λ΄: Ιδού εφθασα εις μέτρον ηλικίας και ανδρίας και δεν έχω χρείαν κανέναν.

Ετών μ΄: Ιδού έγινα τέλειος εις κάθε επιστήμην, και ποθώ του άρχειν και εξουσιάζειν.

Ετών ν΄: Ιδού έφθασα εις α προ πολλού επόθουν, και βασιλεύων χαίρομαι την ζωήν μου.

Ετών ξ΄: Υπαγε κόσμε και ζωή γελάστρια των νέων, όπου μας εφανέρωσες την ματαιότητα του κόσμου.

Ετών ο΄: Ανάθεμα σε βίε μάταιε, και κόσμε γελασμένε, όπου πλανάς τους νέους και δεν γνωρίζουν.

Ετών π΄: ω κόσμε πλάνε μάταιε όπου πλανάς τους νέους με την γλυκιά που έδειχνες την ματαιότητα του κόσμου, και τώρα με κατίντισες απάνω εις την ραύδον.

Ετών ȝ: Δεύρο και έλα θάνατε μακάρια λάβε την ψυχήν μου και κύρηξον εις τους νέους την ματαιότητα του κόσμου ίνα μη πλανηθώσιν οι άφρονες και χάνουν την ψυχήν τους.

Ετών 100: ούτε ήμουν, ούτε εφάνηκα, ούτως τιμά ο θάνατος τα πάντα των ανθρώπων.



(όπου κάθε γράμμα αντιστοιχεί στις ηλικίες 10, 20, 30 κοκ μέχρι το 100, και δίπλα, το απόσταγμα της διαδρομής που μέχρι εκείνη την ηλικία έχει αποκαλυφθεί...)



1η παρατήρηση: στην ηλικία των 40 (μ') ο συνηθισμένος άνθρωπος έχει γίνει τέλειος στην επιστήμη του και μπορεί και άρχει. Στην ίδια ηλικία ένας συνηθισμένος ιατρός, διαπιστώνει ότι από εκείνη την στιγμή, απλώς η σταδιοδρομία του βρίσκεται στην αρχή... Και μόνο αυτό, επιβεβαιώνει, την ανισορροπία και την παθολογία της φύσης των ιατρών...

2η παρατήρηση: στην ηλικία μου, ακριβώς στα 30 (λ'), νομίζω είναι δειλία και ανανδρία να μην βροντοφωνάζει κανείς: δεν έχω χρείαν κανέναν...!




"Ερωτόκριτος"
Η πρώτη στροφή του έργου