Έχεις όνειρα. Αναρωτιέσαι αν μπορείς να τα υλοποιήσεις. Αρχικά δεν διανοείσαι να μην τα υλοποιήσεις.
Έχεις όμως και μια πραγματικότητα. Η οποία για να δούμε τι σου λέει:
-Δουλεύεις από Παρασκευή πρωί μέχρι Σάββατο μεσημέρι στις 2.00, φυσικά άυπνος... Η υποσημείωση ότι την Παρασκευή ήταν 28η/11 που στη χώρα γινόταν ο κακός χαμός και εσύ δεν επήρες τίποτα χαμπάρι, έρχεται να δηλώσει ότι απέχεις από την καθημερινότητα. Φεύγεις σφαίρα για ένα συνέδριο μέχρι τις 8.00 το βράδυ, μόνο που το μυαλό σου είναι τόσο διαλυμένο σαν να έχει φάει αυτό μια σφαίρα... Ίσα ίσα μια μικρή βόλτα στην πόλη, για να πεις ότι πρόλαβα και είδα λίγο την υπέροχη ημέρα και δεν την άφησα να φύγει χωρίς να καταλάβω την αύρα της. Αναρωτιέσαι αν μπορείς να ξεφύγεις από τέτοια κατάσταση. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολύ την απάντηση γιατί σε έχει ήδη πάρει ο ύπνος, μιας και την επομένη πάλι εφημερεύεις.
-Κυριακή πρωί ως Δευτέρα απόγευμα στις 4.30 είσαι στο ίδρυμα, προσπαθώντας να συναρμολογήσεις τα κομμάτια σου ώστε κάποια στιγμή να καταφέρεις να πας σπίτι σου. Κοιμάσαι 2 ωρίτσες, ξυπνάς, κάτι τρως γιατί το έχεις ξεχάσει (πόσο χρόνο σου τρώει μερικές φορές το να... τρως!). Και ίσα ίσα που προλαβαίνεις να γράψεις κάτι στο blog μιας και στις 9 απόψε έχει μια ομιλία αστρονομικού περιεχομένου η πολύ ζεστή παρέα της Αστρονομικής Εταιρείας της Κέρκυρας.
-Αύριο, πάλι εφημερία ως Τετάρτη απόγευμα.
-Πέμπτη πάλι εφημερία ως Παρασκευή μεσημέρι.
-Παρασκευή μεσημέρι αναχώρηση για ένα 2ήμερο συνέδριο στα Γιάννενα.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά, διαβάζοντας τις παραπομπές του για τη σχέση κρίσης - υγείας στη χώρα μας από τον ThirdStonefromtheSun και τον ευχαριστώ, καθώς και ότι εφημερεύουμε και ξενυχτάμε όχι για να στηρίζουμε τον συνάνθρωπο αλλά το σύστημα, και φυσικά απλήρωτοι πλέον!
Κυριακή, σε μια εβδομάδα, πιθανολογώ ότι θα είναι μια ημέρα χωρίς υποχρεώσεις και εύχομαι να κάνει καλό καιρό για να μπορέσω να πάω επιτέλους στο χωριό Μπούα, που γυρίστηκα όπως σας είπα τις προάλλες η ταινία "Η Χορωδία του Χαρίτωνα", και βρίσκεται περίπου 10 λεπτά από το σπίτι μου...
Και ρωτώ μέσα στο γενικό χα(σι)μό της καθημερινότητάς μου:
- με τι δύναμη και πότε να μελετήσω μουσική μπας και κατορθώσω επιτέλους να μάθω να παίζω, όπως του αρμόζει, το αγαπημένο μου μαντολίνο;
- με τι δύναμη και πότε να ψάξω τις ιατρικές απορίες που μού δημιουργήθηκαν ή να κάνω τις εργασίες που απαιτεί ο διευθυντής στην κλινική;
- με τι δύναμη και πότε να διαβάσω αγαπημένα λογοτεχνικά βιβλία;
- με τι δύναμη και πότε να αφιερώσω χρόνο σε άλλα πρόσωπα, φίλους καλούς και έρωτες, πλανήτες και αλήτες;
Όταν συνειδητοποιώ ότι δεν προλαβαίνω να αγοράσω ακόμα και το νερό, που τυγχάνει σε τούτο το νησί να το αγοράζουμε γιατί δεν πίνεται (και το σουπερμάρκετ είναι 5 λεπτά με τα πόδια...) όταν συνειδητοποιώ ότι δεν προλαβαίνω να απαντήσω σε τηλέφωνα δικών μου ανθρώπων και τους το κλείνω κατάμουτρα, όταν συνειδητοποιώ ότι δεν προλαβαίνω να σκεφτώ, όταν συνειδητοποιώ ότι...
ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΚΑΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΩ!!
η πρώτη φράση αυτής της ανάρτησης "έχεις όνειρα", φαντάζει κάπως απόμακρη και ουτοπική... Βέβαια, δεν σας λέω κάτι νέο. Τα όνειρα, τα λένε έτσι, γιατί ακριβώς είναι ουτοπικά.
Πώς όμως γίνονται τα όνειρα πραγματικότητα;
Μέσα από τους άλλους ανθρώπους, είναι η απάντηση. Μέσα από τη στήριξη και τη δύναμη που σου παρέχουν αυτοί που σε αγαπούν.
Σε αυτόν τον κόσμο (σου) άραγε, μπορούν να συνυπάρξουν δυο μαντολίνα και όχι ένα; Δύσκολο, επίπονο, μα εφικτό.
"Concerto for two mandolins"
by Vivaldi
