Παραμύθια, Ιστοριούλες, για παιδιά και για γριούλες...

Κάτι τελευταίο, ή ίσως κάτι αρχικό... Κάτι που ίσως πιο σωστά, ενώνει το αρχικό με το τελευταίο σε έναν ακροτελεύτιο του σύμπαντος, ιστορικό χορό... Κάτι που κάνει τον μύθο, τις ιστοριούλες, τα παραμύθια και την Ιστορία, να μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι πολύχρωμο.

Αναδημοσιεύω ένα mail όπως ακριβώς μου ήρθε. Δεν ξέρω ποιος είναι ο συντάκτης του, αλλά μου άρεσε (διατηρώ τις επισημάνσεις με τα κεφαλαία όπως ακριβώς θέλησε ο συντάκτης του):


"Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. 

Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.

Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ. 

ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τίμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Η λέξη μιλά από μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου. 

Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής. 

Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ! 

Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ! 

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό. ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!"

Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος. Γι' αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων!

Μαθήματα (μελλοντικής) Ιστορίας

Χωρίς σχόλια και χωρίς πολλά λόγια, διαβάζω το κάτωθι άρθρο.

Και αναρωτιέμαι: σε τι είπαμε τελικά ότι αποσκοπεί η Ιστορία;



Υ.Γ.: Κάπου εδώ όμως, αυτή η μίνι σειρά σεμιναριακών μαθημάτων, φτάνει στο τέλος της. Δεν έχει λόγο συνέχειας, καθώς, δεν κατάφερε να ανοίξει νέους δρόμους. Ανακόπηκε από το μιξ γκριλ... αρχαίο πνεύμα αθάνατον! Κάπου εδώ ίσως κολλάει και το ανεπανάληπτο άσμα: "Ιστορία μου, Αμαρτία μου..."

Μαθήματα (διαστρεβλωμένης) Ιστορίας

Κάποιες φορές, νιώθεις ένα σφίξιμο στο λαιμό, και δεν μπορείς να το διαφοροδιαγνώσεις αν είναι οξύ στεφανιαίο σύνδρομο ή η αδικία που σε πνίγει... Όπως και να έχει πάντως, και τα δυο προέρχονται και δυστυχώς αφορούν, την καρδιά σου.

Η Ιστορία είναι ένα μεγάλο -ίσως το μεγαλύτερο κατ' εμέ- χωνευτήρι γεγονότων και απόψεων. Ο μεγαλύτερος αχταρμάς (τουρκική λέξη παρακαλώ) που μπορεί να δημιουργηθεί, διότι η Ιστορία μόνο δημιουργείται παρακαλώ, δεν βιώνεται. Η Ιστορία αφορά το παρελθόν, ποτέ το παρόν, και χρησιμοποιείται για το μέλλον. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της και αυτή είναι η μοίρα της, κατά την οποία αναγράφεται η μοίρα των ανθρώπων, μοιραία όμως αναγράφεται από... ανθρώπους.

Μέσα της, ανακατεύει σκοπούς, ιδέες, αντιλήψεις, διαφορετικές προσλαμβάνουσες και διαφορετικά οφέλη, όλα όμως αυτά κάτω από την ίδια σκέπη: της ανάγνωσης, ποτέ της βίωσης. Διότι, αφαιρώντας την έννοια της βίωσης από ένα γεγονός, αφαιρούμε το μισό γεγονός.

Ο Μακεδονικός Αγών, ήταν ένας αγώνας να μην αποκαλυφθούν όλες οι βαρβαρότητες, όμοιές της δεν ξέρω αν υπήρχαν άλλοτε στην Ελλάδα.

Μια ανατρεπτική αναφορά εκείνης της εποχής, την οποία βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα, βρίσκεται εδώ. Πολλοί, μπορεί να θυμώσετε, άλλοι να ξενερώσετε και άλλοι να πληγωθείτε εθνικά. Όλοι σας θα έχετε δίκιο. Διότι, ξέρετε τι κατάλαβα από αυτό -και από άλλα παρόμοια- άρθρα; Είναι σε τραγική κατάσταση όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που στην πλάτη τους παίζονται κατά καιρούς τα ξεδιάντροπα αυτά παιχνίδια της συγχρονικής τους Ιστορίας -την οποία αυτοί την εκλαμβάνουν ως παρόν- από κάποια κέντρα εξουσίας. Μα είναι και σε ακόμα πιο τραγική κατάσταση όλοι εκείνοι οι μεταγενέστεροι τους, που διδάσκονται διαστρεβλωμένα τα παιχνίδια του ψέματος, συντηρώντας τον ύπνο του δικαίου...

Οργή μόνο με πιάνει τόσο για τη συγχρονική με τα γεγονότα κοροϊδία, όσο και για τη συντηρούμενη εις τους αιώνας των αιώνων... Αλλά αυτό είναι τελικά η Ιστορία: συλλογή από ιστοριούλες, που ποτέ δεν θα μπορέσει κανείς να τις τοποθετήσει σε μια σειρά. Και αν κάποιοι θαρραλέοι τολμήσουν να παίξουν το παιχνίδι της και όρθωσαν το ανάστημά τους εμπρός της με σκοπό να την αλλάξουν, είναι αυτοί που "ο κόσμος τους έλεγε τρελούς", που "περπατούν στα σκοτεινά", που "δεν θα αλλάξουν ποτέ αυτόν τον κόσμο", που "τους κρεμούν τη ρετσινιά του ρομαντικού"... Είναι αυτοί που τόλμησαν συνειδητά να φωνάξουν στην Ιστορία: "Σε ακολουθώ μωρή ρουφιάνα...", όπως ο Χριστός δέχτηκε να ακολουθήσει την δική του προσωπική Ιστορία και να ανέβει στο βουνό της Εσταύρωσης.

Για όλους αυτούς λοιπόν, που προσπάθησαν να ξεσκεπάσουν του κόσμου τα μυστικά, παραθέτω παρακάτω, δυο αποσπάσματα από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα "Τα Μυστικά του Βάλτου":



"Ο Αποστόλης βρέθηκε ξαπλωμένος πλάγι στον Περικλή. Τον ρώτησε: 
‐Ο αγώνας του ʹ21, όπου έχασε το χέρι του o παππούς σου, ήταν έτσι άγριος σαν το δικό μας; Συλλογισμένος αποκρίθηκε ο Περικλής: 
‐Ήταν και αυτός άγριος αγώνας, μα νομίζω πως τούτος είναι χειρότερος. 
‐Γιατί; 
‐Εκεί ήταν πόλεμος. Εδώ είναι δολοφονίες."



"‐Δεν έφερα άντρες μαζί μου, αποκρίθηκε ακατάδεχτα ο Άγρας. Συμφωνία μου με το βοεβόδα Ζλατάν ήταν να έλθομε και οι δυο μονάχοι. Μα πού είναι o Ζλατάν; Γιατί δεν είναι δω; 
Οι δυο κομιτατζήδες αντάλλαξαν μια ματιά, και με κολακείες και καλά λόγια τον προσκάλεσαν να καθίσει να ξεκουραστεί. 
‐Δεν έχω ανάγκη από ξεκούραση; αποκρίθηκε o Άγρας. Ήλθα να δω τον Ζλατάν, και ο Ζλατάν δεν είναι δω. Γιατί; Τι περιμένει για να έλθει; 
Μπερδεμένος, μπουρδουμπίζοντας, άρχισε ο ένας Βούλγαρος να δίνει εξηγήσεις. Μα ο δεύτερος τον διέκοψε. 
‐ Πώς να έλθει ο βοεβόδας μόνος και άοπλος εδώ, όταν οι Έλληνες αντάρτες είναι τόσο κοντά; ρώτησε. 
‐Έλληνες αντάρτες; Είμαι μόνος με τούτους μου τους οδηγούς, αποκρίθηκε ο Άγρας. 
‐Και το σώμα σου; Ένα μέρος δεν είναι στη Νιάουσα; Και άλλο δε φυλάει κατά το Παλιοχώρι; Και άλλοι άντρες δεν είναι σκορπισμένοι εδώ κι εκεί, γύρω μας; Μια πιστολιά να ρίξεις, θα ορμήσουν όλοι να αιχμαλωτίσουν το βοεβόδα!... 
Με οργή τον διέκοψε ο Άγρας. 
‐Είστε άτιμοι και δόλιοι εσείς, και κατά τον εαυτό σας κρίνετε τους αντιπάλους σας! αποκρίθηκε. Εγώ ένα λόγο έχω, και το λόγο μου τον έδωσα του Ζλατάν, να έλθω μόνος να συνεννοηθώ μαζί του. Εκείνος γιατί δεν ήλθε; Πού είναι; 
‐Ήλθε. Μα μας ειδοποίησαν πως σώματα ελληνικά φυλάγουν γύρω στο δάσος. Κι έμεινε παραπέρα, όπου σε περιμένει. 
‐Παραπέρα, ε;... Σε μέρος ασφαλισμένο, ε;... είπε κοροϊδευτικά ο Άγρας. Πηγαίνετέ με, λοιπόν, εκεί που κρύβεται. Δεν τον φοβούμαι εγώ. Ελληνομακεδόνας εγώ, δε φοβούμαι να περιδιαβάσω τα βουνά και τους λόγγους μας, να συνεννοηθώ με άλλο Μακεδόνα, ας είναι και αντίπαλος! Οδήγα μας εσύ. Σε ακολουθούμε!"

Μαθήματα (αποκρυμμένης) Ιστορίας

Κάποτε ξεκίνησε μια προσπάθεια να σκάψουμε προς τα μέσα μας, τα πολύ βαθιά μας, και έτσι ίσως βρούμε το ν(ο)ήμα που μας συνδέει με το παρελθόν, όχι για να πούμε ότι απλώς βρήκαμε το παρελθόν, αλλά για να μπορέσουμε μέσα από αυτή τη διαδικασία να προσεγγίσουμε με ορθότερους όρους και διεκδικήσεις το μέλλον.

Κάποτε, κάποιοι πήραν τσαπιά και ξεκίνησαν να σκάβουν. Με αγάπη για τα χώματά τους, με ενθουσιασμό μικρού παιδιού, με χαρά ενός αναλφάβητου που μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα... Συνέχιζαν να βρίσκουν και να αποκαλύπτουν...

Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, η Γης αυτή που την πατούμε, έχει καταγράψει τις πρώτες της λέξεις και τις πρώτες της σελίδες. Πολύ διαφορετικές βέβαια, από εκείνες τις σελίδες στα σχολικά εγχειρίδια. 

Ας διαβάσουμε ένα απόσπασμα (λοιπές πληροφορίες εδώ):

Και δυο ακόμα στοιχεία, έτσι για να γουστάρουμε προπαγάνδα:

1. Τα σχολικά βιβλία και όλα τα συμπαρομαρτούντα αυτών, μιλούν για τους βάρβαρους Δωριείς, που κατέβηκαν από τα βόρια και ισοπέδωσαν κάπου στα 1100 πΧ τους πάντες και τα πάντα. Σήμερα, κάποιοι ίσως έχουν ισχυρές αντιρρήσεις επ' αυτού... Η μόνη κάθοδος που μπορώ εγώ πάντως να διαπιστώσω, είναι αυτή της Αλήθειας... Ποιος άραγε επωφελείται από όλο αυτό;

2. Η παρακάτω εικόνα, απεικονίζει εύρημα στην Αιανή Κοζάνης, που αναπαριστά μια τυπική μακεδονίτικη οικογένεια της εποχής. Αυτή, η εικόνα στολίζει τα σχολικά εγχειρίδια των μαθητών Δημοτικού της FYROM, ως εικόνα των προγόνων τους, και επίσης κοσμεί το Μουσείο του Λούβρου ως απόκτημα της Γαλλίας. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι κάποιοι χτυπούν τον θεσμό της ελληνικής οικογένειας, ήδη από πολύ παλιά. 

Μαθήματα (χαμένης) Ιστορίας

"Τούτο μάλιστα συμφέρει, να σας πως ειλικρινώς,

Κ΄ εις εσάς απλώς τους δύο, κ΄ εις τους Έλληνας κοινώς, 

Όταν είμεσθ΄ ενωμένοι, κ΄ η Ελλάς ευδοκιμεί,

Και καμμία δεν την βλάπτει, εχθρική επιδρομή.

Όταν δε διαιρημένοι, τότε πλέον και αυτή,

Είναι αδύνατη, και τότε ο καθένας την πατεί."

Απόσπασμα από ποίημα του Αθανασίου Χριστόπουλου

(αξίζει να δείτε όλο το βίντεο)

Μαθήματα Αστρονομίας

"Φεγγάρι αν είσαι λαμπερό"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία, Απογείωση:

Μάρκος Βαμβακάρης

Χιλιάδες χρόνια στα ψηλά, συντρόφους έχεις τ' άστρα, 
απόφευγέ τηνε τη γη, γιατί ΄ναι ξελογιάστρα, 
ποτέ μη θες φεγγάρι μου, ανθρώπους να γνωρίσεις, 
γιατί τα βάσανα της γης και συ θα τ' αποκτήσεις. 

 Ανθρώπου μάτι μη σε δει, φεγγάρι μου να ζήσεις, 
γιατί αν είσαι λαμπερό, χωρίς να θες θα σβήσεις, 
κάτσε στην ησυχία σου, και μες στην μοναξιά σου, 
όλοι της γης ζηλεύουνε, να δούνε τα καλά σου. 

 Παρτίδες με τους άνθρωπους, στο λέγω μην ανοίξεις, 
γιατί σκληρά θα πληγωθείς και θα μετανοήσεις, 
οι άνθρωποι είναι κακοί, στη γήινη τη σφαίρα 
κι από τη γη δεν πρόκειται, να δεις μιαν άσπρη μέρα. 

 Πίκρες, καημούς και βάσανα, θα έχεις πρώτoι φίλοι, 
ποτέ δεν θα γελάσουνε, τα δυο γλυκά σου χείλη 
κι αν είσαι τόσο πλούσιο, μην έχεις εμπιστοσύνη, 
οι άνθρωποι δεν γνωρίζουνε, ποτέ τους καλοσύνη.

Ένα μόνο τολμώ να γράψω. Οι πραγματικοί μάγκες, όπως ο Βαμβακάρης, ξεχειλίζουν λυρικότητα.

Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας

Λέω, έτσι για να χαλαρώσουμε λιγάκι, να κάνουμε ένα ταξίδι σε μια εποχή που δεν είχα γεννηθεί ακόμα... Μεσημέρι είναι, χρειαζόμαστε και λίγη σιέστα. Προσοχή, σιέστα είπα και όχι χιέστα...

Υ.Γ.: Οποιαδήποτε αναλογία με το σήμερα, είναι επειδή εμμένετε στο "χιέστα" και όχι στο "σιέστα"..., για αυτό, αγνοείστε την!

Τα παιδία φωτογραφίζει... ή αλλιώς, Φωτογραφίζει τα παιδία...

Είναι κάτι φορές, που νιώθεις γύρω σου κάποιους νταήδες, που δηλώνουν ότι θα σε πετάξουν έξω από το παιχνίδι τους, γιατί δεν είσαι καλό παιδί, και έτσι στέκονται με αυστηρό βλέμμα δίπλα στην έξοδο (exit)...

Αυτοί οι τύποι όμως, σου έχουν ήδη καταστρέψει τη ζωή, από παιδί κιόλας, και ζητούν να μην καταστρέψεις και εσύ τη δική τους, σε ένα παιχνίδι ανθρωποφαγίας, του ποιος θα προλάβει να εξοντώσει ποιον... Θυμίζει λίγο από pacman που παίζαμε παιδιά να πω την αλήθεια...

Ή θυμίζει εκείνα τα τερατάκια που βλέπαμε όταν ήμασταν παιδιά στους Ghostbusters

Είναι όμως αυτοί οι ίδιοι τύποι, που σου έχουν δώσει τα παπούτσια στο χέρι,

που σου έβαλαν τα δυο πόδια σε ένα κουτί, 

μιας και σου πέταξαν τα παπούτσια και τώρα προχωράς ξυπόλυτος

και μιας σου ξεχώρισαν το σώμα από το πνεύμα

Είναι αυτοί οι ίδιοι τύποι που σε κάνουν να μαρτυρείς τη ζωή σου...

Είναι αυτοί οι ίδιοι τύποι που σε κάνουν να θυμάσαι τη δραχμή, ως σύμβολο που έδραττες τη ζωή στα χέρια σου...

Είναι οι ίδιοι τύποι που μέσα στις μασονικές τους στοές, παίζουν με τις ζωές μας,

Είναι οι ίδιοι τύποι που στέκονται από πάνω μας σαν άλλα μπουλντόγκ της Φάρμας των Ζώων, (φέροντες ως φτερωτοί άγγελοι που θα μας σώσουν από την καταστροφή)

Και το μόνο που κάνουν είναι να ποδοπατούν την κοινωνία μας...

Είναι οι ίδιοι τύποι που ζητούν να κάνουμε εκπτώσεις στα πάντα,

Είναι οι ίδιοι τύποι που έχνουν κάνει τον τόπο μας Γης Μαδιάμ,

Είναι οι ίδιοι τύποι που μας θέλουν να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, γιατί τους βολεύει,

Και το πετυχαίνουν αυτό επειδή μας πουλάνε την ίδια ακριβώς στιγμή, φούμαρα περί δόξας, περί ονείρου, περί εύκολης και ευτελούς ζωής...

Είναι αυτοί οι ίδιοι τύποι που μας έκαναν όλους να φαινόμαστε σαν τους Ζητιάνους του Καλαί, του August Rodin,

Αλλά, για μισό λεπτό! Αρκετά με αυτούς που είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους... Υπάρχουμε και εμείς, που δεν είμαστε ίδιοι με αυτούς.

Εμείς, δεν ξεχνάμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες που χάρισαν τη ζωή τους και μαζί χάραξαν το δέρμα του κορμιού τους, για να είναι η ζωή μας ελεύθερη!

Εμείς, δεν ξεχνάμε τα παιδικά μας όνειρα, και δεν φοβόμαστε τις στάλες της βροχής,

Εμείς, δεν φοβόμαστε τις φυλακές τους, και μπορούμε να ζούμε ανάμεσα στο περιθώριο που μας δίνουν για ζωή, αποφασισμένοι να σκοράρουμε στα μούτρα τους...

 Εμείς, διατυμπανίζουμε ότι ο Μπάτμαν ζει και μαζί με τον βοηθό του Ρόμπιν, κάθε μέρα ξεκινούν για να σώσουν τον κόσμο... 

Εμείς, δεν φοβόμαστε να μεταμορφωθούμε σε κάτι όμορφο, παραμυθένιο, μαγικό, και να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί στον έναν και μοναδικό φυσικό χορό, αυτόν της αγάπης...

  

 Εμείς, αγαπητοί μου, δεν φοβόμαστε να φτάσουμε μέχρι... τέλους. Διότι, μόνο όποιος κατορθώσει να φτάσει μέχρι τέλους τα όνειρά του, θα έχει αποδείξει ότι είναι 'Αριστος... για να δώσει συνέχεια σε αυτή τη ζωή, γεννώντας και καθοδηγώντας απ΄το χέρι αργά μα σταθερά, τη νέα ζωή...

Λοιπόν, παιδιά! Ή αυτοί οι ίδιοι, ή εμείς οι διαφορετικοί...

Υ.Γ.: Οι φωτό, είναι από την πρόσφατή περιδιάβασή μου στους χώρους της συμπρωτεύουσας.

Ε και;

Τι κοινό μπορεί να έχουν το συνέδριο της Ελληνικής Εταιρίας Καρδιολογίας, ο «κατά φαντασίαν ασθενής» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και μια διάλεξη του Λαϊκού Πανεπιστημίου Καστοριάς με θέμα την «Προφορική Ιστορία»; 

Μια πρώτη επιφανειακή προσέγγιση είναι ότι και τα τρία έλαβαν χώρα στη Μακεδονία (ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα!). Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τα πράγματα: 

Στο συνέδριο της Ε.Κ.Ε. οι γιατράρες Καρδιολόγοι έλεγαν για εκείνο το φάρμακο και το άλλο και το παρ'άλλο και τις ενδείξεις και τις αντενδείξεις τους. Κάποια στιγμή σηκώνεται ένας και λέει για το οικονομικό σκέλος των φαρμάκων, εξηγώντας ότι αναγκάζονται πολλοί ιατροί δημόσιων νοσοκομείων να συνταγογραφούν πολύ φθηνά και παλαιά φάρμακα (ώστε να μπορεί να τα πάρει ο ασθενής), σε βαθμό τέτοιο που ο τόνος της φωνής τους να διαστρεβλώνει τη λέξη «φθηνά» και να υπονοεί τη λέξη «φθηνιάρικα». Και τότε, εμφανώς ενοχλημένος, ένας μεγαλο-καθηγητής της Καρδιολογίας με παγκόσμια παρακαλώ αναγνώριση, σηκώνεται και λέει: «Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Εγώ, είμαι στον ΕΟΦ, και έχω να σας δηλώσω ότι όταν ζήτησα από την Ψ φαρμακευτική εταιρεία να μου προσκομίσει το φάκελο του προϊόντος τους, μου έστειλαν τον δικηγόρο τους ο οποίος μου διαμήνυσε ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να ζητάω κάτι τέτοιο, τη στιγμή που σε κάποια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει εγκριθεί η κυκλοφορία του εν λόγω φαρμάκου. Συνεπώς, είναι παράνομο, ένα κράτος-μέλος της ΕΕ να ζητά το φάκελο του φαρμάκου, όταν την ίδια στιγμή κυκλοφορεί σε άλλη χώρα της ΕΕ. Οφείλει λοιπόν, να το αποδεχτεί – πάει και τέλειωσε.» Και αναρωτιέμαι αγαπητοί μου εγώ ο μικρός ειδικευόμενος που παρευρίσκομαι ανάμεσα σε τέρατα της Καρδιολογίας, τι στον κόρακα κάνουν τελικά εκείνοι οι μεγαλοκαθηγητάδες που συνιστούν και διευθύνουν τον ΕΟΦ; Ποιος θα μας διασφαλίσει από το κάθε επικίνδυνο φάρμακο που εισάγεται και τυχόν παρασκευάζεται χωρίς να πληροί τις προϋποθέσεις ασφάλειας; Νομίζω, όμως ότι έχω καταθέσει την άποψή μου παλαιότερα περί γενοσήμων, οικοσήμων και λοιπών παρασήμων… και το πού πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες...


Η θεατρική παράσταση του «κατά φαντασίαν ασθενή» με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, κλείνει με τη σκηνή που ο ίδιος ο ασθενής αναγορεύεται ιατρός σε μια επίσημη τελετή, ώστε να μην έχει ανάγκη κανέναν άλλο ιατρό και έτσι να έχει -αυτός και όλοι οι άλλοι γύρω του- το κεφάλι τους ήσυχο από τις λογής ασθένειες. Το συναρπαστικότερο όμως, είναι τα λόγια της ορκωμοσίας του νέου ιατρού, που δηλοί ότι θα υπακούει το σινάφι του, θα σκέφτεται μόνο την τσέπη των ιατρών και των φαρμακοποιών και θα μοχθεί πιστά για το πώς θα αυγατίζουν τα φράγκα τους. Έτσι, δειλιάζει να εναντιωθεί με την ιατρική σαβούρα της εποχής, ώστε να καρπωθεί τα οφέλη και την απαστράπτουσα λάμψη της κορων(ίδ)ας των επιστημών… 


Τρίτος σταθμός, μια ομιλία που είχε σκοπό να μας εισαγάγει στην έννοια της νεανίδος επιστημονικής κατεύθυνσης της Ιστορίας που ακούει (και δεν γράφει) στο όνομα «Προφορική Ιστορία». Είναι εκείνος ο κλάδος, που συλλέγει με μαγνητοφώνηση τις μαρτυρίες ζωντανών ακόμα υποκειμένων, οι οποίες αφορούν μια σημαντική περίοδο της Ιστορίας μας, όπως πχ η Κατοχή, ο Εμφύλιος, η Χούντα κλπ… Πόσο αξιοπιστία μπορεί να έχει ένας τέτοιος τομέας πληροφόρησης; Πόσο αντικειμενική και αξιόπιστη μπορεί να είναι; Πριν βιαστείτε όμως, να απαντήσετε αγαπητοί αναγνώστες, σκεφτείτε μόνο τούτα τα σημεία: η Γραπτή Ιστορία, που (μας τσαμπουνάνε κάποιοι ότι) μαθαίνουμε στα σχολεία, είναι απόλυτα αντικειμενική και αδιαστρέβλωτη; Είναι χωρίς παραλείψεις ή υπεκφυγές; Χωρίς να υποστηρίζει περίτρανα τη θεσμική Ιστορία που θέλει τα ελληνόπουλα να είναι οι παν-ήρωες του κόσμου από τις απαρχές μέχρι σήμερα, ενώ στην πραγματικότητα είναι οι παν-ίβλακες που για να ξεκουνηθούν από τη θέση τους, πρέπει να έρθουν τα πράγματα στο απροχώρητο; Χωρίς πολιτικές επιρροές και χωρίς κατευθυνόμενες παπαροσύνες; 

Η ομιλία έληξε με μια κοινή διαπίστωση, προφορική και γραπτή: «η Ιστορία δεν είναι ποτέ αθώα…». 



Και τώρα η απάντηση στο κουίζ μας. Πολύ καλά καταλάβατε ότι αυτές τις τρεις εκδηλώσεις, που είχα την τιμή να παρακολουθήσω τις τελευταίες μέρες, τις συνδέει μια κοινή διαπίστωση που μου έκανε κλικ όταν τη συνειδητοποίησα: 

Οι κλίκες, (και ειδικά σε τούτη τη χώρα) δεν πεθαίνουν ποτέ.

Emergency warning; Emerge-&-συ!

Η έννοια του "emergency" αφορά κάτι το επείγον. Και πραγματικά είναι επείγον. Πιο επείγον από ποτέ, θα έλεγα, καθότι ποδοπατούν τις ζωές μας, ξεφτιλίζουν τις αξίες μας, βιάζουν τις υπάρξεις μας και το σώμα μας παραμένει αβοήθητο.

Για να αποφευχθεί αυτή η επείγουσα κατάσταση, απαιτείται και η δική σου συμμετοχή, και η δική σου ανάδυση. Διότι, περί ανάδυσης από τη βυθ(ι)ότητά σου πρόκειται. Εσένα με το απλανές βλέμμα το λέω, που δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις...

Ξύπνα και εσύ, λοιπόν, και κατάλαβε ότι η πολυπλοκότητα κρύβει την απλότητα και η απλότητα την πολυπλοκότητα σε ένα παιχνίδι μαγικό, μα απόλυτα φυσικό! Η ίδια η Φύση προστά-ζει αντίσταση.

Παλαιότερα, είχα πει την άποψή μου για την προέλευση της αλλαγής, στο βασανιστικό ερώτημα: "Πούθε θα έρθει η αλλαγή; Από πάνω ή από κάτω;" και χαίρομαι όταν η ίδια η Φύση επιβεβαιώνει αυτήν την άποψή μου.

Η ανάδυση εξάλλου, δε λέει κάτι καινούργιο αδέρφια, αλλά κάτι ήδη γνωστό: 

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Λοιπόν, αναδύσου και σύ (emerge & συ...)

διότι πρόκειται για... emergency!

Πόσο πάει το μαλλί (του διορισμού);

Είμαι πάρα πολύ υπερήφανος για τα μέρη μου. Διότι, εκεί που λέω, ότι δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για να γνωρίζει κανείς τους Μολάους, τσουπ! όλο και κάτι γίνεται και διαψεύδομαι...

Βέβαια, ξέρω εγώ γιατί γίνονται όλα αυτά: γιατί εμείς εκεί κάτω γνωρίζουμε από καλό "κούρεμα" και προλαμβάνουμε σαν καλοί και συνετοί χριστιανοί. Εξάλλου, όπως λέει και μια πανάρχαια ρήση: 

"κάλλιον του θεραπεύειν, το προκουρεύειν!"

Σκυλίσια ζωή; Ή εκ-παιδεύοντας έναν σκύλο;

Η συμβίωση με έναν σκύλο δεν είναι πάντα πολύ εύκολη. Όπως και με έναν φίλο ή με ένα άλλο πλάσμα γενικότερα. Ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό τολμώ να πω, καμιά φορά δεν τα βγάζουμε πέρα. Τι είναι όμως αυτό που δυσκολεύει την κατάσταση;

Άλλοτε, αυτό που θες να πεις γίνεται απόλυτα κατανοητό και ξεκάθαρο, ωσάν ο σκύλος να ήταν στο μυαλό σου… «Αυτό θα πει επικοινωνία», αναφωνείς. Τότε, νιώθεις το μικρό αυτό πλάσμα τόσο κοντά σου, κομμάτι του εαυτού σου, 

σάρκα από τη σάρκα σου, 

πνεύμα από την ύπαρξή σου. 

Είναι τότε, που γεμίζεις από την αγνότητα της ύπαρξης αυτού του έτερου πλάσματος, ωσάν να ήταν η δική σου η ύπαρξη, και περιλούζεσαι από κατάλευκα συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης, από όνειρα για το αύριο. Νιώθεις, ότι δεν είσαι μόνος. Νιώθεις, ότι δεν υφίσταται διαχωριστική γραμμή των πλασμάτων. Όλα, είναι φτιαγμένα από το ίδιο αγνό και αμόλυντο (σαν χιόνι) υλικό. 

Άλλοτε, πάλι, αυτό που «εξυπονοείς» δεν εξυπονοείται με τίποτα βρε παιδί μου! Το απλό για σένα, δεν μπορεί να μεταφερθεί στο διπλανό σου πλάσμα και θεωρείται σαν κάτι το αδύνατο και αδιανόητο. Η επικοινωνία δεν υφίσταται καθόλου, φυσικά, καθώς ο καθένας εκπέμπει στη δική του συχνότητα. Τότε, νιώθεις τόσο αποξενωμένος, τόσο απομακρυσμένος, τόσο αγανακτισμένος και άδικα παρεξηγημένος. Τότε, τραβάς σε μια γωνιά και κατεβάζεις ρολά για να μην βλέπεις κανέναν... 

Αν σου περάσει αυτή η φάση, τραβάς σε μια άλλη γωνιά και αγναντεύεις τη ζωή που δεν έζησες πίσω από το θολό τζάμι της καθημερινότητάς σου... Και κατά έναν περίεργο τρόπο τότε, πάλι δεν θες κανέναν!

Αναρωτιέσαι: "μα για το τόσο απλό να γίνεται τέτοιο ζήτημα"; Δεν μπορεί να είναι ο δικός σου σκύλος αυτός. Θες να τον πετάξεις στο νερό και να τον πνίξεις που να πάρει ο διάολος…! 

Κάτι όμως συμβαίνει εδώ. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο ακραίες καταστάσεις, έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυο φυσικές υπάρξεις, η κάθε μια από τις οποίες έχει τις δικές της ρίζες, τη δική της διαμόρφωση, τη δική της διαδρομή. Το πρόβλημα αρχίζει, όταν τίθεται το ίδιο πλαίσιο συμβίωσης για δυο διαφορετικά πλάσματα. Έλα όμως που τα πλάσματα πάντοτε θα είναι διαφορετικά, και το πλαίσιο πάντοτε θα είναι μόνο ένα…! Τοιουτοτρόπως, θα αναπαράγεται πάντα το ίδιο αντιφατικό φαινόμενο: ενώ οι δυο σάρκες θα έσονται εις σάρκα μίαν, τα πνεύματα θα παραμένουν δυο. 

Και ενώ οι ανάγκες του σώματος, της ύλης, της καθημερινότητας, θα έσονται από κοινού, οι προτεινόμενες απαντήσεις για την ταυτόσημη ανάγκη θα παραμένουν πάντα δυο. 


Συμπέρασμα: σε κάθε ερώτημα μόνο μία απάντηση χωρά… Άρα, άτοπο; Όχι. Μάλλον, λάθος διατυπωμένο. Διότι, γιατί πρέπει να θεωρηθούν τα δυο διαφορετικά πλάσματα, ως ένα συσσωμάτωμα; Πρόκειται για δυο, αυτοτελή, ξεχωριστά πλάσματα, που συνυπάρχουν. Κάποιες ανάγκες του ενός θα περιοριστούν, κάποιες ανάγκες του άλλου θα ποδοπατηθούν, κάποιες τρίτες ανάγκες και των δυο θα δημιουργηθούν. Και πάει λέγοντας το παιχνίδι… Το λάθος είναι αν δεν το δεις σαν παιχνίδι, αλλά σαν ανταγωνισμό για το ποιος θα ικανοποιήσει περισσότερες ανάγκες. Τότε, έχεις χάσει το παιχνίδι και μαζί τον εαυτό σου, μα και τον σύντροφο (Μαρξ) σκύλο. Θα μου αντιτείνετε βέβαια, και θα έχετε δίκιο, πώς παλεύεται η κραυγή από τις ανάγκες που καταπνίγεις; Πώς ξεπικραίνεσαι από τις φορές που δεν θα γίνει το δικό σου, όταν ολόψυχα θεωρείς ότι αυτό είναι το δίκαιο και το πρέπον; Ερωτήματα, στα οποία δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση, καθώς ο καθείς, βάζει τα όριά του και δρα με βάσει τις αντοχές του. Το περίεργο είναι ότι όσο θεωρείς ότι καταπατάται η φύση σου και οι ανάγκες σου, τόσο αντιτείνει και το έτερο πλάσμα δίπλα σου ότι πρώτα εσύ έχεις καταπατήσει τη δική του τη φύση και τις δικές του τις ανάγκες… Κοινώς, πιάσ’ το αυγό και κούρεφ’ το! Κάπου εδώ όμως σταματά η ανάλυση και η φιλοσοφία, και αρχίζει η πραγματική συμβιωτική ζωή… 

Η κάθε σχέση με σκύλο λοιπόν, έχει και τα καλά της, έχει και τα κακά της. Πίσω της, αυτή η σχέση, κρύβει τη σύγκρουση των διαφορετικών φύσεων, η οποία δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν ερμηνεύεται με κανόνες, παρά μόνο κατευνάζεται από τις ένθεν και ένθεν προσφερόμενες αντοχές. 

Το κέρδος είναι οι κρυμμένες χαρές που μπορεί να σου ξετρυπώσει και να σου χαρίσει. Είναι ο νέος κόσμος που μπορεί να σου υποδείξει μέσα από τα μάτια του.

Το κόστος είναι ο κρυμμένος σου εαυτός που μπορεί να σου φιμώσει και από εσένα να χωρίσει. Είναι ο παλαιός σου κόσμος που μπορεί να σου σβήσει από τα μάτια σου.


Καταλήγεις στο ότι παλεύεις για το σήμερα. Και η αυριανή μέρα, ίσως κάτι καλύτερο φέρει και για τα δυο ζωντανά…

Παραλίμνιο σουβλάκι...

Λοιπόν, απόψε το βράδυ βρήκα τα φυσικά ντοκουμέντα για μια θεωρία που χρόνια τώρα έχω αναπτύξει, για να εξηγήσω ένα μεγάλο πρόβλημα -ακανθώδες και μυτερό!- που διχάζει βορειοελλαδίτες και νοτιοελλαδίτες: 

είναι το "καλαμάκι" σουβλάκι...

Αν πας στη Θεσσαλονίκη σε σουβλατζίδικο και πεις "θέλω 2 καλαμάκια", περιγελώντας σε, θα σου δώσουν δυο καλαμάκια τέτοιου είδους

και αν τολμήσεις να πεις "θέλω 2 καλαμάκια σε πίτα" πολύ πιθανόν να λάβεις κάτι τέτοιο (έχει γίνει στην πραγματικότητα, πιστέψτε με...)

Η άποψή μου για το θέμα, που είχε πρωτοκαταγραφεί σε μια εργασία γλωσσολογίας στο Παν/μιο Αιγαίου, προκαλώντας την εντύπωση του καθηγητή, είναι η εξής:

Η διαφορά δεν είναι στη λέξη, καθώς και οι δυο πλευρές έχουν στην ουσία δίκαιο, αλλά στις ίδιες τις κοινωνίες, ή πιο απλά αν θέλετε, πίσω από την λεκτική αντιπαράθεση, φωλιάζει μια βαθύτερη κοινωνικοϊστορική -κατά την άποψή μου, πάντα- αντιπαράθεση βορείων και νοτίων. Και οι δυο πλευρές έχουν δίκαιο ξαναλέω, απλά τονίζουν διαφορετικό χαρακτηριστικό που έχει το σουβλάκι, σκόπιμα -αν και υποσυνείδητα πλέον για τους περισσότερους-, με αποτέλεσμα να διατηρείται μια μακρόχρονη διαμάχη, η οποία πηγάζει από άλλου είδους αντιπαραθέσεις.

Επί της ουσίας: το "καλαμάκι" για τους νότιους, είναι προσδιορισμός για το σουβλάκι, καθώς το υλικό για να φτιαχτεί το ξύλο από το σουβλάκι, ήταν παλιά και αρχικά... οι καλαμιές, και μάλιστα οι μικρές και λεπτές καλαμιές, δηλαδή τα καλαμάκια! Άρα, λέγοντας "καλαμάκι" κάποιος Αθηναίος, εννοεί το καλαμάκι, γιατί τονίζει το υλικό του ξύλου παρασκευής.

Αξίζει να πούμε βέβαια, ως αρχική συμφωνία βορείων και νοτίων, ότι όλα όσα είναι σουβλιστά, λέγοντα σουβλάκια, για να υποδηλώσουν τον τρόπο παρασκευής, από τη σούβλα που απαιτείται. Οι βόρειοι όμως, εμμένουν σε αυτό το χαρακτηριστικό, αδυνατώντας να δουν αυτό που τους λένε οι νότιοι περί του υλικού παρασκευής. Και εδώ ακριβώς κρύβεται η σκοπιμότητα του μπερδέματος.

Έτσι, έχουμε για τους βόρειους, σουβλάκι πίτα, να δηλώνει το σουβλιστό κρέας που το τυλίγουμε σε πίτα, ή το σουβλάκι σε ψωμάκι κλπ. Με την ίδια ακριβώς λογική, οι νότιοι, λένε πίτα καλαμάκι, για να δηλώσουν ακριβώς το σουβλιστό κρέας σε καλαμάκι, που το τυλίγεις σε πίτα.

Και κάτι όμως ακόμα, που απαιτεί εξήγηση. Εκτός, από το καλαμάκι, υπάρχει και ο γύρος, για να δηλώσει τη μεγάλη τη σούβλα με το κρέας, που φέρνει γύρους και ψήνεται ομοιόμορφα. Και αυτό σουβλιστό είναι, καθώς σουβλίζεται, δηλαδή καρφώνεται. Οπότε, άλλο το καλαμάκι σουβλάκι, και άλλο ο γύρος σουβλάκι. Είπαμε και τα δυο σουβλιστά είναι, άρα σουβλάκια, μόνο που το πρώτο είναι σε μικρή σούβλα από ξύλο καλαμιάς, άρα σουβλάκι καλαμάκι, και το δεύτερο από σούβλα που γυρίζει γύρω-γύρω, οπότε μιλάμε για σουβλάκι γύρο.

Συνοψίζοντας:

Σουβλάκι=όλα τα σουβλιστά κρέατα (χοιρινό, κοτόπουλο, λουκάνικο κλπ)

Σουβλάκι καλαμάκι=το σουβλιστό κρέας σε μικρό ξυλάκι

Σουβλάκι γύρος=το κρέας που τεμαχίζεις σε μικρά κομμάτια από ένα μεγαλύτερο που φέρνει γύρους

Σουβλάκι πίτα=το κρέας (είτε καλαμάκι είτε γύρο) που το τυλίγεις σε πίτα (λαδωμένη ή μη)

Σουβλάκι ψωμάκι=το κρέας που τυλίγεις σε ψωμί για σάντουιτς

Αν δεν σας πείθει η θεωρία μου αυτή, απόψε βρήκα και τα ανάλογα υποστηρικτικά ντοκουμέντα, προς μεγάλη μου έκπληξη αλλά και ικανοποίηση!

Ιδού (από τη λίμνη της Καστοριάς):

Αν δεν είναι αυτές οι εικόνες, η τρανταχτή απόδειξη στους βορείους του τί εστί σουβλάκι καλαμάκι, (δηλαδή ο τρόπος που ένα μικρό καλάμι, ένα καλαμάκι, σουβλίζει το κρέας), τότε αναρωτιέμαι τι άλλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τους μεταπείσει; Αν το γεγονός ότι η ίδια η φύση, στις ίδιες τις καλαμιές της λίμνης, βάζει τον ανθό να φαίνεται ωσάν ένα γευστικότατο κρέας και μάλιστα σουβλιστό, τότε πείτε μου, ποιά άλλη εικόνα μπορεί να επιβεβαιώσει καλύτερα τον συλλογισμό μου;

Και τώρα, πάμε στην ουσία της αντιπαράθεσης. 

Νομίζω λοιπόν, ότι αυτό το γεγονός της λεκτικής αντίθεσης και της κοροϊδίας που θα δεχτεί ένας νότιος αν βρεθεί στη Θεσσαλονίκη ή σε άλλη βόρεια πόλη, εξορμάται από το γεγονός ότι πρώτοι οι νότιοι έχουν παίξει -και έχουν μπλέξει- με τις λέξεις, δημιουργώντας παραποιημένα νοήματα. Για παράδειγμα,  Βούλγαρος χαρακτηρίστηκε ο οπαδός του ΠΑΟΚ, γεννώντας αιχμές για το τι εστί ελληνικό, τι εστί ορθό και όλα αυτά τα εθνικιστικά συναφή... Και μιας και μιλάμε για εθνικιστικά ένστικτα, το πρώτο και καλύτερο όργανο για να υπηρετήσει τους σκοπούς του έθνους, είναι φυσικά η -πολύπαθη γλώσσα- η οποία αναγκάζεται να υπομένει τις όποιες κακοποιήσεις και εξευτελισμούς προς χάριν κάθε σκοτεινού, ύποπτου, βλακώδους ή υπόγειου, περισσότερο ή λιγότερο πολιτικού, σκοπού... Έτσι, ρίξαν πρώτοι οι νότιοι την ντουφεκιά, υπονοώντας με το όρο "Βούλγαροι" ότι αμφισβητείται η ελληνικότητα των βορείων, με σκοπό να τους εξυβρίσουν, και κατόπιν απάντησαν οι βόρειοι με το "καλαμάκι", υπονοώντας ότι αμφισβητείται η νοημοσύνη των νοτίων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ένα σουβλάκι από ένα καλαμάκι που χρησιμοποιούμε για να πιούμε τον καφέ μας...

Έτσι, μια γηπεδική διαμάχη (όπως πολύ συχνά συμβαίνει εξάλλου), μεταφέρθηκε εκτός γηπέδων, έγινε διαμάχη ιστορικότητας βορείων vs νοημοσύνης νοτίων και αποτυπώθηκε πού αλλού; στη γλώσσα, σε αυτό το ανεξάντλητο πεδίο προστριβής, που χωρά τους πάντες και τα πάντα στους κόλπους της.

Αυτή, είναι τελικά η μοίρα της γλώσσας, αγαπητοί μου. Να είναι ο καθαρότερος καθρέφτης της κοινωνίας μας, της καθημερινής μας δραστηριότητας, της παραμικρής μας σκέψης. Για αυτό η γλώσσα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι είναι ή δεν είναι καλή από μόνη της, αφού αντικατοπτρίζει τη σκέψη μας, και φέρει ενσωματωμένη τη δυναμική της ουσιαστικής και συνεχούς αλλαγής, όπως ακριβώς κάθε ώρα και κάθε λεπτό, αλλάζει η σκέψη μας ή η διάθεσή μας...

Πόσο απέχει το 5700 πΧ από το σήμερα;

Ας ξεκινήσουμε με την άποψη ότι κάθε απόσταση είναι σχετική, οπότε κάθε προσπάθεια μέτρησής της, υπόκειται στις απαιτήσεις του εκάστοτε ατόμου που μετρά.

Και επειδή σε τούτη τη διαδικτυακή γωνιά, ίσως έχετε καταλάβει ότι πάνω από όλα μετρά αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά αυτό που κρύβεται στο βυθό μας και αυτό που απαιτεί καταδυτικές και ενδοσκοπικές ικανότητες διαφώτισής του..., θα καταθέσω ότι η δική μου μονάδα μέτρησης της απόστασης είναι το πόσο συναισθηματικά κοντά ή μακρυά είναι ένα ερέθισμα από τον δέκτη, υπονοώντας το πόσο συναισθηματικά κοντά ή μακρυά είναι τελικά ο πομπός από τον δέκτη.

Στο ερώτημα του τίτλου, λοιπόν, η απάντησή μου είναι ξεκάθαρη: δεν απέχει καθόλου!

Εξηγούμαι. 

Παρακολουθώντας σήμερα μια όμορφη ομιλία της κυρίας Στρατούλη (τυχαία η ομοιότητα του επιθέτου της με το μικρό μου όνομα), σχετικά με τον προσφάτως ανακαλυφθέντα και αποκαλυφθέντα νεολιθικό οικισμό της Αυγής, έναν οικισμό σε πολύ κοντινή απόσταση από την Καστοριά, κράτησα τα εξής σημεία: η διαμονή στον συγκεκριμένο χώρο θα μπορούσε να χωριστεί αδρά σε τρεις μεγάλες χρονικές περιόδους, 5650-4900, 4900-4700 και 4700-4500 πΧ, κατά τις οποίες χτίζονταν σπίτια ουσιαστικά πάνω στα ερείπια των προγενέστερων σε μια μικρή γεωγραφική έκταση. Μάλιστα, κατά τη δεύτερη περίοδο θεωρείται από τους ειδικούς, ότι η περιοχή βίωνε αναρίθμητες και εντονότατες βροχοπτώσεις, με αποτέλεσμα συνεχώς να καταφτάνει νέο χωμάτινο υλικό από άλλα μέρη, και να σκεπάζει τα μέχρι εκείνη την εποχή δημιουργηθέντα. Τελικό αποτέλεσμα, ήταν οι άνθρωποι να χτίζουν κάθε φορά πιο ψηλά σπίτια, για να αντιμετωπίσουν τις πλημμύρες και τις εν δυνάμει καταστροφικές συνέπειες της βροχόπτωσης. Οι άνθρωποι, παρ' ότι πνίγονταν, συνέχιζαν και χτίζοντας εκεί που άλλοι είχαν ζήσει, και βαδίζοντας εκεί που άλλοι είχαν βαδίσει... Αυτή, η εμμονή να στεριώσουν στον "τόπο" τους, είναι που μετρά ίσως περισσότερο από όλα εκείνη την περίοδο, καθώς διαφαίνεται -παρά τις λάσπες και το κάρβουνο- η ανάγκη να στεριώσουν εκεί που ήταν παλαιότερα οι πρόγονοί τους... Συγκίνηση μόνο μπορεί να πηγάζει από αυτή τη διαπίστωση, καθώς εξυψώνει την αξία της συνέχειας, την ανάγκη της συνύπαρξης, την ιδέα του μαζί... έναντι του αποτελέσματος του μόνου... 


Γυρίζοντας σπίτι, και έχοντας όλες αυτές τις σκέψεις κατά νου, βλέπω το κάτωθι βιντεάκι που μου υπέδειξε με τόση συγκίνηση η γοργόνα των γλυκών νερών, ένα πλάσμα που γνωρίζει καλά από πνίξιμο συναισθημάτων και σκέψεων, από πλημμύρα και καταστροφές, από ανάγκη συνέχισης μαζί... και για αυτό την ευχαριστώ (για μια ακόμη φορά).

Το χτίσιμο πάνω από το πνίξιμο... Η επιβίωση πάνω από την πλημμύρα... Μα και η σύνδεση με το κάθετο παρελθόν μας, αυτό που ενταφιάζεται στο βάθος του εαυτού μας, μόνο δάκρυα συγκίνησης μπορεί να μας γεμίσει, και να μας δηλώσει, ότι -τουλάχιστον- 7500 χρόνια τώρα, οι άνθρωποι ακολουθούν ίδιο τρόπο αντίστασης στο ξέπλυμα του πόνου...

Η ακίνητη πολιτεία...

Επισκέπτομαι το supermarket πρόσφατα και αποθανατίζω την παρακάτω εικόνα:

Προσπάθησα να καταλάβω ποιος από τους δυο τους είναι ο πιο ακινητοποιημένος, ο πιο ακούνητος, ο πιο αποσβολωμένος, ο πιο ανίκανος να ξεκουνηθεί από τη θέση του...

Ίσως όμως αυτό το ερώτημα να κολλά με ένα άλλο ερώτημα που πολλές φορές το τελευταίο διάστημα με έχει απασχολήσει: πώς γίνεται και έχουμε αντιστρέψει τους όρους και τις ερμηνείες;

Παράδειγμα 1: ο πραγματικά κοκαλωμένος της εικόνας, βλέπει τον μίμο και προβληματίζεται, ενώ ο μίμος -καθρέφτης του κόσμου που τον προσπερνά- με αυτήν την πράξη ακινησίας, δια-δηλώνει ότι μέσα του κοχλάζουν τα σωθικά του για τον κόσμο γύρω του...

Παράδειγμα 2: (πάλι από μια πρόσφατη περιήγησή μου στην πόλη της Καστοριάς)

Πώς γίνεται κάτι να το επισκευάζεις και αυτό να μην λειτουργεί, και μάλιστα να εξηγείς ότι δεν λειτουργεί επειδή ακριβώς το έφτιαξες;;; Είναι σαν να ακούω τους βουλευτές μας, που μας λένε: η χώρα δεν λειτουργεί -και δεν θα λειτουργεί για πολλά χρόνια ακόμα- επειδή την φτιάχνουμε και την ωραιοποιούμε!! Δηλαδή, επειδή τη "φτιάχνουμε", είμαστε στη φάση που τη χαλάμε... Μα πόσο αστείο έως γελοίο;

Παράδειγμα 3: (πάλι από μια βόλτα σε κεντρικό δρόμο της Καστοριάς)

Το αστείο στην περίπτωση και το τραγελαφικό, δεν είναι η λέξη "κηδεία" ή "ευρώ", αλλά η λέξη "ΜΟΝΟ"... που τονίζεται με στόμφο! Σαν να μας λέει: πέθανε εσύ, και τα υπόλοιπα μεγάλε, τα κανονίζω εγώ, μείνε ήσυχος... Μα, όταν πεθάνεις, έτσι και αλλιώς, ήσυχος δεν μένεις πια...;! 

Αγαπητοί μου, πόσο αστείοι είναι μερικοί άνθρωποι; Πόσο γελοίοι και πόσο μικροί; 

Το πρόβλημα όμως, είναι ότι μαζί με την μικρότητά τους, είναι μικρή και η όρασή τους, καθώς αν μπορούσαν να δουν δίπλα τους, θα έβλεπαν ότι ακόμα και τα υλικά και άψυχα, γελούν μαζί τους...

(φωτό από Καστοριά)

Και αυτό, είναι το ακόμα πιο αστείο και παράλογο στις μέρες μας: να γελούν τα άψυχα με τις παπατιές (όπου "τ" βάλε "ρ") των έμψυχων...


Υγιαίνετε!


Υ.Γ.: Τι αναρωτιέμαι όμως άδικα, όταν ακόμα και οι έξυπνοι ξένοι, έχουν χάσει τα αβγά και τα καλάθια και καλούν τον ΓΑΠ να τους διδάξει τρόπους... Πόση διαστρέβλωση ακόμα και πόση μαλακία;;