Της ψυχής μας τα αγεφύρωτα κενά...

Άκουσα σήμερα κάτι που σχεδόν με διαόλισε... 

Λέει άνθρωπος επιστήμων: "καλά,  είναι δυνατόν ένα τσογλάνι, να τον κάνουν ήρωα; Ένα τσογλάνι και μισό...!". Και πετάγεται και άλλος άνθρωπος, της αυτής επιστήμης και επικροτεί τω αυτώ τρόπω: "Μπράβο, και εγώ αυτό λέω, πρόκειται για τσογλαναρά...".

Τυχαίνει οι επιστήμονες αυτοί, να είναι συνάδελφοί μου -με την τυπική τουλάχιστον σημασία του όρου- και τυχαίνει να αναφέρονται για τον Νίκο Ρωμανό που μονοπωλεί τα ειδησεογραφικά δελτία τις τελευταίες ημέρες.

Νομίζω η απάντηση που έδωσε ο Τσίπρας με βρίσκει σύμφωνο: είναι δυνατόν, είπε, η κυβέρνηση να κάνει το λιοντάρι σε ένα παιδί και μπροστά στην τρόικα να σκύβει το κεφάλι...;

Ας αναλύσουμε την κατάσταση λίγο πιο ανθρωπο-λογικά, υπονοώντας ότι για να μιλήσουμε για τα ανθρώπινα αρκεί μερικές φορές να μιλήσουμε απλά, λογικά...

Έχουμε έναν νεαρό, που κάποια χρόνια πριν βιώνει το θάνατο ενός -λιγότερο ή περισσότερο- φίλο του, του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οπότε αρχίζει να επικρατεί στο -λιγότερο ή περισσότερο- νεαρό μυαλό του σύγχυση και αταξία, η οποία μάλιστα προέρχεται από την πιο επίσημη πλευρά της εξουσίας, αυτήν που έχει ορκιστεί και υπάρχει ακριβώς για να διατηρεί την τάξη... Πρώτο σημείο: είναι δυνατόν στα μάτια ενός νεαρού, να μην δημιουργείται απορία; 

Συνεχίζουμε. Ο νεαρός αυτός, κάποια στιγμή κρατά ένα καλάζνικοφ και πάει να ληστέψει τράπεζες κλπ κλπ όταν την ίδια στιγμή, οι τράπεζες είναι αυτές που ληστεύουν τον κόσμο, που βγάζουν σε πληστηριασμό τα σπίτια για δάνεια που δεν μπορούν να αποπληρωθούν, όταν όμως πρώτα οι ίδιες οι τράπεζες έχουν φτιάξει έτσι τους κανόνες της αγοράς ώστε ο -λιγότερο ή περισσότερο- χαζός άνθρωπος να αναγκαστεί να πάρει δάνειο, πεπεισμένος ότι το χρειάζεται και τελικά, πεινασμένος όταν πλέον δεν το χρειάζεται... Δεύτερο σημείο: είναι δυνατόν στα μάτια ενός νεαρού να μην δημιουργείται απορία με όλη αυτή την υλική απορία που έχει δημιουργηθεί γύρω μας, όταν τόσοι άποροι βουτούν στα σκουπίδια ή βουτούν από παράθυρά;

Συνεχίζουμε. Ο νεαρός αυτός, κάποια επόμενη στιγμή, κρατά ένα γαμημένο κείμενο που λέγεται Σύνταγμα, που λέει ότι ο οποιοσδήποτε, μπορεί να σπουδάσει ως αναφαίρετο δικαίωμα, επειδή ακριβώς η παιδεία, έστω έτσι όπως -λιγότερο ή περισσότερο- προωθείται από την ελληνική εκπαίδευση, στοχεύει στο να διαπλάθει ανθρώπους και τους διαπλάθει ώστε να τους καθαίρει από... λάθη! Τρίτο σημείο: ο νεαρός που μελετάμε, επιθυμεί ως φυλακισμένος, έχοντας πετύχει σε μια -λιγότερο ή περισσότερο- αξιόλογη σχολή της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, να λαμβάνει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάζει, όταν πρόσφατα ένας πρωθυπουργός της Ελλάδας -ο Κων/νος Καραμανλής- δεν είχε κανένα πτυχίο (παιδεία άραγε είχε;) και την ίδια στιγμή αποφάσιζε για το παρόν και μέλλον της χώρας μας και μαζί για το μέλλον των επιστημόνων και των παραγωγικών δυνάμεων αυτής της χώρας... Είναι λοιπόν, δυνατόν, στα μάτια ενός νεαρού να μην δημιουργείται απορία, όταν απ' τη μια το Σύνταγμα του κατοχυρώνει ένα αναφαίρετο δικαίωμα και την ίδια στιγμή απ' την άλλη, αυτοί που λένε ότι προστατεύουν το Σύνταγμα, να μην επιτρέπουν την εφαρμογή του;

Αν αντέχουμε, συνεχίζουμε λίγο ακόμα. Αν αυτός ο νεαρός δεν είχε κάνει κοπάνα στην ώρα της Ιστορίας του Δημοτικού και του Γυμνασίου, ίσως είχε ακούσει για τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και των άλλων ομοίων του, αφού πρώτα δικάστηκαν από... ομοίους τους. Τέταρτο σημείο: πώς γίνεται να μην δημιουργείται απορία στα μάτια του νεαρού όταν από τη μια του προβάλλουν σαν εθνικά πρότυπα κάποιους ανθρώπους που σήκωσαν το όπλο εναντίον του εχθρού και πάλεψαν μέχρι θανάτου αντέχοντας βασανισμούς και εξευτελισμούς και φυλακίσεις ακόμα, και την ίδια στιγμή αυτοί που του τα επιβάλλουν αυτά τα πρότυπα, να τον καταδικάζουν παρομοίως και τον φυλακίζουν...

Και τελειώνοντας, φτάνουμε στο στόχο. Αν αυτός ο νεαρός είδε την εξουσία να οπλίζει το χέρι του ΜΑΤατζή, που είναι ο προστάτης της κοινωνίας, και να το στρέφει εναντίον του έφηβου φίλου του, αν είδε το σιδερένιο χέρι του ΜΑΤατζή να γρονθοκοπεί έναν συλληφθέντα, αν είδε το κοκκάλινο πόδι του ΜΑΤατζή να κλωτσά το γυμνό πόδι μιας γυναίκας, αν είδε το οχλοποιημένο και σκεπαστό πρόσωπο του ΜΑΤατζή να εμποδίζει έναν ξεσκέπαστο έλληνα πολίτη να πάει σπίτι του, αν του μίλησαν για νόμους και οι προστάτες του Νόμου οι ίδιοι πρώτοι παρανομούν, αν τον κατηγόρησαν για οπλοφορία και η κατηγορία εκφράζεται από επιδειξιομανείς οπλοφόρους, αν τον καταδίκασαν για ληστεία όλοι αυτοί που πρώτοι ληστεύουν -από ένα απλό μπουκάλι με νερό τον περιπτερά ως την πουτάνα την εφορία που ληστεύει όλους μας- και κατακρεουργούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια  ... ε, τότε αγαπητοί μου, πώς να μην δημιουργήσουν τα πρησμένα -από το ξύλο όταν συνελήφθη και ίσως από την πείνα τώρα- μάτια αυτού του νεαρού, απορία για το πού πάει αυτή η κοινωνία μας; Ακόμα περισότερο, πώς να μην δημιουργήσουν περισσότερο απορία και φτώχεια στον απλό κοσμάκη;

Και αν νομίζετε ότι μεροληπτώ υπερ του Ρωμανού, κάνετε λάθος. Ο Ρωμανός και ο κάθε Ρωμανός, οφείλει να δικαστεί και να καταδικαστεί όπως μια έννομη Πολιτεία ορίζει. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: πώς θα δικαστούν όλοι εκείνοι που ορίζουν μια παράνομη Πολιτεία και την φέρνουν στα μέτρα τους, ώστε να την προβάλλουν ως νόμιμη...; Αυτό, είναι με απλά λόγια που λένε ότι η εξουσία ορίζει το "νόμιμο" και το "παράνομο"... Αυτό είναι που η Ανθρωπολογία προσπαθεί να αναδείξει... Ότι το αυταπόδεικτο, μερικές φορές είναι αυθαίρετο... και αυτοί που αυθαιρετούν "στηρίζονται" σε δικαίωμα... αναφαίρετο!

Το μεγαλύτερο συμπέρασμά μου, ξέρετε πιο είναι, με αφορμή τα περί εκπαιδευτικής άδειας και περί σπουδών των Ελλήνων σήμερα; Ότι απέχουμε πραγματικά από την έννοια της παιδείας... και για αυτό απέχουμε πραγματικά από τα παιδιά μας και τις αγωνίες τους ως κοινωνία... Τι μένει; Απ΄τη μια οι μεγάλοι αυτής της κοινωνίας να χαρακτηρίζουν τα παιδιά τους "τσογλάνια" αντί να προσπαθούν να τα νουθετήσουν και απ΄την άλλη, τα παιδιά να χαρακτηρίζουν τους μεγάλους "προδότες" που δεν προσπαθούν να αντισταθούν σε κάθε τρόικα που μας τρώει τα σωθικά... 

Το περίεργο είναι που αντί ο πατέρας να πει ένα συγνώμη στο παιδί του για τη ζωή που έζησε, το παιδί καταδικάζεται που δεν λέει συγνώμη στον πατέρα για μια ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει...

Για της ψυχής μας τα αγεφύρωτα κενά, θα ενδιαφερθεί επιτέλους κανείς σε τούτη τη γαμημένη την κοινωνία που ξέρει μόνο να δικάζει χωρίς να κάνει ποτέ την αυτοκριτική της...;

"Συγνώμη πατέρα"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Δημήτρης Ζερβουδάκης

"Ρεμάλι πατέρα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Ορφέας Περίδης

Του στίχου το πουλί

Μπορεί σε τούτα εδώ τα μέρη της Μακεδονίας, να μην ανθίζει η μουσική σε ωδεία και μουσικές σχολές, (όπως για παράδειγμα σε μέρη όπως η Κέρκυρα), όμως ανθίζει η ζωή και η συμμετοχή σε αυτήν, σαν ένα πείσμα προαιώνια συμβεβλημένο μεταξύ ανθρώπων και βουνών...


Ολόγυρά σου βλέπεις μια δίψα, ασίγαστη,
των ανθρώπων να λαβωθούν,
να ματώσουν,
σαν είναι τη γης να αγγίξουν,
σαν είναι τη γης να σώσουν...


Τις τελευταίες μέρες, έχω ζήσει τις ωραιότερες και αισθαντικότερες υπαίθριες συναυλίες της ζωής μου. Σαν πιτσιρικάς, να χτυπιέμαι μπροστά ακριβώς στη σκηνή, κολλητά στο ηχείο, μέσα σχεδόν στην παρέα των μουσικών... Και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Ματούλα Ζαμάνη, ο Ορφέας Περίδης, η Γεωργία Νταγάκη και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης να γεφυροποιούν τα συμπαντικά νοήματα και να μας τα κατεβάζουν στις μικρές ζωές μας... Εδώ, σε τούτα τα μακεδονικά χώματα.

Στίχοι: Τέλλος Άγρας

Μουσική, Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης

Απρίλης 1943 

Διψάς, του στίχου το πουλί, 
της ξενιτιάς τ' αγέρι 
μα ο κόσμος έχει ξενιτιές 
κι ο κόσμος δεν τις ξέρει.. 

 Μην πεις: "Δεν καταδέχομαι!", 
μην πεις: "Κι αχ, πώς να κάμω;" 
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός, 
σαν το ψωμί από χάμω.

Όνειρο και Πραγματικότητα σε χορό φλαμένκο...

Τηλέφωνο με κωδικό ξενικό, μακρινό... Φωνή ασθμαίνουσα... Δάκρυα υγραίνουν τα καλώδια της γραμμής... Φαίνεται ότι και κάποιος άλλος περνά δύσκολες στιγμές τούτες τις μέρες... (είναι μήπως τα μεγάλα πνεύματα που συναντιούνται ή οι μεγάλες ανάγκες που δεν ηρεμούν όταν δεν ικανοποιούνται...;). Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, η στενο-χωρία..., όλα είναι ενωμένα και εναντίον... Τελικά είναι δύσκολο να ακολουθείς ένα όνειρό σου... Τελικά ακόμα και οι γίγαντες κλαίνε... Και όταν κλαίνε, τα δάκρυά τους είναι πιο βαρειά, πιο μεγάλα, πιο καυτά... Όμως πόσα όνειρά μας βγαίνουν αληθινά...; Είναι σαν τα σπερματοζωάρια, εκατομμύρια θα ξεχυθούν προς αναζήτηση του πολυπόθητου θησαυρού, μα ένα, μονάχα ένα, το πιο δυνατό, το πιο γρήγορο, το πιο μάγκικο, το πιο τρελό και παλαβιάρικο, αλλά και το πιο τυχερό, θα βρει το δρόμο της αγαλλίασης... Έτσι και με τα όνειρά μας... Όσα πιο πολλά κάνουμε τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουμε κάποιο να πιάσει, να ριζώσει, να ποτιστεί με τα δάκρυα του πένθους για τα υπόλοιπα όνειρα που χάθηκαν, να ανθίσει, να καρποφορήσει, να δώσει απογόνους...

Όταν όλα μοιάζουν χωρίς νόημα, όταν δεν έχεις από πού να πιαστείς, όταν δεν σε γεμίζει καμία δραστηριότητα και καμία ύπαρξη, όταν είσαι εσύ και ο εαυτός σου αντιμέτωποι, όταν το μόνο χρώμα που βλέπεις είναι το μαύρο, όταν ακούς από όλους "κάνε υπομονή", αλλά δεν ακούς από πού στο διάλο θα την αντλήσεις... τότε πήγαινε κάπου απόμερα, κατά προτίμηση δίπλα σε θάλασσα, κλείσε τα μάτια και βάλε όσο πιο δυνατά μπορείς την αγαπημένη σου μουσική... Αν θες να κλάψεις, μην εμποδίσεις τα δάκρυά σου να κυλήσουν μέχρι τη θάλασσα και να σμίξουν με τα τόσες χιλιάδες δάκρυα που απλώνονται μπροστά σου... Και αν τύχει να περάσει κάποιος διαβάτης, να τον καθίσεις δίπλα σου και να του πεις κάθε σκέψη που περνά από το μυαλό σου εκείνη τη στιγμή... Και αν τύχει ο περαστικός να είναι γυναίκα, τότε κοίτα την στα μάτια, βαθιά μες στα μάτια, και ευχαρίστησέ την για όλα τα δάκρυα που έχουν χυθεί από τα αντρικά μάτια για χάρη του γυναικείου φύλου... Ίσως να μην καταλάβει, αλλά εσύ ευχαρίστησέ την. Σημασία δεν έχει να καταλάβει... Σημασία έχει να ακούσει το ευχαριστώ... Το χρωστάμε στις γυναίκες γαμώτο.

Τελικά, όνειρο και πραγματικότητα είναι ένα ζευγάρι αδιάσπαστο, ντουέτο χορευτικό, που με πάθος λικνίζεται, τινάζεται, χαϊδεύεται μα και αγριοκοιτάζεται... Είναι ένα ντουέτο σε χορό φλαμένκο...

"Χωρισμός" - Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης






"Λες και τα ονειρεύτηκα"
Στίχοι: Άρης Αποστολόπουλος
Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης
Ερμηνεία: Λιζέτα Καλημέρη



(από http://www.youtube.com/watch?v=r0DLv_Ajm-8)



















Κιθαρίστα του Θεού, συνέχισε να κοιτάς ψηλά και να μας δείχνεις το δρόμο του ουρανού...


Καλή αντάμωση!

Φυγή εναντίον Φυγής...

"Φεύγω" - Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης

(από http://www.youtube.com/watch?v=j0BG50neFLE)

"...ο χωρισμένος μου εαυτός είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος..." και το θέμα λήγει εκεί! Η διάγνωση μπήκε. Ώρα να αρχίσει και η θεραπεία. Διότι ο καλός γιατρός είναι αυτός που μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα και όχι αυτός που ξέρει απλώς να αναλύει τα πράγματα σε θεωρητικό επίπεδο. Το ίδιο ισχύει και με τον καλό αριστερό, που πρέπει να δίνει μάχες κάθε μέρα και να προτάσει τα στήθη του στους τυφώνες των καιρών και όχι απλά να χρησιμοποιεί μια ξύλινη γλώσσα. Το ίδιο και με τον καλό χριστιανό, που οφείλει να κάνει πράξη τον λόγο του Θεού και όχι απλώς να ψέλνει αυτόν τον λόγο.

Η διάγνωση μπήκε. Ώρα για θεραπεία. Βασικός παράγων όμως για την καλή έκβαση είναι και η συμμόρφωση του ασθενούς...

Ο δρόμος με τις λευκές

Παραθέτω άναρχα κάποιες σκέψεις και κάποιες εικόνες που με κατέκλυσαν στο ταξίδι μου στο Βέλγιο, μπας και μπορέσω έτσι να επανέλθω σε διάθεση εκμυστηρευτική και να συνεχίσω τη λειτουργία αυτού του ιστολογίου. Διότι, δεν κρύβω ότι μετά το ταξίδι μου αυτό, κλωνίστηκε η επιθυμία κάτι να παραμείνει σταθερό στο διάβα του άχρονου χρόνου, μιας και κατάλαβα ότι αυτό που μετράει είναι η ένταση της στιγμής και όχι η διαιώνιση της...

Συννεφένια πούπουλα, σταθμός τρένου, γνωριμίες, τετράς, Ελένη, Gar Central, περιδιάβαση, βάλε λίγο μεταφυσική στη ζωή σου, Τεν-Τεν, μουσείο κομικς, Maneken Pies, βάφλες, Δον Κιχώτης, Κινεζούλα και ερωτοτροπία στη ζούλα, Asterix, στρουμφάκια, Λούκυ Λουκ, παρ' ολίγον ευτυχές συναπάτημα, μουσουλμανικός γάμος, λιμουζίνα, γυάλινα κτίρια, γυάλινος κόσμος, μουντάδα, Parc de Votanic, 5 λεπτά ακόμα, τρίποδος Βούδας, Γάλλοι - Γρεβενά, Έλενα - Πάρις, κομμάτια, 6 άτομα σε ένα αμάξι, παρ' ολίγον κλήση, parking-γήπεδο ποδοσφαίρου, σχολείο, σατανάκια και ο μικρός Νικόλας, Κατερίνα, μου έτυχε κάτι επείγον στη δουλειά, LSD, παραλία, Άρης - μήπως και αυτός στην παραλία;, Brugge, parking ή έκθεση ποδηλάτων, wallen ist good, ξενέρωμα, ρωσίδες, your dicks stink, reggae, ημιμαραθώνιος, μουσείο αυτοκινήτων, χάσαμε τον τερματισμό, πάρτυ, Οοστάνδη, θαλασσινά, λούνα παρκ, μπάνιο στη Βόρεια θάλασσα, πεό-κρυο, χύμα στο κύμα, διαδήλωση κτηνοτρόφων, καφές γραβατωμένων, για μια Ευρωπαϊκή Ένωση της ισότητας και της δικαιοσύνης ρε γαμώτο!, Yasmin Levy - Ισπανοεβραίοι, μαύρη αγορά, 120 παλμοί, ομοφυλοφιλία, δρόμος Gar du Nord, ladies, Aida, Roxane, Antonia, abra-katabra, Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία, χαμόγελο, άγγελοι, ανθρπωλογική προσέγγιση σε ιδιάζουσα κοινωνική ομάδα, για ένα καφέ, για ένα email, για τί ρε γαμώτο...;

Αυτή ήταν μια μικρή περιήγιση στο δρόμο με τις σκέψεις τις λευκές, τις σκέψεις τις αθώες, που δεν έχουν σχέση με οποιαδήποτε υστεροβουλία ή κακοβουλία, παρά μόνο με την προσπάθεια εξήγησης και μιας λογικής σύνδεσης των προσλαμβανόμενων εικόνων και πληροφοριών τούτου του κόσμου... Τέτοιοι δρόμοι βρίσκονται μόνο στα όνειρά μας τα λευκά.

"Μεταφυσικό"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης
Δίσκος: Αχ ψυχή μου φαντασμένη

(από http://www.youtube.com/watch?v=7jm7xTXglmo)





"...μες στα κρυφά σχολειά, αλλοδαπός χαμένος..."

Άντε, να 'μαστε καλά μέχρι την επόμενη απόδραση από την πραγματικότητα...

Στα μέρη που μεγάλωσα

Όταν κάπου το μπροστά δεν φαίνεται καθαρά, όταν ομίχλη σκεπάζει τα βήματά σου, τότε αυθόρμητα και σχεδόν αντανακλαστικά κοιτάς πίσω σου, αναζητάς ένα σημάδι που θα σου πει ότι βαδίζεις σωστά, που θα σου πει ότι το χτες έχει συνέχεια με το σήμερα... Ο άνθρωπος δεν αντέχει την ασυνέχεια, τον σκοτώνει ο κατακερματισμός!

"Στα μέρη που μεγάλωσα"
φωνή: Μανώλης Λιδάκης
μουσική: Ορφέας Περίδης
στίχοι: Θοδωρής Γκόνης

Όταν ήμουν παιδί

Επιστρέφω σε δρόμους που όταν ήμουν παιδί, η ψυχή μου γλέντησε,

σε καλντερίμια, σε σοκάκια, σε χωματόδρομους και σε πλατείες,

εκεί που πάντα υπήρχε χώρος μα ποτέ όρεξη για αλητείες,

εκεί που η αστροφεγγιά τη ζωή μου κέντησε.

Τότε, σε κάθε βήμα έχτιζα ένα όνειρο,

σε κάθε σκέψη έβαζα ερωτηματικό,

σε κάθε γωνιά έψαχνα με λαχτάρα το κρυμμένο μυστικό

και σε κάθε γωνιά οι ηθικές επιταγές με κρατούσαν όμηρο.

Δεν είχα αντίληψη του χώρου που βαδίζω,

μόνο κοιτούσα τον ήλιο που φώτιζε το εμπρός,

αυξαίνοντάς μου την πεθυμιά να μπω στον κόσμο του αντρός,

ξεχνώντας συνεχώς το τώρα να αντικρίζω.

Βυθίστηκα στο κλάμα από το φόβο του θανάτου,

μα έχοντας τριγύρω φωτεινούς ανθρώπους,

που μου έμαθαν τεχνάσματα και τρόπους,

βγήκα μαγεμένος από την αναζήτηση του αοράτου.

Φως παντού και ταραχή, έρωτας και αγωνία,

παιχνίδι, ποδοβολητό, όρεξη και πολυκοσμία,

τα γνωρίσματα εκείνης της εποχής που ζούσα με μανία,

είναι αυτά που αναζήτησα στη μελλοντική συμβία.

Τώρα μονάχος περπατώ κάτω από το χλωμό φεγγάρι,

έχοντας γύρω μου σκιές που δεν παύουν να ενοχλούν,

σκιές που ξέχασαν για ποιο λόγο ακριβώς ζουν,

σκιές που μαυρίζουν του ονείρου μου το άσπρο μαργαριτάρι.

Όλος ο κόσμος που έχτισα μες στο παιδικό μου το μυαλό,

υγρό τοπίο τώρα φαίνεται, σοκάκι γλιστερό…

Τα πάντα σκοτείνιασαν με μιας,

μόνη παρηγοριά τα παραμύθια της γιαγιάς,

μα και αυτά χωρίς το ζωντανό τους χαρακτήρα,

λες και είναι βράχοι, φαγωμένοι από του χρόνου την αρμύρα…

Και οι άνθρωποι οι φωτεινοί, καράβια ναυαγισμένα,

ρίξαν άγκυρα στη γη, άραξαν αποσταμένα,

μα με την αστροφεγγιά τι γίνεται; Τι γίνεται με μένα;

by astromonos

Το φως

Σημερινό θέμα στις Αστροβραδιές: το φως. Εννοώ το καθάριο φως, το αμόλυντο, το κρυσταλλένιο... εννοώ το απόλυτα φωτεινό φως! Ξεκάθαρα λόγια από την αρχή για να μην παρεξηγηθούμε.

Είναι φορές που είσαι ακουμπητά στο φως,

που είσαι αγκαλιά με την πηγή της λάμψης,

που νοιώθεις την ανάσα της φλόγας να σε ζεσταίνει...

Είναι φορές που βρίσκεσαι στα φτερά αγγέλων

και τότε

....................παρελθόν
.......................................παρόν
......................................................μέλλον


συμπυκνωμένοι σε μία και μοναδική στιγμή, όλοι οι χρόνοι ενώνουν τις δυνάμεις τους…

Όλοι οι χρόνοι συμφιλιώνονται και υποκλίνονται στο απύθμενο φως…

Έτσι ηττάται ο χρόνος κύριοι! Από το φως. Ό,τι άλλο και να λέμε, θα είναι χάσιμο χρόνου.

"Αυτός που πάει τη ζωή" - Ο.Περίδης

Διότι τελικά πρέπει να την πας τη ζωή, για να σε πάει λιγάκι και αυτή...

Κλέφτη Έρωτα

"Κλέφτη Έρωτα" - Ορφέας Περίδης

Το post αυτό αφιερώνεται σε όσους έστω και για μια φορά ερωτεύτηκαν πλατωνικά.

Μα κυρίως το post αυτό αφιερώνεται σε όσους προσπάθησαν πραγματικά να ερωτευτούν, αλλά κάποια γαμημένα σωματίδια ονόματι "σεξόνια" δεν τους το επέτρεψαν, κλείνοντας δια παντός την πόρτα του πλατωνικού έρωτα.


Υ.Γ.: Το τραγούδι αυτό κρατά περίπου 2λεπτά και 40δευτερόλεπτα, δηλ. περίπου 2,6 min. Η απόσταση από Κυψέλη μέχρι Κερατσίνι με μέσα συγκοινωνίας είναι περίπου 1,5 ώρα, δηλ. 90 min. Άρα πρέπει να άκουσα περίπου 90/2,6=34,615 φορές το τραγούδι αυτό σήμερα το βράδυ.

Αυτό θα πει κόλλημα! Να ακούς 35 περίπου φορές το ίδιο τραγούδι, ασταμάτητα και να μην σου φτάνει, να θες και άλλες τόσες...

Δεν σε κοιτάω στα μάτια

"Δεν σε κοιτάω στα μάτια" - Ορφέας Περίδης

Αναμνήσεις από μια βόλτα στην πλατεία του Τορίνο της Ιταλίας, τότε που το μυαλό είχε αποκοιμηθεί στο νανούρισμα της μουσικής και είχε επιτέλους πάψει να ρωτά βασανιστικά για ό,τι συμβαίνει τριγύρω, για μια και μοναδική φορά στη ζήση μου. Τότε, που τον πρώτο λόγο είχε η ψυχή και ο έρωτας... Πόσο ωραία εκείνη η βόλτα! Πόσο θα ήθελα να ξαναζήσω εκείνες τις στιγμές, που δεν υπήρχε σκέψη παρά μόνο πάθος για τη στιγμή! Το μυαλό είχε σταματήσει, μαζί του και ο χρόνος και ο πόνος. Η ψυχή είχε ξεκινήσει το χορό και το τραγούδι, ήμουν με παρέα μαζί και όχι μόνος.

Μαγεία και όνειρο.


Το post αυτό αφιερώνεται σε έναν πραγματικό ταξιδευτή του διαστήματος, σε ένα παιδί που καβάλα στις νότες του, κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα! Να είσαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι Χρηστάρα...

Αυγερινός

Το θέμα της σημερινής συνάντησης στις Αστροβραδιές μας είναι ο Αυγερινός!

Ο Αυγερινός είναι μια από τις πολλές ονομασίες του πλανήτη Αφροδίτη, του δεύτερου, μετά τον Ερμή, κοντινότερου πλανήτη στον Ήλιο μας και του δεύτερου λαμπερότερου ουράνιου αντικειμένου στον νυχτερινο έναστρο ουρανό, μετά την ω! κοινή αυτάδελφη Σελήνης κάρα!

Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Εωσφόρος (αυτός που φέρνει το φως), όταν εμφανιζόταν το πρωί και Έσπερος όταν εμφανιζόταν το βράδυ. Σήμερα επικρατούν αντίστοιχα οι όροι: Αυγερινός, για να περιγράψουμε την αλήτισσα και ξενυχτισμένη πλευρά της Αφροδίτης που οδεύει για ξεκούραση προς το κρεββατάκι της τις πρώτες πρωινές ώρες, (καθώς είναι η τελευταία που σβήνει το φως της από το νυχτερινό στερέωμα, δίνοντας έτσι την συγκατάθεσή στον ερχομο της νέας ημέρας, παραδεχόμενη την ήττα του σκότους έναντι του νέου αναγεννησιακού φωτός) και Αποσπερίτης, για να περιγράψει τον ενθουσιασμένο νέο που κρύβει ο πλανήτης αυτός, (καθώς είναι το πρώτο πρώτο φως που ξεπορτίζει για την βραδινή του τσάρκα προς αναζήτηση περιπετειών, ενδεδυμένος με τις πιο λαμπερές του αχτίδες μεγεύοντας τα μάτια των νεαρών θηλυκών υπάρξεων).

Απέχει κατά μέσο όρο 108 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο και έχει μάζα και μέγεθος παρόμοιο με αυτό της Γης μας, γιαυτό αποκαλείται από ορισμένους και αδερφός πλανήτης της Γης.

"Αυγερινός" - Περίδης Ορφέας

Συμπέρασμα: πίσω από κάθε μεγάλο ανδρικό όνομα (βλέπε Αυγερινός), πάντα συσχετίζεται με κάποιον μυστικό τρόπο ένα μεγάλο θηλυκό πλάσμα (θαύμασε Αφροδίτη, που είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς και η προστάτιδα του έρωτα). Ή με άλλα λόγια δεν νοείται αρσενική πράξη οποιασδήποτε έκτασης, έντασης, κατεύθυνσης ή προορισμού, που να μην εμπνέεται από τον Έρωτα κάποιας θηλυκής παρουσίας, είτε αυτή τοποθετείται στον κόσμο του πραγματικού είτε στον κόσμο του φανταστικού.-

Το μάθημα τελείωσε. Απορίες;;

Περί νεράιδας ο λόγος(νους) μου

Αφιερωμένο σε μια γηραιά νεράιδα της οδού Πανεπιστημίου, εντός της στοάς Πεσμαζογλου, που είναι παράδειγμα για ολες τις νεαρές νεράιδες των καιρών μας...


Κουρασμένη νεράιδα - Λουδοβίκος των Ανωγείων
(από http://www.youtube.com/watch?v=RkJJpaSHsyI)





Νεράιδες - Ζερβουδάκης
(από http://www.youtube.com/watch?v=3py_OvcmdUA)





Παραμύθι - Περίδης
(από http://www.youtube.com/watch?v=fmOg3ZjRrpA)





Πορτραίτο μιας Νεράιδας - Λουδοβίκος των Ανωγείων
(από http://www.youtube.com/watch?v=nTlj9HJ0D2w&feature=related)





Βαστάτε κυρία Ουρανία!! Σας θέλουμε ακόμα...

Τι μπορείς να δεις σε μια μόνο φωτοβολίδα...

Πόσα μπορεί να συμπυκνώσει ένα τραγούδι και να σου διηγηθεί; Σήμερα συνειδητοποίησα ότι μπορεί να εκφέρει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής, της δικής σου φιλοσοφίας!

Ακούγοντας για πολλοστή φορά, αλλά για πρώτη εις βάθος, το τραγούδι του Ορφέα Περίδη «Φωτοβολίδα», βρήκαν τρόπο να ειπωθούν αυτά που πιστεύω:

Πόσο φως έχουν αυτές οι εικόνες που περιγράφει; (φωτοβολίδα)

Πόσα μπορείς να δεις και να φανταστείς τη νύχτα; (μες στη νύχτα σκάει)

Πόσο εύθραυστο οργανάκι η καρδιά μας που αναζητά απεγνωσμένα περίθαλψη; (η καρδιά μου σπάει)

Ποιο θα μπορούσε να είναι άλλο το επίκεντρο, εκτός από Αυτήν, φυσικά λουσμένη με φως; (μες στο φως σε είδα)

Πόσο ωραία η αναφορά της αναγέννησης από τα κομμάτια μας και από τις στάχτες μας; (γίναν τα κομμάτια μια καινούρια γη)

Πόσο πραγματικό το αποτέλεσμα της αναγέννησης από τα κομμάτια μας; (μες στην αλλαγή βλέπω με άλλα μάτια)

Πόσες φορές θα ξαναμηδενίσουμε το κοντέρ και θα ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή; (γίναν τα κομμάτια μια καινούργια αρχή)

Πόσες φορές έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν έχει από μόνο του αυθύπαρκτο νόημα, αλλά παίρνει νόημα από το δικό μας ενδιαφέρον, από τη δική μας ενασχόληση με αυτό, του δίνουμε εμείς νόημα και αξία επειδή απλά… έτσι θέλουμε; (όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς, όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας)

Μα και πόσα διαφορετικά νοήματα μπορούν να δοθούν στο ίδιο πράγμα, όταν ξανά και ξανά ασχολούμαστε με αυτά και όταν κάθε φορά λες και αναγεννώνται, αναμορφώνονται, αφού πρώτα διυλιστούν από το δικό μας πνεύμα; (κι όλα αυτά που είναι γίνονται ξανά, μέσα από τη δική σου τη ματιά)

Πόσα συναισθήματα γεννούν οι φωτογραφίες…; Και ειδικά οι σκισμένες…; (μια φωτογραφία κομματάκια δυο)

Πόσα μπορεί να σου πει η δεύτερη ανάγνωση μιας φωτογραφίας, για αυτά που πέρασαν, για αυτά που έχασες και κέρδισες, για αυτά που έρχονται; (πιάνω την κολλάω σε ξανακοιτώ, πιο όμορφη θαρρώ δείχνεις μου όσο πάω)

Πόσες μικρές φωτιές τρεμοπαίζουν, αλλά δεν σβήνουν ποτέ, στην μικρή σου καρδούλα, κάτι σαν κάρβουνα και αποκαΐδια όλων των περασμένων, που όμως αρκεί ένα δυνατό φύσημα με την ανάσα σου για να ξαναφουντώσουν; (στην καρδιά σου καίει μια μικρή φωτιά)

Πόσα μπορούν να πουν τα μάτια και κυρίως πόσο γρήγορα και ακαριαία, σαν να ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός; (και απ’τη ματιά ένα φως που ρέει)

Πόσες φορές νοιώθεις ότι ξαναγυρίζεις στα ίδια και στα ίδια, ή όπως έγραψε κάποιος: «στο τέλος του δρόμου την αρχή αντικρύζω»; Μα και πόσες φορές το καλοδέχτηκες σαν πεπρωμένο, σαν να κάνεις κύκλους στη ζωή σου, διότι απλά έτσι είναι; (και ας ξαναγυρίζει πίσω η σελίδα)

Α, ρε Ορφέα, πόσα λες με λίγες λέξεις και κάμποσες νότες…