Είδηση της τελευταίας στιγμής!

Πρόσφατα τελείωσα το βιβλίο που συνέστησε ο καλός φίλος Κώστας, με τίτλο "Τα επτά ίχνη" και φυσικά το απόλαυσα.

Πιο πρόσφατα άρχισα ένα επίσης -από ό,τι φαίνεται- καταπληκτικό βιβλίο, με τίτλο "Στα ίχνη του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ" και το απολαμβάνω κάθε μέρα.

Ακόμα πιο πρόσφατα όμως -πριν 5 λεπτά κυριολεκτικά- διάβασα μια είδηση που την απόλαυσα όσο δεν πάει και ήταν αρκετή να μου αλλάξει την χαλασμένη από 2ώρου διάθεση και να σκορπίσει κάθε μπερδεμένη μου σκέψη!

Άντε, αύριο, η αρχή μιας νέας εβδομάδας (αν και ο χρόνος, η αρχή και η αρχή του χρόνου είναι έννοιες τόσο μυστήριες...). Καλό βράδυ σε όλους, ζωντανούς και φαινομενικά ζωντανούς.

Γεγαμηθήκαμεν!

Ξέρετε γιατί χαίρομαι στη ζωή μου; Γιατί χωρίς να προσπαθώ και πολύ, η τύχη μού τα φέρνει όλα μπορστά μου φόρα παρτίδα, χωρίς να κουράζομαι, λες και δεν είναι η τύχη που τα προκαλεί, αλλά κάποιος που θέλει να παίξει με τα νεύρα μου. Προ πολλού όμως, έχω δεχτεί την πρόκληση και παίζω...

Ποιό είναι το καινούργιο θέμα;

Αυτό το εξάμηνο στη σχολή, έχω βουτήξει βαθειά στα θέματα της γλωσσολογίας, παρακολουθώντας δυο καταπληκτικά μαθήματα. Το ένα λέγεται Κοινωνιογλωσσολογία και το άλλο Πραγματολογία. Τα μαθήματα αυτά μου αποκαλύπτουν τη μαγεία της ανθρώπινης γλώσσας και κατ'επέκταση του ανθρώπινου νου. Γλώσσα και νους, συμβιώνουν κάτω από την ίδια στέγη που ακούει στο όνομα λόγος. Αυτή η έννοια, με απασχολεί από τότε που κάναμε Νευρολογία στο πανεπιστήμιο. Τώρα ήρθε η ώρα να μάθω κάτι περισσότερο και να ξεδιαλύνω κάποια μυστικά της. Περιττό να σας πω ότι γουστάρω όσο δεν πάει... Και περιττό να σας πω ότι έχουν και κάποιο κοινό πεδίο ενδιαφέροντος με την Ιατρική, όπως για παράδειγμα η πάθηση που ονομάζεται pragmatic disorder.

Γιατί το αναφέρω όλο αυτό, ειδικά σήμερα; Διότι, η γλώσσα είναι ένα εργαλείο που από μόνο του δεν λέει απολύτως τίποτα, αν δεν συμπεριλάβεις και τη χρήση του και άρα και τον χρήστη του. Γλώσσα και χρήστης, δίνουν το σύνολο των πληροφοριών που κυκλοφορούν στον αέρα. Μάλιστα, οι λέξεις μπορεί να λάβουν το ακριβώς αντίθετο νόημα από το σύνηθες που τους έχει σημανθεί από ένα λεξικό, αν εξετάσεις και τον χρήστη-ομιλητή. Σίγουρα δεν μπορώ να σας αναπτύξω ολόκληρη αυτή τη θεωρία σε ένα μόνο post, μπορώ όμως να σας δώσω ένα παράδειγμα:

"Πριν από 2.500 χρόνια είχαμε τη σύγκρουση Ανατολής και Δύσης. Σήμερα, γιορτάζει όλη η ανθρωπότητα μέσα από το πνεύμα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, των Ολυμπιακών Αγώνων. Γιορτάζουμε τις κοινές μας αξίες, της ειρήνης, της συνεργασίας, της αγάπης, του αθλητισμού. Για μένα, είναι μεγάλη χαρά που είχα την ευκαιρία να τρέξω, έστω αυτά τα λίγα χιλιόμετρα, αυτή την ιστορική ημέρα, που προβάλλει την Ελλάδα".

Αυτά είναι τα λόγια του πρωθυπουργού σήμερα, ο οποίος έλαβε μέρος στα 10 χλμ, για τον εορτασμού του σημερινού Μαραθωνίου! Και σας ρωτάω: εσείς τι καταλαβαίνετε από τα λεγόμενά του; Αλλά και γενικά από τα λεγόμενα πολιτικών; Να σας πω εγώ τι καταλαβαίνω:

- αν κάποτε είχαμε τη σύγκρουση Ανατολής και Δύσης, σήμερα έχουμε την κατακρεούργηση της Ανατολής από τη Δύση, τη στυγνή επιβολή της δυτικής αντίληψης και του δυτικού τρόπου σκέψης, την ισοπέδωση κάθε είδους διαφορετικότητας
- εγώ γιατί σε κάθε Ολυμπιακούς Αγώνες θεωρώ ότι δεν γιορτάζει η ανθρωπότητα αλλά οι πολυεθνικές-χορηγοί και η χώρα-εισπράκτορας όπου διοργανώνονται;
- ποιές είναι οι κοινές αξίες που γιορτάζουμε σήμερα; το "ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας";
- ποιά ειρήνη; στην ειρήνη είναι όλοι ικανοποιημένοι γιατί είναι απόφαση όλων των πολιτών και έτσι επικρατεί ησυχία, όχι φασαριές. Η ειρήνη δεν είναι επιβεβλημένη από την κάθε μορφή εξουσίας που κατ'ευφημισμόν ονομάζει την καταπίεσή της, ως ειρήνη!
- ποιά συνεργασία; αυτή ΔΝΤ και ελληνικής κυβέρνησης;
- ποιά αγάπη; αυτή που στέλνει ο κάτωθι κύριος στο ακόμα πιο κάτω -από αυτόν- πιτσιρικάκι;

- ποιόν αθλητισμό; αυτόν που προέβάλε ο -για λίγο- εθνικός ήρωας, Κώστας Κεντέρης, (το αναφέρω τυχαία γιατί τυγχάνει να μένω στο νησί που τον γέννησε), που δεν είχε καν τα παπάρια να βγει και να παραδεχτεί ότι... είχε πάρει καλύτερα μαντζούνια από αυτά των υπόλοιπων αραπάδων;
- αυτήν την ιστορική μέρα, κύριε πρωθυπουργέ δεν προβάλλεται η Ελλάδα του 2010 μΧ, αλλά η Ελλάδα του 490 πΧ. Διότι, η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τους ανθρώπους και τα πεπραγμένα τους 2500 χρόνια πριν. Αφήστε κατά μέρος την Ιστορία, και κοιτάξτε τι κάνετε εσείς σήμερα στους πολίτες τούτης της χώρας. Αναρωτηθείτε λίγο πώς θα σας δουν εσάς μετά από 2500 χρόνια, οι ιστορικοί του μέλλοντος: μήπως σαν αυτούς που κατέβασαν τα βρακιά τους στη Δύση, ώστε να μας τον φερμάρουν οι μεγάλοι τούτης της πλάσης, όπως παρόμοια είχαν κάνει και πολλοί στο πέρασμα των Περσών πριν 2500 χρόνια; Αν εσύ το θεωρείς μεγάλη χαρά που τρέχεις λίγα χιλιόμετρα μία φορά στην άνετη ζωούλα σου, ρώτα τον κάθε φουκαρά που από εδώ και στο εξής θα τρέχει κάθε μέρα στη ζωή του και έναν καινούργιο Μαραθώνιο, χωρίς να είναι ούτε χαρούμενος, ούτε υπεύθυνος για κάτι τέτοιο, αναφωνόντας "γεγαμηθήκαμεν", σε αντιπαραβολή του "νενικήκαμεν";

Και σας ρωτάω λοιπόν, καλοί μου αναγνώστες: τι πολύπλοκο εργαλείο αυτή η γλώσσα, όταν τελικά κάποιος μπορεί να λέει τα εντελώς αντίθετα από αυτά που λέει. Γλώσσα, λοιπόν ξεκομμένη από τον ομιλητή είναι κάτι ψόφιο. Πρώτα πρέπει να γνωρίζεις τον ομιλητή και μετά να αρχίσεις να καταλαβαίνεις κάποια από αυτά που λέει ο ομιλητής.

Πού καταλήγουμε ξανά; Στην σχετικότητα των πάντων.


Υ.Γ.: Σήμερα απόλαυσα ψάρεμα στον κόλπο της Γέρας. Απολογισμός: δυο μεγάλα καλαμάρια, δυο μεγάλες σουπιές και ένα μέτριο χταπόδι. Μα ακόμα πιο πολύ απόλαυσα τον γυρισμό, όπου καβάλα στη μηχανή, ήμουν ακριβώς δίπλα στα νερά του κόλπου, καθώς ο κύριος Ήλιος έδυε και κοκκίνιζαν βουνά και λαγκάδια, σε μια μπουνατσιά που σε προσκαλούσε να περπατήσεις πάνω στο υγρό στοιχείο. Α, ρε Jesus, πολύ ζηλεύω το περπάτημά σου πάνω στα νερά (αν έγινε ποτέ, φυσικά)! Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ο καθείς γιόρτασε με τον δικο του τρόπο την σημερινή ημέρα!

Άνθρωπος και άνθρωποι, άθροιση διάκενη

Όσο πιο κοντά έρχομαι στον Άνθρωπο, τόσο απομακρύνομαι από τους ανθρώπους. Πώς εξηγείται αυτό το αντιφατικό; Είναι η αντιφατική φύση των ανθρώπων; Είναι η αντιφατική φύση η δική μου;

Δεν ξέρω αν θα καταλήξω σε τέτοια κατάσταση, όπως αυτή που περιγράφει το κάτωθι άσμα, αλλά ώρες ώρες έχω πολύ έντονη ανάγκη να καταλήξω εκεί.

Καλημέρα σε όλους τους αντιφατικά αντιφατικούς!

"Ερημικός Βίος"
Στίχοι: Ανδρίκος Βέττας
Μουσική: Θεόδωρος Θεοδωρίδης
Ερμηνεία: Αργύρης Μπακιρτζής

Ο Θαυματοποιός

Δεν ξέρω πώς και γιατί, ξέρω όμως ότι όταν κάτι με προβληματίζει το βλέπω μπροστά μου σε πολλές από τις δραστηριότητές μου. Αυτή την περίοδο διαπραγματεύομαι έντονα τη σχέση Ιατρικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας (να υπενθυμίσω ότι το σκόρ είναι 1-1).

Πρόσφατα είδα το θεατρικό έργο "Ο Θαυματοποιός" με τον αγαπημένο Άρη Λεμπεσόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Διαπραγματεύεται εξαιρετικά, αν και κουράζει είναι η αλήθεια, αυτή την ιδιαίτερη σχέση θεραπευτή-θεραπείας-θεραπευόμενου. Πόσα μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος σε έναν άλλον άνθρωπο, ειδικά όταν ο πρώτος δεν είναι ιατρός, με την κλασσική έννοια του όρου; Ακόμη περισσότερο όμως, πόσα μπορεί να δεχτεί ο δεύτερος από τον πρώτο; Τι είναι placebo και πόσο εισχωρεί στη σχέση αυτή; Ποιές δυνάμεις κρύβονται πίσω από τη θεραπεία μιας αρρώστιας;

Αυτήν την περίοδο, διαβάζοντας ένα αξιόλογο βιβλίο περί Ιατρικής Ανθρωπολογίας, διαπιστώνω ότι υπάρχουν τρεις αγγλικοί όροι, για να περιγράψουν θαυμάσια τις τρεις κοινωνικές οπτικές (δηλώνοντας και τονίζοντας κάθε φορά, ανάλογα με το χρήστη και τη χρήση, διαφορετικές σημασίες) της έννοιας "πάθηση". Αυτούς τους όρους τους είδα μέσα σε αυτό το θεατρικό έργο:

- disease: στη γλώσσα των ιατρών και των θεραπευτών, που αποστασιοποιούνται από το συναισθηματικό ένδυμα των παθήσεων και τις μελετούν με στατιστικούς και τεχνικούς, επιστημονικούς όρους,

- illness: στη γλώσσα των ασθενών, που θέλουν να εκφράσουν το καθαρό πρόβλημά τους, αυτό που τους ενοχλεί και τους βασανίζει, αυτό που τους κάνει να κλαίνε από τον πόνο,

- sickness: στη γλώσσα της κοινωνίας, όπου οι μη ασθενείς σημαίνουν τους ασθενείς ως στιγματισμένους και έτσι διαφοροποιούνται από αυτούς

Ποιός λέει λοιπόν ότι η Ιατρική και η εφαρμογή της δεν έχει άμεση σύνδεση με την Κοινωνία, αφού οι δυο κυρίες ανταλλάσσουν στοιχεία μεταξύ τους; Η Ιατρική δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μορφή κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων απέναντι σε ανθρώπους...

Το εξαιρετικό αυτό ιρλανδικό θεατρικό έργο, δηλώνει περίτρανα τη διαφορετική οπτική που έχουν οι άνθρωποι για τα πράγματα, (τόσο διαφορετική μάλιστα που θεωρείς ότι οι άνθρωποι μιλάνε για εντελώς αντίθετα γεγονότα ενόσω σου περιγράφουν το ίδιο συμβάν), στηρίζοντας την άποψη ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια. Δεν μπορούσε φυσικά να ξεφύγει από αυτό το κοινωνικό φαινόμενο και η Ιατρική, που μπλέκει (αποδεδειγμένα στην ιστορία) με την Θαυματουργία και κατ' επέκταση με την Θρησκεία. Ποιός έχει δίκιο; Ποιός προηγείται και ποιός έπεται; Τι μηχανισμοί περίεργοι, αληθοφανείς ή καταχθόνιοι κυβερνούν τα σωθικά του ανθρώπου;

Ο διαιτητής κοιτά το ρολόι του... αλλά, να... στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου... Γκολ!!! Γκολ!!! Δύο γκολ μαζί!! Μα πώς γίνεται αυτό; Και οι δυο ομάδες βάλανε ταυτόχρονα γκολ!! (σημαντική σημείωση: στον αγωνιστικό χώρο κυκλοφορούν δυο μπάλες, μην με ρωτήσετε πώς και γιατί, σας το ξεκαθάρισα από την αρχή αυτού του post). Νέο σκόρ λοιπόν του αγώνα Ιατρική-Κοινωνική Ανθρωπολογία: 2-2 και ο διαιτητής στέλνει τις δυο ομάδες στα αποδυτήρια.

Εν αναμονή του δεύτερου ημιχρόνου λοιπόν...

Οι Αγιογδύτες!

Είχαμε έναν τέτοιον και στο χωριό μου. Εδώ στη Μυτιλήνη, έχω πετύχει τουλάχιστον τρεις από δαύτους! Είναι έμποροι, συνήθως ψιλικαντζήδες -με την κυριολεκτική και μεταφορική έννοια- και το μαγαζάκι τους δεν κλείνει ποτέ. Είτε είναι αργία, είτε σχόλη, είτε εθνική επέτειος είτε ημέρα πένθους! Είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι Αγιογδύτες, ακόμα και την ημέρα που θα πεθάνει η μάνα τους, θα έχουν ανοιχτά το μαγαζί τους για να πουλάνε κεράκια να πάει ο κόσμος να ανάψει στην εκκλησία... Εξάλλου το λέει και η ταμπέλα τους: παντο-πωλείο, δηλαδή πουλάνε τα πάντα, ακόμα και την ίδια τους τη μάνα!

Ένας από δαύτους λοιπόν, μου έκανε αυστηρή παρατήρηση σήμερα το πρωί επειδή είχα παρκάρει τη μηχανή μου έξω από το μαγαζί του. Η μηχανή μου βέβαια ήταν πολύ μακρυά από την είσοδο του μαγαζιού, πάνω στο πεζοδρόμιο για να μην την παρασύρει το χτεσινοβραδινό ποτάμι που δημιουργήθηκε από την καταρρακτώδη βροχή η οποία είχε -τουλάχιστον όταν πάρκαρα εγώ- φτάσει σχεδόν στο ύψος του πεζοδρομίου. Και όταν τον ρώτησα γιατί να μην παρκάρω, μου απάντησε με ύφος αυτοκράτορα της Ρώμης: γιατί είναι δικός μου αυτός ο χώρος! εννοώντας φυσικά το πεζοδρόμιο... Επειδή δεν είχα όρεξη να ματώσω τις γροθιές μου πρωινιάτικα και να του βάλω κανά κοντάρι ελληνικής σημαίας να ορθώνεται εκεί που δεν πρέπει, σηκώθηκα και έφυγα με ανάμεικτα συναισθήματα: εκνευρισμό, μα και λύπη για την κοσμοθεωρία που έχουν κάποιοι συμπολίτες μας. Και το ακόμη χειρότερο συναίσθημα; Ότι κάτι τέτοιοι σε 10 μέρες από τώρα θα συν-αποφασίσουν για το μέλλον των δήμων και των κοινοτήτων-κοινωνιών... και σε λίγο διάστημα θα συν-αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας... Δύσκολο πράγμα η δημοκρατία τελικά, αγαπητέ Περικλή του 5ου αιώνα π.Χ.!

Κάτι τέτοιους πάντως ο παππούς μου τους έλεγε Αγιογδύτες, δηλαδή αυτοί που γδύνουν -γδέρνουν πιο σωστά- ακόμα και τους Αγίους. Και σκέφτομαι ότι τελικά ίσως υπάρχουν μπόλικοι από δαύτους σε τούτη τη κωλο-χώρα!

Ζήτω το έθνος αγαπητοί μου, αυτό που πετάει στο γκρεμό την αξιοπρέπειά μας και κανείς δεν μιλά, κανείς δεν φωνάζει, κανείς μας δεν δοκιμάζει να χάσει πριν χαθεί...

(αξίζει να δείτε επίσης και αυτές τις εικόνες)

Εθνική Επέτειος!

"Κάθε χρόνο γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Γιορτάζεται ένα ιστορικό γεγονός, αυτό της επετείου του “ΟΧΙ” στο ιταλικό τελεσίγραφο. Τι είναι ιστορικό γεγονός δίνεται στο πέρασμα του χρόνου. Ξέρουμε ότι ιστορία είναι η αφήγηση του παρελθόντος. Αφήγηση η οποία δεν μπορεί να είναι ουδέτερη αλλά προσδιορίζεται από τις ανάγκες του παρόντος. Η αφήγηση για τον β Παγκόσμιο πόλεμο δεν υπήρξε ποτέ μια και ενιαία. Τα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών του υποστηρίζουν το δίκιο τους, τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα. Έπρεπε πολλά να αποσιωπηθούν, όπως φόβοι, διλήμματα, ιδιοτέλειες, ανθρώπινες στάσεις. Τι θέση θα είχαν αυτά στον εορτασμό επετείων που επιχειρούν να αναπτύξουν την εθνική μας συνείδηση; Γι’ αυτό έπρεπε να υποβαθμιστούν, να παραχαραχτούν γεγονότα, όπως ο εμφύλιος . Και δημιουργήθηκε μια ιστορία επική, που φιλοδοξούσε να διδάξει μέσα από ηρωικά πρότυπα.

Η μνήμη συνιστά στοιχείο ταυτότητας. Οι κοινές μνήμες που μοιραζόμαστε με τους άλλους σφυρηλατούν στενούς δεσμούς μαζί τους, την αίσθηση της κοινής μοίρας. Οι εθνικές γιορτές, οι επέτειοι, γίνονται για να θυμόμαστε πάντα, για να μην «ξεχάσουμε», να είμαστε «εμείς».

Μέσα στο σχολείο περισσότερο, αλλά και έξω από αυτό, οι μεγάλοι άνδρες, οι αγωνιστές , οι ήρωες, συνθέτουν την εθνική ιστορική μνήμη. Σ’ αυτή τη γιορτή η ιστορία έρχεται στο προσκήνιο και ερμηνεύεται με διαφορετικούς τρόπους. Ο εκπαιδευτικός στο σχολείο την ερμηνεύει ανάλογα με τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις του περί εθνικού κράτους , τη στάση του εν γένει απέναντι στον άλλο, τον εχθρό. Από την άλλη πλευρά, η πολιτεία με πανηγυρικούς, παρελάσεις, σημαιοστολισμούς, καταθέσεις στεφάνων, δίνει την εκδοχή της μοναδικής αντίληψης του ιστορικού παρελθόντος .

Από τα μαθητικά μας χρόνια όσοι βρισκόμαστε εδώ μαθαίνουμε να θυμόμαστε μέσα από τα ποιήματα, τα τραγούδια, τα σκέτς και να βιώνουμε την υπερηφάνεια που αισθάνονται οι γονείς μας όταν κρατάμε την ελληνική σημαία ή απαγγέλουμε ποιήματα πατριωτικά. Αν δούμε μέσα από μια μικρή έρευνα τάξης σήμερα τι ξέρουν τα παιδιά πριν τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, τι τους έκανε εντύπωση στη γιορτή του σχολείου και ποια τα συναισθήματά τους μετά τη γιορτή, θα διαπιστώσουμε ότι όλα τα παιδιά μιλούν για ήρωες, σημαία, τραγούδια, σφαγές, γενναίους. Πόσα όμως από αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά είναι αλήθεια; Ο β Παγκόσμιος Πόλεμος κι όσα ακολούθησαν είναι πολύ πρόσφατη ιστορία. Τόσο πρόσφατη, που κινδυνεύει να μη γίνει πιστευτή. Γιατί πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας είναι οι παππούδες μας.

Θεωρούμε πως η λειτουργία της μνήμης είναι να δοξάσει το παρελθόν. Σήμερα όμως είναι και μια ευκαιρία να αναλογιστούμε το παρόν και να οραματιστούμε το μέλλον. Η 28η Οκτωβρίου είναι σταθμός για την ελληνική ιστορία, καθώς συμβολίζει τον αγώνα για ελευθερία και ειρήνη όλων των ανθρώπων. Η αποκάλυψη της φρίκης του πολέμου, η ανακάλυψη της αξίας της φιλίας και της αλληλεγγύης των λαών είναι πλευρές που αξίζει και πρέπει να βγουν στο φως. Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος την απαρίθμηση των γεγονότων κι ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα από τη σκοπιά των λαών που αθόρυβα ή ηχηρά, πετυχαίνοντας ή χάνοντας, κλαίγοντας ή τραγουδώντας, αλλάζουν τη ροή της ιστορίας. Ας μιλήσουμε για την ελευθερία. Γιατί υπήρξαν κι εκείνα τα χρόνια άνθρωποι που την πίστεψαν, αγωνίστηκαν, πόνεσαν και προδόθηκαν γι’ αυτή. Πάντα υπάρχει λόγος να γιορτάζει κανείς την ελευθερία. Πάντα θα υπάρχει λόγος να την αναζητά. Ποτέ δεν υπάρχει λόγος να τη θεωρεί δεδομένη. Σήμερα γιορτάζουμε την αντίσταση στο φασισμό, την πάλη του δίκαιου ενάντια στο άδικο, το δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης και έκφρασης, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, αν αυτά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν τα θυμόμασταν μόνο σε κάθε επέτειο αλλά τα εφαρμόζαμε στην καθημερινότητά μας.

Δεν έχει κανείς ελευθερία αν οι ελευθερίες των διπλανών απειλούνται. Και ο κόσμος όλος είναι πια τόσο κοντά ,που όλοι διπλανοί είμαστε..."

(Ένας πανυγηρικός λόγος της Χ.Ε. που πρόκειται να εκφωνηθεί αύριο κάπου στο Αιγαίο στα πλαίσια της εθνικής μας εορτής, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, κάτι για το οποίο ζητώ συγνώμη)

Αλήθεια, ποιό νόημα;

Σαν συνέχεια του προηγούμενου post, διαπιστώνω το εξής:

Αν υπάρχει νόημα σε τούτη τη ζήση είναι: η νοηματοδότηση.

Ψάχνουμε και ξαναψάχνουμε το νόημα, πλέουμε σε κύματα που άλλοτε μας φέρνουν ξερατά και άλλοτε γλυκύτατον ύπνον, παλεύουμε και αγωνιούμε, γνωρίζουμε και ξεχνούμε, αποκτούμε και χάνουμε... Τίποτα δεν έχει αξία από μόνο του (και μην μου πείτε ο "άνθρωπος" γιατί θα πέσει κανένας μετεωρίτης στην κεφάλα μας να μας πλακώσει και θα γελά μαζί μας όλο το σύμπαν). Όλα αποκτούν θέση, υπόσταση, ρόλο, φύση και λειτουργία εφ'όσον υπάρχει κάποιος που του δίνει νόημα και πολύ περισσότερο (δυστυχώς, γιατί εδώ βασίζεται η κοινωνική ύπαρξη) εφ' όσον υπάρχει και κάποιος άλλος που θα αναγνωρίσει αυτό το νόημα που εμείς φτιάξαμε. Όλα γυρίζουν γύρω από την αντίληψη ή όχι του νοήματος που δίνει ή νομίζει ότι δίνει έκαστος (άνθρωπος) στο είδος του!

Όλα μια κοινωνική κατασκευή λοιπόν... Φύλο, γλώσσα, συμπεριφορά, πράξεις και -φυσικά- ιδέες... Δεν διαφοροποιούμαστε στο ότι φτιάχνουμε όλοι τα νοήματά μας. Αυτό, πλέον το λαμβάνω ως βάση στη ζωή μου -ωςα αξίωμα δηλαδή- και πάω παραπέρα. Αυτό στο οποίο διαφοροποιούμαστε όμως, είναι στο μέχρι πόσο αντέχουμε να φτιάχνουμε τα δικά μας νοήματα, στο μέχρι πόσο αντέχουμε να δίνουμε νόημα σε αυτά που είμαστε και κάνουμε, στο μέχρι πόσο αντέχουμε να "δίνουμε" τελικά (με την έννοια της προσφοράς, που τόσο σου αρέσει ο όρος, αγαπητέ Τειρεσία!).

Σε αυτό το παιχνίδι, υπάρχουν δυο δρόμοι, όχι απαραίτητα μη διασταυρούμενοι: ο δρόμος που εσύ δίνεις νόημα σε κάτι, και ο δρόμος που τα παρατάς και ακολουθείς, έτσι επειδή είναι πιο εύκολο και λιγότερο κουραστικό, το νόημα που έχει δώσει ο άλλος, χωρίς να κρίνεις αν αυτό το νόημα σε εκφράζει ή όχι.

Με τον ίδιο τρόπο που δίνεις νόημα σε κάτι, μπορείς να θεωρήσεις ότι κάτι δεν έχει νόημα. Είναι και αυτό -δηλαδή η αφαίρεση νοήματος- μια πράξη νοηματοδότησης. Άρα υπάρχουν δυο πρόσημα, + και - σε κάθε πράξη μας. Δίνοντας ή αφαιρώντας νόημα στα πράγματα γύρω μας και μέσα μας, φτιάχνουμε τον δικό μας κόσμο, οριοθετούμε τις δικές μας κινήσεις, τη δική μας ύπαρξη, τη δική μας αντίληψη για τα φαινόμενα. Μπαίνουμε σε (+) ή βγαίνουμε από (-) τα πράγματα και έτσι πλάθουμε τα σύνορά μας.

Πώς λοιπόν, να αποκτήσει αληθές νόημα η λέξη αλήθεια, σε τούτον τον κόσμο, όταν ο καθείς χτίζει και κατασκευάζει τον δικό του κόσμο; Ένας κόσμος που αποτελείται από πολλούς μικρότερους κόσμους, πώς γίνεται να περιέχει μία και μόνο αλήθεια, ένα και μόνο νόημα, συγκεκριμένους και σαφώς ορισμένους κανόνες λειτουργίας; Όταν ένα άτομο πλέον, θεωρείται από τη φυσική ότι δεν είναι καθόλου ά-τομο, αλλά αποτελείται από πολλούς υποατομικούς κόσμους, όπως αυτός του πρωτονίου, του νετρονίου, των ηλεκτρονίων, των πυρηνικών σωματιδίων και ένας θεός ξέρει πού θα σταματήσει αυτή η διαίρεση (προσοχή, το "ένας θεός ξέρει" δεν είναι απλή φράση εν τη ρύμη του λόγου, είναι πραγματική και συνειδητοποιημένη φράση, διότι ΜΟΝΟ ένας θεός μπορεί να ξέρει μιας και αυτός τα έφτιαξε και ΠΟΤΕ ένας άνθρωπος που απλώς τα χρησιμοποιεί), πώς μπορούμε να μιλάμε για μια, καθολική και ενιαία αλήθεια, για ένα και μοναδικό νόημα; Αλήθεια, ο κόσμος του θετικού κυρίου πρωτονίου πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο του ουδέτερου κυρίου νετρονίου; Και εκείνο το κωλοπαιδάκι το ηλεκτρόνιο έχει αποκτήσει πολύ αρνητική φήμη ρε παιδί μου... Αν λοιπόν, ένα άτομο δεν είναι καθόλου άτομο, αλλά κρύβει μέσα του μια ολόκληρη κοινωνία άλλων υπο-ατόμων, τι γίνεται με τις κοινωνίες όπως -συμβατικά- τις έχουμε ορίσει;! Θα σας πω αμέσως τι γίνεται: κοινωνία κοινωνικών ατόμων, ή αλλιώς κοινωνία στο τετράγωνο, ή αλλιώς... ΧΑΟΣ! Όπως πραγματικά συνειδητοποιούμε κάθε μέρα εξάλλου (ειδικά σε τούτη τη χώρα).

Αγαπητοί μου, παίξτε, δώστε νόημα στα πράγματα όσο περισσότερο μπορείτε, συμμετέχετε όσο δεν πάει, φτιάξτε τα σύνορά σας αλλά και στο επόμενο βήμα σπάστε τα, σαν να ήταν βαρειές αλυσίδες που σας έπνιγαν! Αυτό που θα μείνει στο συμπαντικό θεατρικό κοινό το οποίο μας παρακολουθεί στο γήινο στερέωμά μας, ξέρετε ποιό είναι; Η ένταση με την οποία νοηματοδοτούμε. Τίποτε άλλο. Και αυτό είναι τα πάντα. Η ένταση κύριοι, η ένταση... Μέχρι να σπάσουμε τα δεσμά μας, μέχρι να σπάσουμε τα σωθικά μας, μέχρι να σπάσουμε...

Τα Πάντα του Τίποτα

Ώρες ώρες (μια τέτοια ώρα είναι και αυτή που σας γράφω), ξέρετε τι διαπιστώνω; Ότι η έντονη μελέτη του τίποτα, η βαθειά διείσδυση στην ουσία του τίποτα, η εμπεριστατωμένη γνώση του τίποτα, όσο μπορεί να γίνει αυτό αντιληπτό από τον ανθρώπινο νου, απαιτεί δυσανάλογα ποσά ενέργειας ως αντίβαρο για να αντέξεις αυτό το τίποτα. Αν το τίποτα δεν είναι τίποτα, η παραδοχή του και πολύ περισσότερο η συνύπαρξη μαζί του, σε κάθε στιγμή, μορφή ή έκφραση της καθημερινότητάς μας, είναι τα πάντα σε τούτο τον πλανήτη (δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους).

Επειδή ακριβώς είναι βαρειά η καλογερική και ακόμα βαρύτερη η συνειδητοποίηση του τίποτα, ώρες ώρες (μια τέτοια ώρα είναι και αυτή που σας γράφω), ζητάς κάτι που θεωρείς απλό (αλλά που στον κόσμο του τίποτα δεν είναι καθόλου απλό): μια ευκαιρία για τον παράδεισο. Και σίγουρα ο παράδεισος δεν είναι στη Γη (το παραδέχεται εξάλλου και η θρησκεία μας, αλλά όχι ο παππούς μου, που θεωρεί ότι "παράδεισος και κόλαση είναι εδώ"). Οπότε, σε αυτό ακριβώς το σημείο γίνεται η σύνδεση τούτου του πλανήτη με άλλους πλανήτες. Να, λοιπόν πώς το τίποτα ετούτου του πλανήτη συνδέεται με τα πάντα των άλλων πλανητών. Αυτό ίσως ήταν και η αιτία που ο άνθρωπος κατόρθωσε να ξεφύγει από τα στενά όρια της Γης και να δει λίγο από τον υπόλοιπο συμπαντικό κόσμο...

"Και τι ζητάω"
Στίχοι: Γιάννης Γεωργακόπουλος
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Ιατρική - Ανθρωπολογία = 1-1

Πρόσφατα, συνομιλώντας με άτομο που έχει υποβληθεί σε βελονισμό, επιβεβαιώθηκε μέσα μου για μία ακόμη φορά, η άποψη της κοινωνικής ανθρωπολογίας που θέλει να τονίζει περισσότερο τα γυαλιά μας, μέσα από τα οποία βλέπουμε τα πράγματα, παρά τα ίδια τα πράγματα. Με άλλα λόγια, η πληροφόρηση για τα πράγματα γύρω μας, στηρίζεται περισσότερο στις κοινωνικές μας διόπτρες παρά στην ίδια τη φύση των πραγμάτων.

Και εξηγώ: αν η δυτική κλασσική ιατρική βλέπει με μισό μάτι κάτι βελονισμούς, ομοιοπαθητικές και ανατολίτικες μέθοδους εναλλακτικής ιατρικής, το ίδιο δικαίωμα έχουν και όλοι εκείνοι, που ακολουθώντας την παράδοση αιώνων που κληρονόμησαν από τους γονείς τους και τους παππούδες τους, έχουν μια διαφορετική φιλοσοφία, όχι μόνο ως προς το υγιές και ασθενές, αλλά συνολικότερα για την προέλευση και κατασκευή του ανθρώπινου είδους. Αν θέλουμε να είμαστε λοιπόν σοβαροί, δεν μπορούμε να παραγκωνίσουμε το γεγονός ότι κάποιοι -θεωρούν οτι- γιατρεύονται (όπως αυτό το άτομο με το οποίο μίλησα), αν κάνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι προστάζει η δυτική ιατρική. Δεν μπορείς να αγνοήσεις έναν άνθρωπο, όταν σου λέει ότι δοκιμάζοντας 10 δυτικούς ιατρούς δεν βρήκε άκρη στο πρόβλημά του, ενώ δοκιμάζοντας έναν ανατολίτη θεραπεύτηκε.

Και ξαναεξηγούμαι: κύριοι, οι ασθενείς έχουν άλλο κριτήριο για τα πράγματα που τους βασανίζουν, και δεν είναι άλλο εξόν από αυτό της απαλλαγής ή μη, από τα εν λόγω βασανιστικά πράγματα. Τα υπόλοιπα, δηλαδή πώς το ενόχλημα εξαφανίζεται -που προϋποθέτει τη γνώση του πώς εμφανίζεται- αποτελεί αυτό που λέμε επιστημονική συζήτηση και αφορά τους επιστημονικούς κύκλους, όχι τον κόσμο. Αυτό είναι που διαφοροποιεί Ανατολή και Δύση, οι επιστήμονές τους και όχι ο κόσμος τους. Άρα, μην με κατηγορήσετε ότι πιστεύω στις ανατολίτικες μεθόδους θεραπείας. Το αντίθετο μάλλιστα, δεν έχω πειστεί ακόμα για τίποτα και δεν νομίζω να πιστώ εδώ που τα λέμε. Απλώς αναρωτιέμαι, πώς να μην αξιολογήσεις αυτό που σου λένε οι συγκεκριμένοι άνθρωποι; Γιατί να πετάξεις στα σκουπίδια, κάτι που για κάποιους έχει αποτέλεσμα απτό και λειτουργικό; Επίσης αναρωτιέμαι, μήπως αυτή η διαμάχη σε δυτική και ανατολίτικη ιατρική κρύβει κάτι πολύ βαθύτερο, όπως για παράδειγμα τη γενικότερη φιλοσοφία για το τι είναι άνθρωπος, για το ποιούς κανόνες ακολουθεί κλπ κλπ; Και έτσι λοιπόν, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη διαμάχη επιστήμης-πολιτισμού. Πού φτάνουν τα όρια του καθενός; Ποιό επηρρεάζει ποιό -αν υπάρχει αλληλεπίδραση-;

Συμπέρασμα: ανατολίτικη και δυτική ιατρική διαφέρουν γιατί εκκινούν από διαφορετικές βάσεις. Το τι είναι άνθρωπος για την Ανατολή και τι είναι για τη Δύση, διαφέρει σημαντικά. Μα θα μου πείτε, τότε γιατί υπάρχει κλασσική ιατρική στην Κίνα, και γιατί υπάρχει η επίσημη ιατρική επιστήμη ευρύτερα στην Ανατολή; Με το ίδιο σκεπτικό, αντιστρέφοντας το ερώτημα, θα σας ρωτούσα, γιατί υπάρχει και η επίσημη ανατολίτικη ιατρική στις χώρες της Δύσης; Τι το παραπάνω έχει δηλαδή η επιστήμη, όπως ορίζεται από την τεχνοκρατική Δύση, από την φιλοσοφία-επιστήμη-κοσμοθεωρία, της παραδοσιακής Ανατολής; Αν εμείς οι Δυτικοί βγάζουμε σπυράκια στο άκουσμα της λέξης βελονισμός, τι άραγε συμβαίνει με τους Ανατολίτες στο άκουσμα λέξεων όπως "Depon, Norgesic, Muscoril";

Σε αυτή τη διαμάχη διαφαίνεται πιστεύω ότι χρειάζεται ένας καλός διαιτητής. Το όνομά του είναι Ιατρική Ανθρωπολογία και έχουμε αρχίσει μια εκ του σύνεγγυς και εκ βαθέων συνομιλία για τους κανόνες του παιχνιδιού... Για να δούμε λοιπόν πού θα βγεί!


Υ.Γ.: Ξέρω, ότι η συζήτηση μπορεί να επεκταθεί απεριόριστα. Εδώ μπαίνουν θρησκευτικοί και ευρύτερα φιλοσοφικοί παράγοντες, εδώ μπαίνουν προσωπικές διαφοροποιήσεις ή αλλιώς όπως μου αρέσει να λέω: ο καθείς ακούει αυτά που του αρέσει να ακούει. Και εδώ φυσικά κολλάνε και τα πολύ ωραία ερωτήματα, που μελετώ τούτες τις μέρες (είπαμε, έχουμε καταπιαστεί με πολλά καρπούζια...): σε τι διαφέρει η Αστροφυσική από την Αστρολογία, γιατί η Αστροφυσική είναι πιο αληθινή από την Αστρολογία, πώς τεκμηριώνεται -αν τεκμηριώνεται- η υπεροχή και η επιστημονικότητα της πρώτης σε αντίθεση με την αερολογία της δεύτερης;

Οι απαντήσεις όμως στην επόμενη ανάρτηση.

(για το πρώτο γκολ της Ιατρικής δες εδώ)

9 καρπούζια σε μια μασχάλη

Ιατρική, Κοινωνική Ανθρωπολογία, Αργεντίνικο τάνγκο, παραδοσιακοί ελληνικοί και φολκλορικοί ευρωπαϊκοί χοροί, μαντολίνο, φυσιολατρεία, παρατήρηση ανθρώπων, blogging, όλα μαζί οδηγούν στο να μην έχεις καθόλου χρόνο για να ξεκουραστείς... Όμως, παραδόξως, κάτι μέσα σου έχει αρκετές αντοχές, σαν αυτές ενός παιδιού που παίζει ασταμάτητα έξω στον χαλικόδρομο από το πρωί και είναι ήδη απόγευμα!

Η συνθήκη όμως, "καθόλου χρόνος" παραπέμπει σε εκείνες τις καταστάσεις της πρώτης ζωής του σύμπαντος, τότε που δεν υπήρχε πραγματικά ο χρόνος.

Άρα, για κάποιους το να μην έχουν καθόλου χρόνο, είναι σαν να έρχονται αντιμέτωποι με τα πιο βαθειά ερωτήματα τούτου του σύμπαντος. Με εκείνα που γεννήθηκαν, τότε που γεννήθηκε και το ίδιο το σύμπαν. Άρα, για κάποιους το να μην έχουν καθόλου χρόνο, μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ως ευλογία, διότι έρχονται πιο κοντά στις συνθήκες της Δημιουργίας και άρα πιο κοντά στον Δημιουργό...

Υ.Γ.: Για ένα πράγμα όμως πρέπει πάντα να βρίσκουμε λίγο χρόνο: για έναν υπνάκο!

Καλό σας ξημέρωμα.

Η καλύτερη μπαγκέτα

"Την καλύτερη μπαγκέτα της πόλης του Παρισιού τη φτιάχνει Σενεγαλέζος φούρναρης, που έχει την μπουλανζερί του στη Μονμάρτη. Ο Djibril Bodian κατέκτησε την πρώτη θέση στον επίσημο διαγωνισμό Grand Prix de la Meilleure Baguette de Paris, που πραγματοποιήθηκε στις 25 Μαΐου 2010. Έτσι για τους επόμενους 12 μήνες από την ημέρα της νίκης του, ο 33χρονος με σενεγαλέζικες ρίζες, αλλά μεγαλωμένος στη γαλλική πρωτεύουσα, θα είναι ο αποκλειστικός προμηθευτής μπαγκέτας του προεδρικού τραπεζιού και του μεγάλου Grand Elysee. Χωρίς αμφιβολία η μπαγκέτα ανήκει στα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα του γαλλικού πολιτισμού, εκπροσωπώντας διεθνώς το εκλεπτυσμένο γούστο και την παριζιάνικη πολυτέλεια. Έτσι, η πρωτιά, πέρα από το γαστρονομικό της ενδιαφέρον, θέτει εκ των πραγμάτων το ζήτημα της σχέσης εθνικής ταυτότητας και πολυπολιτισμικής κοινωνίας, που κέντρισε το ενδιαφέρον της γαλλικής κοινωνίας, προκαλώντας σε άλλους αμηχανία και σε άλλους χαμόγελα ανακούφισης."

(απόσπασμα από περιοδικό που ανευρίσκεται στα καθισματάκια των αεροπλάνων της Ολυμπιακής Αεροπορίας αυτήν την περίοδο)


Τι μας λέει εδώ; Ότι ένας Σενεγαλέζος, μεγαλωμένος στο γαλλικό κοινωνικό σύστημα, γίνεται όχι απλώς σαν τους Γάλλους, αλλά καλύτερος από αυτούς στον τομέα της μπαγκετο-παραγωγής! Αν λοιπόν, δεν είναι το κοινωνικό σύστημα που κατασκευάζει προσωπικότητες, όπως ακριβώς κατασκευάζει πρότυπα, ιδεατούς και φαντασιακούς κόσμους, συγκεκριμένες αξίες και απόλυτα προσδιορισμένα μοντέλα συμπεριφοράς, τότε πώς γίνεται ένας ξένος να συμπεριφέρεται καλύτερα και από τους γηγενείς; Τι είναι αυτό που κάνει να μιλάμε έτσι και όχι αλλιώς, να γελάμε έτσι και όχι γιουβέτσι, να εκφραζόμαστε με τον έναν και όχι με τον άλλον τρόπο; Είναι φυσικά η κοινωνική μας κληρονομιά. Αυτή, που κάθε μέρα από την στιγμή της γέννεσής μας (και ίσως και νωρίτερα, από την ενδομήτρια ζωή μας) επιδρά πάνω στο εύπλαστο σαν πλαστελίνη νευρικό μας σύστημα και θέτει τις βάσεις του οικοδομήματος που θα ορθωθεί αργότερα. "Είμαστε" ή "γινόμαστε" λοιπόν; Ξεκάθαρα, "είμαστε". Αλλά πάνω σε αυτό το "είμαστε" θα έρθει και θα επικαθίσει η εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα, ή αλλιώς η κοινωνική κληρονομιά που κουβαλά ο καθείς, και όλο μαζί, θα παράξει αυτό που φαίνεται ότι "γινόμαστε". Η αφετηρία είναι το "είμαστε". Ο τερματισμός, είναι αυτό που έχουμε "γίνει". Το ταξίδι από την αφετηρία μας μέχρι το τέλος της προσωπικής μας πορείας, συνδέεται άρρηκτα και αναντίρρητα με την κοινωνική πραγματικότητα.

Σήμερα, με το τόσο ανακάτεμα των κοινωνιών και την τόσο διευκολυμένη υπερπήδηση των συνόρων, διαφαίνονται όσο ποτέ άλλοτε κάποια βασανιστικά ερωτήματα:

- Αν η κοινωνική πραγματικότητα είναι σχεδόν η ίδια, τότε μήπως σταδιακά θα έχουμε εξομάλυνση αυτού του διαφορετικού "είμαστε" ως προς το ίδιο ή παρόμοιο "γινόμαστε";
- Πόσο πολύ μπορεί να επιδράσει στο "είναι" μας η κοινωνική πραγματικότητα;
- Αυτό που "γινόμαστε", είναι αυτό που θέλουμε εμείς ή μήπως κάποιοι άλλοι;
- Έχει όρια η κοινωνική πραγματικότητα;

Καινή κενότητα; Δεν νομίζω...

Έτσι, για να πάρουμε δύναμη για τη νέα εβδομάδα που έρχεται...

Καλημέρα σε όλους μας!!

Επαγγελματική μπλούζα ή άμφια;

Πάντα απορούσα, γιατί οι ιατροί δεν κουμπώνουν την ιατρική τους μπλούζα μπροστά... Με αυτήν τους τη στάση, κινδυνεύουν να λερωθούν περισσότερο. Και αν ένας μάχιμος ιατρός -όπως γλαφυρά έλεγε ένας χειρουργός- είναι κάποιος που δεν μπορεί να σιχαίνεται και να μην ανακατεύεται με τα σκατά, τα ούρα και τα αίματα, τότε γιατί έχει την ιατρική μπλούζα ξεκούμπωτη και όχι κουμπωμένη για να τον προστατέψει από τις ενδεχόμενες πηγές ακαθαρσιών; Μήπως γιατί ο ίδιος είναι "ρόμπα ξεκούμπωτη"; Μήπως γιατί κάποιοι τον έχουν δει πολύ ψηλά τον αμανέ; Ή μήπως γιατί κάποιοι, που δεν ακουμπούν κυριολεκτικά τον ασθενή τους, παρά επικοινωνούν μαζί τους μόνο μέσω τηλε-ιατρικής (βλέπε ας πούμε κάποιους μεγαλοκαθηγητάδες στο Λαϊκό που έχουν γράψει και κεφάλαιο στο βιβλίο παθολογίας του Harisson), ακριβώς για να μην τους λερώσουν, είναι τόσο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ σε επαφή με τα υγρά του ασθενούς τους αν διατηρήσουν αυτήν την απόσταση ασφαλείας;

Να, μια πρόχειρη απάντηση:

"...Clothing is also of particular importance in signalling social rank and occupation: in the Western world [...] the white coat of the doctor or the starched cap of the nurse have not only a practical aspect -cleanliness and the prevention of infection- but also a social function, indicating their membership of a prestigious and powerful occupational group, with its own specific rights and privileges."

(απόσπασμα από το βιβλίο "Culture, Health and Illness" του Cecil G. Helman, εκδόσεων Butterworth & Co, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Αγαπητοί μου ιατροί, εσείς αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί φοράτε την λευκή σας ιατρική μπλούζα; Για να σας προφυλάξει ή για να σας διακρίνει από τους άλλους; Φοράτε επαγγελματική μπλούζα ή άμφια;

Υ.Γ.: Και κάτι τελευταίο, έτσι για τροφή μέχρι την επόμενη ανάρτηση: πόσο λευκό και αθώο μπορεί να είναι το λευκό;!

Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου

Τι πρόγραμμα και παπαριές; Για αλλού ξεκινάς και αλλού σε οδηγούν τα φυσικά φαινόμενα. Ούτε στο διπλανό χωριό δεν μπορείς να πας καμιά φορά!

Ο λόγος περί μιας απίστευτης βρόχας που με έπιασε στο δρόμο απόψε το βράδυ, ενώ κατευθυνόμουν στο διπλανό χωριό.

Θύματα; Μπουφάν, μπλούζα, τζιν, σώβρακο, παπούτσια, κάλτσες, που πλύθηκαν καθ'οδόν, και φυσικά το κινητό μου που πλατσούριζε σε αιγαιοπελαγίτικα ύδατα, χωρίς να ανοίγει στο κατόπιν...

Είχαμε όμως και μια γέννεση: γεννήθηκε η χαρά του παιδιού που αφήνεται ολομόναχο στη βρόχα, να αντιμετωπίζει τα φυσικά φαινόμενα κατάματα, χωρίς την προστασία κανενός ενδύματος και χωρίς την βοήθεια κανενός τηλεφώνου... Ολομόναχο, να συνειδητοποιεί την ασημαντότητά του, μέσα από την καθαρότητα που του προσφέρει η βροχή των ουρανών, που άνοιξαν έτσι ξαφνικά, να ακούει μόνο τη μουσική της βρόχας, που έπεφτε ράιτ θρου και ο νους να τρέχει αλλού, ίσως σε κάποιους έρωτες, από εκείνους που έχουν φυλαχτεί στο πίσω μέρος του μυαλού...

Ζήτω στα απρόσμενα φυσικά καιρικά φαινόμενα, που μας θυμίζουν πόσο απρογραμμάτιστα είναι τα πάντα...

Α, ρε γιγαντοτεράστιε και ανεπανάληπτε Ζαμπέτα!

"Αποσπάσματα από έρωτες"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Γιώργος Ζαμπέτας

Μπρος-πλάι-πίσω-πλάι

Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και τότε, κάπου μεταξύ 11μηνών και 2ετών, όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα σε αυτόν τον κόσμο. Με μία όμως βασική διαφορά: τότε δεν καταλαβαίναμε τι κάνουμε (ή τι μας κάνουν), δεν είχαμε συναίσθηση των πεπραγμένων μας. Και αυτό διότι τότε, ολόκληρο το νευρικό μας σύστημα ήταν υπό μια συνεχή διαμόρφωση. Τότε, ανεγειρόταν σαν ολότητα το νοητικό μας οικοδόμημα.

Σήμερα, στο τρίτο μάθημα αργεντίνικου τάνγκο, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Τα βήματα έγιναν πιο πολύπλοκα, οι απαιτούμενες συντονισμένες και συνδυαστικές κινήσεις πιο δύσκολες, ο δρόμος πιο ασταθής... Τότε, ευτυχώς δεν καταλαβαίναμε. Τώρα, καταλαβαίνουμε. Και τι καταλαβαίνουμε; Ότι δεν καταλαβαίνουμε μονομιάς και εξ'αρχής μια παντελώς νέα κίνηση. Ότι το καινούργιο δεν μπορεί παρά να είναι τόσο ξένο. Και ότι το τόσο ξένο και άρα τόσο διαφορετικό, είναι τόσο δύσκολο στην προσέγγιση.

Το κάθε νέο βήμα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, θέλει εξάσκηση, κόπο, επανάληψη, λάθη, πτώσεις, και φυσικά χέρια βοηθείας για να μας σηκώσουν από τις πτώσεις μας. Τα χέρια αυτά θα έρθουν είτε από τους γονείς -κυρίως τότε-, είτε από τους δασκάλους, καθηγητάδες, συντρόφους, -κυρίως σήμερα-...

Άιντε, να δούμε πόσο ακόμα θα αντέξουμε να κάνουμε συνεχώς νέα βήματα. Άραγε, από τα πολλά, μήπως μάθουμε πώς είναι να κάνεις συνεχώς νέες αρχές (ενάρξεις); Άραγε, το να κάνεις συνεχώς νέο βήμα, όσο αβέβαιο και άδοξο και αν είναι αυτό, μήπως από μόνο του συνιστά μια βασική αρχή (αξίωμα); Αυτό, του να μην φοβάσαι να κάνεις νέα ξεκινήματα, να αντιμετωπίζεις το αβέβαιο και το απρόοπτο, εκεί στο πεδίο της μάχης, με όλους τους υπόλοιπους θεατές, στην καρδιά του κοινωνικού γίγνεσθαι;

Σοροκάδα

Σήμερα είχε βόλτα στα μέρη του Σορόκου.

Αυτά που ενέπνευσαν τον Οδυσσέα Ελύτη για να γράψει το Άξιον Εστί, αυτά που γέννησαν μουριές, ελιές, καστανιές, ροδιές, κερασιές, κυκλάμινα,

αυτά που γέννησαν ένα κρυφό νόημα και το φύλαξαν στην αγκαλιά των βράχων, και δεν είναι άλλο φυσικά από την έντιμη μάχη με το θάνατο της ζωής, όπως αυτός βιώνεται κάθε ζωντανή μέρα, κάθε ζωντανή στιγμή, σε κάθε ζωντανή σκέψη και σε κάθε ζωντανή πράξη.

Είθε, ο Σορόκος να φυσά τα πανιά του μυαλού μας και να εξοβελίζει τις σκούνες μας στις θάλασσες του κόσμου και στους ωκεανούς των άστρων... Και αν είναι να 'ρθουν καραβοτσακίσματα, χαλάλι. Εμείς μεγαλώσαμε με το Γέρο και τη θάλασσα! Δεν μασάμε.

Υ.Γ.: Τζίμη, συνέχισε να δείχνεις δρόμους προς τα ψηλά βουνά.

Δώρα Στράτου!

Αυτά είναι τα δώρα του Στράτου, αυτά που η ζωή του δίνει απλόχερα, που του θυμίζει τις χαρές τούτου του κόσμου, τις τρέλες και τις παλαβομάρες, τα δώρα που χέρι χέρι αλλάζουν και προσφέρονται από τον έναν στον άλλον σε μια προσπάθεια ομαδικής πάταξης της κακοτυχιάς.

Σαν απάντηση στην σημερινή ερώτηση της Ευφροσύνης, τι ευχή να μου δώσει για τη συνέχεια, της απαντώ: "πάντα τέτοια δώρα σαν αυτά που έζησα στο Θέατρο Δόρα Στράτου κάποτε".


Πάντα τέτοια δώρα που μου επιτρέπουν να ταξιδεύω πότε σε ελληνικά νησιά...

και πότε σε ευρωπαϊκά στέκια... και πότε στα αστέρια...

Καλά μου ταξίδια λοιπόν! Α, ρε Νικόλα, πώς σου πάει το γιλέκο...

Επιστήμη και Πίστη

"Υπάρχουν πολλές λεπτές παραλλαγές της Θεϊστικής Εξέλιξης, αλλά μια τυπική εκδοχή στηρίζεται στις ακόλουθες προτάσεις:

1. Το σύμπαν ήρθε στην ύπαρξη από το μηδέν, εδώ και περίπου 14 δισεκατομμύρια χρόνια.
2. Παρά τις μαζικές απιθανότητες, οι ιδιότητες του σύμπαντος φαίνεται να έχουν ακριβώς ρυθμιστεί για τη ζωή.
3. Μολονότι ο ακριβής μηχανισμός της καταγωγής της ζωής στη Γη παραμένει άγνωστος, αφότου πάντως παρουσιάστηκε η ζωή, η διαδικασία της εξέλιξης και της φυσικής επιλογής επέτρεψε την ανάπτυξη μιας βιολογικής ποικιλίας και πολυπλοκότητας μέσα σε μακρόχρονες χρονικές περιόδους.
4. Αφότου δρομολογήθηκε η εξέλιξη, δεν χρειάστηκε κάποια ειδική υπερφυσική επέμβαση.
5. Οι άνθρωποι είναι μέρος αυτής της διαδικασίας, έχοντας έναν κοινό πρόγονο με τους μεγάλους πιθήκους.
6. Αλλά οι άνθρωποι είναι επίσης, μοναδικοί από απόψεις που ξεφεύγουν από τις εξελικτικές εξηγήσεις και αποδεικνύουν την πνευματική μας φύση. Αυτή περιλαμβάνει τον Ηθικό Νόμο (τη γνώση του καλού και του κακού) και την αναζήτηση του Θεού που χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς διαμέσου της ιστορίας.

Αν κανείς δεχθεί αυτές τις έξι προτάσεις, τότε μια τέλεια εύλογη πνευματικά ικανοποιητική και λογικά συνεπής σύνθεση προκύπτει: ο Θεός που δεν περιορίζεται σε χώρο και χρόνο, δημιούργησε το σύμπαν και εγκατέστησε φυσικούς νόμους που το κυβερνούν. Θέλοντας να κατοικηθεί αυτό το άλλως έρημο σύμπαν με ζωντανά πλάσματα, ο Θεός διάλεξε τον ωραίο μηχανισμό της εξέλιξης για να δημιουργήσει μικρόβια, φυτά και ζώα κάθε είδους. Το πιο αξιοπαρατήρητο είναι ότι ο Θεός επίτηδες διάλεξε τον ίδιο μηχανισμό για να δημιουργήσει ειδικά πλάσματα που θα είχαν νοημοσύνη, γνώση του σωστού και του κακού, ελεύθερη θέληση και μια επιθυμία να αναζητούν ένωση μαζί Του. [...] Η άποψη της Θεϊστικής Εξέλιξης δεν μπορεί φυσικά να αποδείξει ότι υπάρχει ο Θεός, καθώς κανένα λογικό επιχείρημα δεν μπορεί πλήρως να το κάνει αυτό. Αλλά αυτή η σύνθεση έχει προσφέρει σε πλήθος επιστημόνων-πιστών μια ικανοποιητική, συνεπή και δημιουργική προοπτική που επιτρέπει και τα δύο, την επιστημονική και τη θρησκευτική κοσμοθεωρία να συνυπάρχουν ευτυχισμένα μέσα μας. Αυτή η προοπτική κάνει δυνατό στον επιστήμονα-πιστό να είναι διανοητικά ικανοποιημένος και πνευματικά ζωντανός, να λατρεύει το Θεό και συγχρόνως να χρησιμοποιεί τα εργαλεία της επιστήμης για να αποκαλύπτει μερικά από τα θαυμάσια μυστήρια της δημιουργίας Του."

(απόσπασμα απο το βιβλίο "Η γλώσσα του Θεού" του Francis S. Collins, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Και ξεκινάμε:

1. Το ότι το σύμπαν ήρθε στην ύπαρξη από το μηδέν, δεν το έχει πει καμία επιστημονική προσέγγιση, καθώς οι αποδείξεις της επιστήμης, φτάνουν μέχρι τον χρόνο t=10-43 sec (όπου το -43 είναι εκθέτης). Το τι ορίζουμε ως "μηδέν" και ως "γέννεση ώστε να έρθει στην ύπαρξη" δεν το έχει πει καμία επιστήμη. Άρα δεν ξέρουμε ποιά πραγματικά είναι η αρχή, αν υπάρχει τέτοια. Η επιστήμη ακόμα την ψάχνει. Η θρησκεία δεν την ψάχνει, την θεωρεί. Ποιός μου λέει εμένα, ότι δεν φτάσαμε στο Big Bang μετά από μεγάλες περιπλανήσεις πολλών συμπάντων που ίσως ακολουθούσαν πολλά Big Bangs και πολλές Μεγάλες Συνθλίψεις... Άρα εδώ υπάρχει χάσμα επιστήμης και πίστης.
2. Εγώ γιατί πιστεύω ότι η επιστήμη μιλάει για ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή η ζωή έχει ρυθμιστεί για τις ιδιότητες του σύμπαντος και όχι οι ιδιότητες του σύμπαντος για τη ζωή; Δηλαδή πώς να πεισθώ ότι το φαινόμενο της ζωής, που η θρησκεία το θεωρεί να αναπτύσσεται μόνο σε ένα πετραδάκι του σύμπαντος που λέγεται Γη, επηρεάζει τα τρισεκατομμύρια γαλαξιών και τα δισεκατομμύρια αστέρων μέσα στον κάθε γαλαξία, που αλληλεπιδρούν αμέριμνα και αδιάφορα για το τι γίνεται στον πλανήτη μας;
3. Ποιός είπε ότι δεν ξέρουμε τον ακριβή μηχανισμό της καταγωγής της ζωής πάνω στη Γη;
4. Αν δεν χρειάστηκε κάποια ειδική υπερφυσική επέμβαση, τότε τι ήταν ο κομήτης που έσκασε στη Γη την εποχή των δεινοσαύρων και είχε σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση αυτών και την δυνατότητα να αναπτυχθούν αργότερα τα μεγάλα θηλαστικά και έτσι ο άνθρωπος; Μήπως ήταν τυχαίο, μιας και ο Θεός σας δεν επεμβαίνει στα γενόμενα επί της Γης; Αποφασίστε σας παρακαλώ, τι ήταν αυτή η μεγάλη εξάλειψη (που φυσικά δεν ήταν η μόνη - διαβάστε την παράγραφο δίπλα στην εικόνα 2).
5. Δεν έχω να πω κάτι επ'αυτού.
6. Εδώ παρουσιάζεται ο Ηθικός Νόμος, σαν κάτι πάγιο και στερεωμένο, ενώ αν ανατρέξουμε στην Ιστορία θα δούμε ότι ο ορισμός του καλού και του κακού συνεχώς μεταμορφωνόταν και προσαρμοζόταν στις εκάστοτε -πολιτικές και εξουσιαστικές κυρίως- ανάγκες. Άρα αποδείξτε μου τι είναι αυτό που αποδεικνύει την πνευματική μας φύση και ανωτερότητα. Επίσης, γιατί κάνει τόσο εντύπωση η αναζήτηση του Θεού που χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους; Αποδεικνύει κάτι; Και άλλα είδη έχουν περίεργη, αλλά ομαδική συμπεριφορά, αλλά τι σημαίνει αυτό, ότι ο Θεός των χελιών κατοικεί στη θάλασσα των Σαργασσών; Και ακόμα κάτι: όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν απεγνωσμένα φαγητό, τι σημαίνει αυτό, ότι το φαγητό, είναι ο Θεός τους; (Για μερικούς βέβαια αυτό ισχύει). Τι θέλω να πώ: το ότι υπάρχει μια οικουμενική ανάγκη, δεν αποδεικνύει ότι είναι υπαρκτή και ότι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Και κάποια γενιά σχόλια:

- Ο Θεός μόνο έφτιαξε τον μηχανισμό και άναψε το "on";
- Με τον ερχομό του Χριστού (αν ήρθε τελικά) έγινε παρέμβαση;
- Με την ανάστασή του, πολύ περισσότερο, έγινε παρέμβαση των φυσικών νόμων, εκείνων που θέλουν όποιος πεθαίνει, να μην ανασταίνεται με τίποτα, μιας και αυτό αντιτίθεται στους βιολογικούς νόμους που ο ίδιος ο Θεός έφτιαξε;
- Και κάτι τελευταίο: η Δευτέρα Παρουσία, θα είναι ή δεν θα είναι παράβαση των φυσικών νόμων; Άρα, οι φυσικοί νόμοι, έχουν ημερομηνία λήξης; Και πότε είναι αυτή;
- Με λίγα λόγια, το να τοποθετείται ο Θεός, πλέον στη θέση του Δημιουργού, που έδωσε κίνηση σε όλο το σύστημα και από τότε το άφησε να κυλά με βάση τους νόμους που όρισε, μάλλον μπερδεύει τα πράγματα αντί να τα ξεκαθαρίζει, καθώς δεν μας εξηγεί πότε, πώς και με ποιά κριτήρια επεμβαίνει κόντρα σε αυτούς τους φυσικούς νόμους. Και αν το κάνει όποτε γουστάρει, τότε γιατί αφήνει τόσο κόσμο να πεθαίνει τσάμπα και βερεσε; Γιατί τόσος πόνος, τόσοι πόλεμοι, τόσο αίμα; Γιατί τότε κάνει διακρίσεις στην παρέμβασή του; Και μην μου απαντήσετε ότι το κάνει ενδεικτικά, έτσι για να μας υποδεικνύει το δρόμο και τα υπόλοιπα να τα αφήνει σε εμάς, για να μην καταπατείται έτσι και η ελεύθερη βούληση, γιατί θα θεωρήσω ότι με δουλεύετε...

Λοιπόν, για να ειπωθεί και κάτι ουσιαστικό και σοβαρό σε αυτό το post:

"Όταν έφθασα σε μια πνευματική ωριμότητα και άρχισα να αναρωτιέμαι αν ήμουν ένας άθεος, ένας θεϊστής ή ένας πανθεϊστής, ένας υλιστής ή ιδεαλιστής, ένας Χριστιανός ή ελεύθερος στοχαστής, βρήκα ότι όσο πιο πολύ μάθαινα και σκεπτόμουνα, τοσο λιγότερο εύκολη ήταν η απάντηση, ώστπου τελικά έφθασα στο συμπέρασμα ότι δεν είχα θέση σε καμιά απο αυτές τις ομάδες, εκτός της τελευταίας. Το μόνο πράγμα στο οποίο όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι ήταν σύμφωνοι, ήταν το μόνο στο οποίο διέφερα από αυτούς. Ήταν τελείως βέβαιοι ότι είχαν φθάσει σε κάποια γνώση, είχαν λίγο ή πολύ λύσει το πρόβλημα της ύπαρξης, ενώ εγώ ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι δεν είχα, και ήμουν πολύ βέβαιος ότι το πρόβλημα ήταν άλυτο. Έτσι σκέφθηκα και επινόησα ότι νόμισα ότι είναι ο κατάλληλος τίτλος του "αγνωστικιστή". Ήλθε στο νου μου σαν ενδεδειγμένο αντιλεκτικό στους "γνωστικούς" της Εκκληστιαστικής ιστορίας, που ισχυρίζονταν ότι ξέρουν τόσα πολλά για τα πράγματα ακριβώς που σε μένα ήσαν άγνωστα."

(Ο όρος αγνωστικιστής επινοήθηκε από τον γραφικό Βρατανό επιστήμονα Thomas Henry Huxley, γνωστό και ως το μπουλντόγκ του Δαρβίνου, του 1869)

Γιατί κύριε Collins μου θυμίζεται όλους αυτούς που πιστεύουν ότι έχουν φτάσει σε μια γνώση, μιας και καταφέρατε με τη θεωρία σας, τη Θεϊστική Εξέλιξη, να ενώσετε επιστήμη και πίστη και να είστε εσείς καλά με τη ζωούλα σας και εμείς ανήσυχοι με τις δικές μας;

Κόλπο(ς) της Γέρας!

Θα το λέω και θα το ξαναλέω. Το πιο όμορφο σημείο της Λέσβου είναι ο κόλπος της Γέρας.

Όσες φορές και αν περάσω, δεν γίνεται να μην τον χαζέψω και να μην με ξελογιάσει... Κάθε φορά κάνω την ίδια σκέψη: πώς γίνεται να μην μεγαλουργήσει ένας Ελύτης, με τέτοια φυσικά ερεθίσματα; Και μετά μου λέτε, ότι η γεωμορφολογία δεν καθορίζει τον άνθρωπο...

Σήμερα όμως, ο κόλπος μου αποκάλυψε άλλο ένα του μυστικό: ότι γεννά τρελά παιδιά, ξέρετε, από εκείνα που παλεύουν τη ζωή και το θάνατο, κάθε στιγμή, μέρα νύχτα, μέσα από οικογένεια αλλά και μέσα από μοναχικά χωμάτινα μονοπάτια, από εκείνα που περνούν με μια βέσπα του 1984 έξω από το σπίτι της μητέρας τους και της θείας τους (που διαμένουν στα γνωστά "αδελφομίδια" κατά τα μυτηλινιώτικα...) και σφυρίζουν ευδιάθετα, ενώ πριν είχαν εκμυστηρευτεί ότι φύτεψαν την κουκουναριά έξω στην αυλή τους, ώστε να τους θυμάται η γυναίκα τους όταν πεθάνουν... σε λίγο... Ξέρετε, είναι καθηλωτικό να βλέπεις μέσα από τα μάτια του άλλου τη ζωή, πόσο μάλλον όταν αυτά τα μάτια είναι στραμμένα προς τα ψηλά και απάτητα βουνά και πόσο μάλλον όταν αυτά τα μάτια έχουν μεγενθυντικές ικανότητες που σου φέρνουν εκείνα τα βουνά μπροστά σου, πιάτο...

Κόλπος της Γέρας. Εκεί που η ζωή έχει στήσει το δικό της τρελό παιχνίδι, που για να μπεις και να λάβεις μέρος, απαιτείται ένα και μόνο κόλπο: να απελευθερώσεις το τρελό παιδί από μεσα σου. Αλλιώς τρως πόρτα!

Εσύ πώς τρως το μήλο σου;

Σαν φυσική συνέχεια του προηγούμενου post (τυχαίο ή εγώ μόνο κάνω τέτοιους περίεργους και παρανοϊκούς συνειρμούς;;), που τέθηκε το πρόβλημα της αναπαράστασης της φύσης και η λύση που προτάθηκε από τον Ντα Βίντσι, έλαβα σήμερα ένα mail από την Apple που διαφήμιζε την ολοκαίνουργια τηλεόρασή της.

Διαπιστώνω ότι σήμερα γίνεται μια όλο και πιο έντονη προσπάθεια πιστής αναπαράστασης του κόσμου γύρω μας, της φύσης, των ανθρώπων... δηλαδή της πραγματικότητας; Χμ, δεν ξέρω όμως αν αυτά και μόνο στοιχειοθετούν την πραγματικότητα...

Διαπιστώνω ότι η τεχνολογία σήμερα είναι στραμμένη στην καθαρή, ακριβή και έντονη αποτύπωση του κόσμου γύρω μας, γιαυτό και τα σούπερ ντούπερ κινητά με τις τρελές κάμερες, γιαυτό και οι σούπερ ουάου βιντεοκάμερες, γιαυτό και οι σούπερ μάρκετ οθόνες, τα home cinemas και πολλά άλλα, κατακλύζουν την καθημερινότητά μας. Με τόση εικόνα που κρύβεται μέσα στα ηλεκτρονικά επιτεύγματα, νομίζει κανείς ότι μπαίνουμε, αν δεν έχουμε ήδη μπει, στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας. Η κάθε λεπτομέρεια, το κάθε χρώμα με την κάθε απόχρωσή του, έχει γίνει πλέον, το πεδίο δράσης και ενδιαφέροντος των απανταχού επιστημόνων της επιστήμης της πληροφορίας, της εικόνας, του ήχου, καθώς και η αιχμή του δόρατος της ερευνητικής προσπάθειας όλης της ανθρωπότητας. Η εικόνα σήμερα κυριαρχεί παντού!

Και ξαναθέτω όμως το ερώτημα που τέθηκε από τους ζωγράφους των περασμένων αιώνων: η όλο και πιο πιστή αποτύπωση της εικόνας, σημαίνει όλο και πιο πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, οφείλουμε ίσως πρώτα να ξεκαθαρίσουμε ένα άλλο, βασικότερο και φιλοσοφικότερο: ποια η σχέση εικόνας και πραγματικότητας; Πραγματικότητα είναι μόνο ό,τι βλέπουμε και αγγίζουμε; Πραγματικότητα είναι το σύνολο των χρωμάτων και μόνο;

Πάντα πίστευα ότι πραγματικότητα είναι και πολλά περισσότερα, που δεν φαίνονται, που καλύπτονται πίσω από μια όμορφη ή λιγότερο όμορφη ματιά, χαμογελαστή ή μουρτζούφλικη όψη, που κρύβονται κάπου βαθειά στα μονοπάτια του νου και της σκέψης. (Προσοχή Τειρεσία! Μην με κατηγορήσεις ότι φάσκω και αντιφάσκω όταν λέω ότι υπάρχει και άλλη πραγματικότητα από αυτήν που βλέπουμε. Θέλω να πω ότι η άλλη πραγματικότητα, αυτή που δεν βλέπουμε, είναι αυτή που σκεφτόμαστε και νοιώθουμε!). Και ξαναγυρίζω στο ερώτημα: όταν σου τα δίνουν όλα έτοιμα και στο (δορυφορικό) πιάτο, τότε τι μένει να σκεφτείς, να φανταστείς, να επεξεργαστείς; Στο έτοιμο και ξεφλουδισμένο μήλο (apple) που μας προσφέρεται, πώς θα ακονιστούν τα δόντια μας για να μπορούμε να κερδίζουμε και στο μέλλον την (πνευματική) τροφή μας;

Και το ειρωνικότερο όλων; Ότι το σηματάκι της Apple είναι ένα μήλο ολόκληρο, άρα και με τη φλούδα, δαγκωμένο από κάποιον -θεωρητικά υγιή μιας και τρώει μήλα- που τον προτρέπει η εταιρεία να σκεφτει διαφορετικά...

Διαλέξτε λοιπόν: μήλο με τη φλούδα ή καθαρισμένο; Εγώ το προτιμώ με τη φλούδα και ολόκληρο και χωρίς να έχει καθαριστεί - φιλτραριστεί μέσα από βιομηχανίες παραγωγής δολαρίων και αποχαυνωμένων...