Exit

Όταν αναζητάς μια διέξοδο και εκείνη δεν έρχεται.

Όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει διέξοδος, μόνο είσοδος.

Τότε μπαίνεις πιο βαθιά στα άδυτα.

Και όσο πιο βαθιά, τόσο πιο σκοτεινά.

Και όσο πιο σκοτεινά, τόσο πιο κρύο.

Και όσο πιο κρύο, τόσο πιο πολύ η αντήχηση της ηχούς.

Μένει λοιπόν, αυτή η ηχώ να τρακάρει στο κεφάλι σου, ξανά και ξανά.

Και άλλοτε να γίνεται φωνή βροντερή, που σου ξεσκίζει τη σάρκα και τα σωθικά,

και άλλοτε γίνεται απόμακρη στριγκλιά, να σου θολώνει την ψυχή
και να ταράζει τα φυλλοκάρδια.

Και όταν κάτι παλιό τελειώνει, ένα νέο γεννιέται,
μέσα σε μια τελετουργία γιομάτη μυσταγωγία.

Και ο φόβος του νέου, όπως και τα διαπιστευτήρια του παλιού,
αγκαλιά κουρνιάζουν στα άστεγα πεζοδρόμια του μυαλού.

Και από εκεί χάμου, φωνάζουν και λαλούν:

Έξοδος και Είσοδος, ίδιο τελείωμα χτίζουν,
μην σκας λοιπόν, από ποια μεριά κάποιοι το αντικρίζουν.
Περπάτα το και διάβα το, με κάθε βήμα στέρεο και σίγουρο,
όσο στέρεο και σίγουρο είναι ένα πλάσμα που κάποτε ίσως, σήμερα γεννιέται.

Monika - "Exit"

If I knew the way

Γυρίζω από το εστιατόριο της σχολής. Καθόσον περίμενα στην ουρά για να σερβιριστώ, παρατηρούσα τριγύρω μου τα πιτσιρίκια, που θα μπορούσες να πεις ότι είναι τα μικρά μου αδερφάκια μιας και τα πιο πολλά τα περνώ 7-8 χρόνια, και τα περισσότερα διαπίστωσα ότι είχαν από τουλάχιστον ένα σκουλαρίκι κάπου στο πρόσωπό τους. Ανεξαρτήτως φύλου. Το ποσοστό άγγιζε το 80-90% των προσώπων που αντίκρυζα.

Τι σόι μόδα είναι αυτή ήθελα να ήξερα; Δουλειά δεν έχουν να κάνουν τα σκασμένα και τρυπούν το αγνό -ακόμα- προσωπάκι τους; Γιατί προκαλούν πόνο στον εαυτό τους; Πώς συγκατοικεί η ακμή (το σπυρί) και η παρακμή (το piercing) στο ίδιο δέρμα; Με έπιασε βλέπετε η αγανάκτηση του μεγάλου αδερφού και ήθελα να τα κατωκεφαλιάσω όλα... Συγκρατήθηκα όμως και σκέφτηκα ανθρωπολογικά: είναι ένας ακόμα τρόπος έκφρασης. Τι όμως θέλουν να μας πουν οι πιτσιρικάδες;


- Ότι η ζωή τους είναι τρύπια από όνειρα και ελπίδες;
- Ότι το μόνο ερέθισμα που φτάνει ως τις αισθήσεις τους από την σημερινή κοινωνία και τους αγγίζει είναι το κενό που οριοθετεί ένας κρίκος;
- Ότι με όλα όσα τους πλασάρουμε τους σκίζουμε το σώμα και μαζί και τις φιλοδοξίες;
- Ότι τα αγκιστρώνουμε από τις υλικές μας ματαιοδοξίες;
- Ότι τα δένουμε με κάθε είδους αλυσίδες και κρίκους, χωρίς να τα αφήνουμε να ανασάνουν, κάνοντάς τα υποχείρια και τραβολογώντας τα από μύτες, αυτιά, στόμα και βυζιά και τα πετάμε σε τούτη την θαλασσοταραχή της εποχής μας;


Μπορώ να πω, ότι μετά από αυτές τις σκέψεις, ήθελα να τα αγκαλιάσω όλα τα πιτσιρικάκια. Δεν φταίνε σε τίποτα. Εμείς φταίμε που δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα τους.

(οι φωτό είναι από το site ενός -τυχαία- συνονόματου)



"I'm not young in my youth"
Monika





"If I knew,oh, If I knew the way
I wouldn't turn desiring into causing pain..."

Πάλι τα ίδια...

Από το πρωί -ή για να είμαι πιο ακριβής, από χτες αργά το βράδυ, μετά 6 συνεχόμενες ώρες χορού- πάλι ένας κόμπος στο στήθος... Ειδικά και μετά ένα γλυκό αποχαιρετιστήριο mail που έλαβα. Και πίστευα ότι αυτές τις παιδικές αρρώστιες τις έχω ξεπεράσει... Γιατί το αβέβαιο να με επηρρεάζει τόσο;

Άλλη μια νέα αρχή, πάλι αφήνω πίσω φίλους καλούς... και σαλπάρω. Για πού; Άντε να δούμε... Αφήνω την Monika να απαντήσει...

May, are you dropping the stars?

What is this that you're crying for?


May, are you coming with us?

We are sailing to nowhere


May, take the truth of your hand

What is this that you're paying for?


May, did you notice the crumbs?

Are you waiting for no one?


No, you don't have to applause

You just have to read on

This is time for tour soul

To anywhere

Ποτέ μην λες ποτέ

Είναι η δύναμη της δημιουργίας, η σθεναρή, πηγαία, αμόλυντη, αντανακλαστική αντίσταση της ύπαρξης που ακόμα κυκλοφορεί και σου κλείνει το μάτι κρυφά και χαμογελαστα;

Ανακατωσάρια 2009, κυριακή βράδυ κατά τις 01.00, μετά από πολύωρο χτύπημα στα ντάπα-ντούπα των λατίνων κρουστο-έιρο... και περιμένουμε μια Μόνικα να φανεί. Άντε να δούμε πάλι τι φρούτο θα βγει (αναρωτιόμουν). Ώσπου... αποκάλυψη! Υπάρχουν και τέτοια φρούτα; (αναρωτιόμουν μετά...). Υπάρχει τόση φρεσκάδα, τυλιγμένη με τόση ομορφιά, χαϊδεμένη από τόσες μελωδίες, προστατευμένη με τόση τρυφερότητα και συναίσθημα και όλα αυτά σε ένα γυναικείο πλάσμα των 23 σχεδόν χρονών;

Πάνω που σκεφτόμουν να αρχίσω τα αντικαταθλιπτικά... Ευχαριστώ Μόνικα που με τη μουσική σου με απέτρεψες και μου έδειξες τι χρώμα έχει το φως. Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου.

Μόνικα Χριστοδούλου ή αλλιώς σκέτο Monika. Ψάξτε το και αφήστε να σας ψάξει και αυτό...

http://www.myspace.com/monikarides