Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά...

Το φαινόμενο έχει καταγραφεί εδώ και αιώνες. 

Αλλά δεν έχει μέχρι τώρα εξηγηθεί. 

Σίγουρα πάντως, όποιος το βιώνει, 

έχει σωματικά και πνευματικά αποσυνθεθεί... 

και κατά μια έννοια, αποσυνδεθεί από την πραγματικότητα!

Μην σας τύχει λοιπόν!

Δουλοπρέπεια ή Στωικότητα;

Σε συνέχεια της προηγούμενης δίπολης αναζήτησης του αληθινού, θυμήθηκα μια ακόμα τυχαία συζήτηση με έναν περαστικό, ο οποίος μου έλεγε πως προτιμά ως κατοικίδια τις γάτες και όχι τους σκύλους, διότι οι σκύλοι είναι αρκετά "δουλοπρεπείς"! Δηλαδή, ό,τι και να τους κάνεις, ακόμα και αν χειροδικήσεις πάνω τους, αυτά στο τέλος θα έρθουν και θα σε υπακούσουν, θα σου κουνήσουν την ουρίτσα τους ως δείγμα υποταγής.

Και του απαντώ: αυτό που εσείς βλέπετε ως δουλοπρέπεια, εγώ το ονομάζω "στωικότητα"... Ποιο άλλο ζώο που είναι μέσα στο σπίτι, κρατά την ανάγκη του υπομονετικά μπορεί και ώρες, μέχρι να του επιτραπεί να βγει έξω και να ενωθεί με τη φύση; Ποιο άλλο ζώο το αγριεύεις για κάτι "κακό" που κάνει, και την επόμενη φορά που πάει να το ξανακάνει, σου ρίχνει μια ερωτηματική ματιά, υπονοώντας σκανταλιάρικα "μήπως άλλαξες γνώμη και θα με αφήσεις να κάνω αυτό που επιθυμώ"; Ποιο άλλο ζώο εκπαιδεύεται τόσο εύκολα και γρήγορα στις δικές σου ανάγκες, στο δικό σου βιολογικό ρολόι, στις δικές σου παραξενιές και ιδιοτροπίες; Ποιο άλλο ζώο έχει αυτήν την αστείρευτη και αμόλυντη συμπεριφορά μικρού παιδιού που περιμένει από εσένα να το κατευθύνεις πριν από οποιοδήποτε άγνωστο βήμα του; Εξού και το "το παιδί και το σκυλί, όπως τα μάθεις...". Ποιο άλλο ζώο, συγχωρεί τόσο άμεσα και τόσο ειλικρινά κάποιον, όταν αισθανθεί ότι δεν κινδυνεύει; Και τέλος, ποιο άλλο ζώο εκφράζει τόσο ξεκάθαρα τα συναισθήματα για αυτούς που αγαπά κάθε -μα κάθε όμως- φορά που τους νιώθει δίπλα του;

Σίγουρα, δεν προσπαθώ να πείσω για την μοναδικής αξίας -κατ' εμέ- συμπεριφορά και συντροφιά των σκύλων. 

Αλλά σίγουρα, προσπαθώ να πείσω για την απανταχού δίπολη -τουλάχιστον- προσέγγιση και οπτική σε κάθε κρίση-άποψη των φαινομένων του επιστητού...

Δουλοπρέπεια ή Στωικότητα, λοιπόν;

Εξαιρετική προσέγγιση επί του θέματος της δουλο"πρέπει"ας, το παρακάτω ποίημα της μεγάλης Κικής Δημουλά:



ΠΡΕΠΕΙ 

Τηρώ, Χρέος,  
το κατά δύναμιν τις εντολές σου  
τα δύσκολα Πρέπει σου. 

Υπάκουες δείχνουν οι σκέψεις 
αλλά όρκο δεν παίρνω 
μια και έχουν την άνεση 
να παραβαίνουν εν κρυπτώ.

Αλλά τις πράξεις μου 
πώς να τις δαμάσω; 
Βγαίνουν έξω κόσμο συναντούν 
γείτονες πειρασμούς 
να μην κοντοσταθούν; 

Μα φταίνε κι οι εντολές σου 
ούτε πλήρεις ούτε ξεκάθαρες είναι. 

Για παράδειγμα: 
Πρέπει να είναι πιστή η αγάπη; 

Κι αν δεν είναι, εμείς τι πρέπει; 
με σταυρωμένα τα χέρια ν' αγαπάμε;


(Συλλογή "Άνω Τελεία", εκδ. Ίκαρος, 2016)

Φανάρι

Κάθομαι μπροστά σε ένα φανάρι κόκκινο, με φλας αναμμένο και περιμένω το σήμα να μου επιτρέψει να συνεχίσω την πορεία μου.

Και εκεί, στου χρόνου τη βραχεία παύση, η εικόνα θολώνει και τα βλέπω όλα διπλά! Πάντα τα έβλεπα διπλά, όλοι μας, πάντα τα βλέπουμε διπλά, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε συχνά.

Η μια εικόνα, λέει ότι, ευτυχώς που υπάρχουν και τα κόκκινα φανάρια να μας καθορίζουν τις διαδρομές να μην μπλέκονται και να αποφεύγονται τα χειρότερα, τύπου Ινδίας ένα πράμα...!

Και η άλλη εικόνα, πιο σκοτεινή και θολή, αναρωτιέται: γιατί να υπάρχουν φανάρια και να μας εμποδίζουν την ελευθερία μας; Γιατί να πρέπει να με εμποδίζει κάτι στην πορεία μου; Με ποιο δικαίωμα κύριε φανάρι επεμβαίνεις...;

Συνειδητοποιώ ότι αυτή η αμφισημία των εικόνων, δεν είναι μόνο των εικόνων, αλλά είναι των καιρών μας! Κλασσικό -πλέον- παράδειγμα, ο πολιτικός-ρητορικός λόγος: ακούς τον τάδε βουλευτή, λες "έχει δίκιο, μάλλον έτσι θα είναι" και μετά ακούς τον δείνα βουλευτή και λες "όχι, όχι, αυτός έχει δίκιο, με πείθει περισσότερο"! Τελικά, μέσα σε αυτή τη σύγχυση των καιρών μας, για το τί είναι προς όφελος ή προς ζημία μας, δεν φταίει κανείς άλλος, παρά μονάχα ο εγκέφαλός μας και η άλλοτε αντίληψη της μιας εικόνας και άλλοτε της άλλης. Είναι η κβαντική φύση μας, που θέλει το ηλεκτρόνιο να είναι ή στην μια πλευρά του χώρου ή στην άλλη, αλλά ποτέ ταυτόχρονα και στις δυο περιοχές του χώρου. 

Η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση λοιπόν, και των δυο εικόνων, είναι σπάνιο -και εν πολλοίς αφύσικο- ανθρώπινο χαρακτηριστικό! Σαν να λέμε, ότι δεν μπορούν να χωρέσουν δυο ανθρώπινα πόδια σε ένα μόνο παπούτσι... 

Και επειδή είναι θέμα του τρόπου λειτουργίας του εγκεφάλου μας, κάποιοι μάγκες έχουν αντιληφθεί αυτόν τον περιορισμό και επιλέγουν τον τρόπο που εμείς θα επιλέξουμε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που μας παρέχουν. Άρα, ποιος πραγματικά επιλέγει ποιόν και τί;


Ο ποιητής πάντως, τα έχει πει όλα, για το ποιος φταίει:

Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

Το Μάη μήνα, στολίζεσαι και βγαίνεις

Για αυτήν γίνονται όλα...

Για αυτήν τραγουδούν τα ζωντανά της γης...

Για αυτήν υπάρχουν...

Για αυτήν που κρύβεται και βγαίνει μοναχά τα βράδια του Μαγιού...

Όχι, τυχαία λοιπόν, το όνομα του μήνα που επιλέγει για να βγει...

βαφτίστηκαν έτσι, τα βράδια του Μαγιού,
για να μιλήσουν και εκείνα,
για τα μάγια εκείνης...

όπως οι ατμοί σε μια μουσική σκηνή, όταν προβάλει ο καλλιτέχνης...

Για αυτήν, τραγουδούν τα πάντα γύρω μας...

στις νότες της, πατούν, πετούν και περπατούν, τα σπλάγχνα της πλάσης...

Για αυτήν τη σπάνια νεράιδα του Μαγιού...

"Νεράιδα"

Στίχοι, Μουσική: Γιώργος Κωνσταντινίδης

Ερμηνεία: Μαρία Παπαγεωργίου

"...βράχος να 'σουν θα ράγιζες
κάστρο, θα γκρεμιζόσουν..."

4 σκηνές από το βίο των Ελλήνων: Σκηνή τέταρτη

Γυρίζοντας λίγο πριν σπίτι, βλέπω από μακριά μια νεαρά με φανταχτερό άι-λάινερ και έναν νεαρό με ανεμοδαρμένο μαλλί (μάλλον από το σημερινό αγέρα που είχε εδώ στην Αγία Παρασκευή), να μοιράζουν κάτι φυλλάδια στο δρόμο. 

Καθώς διασταυρωνόμαστε, με πλησιάζει η νεαρά και με χαμόγελο αστραφτερό μου λέει: "κρατήστε και εσείς αυτό..." και τσουπ μου ρίχνει το δόλωμα! 

Και αρχίζει αμέσως: "είμαστε από την Γ'Λυκείου του τάδε σχολείου και μαζεύουμε χρήματα για να πάμε την 5ήμερη εκδρομή μας στην Κρήτη και θέλουμε οικονομική ενίσχυση και δίνουμε αυτό το ημερολόγιο κλπ, κλπ..." 

"Καλά να περάσετε", της ευχήθηκα και της επέστρεψα το δόλωμα. Και τσουπ, χάθηκε εκείνο το αστραφτερό χαμόγελο! Κοίτα να δεις μεταπτώσεις σκέφτηκα...

Τι κράτησα εγώ από αυτή τη σκηνή: ένα νεαρό άτομο, λέει ψέμματα εν ψυχρώ και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, για να προσελκύσει κάποιον χορηγό να της δώσει χρήματα για να πάει τελικά να περάσει καλά... Ελληνάρες μου, πώς να αλλάξει αυτή η γαμημένη χώρα, αν τα νέα παιδιά μαθαίνουν να ξεπουλάνε τα πάντα και γαλουχούνται να παζαρεύουν τα πάντα, για μια... εκδρομή; 


Υ.Γ.: Το ακόμα πιο θλιβερό, είναι ότι αυτή η νεαρά και αυτός ο νεαρός, θα πάνε αύριο στο σχολείο τους και θα πουν στο 15μελές τους, ότι κατάφεραν μετά από 4-5 ή 6 ώρες σκληρού ποδαρόδρομου και σκληρών διαπραγματεύσεων με τους περαστικούς, να συγκεντρώσουν τόσα ευρώ για τον ιερό σκοπό της εκδρομής τους... Και δώστου χειροκροτήματα, και δώστου φωνές επιδοκιμασίας... Μόνο, που κάποια χρόνια μετά, ο πρόεδρος αυτού του 15μελούς, μπορεί να λέγεται Αλέξης Β' Τσίπρας, και εκείνη η φανταχτερή νεαρά να γυρίζει από τις Βρυξέλλες και να λέει προς τον ελληνικό λαό για τις σκληρές διαπραγματεύσεις που κατάφερε με τους δανειστές για να εμποδίσει το 28ο μνημόνιο...

4 σκηνές από το βίο των Ελλήνων: Σκηνή τρίτη

Το έχουμε πολύ εύκολο εμείς οι Ελληνάρες, το άμεσο πικρόχολο σχόλιο, την εύκολη κρίση (γενικά όπου "κρίση" πλέον τα παγκόσμια λεξικά λένε: βλ.Έλληνες!), την μη εξήγηση των φαινομένων, την περιορισμένη οπτική. Μόνο εμείς ξέρουμε, εμείς είμαστε εξάλλου ο περιούσιος λαός του Θεού, της Τύχης, της Γνώσης, της ομορφότερης χώρας κλπ, κλπ...

Υ.Γ.: Τα έχε πει καλύτερα βέβαια από όλους μας, κάποιος άλλος, όλα τα προηγούμενα... Ας τον ακούσουμε τον κύριο Νίκο Καζαντζάκη (δια υπενθυμίσεως ενός άλλου σπουδαίου Νίκου, που τον ευχαριστώ):

4 σκηνές από το βίο των Ελλήνων: Σκηνή δεύτερη

Το ότι τα Μαθηματικά είναι το βασικό ερμηνευτικό εργαλείο του Σύμπαντος, το ξέρουμε ήδη από τα αρχαία χρόνια (αει ο θεός ο μέγας γεωμετρεί... κλπ, κλπ).

Το ότι οι Φυσικοί χρησιμοποιούν τα Μαθηματικά, περισσότερο και από τους Μαθηματικούς, για να περιγράψουν και να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους, και αυτό μας το έχουν αποδείξει...

Το τί ακριβώς όμως, μας έχουνε πει με απλά λόγια, αλήθεια Ελληνάρες μου, το έχουμε καταλάβει...;

Υ.Γ.: Σημαντικό tip για να καταλάβετε τη μαθηματική αυτή σχέση, είναι να συνειδητοποιήσετε τη διαφορά "γνώσης"-"πληροφορίας"...

4 σκηνές από το βίο των Ελλήνων: Σκηνή πρώτη

Εν έτει 2017

δεν υπάρχει, κύριε πρόεδρε, Φρουρά!

Όσο και αν φωνάζετε...

Υπάρχει μόνο Φουρέιρα...

Που και αυτή μας φωνάζει και μας φωνάζει...

Πόσο ακόμα για να το χωνέψετε αγαπητοί μου Ελληνάρες;!

Και δεν με ανησυχεί ότι απλά έχει χαθεί η έννοια της Φρουράς,
αλλά με τρομάζει ότι έχουν χαθεί ΟΛΑ εκείνα 
τα οποία οφείλαμε να περιφρουρήσουμε...

Υ.Γ.: Σκέφτομαι απλά, μερικές φορές, έτσι και θελήσουν να κάνουν κανά ντου οι Τούρκοι, δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο...  Το θέμα είναι ότι και εν έτει 1897, πάλι δεν υπήρχε Φρουρά και οι "εχθροί" δεν είχαν κανένα εμπόδιο να μπουκάρουν στην πρωτεύουσα αν, (ο θεός να τις έχει πάντα καλά!) οι Μεγάλες (Οικονομικές) Δυνάμεις δεν επενέβαιναν για να δώσουν τη γνωστή τους λύση: Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος... Έχει κάτι αλλάξει λοιπόν από το 1897 στο 2017;

Ερώτημα;

Το κακό, μπορεί να αντιμετωπιστεί με δυο τρόπους:

1. με μεγαλύτερο κακό (ποσοτική διαφοροποίηση), το οποίο απλά προσπαθεί να αντικαταστήσει το πρώτο κακό και να μπει στη θέση του, μέχρι ένα άλλο, ακόμα μεγαλύτερο κακό, να έρθει κάποια στιγμή και να καθαιρέσει το προηγούμενο κακό, απλά διαιωνίζοντας την ίδια ακριβώς συμπεριφορά

2. με το καλό (ποιοτική διαφοροποίηση), το οποίο στοχεύει στο να πείσει και να αλλάξει το κακό, ώστε να επικρατήσει δια παντός, μη φοβούμενο από το να έρθει κάποια στιγμή στο μέλλον, ξανά το κακό και να αρχίσει πάλι τις αψιμαχίες.



Και για να το κάνω πιο απλό, όταν σε σπρώχνουν, υπάρχουν δυο τρόποι να αντιδράσεις:

1. να σπρώξεις και εσύ για να διεκδικήσεις τον "χώρο σου"

2. απλά να σταθείς και να αναρωτηθείς: "ρε, παιδιά, γιατί σπρώχνετε";


Ποια πιστεύετε ότι είναι η πιο ταιριαστή για τη σημερινή κοινωνία μας στάση ζωής;

Δώστε μας τα φώτα σας!

Ανοίγω τον λογαριασμό της ΔΕΗ που μου ήρθε και εκτός του ότι βλέπω ότι πληρώνουμε για κάτι ακαταλαβίστικα τύπου ΔΗΔΕΗ, ΑΜΤΕΔΕ, ΠΚΛΠΜΝ και δεν συμμαζεύεται, βλέπω για άλλη μια φορά ότι συνεχίζουμε να πληρώνουμε για την ΕΡΤ. 

Λέω λοιπόν, να ανοίξω την ΕΡΤ να δω τι είναι αυτό που πληρώνουμε. Και πέφτω πάνω στη EUROVISION... 

Συνειδητοποιώ κάποια πράγματα:

1) ότι υπάρχουν τελικά πολλά σούργελα στην Ευρώπη !!

2) δεν πρόκειται για διαγωνισμό τραγουδιού, αλλά, όπως η ίδια η λέξη του διαγωνισμού το επιβεβαιώνει, πρόκειται για κάτι που έχει σχέση με το θέαμα και το φαίνεσθαι - VISION !! Η αλήθεια είναι κατάμουτρά μας, και εμείς δεν συνειδητοποιούμε τίποτα

3) μας παίρνουν τα λεφτά μας για κάτι που δεν καταλαβαίνουμε

4) νιώθουμε και μαλάκες που δεν καταλαβαίνουμε ούτε αυτά που γράφει η ΔΕΗ στον λογαριασμό της, ούτε αυτά που φοράνε, κάνουνε ή λένε, τα πρότυπα των "καλλιτεχνών" που μας τυφλώνουν με τα φώτα τους!!

Ουστ! Ξεφτιλίκια... 

Σιχάθηκα, τόση αναξιοπρέπεια γύρω μας.

Παλεύει μην πλαντάξει...

Τι κάνεις όταν όλοι γύρω σου σπρώχνουν για να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν;

Σπρώχνεις και εσύ;

Αυτή, είναι η σχεδόν αντανακλαστική άποψη που επικρατεί. Διότι, αν δεν σπρώξεις, θα χάσεις τη σειρά σου, θα χάσεις το λεωφορείο, το τρένο... Και καλά, εκείνα τα τρένα που πίσω τους ακολουθούν και άλλα. Τι γίνεται με εκείνα τα τρένα που περνούν δίπλα σου μία και μοναδική φορά...;

Γιατί όμως, πρέπει να σπρώχνεις και εσύ; Γιατί, να γίνεις ένα με τη μάζα και να πολτοποιηθείς και εσύ ο ίδιος; Γιατί, να θυσιάσεις τα όνειρά σου σε μια μάζα που κατευθύνεται από σπρωξίδια, όπως ακριβώς τα πρόβατα πριν κλειδωθούν στο μαντρί;

Από την άλλη όμως, αν αφεθείς, οι κοπριές των υπολοίπων θα σε πλακώσουν. Θα χαθείς, μα κανείς δεν θα σε διακρίνει μέσα στα απόβλητα των περαστικών...


Πού να βρεις λοιπόν, την ισορροπία, μέσα σε μια ανισόρροπη κοινωνία;
Πού να μιλήσεις για αλληλεγγύη, μέσα σε μια αδηφάγο ανθρωπότητα;
Πού να βρεις την ψυχή σου και να τη στερεώσεις σε μια λεβεντιά;
Πού να μην πλαντάξει ο νους με τόση παλαβομάρα που τον έπνιξε;

"Η λεβεντιά"

Παραδοσιακό Κρήτης

Νίκος Ξυλούρης

"Η λεβεντιά είναι πληγή, που πάντα αίμα τρέχει...
Θέ μου και πώς την εβαστά, εκείνος που την έχει..."

"Ένας αετός στη θύελλα παλεύει μην πλαντάξει
και καρτερεί την ξαστεριά στον ήλιο να πετάξει"