Είναι κάτι ταινίες που εκφράζουν ακριβώς βρε παιδί μου αυτό που νιώθεις. Και το πιάνουν το θέμα από όλες του τις πλευρές. Για αυτό και μένουν διαχρονικά.
Μιλώ για την "Κοινωνία Ώρα Μηδέν".
Μιλώ για τις συναισθηματικές συγκρούσεις. Για την πραγματική αποτύπωση, ειδικά σήμερα περισσότερο από ποτέ, των διλημμάτων και των δολωμάτων που εμφανίζονται εμπρός μας.
Είναι οι προεκτάσεις της αλήθειας που διαπραγματεύεται.
Είναι οι συμπεριφορές που σε κάποιο βαθμό έχεις εκφράσει ή έχεις εισπράξει.
Είναι και πολλά άλλα που αδυνατώ να βρω.
Είναι και εκείνο το θάρρος.
Που για κάποιους είναι προορισμός και για άλλους αφετηρία.
Για όλους όμως, σωτηρία.
Της ψυχής φυσικά. Για αυτό μιλώ.
Τι άλλο;
Όπως το "Μηδέν" στον τίτλο της ταινίας:
για άλλους κατάληξη και για άλλους επανεκκίνηση.
Υ.Γ.: Πάλι συγκινηθήκαμε απόψε. Ειδικά με το "ο Άνθρωπος είναι γενημμένος να στέκεται όρθιος..."
