Ελεγείες λύπης...



Αν κάποια εικόνα αποτυπώνει την κατάσταση της καρδιάς μου τις τελευταίες μέρες, ακούγοντας όλα αυτά για Brexit, για Ενωμένη ή όχι Ευρώπη, για επικείμενη διάλυση ή παράλυση, για επιθέσεις αυτοκτονίας, για παγκοσμιοποιημένους οικονομικούς δρόμους και για πολτοποιημένους νεκρούς σε αεροδιαδρόμους, είναι νομίζω η εικόνα που μας μεταφέρει το επόμενο βίντεο...



"Elegy for the Arctic"
by Ludovico Einaudi



Νοιώθω ότι όλα τα μέχρι τώρα, φαινομενικά "συμπαγή", δημιουργήματα γύρω μας, αποσαρθρώνονται, ξεριζώνονται, διαλύονται και λιώνουν, χάνονται, ρημάζονται, κομματιάζονται, καταστρέφονται και ερημώνουν... Όλα όμως! Όνειρα, ιδέες, αξίες (όπως δημοκρατία, συνεργασία, σεβασμός), διαθέσεις, προοπτικές... Ακόμα και η ίδια η βάση και το στέρεο οικοδόμημα της ίδιας της ζωής, φαντάζει τόσο εύθραυστο στην ωμή πραγματικότητα που μας περιβάλλει. 

Και καθώς το οικοδόμημα γκρεμίζεται, μένεις στη μέση να αγναντεύεις μόνος την καταβαράθρωση της καθημερινότητας, με μοναδικό συμπαγές στοιχείο στη ζωή σου να μένει η αποσβόλωση σου...

Στα αυτιά μου αντηχεί ακόμα το βασανιστικό ερώτημα: "γιατί να μεγαλώνουμε; καλά δεν ήμασταν παιδιά που βλέπαμε τα πράγματα αλλιώς και χτίζαμε όνειρα; τώρα πώς αντέχεται το τόσο γκρέμισμα;"

Το περίεργο είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να σταματήσουν το λιώσιμο των πάγων στους πόλους, ξεχνώντας ίσως ότι ταυτόχρονα -και ίσως πρώτιστα- πρέπει να λιώσουν τον μεταξύ τους πάγο και να σταματήσουν την μεταξύ τους πόλωση... 

Περίεργα πλάσματα και ψυχρά μερικές φορές, τα θερμόαιμα όντα που λέγονται άνθρωποι...




Στους κόλπους της ξαρμάτωτης θάλασσας


Σήμερα, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου (θερινό ηλιοστάσιο) και η μεγαλύτερη Σελήνη του μήνα (πανσέληνος) μαζί, σε έναν σπάνιο εναγκαλισμό μετά από 70χρόνια!

Σήμερα, όμως και η παγκόσμια ημέρα προσφύγων...

Αν ποτέ γίνω πρόσφυγας, νομίζω θα έχω να θυμάμαι κάτι τέτοιες εικόνες από την πατρίδα μου... Τον ήλιο, το φεγγάρι της, τα γυμνά πόδια της γης που βυθίζονται στους κόλπους της ξαρμάτωτης θάλασσας...







"Ήταν ο τόπος μου"
Στίχοι: Κ.Χ. Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης


"αρμύρα στα χείλη στα μάτια..."


Αν είχες τη δύναμη


Μέρα που 'ναι...




Nightfall



Κάποτε ο Ralph Waldo Emerson είχε πει:

"Αν έβγαιναν τα άστρα μια νύχτα κάθε χίλια χρόνια, πόσο θα πίστευαν οι άνθρωποι και θα λάτρευαν το Θεό και θα διατηρούσαν για πολλές γενιές την ανάμνηση της ουράνιας πολιτείας!"

Και αυτό ήταν αφορμή για τον Ισαάκ Ασίμοφ να φτιάξει μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας με το όνομα Nightfall .

Αυτό, ας μείνει στο μυαλό μας, να μας υπενθυμίζει ότι κάτι σημαντικό που βλέπουμε κάθε μέρα δεν πρέπει να ξεθωριάζει μπροστά μας και να καταντά ανούσιο, αλλά αντίθετα να ενισχύεται και να αποκτά τη σημασία που του πρέπει. Διότι, η εξουσία της συνήθειας είναι δυστυχώς μεγάλη και μόνο η αντίληψη της πραγματικής αξίας κάθε εικόνας που αντικρίζουμε, μπορεί να ξεπεράσει την αναπηρία να μην συνειδητοποιούμε τις ομορφιές που συναντάμε κάθε μέρα γύρω μας.

Βλέπετε, πολλές φορές η σημερινή ζωή, δεν μας επιτρέπει να ζούμε τις συμπαντικές ομορφιές, μέσα στις οποίες κάπου κρύβεται και ο εαυτός μας...



Το προσφυγάκι


Από τα βάθη της Ιστορίας, τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει...




("Το προσφυγάκι" - Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αρ. 3485)


"Το προσφυγάκι"
Παραδοσιακό
Ερμηνεία: Haig Yazdjian





Γεγονότα στη Φώκαια 1914



Να, μια ενδιαφέρουσα πρόταση για τη Δευτέρα απόγευμα, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο...

που θα αναφερθεί στο χθες, με σκοπό να μιλήσει για το αύριο...

Όλα κύκλος, όλα αέναη επ-ανάληψη...


Μια γεύση εδώ:





Οικο-λογική syn-δια-σκεψις...


Διαβάζοντας την ειδησεογραφία των ημερών, 

όταν κάποιοι στην πλατεία Κλαυθμώνος προσπαθούν να απαιτήσουν νομική κατοχύρωση για αυτό που θεωρούν "φυσική τους κατάσταση", αποδομώντας και ξεχωρίζοντας την έννοια της φύσης από την έννοια της κατασκευής,



και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια "φυσική κατάσταση" μέσα από το δικαίωμα του ασύδοτου που τους δίνει η νομική κατοχύρωση της επιστημοσύνης τους,  αδιαφορώντας για τα όρια που βάζει η ζωή από τη μη-ζωή και συγχέοντας τις δυο καταστάσεις, συνενώνοντας και ταυτίζοντας την έννοια της φύσης και την έννοια της κατασκευής


(syn 3.0)

αντιλαμβάνεται κανείς, ότι έχει μπερδευτεί τόσο πολύ το ανθρώπινο πνεύμα... 

Έτσι, το ερώτημα, σε τι διαφέρει η ζωή από τη μη-ζωή (για να μην επεκταθώ στο ερώτημα, σε τι διαφέρει μια ζωντανή από μια πεθαμένη ζωή...), επανέρχεται βασανιστικότερο από ποτέ στους κόλπους της βιολογίας.


Και αν έχετε ακούσει ότι το μυαλό του ανθρώπου είναι ένα μικρό σύμπαν



άλλο τόσο ίσως πρέπει να αναλογιστείτε ότι το Σύμπαν αποτελείται από μικρούς ανθρώπους με μικρά μυαλά... που θέτουν δήθεν μεγάλα ερωτήματα για να καυχηθούν αργότερα αυτοβαυκαλιζόμενοι, ότι δήθεν δίνουν μεγάλες απαντήσεις στους εαυτούς τους. Και αν αυτό κάποιοι το ονομάζουν "αυτογνωσία", εμένα μου θυμίζει μιαν άλλη αυτιστική ενέργεια των έμβιων συστημάτων, την "αυτοφαγία": το κύτταρο τρώει τα ίδια του τα σωθικά για να πάρει όση ενέργεια του απομένει και να συνεχίσει σε ένα αγχωτικό παιχνίδι καταστροφικής επιβίωσης...


Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι αναλογιζόμενος όλα αυτά, βρίσκεσαι σε κατάσταση κλαυθμού αντί υπερηφάνειας στο άκουσμα της λέξης "άνθρωπος"...


Υ.Γ.: Καλό ξ-ημέρωμα!



Μέσα απ' τα βάτα της σιωπής...


Αν μια λέξη έχει τις τελευταίες μέρες "καταλάβει" το νου μου (όχι φυσικά με την έννοια της "κατανόησης", αλλά με την έννοια της "μη κατανόησης" και έτσι του "εγκλωβισμού"), αυτή δεν είναι άλλη από τη λέξη προδοσία!

Προδοσία σε πολιτικό, κοινωνικό, επαγγελματικό, επιστημονικό, διαπροσωπικό επίπεδο...
Προδοσία σε όλα τα επίπεδα... Πολυεπίπεδη προδοσία ή αλλιώς πολυ-προδοσία!

Και αν οι ψυχίατροι λεν πως οφείλεις να αποδεχτείς αυτήν την προδοσία ως μια διαδικασία γέννεσης και θανάτου, ως τη βασική διαδικασία που σε πάει μπροστά... αλλιώς βαλτώνεις και βουλιάζεις.

Και αν το λαϊκό α(ί)σ(θη)μα λέει πως "δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει που σε έφτιαξε όπως ήθελε αυτή", για να δηλώσει πως φταίει ο ίδιος ο νους μας για όλα αυτά που του συμβαίνουν..., με προοπτική να αποδεχτείς το λάθος σου και να πάψεις να φαντάζεσαι μια φαντασμένη ζωή, γεμάτη με φαντάσματα...

Είναι από την άλλη, εκείνη η πεποίθηση βαθιά μέσα σου ριζωμένη, που σε κάνει να αρνείσαι να αλλάξεις, σε πείσμα των καιρών και των σειρήνων που ακούς δεμένος σε κατάρτια...

Είναι από την άλλη και εκείνο το άσμα που δεινοπαθεί φωνάζοντας "πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια; [και] στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;"

Είναι από την άλλη και εκείνο το χριστιανικό παραμύθι, που θέλει το Χριστό, στην ίδια ηλικία με τη δική μου, 33 ετών, να σταυρώνεται προδομένος από ετούτη την επίγεια ζωή. Και εκεί, λογχισμένος επί ξύλου κρεμάμενος, να μην μετανιώνει υποτασσόμενος σε ένα συμπαντικό σχέδιο, όσο και αν η σάρκα ένοιωθε να λιώνει, όσο και αν το πνεύμα του ένοιωθε να τον αποσαρκώνει... Εκείνος, ήξερε όμως ότι επιτελείται ένα έργο, ακολουθούσε έναν ρόλο. Και για αυτό υπέμενε.

Εμείς, σήμερα, προδομένοι από τους πάντες, τους επίδοξους προφήτες και τους επίγειους σωτήρες, κρεμιόμαστε στον αέρα, λογχισμένοι από τα ίδια τα όνειρά μας, ανίκανοι να ξεφύγουμε από τη σταύρωση. Και το χειρότερο είναι, ότι δεν βλέπουμε πουθενά ένα σχέδιο σωτηρίας... Οι ρόλοι ξεθωριασμένοι, οι στόχοι ξεσκισμένοι, τα όνειρα ποδοπατημένα, το μέλλον ανύπαρκτο, το παρόν παραπαίον και τρεκλίζον...

Και δεν ξέρεις τελικά ποιος έχει δίκιο σε τούτο το αστείο παιχνίδι: οι ψυχίατροι ή εσύ ως ψυχικά ασθενής... Φταις εσύ ή οι άλλοι για την κατάντιά σου...; Παράτα τα όλα και πήγαινε με το ρεύμα μήπως σωθείς, ή "μείνε μονάχος στο παρόν σου, να σώσεις οτιδήποτε αν σώζεται";

Και αν ο Χριστός, ήταν ένας Βασιλιάς που θέλησε να θυσιαστεί για το λαό του, που ξέπεσε για να καθαρίσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του, γνωρίζοντας ότι υπάρχει νόημα στις πράξεις του,

οι σημερινοί μικροί βασιλιάδες που γεννιούνται γύρω μας καθημερινά, πού να βρουν έναν λόγο όταν θυσιάζονται και προς τα πού να ξεπροβοδίσουν την ψυχή τους όταν αυτή λογχίζεται...;


"Βασιλιάς"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα




Έλα λευκό μου σύννεφο 
και γίνε προσκεφάλι 
για το παιδί το χνουδαλό 
που ο ύπνος το 'χει πάρει. 

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς 
και πριν καλοξυπνήσει 
μέσα απ' τα βάτα της σιωπής 
στ' όνειρο να βαδίσει. 

 Να είναι τ' όνειρο καλό 
απατηλό ας είναι 
κι ύστερα γύρισε ψηλά 
κι αν θες βροχούλα γίνε